door Myriam, Kris, Torre & Leander Een volledig reisverslag met onze ervaringen en praktische tips kan je opvragen bij Wegwijzer vzw (www.wegwijzer.be).
25-12-2006
Een jaar later
Net een jaar nadat we de definitieve beslissing hebben genomen om aan de reis te beginnen, stappen we een Marokaans restaurant binnen in Gent. We mijmeren en genieten na, en realiseren ons dat de mooie momenten op reis nooit mogelijk waren geweest zonder de moeilijke momenten. Het één hoort bij het ander, zoals zoveel in het leven, en dit is op reis niet anders dan thuis, alleen was deze ervaring op reis nog veel intenser.
15-05-2006
Nabeschouwing
Waarom hebben de mensen hier zo veel haast? Hoe komt het dat het zo moeilijk lijkt om vriendelijk te zijn? Waarom zijn hier zo veel autos op straat en zo weinig mensen? Dit zijn de eerste dingen die ons opvallen als we hier na enkele dagen de straat op gaan.
De woestijn is een vreselijk onherbergzame plek en tegelijk straalt het zoveel schoonheid en rust uit. De woestijn lijkt zo ver weg, maar bleek tijdens de reis verrassend dichtbij.
Foto: een opstijgende formatie Pelikanen in Mauritanië op de grens tussen de Atlantische Oceaan en de Sahara.
16-04-2006
Terug Thuis
Het is vijf minuten voor Pasen. We parkeren de wagen onder onze bomen achteraan in de tuin. De kindjes blijven slapen en we gaan ons huis binnen. Alles lijkt hetzelfde gebleven hier, ook in de tuin is er weinig veranderd (het was dan ook donker). We trekken twee lekkere biertjes open en gaan bij de bomen nagenieten van ons fantastische ervaringen. Alles is toch goed verlopen, de reis ging vlotter dan we hadden verwacht (buiten het accident op de eerste dag), al waren er ook hoogtepunten en laagtepunten en was het vooral constant afstemmen en zoeken naar de goede weg. Voor de laatste keer kruipen we onder de wol in onze camionet en slapen als een eik. De volgende ochtend ontsnapt Jules (ons konijn) nog uit Torre zijn armen voordat we het huis bereiken. We grijpen het vlindernetje, dat klaar hangt aan het tuinhuis, en weten hem te klissen. Leander koerst ongemoedereerd op zijn loopfietsje het huis rond zoals hij deed vijf minuten voordat we op reis vertrokken. Terwijl we in bad zitten (het schuim is donkergrijs) komt de Paasklok langs, erg handig als je niet veel te eten hebt in huis. Daarna trekken we traditioneel de allerlaatste Terug Thuis foto.
15-04-2006
Onze wagen
Hij heeft 9000 km achter de kiezen. Dames en heren, mag ik U voorstellen aan de echte held van dit verhaal: onze VW LT35, kamionet en kampeerwagen, toeverlaat in winderige en zanderige dagen!!!
Myriam
Als we de woenstijn binnenduiken gaat de kilometerteller overkop, 300.000km heeft hij er opzitten. Al zijn er wat kleine prutsen aan de wagen, het onderstel en de motor lijken van geen ophouden te willen weten. We hopen op een behouden reis, zonder ernstige panne in de verlaten gebieden van de Sahara, en jawel, zelfs een platte band bleef ons bespaard!
Kris
14-04-2006
Parijs
Om onze mooie reis op een goede manier af te ronden duiken we nog een dagje Parijs binnen en slapen lekker zacht onder de Eiffeltoren. sMorgens halen we de allerlaatste verse kleren uit de kast, we willen koffie zetten maar de gasfles is net leeg, in de namiddag zit de geheugenkaart van ons fotoapparaat vol, ook de beklimming van de Eiffeltoren, de metro, de fontijn aan Centre Pompidou, een klown die ballonfiguurtjes maakt, het kan er allemaal nog maar net bij. Tijd om naar huis te gaan.
Foto: duiven vangen met Torre zijn nieuw visnet.
13-04-2006
Vieussan
Vers van de boot stappen we in Sète een Franse pizzatent binnen en worden op onze wenken bediend en overgoten met rode wijn. We kamperen op een parking naast de zee en zien rond middernacht onze boot terug vertrekken naar Marokko, zonder ons. De volgende ochtend wandel ik nog eens met Torre door de haven en bestel op een terras een koffie met croissant. Na wat stokbrood, kaas en gedroogde worst te hebben ingeslaan rijden we naar Vieussan, in de Haute-Languedoc, waar vrienden van vrienden een café-brasserie hebben Le Lézard Bleu. Ook in Zuid-Frankrijk is de lente nog niet echt toegeslaan lijkt ons, al zijn er al veel bloemen en bloesems. We besluiten naar de toren van het dorpje te klauteren. Helaas blijken we de aanval op de verkeerde heuvelflank te hebben ingezet en aldra wordt onze tocht de meest vervaarlijke bergbeklimming uit de geschiedenis. Zonder al te veel kleerscheuren bereiken we echter ons doel en kijken genoegzaam uit op de vallei, rivier, wijngaarden en fruitbomen en de typische natuurstenen kronkelhuisjesstraatjes van het dorp.
Na onze innerlijke ketel tot aan de rand met frieten te hebben gevuld stappen we terug in de wagen voor de laatste rit.
Kris
In Vieussan kan je ook wandeltochten maken met de ezel www.lanebleu.com
09-04-2006
De boot alweer
Marokko mag dan bruin lopen van de politie, ze zijn er niet waar het nodig is, bijvoorbeeld in Tanger. Na veel onduidelijkheid en gedoe met papieren moeten we een halve dag op de kade wachten op de boot die vertraging heeft. Een groep toekomstloze jongeren kruipt over de betonnen ommuringen en stalen hekkens en probeert nog zaakjes te doen of zich te verstoppen onder een wagen. Uiteindelijk geraken we toch op de Marakech Express en weten ons op zee redelijk te amuseren met dutjes doen, huisjes bouwen rond de stapelbedden, Afrikaanse voetbal (voetbal met een colablikje) op het zonnedek, verstoppertje in de loungebar etc. Enkel in de namiddag is er zware wind (die ons al achtervolgt sinds de Sahara) en we komen slechts een klein dagje te laat maar behouden in Frankrijk toe.
Kris
07-04-2006
Essaouira
Met een bijna 'gloednieuwe' kamionet bereiken we Essaouira enkele (lees: twee) dagen voor onze boot vertrekt. Deze hippe stad met zijn schilderachtige haven lokt het hele jaar door toeristen en surfers, jong en oud, naar zijn wemelende straatjes vol winkeltjes, leuke cafeetjes en natuurlijk de wind en de golven. Voor wie net uit de woestijn komt een beetje wennen maar algauw laten we ons volledig gaan. We laten ons leiden door onze neus (eten heeerlijke gegrilde vis in de haven) en onze portemonnee (we doen onze laatste souvenirsinkopen waaronder een mooi Marokaans tapijtje voor in de living). Een soort Marokaanse variant van de 'Dag van de platte portemonee'...
Myriam
06-04-2006
Motoronderhoud
In Agadir kan je goedkoop uw wagen laten onderhouden en schilderen. Nieuwe (woestijn)banden zouden er slechts 50 euro kosten. Met de kinderen zijn we echter op zoek gegaan naar een plek waar ook zand en water bij de hand was en kwamen zo terecht in Tamraht Mequanic General. Verf en schuurschijven hadden we zelf mee al heeft men daar ook goede verf (ik weet wel niet welke kleuren ). We betaalden voor het afschuren van de camionet (niet de onderkant), laswerken, plamuren en de zaak volledig herspuiten in drie lagen 350 euro (zonder verf dus). Het is aangewezen de werken van nabij te volgen, al moet ik zeggen dat het beter is voor hart en zenuwen om telkens na enkele uren een halve dag op het strand plat te gaan liggen.
Kris
Schilderen in Tamraht
Jawel hoor. Na enige druk schiet onze garagist in aktie en onze kamionet krijgt een nieuw kleurtje. Opvallend is toch dat Marokkanen (toch in de garage's die wij bezocht hebben) die eerst zo vriendelijk waren, tijdens het werken wat nors worden. Het onderhandelen gaat hen duidelijk beter af dan het werken zelf. Dat gaat steeds gepaard met een zekere mate van gemopper over dat alles toch wel meer werk is dan gedacht... Maar wij zijn blij met het resultaat (en toch ook wel met het feit dat we het niet zelf hebben moeten doen, de pot verwijt de ketel?) laten Torre's fiets achter bij ons Marokaans gastgezin en rijden gezwind verder naar het Noorden.
Myriam
05-04-2006
de grote terugtocht
Terwijl ik dit nu schrijf hebben we de woestijn al een tijdje achter ons gelaten, voelen we ons terug in de 'bewoonde wereld' en hebben we alweer zo'n 2000km achter de kiezen. We zijn neergestreken in een klein kustdorp (Tamragt) zo'n 10 km ten noorden van Agadir en onze kamionet is momenteel binnen voor een grote onderhoudsbeurt. Het zout van de zee heeft het roesten aanzienlijk versneld en het is de bedoeling dat ze volledig geschilderd wordt. Ik zeg wel de bedoeling want momenteel zijn ze al drie dagen aan het schuren en zijn ze nog altijd niet begonnen met schilderen. De afspraak was 3 dagen... Deze morgen vroeg de garagist nog welke kleuren hij nu moest gebruiken... De spanning loopt hier een beetje op, er is deze namiddag te veel wind om te schilderen en de garagist ligt de helft van de dag in z'n bed. Enfin, blijven vertrouwen is de boodschap. We zouden graag morgenmiddag doorrijden naar Essaouira om daar nog te genieten van onze laatste dagen in Marokko. Zondag 9 april vertrekt onze boot. Daarna rijden we op het gemak door naar België. Wellicht blijven we nog een paar dagen in zuid-frankrijk om na te genieten (lees: bekomen) van onze boottocht. Jullie mogen ons terug verwachten in België na Pasen voor de paaseitjes. vele groetjes vanuit ons computerklasje in Tamragt Myriam en Torre
04-04-2006
Le Roi Bedouin
Rare jongens die Belgen (zie Astrix en Oblix). Tussen Layoune en Tarfaya (70km voorbij Layoune) hebben twee Belgen een prachtige camping, wijn, geitenkaas en chocolademoes. Na 5 km piste kom je in een mooie vallei met zoutwaterbronnen en in de verte een zoutmeer. Alles dient men hier zelf te voorzien, van elektriciteit met zonnepanelen en windmolen tot warm water en drinkwater. Op een paar jaar hebben Martine en Luc hier de zaak van uit het niks helemaal opgebouwd. Zij zijn trouwens nog op zoek naar een systeem op zonnenenergie om water te ontzilten.
www.geocities.com/le_roi_bedouin
Je kan hier lekker eten (specialiteit tajine van dromedaris met dadels en geitenkaas) en ontbijten, kamperen of slapen in Marokaanse tenten. Ook een wandeling naar de nabije watervalletjes is een welkome afwisseling in het woestijnlandschap.
Kris
03-04-2006
Leanders top tien
1. Niet aaaankomen (dit geldt vooral voor anderen, niet zozeer voor zichzelf) intonatie zeer belangrijk
2. ikke niet
3. nog niet
4. oke niet (trio toepasbaar bij gaan slapen, pyama aandoen en verversen...)
5. ikke weent, mama/papa boos
6. non non non non non (wanneer andere kindjes aan z'n speelgoed willen komen)
7. wat doetij, Tor? (en dan doet hij dat na)
8. nie kapot maken
9. kijk, ikke maak
10. flesje maken (het eerste wat hij 's morgens zegt bij het wakker worden)
Leander
02-04-2006
Rijden in Mauritanie
De tien verkeersgeboden:
1. gas geven
2. aan het stuur draaien
3. tuteren = ik ga je omver rijden
4. remmen indien strikt noodzakelijk en op het laatste moment
5. niet te veel links rijden
6. rechts voorbij steken op het voetpad
7. achteruitkijkspiegels demonteren
8. parkeren in het midden van de baan
9. stopteken = kijken als je de baan oversteekt
10. eerst afdraaien en dan soms pinken
Gelukkig is 98% van de wegen in Mauritanie rechtdoor in de woestijn maar voor de keren dat je in een stad rijdt is het aangewezen ergens bij een tankstation een autoverzekering af te sluiten (wij betaalden 20euro voor 10 dagen). Tussen Nouadhibou en Nouakchott ligt er sinds eind 2005 een splinternieuwe baan, de enige deftige Saharadoorsteek van hier tot de Nijl. Tot voor kort duurde deze tocht van 450 km 6 dagen, maar dankzij Mr Tarmac kan je nu de rit in één dag maken. Op vrij geregelde afstanden zie je tenten en barakken naast de baan met een bordje restaurant of auberge, de Mauritaanse versie van een autostraderestaurant. In de steden kan je gemakkellijk brandstof tanken en tussen Bou Lanuoar en Nouakchott is er ook één echt tankstation. Bevoorrading is niet echt een probleem al dient men in geval van autopech ed. best wel voedsel en veel veel water in voorraad te hebben. Wij hadden 4 bidons met 20 liter kraantjeswater en twee pakken met 6 flessen drinkwater mee. Alles wordt in Mauritanie ingevoerd, dus betaal je ongeveer overal evenveel als bij ons. Van een reguliere draaiende economie heb ik niet veel gemerkt. Het grootste probleem dat wij er hadden was aan geld geraken. Alles van betaalkaarten kan je er vergeten (wat wij niet wisten), dus dient men zoals in de goede oude tijd een stapel briefjes (euros) mee te nemen. Ook het wisselen van travelcheques kan enkel in Nouakchott en dit tegen een vrij onguntige koers. De wind en de zon zijn er een constante belastende factor maar desondanks ging reizen in Mauritanie redelijk vlot (als je na een paar dagen bekomen bent).
Kris
29-03-2006
ons wegmotel
Onderweg slapen we in een plaatselijk wegmotel. Deze auberge's zijn nomadententen waar het heerlijk fris slapen is. Een echte belevenis, ook voor de kinderen. Eens de hitte voorbij is (zo rond zes uur) is het heerlijk om rond te lopen in de woestijn. De woestijn is overdag een medogenloze verzingende hitte (echt waar je wilt er gewoon weg) maar als de avond valt verleent ze gratie en verfrist ons met een aangenaam windje. De lucht is nog steeds vol van de hitte overdag maar voelt aangenaam zwoel aan. De tenten zijn perfect aangepast aan het klimaat hier. Overdag kan je ze open zetten om een beetje wind te krijgen en 's avonds doe je alles toe en hou je de warmte binnen. Na een uitgebreid avondpalaver in bed vallen de kindjes eindelijk in diepe verkwikkende slaap.
28-03-2006
Omkeren
Met pijn in het hart draaien we het stuur om en rijden terug naar het noorden. We lijken wel op een boogscheut van Senegal te zitten maar zijn op verder reizen niet voorzien, er rest ons nog te weinig tijd, we hebben geen malariapillen en muskietennetten mee, onze wagen is niet gemaakt voor nog meer putten en zand (we zagen hier ook geen enkele Volkswagen maar vooral Mercedes en Toyota) en het aantal veranderingen kwa landen en culturen is misschien ook al genoeg geweest. De eerste rit terug door de woestijn loopt vrij vlot en we slapen die nacht terug in een nomadentent bij een kamelenboer (nvdr: er zitten geen kamelen in de Sahara maar enkele dromedarissen). We zijn stomverbaasd dat al datzelfde zand er zo verschillend kan uitzien, en dit slechts een week later. Aan de grens verliezen we terug 1,5 uur met papieren en niemandslandpiste. 90km verder in de Westelijke Sahara is er terug even een glimp van leven te bespeuren, een groot tankstation met prima Marrokaans restaurant en winkeltje, de plaats bij uitstek om je te bevoorraden. Vervolgens rijden we 400 km plankgas, want er is een keiharde tegenwind, en halen met moeite gemiddeld 80km/h. We stranden uiteindelijk terug in Dahkla en blijven daar twee dagen uitrusten en bekomen van ons Mauritaans avontuur. Als we verder rijden gaat de motor bijna in oververhitting en dien ik een aantal onderdelen te demonteren om de waterkoeling te verbeteren. Het lijkt wel of de woestijn ons niet wil laten gaan.
Kris
26-03-2006
Foto Vissersstrand 7
verse vis in overvloed
Foto vissersstrand 6
Foto vissersstrand 5
Foto vissersstrand 4
Foto vissersstrand 3
Foto vissersstrand 2
Foto Vissersstrand Nouackchott
Een van de bezienswaardigheden van Nouackchott is de traditionele vissershaven. We kijken onze ogen uit als we ter plaatse alleen een groot strand aantreffen, weliswaar vol boten, mensen en vis. Nikske pier of aanlegsteiger.... De langwerpige houten vissersboten varen gewoon af en aan door de branding (spectaculair gezien de reusachtige golven), de vis wordt op strand verkocht of een beetje verder gekuist en aan stukken gehakt in de kleine vismijn. We kopen een kilo inktvis die we in onze auberge klaarmaken en smakelijk opeten.
25-03-2006
Foto Torre nomadentent3
slapen is het beste wat je hier overdag kunt doen
Foto Torre nomadentent
maar eerst de handen wassen
Foto Torre nomadentent2
thee zetten in Mauritanië
Nouakchott is bloedheet, gelukkig zijn er vandaag enkele wolkjes. We douchen hier s'morgens om wakker te worden, 's middags om het zweet en stof af te spoelen en 's avonds om verfrist te kunnen gaan slapen. Overdag kan je hier alleen een siesta doen of in een heerlijk koel internetcafé gaan zitten. Bij deze.... Nouakchott is een multiculturele stad. Ze ligt op de grens van de Magreb en het zwarte Afrika. Je ziet er ook al veel Senegalezen, Togolezen enz.. Peul, Bambara; Mauri's ... ik kan ze eigenlijk niet uit elkaar houden maar kan alleen maar vol bewondering kijken naar deze kleurrijke mensen. Vrouwen met sluier, zwarte vrouwen zonder sluier en al wat meer bloot. Ik zou ze dolgraag fotograferen maar durf niet goed. We zitten hier in een leuke auberge vol met Afrika-reizigers. Voor het eerst ontmoeten we een koppel met twee kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd. Aangezien we tot nu toe vrij veel alleen gereisd hebben is het terug aanpassen om in een grote groep terecht te komen. 's Avonds is er muziek en geroezemoes tot in de late uurtjes. Een hele aanpassing voor kipjes zoals wij die vroeg op stok gingen. Daarbij was het nog steeds heet in de kamionet en zaten er ook muggen. Vanavond zullen we best een muskietennet hangen. We zijn er gisteren gelukkig in geslaagd om onze travelcheques te wisselen want geld afhalen is er hier dus niet bij en we zaten ondertussen wat krap bij kas. De onderhandelingen (op de zwarte markt want de banken waren al gesloten, op vrijdag begint het weekend reeds) waren op zich een heel avontuur. Torre en Leander vonden het hele gedoe maar niks. Waarschijnlijk keren we morgen stillaan terug en zoeken terug de rust op van de woestijn. Terug naar het koelere Marokko....
Auberge Menata (van Olivia) in Avenue Générale de Gaulle: goedkoop en gezellig, mogelijkheid tot slapen in nomadententen, kamers of in je wagen. Je kan er zelf koken in de keuken of meeeten met de dagschotel. En je ontmoet er Afrika-reizigers van alle niveaus.
23-03-2006
Centre de pêche
Centre de pêche: veruit de leukste plaats om te kamperen. Voor 3000 ouguiyas (9 euro, ja de prijzen liggen hier heel wat duurder dan in Marokko) konden we gebruik maken van het sanitair van één van de kamers. Picobello in orde. Warm water moet je wel aanvragen dat warmen ze dan op boven het vuur. Slapen deden we in onze kamionet. Je kan hier ook lekkere vis eten, vis vangen en met een bootje naar het nabijgelegen verlaten maar ongeloofelijk mooi strand varen. Alleen om er te geraken heb je een goeie wegbeschrijving nodig (en een dosis geluk): met je rug naar het luchthavengebouw baan rechts volgen gedurende 5km. Aan rond punt rechtsaf tussen twee heuveltjes rijden, na 30 m links meevolgen, na 50 m aan een electriciteitscabientje naar rechts de piste op (begin is zeer onduidelijk). Piste volgen gedurende 5km langs een ongeloofelijk mooi woestijnlandschap. 4x4 niet noodzakelijk, alleen niet altijd duidelijk hoe te rijden maar je komt er wel. Succes!!!
Nouadhibou
Aankomen in Nouadhibou is een beetje aankomen in het echte zwarte Afrika. Dit zie je aan de mensen, de kledij, het landschap, de nog grotere chaos en de nog grotere hitte. Het landschap rond Nouadhibou is ongeloofelijk mooi. Stukjes zandduinen afgewisseld met lange zandstranden waarop pelikanen, flamingo's en ooievaars flaneren. Hier begint het in feite het grote natuurreservaat Le banc d' Arquin. Maar de stad is chaos en we vinden niet onmiddellijk onze plek. Zomaar tijdens de middag beginnen rondrijden op zoek naar geld (want hier kan je geen geld afhalen met een bankaart, daar hadden we wel op gerekend) eten en een fijne plek om te kamperen is een beetje teveel van het goede... Uiteindelijk vinden we een prima kampeerplaats in Le Centre de peche. Een beetje afgelegen van de rest maar prima om te bekomen van de eerste Afrika-shock. Hier vangen we onze eerste vissen. Ook dit is een schok. Owee er hangt een vis aan mijn vislijn, wat nu? (op vraag van Torre hadden we in Dakhla een vislijntje gekocht, tot nu toe zonder succes). Zes visjes hebben we gevangen, ook tot grote vreugde van Leander die helemaal weg is van de vislijn en met de dooie vissen rondzeult als zijn het speelgoedauto's. Na enkele dagen en wat rust beslissen we om toch nog door te rijden naar Nouackchott (nog een goeie 500km verder en onze verste bestemming). Voor wie niet meer kan volgen, hier zitten we op nog een boogscheut van Senegal, dit zegt genoeg denk ik. Ik droom al van volgende reizen naar Senegal, Mali ... Wat ik het Afrika gevoel noem is zo'n beetje als verliefd worden en tegelijk toch heel hard willen weglopen.... wordt vervolgd, Myriam
22-03-2006
Mauritanie
Mauritanie is anders. Voorbij de Marokkaanse grensposten is vijf km niemandsland waar er, naar zeggen, nog oude landmijnen zitten buiten de pistes. 2km in niemandsland zijn we de weg kwijt. Achter een duin komt bij toverslag een gids te voorschijn, voor 10euro brengt hij je snel tot bij de eerste grenspost, enkele soldaten op zeesletsen en een houten barrak. Of we toevallig geen cadeau's hebben meegebracht voor hen, nee toevallig niet. We mogen door naar de Gendarmerie, 100meter verder. Leander gaat met zijn Theepot lopen maar we krijgen zonder problemen onze visa. Nog honderd meter ver, deze keer in een kartonnen barrak zit de Douane, een ijzeren tafel en mat voor op te slapen. Gelukkig zitten er kleine poesjes onder de tafel en moeten bijna de kinderen achterlaten. Beduist rijden we Mauritanie binnen, meer dan een miljoen vierkantekilometer woestijn en 2,7 miljoen mensen. We komen aan een prachtige baai en parkeren ons bij twee andere kampeerwagens. Torre vangt een zandgekko, het kan niet meer stuk.
Kris
17-03-2006
Dagorde stranddagje
8u flesje maken voor Leander 8u30 pootje baden in de zee 9u Cornflakes ontbijt 10u begin werkzaamheden mega strandkasteel 11u eerste schuimkoppen wagen zich in de buurt 11u30 enkel Ocenaangolfjes vegen de eerste verdedigingslinies plat 12u30 een groot deel van de grachten, ommuringen en kantelen zijn glad geveegd, maar de toren en de vlag heeft stand gehouden 13u we eten coecoes sla en zelfgebakken brood 14u middag dut 15u water halen 16u vis kuisen 16u30 vuur maken 17u vis roosteren 17u30 vis roosteren 18u vis roosteren 18u30 vis opeten 19u avondwandeling en babbel met onze buren (enkel surfers die ook op het strand kamperen) 20u slaaprocedure kindjes 21u boekje lezen 22u slaapprocedure 2
16-03-2006
Dakhla
Vreemd om hier naar onze website te gaan en te weten dat 500km in de omtrek geen noemenswaardige stad te vinden is. Dakhla (niet te verwarren met Ladak) is gelegen op een schiereland dat via een reusachtig strand is verbonden met het vasteland. Het klimaat is dan ook goed te vergelijken met de Canarische eilanden. In tegenstelling tot wat men zou denken zijn de paar steden in de Westelijke Sahara relatief modern en doen meer denken aan zuid Europa dan aan Marokko. Buiten de stad is wel telkens een netjes ommuurde vreselijke sloppenwijk te vinden. De gammele daken zijn bedekt met roeste schotelantennes, alsof deze mensen hier via de ruimte aan hun bestaan willen ontsnappen. Heeft dit allemaal te maken met het Spaans protectoraat tot begin 1970 of met een kolonisatie aanpak van Marokko, we weten het niet. In ieder geval slaan we weer ons kampement op om uit te rusten, te wassen, inkopen te doen en te genieten van de suppergolven.
Kris
12-03-2006
Tan tan plage
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië. De kinderen zijn wel weg van de zee. Leander vooral van het zand en Torre van het water. Hij gaat erin, bijna met kleren en al als we hem niet een beetje temperen. En gisteren hebben we visjes geroosterd. De vis wordt hier letterlijk in je schoot geworpen. Ze komen de vis hier gewoon in je taloor leggen, vis eten zult ge... of ge nu wilt of niet. Myriam
10-03-2006
Waterslang
Torre en Leander worden geïnitieerd in Zen en de Kunst van het rivierdammen bouwen, het moet niet elke dag motoronderhoud zijn. Bovenaan in de canyon van de Amtoudi zijn prachtige door het water uitgesleten rotsen en rivierkommen, ideale ploeterbadjes. Tijdens een expeditie met als doel vissen te vangen (met een knutselhengel) zien Torre en ik zelfs een waterslag van een halve meter die tijdens onze picknick nieuwsgierig zijn oogjes boven water steekt. Als ervaren slagenbezweerder (zie Marrakech) blijft Torre kalm en de slang gaat er weer vandoor.
Kris
09-03-2006
berggeitjes: verhaaltje van Torre
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
Het verhaal van de berggeitjes. Elke avond zagen we een kudde geiten afdalen van de steile berg naast onze kamionet. Net voor het donker werd kwamen ze naar beneden. En elke morgen gingen ze terug naar boven. Ze gingen daar grazen samen met enkele geietenhoeders (dit zijn jongens of meisjes die ondertussen voor de geiten zorgen). Ik (Torre dus) werd heel nieuwsgierig naar de geiten en waar ze naar toe gingen. Op een namiddag ben ik samen met mijn mama naar boven gekommen. Eerst moesten we via een smal richeltje (bergpaadje) naar boven. Dan kwamen we aan een andere berg. Daar helemaal in de hoogte, op de top, stond een verlaten agadir. Een agadir is een oude graanschuur. Hier bewaarden de mensen vroeger het graan wanneer er oorlog was. Zo hadden ze steeds eten. Deze agadir was eigelijk een ruïne met kapotte muren. Het laatste stuk moesten we echt klauteren. Mama wilde eerst niet meer verder maar ik wilde echt naar de top. Boven hadden we een prachtige uitzicht op de hele vallei. De huisjes waren nog piepklein. Terug naar beneden moesten we effe zoeken om het paadjes terug te vinden. Mama werde even bang maar ik niet hoor. Ik vond het reuzeleuk. Diezelfde avond wanneer de geiten terug naar beneden kwamen zijn we eventjes meegelopen . De kleine geitjes dragen de geitenhoeders op hun rug in een draagdoek. De allerkleinste geitjes blijven thuis achter en wachten ongeduldig op hun mama geit om te kunnen drinken. Ik mocht zo'n kleintje vasthouden. Zo zacht en lief... vele groetjes van Torre
En ja, ik wil ook nog even zeggen dat ik zelf al twee vissen heb gevangen met mijn vislijn. Leuk hoor.
08-03-2006
In onze auberge / gite détape komen we twee Belgen tegen (niet de muziekgroep) die geland zijn in Agadir en hier vanuit de auberge Ondiraitlesud een trektocht van een week beginnen met ezel en echte gids. De uitbater (fransman) tracht ecologisch toerisme en heropleving van het economische leven in de vallei te stimuleren, in het salon hangt een oude affiche Gardarem lo Larzac, film debat grenette. Tijdens onze terugtocht zouden we nog langs de Cévenne en Larzac rijden.>
Kris
tel 00.212.(0)48.78.94.74 en vraag naar Georges Roy
Hier kan je overnachten in kamers, tenten of buiten kamperen (zoals wij), lekker eten (en zelfs wijn kopen), douche en toilet gebruiken en zelfs een wasmachine (de enige die we onderweg zijn tegengekomen). Een echte aanrader
Amtoudi
We hebben ons een paar dagen teruggetrokken in de vallei van Amtoudi. Hier leek de tijd echt stil te staan. Naast en smaakvol ingerichte auberge (uitgebaat door een Fransman) konden we ons kampement opslaan en gebruik maken van water, toilet, douche en ontbijt (en zelfs en wasmachine, joepie). Het lijkt wel of we een tijdje afgesloten waren van de bewoonde wereld. Ik zal ons verblijf in het kort proberen samen te vatten (misschien dat Kris er later nog meer over schrijft): palmbomen, watervalletjes, klauterwerk, berggeitjes en ezels (zelfs een waterslang), lekker ontbijten, kampvuur en tajine, maar vooral veeeeeeeeeeeeeeeel kinderen, rondom ons, overal en bijna altijd: Radischa, Aischa .... Altijd bereid om mee te spelen, je rond te gidsen en met ogen zo groot kijken naar wat wij zo allemaal uitsteken. In het begin heel leuk maar na een tijdje echt vermoeiend. Ik ben er de laatste dag bijna zot van geworden. Privacy was hier onze grootste luxe...
07-03-2006
Verborgen schoonheid
Het verbodene en verborgene strijden om de hand van vrouw en schoonheid, hier gesluierd, in dit tijdeloze land.
Mijn hart klopt trager dan voorheen, van zoveel stilte wordt het zwaar. Te zien hoe tijd en tijdeloosheid elkaar ontmoeten in dit betoverende land.
Wanneer de tijd klopt aan je deur, geef hem dan een kopje muntthee en geniet samen, in stil gemijmer van dit eeuwenoud verhaal.
06-03-2006
Akka
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont. Geen twijfel mogelijk hier begint de Sahara.
Kris
04-03-2006
Terug verder
Na een dikke week ons te hebben overgegeven aan de vallei van de Draa zijn we bekomen van de spanning van de laatste maand. Morgen trekken we weer verder. Onder de Anti Atlas door gaan we via Tata en Akka (echt waar) richting de Atlantische kust. 50Km voor Bouzarkane gaan we nog eens de bergen in naar het kleine dorpje Id-Aissa, in de vallei van de Amtoudi.
Binnen een week gaan we waarschijnlijk door richting de Westelijke Sahara en binnen een dag of tien is het mogelijk dat we in Laayoune neerstrijken. Met een beetje geluk zullen we daar de broer van Myriam ontmoeten die in het nabije Fuerte Ventura woont. Torre huppelt al ongeduldig op en neer en wil met nonkel Pieter gaan vissen (zo, dat weet hij dan al). Ondertussen hebben we al gebeld met Pieter en dit gaat waazrschijnlijk niet door. De ticketten zijn van zondag op zondag en dit past niet voor Pieter. Jammer,misschien dat het later nog lukt. We zien wel.
Vermoedelijk zullen we nu enige tijd geen toegang meer hebben tot het wereldwijde web, tot later dan Kris
03-03-2006
Ezelstocht
Gisteren zijn we met de ezel en zijn begeleider naar de plaatselijke watervallen gestapt (ongeveer 15 km verder). Het begon goed maar al zeer snel bleek onze gids niet zo bedreven in het 'gidsen'. Hij probeerde moedig een ezelsbaantje uit maar al gauw waren we van het paadje afgeweken en vonden niet meer de juiste weg terug. Daarenboven gaf de ezel blijk van echte ezelsmanieren en wilde die geen stap meer vooruit omdat de weg te steil omlaag ging. In feite gingen wij sneller vooruit en we zijn dan maar verder door gegaan waar we dan op onze ezel hebben gewacht. Het stappen zelf was prachtig, de kleur van de bergen zo afwisselend en ik waande mij even terug op de voettocht in Arizona. Al laat in de namiddag zijn we dan uiteindelijk bij de watervalletjes aangekomen. Het was een ezelstocht met middagmaal en onze gids begon dan op z'n duizendste gemakske een tajine klaar te maken. Wij zagen ze ondertussen vliegen want zo'n tajine, dat staat hier laaaang op het vuur. Hebben we zelf al ondervonden.... Gelukkig kwamen daar nog twee verdwaalde toeristen aangewaaid die ons dan terug hebben meegenomen met de auto. Wij begonnen al te vresen voor onze terugtocht, zeker met de kindjes mee. We hadden gehoopt de ezel en gids veilig en wel naar huis te kunnen brengen, maar dit is niet gelukt. De gids zelf wilde nog even de watervallen bezichtigen en heeft er ongewild een frisse duik bijgenomen (de stenen zijn daar erg slipperig zoals we hebben mogen zien...) Ik denk dat hij daar dan maar is blijven overnachten.... Zelf waren we mooi op tijd in ons 'huis' terug en genoten na van dit Marrokaans avontuur. Myriam
02-03-2006
Foto Souks Adgz 4
Zware onderhandelingen op de markt.
Foto Souks Adgz 3
Leander probeert hier de zonnestralen op te eten onder het afdakje van de theetent. Ook Torre is gevangen door het lichtspel.
Foto Souks Adgz 2
Foto Souks Adgz 1
Terug een fotoreeks van Torre. De Souks is de wekelijks markt, een soort grootwarenhuis voor de streek. Hier de Smid aan het werk en een uit fietonderdelen opgebouwde ventilator + ventilatorman.
01-03-2006
Hamman M
Na vele aarzelingen ben ik gisterenavond dan ook maar eens naar de Hamman afgezakt. Gelukkig was Leander met mij mee als ervaringsdeskundige. Toen we de Hamman binnenstapten stonden twee jonge taaigespierde Berbermannen klaar voor massage. Na een tijdje vanachter onze emmertjes warm water de zaak te hebben gadegeslagen was het aan onze beurt. Zij die reeds onder handen waren genomen bleken zelfs nog een beetje te leven. Eerst kreeg Leander een zachte behandeling. Vervolgens werd ik op de warme vloer gedrukt terwijl men met een washandje zonder zeep het vel van mijn lijf schrobte. Daarna kwam de massage die meer weg had van een serie moordende worstelgrepen. Elk botje en werveltje werd uit elkaar gereten. Bij wonder kon ik achteraf mijn armen en benen nog bewegen. Fris en blij liepen we snel de Hamman uit en slenterden via de donkere straatjes met gezellig geroesemoes terug naar onze wagen.
Kris
Op de foto het half open vuur met watertank er bovenop. De rookgassen gaan onder de vloer van de hamman door.
28-02-2006
Foto Ksar 3
Foto Ksar 2
Foto Ksar 1
Deze Fotoreeks is gemaakt door Torre voor de kindjes van zijn klas, Robbin uit onze straat, de kindjes van Ann, Leander zijn onthaalmoeder, en alle andere vriendjes.
Vanuit de Ksar van Tamnougalt, de vesting van de vroegere hoofdstad van Mezguita-stam, werd de toegang to de handerlsroute bewaakt.
Tamnougald
Momenteel is onze kamionet in de garage. Ze zijn de achterkant wat aan het oplappen en plaatsen een nieuwe bumper. Op zich al een hele belevenis. Een garage in Marokko is gewoon één kleine open ruimte met daarin wat gereedschap. Hebben daar dan tussen de 'rommel' een munttheetje gedronken terwijl de geiten langs achter passeren. Hebben vandaag dan een uitstapje gedaan zonder kamionet en dat deed echt eens deugd. We zijn met de taxi naar Tamnougald gereden en hebben daar een verlaten kasbah bezocht waar je kon ronddwalen in de donkere steegjes. Uiteindelijk bleek hij toch nog half bewoond. Bizarre toestand. Naast de verlaten huizen en ruines vind je dan een deftig restaurant met logeerkamers, prachtig ingericht met een schitterend terras en schitterend uitzicht op de palmtuinen. Marokko leeft echt op heel verschillende snelheden. Voor een paar dirhams krijg je dan een rondleiding van jonge kindjes die je de verborgen plekjes tonen en met Leander rondzeulen...
We zijn dan teruggekeerd per ezel (allé, Torre en Leander) en gedeeltelijk per taxi en het begon hier zowaar wat te regenen. Goed om de boel hier wat op te frissen want het is redelijk stofferig door de wind. Ze noemen dat hier 'les épices du Sahara'. Je mag het niet aan je hart laten komen.... Straks gaan we onze kamionet ophalen en terug naar de kamping waar Rocky (de hond van Kamping in Torre's vriend) ons opwacht. groetjes, Myriam (Meriam, c'est un nom arabique)
27-02-2006
Oasetuin
Deze morgen zijn we uitgenodigd bij een boer om zijn ommuurde veldjes te bewonderen. Echte authentieke gastvrijheid en fierheid. Om thee te zetten moest hij eerst zijn eencilinderige dieselpomp in gang draaien. Dit duurde zo ongeveer 20 minuten. Op de kenplaat stond 59 kW, 850 RPM maar geen bouwjaar. Het beeste was minstens 60 jaar oud. De waterputten zijn hier 30 meter diep schat ik. Eenmaal de pomp aan het werk spuit het zuiverste water als vloeibaar zilver in een bassin. Vervolgens stroomt het water via kanaaltjes en dijkjes van het ene veldje naar het andere. Leander en Torre doen zich te goed aan waterplezier. Boven de veldjes strekken zich fruitbomen uit en daarboven zijn de palmbomen. Zitplaatsen en gangen worden overdekt door druivelaars zodat geen enkel bruikbaar hoekje van de vruchtbare vallei verloren gaat. Naast de putten komt het water hier van de regen, ongeveer 48 uur per jaar, en van de rivier de Draa, 1 week per jaar.
Gelukkig dat we een glimp van dit bijzondere leven hebben mogen opvangen gaan we naar huis, de camionet, terug.
Kris
Hammam F
Het loopt niet elke dag van een leien dakje. Vandaag heb ik zelf een mindere dag. Alles lijkt wat moeilijker te gaan en het is niet altijd evident om met de kindjes de nodige innerlijke rust te vinden. Dan maar wat achter de computer gaan zitten (daar voelen we ons toch terug op vertrouwd terrein...) Gisteren heb ik wel een schitterende ervaring gehad, hetzij ietwat bevreemdend. Ben met Leander naar de plaatselijke hammam (ergens achter de kaming in een bouwvalllig gebouwtje) geweest. Zomaar naar binnen gelopen in een vrij impulsief moment. Het tafereel daarbinnen bracht me toch wat van mijn stuk. Het was zondagnamiddag en de hammam zat boemvol met (Marokkaanse) vrouwen en kinderen. En ik daartussen, gelukkig was Leander mee. Zo waren we toch met twee vreemde eenden in de bijt. Na een groezelig kamertje en dan nog een kamertje kwamen we in het donkere hart van de hammam waar iedereen op de warme grond zat elkaar te wassen, de kinderen werden op de benen grondig geschrobd. Er was nog net een plaatsje voor ons. Ik wist helemaal niet hoe het eraan toe ging. Niemand die echt goed Frans sprak. Kwestie van aan een emmer te geraken en dan nog aan warm water. Daarvoor moest je blijkbaar met een steentje op de muur kloppen en dan kwam er uit een geultje warm water gelopen waar iedereen dan op afsprong en ik amper de kans kreeg... Enfin, water gekregen en dan maar wassen, maar ik had nog geen teiltje om te gieten en ook geen washandje mee, ook geen matje om op te zitten, alleen shampoo en dat is niet de normale procedure. Na wat zitten, Leander was leuk aan het spelen met het water, wat luttele woordjes Frans gewisseld dan terug naar buiten, onder het alziend oog van alle vrouwen. Ze waren best vriendelijk hoor, maar op zo'n moment voel je je toch echt een vreemdeling. Het was echt niet de hammam zoals ik die ken van in België of op toeristische plaatsen in Turkije, maar dit was wel 'echt' en zo zijn we alweer een ervaring rijker. De volgende keer zal ik in elk geval beter voorbereid zijn. Myriam
26-02-2006
Foto palmtuin en kasba
De eerste ochtend in de vallei vallen we van de ene verbazing in de anderen. De ene palmtuin na de andere ontdekken we gretig. Mooie veltjes met daarboven dadelpalmen en witbloeiende amandelbomen. Een vernuftigt systeem van waterkanaaltjes bevloeit de tarwe, bonen en ezelklaver. Als het paradijs ooit bestaan heeft moet het hier niet ver vandaan zijn geweest.
Kris
24-02-2006
Agds
In de late namiddag bereiken we Agdz waar we op de stofferige markt neerploffen in een plastieken tuinzetel en bekomen bij een glaasje thee van de bergrit en de duizenden indrukken. De kinderen springen in het rond na zo lang in de wagen te hebben gezeten. Er is vanalles te zien, ezels, bussen, opgetutterde kamions, winkeltjes, marktjes, zelf enkele zielige konijntjes in een doos. We zakken af naar Camping Kasbah de la Palmeraie aan de buitenkant van het dorp aan de voet van een eeuwenoude lemen kasba. We parkeren de wagen onder een dadelpalm met zicht op de oasetuintjes en lemen ommuringen. Als de nacht valt verorberen snelklaargemaakte spagettikrulletjes terwijl krekels muziek in onze oren fluisteren en een fabelachtige sterrenkoepel zich boven ons uitspant.
Na een erg woellige reis eindelijk het gevoel van aankomen ... een droom wordt werkelijkheid!
Kris
Camping Kasbah de la Palmeraie (www.casbah-caidali.net) ligt op 3 km van het centrum van Agdz (er is nog een kleinere kamping iets dichter). De locatie is schitterend temidden van de palmbomen en vlakbij de oasetuinen. Je kan er ook overnachten in een echte Riad en tevens de restauratiewerken volgen die in de kasba plaatsvinden. Ook gelegenheid tot hammam met al dan niet massage. Wij verbleven er 9 dagen, dat zegt genoeg .
22-02-2006
Taddert
Vanuit Marrakech lachen de met sneeuw bedekte bergen ons toe. Het lijkt wel pure verbeelding, de witte Atlastoppen boven de wuivende palmbomen. Na nogeens aan onze dieseltank te hebben gewerkt gaven we toe aan de aantrekkingskracht van de bergen. Na een dik uur rijden bevinden we ons reeds in een koud en winderig voorgebergte. Nog eens enkele uren later bereiken we vlak voor de duisternis de sneeuwgrens in een klein dorpje Taddert (1870m). Daar parkeren we onze auto tussen de lemen huisjes en lopen over modderbaantjes naar de hoofdweg waar we in één van de kleine eettentjes een Tagin verslaan. Het verschil met Marrakech is enorm, de leefomstandigheden in deze bergen lijken erg hard en primair. De volgende ochtend zetten we de tocht verder. Al slingerend en rokend tuffen we de bergen op. Op Col de Tizi-n-Tichka (2260m) stappen we uit de wagen en worden door een ijzige wind bijna naar beneden geblazen. In een klein winkeltje kopen we een mooie houdkleurige minerale steen (de patron kwam eerst een asperintje vragen...). Na de muntthee te hebben opgeslurp doen we nog eens een controle van de motor en zetten vervolgens de afdaling in. Na 2km rijden we in de stralende zon. We doorkruisen lieflijke valleien met bloeiende amandelbomen en Tibetachtige lemen huisjes en oude forten. Als we enkele uren later de Hoge Atlas verlaten komen we in de buurt van Ouarzazate in een zandstorm terecht. Even slikken, zullen we de komende weken in een zandwolk moeten doorbrengen, vraagteken (dit staat hier niet op het Arabische toesenbord). Gelukkig stopt de zandstorm bij de volgende bergketen. Nog eens 1600m klimmen en we zien in de verte als een schim de palmbomen van de vallei van de Dra.
Kris
20-02-2006
Foto Leanderslang
Nog een slangenbezweerder aan het werk.
Foto Torrezon
Torre is gefassineerd door de slangenbezweerders op het Jemaa-el-fna plein. Een houten slang kan gelukkig ook dienen...
19-02-2006
Marrakech
Na een dagje zonneschijn kwam regen en nogal met bakken uit de lucht. Overal aan de kust werd er regen voorspeld voor enkele dagen. Daarom besloten we door te rijden naar Marrakech waar de zon eeuwig schijnt. Zodoende zit ik hier nu in een internetcafe nabij het Jemaa el Fna terwijl Kris buiten met de kindjes ronddoold. Het plein is een fantastiche plaats waar het geld helaas snel uit je zakken verdwijnt. Torre is natuurlijk zot van de slangen (met hun slangenbezweerders) en de aapjes, maar iedere foto kost geld. Rond 18u wordt het plein omgetoverd in een gigantische eettent. Leander is de ster van vele verkopers. Over het bolleke aaien en hier en daar een knuffel horen erbij. Helaas is ook hier mijn tijd beperkt. Het valt niet mee om tijd vrij te maken voor onze weblog. Vandaag was het wat moeilijker om de kindjes bezig te houden. Dat zal iedere dag wat zoeken zijn. Op onze kamping zijn weinig andere kinderen en daar mist Torre toch wel wat speelkameraadjes. Misschien dat we aan de zee meer mensen met kinderen ontmoeten. Maar we maken het goed en we slapen fantastisch in onze kamionet. Voorlopig is het nog wel met de kippen (en de kindjes op stok) want meestal zijn we 's avonds snel uitgeteld na een drukke gevulde dag. De groetjes aan het Thuisfront en tot hoors
Myriam
17-02-2006
Larache
We hadden een vrij woelige bootreis en een vertraging van 7 uur door de lichte storm. De boot wiegde ons in slaap en nog veel meer van dat. Het eten was voortreffelijk en niettemin heb ik een middagmaal overgeslaan (en dat wil wat zeggen!). Ik heb nog drie dagen nagewiebeld en dat allemaal voor dezelfde prijs.... Na onze aankomst in Tanger zijn we onmiddellijk doorgereden naar Larache. Daar hebben we gekampeerd op een aire de repos (eigenlijk bedoeld voor marokkaanse migranten) om wat bij te komen van de reis. Er is nog wat rommel op te kuisen van het accident, kijken of er binnenin nog meer schade is. Gelukkig is onze vouwfiets niet gedeukt. Veel van onze kistjes met gerief zijn kapot. Kastjes zijn wat verwrongen, maar we rijden... Stillaan komen we terug op onze plooi. We zijn al bijna een week onderweg en gemakkelijk is het niet geweest. Op onze aire is een speeltuintje (eentje zoals bij ons 20 jaar geleden) en het stroomt hier vol met marokkaanse kindjes. Torre en Leander hebben veel lol en zitten vol met zand. We zijn gelukkig!
Myriam
Kamping op Aire de Repos van de bootmaatschappij Comanav: volledig gratis, met lekkere warme douches en speeltuintje voor de kinderen. Een aanradertje om te bekomen van de bootreis aangezien je op een paar uur van Tanger in Larache staat.
12-02-2006
Troyes
De eerste dag eindigde in mineur. We hadden een auto accident op de autostrade nabij Troyes in Frankrijk. Ondertussen zijn we wonderbaarlijk toch in Marokko geraakt. We maken het allemaal goed maar die avond dachten we dat onze reis was afgelopen. Uit het dagboek van Kris dd 13 februari:
"We zijn erg blij dat we allemaal nog bij elkaar zijn. Gisteren op onze eerste reisdag heeft een auto tegen 150 km ( hoorden we bij de gendarmerie) per uur achteraan tegen onze kamionet gereden. Het was een ongeloofelijke knal en we wisten totaal niet wat er gebeurd was. De autostrade was erg rustig en donker. Waarschijnlijk was de bestuurder in slaap gevallen. Wij reden lichtjes bergop tegen 80kmper uur. De auto van de andere bestuurder is beginnen tollen en in de vangrails beland. Het was nog een hoopje schroot. De chauffeur is licht gewond afgevoerd door een brandweerwagen. Wij zijn alle vier gezond en wel, een mirakel gezien ook de schade binnenin de kamionet. Achteraan is onze dieseltank kapot en de schade vrij groot waardoor we vermoeden dat onze zorgvuldig voorbereide reis, voorbij is."
Voor de kinderen was het een grote schok. Torre besefte meteen dat alles misschien voorbij was. Wat moeten we nu doen?????Hij wilde ook niet meer in de kamionet. Ik kan me geen grotere chaos voorstellen dan toen die avond en de eropvolgende dag. De verzekering regelde voor ons een hotel in Troyes, maar daar komt zoveel bij kijken terwijl je zelf niet normaal funtioneert.... In de ongeloofelijke rommel van onze kamionet (alle kasten waren opengevlogen, ook de frigo, alles zat onder de mosterd, de brandblusser en kastdeur waren afgerukt en hadden veel verbrijzeld...) moesten we gauw alles bij elkaar scharrelen voor een verblijf in een hotel 10 km verder. Maar de kinderen hebben zich echt kranig gehouden. Wat een ongeloofelijk veerkracht van de mens...
De volgende dag belde de garagist dat hij toch nog een nieuwe dieseltank kon vinden en die kon repareren de volgende morgen. Zodoende zijn we -insjallah- toch nog vertrokken de dinsdagnamiddag, hebben lang doorgereden 's avonds, onze angst verbeten en mettertijd meer vertrouwen gekregen in het rijden, en waren stipt op tijd woensdagmiddag voor onze boot in Sète. Onze kamionet heeft zijn degelijkheid bewezen, al bij al was de schade vrij minimaal vergeleken met de klap en God was ons en onze reis gunstig gezind.
Myriam
We hadden gelukkig een reisbijstandsverzekering via Ethias Assistance met prima service. Zij regelden voor ons een hotel, dokter en vele taxis en afspraken.
09-02-2006
de laatste loodjes
Terwijl we hier in Belgenland druk bezig zijn met de laatste reisvoorbereidingen, krijgen we nog af te rekenen met ongure winterse hagel- en sneeuwbuien. Het warmere Marokkaanse weer werkt toch als een rode lap op een stier... Alhoewel we in de Sahara ook nog altijd zandstormen kunnen verwachten. Zo zie je, voor elk wat wils. Zondagmorgen (12 feb) willen we hier voor het laatst onze voordeur dichttrekken en vertrekken dan voor een driedaagse doorheen Frankrijk. Woensdagmiddag (15 feb) moeten we ons inchecken in Sète en woensdagavond vertrekt de boot richting Tanger. Laat ons hopen dat we onderweg geen panne krijgen en zo vlot de oversteek kunnen maken. Duim voor ons... Tijdens onze reis kan je ons steeds bereiken op het volgende email adres: marokko@tua385.be. Maar verwacht niet te snel antwoord. Veel hangt af van waar we een internetcafé kunnen vinden...
Tot weerziens, Myriam & Kris Torre & Leander
En nog eens bedankt aan ieder die ons geholpen heeft met tips, materiaal en informatie. Jullie reizen allemaal een stukje mee in ons hart...
19-01-2006
tua385
Reeds enkele maanden zijn we informatie aan het verzamelen over reizen met een kampeerwagen en kinderen in Marokko en Mauritanië. Wat betreft Marrokko is er vrij gemaklijk informatie te vinden, ook bij mensen die er al geweest zijn op de zelfde manier, maar Mauritanië blijft moeilijk in te schatten. Via Reiswijzer vzw in Brugge zijn we wel al in contact gekomen met mensen die de Atlantische doorsteek van de Sahara al gedaan hebben, maar als jullie nog tips en ideeën hebben mag je deze zeker doorsturen. Wie heeft er al lange tijd met kinderen op reis geweest in woenstijachtige omgeving? Moeten we een kinderfietsje en zwembad meenemen of kan je dit daar vergeten? Momenteel zijn we gerief en reserveonderdelen voor de wagen aan het verzamelen en de kleren en kampeerdingen volgen binnenkort.
11-01-2006
vertrekdata
Langzaam maar zeker komt ons vertrek dichterbij. Van een ver en zot idee zijn we nu reeds aanbeland bij het reserveren van een heus bootticket. Concreet betekent dit dat we de boot nemen van Sète (Frankrijk) naar Tanger en terug. Voor ons dus geen Spaanse tapas en flamenco, we gaan onmiddellijk voor de Marokkaanse muntthee.... We vertrekken uit Sète op 15 februari (en verlaten ons huis rond 12 februari) en keren terug uit Tanger op 9 april (rond half april moeten we dan terug in het land zijn). We zijn dus een goeie 2 maand op reis. De reisroute ziet er voorlopig als volgt uit: Tanger (waar we toekomen met de boot), Casablanca, Essaouira, Marrakech, Ouarzazate en Hoge Atlas, Tiznit, Laâyoune (waar we misschien de broer van Myriam ontmoeten die vlakbij uit Fuerte komt aangevlogen), Dakhla, Nouadhibou (Mauritanië) en dan misschien Atar en Nouakchott. In Mauritanië gaan we op zoek naar het autentieke woestijnleven maar de accommodatie is er zeer beperkt (gaande van zanderige pistes tot over het strand rijden en door spoorwegbeddingen) zodat het best kan zijn dat we vroegtijdig onze kar moeten keren. We zien wel en maken er het beste van!
23-12-2005
voorstelling reisteam
Hoi,
Welkom op onze weblog. Laat mij ons even voorstellen. Het reisteam waarmee we op pad gaan, bestaat uit: Kris en Myriam: allebei dertigers op zoek naar avontuur, nieuwe ervaringen, boeiende culturen en benieuwd naar het leven in de woestijn. Torre: bijna 6 jaar en reeds in de derde kleuterklas (bij juf Sandra en haar sloebers) Leander: 2jaar en 4 maand en zottekes als altijd (ook ik laat mijn vriendjes achter bij onthaalmoeder Ann) en natuurlijk nog onze TUA385 (een achttienjarige Volkswagen LT ingericht als reisbus en hopelijk voldoende uitgerust om ons veilig doorheen het avontuur te loodsen)
Terwijl ik dit nu schrijf hebben we de woestijn al een tijdje achter ons gelaten, voelen we ons terug in de 'bewoonde wereld' en hebben we alweer zo'n 2000km achter de kiezen. We zijn neergestreken in een klein kustdorp (Tamragt) zo'n 10 km ten noorden van Agadir en onze kamionet is momenteel binnen voor een grote onderhoudsbeurt. Het zout van de zee heeft het roesten aanzienlijk versneld en het is de bedoeling dat ze volledig geschilderd wordt. Ik zeg wel de bedoeling want momenteel zijn ze al drie dagen aan het schuren en zijn ze nog altijd niet begonnen met schilderen. De afspraak was 3 dagen... Deze morgen vroeg de garagist nog welke kleuren hij nu moest gebruiken... De spanning loopt hier een beetje op, er is deze namiddag te veel wind om te schilderen en de garagist ligt de helft van de dag in z'n bed. Enfin, blijven vertrouwen is de boodschap. We zouden graag morgenmiddag doorrijden naar Essaouira om daar nog te genieten van onze laatste dagen in Marokko.
Met pijn in het hart draaien we het stuur om en rijden terug naar het noorden. We lijken wel op een boogscheut van Senegal te zitten maar zijn op verder reizen niet voorzien, er rest ons nog te weinig tijd, we hebben geen malariapillen en muskietennetten mee, onze wagen is niet gemaakt voor nog meer putten en zand (we zagen hier ook geen enkele Volkswagen maar vooral Mercedes en Toyota) en het aantal veranderingen kwa landen en culturen is misschien ook al genoeg geweest. De eerste rit terug door de woestijn loopt vrij vlot en we slapen die nacht terug in een nomadentent bij een kamelenboer (nvdr: er zitten geen kamelen in de Sahara maar enkele dromedarissen). We zijn stomverbaasd dat al datzelfde zand er zo verschillend kan uitzien, en dit slechts een week later. Aan de grens verliezen we terug 1,5 uur met papieren en niemandslandpiste. 90km verder in de Westelijke Sahara is er terug even een glimp van leven te bespeuren, een groot tankstation met prima Marrokaans restaurant en winkeltje, de plaats bij uitstek om je te bevoorraden. Vervolgens rijden we 400 km plankgas, want er is een keiharde tegenwind, en halen met moeite gemiddeld 80km/h. We stranden uiteindelijk terug in Dahkla en blijven daar twee dagen uitrusten en bekomen van ons Mauritaans avontuur. Als we verder rijden gaat de motor bijna in oververhitting en dien ik een aantal onderdelen te demonteren om de waterkoeling te verbeteren. Het lijkt wel of de woestijn ons niet wil laten gaan.
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië.
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont.
Het loopt niet elke dag van een leien dakje. Vandaag heb ik zelf een mindere dag. Alles lijkt wat moeilijker te gaan en het is niet altijd evident om met de kindjes de nodige innerlijke rust te vinden. Dan maar wat achter de computer gaan zitten (daar voelen we ons toch terug op vertrouwd terrein...)
Langzaam maar zeker komt ons vertrek dichterbij. Van een ver en zot idee zijn we nu reeds aanbeland bij het reserveren van een heus bootticket. Concreet betekent dit dat we de boot nemen van Sète (Frankrijk) naar Tanger en terug. Voor ons dus geen Spaanse tapas en flamenco, we gaan onmiddellijk voor de Marokkaanse muntthee....
