Ik moest eerst de weg terug naar de stad vinden. De plaats waar ik mij bevond kon overal in de stad zijn.Ik wou dat de voetbaljongens me de weg toonden maar daar hadden ze blijkbaar geen zin in. De oudste van die jongens draaide zich om naar zijn kameraden waardoor ik zijn naam kon zien. Ik riep hem en zei: hé Ronaldo jongen, waar kan ik de weg vinden? Hij reageerde niet maar 1 van de kleine jongens deed een vaag gebaar richting de hoek van het veld. Daar leek een doorgangetje te zijn. Ik raapte mijn pet op en in volle vaart stapte ik die richting uit. Ik ging de hoek om en volgde een smalle doorgang tussen hoge muren en zag aan het eind van het steegje licht. Een schuwe kat  drukte zich tegen de zijkant van de muur. Ik kwam toe op straat en woow wat was het anders, een enorme hoeveelheid licht pakte me in.

De laatste herinnering aan de stad was dat alles stoffig,grauw, vies en vol met bergen puin lag. Voor mij lag niets van dit laatstgenoemde in plaats daarvan stonden er mooie gekleurde auto's,stonden er hoge gebouwen en waren er mooi aangelegde wegen. Toen ik overstak zonder kijken riep iemand: hé zeg maatje gaat het? Ben je blind ofzo? Ik zei: neem mij het niet kwalijk ik ben een beetje de weg kwijt. Ik vroeg hem of hij de weg wist naar de rijkskanselarij. Ik kwam een beetje zenuwachtig over en had de vrouw vast aan haar mouw. Ik was niet verbaasd dat ik geen antwoord kreeg, de vrouw rukte haar los en maakt met haar hand een duidelijk afkeurend gebaar. Ik wist dat het nog even ging duren voor ik mijn weg zou terug vinden.