Colombia 2013/2014

Relaas van mijn laatste reis van 12.12.2013 tot 08.01.2014.

Rond juli/augustus 2013 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan het

huwelijksfeest  van Karem Jimenez MORALES. Het feest was voorzien op

21 december 2013 in Cartagena. 

Voor zij die het niet weten, Karem was in 2007, de secretaresse van het kan-

toor  van Gunter Pauli en partner in Bogota en we hebben altijd het contact

onderhouden. In 2007 was ik voor het eerst in Colombia voor het huwelijk

van Gunter Pauli met Katherina Bach.

Dus, op 12 december 2013 voerde Karine me naar de vlieghaven om de

onderneming aan te vatten.

Het was de eerste keer dat ik er bij de boeking van de vlucht bij Joker aan dacht

om bijstand van een rolstoel aan te vragen in de vlieghavens. En dat heb ik me

zeker niet beklaagd. Voor iemand op ouderdom is het zeker aan te raden.

De vlucht ging via Atlanta (VSA) en daar ondervond ik al direct welke de voor-

delen zijn wanneer op de boarding-passen “wheelchair requested” vermeld staat.

Men stond mij al op te wachten aan de uitgang van het vliegtuig en reed mij

onmiddellijk naar de politie- en douanecontrole. Bij beide diensten, een “special

desk”.  Dus geen aanschuiven.

Van Atlanta ging het naar Bogota waar ik om 22:30 u. plaatselijke tijd aankwam.

Voor mij was het al 4:30 u. Toen moest ik nog de congtrole passeren en mijn bagage

ophalen. Dat werd voor mij allemaal gedaan en men reed mij tot aan de uitgang

waar Karem en Fredy (verloofde van Karem) mij stonden op te wachten. Ze

brachten me naar het Andes Plaza Hotel waar ik ook in 2007 verbleef. Prima hotel.

Karem en Fredy wonen en werken in Bogota zowel als Karem’s zus Karla die bij

hen inwoont. Karem werkt niet ver van het hotel en zij heeft me ‘s anderdaags voor

de lunch uitgenodigd om wat bij te praten.

In Bogota was voor mij niet zo veel te beleven buiten de voorlaatste dag wanneer de

broer van Katherina mij had uitgenodigd voor de lunch bij zijn moeder. Een van de

zussen van Myriam, de moeder, was ook aanwezig. 

Het was een hele aangename namiddag en vooravond en de Belgian Chocolates en

de Elixir d’Anvers werden onmiddellijk aangesproken na de lunch.

Op 17 december was de vlucht van Bogota naar Cartagena. 

Ik kwam aan in de vroege namiddag en was dus vrij vroeg in mijn Hotel Bella Vista.

Het hotel op zich was niet zo denderend. Geen telefoon op de kamer en alleen de

elementaire zaken aanwezig.

Een paar dagen later leerde ik de eigenares van het hotel kennen. Ze was van een franse moeder en een spaanse vader. Ze sprak dus frans en was blij om met mij te converseren.

Het was de tweede of derde dag van mijn verblijf in Cartagena toen ik met Magali

(de moeder van Karem) onderweg was naar de omwalde stad, dat het begon te re-

genen.  Gelukkig duurt het daar niet lang. Na ca. 2.1/2 uur was het over. 

Ondertussen had ik wat geld gewisseld en een brillenhoes (om aan de broeksriem te hangen) gekocht.

Nadien maakte ik ook kennis met sommige familieleden die aangekomen waren bij

Magali  Teveel om allemaal op te noemen.

Er werden een aantal eenpersoonsmatrassen ergens opgehaald met de wagen en ergens anders een tweepersoonsmatras die bovenop de wagen werd vastgebonden.

Dit was dus paljasse-par-terre voor een aantal bezoekers. Alles stond in het teken vqn het aankomende huwelijk.

Op het avondmaal werd ik ook uitgenodigd om met alle andere aanwezigen de kook-kunsten van moeder uit te proberen. Uiteraard allemaal lekker.

Na die fameuze regenbui, moest ik wel een akkevietje verteren.

Op het bed dat, gezien de warmte, slechts een laken had, stelde ik twee vlekken vast. Toen ik voelde, was het vocht en wanneer ik erop duwde kwam het water naar boven. Blijkbaar was er een lek in het dak. Mij werd een andere kamer aangewezen en kon ik verhuizen. Deze kamer was veel dichter bij de lobby en receptie, er was zelfs een raam (met draperie) waardoor ik naar de receptie kon kijken. Gevolg: ‘s avonds, en soms redelijk laat, harde dialogen.

Nochtans had ik geen zin om na de herstelling van het dak terug naar mijn oude kamer te verhuizen zoals mij door de eigenares was voorgesteld. Ik zag er echt tegenaan en ik heb dan ook op het punt gestaan om ergens anders onderkomen te vinden. Alleen de vriendelijkheid van de eigenares en haar broer en bepaalde tewerk-gestelden  deden mij besluiten om uiteindelijk te blijven.

Op 21 december vond dan het huwelijk plaats. 

Het burgerlijk huwelijk was in het Hotel Monterey in de binnenstad en na de plechtigheid, verhuisde het hele gezelschap naar het dak van het hotel waar het diner ging plaatsvinden. Er waren ongeveer een 45/50tal genodigden. 

Aan tafel had ik naast mij een dame uit Puerto Rico. Het was een vriendin van Karem en was eigenlijk ook een beetje voorzien om mij gezelschap te houden en eventueel een uitstapje mee te doen. Maar het klikte niet. Het was mijn type niet. Dus hield ik wel de nodige afstand.

Tijdens het diner speelde een combo met zangeres, de aangepaste muziek (à la Colombiana). Het eten was fijn.

Nadien werd er natuurlijk gedanst, maar daaraan heb ik niet veel kunnen meedoen. Mijn benen konden niet zo goed meer mee. De ouwe dag zeker. Maar het was plezant en van zodra het diner genuttigd was kwamen een vijftal obers met grote plateaus aangerukt vol met voorgevulde glazen whisky. Ik wist niet dat die drank zo populair was in Colombia. Karem’s papa Carlos had mij ook al verrast met 12-jarige whisky Buchanans. Mij was die whisky niet bekend maar in Colombia vindt men het merk in de supermarkten. Ik had er trouwens een fles gekocht (samen met een fles Pina Colada voor de moeder, blijkbaar haar lievelinsdrank).

Nadien was er een tweede combo aan de beurt dus aan goede Colombiaanse muziek geen gebrek.

Rond drie uur was ik weer in het hotel.

Een paar dagen later moest ik me paraat houden, zei Magali, want er was iets voorzien. Ze kwam me oppikken en we reden naar een bepaalde plaats in de stad met zicht op de zee. Carlos, haar echtgenoot en Boni, de Puerto Ricaanse, waren er ook bij.

Wij namen een motorboot en voeren naar een eiland. 

Daar stonden verschillende open tenten opgesteld vlak bij een restaurant.

Na een biertje werd ons de vis voorgesteld die pas gevangen was. Het waren vijf verschillende soorten. Men mocht kiezen naar welke vis onze voorkeur ging. Gelukkig had ik gevraagd om mijn vis te fileren want de Colombianen hebben de gewoonte om vis te frituren en hem nadien met de handen op te peuzelen. Niets voor mij. Ik koos dezelfde vis (red snapper) wat het ook moge wezen, mijne filet was heerlijk. En ik liet de anderen maar peuzelen.

Terwijl wij aan ‘t wachten waren op de maaltijd had ik al in ‘t oog dat een van de varenden die niet tot onze club hoorde en enkel als bemanning kon aanzien worden, geregeld water aan ‘t scheppen was uit de boot. Ik vroeg mij in stilte af of we wel terug aan de overkant zouden geraken. Blijkbaar geen probleem en geen natte voeten.

Karem en haar verse echtgenoot kregen niet veel verlof zodat ze maar een paar dagen konden genieten van een samenzijn op een ander eiland waar ze dan de wittebroodsdagen (3) doorgebracht hebben.

Het volgende feest had plaats, een tien-/twintigtal kilometers buiten Cartagena. Op die plaats stond een grote rotonde met open keuken/barbecue met strooien dak. Daar  begonnen de vrouwen van alles te bereiden en zo ongeveer anderhalf uur later, was iedereen aan ‘t eten. Ook natuurlijk op de tonen van de Colombiaanse muziek. Daar wordt altijd voor gezorgd. En de nodige whisky ook. Er was een dokter bij de genodigden en die had zijn stestoscoop bij en nam bijna van iedereen de bloeddruk.

Bij mij, 170/70. Niet zo slecht, hé! De dokter was familie van Karem langs vader’s kant.

De meeste van de genodigden die bij Karem’s moeder logeerden,  bleven blijkbaar allemaal tot na Nieuwjaar en dus werd er op tijd en stond gefeest. Dit was zeker het geval van Oud naar Nieuw toen wij verwacht werden bij familie van de dokter waar de grootmoeder van Karem verbleef. Er werden wel enkele flessen whisky gekraakt.

En de muziek. Vele van de woningen in bepaalde wijken hebben allemaal een voorterras, afgemaakt met metalen hekken. Daar wordt veel op schommelstoelen gezeten. Iedere bewoner die zich respecteert heeft keiharde muziek, drank en snacks.

En de ene buur naast de andere doet niet onder voor de muziek. Moest dit hier in onze

kontreien gebeuren, had men gegarandeerd ambras met de buren en de politie. Ginder is dat allemaal normaal, gezien de feestdagen.

Omdat Karem’s ouders zich toch wel over mij ontfermden had ik ze op een avond uitgenodigd voor een diner in een van de beste visrestaurants in de stad. Ondertussen was Boni, de Puerto Ricaanse vertrokken naar Bogota vanwaar ze verder naar Ecuador ging reizen.

Dit restaurant mocht er wezen. Heel lekker en al bij al niet zo duur, vergeleken met onze eigen restaurants. Minder dan 100 euro, alles erop en eraan voor 3 personen.

De laatste dagen van mijn verlof ging ik meestal ‘s namiddags te voet naar de binnenstad. Dit was een wandeling van ca. 35 minuten. En dan kon ik ergens zitten om wat uit te rusten. Daarna trok ik verder de stad in om de sfeer op te snuiven. Heel aangenaam. Ambiance overal en veel volk. Ergens een bakker binnengekopen. Ja, deuren moet ge niet openen, ‘t is er allemaal open. En eens een zoetigheid geprobeerd. Zeker lekker en vers. Terug met de taxi, 2 à 3 euro.

In ‘t hotel heb ik natuurlijk regelmatig gegeten, maar daarvoor niet altijd uitgebreid. Het kwam zelfs regelmatig voor dat ik voor de lunch enkel een groot bord fruit at. Dit was heerlijk: papaia’s, mango, ananas, druiven, banaan, aardbeien appel en peren. Normaal waren er ook nog stukken mandarine bij maar omdat ik van Zhao liever geen appelsienen eet, werd het “sin manderina”. Maar met zo’n bord had zeker genoeg.

Een paar dagen voor eindejaar, vertelde Magali dat er op zaterdag 4 januari weer

een huwelijksfeest gin plaatsvinden. En ik was ook uitgenodigd.

Blijkbaar vond iedereen mij een speciaal geval omdat ik, voor feesten, bijna altijd een vlinderdasje draag. 

Wanneer ik opgekleed in de lobby aan ‘t wachten was tot wanneer men mij kwam ophalen, kwam de broer van de eigenares voorbij. Waw, zei hij. En hij wou absoluut op de foto met mij.

Deze keer had het huwelijk plaats in de kerk.

Een jonge dame aan de overkant had al een paar keer naar mij geglimlacht en toen de plechtigheid gedaan was vroeg ze of iemand van ons  beiden een foto mocht maken. 

Ik had geen bezwaar. Ik was een speciaal geval zeker?

Nadien zijn wij tot even buiten de stad naar een plaats gereden waar het eigenlijke feest begon. En aan whisky ontbrak het niet. De fles op tafel. 

En de nodige live muziek.

Zo kwam 6 januari stilaan naderbij en ik had nog wel eens zin om goed te eten en liefst in een Italiaans restaurant. Magali had raad gevraagd aan Karem en die had een restaurant aangeraden “Milenium” op de Plaça Domingo. Een vrij groot plein en vol met tafels. Fantastisch en volop ambiance. Muzikanten die aan tafel komen spelen.

Daar hebben wij van een goeie maaltijd genoten alhoewel Magali klaagde dat het volgens haar zo duur was. Dit wuifde ik weg want het was een van de laatste dagen van mijn verblijf.

Toen wij opstonden om naar de wagen te wandelen, viel ik plots op de grond. In mijn linkerhand hand had ik de geopende camera vast en ik viel op mijn camera. Gevolg:  een kromme lens. Niets meer mee aan te vangen. Het was donderdagavond en maandag ging ik vertrekken. Magali zei dat ze ‘s anderdaags wel naar een reparatiewinkel ging om te zien of er iets aan te doen was. Dit bleek het geval. Voor 60.000 pesos (ca. 25 euro) zou het euvel verholpen kunnen worden. Het toestel zou klaar zijn zaterdag voormiddag.

Zo gezegd, zo gedaan en zaterdag zijn wij het toestel gaan ophalen. Alhoewel Magali mijn geheugenkaart uit het toestel had gehaald, was het toch mogelijk om nog foto’s te maken, wat ook gebeurd was wanneer Magali het toestel had afgehaald. Ik heb zelf nog een foto genomen van Magali en Carlos samen op een bank niet ver van de winkel.

Wanneer ik in het hotel kwam ging mijn camera niet meer open. Eerst dacht ik dat het misschien aan de leeggelopen batterijen kon liggen maar ‘s anderdaags, na het opladen, ging het ook niet. Dan maar terug naar die winkel (de zondag) maar het was gesloten. En maandag ging ik vertrekken. Ik heb besloten een nieuwe camera te kopen maar de geheugenkaart van de oude camera paste er niet in. Ik heb dan het oude toestel maar in Cartagena gelaten en Magali kon de lader voor de batterijen goed gebruiken in de school waar ze tewerkgesteld is.

Dit was dus het verhaal;

Op 8 januari was ik terug thuis iets na de middag.

Het is weeral voorbij.

Tot de volgende?

't Is weer een eeuwigheid geleden sinds ik nog iets aan mijn blog toevoegde. 't Komt er eenvoudigweg niet van om er meer gebruik van te maken.

Er is iets dat misschien de moeite waard is om te vertellen.

Zoals velen weten, heb ik einde 2010 een nieuwe wagen gekocht. Rijden doe ik echter niet zoveel meer aangezien ik geen lange afstanden meer doe.

Mijn laatste bezoeken aan Slowakije heb ik met het vliegtuig afgelegd, wat uiteindelijk toch goedkoper uitkomt.

Bijgevolg had ik op een jaar tijd ongeveer 2600 km gereden met de nieuwe wagen maar op het schermpje van de wagen stond een sleutel afgebeeld, wat betekende dat ik binnen moest voor onderhoud.

Wanneer ik me meldde bij de dealer, werd mij al op voorhand uitgelegd wat er ging gebeuren en hoeveel het zou kosten: ca. € 250,00.

Op minder dan een uur was de klus geklaard maar ik had toch mijn bedenkingen over de noodzaak van het onderhoud, vervangen van olie en filter, e.d.

In een e-mail aan de dealer heb ik dan ook mijn ongenoegen geuit. Tenslotte, iemand die gedurende dezelfde periode 20.000 km. gereden heeft, betaalt identiek hetzelfde. Blijkbaar, ongeacht het aantal kilometers, blijkt een onderhoud noodzakelijk na een jaar.

Een tijd na deze ervaring nam ik contact op met een andere garage, die ook dezelfde wagens onderhield en de man raadde me aan om te gepasten tijde de wagen bij hem te laten nazien.

Een paar weken geleden kreeg weer een melding (met de sleutel) op het schermpje en ik bood me aan bij de nieuwe garagist.

De man moest me vertellen, dat de man die in het soort wagens, zoals de mijne, gespecialiseerd was, niet meer bij hem in dienst was. Hij raadde me echter aan om naar een dealer in Lier te gaan. Hij zei dat daar de lonen sowieso goedkoper zijn dan in de grootstad. 

Alvorens naar Lier te rijden meldde ik me toch even aan bij de dealer waar ik de eerste keer het onderhoud had laten uitvoeren om te weten hoeveel het nu zou kosten. De kilometerteller wees op iets minder dan 6000 km. De prijs: iets meer dan € 300,00. Ik antwoordde: "ik bel nog wel voor een afspraak.

Toen ik in Lier navraag deed hoeveel het onderhoud moest kosten, zei men men: "Ongeveer € 100,00".

De keuze was snel gemaakt en ik maakte een afspraak voor 20.11.2012. 

En ik heb betaald: € 91,37.

Zo zie je maar als ge alles maar accepteert, dan betaal je driemaal meer. 

Dit bericht kan misschien sommigen helpen.

Ongeveer twee weken geleden, las ik een artikeltje in De Nieuwe Gazet: "Magnetrontechniek kookt kankercellen kapot". Ik copiëer het hierna ter info:

quote

Met een nieuwe techniek die werkt zoals een microgolfoven, zal het over enkele jaren mogelijk zijn om tumorcellen bij borstkanker te verwijderen zonder in de patiënte te moeten snijden. Het Nederlandse elektronicaconcern Philips is volop aan de nieuwe methode bezig. Daarbij worden de tumorcellen "kapot gekookt" door middel van geluidsgolven. 

"We gebruiken een combinatie van beeldvorming en ultrasone geluidsgolven om de tumorcellen door middel van verhitting te vernietigen", aldus Philips. Dankzij de nieuwe behandeling zou de patiënte ook de dag zelf al naar huis kunnen. Philips hoopt de nieuwe methode in de komende jaren beschikbaar te maken.

De techniek zou ook toepasbaar kunnen zin bij andere vormen van de ziekte, zoals prostaat- en leverkanker.

unquote

Aangezien ik meestal de goedkoopste oplossing nastreef, was ik al aan 't dromen. Maar door omstandigheden is mijn droom niet te realiseren.

Mijn magnetronoven staat op ooghoogte en mijn 'traplierke" heeft maar twee treden. Dus voor prostaat, niet te doen.

Dat was het dan weer.

Tot de volgende keer.

Het is zowat een eeuwigheid geleden dat ik nog iets op mijn blog gezet heb.

Allerhande zaken hebben mijn programma in de war gestuurd.

En de titel van dit verhaal is niet echt opbeurend. Daarom is het dus ook triest.

Hierna kopieer ik het Proces-verbaal van verhoor, afgenomen op 6 september bij de Politie. Via een scan is het mij niet gelukt het over te brengen op mijn blog, dus maar afschrijven (zoals vroeger):

quote

Op donderdag zes september tweeduizend twaalf om zeventien uur vijf.

Wij, Veraart Rudi, Commissaris, gehecht aan de afdelig West, verhoren op bureel PZ Antwerpen West, 2000 ANTWERPEN, Oudaan 5

Naam, voornaam Martin Arthur, Ivo

Geboren te Borgerhout op 24/07/1929

Nationaliteit België

Burgerlijke staat weduwnaar

Beroep bureelbediende

Adres 2000 ANTWERPEN, Gorterstraat 21

die verklaart:

"Ik wens mij uit te drukken in de Nederlandse taal en wens deze taal te gebruiken in de rechtspleging.

Ik neem kennis van de beknopte mededeling van de feiten waarover ik zal verhoord worden, meer bepaald:

Hofstraat te 200 ANTWERPEN

dd. 06/09/2012 te 16:30 uur

Ik neem kennis dat:

a) ik kan vragen dat alle vragen die mij worden gesteld en alle antwoorden die ik geef, worden genoteerd in de

gebruikte bewoordingen;

b) ik kan vragen dat een bepaalde opsporingshandeling wordt verricht of een bepaald verhoor wordt

afgenomen;

c) mijn verklaringen als bewijs in rechte kunnen worden gebruikte;

d) ik niet kan verplicht worden mezelf te beschuldigen

Ik mag gebruik maken van de documenten in mijn bezit zonder het verhoor uit te stellen en mag eisen dat deze

nu of later bij huidig proces-verbaal worden gevoegd of neergelegd ter griffie.

Heden, omstreeks 16u30 liep ik in de Hofstraat in de richting van de Grote Markt. Thv restaurant 'Hofstraat 24'

werd ik aangesproken door twee mannen. Ze spraken een vreemde taal en ik begreep niet wat ze zegden.

Plots greep één van de mannen mijn ketting vast die rond mijn nek hing en rukte deze met geweld van mijn nek.

De andere man stond zeer dicht  bij mij. Hij heeft me niet vast gehad of iets dergelijks maar hij lette blijkbaar

nauwlettend op of ik niets kon terug doen. Nadat de ene mijn halsketting had afgerukt, gingen beiden lopen in

de richting van de Zirkstraat. Ik kon niet meer zien welke weg ze vanaf daar vervolgden. Ca vijf minuten later

heb ik de politie aangesproken maar de vogel was al gaan vliegen. De politie bracht mij tot hier voor aangifte.

Ik kan de daders zeer summier beschrijven:

- diegene die mijn ketting aftrok: man, ca 1m75, vooraan in de 20 jaar oud, normale lichaamsbouw, blank, kort

bruin haar. Meer kan ik over hem niet kwijt, ik zou hem vermoedelijk niet meer op foto herkennen;

- de andere die hem vergezelde kan ik nog minder beschrijven. Hij was iets groter maar hem heb ik nauwelijks 

bekeken.

De halsketting die afgerukt werd, is in geelgoud 18kt, ankerketting met schakels van ca. 2mm. . Aan de ketting

was een geelgouden pentagram bevestigd met diameter ca 2,5 cm en 2,5 mm dikte, een geelgouden mini-

dolfijntje van ca 4 mm en een zwarte amulet in de vorm van een handje. Noch op de habngertjes, noch op de

ketting werd een instriptie aangebracht.---

Ik werd niet gekwetst door de feiten. Ik heb op geen pijn aan mijn hals.

Na voorlezing, wens ik niets aan mijn verklaring te verbeteren of toe te voegen.

Ik neem er kennis van dat ik kosteloos een kopie van de tekst van mijn verhoor kan verkrijgen. Ik wens hiervan 

hiervan gebruik te maken en u overhandigt mij een kopie van mijn verhoor

Het verhoor wordt beëindigd op 06.09.2012 om 17:35 uur.

Betrokkene wordt onmiddellijk in het bezit gesteld van een kopie van het verhoor.

unquote

Ziedaar het trieste verhaal.

Soms denkt men: "het zal mij waarschijnlijk niet overkomen", maar zie, het gebeurt toch. En ge voelt uzelf zo machteloos.

Zo, dat was dan het droevige nieuws. Hopelijk de volgende keer beter.

Groetjes. 

Vanavond ga ik naar het klassiek concert van de Philharmonie van Antwerpen op het Sint-Jansplein.

Gisteren had ik op TV één een bericht gezien dat er vandaag een concert was om 15.25 u.

Het was het Sommernachtskonzert van de Wiener Philharmoniker aan het Schloss Schönburg.

Onvoorstelbaar mooi met muziek van Tsjaikowski, Debussy, Strauss en als afsluiter een stuk

uit een Spaanse Operette van Gimenez. 100.000 toeschouwers. Onvoorstelbaar.

Ook een ballet en overwegend waterballet. De dansers dansten werkelijk in het water. Nooit

gezien.

Er werd o.a. ook Wienerblut gespeeld van Strauss en dit deed me wel wat, want als jonge 

dertienjarige knaap heb ik het verschillende keren gespeeld op het podium en bij  privé-mensen, 

weliswaar een verkorte en vereenvoudigde uitgave. 

Het voordeel ook, dat ik me deze keer niet moest verplaatsen om van dit unieke concert te 

genieten.

Dit was dan het vrolijke op een zondag.

Vrijdag was het niet zo aangenaam.

Toen had ik een afspraak met de uroloog die me op 12 juni in het Middelheim had onderzocht.

Het was hij die me erop wees dat zijn nieuwe therapie niet voor mij van toepassing was.

Nadat hij me de resultaten van PSA en Testosteron had meegedeeld (ik had ze wel per e-mail

moeten opvragen), nodigde hij me uit voor een onderhoud vrijdagnamiddag.

Blijkbaar is mijn vroegere behandeling (decapeptyl) weeral wat verouderd en heeft hij mij een 

nieuwe behandeling voorgeschreven. Hij raad me dit aan en ik kan eventueel beslissen om niet 

voortdurend hiermee door te gaan, na controle van de PSA. De nevenverschijnselen (vapeurs 

en nog iets !) van deze medicatie zijn wel dezelfde van de decapeptyl. Er komen, buiten de spuiten, 

nog pillen bij te pas. 

Het blijft dus afwachten.

Het gaat over een verhaaltje dat toch de moeite waard is om te vertellen en hoe men op het Openbaar Vervoer kan rekenen.

Op 30 mei laatstleden had ik gepland een concert bij te wonen in De Singel om 20.00 u. Het ging om een kwartet, eerste en tweede viool, 

altviool en cello dat werken uitvoerde van Mozart, Schubert  en Tsjaikovski.

Rond vijf over zeven verliet ik dus mijn woning en wandelde naar de Sint-Pietersvliet om tram 7 te nemen.

Daar aangekomen zag op het bord dat de volgende tram nog 15 minuten op zich liet wachten. Dus besloot ik om dan maar te

voet naar te Meirbrug te stappen om vandaar de premetro tram 2 te nemen tot op de Jan Van Rijswijcklaan. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

Omdat ik nog een hele poos op tram 2 moest wachten was het al 19.40 u. voor ik de tram kon nemen. 

Toen die aankwam ter hoogte van de Belgiëlei kondigde de watman aan dat er een ommetje moest gedaan worden maar dat

de reizigers met bestemming Hoboken, op het rijtuig konden blijven.

Toen wij aan de halte Harmonie aankwamen verlieten een groot deel van de passagiers het rijtuig en de tram reed verder langs 

de Grote Steenweg richting Mortsel. Met een hele boel opstoppingen aan de Singel reed de tram tot aan de Brilschans om 

rechtsomkeer te maken richting Harmonie. Toen wij daar aankwamen, kon ik zien dat er een tramstel van lijn 2 stilstond en daarom

onze tram niet verder kon richting Hoboken. Trams kunnen mekaar niet inhalen, hé?

Nu de tram uit de andere richting kwam kon hij wel richting Hoboken verder en met meer dan 20 minuten vertraging kwam ik in 

De Singel toe. Snel naar de kassa waar de dame aan het loket, met de vinger op de mond, een ticket gaf en ik aan niemand iets

hierover mocht vertellen. Ik kreeg het ticket namelijk gratis (€ 14,00 gespaard).

Vervolgens snel richting Blauwe Zaal waar het concert plaats vond. Maar, net als verschillende andere mensen, mochten wij niet 

naar binnen omdat het concert inmiddels al lang bezig was. Terwijl ik wachtte, kon ik vernemen dat er eveneens treinreizigers 

waren die te laat waren aangekomen. Nadat het kwartet een korte pauze nam, konden wij eindelijk rond 

20.45 u. naar binnen. Oef! Eindelijk kon ik plaats nemen. 

Of hoe men kan afzien door het nemen van het Openbaar Vervoer. 

Het enige positieve was dat ik uiteindelijk een gratis concert kon bijwonen. Toch enige compensatie. En de muzikanten 

(Kwartet Quatuor Ebené) waren fantastisch. Als ik me niet vergis was de eerste viool, Pierre Colombet, een laureaat van de 

Koningin Elizabeth-wedstrijd een paar jaar geleden. Hij had wel een speciale "tic". In het vuur van zijn prestatie verplaatste hij zijn voeten 

beurtelings onder zijn stoel, precies of hij aan het stappen was! 

Einde verhaal.

Ondertussen zijn we weeraal 24 mei en is het weer een tijd geleden dat ik nieuws gaf.

Na mijn antibioticakuur van 10 dagen en na een nieuw onderzoek van de urine door het labo is gebleken dat nu alles weer in orde is.

En nu maar hopen dat we een beetje gespaard mogen blijven van zulke onaangename gebeurtenissen.

Toch is het een kwestie van voorzichtig zijn want ik voel wel dat ik niet 100% fit ben. Dit stel ik vast wanneer ik een tijdje te voet wandel.

Nog steeds problemen met pijn in mijn voeten. En redelijk snel moe. Ik zal dus nog wel een tijd moeten recupereren alvorens ik me voel zoals voorheen. Maar ja, wat wil je. Binnen exact 2 maanden (als we het uiteraard halen), word ik 83!!! Toch al wel een respectabele ouderdom.

Dat is het voorlopig.

Groetjes

Het is nu al meer dan een maand geleden dat ik nog iets aan mijn blog heb toegevoegd

En de reden: sukkelen met de gezondheid.

Enkele weken geleden voelde ik me al niet meer zo goed in mijn sas en waarschijnlijk zat ik toen al op iets te broeden dat niet deugde.

Uiteindelijk naar de dokter om te melden dat ik toch nog veel hoestte.

Daarvoor kreeg ik dan medicatie, speciaal bereid door de apotheker, op voorschrift.

So far, so good.

Tot ik me vorige zaterdag toch wel zeer belabberd voelde. En natuurlijk, voor het lange weekend, wanneer geen dokters ( buiten de spoed) ter

beschikking waren.

Dus heb ik moeten wachten tot woensdagmorgen voor een afspraak en de dokter had me gevraagd om een urinestaal mee te brengen, nadat ik mijn ongemakkelijkheden had uitgelegd.

Na controle van het urinestaal moest de dokter vaststellen dat ik een urinaire infectie had opgelopen. 

Dus alweer tien dagen antibiotica.

Ondertussen voel ik mij zeer zwak. Ik heb zelfs moeite om mijn boodschappen te doen. Bij wijze van spreken moet ik me bijna voorslepen.

Gevolg: mijn geplande reis van volgende week naar Korea gaat niet door.

Gisteren heb ik het formulier van de dokter ingediend om het annulatiedossier bij mijn reisagent in te dienen, die het nodige zal doen bij de verzekering waarbij ik de anulatieverzekering had afgesloten.

Gelukkig maar dat ik het gedaan heb. Hiermede zullen de kosten voor het ticket vergoed worden voor 100% (zo heeft de bediende van het reisagentschap me verzekerd). Bijkomende dossierkosten en verzekeringspremie worden uiteraard niet terugbetaald.

En nu, dus maar weer hopen dat, na de medicatie, weer stilaan weer de oude mag worden.

Verder, geen speciale nieuwsjes

Zo, tot de volgende keer

Dit doet me denken aan een geval in Slowakije.

Daar zat iemand in de gevangenis en had er ook een job gevonden.

Van het geld dat hij verdiende, maakte hij een deel over aan zijn vriendin die alleen woonde met haar dochtertje.

Bij ons zouden zij de veroordeling die hij opliep voor diefstal in bendevorming (zij waren met zijn drieën) van een wagen als verwaarloosbaar beschouwen. Hij was echter gevlucht en na enkele jaren toch opgepakt wanneer hij terug in Slowakije aankwam.

Hij werd veroordeeld tot 8 jaar gevangenisstraf maar wegens goed gedrag na 5.1/2 jaar vervroegd vrijgelaten.

De vriendin, die de relatie verbrak, moest echter alle gestorte bedragen die zij via de gevangenisdirectie gekregen had, terugbetalen.

Gaan ze dat hier ook doen?

 Dat zal wel niet gebeuren, denk ik.

Zo zie je maar hoe het ergens anders wel op een heel andere manier aangepakt wordt.

Dit is ondertussen tweemaal gebeurd eb er is beterschap.

De therapie bestaat erin om luidop teksten te lezen met ingetrokken buik. Een beetje zoals beroepszangers moeten doen bij het zingen.

Voor een buitenstaander, niet zo gemakkelijk maar het lukt wel.

Bij mijn laatste bezoek heb ik een hele tijd hardop meten praten en ik moet zo nog een tijdje voortdoen. De logopediste schat dat ik er na 5/6 weken mag mee stoppen.

Wij zullen zien.

Verder las ik deze week in de krant een artikeltje dat mij wel een beetje verwonderde om de commentaar van een politieker te horen over de bijdragen van de gesyndiceerden. Hier volgt het:

"MR-Kamerlid: "Hef taks op stakersgeld"

"Olivier Destrebecq, Kamerlid van de MR, vindt dat werknemers die staken een belasting moeten betalen op de vergoeding die ze daarvoor "krijgen van de vakbond. Het gaat om 30 euro per dag, waarop momenteel geen taks wordt geheven. Destrebecq stelt ook de afrekbaarheid van "de syndicale bijdrage in vraag. Hij vindt dat de staat op die manier de vakbonden "sponsort". 

Hier kan ik mij volledig mee akkoord verklaren. Ik was steeds van mening dat die fameuze syndicale premie een discriminatie was tegenover de niet-gesyndiceerden. Nu is er dan toch eindelijk een politieker die hierover durft te reageren. "Chapeau".

Tot de voldende keer.

Nogal begrijpelijk als ik u vertel dat er allerhande gebeurtenissen hebben plaats gevonden, hoofdzakelijk met dokters.

Sedert ik (na mijn opname in het ziekenhuis einde vorig jaar) nu dagelijks driemaal puffers en een inhaler moet gebruiken om  de inhoud van mijn longen een beetje op peil te houden, moest ik na enkele weken vaststellen dat mijn stem hees werd.

Na het bezoek aan mijn huisarts ben ik naar een specialist gegaan die zei dat dit het gevolg is van het gebruik van die puffers.

Blijkbaar moet men na het gebruik ervan iets drinken. Dit heeft men mij in het ziekenhuis waarschijnlijk vergeten te zeggen. Zodoende.

Verder onderzoek van mijn stembanden heeft aangetoond dat deze niet goed sluiten bij bepaalde geluiden.

Dat er iets niet in orde was had ik zelf al vastgesteld want ik kan al lang niet meer zingen. Niet dat ik dit dikwijls doe maar ik wist het toen ik toevallig iets mee wou zingen met de radio. 

Zodoende.

Nu moet ik contact nemen met een logopedist waarmee ik deze namiddag een afspraak heb. Benieuwd wat het zal worden. 

Ga ik terug kunnen zingen?

Verder ben ik geplaagd geweest met pijn aan mijn grote teen. 

Na een tijdje was die pijn niet meer te harden, dus naar de huisarts. Die stelde vast dat mijn nagel in mijn teen aan het groeien was.

Hij begon met het wegknippen van de nagel (met helse pijn en kreten tot gevolg) en dat was het dan.

Nochtans, na een week had ik nog steeds pijn en ging ik terug naar de huisarts die vaststelde dat er nog een stukje nagel in de hoek van mijn teen zat. Ik moest 's anderdaags terugkomen en toen heeft hij mijn teen verdoofd. Gelukkig. Nu is alles voorbij.

Enkel afwachten wat de logopedist te vertellen zal hebben. Terug leren klappen?