vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
17-05-2013
moesje slaapt
ik kon niet kiezen : dagboek/bedenkingen, herinneringen/ervaringen, of literatuur. Dus zal het een allegaartje worden, wat niet geeft. Wat wel geeft : na een punt volgt niet automatisch een Hoofdletter aan het begin van de volgende zin. Dat wordt wennen ...
De stad Gent geeft subsidies voor allerlei initiatieven om de verzuring tegen te gaan; geen overbodige luxe in deze tijden, en gelukkig zijn hier een paar ondernemende bewoners die sinds een paar jaar graag werk maken van een straatfeest. Dat wil zeggen : beetje muziek, springkasteel, poppenkast maar bovenal : samen eten. Dit jaar frietjes met stoverij. Zowel Maurice als Lester zagen het zitten, dus hebben we daarstraks onze ppotjes onder tafel geschoven en gesmuld in gezelschap dat we meestal vanop een veilige afstand begroeten. leuk ! En lekker ook. Het heeft wel mijn Wimbledon-mood gebroken, maar de zon schijnt zo fel dat ze zich lijkt te verontschuldigen voor al die voorbije koude dagen, dus wat zou het ! De jongens zijn intussen samen op stap, Lester heeft lijnzaadolie en iso-betadine meegenomen, en een klein handig potje voor zijn medicijnen, Maurice heeft zijn jeans gepast die ik seffens ga inleggen, ja, dit wordt een mooie dag !
voor mij begint de vakantie ieder jaar in Parijs, met Roland Garros. Eind mei, een kans om Rafael Nadal, Federer, en anderen aan het werk te zien in een sport die me kan boeien. Dat heeft met vanalles te maken , niet in het minst met een vorm van beschaving die ik in andere sportmanifestaties heel hard mis.Bij tennis wordt wel eens geroepen vanuit het publiek, maar niet tijdens het werk van de deelnemers, en niet al te veel. In Roland Garros dragen deelnemers die nog allerlei kleuren die vaak niet mooi gecombineerd zijn, of waarvan ik me afvraag of de dragers niet weten dat ze hen niet flatteren, maar Parijs is maar de aanloop naar het echte hoogtepunt, dus schakel ik mijn vergevingsmodus in en bekijk toch een paar matchen volledig. Vanbinnen in mij groeit ondertussen de hoop op subliem plezier, urenlang genieten, volop zwelgen in genot zelfs, want over een paar weken begint het beste van het allerbeste dat een jaar op sportgebied te geven heeft : WIMBLEDON ! Oh, dat lichtgroene gras, die donkergroene uniformen, die prachtige taal, dat pok, pok, pok, van de ballen, daar kan niets aan tippen, en dan mag het nog strontweer zijn in België, het kan me geen ene moer schelen, als het in Londen maar niet al teveel regent ben ik zo blij als een kind met sinterklaas. Als het publiek luidruchtig wordt hoeft de umpire maar eventjes " thank you " te zeggen en het wordt gelijk stil. De dresscode staat alleen witte kledij toe, dus geen onaangename kleurentoestanden om het plezier te temperen. Voor en na de matchen uitgebreide praatjes met rustige blije mensen die weten waar ze het over hebben. Tijdens de matchen niet al te veel geklets bij de BBC. Regelmatig beelden van The Hill, waar jan met de pet picknickgewijs ook kan delen in de pret, en zich graag van zijn vrolijkste kant laat zien telkens de camera's daarheen gericht worden. Strawberries and cream, strooien hoeden, waaiers. De koninklijke box. Prachtige beelden van Londen in de verte. Voor dit jaar zit het er bijna op. Marion Bartoli heeft daarnet de vrouwenfinale gewonnen, morgen wordt het Jokovic tegen Murray. Een klein pietsje heimwee komt al kloppen aan de deur van mijn hart, maar dat stuur ik sussend wandelen. Nog niet, bijna wel maar toch nog niet, zit mijn vakantie erop. Maandag kan de kater beginnen. De dagen beginnen te korten, al sinds een week of meer, maar wegens al die prachtige tennismatchen heb ik dat niet gemerkt. De zomer die we al dan niet nog gaan krijgen heeft zijn afgang al ingezet, daarna volgt weer herfst en winter en kou en donker; maar vandaag en morgen straalt het al dat maar kan vanbinnen in mij, en daar ben ik superdankbaar voor.
met Lester gaat het goed. Oef, driewerf oef ! Ziekenhuizen, onoverzichtelijke mierennesten vol volk dat je van kastjes naar muren en tegenstrijdige info stuurt. Ze zullen het allemaal wel goed bedoelen - of niet en dat zullen we nooit achterhalen, maar hoofdzaak is : Lester heeft nu een luid tikkend dingetje in zijn borstkas zitten dat hopelijk zijn levenskwaliteit, maar in ieder geval zijn levensduur zal verbeteren. De middag na de operatie zeiden ze aan de telefoon : kom vanavond (20 tot 20.30 uur) want we maken hem pas om 18 uur wakker. 's Avonds mochten we een half uur kijken naar een slapende vol buisjes zittende jongen : "we maken hem pas wakker na het bezoek want al die emoties zijn niet goed voor hem". Plezant. Ik was te vroeg, dus kon ik nog net iets kopen in de sluitende cadeauwinkel. Ik koos een ballonnetje met een smiley. Nu blijkt dat een materniteitsgeschenk te zijn waar in petieterige lettertjes aan de achterkant "it's a boy !" op te lezen staat. Petieterige lettertjes zijn nooit handig, en in die stresstoestand heb ik ze al helemaal niet gezien. Hij kan er om lachen. De tweede dag op intensieve was hij boos ipv blij mij te zien. Stephan was in de namiddag geweest, Lester had nog vreselijk veel pijn, dus bezoek was te vermoeiend. En nutteloos eigenlijk. Na 2 dagen intensieve zorgen mocht hij verhuizen naar "midcare". Om herhaling van de vorige onaangename ontmoeting te vermijden belde ik de dienst 's middags : of ze hem konden vragen of hij 's avonds bezoek wilde ? Ja hoor, zei de verpleegster; dat hij juist eventjes gelopen had, en dat alles goed verliep. Dus ik nog maar eens de drie uren durende reis met bus 3, bus 5 en de paar kilometer wandelen in de ministad genaamd "UZ Gent". Als hij de vorige keer al niet blij was me te zien dan was hij die dag zo ongeveer woedend. De verpleegster had mijn boodschap natuurlijk niet begrepen zoals ze bedoeld was, en het mens deed sowieso echt niets om de sociale omgang daarbinnen op een aanvaardbaar moreel peil te houden - 't is waarschijnlijk haar job niet. Hij vroeg of ik zijn hoofdkussen een beetje beter kon plaatsen en gaf zo goed als mogelijk aanwijzingen, maar al wat ik deed bezorgde hem nog meer pijn. Dus vertrok ik al na een kwartuur, helemaal overstuur. Hij stuurde een berichtje, vol fouten : door al die drugs. Een boze uitval met een sorry aan het eind. Maar zo lief. Intussen is hij naar een "reguliere" kamer verhuisd, heeft zijn laptop en kilo's fruit van allerlei vrienden, een nieuw scheerapparaat en pyjamabroek van zijn pa, drie broeken en twee hemdjes van mij, volop bezoek en facebook-interactie, jaja, t zal allemaal in orde komen met ons manneke, dus : Gode zij geprezen, amen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
05-06-2013
intensieve
bezoekuren : twee keer een half uur per dag, 15 tot 15.30 uur, 20 tot 20.30 uur. Goed afgeschermd : je raakt daar niet zomaar binnen. Hij ligt vredig te slapen, via buisjes en slangetjes verbonden met allerlei indrukwekkende toestellen en schermen vol kleurige data. Wat heeft het voor zin dan, dat we op bezoek komen ? Waarom zeggen ze dat niet vooraf, als je om info vraagt aan de telefoon ? Niet dat ik niet blij ben om hem te zien. Achteraf begrijp ik ook wel : vlak na ontwaken uit die kunstmatige drugsslaap en tijdens het eerste besef van de pijn zal bezoek vermoeiend en belastend zijn. Emoties, zegt de verpleegster dan, zouden teveel veroorzaken, niet goed voor hem zijn. Dus zal hij straks alleen ontwaken in die grote kamer vol stille mensen in kraakheldere bedden op glanzende vloeren. Pijn zou echt deelbaar moeten zijn. verdeelbaar en overdraagbaar. Met zijn tienen of zo ieder een klein deeltje dragen zodat de patiënt zoetjes aan de revalidatie kan beginnen. Misschien over tienduizend jaar of zo ? Ik hoop dat hij nog lang en diep en goed zal slapen, en dat we hem morgen gelukkig mogen zien.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
04-06-2013
hartoperatie nieuwe klep Lester
Heeft hij er een gekregen, of hebben ze de oude, lekkende, hersteld ? Minieme kans op het tweede, maar : "als hij openligt zullen we kijken of het mogelijk is, en als het kan kiezen we daarvoor; maar de kans is klein". Dixit de chirurg. Een vastberaden madam die zo te zien geen nonsens duldt , haar naam ben ik vergeten. Dokter Julie Debacker zal ik nooit vergeten. Zij volgt de toestand van zijn hart op sedert de opname een paar jaar geleden. Altijd vriendelijk, duidelijk, zorgzaam en humoristisch, de perfecte combinatie voor omgang met patiënten. En nog aardig om zien ook. Vandaag wordt niet alleen Lesters hart vernieuwd, er gebeuren nog andere dingen op aarde. In Westminster Abbey is een grote ceremonie aan de gang om de zestigste verjaardag van koningin Elisabeths kroning te vieren. In Zuid Afrika staat Oscar Pistorius voor het eerst in zes maanden voor de camera's in de rechtszaal. In België blijkt het enthousiasme voor de Rode Duivels te groeien, dat komt nu zowat alle dagen in het nieuws. In Duitsland en Tsjechië zijn overstromingen aan de gang, voorlopige balans : zes doden. In de Vlaamse regering zit het er bovenarms op omtrent de hervorming van het secundair onderwijs. NVa en CD&V laten Bart Dewever en Chris Peeters een openbare boksmatch uitvoeren -als verlengstuk op de populariteitsstrijd in de polls van een paar weken geleden ? Die werd gewonnen door Peeters, nu luidt het dat "De Wever Peeters gegijzeld houdt". Ha, de media ! Lesters operatie zal gelukkig niet door de pers gevolgd worden. Door mij vanop voorzichtige afstand, want het ventje wist me gisteravond te vertellen dat ik hem zenuwachtig maak met mijn gedoe. Mijn plan was om vanmorgen al naar het ziekenhuis te gaan. Een moeders-reflex overgehouden aan de vele eerdere hospitaalbezoeken. Je kweekt die dingen zonder dat je het beseft. Persoonlijkheids-vergroeiingen . Kinderen krijgen doe je niet ongestraft. Je wordt een versie van jezelf waar je je niet kan op voorbereiden, want de aard van het kind zal de vorm en intensiteit van de verandering bepalen. En dan komt de dag waarop het kind op eigen benen in eigen leven gaat staan zodat de spiegel die het je tot dan toe bood wegvalt. De vergroeiingen blijven en moeten nu onder ogen gezien. Sommige zal je moeten amputeren wegens hinderlijk geworden voor zowel het kind als jezelf. Amputeren is nogal angstaanjagend, en je bent er niet voor opgeleid. Mijn kind ligt in het ziekenhuis, kunstmatig in slaap gehouden en beademd. Vanavond tussen 20 en20 30. uur mag ik hem eventjes bezoeken. Ik zal alle goden, engelen, universele wijsheden vragen me te begeleiden om dat zo te doen dat hij er blij om zal zijn. Op hoop van zege, amen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
29-05-2013
Ann
Ann heeft gebeld, om te vragen of het waar is. Tante Jeanine had het haar verteld; maar ze dacht dat die een en ander door elkaar gooide, want Leo heeft ook kanker. Eén van zijn nieren wordt volgende week verwijderd, maar hij heeft geluk : geen uitzaaïngen. Dus dacht Ann, dat kan niet waar zijn , ze heeft het verkeerd begrepen, en belde om daar bevestiging van te krijgen. Wat niet gaat natuurlijk want ja, ik heb het ook. Ze was er erg van aangedaan, wat mij verbaast : hoe goed ken ik mijn familie eigenlijk ? Niet goed, en zij mij wellicht nog minder. Die hele kanker kan mij eigenlijk niet veel schelen. Ik heb er geen last van. Altijd moe, ja, en altijd infecties en dus last van kleinigheden, pijntjes, maar dat is al jaren zo, en al jaren sleep ik mij van taak naar taak naar taak door op mijn tanden te bijten en het onvermijdelijke te aanvaarden : het leven heeft mij geen goeie kaarten gedeeld. Daar moet ik het mee doen, en er het beste van maken. Ik tel mijn zegeningen : dementie zal mij wellicht bespaard blijven, de sukkelige aftakeling die ik bij mama jaar na jaar erger zag worden ook. Ja, ik zal waarschijnlijk minder dagen op mijn kalender krijgen dan veel anderen, maar is dat dan zo erg ? Helemaal niet. Mijn leven heeft grotendeels uit kwelling bestaan, en daar vanaf zijn zal mij echt niet spijten. Gedaan met armoe ! Joepie ! Geen zorgen meer, zàlig ! Geen passen en meten en centen omdraaien. Geen teleurstellingen meer. Gedaan met het allerpijnlijkste misschien : hoop, hoe petieterig ook, die keer op keer de bodem wordt ingeslagen. Want arm zijn doe je niet straffeloos in het België van vandaag, o nee ! Niet in de post Reagan-Thatcher neoliberale maatschappij. Dus ben ik blij : ééntje minder op aarde is goed tegen de overbevolking, en veel pensioen zullen ze aan mij ook niet moeten besteden. Verheugt u dus, Vlamingen van rechtse signatuur, met een beetje geluk zijt ge binnenkort van mij verlost. En ik van jullie
Jantje heeft me een doos boeken gestuurd. Veertien. Vooral Russische poëzie, in vertalingen die ik nog niet kende. Een prachtig cadeau. Met een briefje bij waarin ze het erover heeft dat ik haar laatste mails niet meer beantwoord heb. "'t is dat je geen zin meer had, is goed hoor". Maar zo was het helemaal niet. Ik was boos op haar. Omdat ze nooit naar mij toekwam, ik altijd naar haar moest gaan. Omdat ze vertelde over een leven vol luxe terwijl ze toch wist dat ik het moeilijk had om rond te komen. Omdat ze haar geesteszieke zus haar "onaangepaste" gedrag niet kon vergeven. Omdat ze koos voor haar kapitalistische vent. Ik wist toen niet hoe dat te formuleren zonder te kwetsen dus zei ik maar niets. En besloot te wachten, om te zien hoe snel zij het zou opgeven als het initiatief een keer niet van mij kwam. Na twee keer was het al zover. Eén ratelmail met luxenieuwsjes, een tweede, beetje verbaasd, of ik de vorige misschien niet gekregen had ? Geen derde. Een jaar of wat keek ik uit of er nog iets zou volgen. Daarna was ze uit mijn kortetermijngeheugen verdwenen, zij en heel haar huishouden. Het paradijsje bij Haiti, het chalet in de Alpen, de mobilhome en de Harley Davidson. Ondertussen zal de boot er ook al wel zijn want die stond toen als volgend item op de verlanglijst. Over hun 17de eeuwse omwalde boerderij met domotica en hun grote auto's , hun engelse bloementuin, boomgaarden en voor-eigen-gebruik-gekweekte dierenverzameling zal ik het maar niet hebben, noch over de manier waarop ze met poetsvrouw en tuinman omgaan. Of omgingen, want het is inmiddels wel al veel jaren geleden, en mensen kunnen wijzer worden. Of ook niet. De reden waarom ze me de boeken stuurt : ze is "in het bezit gekomen" van een grote partij boeken, en deze zal ze niet aan toe komen, tenzij ze een been breekt of zo. Dus dacht ze aan mij, dat ik er wel tijd zal voor vinden. Voor een gedicht dat in drie minuten gelezen is, welzeker, ja, daar vind ik iedere dag wel even tijd voor. Het zijn prachtige gedichten, en ik ben er blij mee. Dankbaar ook. Ik ben er zelfs in geslaagd een dankbriefje zo te vorm te geven dat wat ik destijds niet zonder ongelukken gezegd kreeg nu probleemloos de internet-ether in kan gestuurd. Dag Jantje !
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
17-05-2013
na een gebroken nacht
Guus stuurt op Facebook : dat hij een date heeft met Etienne Vermeersch; dat wil zeggen : hij zit straks met 9 andere studenten en dit nationale fenomeen zo niet aan tafel dan toch in een lokaal, om het over Continentale Ethiek te hebben. Ik ben altijd een beetje jaloers als ik universiteitsstudenten de imposante namen van hun cursussen hoor uitspreken. Toen ik zelf aan de beurt was, leeftijdsgezien, om deel te nemen aan dit strak georganiseerde stukje maatschappij kon het me van geen kanten bekoren. De kinderdromen waren nog niet los van mijn kop, nog niet genoeg naar mijn hart gezakt om ingrijpende grotemensen-besluiten te treffen. Niet dat universiteiten daar om vragen, maar ik zwierf toen zo vrolijk rond in een ander deel van de stad, waar zoveel andere dingen te ontdekken waren. Het Pand, het Patershol, de Lievekaai, het Prinsenhof, de Academie.Voor Schone Kunsten, jaja. Terwijl Jaap Kruythof zijn waardevolle lessen gaf in de schaduw van de Boekentoren verprutste ik mijn tijd met spelletjes als daar zijn : tijdens de middagpauze zonder spreken maar onafgebroken neuriënd naast Marc Ampe van het KASK naar de Sarma aan de Korenmarkt lopen. Dat moest zo van mij, iedere dag en hij kon zich nooit serieus houden. Ik wel, en dan kreeg hij een stamp. In de Sarma stonden vlak naast de ingang twee draaimolentjes vol Livres de Poche. Daar deed ik mijn zakgeld aan op, louter afgaand op de covers, maar het heeft me geen windeieren gelegd. De hele Franse literatuur moest eraan geloven, Colette en Boris Vian op kop. Na het maken van mijn keuze was het mijn compagnon veroorloofd te praten, maar meestal zat zijn mond dan vol want tegen de tijd dat we terug op school waren moesten de boterhammen op zijn.
aan de lezer/schrijver die zich beklaagde over de vele lege pagina's die hij aantrof : dat zijn waarschijnlijk onfortuinlijke wroeters die het na een paar mislukte pogingen opgegeven hebben; als dit bericht nu ook weer niet verschijnt vervoeg ik hun rangen, sorry hoor !