Ik ben er kapot van... Vandaag kreeg ik een brief van Mark Flanner, de zoon van Paul. Ik kan het nog steeds niet geloven, of liever ik wíl het gewoon niet geloven! Dit kan niet, dit mag niet!
Ik las dus de brief van Mark uit Ecuador. Hij vertelde dat hij me zeer dankbaar is om van zijn vader een ander persoon gemaakt te hebben. Ook schreef hij dat zijn vader veel over me verteld had en dat hij wist hoeveel Paul van mij hield. Mark vertelde nog wat over zijn jeugd en de tijden dat zijn vader er niet was voor hem. Hij was zijn hele jeugd erg boos geweest op zijn vader. Later besloot hij dan naar Ecuador te gaan in de hoop zijn vader nooit meer te moeten zien. Toen hij dan te horen kreeg dat zijn vader naar Ecuador wou komen, kon hij zijn oren niet geloven. Hij heeft zelfs op het punt gestaan om terug naar huis te keren. Eenmaal zijn vader daar was, drong hij zichzelf helemaal niet op en liet alles zijn gewone gangetje gaan. Mark verwachtte dat het op de één of andere manier nog zou veranderen, dat zijn vader weer zo arrogant als vroeger zou worden, maar dit gebeurde helemaal niet. Langzamerhand werd de band beter en beter tussen Mark en Paul. Hiermee was ik echt blij! Ik gunde het Paul en Mark, ookal miste ik Paul nog steeds. Mark bedankte me nog eens en zei dat hij het afgelopen jaar voor geen goud in de wereld had willen missen. Hij vertelde hoe het is gebeurd. Paul heeft zijn leven gered. Ze zaten allebei in de bergen toen er een aardbeving was. Deze hadden ze goed doorstaan maar later ging het mis. De jeep waarin ze zaten, slipte en ze vielen in de afgrond... Mark heeft het overleefd met een paar kneuzingen maar Paul... Paul niet.
Paul leeft niet meer. Ik weet niet hoe ik nu verder moet. De man waarvan ik zoveel hield. Hij is er gewoon niet meer. Waarschijnlijk is dit ook mijn laatste blog.
Gisteren is het gebeurd... Paul en ik hebben de liefde met elkaar bedreven. De eerste keer was gisterenmiddag. De storm was er en vernielde zowat alles, maar daar trokken we ons niets van aan. We hebben de rest van de dag in bed doorgebracht. Het was heerlijk... Ik lag in Paul zijn armen terwijl we aan het vertellen waren over onze dromen voor de toekomst.
Het was al zo lang geleden dat ik echte liefde heb gevoeld, dat de liefde bedrijven hartstochtelijk is en niet zomaar een kortstondig mechanisme. Bij Paul was het met liefde en tederheid. Hij streelde mijn lichaam terwijl hij me vertelde hoe mooi hij me vond en hoeveel hij van me hield.
Door de storm was de stroom een paar uur later uitgevallen. Dit was het moment waarop we de tweede keer de liefde hebben bedreven. Het was in het diepe duister en later die avond vielen we tenslotte in elkaars armen in slaap. Het was de beste dag van mijn leven...
Hoe ik op zo een korte tijd zoveel van iemand ben gaan houden, het blijft me een raadsel. Hetgene wat me wel dwarszit, is dat Paul dinsdag al vertrekt en dat voor minstens een jaar naar Ecuador. Ik vind dit zo jammer... We konden nog zoveel heerlijke jaren samen gehad hebben. Langs de andere kant snap ik wel dat Paul zijn zoon wil zien en er een band mee wil opbouwen. Ik gun het hem en wil dit zeker niet van hem afnemen. Ik hoop dat we contact gaan blijven houden en dat we elkaar misschien ooit nog eens zien en alsnog een leven samen kunnen opbouwen.
Paul is een zeer lieve man. Ik heb het gevoel dat we echt een klik hebben.
Vandaag hebben we heel veel gebabbeld. Hijzelf is ook gescheiden nog niet zo lang geleden. Zijn vrouw is er ook vandoor met een andere man. Maar we hebben het ook over andere dingen gehad, bijvoorbeeld over onze kinderen. Ik vertelde hem over mijn drie kinderen en hij over zijn kind. Zijn zoon werkt als arts in Ecuador. Na zijn verblijf hier gaat hij er naartoe. Paul en zijn zoon, Mark, hebben nooit echt een goede band gehad. Paul hoopt deze band toch nog een beetje te herstellen en daarom gaat hij naar Ecuador.
We hebben ook gepraat over de storm die er zat aan te komen. Ze voorspellen dat het echt een heel zware gaat zijn. Paul vertelde mij dat hij ooit ook eens zo een zware storm had meegemaakt. Hij was nog jong en bekende dat het niet zijn slimste zet was geweest. Hij was nog een student en zijn vrienden vonden het grappig om een strandfeestje te organiseren terwijl er een storm op komst was. Het was een echte nachtmerrie...
Het avondmaal hebben we samen klaargemaakt. Paul stond erop dat hij ging meehelpen. Ik vond het wel fijn dat hij wou meehelpen. Het was dan ook zeer gezellig. Daarna hebben we ook samen de afwas gedaan.
Later deze avond hebben we nog een strandwandeling gemaakt. Het was immens koud, maar wel heel gezellig. Paul heeft nog wat over zichzelf verteld en ik dan ook over mijzelf.
Ookal ken ik Paul nog maar twee dagen, ik heb het gevoel dat hij mij al beter kent dan wie dan ook. Wie weet wat hiervan gaat komen...?
Mijn vriendin, Jean, heeft mij gevraagd om een paar dagen op haar hotel te passen in Rodanthe. Ik wist eerst niet zo goed of ik het zou doen. Mijn papa is namelijk niet goed. Een jaar na mijn scheiding heeft hij een beroerte gekregen en daarna nog eens drie achter elkaar in een korte tijd. Nu heeft hij dag en nacht verzorging nodig dus verblijft hij in een verpleeghuis. Aangezien ik enig kind ben, sta ik in voor alle financiële zaken. Dit is niet zo efficiënt nu ik ook nog eens gescheiden ben... Maar eigenlijk is het geld niet het grootste deel van mijn zorgen. Mijn papa is de enige die volledig achter me staat en me steunt door dik en dun.
Maar goed, ik heb het voorstel maar aangenomen. Zo ben ik ook nog eens weg van thuis want de laatste tijd ben ik meer aan het overleven dan aan het leven. Ik was in de veranda van het hotel van Jean in Rodanthe. Jean heeft me verteld dat er slechts één gast komt en dat ik dus niet veel werk ging hebben. Terwijl ik daar stond, moest ik constant aan mijn vader denken. Er begonnen tranen over mijn gezicht te rollen. Ik vroeg me af of het allemaal goed gaat komen.
Deze gedachtes werden verstoord door de aankomst van mijn gast. Ik was zo diep in gedachten dat ik geschrokken was van hem. Meteen een goede indruk gemaakt... Ook mijn tranen waren nog zichtbaar. Wat moet hij wel niet van mij denken... Zijn naam is Paul Flanner en hij is chirurg. Een heel vriendelijke man. Hij logeert hier tot dinsdag. Het is wel een beetje vreemd om alleen met hem te zijn aangezien hij de enige gast in dit hotel is, maar het zal wel goed komen.
Vandaag heeft mijn man, Jack, mij verteld dat hij wil scheiden. Ik ben er kapot van! Kan je dit nu geloven? Al onze jaren huwelijk gooit hij gewoon in de vuilbak. En voor wie? Linda Gaston, een 'collega' van op het werk. Ze is tien jaar jonger dan ik, typisch. Dat zal wel één van de redenen zijn, zeker? Mannen verkiezen nu eenmaal een groen blaadje boven een oude boom.
Ik had het moeten zien aankomen. Naïef dat ik ben... Een tijdje geleden zag ik Jack en Linda samen lunchen in een restaurant. Ik kwam het restaurant binnen en zag dat ze elkaars hand vasthielden. Ik hoopte dat het gewoon een zwak moment was en deed alle moeite om Jack terug te winnen. Ik kookte zijn lievelingseten en dat soort dingen. Ik dacht dat het vanzelf weer goed ging komen na een tijdje, maar helaas.
Ik voelde ook dat ons huwelijk niet meer was zoals vroeger, maar elk huwelijk kent toch wel een dipje? Daarvoor moet je toch niet meteen aan scheiden denken? We konden er samen aan gewerkt hebben zodat het terug juist als vroeger zou worden. Maar Jack wou niet. Hij is verliefd op Linda, zei hij. Hij had het ook niet zo gewild en hij hoopte dat ik dit zou kunnen begrijpen, had hij er nog bij gezegd. Wat dacht je nu? Tuurlijk kan ik dit niet begrijpen! Plots word ik een alleenstaande moeder van drie kinderen en dat terwijl ik al tweeënveertig ben! Mijn wereld is ineen gestort. Hoe moet ik nu verder?
