Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Geen nieuws is goed nieuws zullen we maar zeggen... De draadjes zijn vorige week maandag eruit gehaald door de huisdokter. Die was ook heel positief en had me de raad gegeven om zo veel mogelijk te gaan wandelen. Dat is voorlopig de enige vorm van beweging die ik heb en ik probeer dan ook om elke dag een wandelingske te maken. Al is het maar gewoon de stad in. Eigenlijk komt het nog goed uit want nu kan ik rustig uitkijken naar kerstkado's voor iedereen. Elke dag voor iemand anders rondgaan want ik mag nog altijd niks te zwaars oplichten.
De wonde op zich is heel goed genezen. Er is enkel nog een bult te zien maar die zou vanzelf weggaan. Er zit nog een beetje vocht in en een deel littekenweefsel dat zich nog moet zetten. Daar is dus op zich weinig aan te doen. Het enige wat wennen was was terug gewone kleren aandoen na meer dan 2 weken in training rond te lopen. Maar ik kon moeilijk in training op restaurant gaan he... Autorijden is nog altijd afgeraden, zeker zelf rijden. Dit houdt me wel een beetje tegen want ik voel me niet ziek of zo en toch kan ik niet alles doen wat ik wil. Soms wel een beetje frustrerend, geloof me.
De dagen breng ik nog altijd door met een afwisseling tussen bed, pc, zetel, stoel aan de eettafel en de dagelijkse wandeling. Tot nu toe voel ik nergens geen pijn meer, behalve als ik nog een onverwachte of plotse beweging moet maken. Vooral omdraaien in bed is nog steeds wel opletten. Maar al bij al valt alles heel goed mee en ben ik blij dat ik de operatie heb laten doen. Sinds lang kan ik terug pijnloos op mijn buik in bed gaan liggen en dat vind ik echt geweldig.
De namiddag is goed verlopen eigenlijk. De trappen doen valt mee, in en uit bed kruipen gaat ook nog redelijk vlot. Het gaat alleen allemaal een stuk langzamer. 's Avonds terug naar beneden tjaffelen om te gaan eten is eigenlijk nog wel een goeie oefening. Zeker voor de benen want daar komt nu bijna alles op terecht. Na het eten nog een beetje tv kijken, een filmpke hier en een tv-show daar en de tijd vliegt voorbij gelijk niks. De nacht op zich is ook heel rustig verlopen maar ik ben altijd al wel een vaste slaper geweest en van pijn heb ik gelukkig niet te veel last.
's Morgens werd ik wel al wakker om 8u. Voor mij is dat heel uitzonderlijk, zeker zonder wekker. Ik denk dat het ziekenhuisritme nog in men hoofd zat maar dat krijg ik er de komende dagen nog wel uit. Heb toch nog verder geslapen tot een uur of half elf en me toen maar stilaan gereed gemaakt. Na nog even de oefeningen te doen die de kinesist me had meegegeven was ik klaar om naar beneden te gaan. Op de badkamer direct komaf gemaakt met mijn baard die al sinds vorige week was blijven staan. In het ziekenhuis had ik men scheerapparaat niet bij en moest ik het bijgehad hebben had ik toch geen goesting gehad. Nu werd het wel stilaan tijd want de term 'bosaap' begon meer en meer in me op te komen.
Namiddag is kameraad nog langsgekomen en hebben we toch weer een aantal uurtjes met de PS3 doorgebracht. Aan dit tempo moeten we het spel deze week zeker afkrijgen. Aan de andere kant vrees ik er ook wel een beetje voor want dan moeten we iets nieuws bedenken om ons bezig te houden en elke week een nieuw spel gaat een beetje duur uitvallen. 's Avonds voelde ik het precies toch wel dat ik namiddag een aantal uur heb recht gezeten in de zetel en dus was het platte rust. Maar geen nood, we hebben nog films en tv-shows genoeg om ons bezig te houden.
De vierde patiënt op de kamer blijkt hetzelfde letsel als mij te hebben. Een hernia in de onderrug, wordt morgen geopereerd maar niet door dezelfde chirurg. Hij sukkelt ook al een aantal jaar met zijn rug en is blij dat hij er eindelijk vanaf zal raken. Hopelijk lukt het voor hem dan ook. Mijn laatste middagmaal bestond uit kippensoep, kip met snijbonen en puree en als dessert een ijsje. Dat was al wel ver gesmolten en kwam qua smaak nog niet in de buurt van een Venise of een Limone maar het heeft desondanks toch wel gesmaakt.
De chirurg is dan ook nog langsgekomen, heeft me nog een paar vragen gesteld hoe het ging en dan gezegd dat ik zeker naar huis mocht. Goei nieuws dus. Hij heeft nog een paar verplichte papieren ingevuld voor het werk en voor een controle afspraak binnen een maand en me dan nog een spoedig herstel gewenst. Ik was nu echt wel klaar om te vertrekken. Nog vlug een telefoontje naar de mama van mijn vriendin die zo vriendelijk is geweest om als taxi te spelen en rond 14u zou ze mij komen halen.
Ik was juist klaar met alles in te pakken toen ze de kamer binnenkwam. Nog vlug afscheid nemen van mijn medepatienten en goeiedag gaan zeggen bij de verpleegsters, ze hebben tenslotte 4 dagen goed voor mij gezorgd waarvoor dank, en we konden huiswaarts keren. De trip naar huis viel al bij al nog wel mee, ik had dan ook een luxe taxi en een goede chauffeur die heel voorzichtig was met vluchtheuvels en dergelijke. Thuis aangekomen heb ik maar direkt geprobeerd om tot aan men kamer te graken die heel vanboven op de zolder is. Een kleine 40 treden zijn het tot daar maar het ging verbazingwekkend goed. Enige minpunt was dat mijn bed aan de lage kant is maar dat hebben we snel opgelost door er een extra matras op te leggen. Ik was nog geen 10 min thuis toen mijn kameraad aan de deur stond om te zien of alles in orde was. Hij had de rest van de dag vrij en we hebben de namiddag dan maar doorgebracht met Resistance: Fall of Men op de PS3. Zo heb ik me nog niks verveeld.
Het zal nu alleen een beetje zoeken zijn naar een evenwicht van voldoende rust en toch ook genoeg beweging. De trappen zullen mij daar al zeker mee helpen want alleen al om naar het wc te gaan zijn het er een stuk of 20. Nog eens zoveel om beneden te gaan eten. Het communicatieprobleem dat onstaat tussen 3 verdiepingen hebben we opgelost door de Walkie Talkies van X-Lan te gebruiken. Zo weten ze beneden als ik iets dringend nodig heb en weet ik boven als het eten gereed is of als er iets anders scheelt. Toch handig die dingen.
De nacht is weer rustig verlopen. Het was wel iets rumoeriger dan de nacht ervoor met 3 man op de kamer waarvan een hollander die zo nodig via skype met het thuisfront moest communiceren... Hij is wel al om 12u gaan slapen omdat hij 's morgens al direkt geopereerd ging worden. Ik heb dan maar men koptelefoon opgezet en nog een filmpje gezien. Max Payne, niet echt een aanrader vond ik. Rond half 2 ben ik dan ook gaan slapen en heb weinig tot geen last gehad van de rug.
Het lawaai begon deze morgen al rond 7u. Diezelfde Hollander was zich aan het gereed maken en moest voor 7.30u nog gedoucht zijn. Iedereen heeft het mogen horen. Zelfs de man tegenover mij die half doof is vond het veel lawaai, dat wilt toch al iets zeggen... Om 7.40u waren ze weer daar met het ontbijt. Naar goede gewoonten heb ik dat even laten staan en nog wat verder ingedommeld om dan rond 8u ineens al wakker gemaakt te worden door de kinesist. We hebben samen enkele oefeningen gedaan zoals kantelen van het bekken en lichte kracht uitoefenen op bovenbenen en rug. Alles viel goed mee. Als laatste oefening zijn we een wandeling gaan maken (gewoon de gang op en af maar dat leek al lang genoeg) en nog wat trappen op en af. Ik had nergens geen pijn en alles zag er heel goed uit dus van hem mocht ik namiddag naar huis. Het is nu gewoon nog wachten op een bezoekje van de chirurg die mij dan officieel moet ontslaan en dan mag ik vanaf 14u huiswaarts.
Ik heb ondertussen mijn ontbijt op, ben gewassen en gekamd en ben maar ineens begonnen met opruimen. Elk uur nog hier is er eigenlijk één teveel. Juist is er nog een vierde patient de kamer binnengekomen maar van hem weet ik nog niks, hij is nog aan zijn vragenlijst bezig voor de verpleegsters.
Namiddag is ook rustig verlopen met het kijken van het begin van het nieuwe seizoen van "24". Kort erna kwam mijn lieveke terug de kamer binnengewandeld en dat doet altijd deugd natuurlijk. We hebben gezellig zitten kletsen en ik ben voor de eerste maal tot beneden gegaan naar de cafetaria. Heel op het gemak nog wel, maar het ging. Mijn beste kameraad is dan ook nog langsgekomen met het ganse verhaal van de volleybalmatch van vorige avond. Onze ploeg had dan wel 3-2 verloren in Lommel maar door een 3-1 winst thuis gaan we toch nog door naar de volgende ronde in de beker van Limburg. Rond 17u was het dan weer tijd voor het avondeten. 3 sandwiches met kippewit en confituur en 2 tassen koffie, het had erger kunnen zijn. De appelsien als dessert heeft erna ook nog gesmaakt. Toen iedereen weg was kwam er ineens nog onverwacht bezoek binnen. Onze 2 trouwste supporters van de volleybal kwamen binnen samen met hun 2 kinderen en een ganse fruitmand, speciaal voor mij. Ik was echt aangenaam verrast! Echt waar fel bedankt!
Toen ik erna weer alleen op de kamer was kwam de patient tegenover mij terug binnen. Hij moet morgen nog een deel scans ondergaan en dinsdag gaan ze een stuk tumor uit de hersenen verwijderen. Hij is er precies niet echt gerust in. Iets later is er dan nog een 3e patient de kamer opgekomen. Hij heeft ook een hernia maar dan wel in de nek en wordt morgen vroeg al geopereerd. Nu we hier weer met 3 op de kamer liggen kan ik natuurlijk niet echt meer op tv kijken wat ik wil maar een geluk dat het zondag is en er dan toch nooit iets op de buis is. Ik ga me dadelijk nog wat bezighouden met film kijken en chips eten want het avondeten is ondertussen al verteerd.
Het voelt ondertussen als een echte zondag aan met niks te doen. Ze hebben me vanmorgen nog een nieuw verband gegeven waar ik nu dus ook mee kan douchen en daar heb ik dan ook direkt gebruik van gemaakt. Kan toch goed doen zo een fris doucheke. De speciale kousen moet ik nog tot morgen dragen maar zo erg ambeteren ze mij niet echt. Ben ze ondertussen al gewoon geworden denk ik. De ganse voormiddag heb ik doorgebracht met TMF op tv en nog een paar goeie tv-shows op de laptop waaronder Friday Night Ligths en Californication. Ben ook begonnen aan mijn pas gekregen puzzelboek maar na amper 7 gevonden woorden heeft mijn pen het al begeven. Toen ben ik maar aan de strip van Urbanus begonnen maar na een paar bladzijden waren ze ineens daar met het middageten.
Dit bestond vandaag uit tomatensoep als voorgerecht, vide en van die kroketbolletjes met een slaatje erbij en als dessert een chodoladepudding. De kroketjes waren wat aan de platte kant en de pudding heb ik ook al beter gegeten maar als ziekenhuis eten kon het er zeker wel door. Het kan altijd wel erger. Ik heb net bericht gekregen van mijn vriendin dat ze in de namiddag nog eens langskomt dus daar kijken we al naar uit. Zo een kamer van 4 waar ge heel alleen ligt kan toch soms wel wat saai zijn.
Om exact 7.38u kwam de verpleegster doodleuk de kamer binnengewandeld met het ontbijt en een vriendelijke "goeiemorgen", gevolgd door een verbaasde "oh ge sliep precies nog". Wat had ge gedacht op een zondagmorgend, niks te doen en de avond ervoor gaan slapen om 2.30u... Lange dagen zijn het hier. De nacht op zich is heel rustig verlopen. Ik heb me maar 1 keer op mijn zij moeten draaien omdat het een beetje zwaar werd voor men rug. Wonder boven wonder ben ik zelfs op mijn zij in slaap gevallen dus ofwel moet ik wel heel moe geweest zijn ofwel heeft het echt geen pijn meer gedaan. Ze bracht me ook nog een nieuw verband voor op men rug, eentje waar ik ook mee kan douchen. Dat ga ik straks dan toch eens uitproberen want het begint toch een beetje dringend te worden. Nog maar een pijnstiller erbovenop, dat mensen geen pijn lijden is hier echt wel een prioriteit waarvoor ik ze enkel kan bedanken.
Het ontbijt op zich was niet echt veel speciaal. Het waren wel pistolets ipv boterhammen, ik denk omdat het zondag is dat het ietsje meer mag zijn. 2 pistolets en 2 schellen hesp, het is meer ontbijt dan dat ik in de laatste maanden samen heb gehad. Alleen was ik vergeten te vragen achter koffie, ik dacht dat ik er 's morgens geen goesting in zou hebben maar nu had het toch gesmaakt gehad. Och ja, ze komen straks toch nog rond. Sebiet een beetje wassen en mijn tanden poetsen al zal dit laatste iets moeilijker gaan want ik heb gisterenavond nog gemerkt dat mijn tandpasta weg is. Vermoedelijk heeft de man naast mij die per ongeluk meegepakt toen hij zijn spullen aan het inpakken was want ik lig hier dus sinds gisterenavond heel alleen op een kamer van 4. Grote luxe, dat wel maar aan de andere kant toch een beetje stil. Het voordeel is wel dat ik tv kan zien wat ik wil en niemand geen last heeft van mij (en ik ook niet van hen).
De namiddag is rustig verlopen met het bekijken van een aantal van mijn favoriete tv-shows zoals Life en Heroes. Ondertussen ook nog wat tv gekeken aangezien national geographic hier de ganse namiddag heeft opgestaan (niet mijn keus). Van pijn heb ik weinig tot geen last gehad, ik heb dan ook het meeste van de tijd stil in men bed gelegen. Tegen 17u waren ze dan daar met het avondeten. Ik kreeg 3 witte sneetjes brood met kippenwit en 2 tassen koffie. Op het eten weinig tot niks aan te merken tot nu toe, alleen dat het redelijk vroeg komt en zo rond een uur of 10 krijgt ge natuurlijk terug honger.
Het beste van de avond moest dan nog komen want mijn vriendin kwam langs om me te bezoeken. Ze heeft nog een puzzelboek met sudoku's en aanverwanten meegebracht dus ik zal me de eerste dagen zeker niet vervelen. Na dat het bezoekuur voorbij was en zij terug naar huis is het filmavondje begonnen. Pirates of the caribbean 2 op tv, altijd goed om even te ontspannen. Erna nog een paar tv-shows gezien zoals Gary Unmarried, Bones en Night Rider 2008.
Het is nu 2.21u en dus wel hoog tijd om te gaan slapen aangezien ze hier morgen om 8u al staan met het ontbijt. Het verloop van deze nacht vertel ik morgen dan wel.
De rest van de voormiddag heb ik gespendeerd aan rusten, wakker worden en terug in slaap vallen. Tot de verpleegster langs kwam om mij te wassen (mijn benen en mijn rug dan toch, de rest mocht ik zelf doen). Ook moest ze mijn bed opmaken waarbij ze mij vroeg om even op de stoel te gaan zitten. De eerste keer rechtstaan deed wel vies. Zo een stijf gevoel in mijn rug en men benen maar na even wennen is het toch gelukt om in de stoel te gaan zitten. Blijkbaar heeft men maag het niet op zitten gaan want al na een tiental seconden begon het weer warm te worden en kreeg ik een gevoel dat ik moest overgeven. De verpleegster heeft me nog een bakje gegeven voor in het geval en maar goed dat ze dat deed. Pure gal kwam eruit en ik kan u verzekeren dat dat geen prettig gezicht is. Maar eens dat uit men systeem ging het blijkbaar wel beter.
Klokslag 12u waren ze dan daar met het middagmaal. Als voorgerecht een soort groentensoep, kip met puree en bloemkool als hoofdgerecht en als dessert pudding en een "madeleine" koekje. Het zag er allemaal nog niet zo slecht uit en ik ben er dan ook met goede moed aan begonnen. Na de eerste lepels soep werd het al snel duidelijk dat ik nooit de ganse maaltijd ging opkrijgen al was het al meer dan 36u geleden dat ik nog iets deftig achter de kiezen had kunnen steken. Na de soep heb ik dan ook de rest onaangetast terug moeten geven. Het koekje heb ik aan de kant gelegd voor later maar ik betwijfel of ik er ooit aan ga beginnen. Toen ben ik aan mijn tocht naar de badkamer begonnen om mijn tanden te poetsen (wat was me dat welkom!) en me nog verder opfrissen. Er volgde nog een kleine wandeling rond de tafel toen op dat moment Nik en Hanne binnenkwamen voor een bezoekje. Nog eens bedankt voor al het lekkers en de strip van Urbanus! Ik ben er nog wel niet aan begonnen omdat de maag het nog niet volledig eens is met mij maar dat komt nog wel...
De eerste nacht is eigenlijk vrij pijnloos verlopen. Regelmatig komt er wel iemand langs om de bloeddruk en temperatuur te meten of een baxter te vervangen. Rond 4u 's nachts kwam er dan nog iemand langs om mij de eerste keer te laten draaien op mijn zij. Deze anders zo simpele handeling lijkt dan ineens echt wel veel gevraagd. Ten eerste moet je je been oplichten aan de tegenovergesteld kant als dat je wil draaien en je moet je met die voet afduwen zodat je in één stuk op je zij kan draaien. Je romp moet dus gelijktijdig meedraaien. De rest van de nacht slaap je dus echt niet meer veel want zo een houding is dus niet echt comfortabel. Ik ben tijdens de nacht nog een paar keer van zij gewisseld. Elke keer ging het wel iets beter. Oefening baart kunst blijkbaar...
's Morgens komen ze dan met je ontbijt af. Het eerste wat je te eten krijgt in 36 uur ongeveer. De herinnering aan de geur alleen al doet mijn maag nog draaien. Ze helpen je dan de eerste keer op de rand van het bed. Het is eigenlijk hetzelfde als op je zij rollen alleen dat je dan met je hand je romp moet rechtduwen. Dit ging verbazingwekkend vlot moet ik zeggen. Want dan volgde heb ik tot nu toe nog nooit meegemaakt. De verpleegster zei nog dat ik wel wat duizelig kon worden van de narcose maar dit had ik nooit verwacht. Ik zat nog maar enkele seconden recht toen ik het warm begon te krijgen en uitzonderlijk veel speeksel begon te produceren. Het volgende moment dat ik mij herinner was dat ik terug omhoog geduwd werd door een medepatient die toevallig achter mij stond en de verpleegster die vroeg of het met mij ging. Blijkbaar was ik stijl achterover gevallen ten gevolge van een bloeddrukval. Ik ben direkt gaan liggen en heb wat geslapen, toen ging het terug beter. Na een uur ongeveer heb ik opnieuw geprobeerd om recht te komen maar bijna onmiddellijk voelde ik het terug opkomen en ben ik maar terug gaan liggen. Van ontbijten was er toen zeker geen sprake meer.
