Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken met Google
terugkeer naar Nederland
belevenissen van een single parent
16-09-2010
J'aime donc je suis.
Waar gaat u voor? 'Narciscus, Machiavelli of pantoffels? Niet genoeg keuze? Geen probleem, vandaag hebben wij nog meer voor u in de aanbieding! Maar laten we bij het begin beginnen: -Narciscus! 'Nee, die mot ik niet, die is veel te ijdel, denkt alleen maar aan zichzelf, hangt voortdurend boven een vijver en heeft geen eens een zwemdiploma. Moet ik die egoitische vent zeker gaan redden, dank je de koekoek!'. -Machiavelli! 'Nee die wil de anderen alleen maar voor z'n wagentje spannen en exploiteren, is niet is staat tot 'houden van', maar 'laat van zich houden'. De bescheidenheid is hier ver te zoeken. Iemand die nooit een ander wil helpen en dus nooit de handen uit de mouwen zou steken, een tiran in de gedaante van een kind. Ik heb geen zin om me te laten manipuleren.' -De pantoffel-man? 'Aaah, nee, die zit s'avonds al om zeven uur in z'n badjas op de bank........de afstandsbediening in z'n hand om elke vorm van dialoog kort te sluiten en z'n gezin weg te zappen. Ik hou wel van een beetje gezelligheid en leven in de brouwerij, en bovendien heb ik wat tegen badjassen!
Dan hebben we ook nog het proto-type van de anti-held in de aanbieding: -Don Quichotte! 'Ja, ok, eerlijk is eerlijk, die is wel grappig! Maar hij gaat meer met z'n maat Sancho op pad dan met z'n geliefde. Bovendien is Don meer van de platonische liefde en wil hij ALLE jonkvrouwen redden. Dat vind ik dan weer iets 'te veel ' leven in de brouwerij, of tenminste, niet van het goede of gewenste soort. En dan is er nog het leeftijdsverschil die man is al aan het dementeren........ je kan toch niet 'samen oud worden' als hij het al is!!! Ik wil geen oudere man! Begin ik net een beetje aan hem te wennen, gaat hij dood'.
-Ten slotte hebben we ook nog het model van 'de prins op het witte paard', een model dat zéér in trek is! "Nee, dat vind ik ook niks. Ik wil niet gered worden, ben voor een gelijkwaardige relatie en dat kan niet met een rijke prins met een kasteel, dan zijn de verhoudingen van het begin af aan al scheef! Bovendien 'heb ik het niet zo', met de monarchie, laat staan dat ik er deel van uit wil maken! Alhoewel hij mag vanavond wel bij me langs komen,.. die prins,...... als hij dat wil? Maar dan alleen als hij een beetje eigentijdse instelling heeft en leuk met kinderen overweg kan. Dan mag hij vanavond op m'n entertainers passen en ga ik lekker een avondje stappen.
U ziet het al, keuze genoeg!! Maar...'kiezen' we met ons hart of met ons verstand? Of gaat het om een gezonde combinatie en afwisseling van 'Je pense, donc je suis' en 'J'aime donc je suis'? In beantwoording op deze vraag geef ik graag het volgende citaat van Machiavelli ter overweging, die ik als partner niet zie zitten maar toch (naast het uitkramen van een hoop onzin) ook wel eens een verstandige opmerking heeft gemaakt: ' De mensen hebben zelden de moed om volkomen goed of volkomen slecht te zijn'.
Uiteindelijk zijn we volgens mij allemaal op zoek naar onszelf in de ander, hetgeen positief is onder voorbehoud dat je jezelf 'al' gevonden hebt, of zoals Kahlil Gibran het formuleert :'Geliefden omhelzen meer wat tussen hen is dan elkander.'
Gendervrij, zo hoor je kinderen op te voeden. Meisjes mogen met auto's spelen en jongens met poppen. Toch beoordelen we mensen in het dagelijks leven naar wat we zien; man/vrouw , mannelijk/vrouwelijk. Die eerste twee-deling is snel gemaakt. Daarna volgt een volgende twee-deling, namelijk wel of niet "leuk". Zelfs deze twee-deling is ook snel gemaakt en is eigenlijk net zo makkelijk als het "sexen" van kuikens. Maar daarna begint het pas echt ingewikkeld te worden. Hoe maak je een verdere verdeling in de groep 'leuk' of 'potentieel leuk'? Dat is wel even wat anders dan "kuikens sexen"'. Was het maar zo eenvoudig,.....hup, de ene man in de bak 'overlevenden' en de anderen in de gehaktmolen, wreed, maar duidelijk en onomkeerbaar. Toch werkt deze aanpak niet en heeft het iets 'ongepast'. Het doet me denken aan m'n zoontje, die ooit in een grote ballenbak besloot de ballen op kleur te sorteren. Tot mijn grote verbazing zag ik allemaal groene ballen door een opening in het net naar buiten vliegen. En hellaas is een vrolijk: 'Hallo, ...vind je het fijn als ik die groene bal even uit je mayonaise vis?', geen sociaal acceptabele openingszin in een Frans restaurant. Even zo goed werkt het op kleur indelen ook niet op een datingsite. Zie je het al voor je? Gelieve hieronder aan te vinken of u een groene, gele, blauwe of rode, man wilt. (en dan in mijn geval met de toevoeging 'met of zonder kapitein Iglo baard of snor en al dan niet in het bezit van een badjas, ook heel essentieel!!) Of tewel gaat u voor de hulk, een chinees, een smurf of toch maar voor een duiveltje??? Nee hellaas, dat werkt ook al niet. Je kunt mensen namelijk in het echte leven ook niet indelen in groepen. En wie denkt dat wel te kunnen vergeet (net als mijn zoontje toen) om kleur te bekennen en te spelen.
Gooi uw oude relatie niet weg, weggooien is zonde. Geef wat er nog van u en uw principes over is een tweede ronde!Weggooien, waste?! Dat is toch uit de tijd! Nee, neem dan liever alles wat u aan het einde van die relatie nog heeft, aan eigenwaarde, geloof in de toekomst en vertrouwen in uw medemens en probeer dat te upgraden, en doe vooral hetzelfde met alle positieve overblijfselen. Een mens komt namelijk pas echt voorruit in het leven als hij zijn positieve kanten versterkt. Het is een 'onderwijsprincipe' maar toepasbaar op andere leerprocessen. Geen kwaliteitsverlies dus, maar juist kwaliteitsverbetering !Of te wel trek lering uit het verleden, richt je op de toekomst en probeer niet weer dezelfde fouten te maken en in dezelfde valkuilen te vallen.
Sommige valkuilen herhalen zich echter van generatie op generatie, meer vannuit het toen door het toen nog onvermijdelijk en verplichte cradle to grave principe. Zo waren bijvoorbeel mijn over-grootouders al ongelukkig getrouwd ("De griezels" van Roald Dahl, waren er niks bij) en dat met 10 kinderen!!! Mijn overgrootmoeder, een kranig klein vrouwtje, die ik tot haar 95-ste mee heb mogen maken, had in 9 jaar tijd 10 kinderen gebaard, allemaal vierponders!! M'n overgrootopa, een artiest en schilder die ik ook tot ver in de 90 mee heb mogen maken, was één keer per week bereid om te helpen. Er werd dan een gegalvaniseerde teil in de achtertuin neergezet en de kinderen stonden in hun ondergoed en met en handoek in de rij om 'gewassen' of beter gezegd schoongeschrobd te worden. M'n overgrootopa gebruiktte daarvoor een borstel, waarmee je nou niet eens je laminaatvloer zou durven boenen, uit angst voor krassen. M'n Oma was van de zwartekousenkerk, zoals ze dat noemen en dus zeer gelovig. Toch was ze die vent, die nooit hielp, ineens zo zat, dat ze hem op een goed moment in de keuken, met de koekenpan op z'n kop sloeg. Hij heeft haar dat nooit kunnen vergeven en zodoende zijn ze (wat heel bijzonder was in die tijd, zeker in dat milieu) gescheiden.
Ik ben wel voor het optimistische cradle to cradle-relatie principe. Ik sta wel open voor het 'upgraden', maar vind het nu, voordat ik aan dat upgraden begin, toch jammer en dan niet alleen om ecologische redenen, dat ik die koekepan niet heb geerfd .!!
Als ik m'n laatste tekst op m'n blog lees, heeft het veel weg van een vreemde boodschap in een fles, die maar met moeite de oever van m'n bewustzijn weet te bereiken. Iets wat in boeken gebeurt, als je bijvoorbeeld Rapunzel, Robinson Crusoe, Madame Bovary of voor mijn part Pippi langkous heet. Dit is ooit mijn thuis geweest, een plek waar ik me prettig voelde en dat is nu allemaal niet zo vanzelfsprekend meer.Ik zie mijn huis met de ogen van afscheid, bevreemd. Een tijdelijk woonadres, net als het eiland van onze vriend Robinson. Al wist hij niet of hij ooit nog zou vertrekken en was bovendien voor zijn vertrek geheel afhankelijk van anderen. Hij MOEST gered worden en ik zit niet op redding te wachten. Ik ben altijd bekwamer dan m'n potientele redders geweest. Ik hoef geen prins op een wit paard, maar vooral ook geen ezel met daarop een goedwillende anti-held. Nice meeting you, Don Quichotte. Thanks, but no thanks. Ik sta hier dus niet, zwaaiend met een witte zakdoek op het terras, hopend dat de inzittenden van een voorbijkomend voertuig mij naar betere oorden brengen. Dank je de koekoek! Trouwens, als je erover nadenkt, toch vreemd dat die zakdoek er in alle verfilmingen van Robinson Crusoe zo oogverblindend stralend schoon en wit uitziet! Je zou het beeld van de met zakdoek zwaaiende Robinson bijna verwarren met de reclame voor een wasmiddel. Dat kan toch niet!!! Laten we het even op een rijtje zetten; hij had eerst geen dak boven z'n hoofd want hij had schipbreuk geleden, zijn kleren hingen als vodden om z'n lijf en hij had zelfs geen geen vuurtje (of maandag ;-)) om zich aan te warmen. Die arme sloeber moet gewoon verkouden zijn geweest en Joost mag weten waar hij die zakdoek verder nog meer voor gebruiktte, maar dit terzijde. Nee,laat maar hangen die zakdoek. Ik red me wel! Helpers weg, volgende ronde!! Ik neem praktische maatregelen. Ik kijk ver vooruit en richt me ter gelijkertijd op het heden. Als ik in de verte tuur zie ik geen verlaten eiland, maar nu vlak voor m'n neus wel een woonhuis, door de vervreemding nu meer weghebbend van een vakantiewoning, waar alles in dozen staat. Ik kan er nu eindelijk, zonder enig gevoel van nostalgie naar kijken. Er is veel verandert, maar uiteindelijk is het is ook goed zo, er zit weer beweging in, SCHIP AHOY!!! Hello world, maak plek voor Miss Robinson!
Ik ben vorige week een verhaaltje voor gaan lezen aan de kids en zat vervolgens 5 minuten later op blote voeten met de kinderen in de auto, in trance of als in een droom, niet in staat te begrijpen wat me overkwam. Zo'n moment waarop je aan een ander zou kunnen vragen: 'knijp me eens', om via een zintuigelijke ervaring vast te stellen of dit echt is of niet. Het gaspedaal voelde koud ,onregelmatig en geribbeld aan. Het vreemde gevoel van m'n voeten die op de ruwe natte pedalen neerdrukten, bracht me terug naar de realiteit. Dit alles gebeurde in enkele seconden tijd, maar het leek wel uren te duren, alsof alle informatie in een soort van slow-motion binnenkwam. Dit was dus echt en geen droom. De kinderen zitten in hun pyjama op de achterbank. Ik steek een arm naar achteren en zeg dat het allemaal wel goed komt. Ze zien er nog wat verschrikt uit, maar laten zich makkelijk geruststellen. Gelukkig had ik (warhoofd als ik soms ben) m'n mobieltje in de auto laten liggen. Ik bel een vriendin op en ben uiterst sumier in wat ik haar vertel, m'n stem klinkt vreemd , leeg, maar de boodschap is duidelijk, 'ben je thuis?, ik kom eraan. De kinderen bij haar voor de deur, de auto uitgedragen. Zij moeten net als ik, ondanks alles, lachen als ze Cricri in z'n oudbollige badjas zien, oh zo geruststellend op dit moment. Heerlijk een oudbollige badjas, opa-sloffen, kromme behaarde benen en een lief lachend hoofd, vol medeleven. Gelukkig is niet alles in één keer veranderd. Er is iemand uit z'n dak gegaan, maar het is nog steeds dezelfde wereld, waarin we door anderen toegelachen en gesteund worden. Ik zie dat de kids zich veilig voelen en ga de auto een paar weilanden verderop parkeren. Alle weilanden langs het landweggetje zijn afgezet. In het dorpje staan de huizen zo dicht op elkaar dat je er de auto niet kwijt kunt. Als ik de auto in het gras parkeer en midden in een modderige plas uitstap, realiseer ik me dat ik nog steeds op blote voeten ben. Ik loop over het landweggetje en moet dan toch ineens wel huilen. Toe maar, spreek ik mezelf toe, het kan er beter NU meteen maar uitkomen. Het is allemaal ballast als je dit nog langer met je mee moet dragen en ik wil niet dat de kids dit zien. Het regent pijpenstelen en ik weet niet meer of m'n wangen nat zijn van de tranen of van de regen. Als ik naar bovenkijk naar de sterren zie ik schuin vanuit m'n ooghoek een berg met daar bovenop een groot verlicht huis, mijn huis, wat nu nooit meer mijn thuis kan zijn. Dat is wel in één klap veranderd. Zo heb ik daar in de regen onder de sterrenhemel een tijdje staan filosoferen en me rot staan voelen. De uitkomst van al dat gefilosofeer is wat mij betreft dat geen mens mij mijn waardigheid kan ontnemen en dat geldt ook voor m'n kids. Er is maar één aarde één wereld en dat is de onze, waar we ons gelukkig voelen. Als we omhoog kijken op een onbewolkte nacht zullen er altijd sterren zijn. Net als de aarde er altijd zal zijn, onder onze voeten. Aarde die onze stappen begeleidt en ons ondersteund of ons wakker schudt, zoals nu met modder tussen m'n tenen en honderden kleine steentjes die in m'n voetzolen prikken. Ik ga naar het huis van m'n vrienden. Juju staat op me te wachten, in een gebloemde nachtjapon, benen die door de vele spataderen veel weghebben van een landkaart en roze konijnensloffen, haar handen voor haar buik gevouwen en een bezorgde blik in haar ogen, een echte 'maman poule'.' Ben je op je blote voeten!?' roept ze verbaasd uit.'' Nee, joh', zeg ik,' dat geeft niet'. De kids zitten al met Cricri en een bekertje warme chocolademelk op de bank, bij de open-haard. Het lijkt wel een fata-morgana, 'Het kleine huis op de prairie, revisited'. Ik wentel me in het gevoel van warmte en veiligheid dat me overvalt en denk , inwendig lachend 'Ik vind het best, ik laat het me wel aanleunen zo lang ik maar niet hoef te bidden! Ik ga naast m'n schatten op de bank zitten en zeg dat vooral zij heel dapper zijn geweest en ik daar reuze trots op ben. Ik wil absoluut niet dat zij zich machteloos voelen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan een fatalistische levenshouding!! Je kunt altijd door te handelen je eigen situatie verbeteren, toeval bestaat niet.
Ik heb dit de rest van de week kunnen gebruiken om heel veel praktische dingen te regelen. Ik heb ook het hele vervelende administratieve gedeelte achter de rug, naar de dokter, politie en de advocaat. Toch, het klinkt gek, maar ik ben hier duizend keer sterker uit tevoorschijn gekomen. Het staat nu zwart op wit en alleen al daardoor voel ik me eigenlijk al voldoende gekend in wat er gebeurd is. Natuurlijk heb ik me van de week soms ook geërgerd aan de 'domme' vragen van anderen, zoals bijvoorbeeld het reuze opbeurende 'zorg maar dat je nou niet instort'!!!Mens, denk ik dan, weet je wel wat mijn fundamenten zijn. De twin towers waren er letterlijk en figuurlijk niks bij.
We zijn nu gelukkig weer thuis, waar ik me toch ook wel weer goed voel. Het afscheid hangt in de lucht, maar dat ik ook normaal met de op handen zijnde verhuizing. De ex die mij een stomp verkocht belde op en is één en al 'mea culpa', maar zelfs daar heb ik geen boodschap meer aan. Tuurlijk....het is altijd 'groots' je eigen fouten toe te geven, maar sommige handelingen maken meer kapot dan je lief is. Hij snapt ook niet waarom hij 'dat' heeft gedaan. Ik zeg dat dat nu mijn probleem niet meer is en dat ik niet meer kan helpen. Hij mag hier in ieder geval niet meer komen. En dat is in een notendop hoe deze week van 'phanta rhei' tot het 'mea culpa' van een ander, zich voor eeuwig in m'n geheugen grifte. "Phanta rhei", dacht ik, zittend in m'n bootje met de kids op de rivier. Ik hoefde niet eens te roeien, het ging vanzelf. Todat de rivier bruusk ophield te stromen (mais elle coule pas, lees fonetisch MEA CULPA,).Terwijl ik dit opschrijf zie ik in m'n verbeelding m'n ex in de gedaante van een enorme bever langs de kant van de rivier staan. Hij heeft net een boom omgeknaagd, en kijkt me boos aan. 'Hmm', denk ik ' het is waar hij heeft nooit een mooi gebit gehad, maar dit slaat alles!'. Zijn boze ogen zien er nu lachwekkend uit door het contrast met de enorme bevertanden die ik met de kracht der verbeelding zojuist z'n mond in heb geduwd. Ik probeer het beeld van die bever-ex nog even vast te houden. Laat dit mijn zoete wraak maar zijn! Ik stap toch weer in m'n boot, heb de beverdam afgebroken en hij mag z'n MEA CULPA meenemen om ergens anders dammen te gaan bouwen. "Wat heb je nou aan zo'n soort man?", denk ik. NIKS NAKKES NADA. Net zomin als ik nooit een vis of egel als huisdier zou willen hebben (die kan je niet aaien) zou ik ook nooit zo'n man meer willen, met zo'n lage aaibaarheidsfaktor, denk ik, de vergelijking doortrekkend, want nu krijg ik de smaak te pakken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om me Ex voor te stellen als vis. Furieus kijkt hij me aan, vannuit z'n nu oooh zooo beperkte terretorium. Ik stel me voor dat ik pal voor de vissenkom sta en hem recht in z'n ogen aankijk, totdat de uitdrukking verandert. Het wordt een domme, glazige blik, waaruit geen enkel gevoel meer spreekt, zelfs geen woede. Gewoon een dom oog. Een koeioog drijvend op sterk water is er nog mooi naast. Weet je ,denk ik, hem daarmee denkbeeldig de genadetrap gevend. 'als ik jou in een vis kon veranderen, dan zou ik toch minstens af en toe in je kom plassen! En dan zou ook ik MEA CULPA roepen, als ik de vis op z'n ruggetje voorbij zou zien drijven "MEA CULPA". ('mais elle coule pas' betekent ook maar hij zinkt niet). Het klopt een dode vis blijft drijven!!!!! Nou in dat geval : 'MEA MAXIMA CULPA' haha! Nou, en daarmee heb ik dan ook m'n boosheid wel van me afgeschreven. Ik voel een soort van Tijl Uylenspiegel in me naar boven borrelen en schiet in de lach!! Ik heb namelijk zojuist een nieuwe tegelspreuk bedacht: 'Een verstandig mens plast niet tegen de wind ,maar wel in een vissenkom!' Of om het maar bij het latijns te houden'Homo sapiens non urinat in ventum, modo in quisquis pelvis pro pisces.' (graag direct contact met mij opnemen voor het bestellen van de tegels ;-))
Verder was dit ook een week waarin ik tussen alle bedrijven door toch m'n CV weer eens ' au gout du jour' heb weten aan te passen en al langs onofficiele weg heb vernomen dat ik goede kans maak op de baan in kwestie. Maar bovenal een week waarin ik er zelf bijna versteld van heb gestaan hoe sterk ik ben. De dingen zijn gelukkig nooit zwart-wit. Er zit verdriet in geluk en geluk in verdriet. Ik ben een nuchter mens en onder andere daarmee, sla ik me door alle moeilijkheden heen. Zo wist ik het een week geleden al, met m'n hoofd nog 'dans le brouillard', ach trekt wel weerOPTIMIST. Hoe dan ook 'Phanta rhei', boze overactieve bevers of niet, ik zit weer in m'n flow!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:mea culpa, eileen, phanta rhei, Homo sapiens non urinat in ventum, modo in quisquis pelvis pro pisces. Een verstandig mens plast niet tegen de wind, maar wel in een vissenkom, Tijl Uylenspiegel, mea maxima culpa, mais elle coule pas
03-10-2010
Dierendag
In Frankrijk wordt geen dierendag gevierd. Ik was ook eigenlijk vergeten dat er zoiets bestond. Toch zal ik vandaag mijn katten, ivm hun op poot zijnde integratie in Nederland, maar een blikje tonijn geven.
Wel een mooi idee om één keer per jaar, de dieren in het zonnetje te zetten en te verwennen. Ze geven zoveel kleur aan ons leven. De jongens hebben gisteren visjes gevangen en die staan in een emmertje in de huiskamer. Ernaast liggen een netje, een loep en een schriftje om de groei van de guppies bij te houden. De kat wil steeds uit de emmer drinken, dus misschien is een blikje tonijn zowiezo wel handig om een drama te voorkomen.
Legio zijn de vertederende en grappige of lieve verhalen over dieren. Het meest grappige verhaal vertelde een vriendin mij ooit. Het is een verhaal waarbij de mensen nu eens moesten opzitten en pootjes geven, terwijl de hond 'ongelovig' toekeek. Esther kwam uit een Fries gereformeerd gezin met dertien kinderen. Eens per jaar kwam de dominee op visite en dan werd het hele gezin in hun zondagskleding in de huiskamer verwacht. Je ziet het zo voor je! Een uur lang de dominee aan de praat houden en een goede indruk van het gezin geven!!De dagen worden afgeteld, in afwachting van het gevreesde bezoeksuurtje en deze en gene wordt nog eens ingepeperd welke zaken vooral niet besproken mogen worden en welke onderwerpen kost wat kost vermeden moeten worden. Voor de ouders is dit DE gelegeheid om er weer voor een jaar met een goede indruk vanaf te komen en zij eisen dus een keurig en sociaal aangepast gedrag van hun kinderen!! Dan is eindelijk het moment daar.... iedereen voelt zich ongemakkelijk, ma schenkt de koffie uit, de koekjes gaan rond. Een van de jongste kinderen zit zich te verbijten om niet in de lach te schieten, maar dat mag niet, zo hadden pa en ma verteld. Er wordt geproken over het weer, de school en daarna passeren enkele zieken familieleden of dorpgenoten de revue. Dan valt er een stilte....en de één begint nerveus te kuchen en de ander gebiologeerd naar z'n schoenen te kijken. Een stilte,.....nu al? En ze moeten nog een half uur!! Gelukkig voor mijn vriendin, was de hond ook aanwezig. Al gauw zit een ieder dan, dankbaar, naar zo'n beest te kijken, de dankbare bliksemafleider, lief dier!!! Dat beest beweegt gelukkig gewoon door en trekt zich niets aan van de 'gevallen' stilte. De hond krabbelde met een achterpoot aan zijn oor. Toen had de vader van Esther ineens een geniale ingeving om de nu, zo langzamerhand toch wel ondraagelijk geworden stilte te doorbreken en vroeg aan de dominee, die naar de grond zat te staren: 'Kunt u dat ook?' De man keek op, naar de hond, die was gaan verzitten en inmiddels in alle onschuld z'n edele delen zat te likken!
Twee jaar geleden, besloot ik de dag voor kerst te gaan skieen. Hellaas, de pistes waren nog niet open, maar ik mocht wel met de stoeltjeslift en de kids omhoog en terugwandelen. Na een beetje aandringen, kreeg ik het voor elkaar dat ik ook met de sleetjes naar boven mocht en dus de afdaling van m'n leven met m'n entertainers ging maken. Schitterend, niemand op de skipisten, iedereen stond natuurlijk bij Carrefour in de rij met de kerstinkopen. Bij de tweede stoeltjeslift kwam ik een man tegen. Het bleek de eigenaar van een restaurantje op één van de pistes te zijn. Hij ging de volgende dag pas open, maar wou speciaal voor ons wel wat klaar maken. Hebben we daar in het zonnetje op de verlaten piste gegeten.
T'is wel een beetje een gekke 'date' dit. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Maar voor alles is een eerste keer.
Vanavond ga ik haar ophalen op het vliegveld van Genève. Ze hoeft daar niet met een roos tussen haar tanden geklemd op de wacht te staan. Ik haal haar er zo uit, zeker weten! Ik heb haar namelijk al eerder ontmoet, toen was het bij haar thuis. Vrienden vroegen : 'Waar ken jij Eileen eigenlijk van?'. Daar hebben we maar geen eerlijk antwoord opgegeven......
Haar kinderen weten het wel en zitten er niet mee hoor, ik heb ze ook ontmoet. Mijn kinderen zijn veel jonger maar ook zij zijn op de hoogte en kunnen er vooralsnog prima mee omgaan. Wij zijn niet zo van de taboes.
We hebben elkaar hier, bij M4M ontmoet....eigenlijk waren we op zoek naar wat anders.....naar een man.....een relatie. Toen troffen we elkaar in de chat en......tja......van het één komt het ander. Er was gewoon meteen een enorme klik! Daar moet je dan toch wat mee? Ookal worden we door vele kilometers gescheiden, onze band is er alleen maar sterker door geworden. Ik vind trouwens dat als het om dergelijke gevoelens gaat, het geslacht geen rol speelt.
We kennen elkaar nu pakweg 4 maanden en dit is onze tweede ontmoeting. Ben nog snel even het huis aan het opruimen en het bed met fris gestreken lakens opgemaakt, dat vind ik wel zo prettig. Ze moet zich hier ook wel op haar gemak voelen. Ik wil haar natuurlijk ook wel een beetje verwennen,...... het is zo'n schat! Ze is absoluut niet op haar mondje gevallen hoor, ze is eerlijk, recht door zee, heeft een goed gevoel voor humor en is heel doortastend. Een vrouw naar m'n hart! Sommige mensen vinden misschien het leeftijdsverschil wat shockerend, maar ook dat moet kunnen anno 2011.
Ik verlang er echt naar dat ze er vanavond is, en dat we lekker bij kunnen kletsen om daarna voldaan en met een warm gevoel ons bedje in te duiken.Ieder in z'n eigen bedje hoor, dat wel. We zijn gewoon vriendinnen. We hebben elkaar hier in de algemene chat leren kennen en zijn er toen we elkaar voor het eerst belden achtergekomen dat we uit dezelfde plaats komen, op dezelfde HBO onze opleiding hebben doorlopen en zo zou ik een hele lijst kunnen maken van 'toevallige overeenkomsten.'
Net zoals de rode 'theemuts-kater' van 'Jan Jans en de kinderen' een echte kater is , behalve op één vlak, heeft ook dit alles weg van een date, met uitzondering van dat ene 'je-weet-wel-aspect.' Toch is het een situatie die potentieel verwarrend kan zijn voor mensen. Zoals van de zomer toen we op een terrasje zaten en een vriendin van haar tegen kwamen bijvoorbeeld. Die vriendin vroeg: 'Goh waar ken jij Eileen van? 'Oh', zei K: 'gewoon,..... die heeft hier vroeger gewoond en ze woont nu in Frankrijk'. Later zei 'K ' ik had niet zo'n zin om er over uit te wijden en te zeggen dat ik je van een datingsite ken!' Toen kregen we allebei de slappe lach, ons toen pas realiserend dat 'dit gegeven' ook heel anders uitgelegd kon worden!! Schaterend bedachten we dat 'zulk nieuws' ook wel snel de ronde zou doen.....'oh,.....daarom is ze gescheiden,.......ik had het nooit achter haar gezocht....!'
'Zoekt en gij zult vinden' is een vlieger die lang niet altijd opgaat. Je moet niet zoeken, maar kijken wat er op je pad komt,..... niet uit zelfbescherming, maar om 'de ander' aan de horizon te zien naderen en diegene, insgelijk het leven, met open armen en een 'open mind' te omhelzen. Op zoek naar de ware, zijn we hier dan in ieder geval de ware vriendschap tegen gekomen en dat is een schitterend toeval, want om met Epicurus te spreken:' Het mooiste van alles dat wijsheid ons biedt om het leven prachtig te maken, is zonder twijfel vriendschap.'
Half augustus wordt hier in Frankrijk het jaarlijkse jachtseizoen geopend. In het weekend en op de woensdag, kun je dan in het bos, ineens oog in oog komen te staan met een beschonken jager in camouflagekledij. Met jagers is het net als met schapen, Hooligans, randgroep bejaarden en Jehovah getuigen, dwz als je er één tegenkomt, dan weet je zeker dat de anderen niet ver weg zijn. Het is dan raadzaam om veel herrie te maken, zodat je niet voor wild wordt aangezien. Een gewaarschuwd mens telt immer voor twee,(bent u schizofreen, dan is het raadzaam om op safe te spelen en dus dit getal te verdubbelen om zo tot volgende uitspraak te komen; 'gewaarschuwde mensen tellen voor vier.'
Normaal gesproken moeten de jagers voor ze schieten , het geslacht en de leeftijd van het wild vaststellen en ook na observatie bepalen of het al dan niet een moeder met kleintjes betreft. Er mag alleen geschoten worden op wild van een bepaalde leeftijd, afhankelijk van de diersoort en de wildstand en op moeders met kleintjes mag (uiteraard) niet geschoten worden. In werkelijkheid pakt dit wel even wat anders uit. De jager wil graag schieten en zo wordt er regelmatig een hond van een collega-jager afgeschoten, ipv een everzwijn. Everzwijnen, vissen en de uit-gedate mens op de datingmarkt vertonen bepaalde overeenkomsten, zoals mag blijken uit de volgende uitspraak : 'Vissers die vissen naar vissen en vissers die vangen vaak bot. De vissers waar vissende vissers naar vissen, vinden vissers die vissen vervelend en rot.' Nu is mijn vraag, ligt dit aan de vis of aan de visser?
In een poging deze vraag te beantwoorden zal ik het verhaal van wijlen Willem Wouter vertellen. Hij is namelijk één van de weinigen die het probleem van beide kanten heeft kunnen bekijken en ondervinden. Vraag me niet waar hij woonde. Dit is informatie die ik ivm met de postume privacy van Willem Wouter niet kan vrijgeven. Dus we moeten dit verhaal lezen zonder precies te weten waar wijlen Willem Wouter woonde. Eén ding is zeker Wijlen Willem Wouter woonde wijd weg.
Houthakker Willem Wouter, tevens lid van de plaatselijke jachtvereninging had, vorige week, een everzwijn afgeschoten. Trots droeg hij het dier over zijn schouders naar zijn auto die hij geparkeerd had naast mijn Eileen-mobiel. Hij liep langs een maisveld, hier in een heuvelachtig gebied. Ik liep tussen de maisvelden en wijngaarden te joggen en werd zo bij het hele gebeuren betrokken. Aan de lager gelegen kant van het maisveld liep een andere jager, die zijn geluk niet opkon toen hij een everzwijn, lichtvoetig en gracieus over de toppen van de maiskolven zag dansen!! Hij aarzelde geen moment en richtte zijn vizier op het toekomstige wildgebraad, terwijl het water hem al in de mond liep. De koele stalen loop in z'n handen zorgde voor een adrenalinestoot waardoor hij zowaar standvastig was en met een uiterzonderlijke precisie, het beest door z'n kop schoot. Hij rende, vol verlangen, zo snel mogelijk naar de andere kant van het maisveld. Daar aangekomen stelde hij vast dat hij wat meer vlees, dan verwacht, in de kuip had. Dit kon hij nooit op!!!....Paste zelfs niet in z'n vriezer!! Bovendien is kannibalisme hier bij de lokale jachtvereniging verboden en één van de weinige kanibalen die hij kende, at alleen maar vegetariers!! Wreed, dat een jager zo, op een mooie dag in de nazomer, op deze manier het leven moest laten! De ironie van het verhaal wil dat zijn profiel op meerdere datingsites stond en misschien zelfs nog staat , maar DAAR had nog geen vrouw de jacht op hem geopend!! Z'n laatste woorden hoorde ik toen ik langs kwam joggen en wil ik jullie hier niet onthouden. Hij zei,..... prevelde : 'Dames,........ dames, .........niet geschoten is altijd mis!! En daarna.....'ahum...aaahh...cherie.. un chasseur sachant chasser sans sont chien etes un bon chasseur.' Maar ik denk dat hij toen al aan het ijlen was. Bij wijze van troost sprak ik volgende woorden, het eerste wat bij me opkwam: 'How much wood could a woodchucker called Willem Wouter chuck, if a woodchucker could chuck wood? He would chuck as much wood as a woodchucker could, if a woodchucker could chuck wood.' Het dramatische van de hele situatie weerhield mij ervan om de 'ch' door een 'f' te vervangen.
Even later, al terugjoggend, denk ik nog met verbazing terug aan het zojuist aanschouwene. Denkbeeldig geef ik een knipoog aan het hert dat zich achter een boom verstopt heeft, terwijl ik de koker met pijlen over m'n schouder hang en door de velden weer terug naar m'n Eileen-mobiel ren. 'Hadden de vrouwen maar eerder het heft in eigen handen genomen', denk ik. 'Als Artemis wat assertiever was geweest was het nooit zo ver gekomen!!' Maar ik weet wat me te doen staat!!! Eén pijl, trefzeker en dan.....schiet ik Cupido neer en neem het van hem over!'
Soms zijn de dingen niet wat ze lijken te zijn. Niet doordat we niet goed kijken, maar doordat we niet goed zien. Onbewust treden er allerlei processen in het werk ,die daar verantwoordelijk voor zijn. Het is bekend dat we vaak maar de helft hoeven te lezen of te zien en de rest invullen afhankelijk van ons verwachtingspatroon. Zeker op taalkundig gebied is het makkelijk om je hersensen, of die van een ander (nog leuker) een loer te draaien.
Zo kent iedereen het bekende raadseltje: ork ork ork, soep eet je met een........ lepel. Zo stelden m'n entertainers me laatst een hele serie vragen waarop het antwoord steeds 'wit of iets wits was', sneeuw, bloem, talk , papier etc. Het ging erom om zo snel mogelijk antwoord te geven. Daarna volgde de vraag wat drinkt een koe? Dan geeft dus bijna iedereen, en ik dus ook, het antwoord melk.
We nemen de werkelijkheid waar als door een koker, een filter van cognitief en emotioneel gerelateerde verwachtingspatronen en verlangens. Waarom zitten toch al die vrouwen op prinsen op witte paarden te wachten? Zou dat ook zo zijn geweest zonder de invloed van de gebroeders Grimm en Hans Christiaan Andersen? Waarom zouden dingen per definitie alleen maar de moeite waard zijn als er een happy end is. Wie heeft er gezegd dat je ongelukkig moet zijn als er geen happy-end is. Het leven bestaat uit vallen en opstaan.In mijn geval een beetje vaker dan bij anderen, omdat ik soms nogal onhandig ben en daardoor regelmatig naast een stoel ga zitten of uit bed val, maar dit terzijde. Het beste maken van het moment en een zo lang mogelijk stuk afleggen met de mensen die je dierbaar zijn, die je vertouwt en waar je voor gaat, daar gaat het om.
Ook ik had zo m'n plaatjes in m'n hoofd met verwachtingen en verlangens. Zo vond ik het huis waarin ik nu woon echt de tot leven gebrachte versie van het huis wat ik als kind altijd tekende. Een soort van Pannekoekenhuis, een auberge, waar de veiligheid en de gezelligheid van afstraalt en net als het huis van Pinkeltje, aan de rand van het bos, met herten, vossen en dassen in de tuin. Na jarenlang verhuisd en weer verhuisd te zijn , dwz 6 keer in 10 jaar tijd, was dit toch wel het mooiste huis. Tien jaar lang met je bestaan in dozen en eindelijk kan ik die dozen straks als ik in Nederland ben, voor mij en de kids gaan uitpakken. Het gaat niet om het huis, maar om een thuis. Tekenen van liefde, herinneringen aan de muur, foto's en het respectvol omgaan met elkaar, de sfeer. Een cake in de oven als de kids thuis komen en vriendjes die mogen komen spelen en logeren. Gezelligheid, veiligheid, geborgenheid. Een thuis waar je je eigen ding kunt doen, maar ook alles kunt delen. Een plek waar jezelf mag zijn met kwaliteiten en je tekortkomingen Een veilige sfeervolle plek, waar iedereen binnen kan lopen en kan blijven eten, of z'n verhaal kan komen doen. Dit alles is denk ik voor m'n kids de waarborg van de stabiliteit die zij zo broodnodig hebben. Zo heb ik het altijd gezien en dat gedeelte heeft ook nooit in dozen gezeten en neem ik ook nu weer onder m'n arm. Dat is je thuis en neem ik altijd met me mee. Dit is waar ik door voor door het vuur ga! Ik laat de bergen straks wel achter me, maar voor de kwaliteit van ons leventje: 'aint no mountain high enough!!' Het is één van de dingen waar ik vanop aan kan in het leven en m'n entertainers dus ook.
Verder heb ook nog wel een ander verlangen, een plaatje in m'n hoofd, zo weet ik dat ik ook nu weer een prachtige bloementuin ga aanleggen en mooie foto's ga maken van de kids met die bloemen op de achtergrond, net zoals ik dat ik elk huis heb gedaan, ook dat neem ik mee. Maar er is iets wat ik nog nooit heb gedaan en altijd heb willen doen. Een manier om mijn levensvisie uit te dragen. Ik wil een bordje op de deur van mijn huis of op het hek hangen met daarop ;'Beware for the Agaphantus !!!'. Want mijn thuis is een plek waar de dingen niet zwart of wit zijn, de fles niet halfvol of halfleeg. Nee dat zijn niet de goeide vragen, het gaat om de intentie, het vertrouwen en je inzet om er wat van te maken Wederzijds respect en een open vizier, nee voor mij geen waakhonden. Zie je alleen maar wat je wilt zien? Of heb je vertrouwen en kun je de werkelijkheid waarnemen met de intentie het beste van elk moment te maken? Voor mij is op een avondje geimproviseerd tafelen en doorzakken met vrienden de enige goede vraag: 'Waar is de fles en met wie drink je hem leeg?' En als een ieder dan s'avonds moe maar voldaan weer zijnsweegs gaat, laten ze dan alsjeblieft de bloempot met de prachtige blauwe Agaphantusbloemen niet omver lopen en heel snel weer terugkomen!!
Het was hier in Frankrijk vorige week moederdag. Mijn oudste had al een week eerder een kadootje van school mee naar huis genomen. Geweldig vind ik die kado's altijd; plakkerige zoutvaatjes beschilderd in alle kleuren, kaarten met de omtrek van hun hand met hartjes of knutselwerkjes van halfbeschimmeld slecht afgebakken brooddeeg. Vergezeld van vele knuffels en biscottes met jam die altijd met de jamkant op m'n dekbed eindigen. (Een wet van Meden en Persen en heeft echt niets met de zwaartekracht te maken). Dit jaar was ik blijkbaar zo druk met andere dingen bezig dat ik moederdag niet 'aan had zien komen'. Toen ik mijn oudste 's ochtends met iets groens onder z'n trui naar boven zag sjeeszen , liep ik er dus achteraan. 'Wat heb je gepakt?', vroeg ik. Het antwoord was een soort gebrom. Dus ik er achteraan: ' Je mag het gerust vragen als je iets wilt hebben, of mee naar school wilt nemen, maar ik wil wel even weten wat het is. Mijn zoon ging schuin naar de grond staan kijken en nu zag ik pas dat dat groene ding, vliegerpapier was....tuurlijk zo pakken ze die moederdagkadootjes op school in!! Ik ben toen snel met een 'Oh sorry, volgens mij mag ik me hier niet mee bemoeien, je bent groot genoeg om te weten wat wel en niet mag,' een beetje beschaamd afgedropen. Mijn jongste begon vervolgens tijdens het ontbijt: 'ma , vandaag ga ik je moederdagkadootje afmaken op school, ik zeg niet wat het is, maar het heeft iets met sleutels te maken'. Dus ik m'n best gedaan om alles op te noemen wat met sloten te maken heeft,( behalve een sleutelhanger uiteraard:)' Is het een nieuw slot voor m'n fiets, ga je zelf een sleutel maken, is het een dagboek met een slotje erop, is het een doosje om sleutels in te doen?' Toen ik uiteindelijk de lijst lang genoeg vond, (om niet door de mand te vallen), vroeg ik uitendelijk toch maar: 'of zou het soms een sleutelhanger zijn?' De jongste stond achter mijn rug naar de oudste te gebaren en ik hoorde en voelde een hoop geproest met consumptie in mijn nek toen die vraag stelde ; 'Nee, tuurlijk niet mama, hoe kom je daar nou bij!?'
Nu al weer moederdag, terwijl ik net voor het laatst mijn touwdag heb gevierd, een uit de hand gelopen feestje, met een kop als een koekie en een vreselijke bad-hair day als gevolg, maar daarom zeker niet minder de moeite waard. Mijn trouwdag was op de 23ste, ik was in de veronderstelling dat het zaterdag de 23-ste was en had aan het eind van de dag, met een optimistische instelling, mijn nu bijna officiele ex opgebeld, zodat hij de kinderen even aande lijn kon hebben. Ik dacht : 'hij zal zich vast ook wel rot voelen, misschien heeft hij ze daarom nog niet gebeld'. Dus ik de telefoon opgepakt en ik zei oprecht: 'nou, voor de laaste keer gefeliciteerd dan en zonder enige rancune, ok?' Enige reactie behalve wat onverstaanbaar gemompel bleef uit. Boos en teleurgesteld zat ik aan de andere kant van de lijn. Zat ik daar verdorrie m'n best te doen om alles in positieve banen te leiden , krijg ik weer geen reactie, onderkoeld autistisch gedoe, gatver. Kan ik nou na een slecht huwelijk niet tenminste een beetje leuke scheiding krijgen? Moet hij zelfs dat nog voor me verpesten! De volgende dag kwam ik erachter dat ik dit op de verkeerde datum had gezegd, oeps! Ja, ...ok, maar m'n bedoeling was wel oprecht. De volgende dag met m'n vrienden dus maar m'n scheiding gevierd. Ik kreeg van iedereen twee zoenen vergezeld van de opmerking: 'gefelictiteerd met je scheiding, leuk dat je gaat scheiden, dat je nu maar eens gelukkig mag worden'. Vervolgens hebben we van 12 uur 's middags tot 9 uur s'avonds zitten tafelen, waarbij de doelstelling om mijn helft van de wijnkelder soldaat te maken, overigens niet is behaald.
De jongens nemen het tot nog toe allemaal heel goed op en zijn ook blij dat we binnenkort onze eigen woonruimte met z'n drietjes hebben. Een paar maanden geleden lag het allemaal nog wat gevoeliger voor ze. Toen was ik bang dat ze zich zorgen over me maakten ,wat ik voor geen goud zou willen. Ik werd de hele tijd overstelpt met tekeningen en kreeg om de haverklap te horen:' Je bent de liefste mama van de hele wereld'. Op een gegeven moment heb ik toen gezegd:'jongens dat hoef je niet steeds te zeggen, bedenk maar iets anders liefs en grappigs om tegen mama te zeggen, dat vind ik ook heel erg leuk'. Toen ik in April in Nederland was en na een veel te lange dag op zoek was naar een restaurant om de jongens en hun vriendjes op iets lekkers te trakteren en na lang rondrijden uiteindelijk een verlossende schandpaal met gele M vond, schreeuwde mijn jongste, met het ijsje in zijn hand enthousiast uit: ' Oh dank je , je bent de lulligste mama van de héle wereld'. Toen dacht ik: 'OOOW, ik geloof dat ik liefste toch leuker vond'.