I just loooove Hugo Claus. Te jong om te vatten, maar de mythevorming rond dit persoon is legendarisch. Het Verdriet van België, eerste boek ooit gekocht ( fervent bibliotheekganger). Dit gouden exemplaar verdient zoiezo een plaatstje in mijn toekomstige boekenkast. Een boekenkast die ik hoop ooit te hebben. Laten we stellen: een hele wand naast mijn toekomstige droomhaard met boeken van toekomstige favoriete schrijvers en momenteel favoriete schrijvers. Alles samen betaald met mijn momentele vriend die van mijn toekomstige liefde mag blijven genieten. Droom en werkelijkheid kruisen elkaar toch ooit wel eens. Hoop ik.
Eind van drie maanden vakantie in zicht. Wat doet dat met een mens? Velen zouden zeggen: de ultieme ontspanning. Ik geef rijkelijk toe, voor ontspanning is er uiteraard wel tijd. Maar bij mij overheerst nu toch vooral een gevoel van nutteloosheid. Ongedurig verlang ik tot de eerste opdracht binnenkomt om een werkje te schrijven of één of andere ongenaakbare klassieker te lezen. Adrenaline zal sinds een lange tijd weer door mijn lijf stromen tot die er via mijn vingertoppen uitstoomt. Met damp tot gevolg, of is het angstzweet? De spanning en hoop om toch maar iets goeds te creëren zit toch eeuwig ingebakken in mijn prille studentenleventje. Leve die roes! Natuurlijk, dit is een lyrische voorstelling van de overdonderende realiteit. Maar er schuilt in mijn geval toch zeker enige waarheid in. Of niet soms?
Hallo wie, wat? Geen idee. Waarom dit lezen? Ook geen idee. Tips over grafisch design zal u hier zeker niet vinden, idem over het nucleair experiment. De blogspeurneus die tussen de regeltjes leest, heeft nu al door dat mijn interesses zeker niet die kant uitgaan. En het feit dat ik dit vermeld, geeft blijk van een niet zo hoge dunk van de gemiddelde bloglezer, stel, de huisvrouw die niets beters te doen heeft. ( Bewijs mij het tegendeel) Maar het weze me een zorg. Ondertussen worden mijn vers gemanicuurde vingertjes ten minste getraind. Waarom ik dit doe? Slinkende writer's block. Zin om iets neer te pennen. De nood om van je te laten horen. De lichte interesse na het lezen van de vele lovende artikels over die nieuwe rage, het fameuze bloggen. Dit is allemaal een toonbeeld van de menselijke drang. Zelfs al denken we boven de vele ongeschreven wetten te staan, je blijft er aan onderhevig. Misschien hoop ik dat mijn leven werkelijk zo interessant is om miljoenen mensen te boeien. Dat na verloop van tijd een camera de verschijnende dansende letters zal volgen zoals in Sex and the City. Dat mensen uren voor hun computer zitten terwijl ze wachten tot een volgend artikel van me verschijnt. Bij dit vele gepraat en geleuter buig ik nederig het hoofd en besef: mens, blijf toch een beetje down to earth. Een eerste artikel en je hoopt al in de sporen te treden van de onnavolgbare Lanoye of zelfs grootmeesters als Claus. Ok, misschien zelfs in de voetsporen van Flaubert. Lekker fijn, een beetje anonieme grootheidswaanzin.
