Nog twee dagen te gaan en ons jaar in deze missie zit erop. Een jaar waarin we weer veel geleerd hebben en waaraan we veel goede herinneringen zullen overhouden.
Hier en daar ook ontgoocheld doordat het spel niet altijd eerlijk gespeeld wordt wanneer lidstaten hun mensen naar hier sturen of wanneer er gesolliciteerd wordt als 'contracted'. Beetje naîef van mij om te verwachten dat dat in een Europese context niet zou gebeuren want de belangen zijn gewoon te groot. De loonschalen zijn niet mis en het betere lobbywerk wordt dus niet geschuwd.
In ieder geval was het fijn om een jaartje het vertrouwde Belgische werkmilieu te ruilen voor deze uithoek van de Balkan. Werken met mensen uit verschillende landen leert je je blik toch weer te verruimen.
Eulex heeft hier enorm goed werk verricht maar mijn mening is duidelijk: deze missie mag meteen stopgezet worden ! Mooi van Europa dat ze dit landje willen op weg helpen om lidstaat te worden maar dit kost nu gewoon teveel geld en middelen. Akkoord dat na de oorlog een grote inspanning geleverd werd om alles hier weer op te bouwen. Gerecht, politie, allerlei bestuursorganen,...alles lag gewoon plat. Ondertussen is dat allemaal weer in plaats gesteld en worden op gerechtelijk vlak sommige van de strengste wetten van Europa toegepast. T.t.z., dikwijls toegepast op Kosovaarse/Albanese wijze. Iedereen kent iedereen en money talks. Corruptie wordt hier anders geïnterpreteerd en is blijkbaar moeilijk klein te krijgen. Tijdens de uiteenzetting van de scheiding der machten waren veel politici blijkbaar op verlof. Het is en blijft een raar volkje, die Albanezen.
Mogelijk ben ik weer iets te kritisch en daarom toch een positief punt. Pristina is niet heel groot natuurlijk maar zelden of nooit heeft iemand van de internationals zich hier onveilig gevoeld op straat, ook niet 's nachts. Alleen voor straathonden moet je nog eens opletten. Jammer genoeg kon ik buitenlandse collega's niet hetzelfde zeggen over onze Europese hoofstad Brussel bijvoorbeeld. De laatste maal dat ik door de straten van Molenbeek reed (tijdens de dienst en dus gelukkig gewapend) had ik een heel ander gevoel en was ik toch wel enkele minuten sprakeloos. Het zal je land maar wezen...
Ik ga hier ver afsluiten. Mogelijk brei ik aan deze blog nog een heel kort stuk na mijn thuiskomst maar dat hangt af van het programma dat ik thuis voorgeschoteld krijg.
Mijn werk zit er hier op. Xavier was heel tevreden over mijn geleverde prestaties en had dan ook een leuke verrassing in petto. Hij vond het zelf ook een leuk geschenk en even dacht ik dat hij het ging houden; zo lang dat hij ernaar bleef kijken!Getraind militair als hij is, hield hij zich natuurlijk sterk maar het afscheid met zijn Close Protection Team liet hem toch niet onberoerd.
Minder dan 3 weken te gaan ondertussen en de voorbereiding voor de terugkeer is stilletjesaan begonnen. De dagen volgen elkaar in sneltempo op.
Vermoedelijk zijn sommige collega's blij dat het bijna de laatste kruisjes zijn die ze op hun kalender moeten aanduiden. Anderen zien het minder goed zitten om terug huiswaarts te keren. Gedaan met het eenvoudige en goedbetaalde leven hier en terug naar het leven zoals het was voor 26 februari 2012. Hoewel, het leven zoals het was? Het kan er goed op lijken maar hetzelfde is het niet meer. We zijn een jaar verder en hebben leuke, ambetante, avontuurlijke, triestige, blije,....momenten meegemaakt, weg van onze familie, waardoor we de wereld mogelijk door een andere bril zien.
In ieder geval zal ik mijn (sinds vorig jaar aangeschaft leesbrilletje) niet nodig hebben om alles te kunnen lezen op het 'TO DO' lijstje thuis. Daar staan alle projecten die ik nog moet afwerken of nog moet aan beginnen in grote en duidelijke letters op. Zo moet ik hier en daar nog wat werken aan de elektriciteit uitvoeren en daarom geef ik hier mijn ogen goed de kost. Zoals je op de foto ziet, komt het er gewoon op aan de goede kabel met de juiste paal te verbinden. Met wat vindingrijkheid en geluk kan je je elektriek factuur heel erg laag houden!
Binnenkort nog wat sfeerbeelden van mijn laatste weken hier en nog enkele indrukken van MM zijn jaar in de Balkan.
Verleden week zijn er enkele nieuwe Belgische collega's toegekomen. Ook begin februari worden er verwacht want tegen het einde van die maand zullen er immers 17 Belgen uit de missie vertrekken.
Voor de rest weinig nieuws te melden. Hoofdpunt is misschien wel dat Xavier eind januari zijn functie als Head of Mission van Eulex doorgeeft. De nieuwe baas wordt een Duitser, jawohl. Uiteraard komen de kandidaten voor zo'n post uit de belangrijkste landen op het Europese toneel.
De sneeuw is ondertussen voor een groot deel gesmolten al blijft het tamelijk koud en is het weer gaan vriezen.
Op de foto's zie je het wagenpark van het Main HQ twee weken geleden en een schietoefening met ons team vorige donderdag. Wel nogal koud aan de voetjes maar een geweldig decor voor een shootout !
Verder zie je het fabriekske van de KEK : Korporata Energjetike e Kosovës. Die elektriciteitscentrale is gelegen op zo'n 7 km van Pristina. Ik kan je verzekeren dat de rook uit een van die schouwen geen gezond kleurtje heeft. Het verhaal doet de ronde dat de filter die hen ooit geschonken werd ( door de Europese belastingbetaler ? ) in stukken verkocht werd. Waar of niet, de schouw blijft dag in dag uit een hoop vuiligheid uitspuwen. Ademhalingsproblemen in Pristina, hoe kom je erbij ? Zelfs hier in't stad vind je geregeld vuiligheid op je wasgoed. Hoe de mensen het daar vlakbij de fabriek klaarspelen? Gelukkig moet ik mij binnen enkele maanden geen zorgen meer maken over mijn was en strijk...
De wintergoden moeten het niet erg leuk gevonden hebben dat we ze vorige zondag op hun berg gaan storen zijn. Sinds maandag heeft het al elke dag wat gesneeuwd en de temperaturen zakken. Blijkbaar net als in België ?
De Sint is er toch door geraakt en voor brave jongens heeft hij nog altijd een kleinigheidje mee.
Vandaag zijn thuis ook de examens van start gegaan. Veel succes zusjes!!!
Inderdaad, al meer dan twee maanden geleden dat ik nog eens iets van mij liet horen. Reden: de speeltijd is hier al lang voorbij. Sinds ik voor de Head Of Mission werk, is het heel wat drukker dan in mijn vorige eenheid. De vrije weekends zijn op één hand te tellen en geregeld volgen de 7-daagse werkweken elkaar op. De HoM zal de missie waarschijnlijk eind januari verlaten en daardoor houdt hij er nog een druk programma op na.
Gelukkig is het niet al kommer en kwel. Wanneer Xavier het land uit is (en we niet meemoeten) dan kunnen we nog eens genieten van een vrij weekend. Hoewel, vrij is veel gezegd.
Volgende week staat er een uitstap naar de Ljuboten op het programma. Dat is een berg dicht bij de grens met Macedonië en de HoM zou daar graag een Europese vlag neerplanten. Kwestie van nog een avontuurlijk tintje te geven aan zijn laatste maanden. Twee keer raden wie ze vroegen om tijdens het WE eens te gaan zien of de trip haalbaar is ?
De foto's geven een kleine impressie weer en ik vermoed dat er naar een alternatief zal moeten gezocht worden ! Zelfs de mannen van KFOR in hun Humvee daalden vlug af naar het dal. " It's a blizzard up there man! " Ik denk dat het Amerikanen van de zuidelijke staten moeten geweest zijn want zo snel zijn wij Eulexers niet onder de indruk zenne.
Zo, niet zo heel veel nieuws uit de Balkan maar hopelijk volgen er binnenkort nog een paar interessante artikels.
Allee, op tournee is veel gezegd. Hij is een weekje op verlof maar ik ga hem toch eens duidelijk maken dat hij dat gerust wat meer mag doen. Een rustiger week voor ons in het verschiet dus en net op tijd. De voorbije weken tamelijk druk geweest. Lange dagen en door verloven en twee zieken draaide het team slechts op vijf man. De Belgische inbreng in deze kern mocht er zeker zijn.
Ik volg de hele week een cursus in Mitrovica: TacMed course. Een doorgedreven cursus eerste zorgen: schotwonden, bloedingen,...gegeven door een Finse militair met tamelijk wat ervaring in deze materie. Laat ons hopen dat we de aangeleerde stof niet te veel in de praktijk moeten toepassen.
Verder gebeurt er hier niet bijster veel meer. Het lijkt alsof er niet veel meer te ontdekken valt of dat de goesting daarvoor soms wat zoek is geraakt. Dat ik gemiddeld 2 op de 3 weekends moet werken, zit daar ook voor iets tussen natuurlijk. Hier en daar nog eens een leuke activiteit op de kalender kan wonderen doen.
De foto's tonen een panoramisch zicht vanaf mijn balkon en een deel van het beveiligings en close protection team. Het blijft opletten met foto's van het werk maar ik denk dat ik zo voldoende maatregelen getroffen heb om de anonimiteit van de collega's te garanderen.
Anderhalve maand geleden dat ik nog eens iets gepost heb vanuit dit geweldige Balkanland. Reden: in augustus genoten van een aantal weken vakantie en nadien toch weer even lichte aanpassingsverschijnselen gehad. De overstap van thuis, waar altijd wel iets te doen is, naar mijn tijdelijke werkstek, waar je je soms een pietsie nutteloos voelt, was terug even wennen. Een goed opgeleid en getraind man als ik herkent zo'n mini-crisis uiteraard meteen en neemt dan ook de nodige maatregelen. 's Avonds een goede single malt en we kunnen er weer tegen!
De eerste dagen na mijn terugkeer nog wat opleiding genoten (schieten, rijden, politieke situatie hier,...) en daarna volwaardig lid van het CPT. Mijn eerste opdracht was al meteen raak: telefoon dat ik vroeger moest beginnen (ik had de late) en wanneer ik op het werk kwam, heerste er enige zenuwachtigheid. Er waren enkele collega's extra opgetrommeld doordat Xavier plots naar Mitrovica zou gaan. Daar was iemand van de Kosovaarse politie gewond geraakt omdat er geschoten was op de voertuigen van een konvooi dat terugkwam van de grens (of een dorpje in het noorden). Ook een raketwerper zou door het opstandig stelletje ongeregeld getoond geweest zijn. Het noorden blijft soms een onstabiele regio. Sommigen van ons zullen zo'n situatie wel herkennen. Iedereen is druk in de weer om zijn spullen bij elkaar te rapen, het zweet staat op de voorhoofden en veel informatie moet je niet verwachten. ' Mark, you are the driver. We are going to Mitro. Hurry up and get the car in front. We will leave in 5 minutes! ' kreeg ik te horen wanneer ik toekwam. Wanneer Xavier instapt, ziet hij meteen dat er een nieuw lid van het team aan het stuur zit. ' You know the way to Mitro, I suppose? ' Hij wou er nog iets aan toevoegen maar toen hij in de donkere Ray-Ban glazen van de chauffeur keek, wist hij genoeg. Een nieuwe professional had het team vervoegd...
Ondertussen aan het werk in een min of meer vast schema: vroege, late, dagdienst, weekends. Onnodig uit te leggen dat zo'n schema vlotjes door elkaar kan gehaald worden 'wanneer de dienst dit vereist'. ' Be flexible' blijft ook nog altijd van kracht in deze missie.
Voorlopig weinig foto's. Uitstapjes in Kosovo lijken al een eeuwigheid geleden en op het werk wordt het precies niet erg geapprecieerd dat er foto's genomen worden. Tijdens een twee uur durende vlucht met de heli heb ik wel enkele kiekjes kunnen nemen. Een fijne ervaring: een groot stuk van Kosovo gezien vanuit de lucht. Beide deuren van het toestel open; een geweldig zicht en een warme wind in het gezicht. Dat die deuren nog geopend waren toen we op zo'n 2500 m over een kleine bergketen vlogen, zal ik niet snel vergeten. Wat een temperatuursverschil! Hebben we daar toch een tijdje in een frigo gezeten maar zoals gezegd: een leuke uitstap.
Weeral een tijdje geleden dat ik hier actief was maar inlogproblemen gehad en weinig nieuws te melden. De voorbije maand een aantal hete weken achter de rug en veel Kosovaren uit het buitenland in het straatbeeld maar dat kan je moeilijk nieuws noemen. In Pristina is de toestand rustig. Natuurlijk is het voor onze collega's in het noorden niet altijd zo. De toestand in Mitrovica kan heel snel omslaan. Het werk aan de gates en in de Task Force Mitrovica is dan ook niet zo relaxed als het werk in Pristina.
Voor mezelf is het weer wennen aan een andere werkomgeving. Onder het motto 'The only easy day was yesterday.' ben ik overgestapt naar een ander team. Ik maak nu deel uit van het CPT (Close Protection Team) dat instaat voor de bescherming van de HoM (Head of Mission), Xavier Bout de Marnhac. Niet slecht voor een Belg om tot dit niveau door te dringen en staat natuurlijk goed op mijn cv. Omdat er in dit team enkele plaatsen vrij waren, vroegen ze of ik niet eens wou gaan praten met de teamleader van het CPT. Die zag uiteraard meteen welk vlees hij in de kuip had en voilà, MM treedt toe tot de Men in Black. Zijn er hier dan geen mannen die beter geschikt zijn voor deze job dan ikzelf ? Natuurlijk wel maar het was een kwestie van de juiste beslissingen te nemen op het juiste moment. Bovendien mag het gezegd worden dat mijn kennis en expertise zeker volstaat om dit werk aan te kunnen.
Het is in ieder geval een nieuwe uitdaging maar dit vraagt wel weer een inspanning om zich snel in te werken. Ook al te horen gekregen dat er nu wel net iets meer van je verwacht wordt dan voorheen. Binnen x aantal minuten kunnen ter plaatse zijn, niet te zot doen in 't stad (niet meer op de tafels dansen dus), niks uitspoken wat de HoM in diskrediet kan brengen. Afwachten hoe het uitdraait en als ik het echt niet leuk zou vinden, ga ik op zoek naar ander en beter.
Ondertussen al enkele praktische moeilijkheden ondervonden. Probeer maar de geschikte voorgeschreven kledij te vinden met mijn atletisch figuur. Of probeer maar eens zo'n hemd te strijken. Nogal gevloekt ! Andere oplossingen dringen zich op en I, A, O blijft nog steeds van toepassing.
Het was natuurlijk te verwachten dat de nieuwe leden de minst leuke taken krijgen. Niet eenvoudig om de HoM, op uitstap met een motorbootje, te volgen met zo'n logge banaan... Om de pijn te verzachten, kon ik wel beschikken over een leuke helm. De mensen die zich de afleveringen van CHiPs herinneren, zullen wel enige gelijkenissen zien. Ik had wel mijn piepklein notitieboekje niet bij.
Xavier zal nu wel even geduld moeten uitoefenen om mij terug aan het werk te zien. Momenteel is.....(geheime informatie).....en vrijdag vertrek ik voor enkele weken op verlof. Thuis kijken ze uit naar een welverdiende zonvakantie en gelijk hebben ze natuurlijk. Niet vergeten dat het thuis best wel moeilijk is doordat MM een jaar bodyguardje gaat spelen in Kosovo.
Zo, dat was het zo'n beetje voor deze keer. Braaf zijn en tot een van dees.