Als dit een droom was,wat duidelijk niet kon omdat dit te lang duurde, dan was ik in een wereld terechtgekomen die volkomen nieuw voor mij was. Als deze wereld een beetje logica bevatte, dan verwachtte ze van me dat ik al 122 jaar oud was en dat ik normaal gezien dood zou moeten zijn. Nog altijd dezelfde man vroeg me of ik in nog andere dingen speelde. 'Ik speel niet', antwoordde ik een beetje bars. Hij keek een beetje geschokt en bleef maar vragen of ik ergens optrad of ik een programma had. Ik zei hem dat ik al sinds 1920 optrad. Hij vroeg me een flyer of kaartje,ik ze dat de kaart in de stafkamer lag. Hij vroeg me of ik een amateur was in het optreden. Ik vond dat dit denigrerend overkwam en hij vroeg me wat ik deed voor de kost. Ik wist niet direct wat te antwoorden en zei, na wat twijfelen, dat ik het kalmer aan deed. Hij begon te vertellen dat de stad vol agentschappen zat voor acteurs, filmmensen, televisiejongens, die altijd blij zijn met een tip. En hij zei dat moest ik geen kaartje hebben dat ik hem maar mijn E-mails moest geven, wist ik wat dat was. Hij vroeg me ook naar mijn woonplaats. Daarmee raakt hij me op een teer punt. Maar al een geluk had hij niets door. Maar ik besloot er toch over te beginnen dat ik nu niet echt een woonplaats had. Hij begreep mijn situatie, ik had hem namelijk wijsgemaakt dat mijn vrouw me had laten zitten, en bood me aan om een aantal nachten bij hem te blijven logeren. Mijn plannetje was gelukt en ik had onderdak. Ik mocht bij hem blijven en hij zou me aan een paar mensen voorstellen in de theater en TV wereld.
Toen ik weer bijkwam, lag ik nog op de grond. Iemand had iets vochtigs op mijn voorhoofd gelegd om te bekomen van mijn flauwte.
Een man van in de 50 vroeg me of alles goed was. Nu wist ik wat ik zeker moest vragen, de datum van vandaag. De 29ste augstus zei hij eerst maar toen dacht hij na en zei hij dat het toch de 30ste was. Ik vroeg voor de zekerheid welk jaar het was. Hij antwoordde 2011. Hij zag me raar opkijken en voegde er nog eens aan toe: wat dacht je dan? 1945? De man, rond de 50, zei dat ik misschien nog beter eventjes zou blijven liggen.Ik krabbelde toch recht en bood me een stoel aan in zijn kiosk. Ik wou weigeren maar mijn benen trilden nog steeds en het was toch best dat ik eventjes ergens ging zitten. Ik volgde hem naar zijn kiosk en ging zitten. Hij vroeg me ik water,chocola of een mueslireep moest hebben. Versuft knikte ik en hij ging een flesje water halen en nam een mueslireep mee voor mij. Hij zei dat ik hier beter zou ontbijten en vroeg of ik hier een film of documetaire draaide. Film? zei ik hem afkeurend. Snapt u dat dan niet? Hij lachte en wees naar mijn kleren.Of loopt u er altijd zo bij? zei hij. Ik keek naar mijn kleren.Ik kon niets ongewoons ontdekken, afgezien natuurlijk van het stof en de benzinelucht. 'Eigenlijk wel' zei ik. Maar het kon zijn dat er ergens een scheur was in mijn mouw of dat ik gechaafd was aan mijn gezicht. Ik vroeg of hij een spiegel kon halen voor mij. Ja zei hij en ik keek naar de spiegel ik merkte niets speciaals ik vond dat ik er zelfs onberispelijk uit, zelfs mijn soldatenrok leek gestreken. De man zei dat ik precies op de echt Hitler leek en dat hij 'Der Untergang' een topfilm vond en dat hij een zekere Bruno Ganz een uitstekende acteur vond maar dat hij niet aan mij kon tippen. Hij zei nogmaals dat ik net de echte was door manier van doen en handelen. Ik keek raar op en vroeg hem wat ik echt was?' De Führer' antwoordde hij. Ik bleef hem raar aankijken en zei hem dat ik ' de Führer' was en nu nog altijd ben.
Ik bleef koel en recapituleerde de stand van zaken. Ik was in Duitsland, in Berlijn, ookal leek het mij volkomen onbekend. Dit Duitsland was anders maar op één of andere manier leek dit rijk mij vertrouwd. Er waren nog fietsers, automobilisten en vermoedelijk ook kranten.
Ik keek rond, en zag een bank waarop een papierbundel lag iets wat op de krant leek. Het was een krant in kleur iets nieuws voor mij, een primeur, ik had dit nog nooit gezien. Op de krant stond iets bedrukt in witte letter: Media Markt. Hiervan had ik nog nooit gehoord. Er leek in de verte een krantenkiosk gevestigd te zijn en ging er naartoe. Aan de buitenkant van de kiosk hingen bladeren in het Turks, kennelijk kwamen hier veel Turken. De Turk was een trouwe helper van helper van het Duitse volk. Maar nu mijn voornaamste zorg was om erachter te komen hoeveel tijdspanne er was tussen de tijd ik lag op het veld en wanneer ik hier aankwam bij deze kiosk in Berlijn. Mijn vertrouwde krant was er niet meer, waarschijnlijk uitverkocht maar een zogenaamde krant de Frankfurter Allgemeine Zeitung lag er wel nog. Dit was een nieuwe krant voor mij maar het leek een beetje op mijn vertrouwde krant. Aan de hoogtepunten verspilde ik geen tijd. Ik wou weten wat de datum van die dag was, 30 augustus 2011. 2011? Het jaartal begon te dansen voor mijn ogen. Ik had alle pagina's gecontroleerd op de datum. Toen gleed de krant uit mijn handen en viel ik langs achter ik probeerde me vast te klampen aan de krant maar viel op de grond.
Ik moest eerst de weg terug naar de stad vinden. De plaats waar ik mij bevond kon overal in de stad zijn.Ik wou dat de voetbaljongens me de weg toonden maar daar hadden ze blijkbaar geen zin in. De oudste van die jongens draaide zich om naar zijn kameraden waardoor ik zijn naam kon zien. Ik riep hem en zei: hé Ronaldo jongen, waar kan ik de weg vinden? Hij reageerde niet maar 1 van de kleine jongens deed een vaag gebaar richting de hoek van het veld. Daar leek een doorgangetje te zijn. Ik raapte mijn pet op en in volle vaart stapte ik die richting uit. Ik ging de hoek om en volgde een smalle doorgang tussen hoge muren en zag aan het eind van het steegje licht. Een schuwe kat drukte zich tegen de zijkant van de muur. Ik kwam toe op straat en woow wat was het anders, een enorme hoeveelheid licht pakte me in.
De laatste herinnering aan de stad was dat alles stoffig,grauw, vies en vol met bergen puin lag. Voor mij lag niets van dit laatstgenoemde in plaats daarvan stonden er mooie gekleurde auto's,stonden er hoge gebouwen en waren er mooi aangelegde wegen. Toen ik overstak zonder kijken riep iemand: hé zeg maatje gaat het? Ben je blind ofzo? Ik zei: neem mij het niet kwalijk ik ben een beetje de weg kwijt. Ik vroeg hem of hij de weg wist naar de rijkskanselarij. Ik kwam een beetje zenuwachtig over en had de vrouw vast aan haar mouw. Ik was niet verbaasd dat ik geen antwoord kreeg, de vrouw rukte haar los en maakt met haar hand een duidelijk afkeurend gebaar. Ik wist dat het nog even ging duren voor ik mijn weg zou terug vinden.
Wakker in een veld, een nat veld. Net buiten Berlijn.Berlijn, mijn stad,mijn o zo mooie stad, ik zou er alles voor doen. Ik wil er een wereldstad van maken want ik weet dat ik dit kan met mijn Berlijn. Ik stonk wel een beetje vernuft en naar benzine hoe dat komt? Daar wist ik geen antwoord op. Het was vroeg in de middag, de hemel was blauw en het was me wel duidelijk dat het te warm was voor een maand zoals april. Het was echt heet. Het was wel zeer stil en ik bemerkte geen vijandelijke vliegtuigen. Geen kanongebulder te horen, geen ingeslagen in de buurt, geen sirenes van luchtbescherming. Ik kon me niet oriënteren. Het veld waar ik lag was omgeven door huizen en muren die beklad waren met viezigheden het leek een soort verf. Ik ging na wat ik de vorige avond gedaan kon hebben. Ik dacht na en haalde alle mogelijkheden boven. Alcohol kon ik natuurlijk direct uitsloten want ik drink niet. Ik herinnerde me dat ik met Eva (mijn vrouw) op een sofa zat. Ik wist me ook te herinneren wat we daar vrij zorgeloos zaten, ik had besloten de staatszaken eens met rust te laten. We hadden niets gepland, ik had ze wel mijn oude pistool laten zien. Dit was het wat ik me nog herinnerde. Ik besloot dan maar op onderzoek te gaan aan het veld.In mijn opleiding had ik geleerd te observeren, ik kon de kleinste dingen opmerken. Wat ik allemaal zag was niet speciaals: wat afval, onkruid, de huizen rond het veld en in de verte zag ik voetballende jongeren. Die jongeren staakten hun spel en kwamen op me af. Ze vroegen of alles oké was. Ik zei dat alles ging en vroeg waar Bormann was. De jongens keken elkaar bizar aan en vroegen hun af wie dat was. Ik begreep niet dat ze Bormann niet kenden, ik begon te beseffen dat er hier iets niet klopte, ik bevond me nog kennelijk in Berlijn maar ik was blijkbaar van mijn complete overheidsmachine was beroofd. Ik moest zo spoedig mogelijk terug naar de führerbunker en deze jongeren zouden mij er bij moeten helpen.
