Toen ik weer bijkwam, lag ik nog op de grond. Iemand had iets vochtigs op mijn voorhoofd gelegd om te bekomen van mijn flauwte.

Een man van in de 50 vroeg me of alles goed was. Nu wist ik wat ik zeker moest vragen, de datum van vandaag. De 29ste augstus zei hij eerst maar toen dacht hij na en zei hij dat het toch de 30ste was. Ik vroeg voor de zekerheid welk jaar het was. Hij antwoordde 2011. Hij zag me raar opkijken en voegde er nog eens aan toe: wat dacht je dan? 1945? De man, rond de 50, zei dat ik misschien nog beter eventjes zou blijven liggen.Ik krabbelde toch recht en bood me een stoel aan in zijn kiosk. Ik wou weigeren maar mijn benen trilden nog steeds en het was toch best dat ik eventjes ergens ging zitten. Ik volgde hem naar zijn kiosk en ging zitten. Hij vroeg me ik water,chocola of een mueslireep moest hebben. Versuft knikte ik en hij ging een flesje water halen en nam een mueslireep mee voor mij. Hij zei dat ik hier beter zou ontbijten en vroeg of ik hier een film of documetaire draaide. Film? zei ik hem afkeurend. Snapt u dat dan niet?  Hij lachte en wees naar mijn kleren.Of loopt u er altijd zo bij? zei hij. Ik keek naar mijn kleren.Ik kon niets ongewoons ontdekken, afgezien natuurlijk van het stof en de benzinelucht. 'Eigenlijk wel' zei ik. Maar het kon zijn dat er ergens een scheur was in mijn mouw of dat ik gechaafd was aan mijn gezicht. Ik vroeg of hij een spiegel kon halen voor mij. Ja zei hij en ik keek naar de spiegel ik merkte niets speciaals ik vond dat ik er zelfs onberispelijk uit, zelfs mijn soldatenrok leek gestreken. De man zei dat ik precies op de echt Hitler leek en dat hij 'Der Untergang' een topfilm vond en dat hij een zekere Bruno Ganz een uitstekende acteur vond maar dat hij niet aan mij kon tippen. Hij zei nogmaals dat ik net de echte was door manier van doen en handelen. Ik keek raar op en vroeg hem wat ik echt was?' De Führer' antwoordde hij. Ik bleef hem raar aankijken en zei hem dat ik ' de Führer' was en nu nog altijd ben.