Mijn ouders verstoppen hun verdriet al te veel tijd. Ik begin dit nu op te merken. Als ze naar mij kijken denken ze: “hoe zou het nu uitzien als ze daar nog was? Hoe zou ik me voelen als ze daar nog stond?”. Ik begin nu ook te denken over wat er eigenlijk echt gebeurd is. Werd ze gekidnapt? Misschien werd ze omvergereden niet lang na de ruzie en pleegde de chauffeur vluchtmisdrijf? Vele vragen zonder antwoorden blijven rondhangen in mijn hoofd. Ik kan daardoor moeilijk slapen. Mijn ouders denken dat ze al gestorven is. Ik zou het niet weten, maar door de psycholoog blijf ik hopen.