Zes mensen rond een tafel. Eén van hen heeft net het verhaal verteld van een man die op sterven ligt. Diezelfde man is zijn vrouw nog maar pas aan kanker verloren, en nu ligt hij zelf in het ziekenhuis, overvallen door een hersentumor, in het laatste stadium van zijn leven. Hij is pas 40 jaar oud, en zijn 2 dochters, beiden nog minderjarig, zullen in korte tijd zowel hun moeder als hun vader verliezen. Ik kijk naar de 5 andere mensen die naast en rond mij aan de tafel zitten. Ze schudden het hoofd, vinden het leven niet eerlijk. De angst dat zoiets ook henzelf kan overkomen wordt niet uitgesproken, maar is nooit ver weg. Hoe opmerkelijk dit tafereel; we lijken het er allemaal over eens te zijn dat dit niet hoort; dat er iets grondig fout zit als dit soort zaken voorvalt; er moet dus een bepaald vaststaand plan zijn volgens hetwelke het leven naar onze mening dient te verlopen; als daar van afgeweken wordt, dan krijg je het onbegrip dat zich nu van de mensen aan deze tafel heeft meester gemaakt. Ik weet niet wat dit vaststaand plan dan precies moet inhouden; de enige verklaring die ik zie is dat, hier en nu aan deze tafel, de mens als hoogste goed beschouwd wordt, als enige en laatste maatstaf van alle dingen. Het menselijke lichaam, niet als tijdelijke, hoogst breekbare verblijfplaats, maar als enige baken in een voor het overige donker en vijandig universum.
