Ik hervind op deze reis niet het elan en de hoopvolle verwachtingen van een land in volle ontwikkeling. Er wordt wel nog tegen de sterren op gebouwd - een mooi groot huis optrekken duurt hier nog geen 4 maand, de appartementsblokken van 8 verdiepingen vragen maar evenveel tijd (arme Sam) maar voor de rest is het al stagnatie. Ondanks of juist door de overvloedige regen, het rare seizoens verloop, wellicht de economische recessie.... ook de hoop en verwachtingen zijn hier op een laag pitje.... prijs electriciteit verdubbelt, soms is er geen, water komt vaak niet meer uit de kraan, overal eet ik alleen kip met aardappelen, dan weet je het wel... De ramadan is voorbij en heeft veel geld gekost. Dat merk je aan heel veel dingen : er wordt bespaard... huishoudens en relaties komen onder druk...de CDG heeft veel meer aanvragen voor hulp : mannen laten hun gezin in de steek, heel veel geweld... er wordt minder getrouwd dus zijn de vrouwen weer maar de dupe van een systeem dat tracht tradities in stand te houden tegen elke prijs... en nu komt het grote feest van EID Kebir eraan en dan zijn er nog meer kosten : een schaap kopen, alles lekker koken en aanschaffen,kadootjes voor de kinderen.. nieuwe kleren, ze zien het vaak niet meer zitten : bedelen is weer helemaal terug en niemand is echt goedgezind... de koning heeft dan wel verordend dat er geen schaap moet worden geslacht, gezien de ramp in Missour, Nador, Tanger (heel veel bedrijven onder water en 130.000 mensen werkloos en zonder inkomen) maar wie wil de schande dragen van niet deel te nemen aan iets wat hier ingebakken zit zoals bij jullie kerst en pasen en zo.... maar toch enkele beschouwingen : als bloggen wil..... M de M
de fotosvan Missour geraken maar nietop de blog... fout formaat - overbelasting - wie weet? Alles loopt hier wat stroef : soms geen water - soms geen electriciteit - slecht weer - geen internet - slecht toetsenbord - je leert er mee leven... met mij alles ok.... ben hard aan het aftellen maar het vooruitzicht van sneeuw naar sneeuw te komen is niet zo aantrekkelijk - kan vandaag mijn mails niet openen ? maar ga voor een 2de keer proberen wat toe te voegen aan mijn mijmeringen.... we zien wel : inch Allah is na : c'est comme ça het meest gebruikte stopwoord Marmoucha
heb al zitten proberen enkele foto s op mijn blog te plaatsen van Missour Het is hier werkelijk een catastrofe, ook al is dat woord waarschijnlijk fout geschreven en nog niet straf genoeg om aan te geven wat hier is gebeurd. Voor wie iets afweet van Missour, het is niet de stad zelf die getroffen is maar alle kleine dorpjes tussen Outat en Missour, aan de rechterkant van de rivier. Het is niet de rivier in de stad zelf maar een beetje verder. Hij was heraangelegd maar heeft nu zijn oude beddinge terug ingenomen en alles wat in de weg zat meegenomen. Outat zelf is ook gespaard gebleven, want over die afstand van 65 km was het ergste uitgeraasd. Er zijn duizenden mensen dakloos die nu in tenten wonen, en bij deze kou.... ik heb gemerkt hoe koud het hier is momenteel, niks kan me warmhouden en er ligt overvloedig sneeuw op de bergen van Marmoucha Ik kan er dan ook niet naar toe... in mei zaten Jenny en ik er nog in het zonnetje, vorig jaar, dag op dag was ik er met M en droeg ik een T-shirt.... Gisteren was er een zeer uitgebreide documentaire op 2M, ik ga die proberen vast te krijgen foto s om bij stil te vallen
Marokko is op haar mooist bij valavond : de zon neemt in een pracht van kleuren afscheid van de dag... heel langzaam, nuance na nuance nadert de donkerte, alsof ze twijfelt om de vreugde van de v oorbije dag weg te nemen... of om de mensen de tijd te geven zich naar huis te begeven, hun activiteiten te beïndigen en zich terug te plooien op zichzelf en familiale bekommernissen.... maar ook de mensen dralen, alsof ook zij geen afscheid willen nemen van dat feest van warmte en licht... En dan komt daar waar de zon is ondergegaan, de maan op, vandaag een grote rode bol van de volle maan, ze verschijnt sneller en sneller, groter en groter alsof ze troost wil bieden. Vanop mijn terras kijk ik naar het omliggende land, de eerste heuvels van de midden-atlas, de vruchtbare velden van de rivier... een herder gaat gelaten de terugweg en volgt zijn schapen naar de stal... er komt een enorme rust en stilte : het razende verkeer neemt af, de rups van de verlichte trein in de verte maakt minder kabaal, iedereen verstilt bij de komende nacht. Het wordt dan toch donker maar niet zonder de troost van duizende sterren, want die zie je hier wel, hier zijn nog de sprokkjes van duizend en één nacht.
Marokko is op haar mooist in de morgen : nu is het nog donker en zo is het licht, alsof de zon hier een aan-en uit knop heeft en vlug omschakelt en roept : hier ben ik weer, begin maar naarstig uw nodige activiteiten. En overal tegelijk springt met het licht het lawaai aan : toeterende auto's, kloppende bouwvakkers, blaten van hongerige schapen, schreeuwende kinderen op weg naar school. Marktkramers die aan huis melk en vis komen aanbieden, de vuilkar met open bak en dito geurhinder... alles bruist en beweegt en doet.... en de zon ziet dat het goed is, en ze klinmt steeds hoger om alles te overschouwen, en geeft meer warmte en gloed. Goed voor de planten maar vaak te warm voor mij, die ondanks mijn pogingen toch nog een koude noorderling blijf.
Marokko is op haar mooist in de lente : zoals nu, na die veel te overvloedige regens, is het ineens weer lente, ook hier staat alles op zijn kop door de klimaatsveranderingen. Duizenden paarse en gele en witte bloemknopjes vullen het gras, bedekken de vuile ondergrond, het afval, de ontvruchtbaarheid. Duizende ibissen kleuren de brake rode velden die weer vlug worden omgewoeld en wachten op een volgend zaai- of plantgoed. Iedereen is in de weer en velden vullen zich met werkende mensen, vaak slechtbetaalde vrouwen om weer wat oogst aan dit land te onttrekken en hoop te geven aan al die hongerige kinderen en mee te gaan op de weg van vooruitgang. Want dat belooft deze lente : welvaart en verbetering van hun lot. En daarom is iedereen blij en goedgezind en van overal word ik begroet en aangesproken : welkom, marhaban -in deze 2de lente van het jaar, en dat is het ook voor mij ... een 2de lente, een nieuw begin.
Marokko is op haar mooist in de ogen van de vrouw die hier wil komen leven...... met jou
oververmoeid en onvoorbereid... niet de beste start na een wel zeer korte nacht in Charleroi sta ik in de lange rij die allemaal tegelijk willen inchecken, teveel bagage bij hebben, jengelende kinderen... ik ben zeker dat dit de vlucht voor Marokko is... ik ben in een heel slecht humeur en mis vanaf de eerste minuut Jenny al... maar ok we geraken weg en ik slaap ongeveer de hele vlucht... Boven zee komt de zon op, In Casa is de nieuwe luchthaven super goeduitgerust dus daar loopt alles vlot... ik draai echt op routine... er is niks nieuws aan dit alles... de trein is te laat en overvol... in Casa heeft de trein naar Fez 50 minuten vertraging.. wat klaag ik dan ov er de rit Hasselt-Brussel elke dag... Het is hier 'herfst'vakantie en dus iedereen on the road to somewhere.. ik kan geen plaats meer bemachtigen en betaal een extra kaartje in eerste klasse... daar is t al niet veel beter maar goed ik heb een zetel en een beetje plaats... Al werk ik in een telecom bedrijf... telefonisch ben ik helemaal van de buitenwereld afgesloten... nog mijn Proximus, nog mijn Maroc-telecom, Meditel, niks werkt.... ben dan ook zeer ongerust over het thuisfront... maar hier in Marokko zijn ze meer van me gewend,dus niemand mist me... ze weten dat ik welkom opdagen.... om 17u plaatselijke tijd ben ik eindelijk op mijn eerste stop ten huize Raja... ik heb een hele dag alleen op koffie geleefd maar dat zal hier vlug veranderen : mij volstoppen met eten is hier een eerste plicht... Ik heb dan ook 12u aan een stuk geslapen en heb de volle maan aan me laten voorbijgaan... jammer maar zeer noodzakelijk om eindelijk weer mezelf te worden... Ondertussen weer sloten koffie gehad, verstand weer ok, ga naar de kapper, Hamam en voor 3 dagen uitwaaien in Kenitra.. heb dat wel verdiend.... volgende keer beloofd alleen nieuws over land en reis.... maar nu e ven prive-pauze.. Marmoucha
oververmoeid en onvoorbereid... niet de beste start na een wel zeer korte nacht in Charleroi sta ik in de lange rij die allemaal tegelijk willen inchecken, teveel bagage bij hebben, jengelende kinderen... ik ben zeker dat dit de vlucht voor Marokko is... ik ben in een heel slecht humeur en mis vanaf de eerste minuut Jenny al... maar ok we geraken weg en ik slaap ongeveer de hele vlucht... Boven zee komt de zon op, In Casa is de nieuwe luchthaven super goeduitgerust dus daar loopt alles vlot... ik draai echt op routine... er is niks nieuws aan dit alles... de trein is te laat en overvol... in Casa heeft de trein naar Fez 50 minuten vertraging.. wat klaag ik dan ov er de rit Hasselt-Brussel elke dag... Het is hier 'herfst'vakantie en dus iedereen on the road to somewhere.. ik kan geen plaats meer bemachtigen en betaal een extra kaartje in eerste klasse... daar is t al niet veel beter maar goed ik heb een zetel en een beetje plaats... Al werk ik in een telecom bedrijf... telefonisch ben ik helemaal van de buitenwereld afgesloten... nog mijn Proximus, nog mijn Maroc-telecom, Meditel, niks werkt.... ben dan ook zeer ongerust over het thuisfront... maar hier in Marokko zijn ze meer van me gewend,dus niemand mist me... ze weten dat ik welkom opdagen.... om 17u plaatselijke tijd ben ik eindelijk op mijn eerste stop ten huize Raja... ik heb een hele dag alleen op koffie geleefd maar dat zal hier vlug veranderen : mij volstoppen met eten is hier een eerste plicht... Ik heb dan ook 12u aan een stuk geslapen en heb de volle maan aan me laten voorbijgaan... jammer maar zeer noodzakelijk om eindelijk weer mezelf te worden... Ondertussen weer sloten koffie gehad, verstand weer ok, ga naar de kapper, Hamam en voor 3 dagen uitwaaien in Kenitra.. heb dat wel verdiend.... volgende keer beloofd alleen nieuws over land en reis.... maar nu e ven prive-pauze.. Marmoucha
dinsdag namiddag is het dan zover.....Jenny en ik zijn bepakt en geladen - ik alweer met teveel bagage- en kan de zo lang verwachte reis beginnen. Omwille van de spoorstaking is dat niet mogelijk met de trein en moeten we meer CO2 verbruiken. Maar Lut is zo vriendelijk ons te brengen en via de landelijke weg St.Truiden-Tienen-Charleroi komt alles ok. Jenny en ik hebben nog uren de tijd om het nieuwe gebouw in Charleroi te bewonderen en vanaf dan begint mijn grote VERwondering : alles is anders..... we kunnen al heel vlug inschepen.... rustige medereizigers... geen valiezen te veel.... geen diskussies... geen begeleidende familieleden die de hal overbevolken.... niets van dat alles.... en zo gaat dat verder : iedereen op tijd aan de check-in, geen problemen, iedereen kalm, geen toestanden.... op tijd in het vliegtuig.... iedereen op zijn plaats, vliegtuig vertrekt op tijd.... even denk ik nog : t is de verkeerde vlucht, maar neen het kan dus.... is het het nieuwe gebouw? ik heb er het raden naar... in het vliegtuig ziiten we langs een lieve oma die de zomervakantie van haar 14 kleinkinderen in Marokko gaat voorbereiden.... ik droom al... niet van die 14 kleinkinderen,maar van dat eentje.... die komt ook nog eens naar Marokko..... na een voorspoedige vlucht landen we om 11u plaatselijke tijd in het nieuwe gebour in Casa (+2u voor belgische tijd dus voor jullie om 01u) ...ook daar geen toestanden : alles kalm, iedereen in orde met papieren en valiezen... in een mum van tijd zitten Jenny en ik op de trein richting Casablanca.... stom van mij om die nachtelijke vlucht te nemen : Jenny heeft nog niets van het land gezien en nu is het te donker.... maar ok we hebben nog 10 dagen om dat goed te maken.... vervolg voor morgen... de foto s komen er aan.
