Een vrouw sprak en zei: “Denk aan de zee”. En de eerste zee die in mij opkwam, alsof er geen andere bestond, was die uit de film met Scarlett Johansson als mannenverslindende alien. De scène die mij voor ogen stond duurt al bij al misschien 5 minuten; er is een een surfer, een hond, een vrouw, een man, een baby, Scarlett Johansson, een kiezelstrand. En ook de zee dus, waarin even later de vrouw, de man en de hond in de problemen raken, en de surfer hen probeert te redden maar daar niet in slaagt, waarna hij uitgeput terug het strand op sukkelt. Scarlett loopt naar hem toe, kijkt om zich heen, raapt een steen op en slaat hem daarmee vervolgens enkele keren hard op het hoofd. Daarna sleept ze de surfer weg, moeizaam, het hele eind tot aan haar auto. Naar het krijsende kind dat op het kiezelstrand achterblijft, zijn eigen beentjes nog nauwelijks beheersend, kijkt ze niet meer om. In die hele cinemazaal waar ik op dat ogenblik zat toe te kijken, was er geen vierkante meter waarin de brutaliteit van deze ganse scène zich niet had verbreid. Het is die koude, akelige watermassa, onbewogen voor hen die in haar sterven en onbewogen voor het leed dat zich aan haar oevers afspeelt, die mij voor ogen staat wanneer een vrouw mij drie, vier jaar nadat ik die film heb gezien, vraagt om aan de zee te denken. Wat zegt dit dan? Wat zegt dit over mijn hoofd, waar er een plaats bestaat voor dit soort beelden, waar ze blijven sluimeren om te pas en te onpas terug aan het oppervlak te verschijnen? Of misschien sluimeren ze daar helemaal niet, komen ze helemaal niet vanuit het niets toevallig weer tevoorschijn, maar worden ze integendeel verzorgd, gekamd, geaaid; wordt dit soort beelden, dit soort onbehagen, door de onrust in mijn hoofd uitbundig verwelkomd, als een oude vriend, een teruggekeerde zoon; past hij ze als kledingstukken, verheugd om te merken dat ze zijn sombere, gedrongen lichaam puikbest passen.