Het geweten is de grootste valkuil voor elke dader. Vroeg of laat haalt het je in en ga je eronderuit. Ik kan niet geloven hoe ik erin ben geslaagd. Ik herken mezelf niet meer. Hoe kon ik zolang blijven liegen? Niets kan goedspreken wat ik heb gedaan. Er bestaan te weinig woorden om te beschrijven hoeveel spijt ik heb. Het was allemaal een ongeluk, ik had hem niet gezien. Charlie stond op de verkeerde dag op de verkeerde plek. Ik was gehaast en ging bijna te laat komen op mijn examen. Ik reed uit de garage en had niet gezien dat hij achter de auto stond. Ik was er zeker van dat kleine Charlie het niet had gehaald... Het blijft me een vraag hoe Dan Miller hem heeft gevonden in dat bos. Hoe blind kon ik zijn om te denken dat het jongetje niet meer ademde? Waarom had ik de ambulance niet gebeld? Wekenlang knaagden de schuldgevoelens aan mij en verdrong ik hen met alcohol en pillen. Ik stond talloze keren op het punt alles te bekennen maar steeds kon ik geen woord over mijn lippen krijgen. Waarschijnlijk gaan velen zich afvragen waarom ik nu alles beken als iedereen toch denkt dat Dan Miller de dader is. Ik had inderdaad alles kunnen blijven verzwijgen maar te veel is te veel. Ook al maakt Charlie's onverwachte terugkeer alles een beetje draaglijker, toch zal geen enkele straf groot genoeg zijn voor wat ik heb gedaan. Dan Miller verdient de onterechte beschuldigingen niet. Dit had nooit mogen gebeuren...
Ik kan niet geloven wat er allemaal gebeurd is vandaag. Het is precies een mirakel, alsof God eindelijk op mijn gebeden heeft geantwoord. Charlie is teruggevonden. Hij is gezond en wel thuisgekomen en ik heb hem gevonden. Deze dag is tegelijkertijd de beste en ergste dag van mijn leven. Enerzijds ben ik dolgelukkig dat Charlie terug is, maar anderzijds heb ik iemand het leven ontnomen uit zelfverdediging. Het was niet zomaar iemand maar mijn buurman, Dan Miller. Uit bezorgdheid ben ik even bij hem langsgekomen, aangezien ik en nog andere buren hem al een tijdje niet meer hadden gezien in zijn tuin. Hij deed niet open en achteraf gezien is wel duidelijk waarom, maar toch ben ik binnen zien te komen en toen zag ik hem. Charlie. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dans zoon is gestorven tijdens een storm enkele jaren geleden. De politie denkt dat hij Charlie heeft ontvoerd om zo het gevoel te hebben dat zijn eigen zoon nooit is gestorven. Ik kon Charlie daar niet achterlaten. Wat daarna gebeurde ga ik niet aan jullie neus hangen, het nieuws zal er wel vol van staan... Het belangrijkste is dat Charlie terug is.
Op mijn vorige bericht kreeg ik de vraag hoe het kwam dat ik al tijdens mijn advocatenexamen iets wist over de vermissing. Carole en ik zijn goede vriendinnen dus ze heeft mij direct een berichtje gestuurd... Ik snap niet hoe iemand zo iets ernstig kan doen en het daarna kan verzwijgen. Je gaat daar toch aan kapot? Die lieve jongen had hier niet om gevraagd. 's Nachts kan ik geen oog dichtdoen waardoor ik amper de dag kan doorkomen. Het is gek hoe één onoplettende seconde alles zo drastisch kan veranderen. Het duurt maar één seconde om heel je leven en die van een ander te veranderen. Ik weet niet meer wat te doen, het doet me zoveel pijn om Carole zo te zien. Ik vraag me af hoe ver de politie al zit met het onderzoek. Wat zouden jullie doen in de plaats van de dader? Denken jullie dat hij of zij uiteindelijk zal bekennen? Zou de straf dan minder hard doorwegen? Ik heb zoveel vragen...
Zoals de meesten onder jullie waarschijnlijk al hebben gemerkt ben ik enkele dagen niet meer actief geweest op deze blog. Ik weet dat ik normaal dagelijks post maar er is iets verschrikkelijks gebeurd. Ik kan het nog steeds niet verwerken en het blijft aan mij knagen... Charlie, het driejarig zoontje van mijn buurvrouw én beste vriendin, is de ochtend van mijn examen vermist. Woorden schieten mij tekort om dit ongeluk te kunnen beschrijven. Ik zou niet met mezelf kunnen leven moest ik dit op mijn geweten hebben... Door deze omstandigheden kon ik ook niet helder nadenken tijdens mijn examen en ben ik al na één uur vertrokken. Hoogstwaarschijnlijk zal ik dit examen dus ook niet halen. Maar het gefaalde examen stelt niets voor naast de vermissing van Charlie... Dit mocht nooit gebeurd zijn. Eerst dacht men dat hij in de rivier was gevallen maar na het werk van de duikers bleek van niet. Nu wordt er volop gezocht naar mogelijke verdachten...
Vandaag is het eindelijk zover! Om tien uur leg ik mijn langverwacht advocatenexamen af. Ik hoop dat het deze keer wel lukt, anders ga ik toch wel heel erg teleurgesteld zijn. Vorig jaar kreeg ik namelijk een enorme black-out tijdens het examen, maar ik denk en hoop dat ik me dit jaar wél goed heb voorbereid. Gisterenavond kreeg ik wel een kleine paniekaanval en heb ik met behulp van enkele studeerpilletjes alles nog eens grondig herhaald. Dit was misschien niet zo een slim idee aangezien ik mijn wekker hierdoor niet heb gehoord en mij dus bijna heb overslapen. Gelukkig is dit allemaal niet gebeurd en zal ik ondanks het feit dat ik nu heel graag terug in bed wil kruipen toch mijn uiterste best doen! Advocaat worden is altijd al mijn grote droom geweest. Hopelijk is mijn hard werk niet voor niets geweest en keer ik straks terug met een goed gevoel. Wish me luck!
