17-12-2011, 14:52 Geschreven door Max Forrester  

Liefste meisjes,

Weet dat uw aantrekkingskracht door een kleedje met 3 wordt vermenigvuldigd.
Weet dat rood het zelfde effect heeft.
Een rood kleedje doet wonderen, al moet je opletten voor de mogelijke gevolgen.

11-12-2011, 18:58 Geschreven door Max Forrester  

11-11-2011, 00:00 Geschreven door Max Forrester  

Ik hou niet van niet-consequente vrouwen. Ze zijn anders niet schaars gezaaid. Schaars gekleed daarentegen, helaas wel. Al als kind had ik een sterke afkeer van meisjes en vrouwen die uren en fortuinen spenderen aan allerlei middeltjes om er beter uit te zien, gaande van haarkleuringen en schmink tot kledij en juwelen, maar door een gebrek aan consequentie of laksheid cruciale onderdelen over het hoofd te zien. Het is een regelrechte zonde en zelfs schande dat ze geld, tijd een aandacht investeren om een egale bruine huid te hebben om er mooi uit te zien en een strak bloesje aan te doen terwijl de vetrollen onder het bloesje uitpulken. Ze focussen zodanig op enkele onderdelen van het eigen lichaam dat ze hun slechtste deel overslaan. Ze nemen er volgens mij volledig afstand van, alsof ze enkel nog geassocieerd willen worden met hun goeie stukjes, niet met de minder goeie. Consequentie is essentieel, dames. En perfectie. Het overkomt me dagelijks in de straten. Dan loop je daar, zie je een mooie vrouw, als het even mee zit zelfs een stijlvolle mooie vrouw, tot in de puntjes verzorgd, met een paar schoenen van een kwart maandloon aan haar voeten. En dan die voeten die open staan. Een voet moet recht vooruit wijzen. Niets zo landelijk en onderontwikkeld als een stel voeten waarvan de voetpunten naar buiten wijzen. Het is als een man in een pak wiens zakdoek half uit z'n broekzak hangt. Geloofwaardigheid gekelderd door een aflatende benedenverdieping. Ik kan geen relatie hebben met een vrouw wier voetpunten naar buiten wijzen. Een elegante vrouw met voetpunten naar buiten is als een turner die bij de afsprong van de rekstok valt. Varianten zijn legio. meisjes met korte rokjes of panty's die daarmee de benen in de verf willen zetten, maar niet beseffen dat ze door gebrek aan beweging en bijhorende gezonde fysieke ontwikkeling X-benen hebben. Moet je mij de eerste mooie vrouw met X-benen eens tonen. Ze is onbestaande. Nu, de mannen gaan ook niet vrijuit, ook zij laten zich vaak vangen door maar al te gemakzuchtig door het leven te willen gaan. Zelfbewustzijn is een niet te onderschatten kwaliteit, beste man en vrouw, medemens. Een ondermaats zelfbewustzijn is een maat voor gemakzucht. Er wordt maar al te vaak gespiegeld aan bekendheden. Haarsnitten en kledingstijlen worden gekopieerd met een nonchalance die zijn gelijke niet kent. Zelfs een spiegel is niet in staat om een correct, objectief beeld te geven. Maar ach, de jongen met gemakzuchtig gekopieerde looks zal heus niet struikelen over het meisje met de X-benen en openstaande voetpunten. Hij zal er zelfs niet over struikelen als zij, bij een imitatie van haar heldin die in een fragment in de film rent als een bezetene, over haar eigen lompe poten struikelt. Wederzijdse gemakzucht, het zal wel iets moois hebben, maar ik opteer toch voor volmaakte elegantie, zelfbewustzijn en relativering, maar daar kom ik een andere keer op terug.

24-10-2011, 22:50 Geschreven door Max Forrester  

Elk meisje wil een  prinses zijn. Elk meisje wil ook een hoer zijn, of het scheelt niet veel. Ik ben regelrechte fan van de Hooray For Boobies, een wekelijkse rubriek op de roddelwebsite Clint.be. Wekelijks smijten ze een nieuwe lading boobies online. 99% van de borsten zijn meisjes uit het gewone leven, ergens ter wereld. Mij intrigeert het fenomeen mateloos. Je ziet meisjes van 13 tot 30 in een pose waar de borsten geaccentueerd worden. De ene keer zijn ze volledig bloot en zichtbaar, de andere keer worden ze bedekt, heel af en toe staan de meisjes met meerdere samen te pronken. In dat laatste geval betreft het meestal erg jonge meisjes die hun prille borstjes nog zelf moeten ontdekken.
Wat me zozeer bezig houdt bij de foto's is het kleinburgerlijke decor waar de meisjes zich in laten fotograferen. Dikwijls trekken ze de foto zelf, ofwel in een pose waarin ze zichzelf van kortbij trekken, ofwel via de spiegel waarvoor ze staan. Niet zelden steken ze nog een hand in hun slipje, drukken ze de borsten wat op, tillen ze hun bloesje omhoog en trekken ze een zo 'geil' mogelijk gezicht. Dat laatste is dan weer een grimas die het best de goedkope pornoslet benadert, een onderdanige teef die gewillig gehoorzaamt en maar graag sperma in haar gezicht geschoten ziet. De meisjes bevinden zich stuk voor stuk in een erg arm en oud decor. Je ziet slaapkamers waar de posters en teddyberen nog getuigen van nog niet volledig afgesloten kinderjaren. Je ziet ook keukentafels, aanrecht, badkamermeubels en zelfs woonkamers met open haard waar de juffrouwtjes het beste van zichzelf ten toon spreiden (de benen dus ook in dit geval).
Waarom doen die meisjes dit? Hebben ze dit voor een liefje gedaan en opgestuurd? Hebben ze zichzelf gefotografeerd om te ontdekken hoe sexy ze wel zijn en hoe ze zich zo sexy en slaafs mogelijk kunnen voordoen? Staan ze wel eens stil bij de achtergrond waartegen ze zichzelf in niemandalletjes op wulpse manier fotograferen? En, hoe komen de foto's bij deze webmasters? Welke weg hebben deze foto's afgelegd vooraleer op deze site te belanden?
Wat me tevens bezig houdt is dat, als je ergens in de nacht een meisje ontmoet en met haar mee naar huis gaat, je in deze kamers kan terecht komen. In eerste instantie vind ik het ronduit afstotelijk om met een dergelijke, waarschijnlijk niet al te intelligente meid een avontuur te hebben. Anderzijds lijkt het me ronduit fantastisch om te zien in wat voor huisjes je overal terecht komt. Hoe armzalig, eenvoudig en simpel een meisje ook kan zijn, prinses en hoer voelt ze zich toch. Hoe simpeler, hoe groter het pornogehalte, vermoed ik wel eens, hoewel ik ervan overtuigd ben dat zeer intelligente meisjes ook een ontzettend hoog erotisch, ja zelf pornologisch gehalte kunnen hebben.
Ik bedenk me en nacht waar ik, in een doordeweeks stedelijk danscafé, een meisje ontmoette dat er niet superintelligent, maar ook niet dermate onderontwikkeld uitzag. Ik vergezelde haar naar haar thuis, haar landelijke, ouderlijke thuis, waar we in de keuken seks hadden. Haar ouders waren niet thuis, dus het kon wel. Haar ouders waren boeren, het keukentje was het typische kleineboerenkeukentje. De blauwe schort met witte tekening van moeder boerin hing tegen de muur. Een oude, klassieke spreuk uit tijden waar de pastoor nog de machtigste man van het dorp was en de wereld eindigde achter de velden, sierde de muur. Een oud kookvuur en kacheltje stonden er ook nog. In dergelijke keukens heeft men geen wastafel, neen, het is een gootsteen waarin met de hand gewassen wordt, waar aardappelschillen in groten getale gekookt worden voor het vee. Het meisje, waarschijnlijk een rebelse dochter die haar moeder maar al te vaak in het boerinnenharnas had gejaagd met haar nieuwe snit, sierraden en reukjes had zich losgetrokken van haar ouders door die nacht naar de stad te trekken, door een man uit de stad mee naar huis te nemen en hem op zijn seksuele wenken te bedienen in die marginale boerenkeuken. Hooray for boobies, zij was er één van, zij heeft met zekerheid als haar ouders het huis uit waren tussen de gekookte aardappelschillen haar nieuwe speeltje, de digitale camera, uitgetest met haar nieuwste setje van 10€...

14-10-2011, 00:00 Geschreven door Max Forrester  

"Is it cruel or kind not to speak my mind and to lie to you, rather than hurt you" (P. Doherty)

11-10-2011, 00:00 Geschreven door Max Forrester  

Er zijn van die dingen die als waardemeter optreden in het leven. In de sport zijn dat titels of records, in de kunst kunnen dat cultuurprijzen zijn en in de wetenschap een waardevolle vondst. Het kan om een algemeen aanvaarde waardemeter gaan, maar het kan er ook eentje zijn die erg persoonlijk is. Een bewijsstuk voor jezelf dat je goed geboerd hebt, iets wat je doet achterom kijken met zekere trots, iets waarvan je weet dat het je op een manier onderscheidt.

Ik heb mijn sporen verdiend in het nachtleven, als jager. Je mag er in’t openbaar niet mee te koop lopen, want veelwijverij wordt veel vaker scheef dan recht bekeken. Ik zou er nochtans niet van schrikken als die scheefkijkers ook niet schuldig zijn aan scheefschaatsen of op z’n minst, foefelen in tijde van vrijgezelschap. Je mag in’t openbaar ook niet te uitbundig mee lopen pronken met je verhalen omdat het al snel als opschepperij wordt gezien. Natuurlijk zijn er typetjes die vooral graag opscheppen, overdrijven, om naam en faam te verwerven, of simpelweg om blauwtjes te verdoezelen. Ik hou niet van opscheppen, van verhaaltjes daarentegen hou ik maar al te meer. Happy ending of niet, daar hangt heeft het niets mee te maken. De avonturen, daar draait het om.

Zo ben ik bijvoorbeeld trots op mijn eigen fladderend verleden. Ik heb dat leventje bewust geleid, ik heb dat met veel plezier geleid, met pieken en dalen, en vooral, ik ben er blij om dat ik het zo wild heb beleefd. Ik zal er nooit spijt van hebben, want het maakt deel uit van mijn leven. Ik denk met warme, harde of koude gevoelens terug aan die onvergetelijke waardemeters in dat fladderverleden die bewijzen hoe uitbundig een fladderaard fladderen kan…

Zo ben ik ooit in Leuven tijdens één academiejaar in eenzelfde studentenwoning beland. Ik liep na een nachtje uit met een meisje mee naar haar kot, steeds verder weg van het centrum, en steeds meer bedacht ik me:”Hier ben ik al eens geweest.” Uiteindelijk draait ze een straat in waar ik datzelfde jaar al eens overnacht had, en wat blijkt, ze gaat dezelfde deur binnen. Lig ik gewoon een verdiep hoger te neuken dan enkele maanden eerder, met haar kotgenote.

Er was ook die nacht waarop ik met een meisje aan de arm naar haar kot trok. In de drukke donkere straten riep een tegenligger het meisje toe:”Niet met die kerel meegaan, hij is gisteren nog met een ander meegeweest!” Heel kort vroeg ze of het waar was, en ik zei dat het meer dan waar was. Erom liegen leek me te gek, ik ben trots op mijn escapades.

Blijkbaar straal ik iets uit waardoor andere mannen jaloers worden van het moment ze me zien, zelfs al kennen ze me niet. Ze zijn met een vriendin op pad, en toevallig ken ik haar, ik knik vriendelijk goeiedag zonder meer, en op slag voelen die mannen zich bedreigd. Op zich terecht, denk ik soms, als het een meisje betreft waarmee ik geregeld de lakens deel, maar ook onterecht omdat ik indien ze in ander gezelschap zijn heel afstandelijk doe wanneer ik naar hen knik. Eén man in het Leuvense spant de kroon als het op minderwaardigheid aankomt, en terecht. Hij is namelijk tot twee maal toe ij zo na bedrogen, door twee verschillende meisjes, met tweemaal dezelfde man. Ondergetekende. Ooit had ik een vriendin-studente die, na een nachtje fuiven met gekus jarenlang een gewone vriendin bleef, tot dat plots uitgroeide tot een seksrelatie. Gewoontegetrouw kwam ze iedere dinsdag zonder bellen mijn studentenhuis binnen, kwam ze mijn kamer binnen, hadden we seks waarna we nog lekker wat praten en ze weer vertrok. Het leuke was dat we allebei van kleurige sokken hielden en die dan ook steevast aanhielden tijdens de seks. We waren er dol op. Als ze haar regels had pijpte ze me en stuurde me daags nadien een sms dat ze het fantastisch vond. Wat wil je als man nog meer? Als ze mijn kot verliet hoefde ik haar de deur niet te wijzen. Ze vertrok al even sereen en zedig als ze gekomen was, en vanuit mijn zetel hoorde ik haar hakken over de straat wegtikken. Het bezorgde me keer op een gelukzalig gevoel, die discrete aanpak, van een onzelfzeker ogend jong meisje die zelfverzekerd elke week na de avondles haar minnaar gaat neuken. Ze had een ander vriendje, daar vertelde ze me over. Soms waren ze een koppel, soms hadden ze gewoon seks. Ooit is hij te weten gekomen dat ik ook seks met haar had, en hij kon er absoluut niet tegen. Dat maakte mij zijn meerdere. Mij maakte het niet uit dat ze ook met hem neukte, zolang ze het ook maar met mij deed. Enkele jaren later, ik had nog eens zin in een avondje licht vertier en trok naar een café dat erom bekend staat. Wie een simpel avontuurtje wil kan er steeds terecht, en zo ook ik. Ik zag haar staan, erg mooi, maar zonder pretentie; Het type dat zodanig vrolijk is dat ze per definitie naïef maakt.  Haar irritante en van slechte smaak en humor doorspekte –letterlijk doorspekt- vriendin verdroeg ik zelfs. We kusten uitvoerig en via moderne technologie hielden we digitaal contact, met af en toe de neiging om het avontuurtje nieuw leven in te blazen als de nood hoog stond. Ze moest passen voor een nieuw avontuur, want, ze had een nieuwe vriend in haar leven. Het kwakkelde wat in de beginfase, en ze twijfelde tussen relatie met hem en avontuur met mij. Hij kwam erachter dat ze contacten met iemand onderhield waar hij niet tegen kon. Toen hij vernam dat het weer om mij ging die roet in zijn eten kwam gooien trok hij waarschijnlijk een erg zuur gezicht. Voordien knikte hij soms nog wat geforceerd goeiedag als ik hem op straat kruiste, sinds hij weet dat ik zijn liefdesleven tot tweemaal toe dwarsboomde kan een geforceerde goeiedag er ook niet meer af. Alweer onderspit voor hem, en ik, ik vind het alweer een ereteken van koene nachtridder, vriend van de avontuurlijke meisjes.

Als ik door de straten van Leuven rij ga ik soms wel eens wat egotrippen in mijn bovenkamer en denk ik aan elke straat waar ik passeer of ik er al eens geneukt heb. Soms denk ik dat het een uitdaging zou zijn om een stadsplan voor me te nemen of ergens op te hangen en aan te duiden waar ik overal geslapen heb. Als ik daar in een andere kleur de woonplaats nog op aanduid van al de meisjes die bij mij geslapen hebben, dan stijgt mijn voldoening waarschijnlijk nog.

Velen tillen erg zwaar aan vrije seks. Ze vragen wel eens aan iemand of ze al eens een onenightstand hebben gehad, en veroordelen of beoordelen het dan als iets vreemds. Ik vind er niks mis mee. Ik hou van avontuurtjes, ik hou van vele meisjes, elk op haar manier, en vaak zijn het nog leuke meisjes ook. Als zo iemand me raar bekijkt omwille van mijn open houding ten aanzien van vrije seks voel ik me soms ietwat slecht omwille van mijn onzedige gedrag, edoch, ik voel vooral onbegrip. Dat onbegrip doet meer pijn, je kan hen het plezier er niet van uitleggen, ze staan niet open voor een gesprek. Jezus toch, het is maar seks, het is toch maar wat plezier met twee. Ik vrij nu eenmaal graag met meisjes. Ik loop graag alleen, ik badminton graag met twee, ik picknick graag met een groep vrienden, en ik hou van fladderen met meisjes, mag dat dan niet...

05-10-2011, 21:24 Geschreven door Max Forrester  

Meisjes, ze doen het erom, daar ben ik van overtuigd. Ze vragen ernaar. Het zit in hun natuur, dat zie je aan vrouwenbladen, dat zie je aan popsterren, dat zie je aan doodnormale meisjes die zich eventjes popster wanen als ze in de badkamer hun verleidelijkste poses uittesten. Men wil ons vaak doen geloven dat ze het voor de mannen is. Op het podium, cover, of in de eigen slaapkamer, ze doen het allereerst voor zichzelf, de man komt op de tweede plaats. Meisjes willen dat er naar hen gekeken wordt, het geslacht van de kijker is ondergeschikt. Blikken als vitamine voor goed humeur en het vrouw zijn.

Toen ik de wereld begon te ontdekken -mijn persoonlijkheid stond nog in zijn kinderschoentjes- deed ik dat bij voorkeur bij nacht. ’s Nachts is de wereld nu eenmaal scherper en de grenzen vager.  ’s Nachts staat de wind gunstiger om de wereld te ontdekken, er waait al sneller eens een rokje omhoog. Overdag loerden alziende ogen voordturend om de hoek. ’s Nachts niet, ’s nachts bekeek iedereen de dingen door andere ogen. ’s Nachts ontdekten we zelf wat kon en niet kon, wat mocht en niet mocht. We ontdekten wat wij vonden dat kon, net omdat het niet mocht. We konden veel en we mochten alles. Ons wekelijks spaarpotje werd in de donkere uurtjes geledigd. Leergeld. De meisjes waren ’s nachts ook zoveel mooier. Ze droegen kortere kleedjes en fijnere T-shirtjes en God, ze bewogen zo mooi. Of ze nu dansten of lachten, hun strakke borstjes dansten vrolijk en verleidelijk op en neer. De lente is in’t land! Ze hadden die borstjes nog maar net gekregen, en wat waren ze er fier op. Ze maakten het goede nieuws wereldkundig in strakke of open bloesjes waarin ze er ronduit verrukkelijk uitzagen, zowel de meisjes als de borstjes. Hun benen waren langer dan ooit, en ook dat lieten ze niet onopgemerkt. Ze droegen korte rokjes en hoge hakken, waardoor die benen nog langer leken. Wat straalden ze seks uit, en wat keek ik leergierig naar hen. Ik keek, vol ongeloof, vol verstomming en ik keek opnieuw, ter bevestiging. Ik observeerde hun schoonheid, maar bestudeerde ook de verschillen. Soorten borsten, soorten billen, verhoudingen, stand van de voeten, ik bestudeerde alles en analyseerde welke eigenschappen ik het mooist vond. Ik keek naar hun gedrag, hoe ze wegkeken, terug keken, weer wegkeken. De ene keek verlegen, de andere lachtte, nog een andere keek kwaad, alsof ik haar eigendom betrad. Het kon me niet deren, ik bleef kijken. Het was de enige les in waar ik in die jaren mijn gedachten  bij de les kon houden. Het was de enige les waar wegdromen deel uitmaakte van de les. Dit was mijn les! Ik was in die tijd jaren achter op mijn leeftijd, ik leek wel 4 jaar jonger dan ik echt was. Geen meisje dat me zag staan, laat staan zag zitten. Het deerde me niet, dit was leertijd, voor later.

Ik keek onophoudelijk naar alle soorten meisjes, het leek wel een hobby. Liefhebber in beide betekenissen van het woord. Mijn broer belette me steeds te kijken. Hij draaide hardhandig mijn hoofd weg, “Kijk zo niet, dat valt op!” “Daar zijn ze net op uit,” repliceerde ik keer op keer, terwijl ik weerstand bood en verder keek. Hij deed niet langer moeite. Ik won, al was het met een naar gevoel, alsof ik iets deed dat niet aanvaard werd.

Sommige mannen dragen een zonnebril als camouflagemiddel om naar vrouwen te kijken, zo kunnen ze stiekem naar een vrouw kijken zonder dat de vrouw doorheeft dat ze bekeken wordt. Om van te huilen. Vaak gniffelen ze erbij, alsof ze de illegaliteit betreden met het naar vrouwen kijken. Het zijn waarschijnlijk dezelfde mannen die als perverten stiekem op websites en in blootbladen snuffelen terwijl niemand het ziet. Heel stoer vind ik dat overigens, naar vrouwen kijken en niet laten merken dat je naar hen kijkt. Ik zet net m’n zonnebril af als ik een mooie vrouw zie om haar te tonen dat ik haar aankijk. Ik wil haar ogen zien en haar mijn ogen tonen. Ik wil het contact opzoeken en haar reactie zien. Stiekeme kijkers kunnen de confrontatie niet aan met de wederkerende blik. Schrik voor de reactie waarschijnlijk. De losers! Meisjes willen dat je naar hen kijkt. Kijk dan toch. Kijk dat het een lieve lust is!

Diep vanbinnen willen ze zelfs gegeerd worden, niet enkel bekeken. Vrouwen die hun ware lusten kennen, kunnen dat beamen. De vrouwen die dat tegenspreken verdringen hun lusten, zij het vanwege een geloofsovertuiging of vanwege een andere ideologie die hen van jongs af aan met de paplepel is ingegeven. Onder moeders paraplu blijft elke kut droog. Flauwekul. Elke kut jeukt. Zelfs de kut van een non jeukt, en wel net zo hard als die van mediamiskleum Lady Gaga. Als de kut van een non kon spreken, de paus zou er als de kippen bij zijn om ze te naaien. Zouden ze altijd een slipje dragen, die nonnen?

Ik kijk met een missie. Ik waan me God op Venus. Ik breng de geboden naar de top van hun heuvel. Ik wil elke vrouw die ik aankijk hun poes het even laten overnemen van hun verstand. Niets zo kut als een vrouw die de taal van haar poes niet spreekt. Ik wil lust doen opborrelen. Op straat kijk ik geduldig tot er een vrouw zich plots bukt, aan een etalage, om de kleine zijn dekentje weer goed te leggen en ze me onbewust een glimp in haar bloesje gunt. Dat stukje borst dat anders verborgen zit, dat extra stukje BH dat ik waarneem, het verandert mijn blik en ja, zelfs mijn houding. In schoenwinkels en op terrasjes wacht ik vol geduld tot een meisje me een fractie van een seconde haar slipje toont, onder haar rokje, als ze schoenen past op het bankje tegenover me. Haar vriend naast haar, zich van niets bewust, en zij, zij opent langer dan nodig haar benen en gunt me een glimp. De kleur kan ik misschien achterhalen? Alsof het een raadsel is en ze me een tip geeft. Het ene meisje is nauwelijks 18, het andere is een vrouw van 35 of 45, de ene is een strakgeklede carrièrejaagster, de andere is van het sportieve of artistieke type. Soms zelfs een beetje nerdy. Ik kijk hen aan met de zelfzekere overtuiging dat ik het bloed naar hun poes laat stromen. Terwijl ze daar met man of kindjes lopen, verdwijnen ze plots even in een luchtbel van lust, een lustbel. De poes neemt het over. Het bloed gaat kolken in hun fijnste bloedvaten, van de vingertoppen tot de tenen. Ze laten spreekwoordelijk alles vallen en voelen nog slechts één ding, lust. Ze willen, rug tegen de muur, de benen om me heen slaan en een joekel van een paal in hun poes voelen kloppen. Terwijl ik hun blik gulzig vasthoud voelen ze hun bloed als lava koken, ze voelen een inwendige kracht waar ze niet tegen bestand zijn, waar ze zich aan overgeven. Geen rede kan hier tegenop. Slechts één gedachte, neem mij, hier en nu.

(*) Ondertussen arriveert er een koppel, beeldschone vrouw, vermoedelijk al geruime tijd een stel. Ze komen een zogenaamde gezellige zondagavond beleven, wijntje in de nazomerzon. Zij is lang, slank, heeft een zongebruind zuiderse tint en zwart haar, ze draagt een stijlvol maar kort kleedje, wat haar lange benen nog meer allure geeft, en een grote designerzonnebril siert haar mooie, gezicht. Nog voor ze gaat zitten vangt ze mijn blik op en ze blijft kijken. Hij zoekt een vrijstaand tafeltje en zij schuift aan, haar gezicht half naar hem, half naar mij gericht. Ze praten weinig, zo nu en dan een beetje, het is duidelijk dat ze in alle rust wat van de zon willen genieten, en van de zondagavond. Hij kijkt voor zich uit en praat wat. Zij doet amper de moeite om te doen alsof ze luistert. Het doet er niet toe. Koetjes en kalfjes. Zij kijkt naar mij. Ik blijf wel een halve minuut naar haar kijken, en zij kijkt onophoudelijk terug. Hij ziet het niet. Kleine trekjes op mijn en haar gezicht verraden wat we denken. We denken hetzelfde. God wat zou ik haar graag nemen, en God wat zou zij graag genomen worden. Ze drinken hun glas leeg en gaan weg. Ik bedank haar met een kleine knik, omdat ik naar haar heb mogen kijken zonder dat ze het aan hem heeft laten merken. Zij lacht zachtjes en goedkeurend als bedanking, omdat ik naar haar heb willen kijken.

27-09-2011, 00:10 Geschreven door Max Forrester  

Je kent het wel, het moment dat een vriend of vriendin je vraagt wat er zo leuk is aan lopen. Ze snappen het plezier er niet van. Sommigen onder hen hebben zelf pogingen ondernomen om te lopen, maar nooit hebben ze genoten op de manier die ik bedoel. Ze hebben het steevast over frustraties eruit lopen, over alle registers open zetten, ze hebben het over zweten en zwoegen tot een spreekwoordelijke last van hoofd of rug is gevallen. Ze begrijpen er niets van. Ja, ik kan ook wel eens genieten ten gepaste tijde van een uurtje snoeihard knallen. We noemen het steevast ‘de ziel uit het lijf lopen’. Ik loop hem er liever in, die ziel. Ik loop liever de ziel in mijn lijf. Helaas krijg ik het concept van de ziel in m’n lijf lopen niet altijd uitgelegd aan buitenstaanders. Er is immers een basisvoorwaarde vereist, namelijk een goede basisconditie. Je moet namelijk kunnen joggen, al is het aan laag tempo, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid te voelen, zodat je niet eens beseft dat je aan het lopen bent. Die vrienden waar ik het over had kunnen niet lopen zonder moe te worden, zij moeten voortdurend zwoegen, pushen en doorbijten. Als ik voortdurend moet zwoegen, dan hoeft het voor mij niet.

Als ik de ziel in mijn lijf loop, dan loop ik langs velden en riviertjes, door bossen en boomgaarden. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. Ik mijmer over wereldreizen waar ik met rugzakje en tent hoge bergen oplopen terwijl ik interessante mensen van verschillende culturen ontmoet, met bijhorende tradities. Ik zie hoe ik in Paraguay thee zit te drinken in de bergen met een lamaboer. Ik denk over hoe ik mijn leventje verder zie, in een klein gezellig huisje, vol quotes en teksten van grote schrijvers aan de muren terwijl legendarische jazz-, blues- en rockiconen uit een oude platenspeler klinken. Zowel de platen als de platenspeler heb ik zorgvuldig uitgekozen tijdens één van mijn vele strooptochten langsheen rommelmarkten. Ik bedenk hoe ik mijn huisje wil inrichten, hoe ik zal knutselen met allerlei wegwerpmaterialen waar ik een boekenrek van maak die vol staat met historische werken. Ik denk aan hoe ik het roer zou kunnen omgooien in mijn leven, naar links of naar rechts, naar een wereldreis vol avonturen of naar een eigen huisje waar ik elke dag van mijn leven in knutsel. Ondertussen loop ik daar, een even lieve als schichtige eekhoorn wekt eventjes mijn aandacht, waarna ik weer rustig verder loop en denk over het leven.

Op koude winteravonden doe ik graag van die lange looptochten, lekker warm aangekleed met dikke muts en handschoenen. Dan loop ik, weg van de stad, langs veldwegeltjes en boerderijtjes. De straatlampen in de verte spelen de rol van sfeerlampen. Schuin vallende sneeuwvlokjes zorgen voor het sprookjesgehalte en in mijn oren heb ik Sigur Ros en Fljótavik. De ijzingwekkende stilte van het winterdecor, de sneeuwvlokjes die dwarrelen op het ritme van de piano, de huilende stemmen die breekbaar zijn als het ijs op de vijver…  Je hoeft slechts je ogen te sluiten, dat nummer op te zetten en weg te dromen in het winterse decor. Mooier kan een koude winteravond niet zijn. Ook al heb internationale kampioenschappen gelopen en aardige tijden en resultaten neergezet, ze zijn zowaar waardeloos. Als ik het heb over het plezier van lopen, dan denk ik hieraan. Lopen zonder aan lopen te denken, wegmijmeren, dromen, filosoferen, de ziel in mijn lijf lopen.

21-09-2011, 12:47 Geschreven door Max Forrester  

Schoonheid is belangrijk, daar kun je niet omheen. Het is een eeuwig punt van discussie. Innerlijke schoonheid, dàt is wat telt. De aanhangers kiezen uiteraard wat voor hen het best uitkomt, uiterlijke schoonheid voor de één, innerlijke voor de ander. De argumenten zijn onuitputtelijk, geen kat die het aan het rechte eind heeft. De meningloze verpleegster van Artsen zonder Grenzen staat in de ring tegenover de filosoof en kunstenaar terwijl een leeghoofdige bimbo in niemandalletjes en op stiletto’s het bordje van de derde ronde toont. De BMI-kampioene verkoopt vriendelijk chips en frisdrank aan een introverte biomedicus die een antibacterie tegen het Hiv-virus ontwikkeld heeft. Ze claimen allemaal hun eigen schoonheid. Apekool. En Larie op de koop toe. Ze achten zichzelf schoon op basis van één schoonheidsparameter en de overige parameters lachen ze weg met belachelijke excuses, de ontkenning in de vergrotende trap. Schoonheid is streven naar perfectie, naar vervolmaking, op alle vlakken. Streven naar meer creativiteit, naar meer kennis, onophoudelijk de geest uitdagen in het dagelijkse leven, maar ook het leren doorgronden en ontplooiien van het eigen lichaam. Want dat is het uiteindelijk wel, je eigen lichaam. Wie niet met het eigen lichaam begaan is heeft geen ik-relatie met zijn of haar eigen lichaam, neen, dat lichaam heeft de functie van de derde persoon. Overtollig buikvet en billen zijn zijzelf niet, het is er, dat kan niet ontkend worden, maar het is niet meer dan dat, het is een aanhangsel. Het is er, het vormt geen deel van de persoon, het hangt eraan en er is geen rechtstreekse relatie met de persoon en het lichaam. Idem voor de conditie. Geen zelfbewustzijn van het eigen lichaam. De slechte conditie is er nu eenmaal, de slechte rug en de snelle vermoeidheid.

Uiterlijke schoonheid is het zichtbare en tastbare resultaat van innerlijke schoonheid, althans één van de vele innerlijke schoonheden, met name die van het ontwikkelen van de relatie met het eigen lichaam, die van het ontwikkelen van dat lichaam met bijhorende gezondheid in kwestie. Plichtsbewustzijn begint in uzelf.

Horendol word ik van mensen die om de haverklap vallen, botten breken, hun buik of billen te dik vinden en het allemaal maar laten hangen alsof ze er zelf niets mee te maken hebben. Verantwoordelijkheid opnemen heet dat, verantwoordelijkheid tegenover uw botten. Schuld bekennen. Schuld bekennen tegen uw buik. Te biecht in uw binnenkant over uw buitenkant. Geen vrijspraak mogelijk, wel werkstraffen. Zweten zullen ze. Lijfstraffen die geen straffen zijn, maar een persoonlijke plicht. Eindeloos zijn ze, de meisjes die zich opmaken, fond de teint, mascara, lippenstift, oorbellen, en als hun bovenmaatse BMI het toelaat ook nog snel even een indrukkenwekkend decolleté tevoorschijn toveren. Het reinste zelfbedrog, alles wat eronder zit, hopelijk verborgen onder –bij voorkeur geen spannende- kledij is dik en is bijgevolg verwaarloosd en dus ook niet geëtaleerd. Al zijn er specimen die er in slagen ook dat verwaarloosde, verfoeilijke deel van zichzelf bloot te laten. Alle aandacht naar het opgemaakte gezicht, in die mate dat ze zelf gaan geloven dat ze mooi zijn, louter en alleen omdat het gelaat mooi is gemaakt. Afleidingsmanoeuvres ten top. Wijsmaken is een geloofsovertuiging. Vlaamse karbonaden van puur vet met een sierlijk blaadje peterselie erop voor de afwerking, doorprikbaar als een ballon, het vet vloeit eruit.

Verkoopstertjes in kledingszaken dragen steevast kledij die voor gezonde vrouwenlichamen ontworpen zijn, helaas dragen de verkoopstertjes vaak enkele extra lagen lichaam met zich mee. Winkels geven een verkeerd signaal, een verwerpelijk voorbeeld. Het nieuwe algemeen aanvaarde schoonheidsideaal is vervloekt. Het oorzaak van vaker ziek zijn, van allergieën en een oneindige reeks van blessures en van hogere mutualiteitkosten. De zogezegde innerlijke schoonheid is een fabel. Uw gezondheid is uw burgerplicht. Uiterlijke schoonheid zit vanbinnen.

12-09-2011, 22:39 Geschreven door Max Forrester