Een vrouw sprak en zei: Denk aan de zee. En de eerste zee die
in mij opkwam, alsof er geen andere bestond, wasdie uit de film met Scarlett Johansson
als mannenverslindende alien. De scène die mij voor ogen stond duurt al bij al
misschien 5 minuten; er is een een surfer, een hond, een vrouw, een man, een
baby, Scarlett Johansson, een kiezelstrand. En ook de zee dus, waarin even
later de vrouw, de man en de hond in de problemen raken, en de surfer hen
probeert te redden maar daar niet in slaagt, waarna hij uitgeput terug het
strand op sukkelt. Scarlett loopt naar hem toe, kijkt om zich heen, raapt een
steen op en slaat hem daarmee vervolgens enkele keren hard op het hoofd. Daarna
sleept ze de surfer weg, moeizaam, het hele eind tot aan haar auto. Naar het
krijsende kind dat op het kiezelstrand achterblijft, zijn eigen beentjes nog
nauwelijks beheersend, kijkt ze niet meer om. In die hele cinemazaal waar ik op
dat ogenblik zat toe te kijken, was er geen vierkante meter waarin de
brutaliteit van deze ganse scène zich niet had verbreid. Het is die koude,
akelige watermassa, onbewogen voor hen die in haar sterven en onbewogen voor
het leed dat zich aan haar oevers afspeelt, die mij voor ogen staat wanneer een
vrouw mij drie, vier jaar nadat ik die film heb gezien, vraagt om aan de zee te
denken. Wat zegt dit dan? Wat zegt dit over mijn hoofd, waar er een plaats
bestaat voor dit soort beelden, waar ze blijven sluimeren om te pas en te onpas
terug aan het oppervlak te verschijnen? Of misschien sluimeren ze daar helemaal
niet, komen ze helemaal niet vanuit het niets toevallig weer tevoorschijn, maar
worden ze integendeel verzorgd, gekamd, geaaid; wordt dit soort beelden, dit
soort onbehagen, door de onrust in mijn hoofd uitbundig verwelkomd, als een
oude vriend, een teruggekeerde zoon; past hij ze als kledingstukken, verheugd
om te merken dat ze zijn sombere, gedrongen lichaam puikbest passen.
Maar
alle opaal van toen is weggevaagd,
en hier is de werkelijkheid zonder franjes:
er is veel grijs, veel amper, veel beter niet
dat tot voorzichtig misschien is samengeklit.
Er zijn mensen die als verslagen beestjes
verspreid hun wonden likken. Er is de dag,
er is de nacht, er is niks dat we ooit echt
nog aan het toeval willen overlaten. Er is
de achteloos uitdijende tijd die uitbreidt
de leegte van alles wat losliet- ook je leven
Zes mensen rond een tafel. Eén van hen heeft net het verhaal verteld van een man die op sterven ligt. Diezelfde man is zijn vrouw nog maar pas aan kanker verloren, en nu ligt hij zelf in het ziekenhuis, overvallen door een hersentumor, in het laatste stadium van zijn leven. Hij is pas 40 jaar oud, en zijn 2 dochters, beiden nog minderjarig, zullen in korte tijd zowel hun moeder als hun vader verliezen. Ik kijk naar de 5 andere mensen die naast en rond mij aan de tafel zitten. Ze schudden het hoofd, vinden het leven niet eerlijk. De angst dat zoiets ook henzelf kan overkomen wordt niet uitgesproken, maar is nooit ver weg. Hoe opmerkelijk dit tafereel; we lijken het er allemaal over eens te zijn dat dit niet hoort; dat er iets grondig fout zit als dit soort zaken voorvalt; er moet dus een bepaald vaststaand plan zijn volgens hetwelke het leven naar onze mening dient te verlopen; als daar van afgeweken wordt, dan krijg je het onbegrip dat zich nu van de mensen aan deze tafel heeft meester gemaakt. Ik weet niet wat dit vaststaand plan dan precies moet inhouden; de enige verklaring die ik zie is dat, hier en nu aan deze tafel, de mens als hoogste goed beschouwd wordt, als enige en laatste maatstaf van alle dingen. Het menselijke lichaam, niet als tijdelijke, hoogst breekbare verblijfplaats, maar als enige baken in een voor het overige donker en vijandig universum.
(Uit: The Sopranos // Tony Soprano talking to Dr. Melfi)
You can talk about every day being a gift and stopping to smell the roses, but regular life's got a way picking away at it. Your house. The shit you own. It drags you down. Your kids, what they want. One bad idea after another. Just trying to work a cell phone menu is enough to make you scream.
De slaap, en hoe zij mij ontbreekt. Dit zijn wrede uren - de wreedste; slepend tarten zij iedere vorm van werkelijkheid.
Op een blad schrijf ik hen neer, 1 voor 1 al wat mogelijk hiertoe kon leiden al wat mij de das omdoet. Ik speur ze op in de kieren van mijn bewustzijn, de gedachten, de etter die de puist van mijn ergernis bemoedert. En schrijf hen neer, 1 voor 1 tot er geen twijfel meer mogelijk is, tot de inkt niet meer liegt: de uren van de burgerman die ik ben overdag, breken mij zuur op. Verkrachten wil ik, en moorden, en nog veel meer inhakken op. Maar op foto's en spiegelbeelden staat steeds een minzaam lachend man, hoe hij praait en aait en zalvend knikt, en denkt:
