Nachtopvang 29/05/2018- Rita Verdonckt en Marianne Van Caenegem
Nachtopvang
van Rita V. en Marianne V.C. 20180529
Opnieuw
suspens We kunnen niet binnen. Gelukkig is er deze keer geen dubbelboeking van
vrijwilligers. We wachten tot Mathias met een kwartier vertraging de deur
opendoet hij had een onderhoud met een nieuwe gast.
Intussen
spreekt een jonge papa ons buiten aan enprobeert met handen en voeten uit te leggen dat hij de ramadan volgt en
vanavond naar buiten moet om te eten. Mathias neemt dit gesprek over en wij zetten
in een spoedtempo de soep op het vuur en maken koffie.
Naast de
gebruikelijke boterhammen met beleg kunnen we 2 schalen met koffiekoeken op
tafel zetten en als toetje staat er in de ijskast een lekkere kaastaart van Les
Tartes de Françoise. Er zijn ook appelen, peren en appelsienen.
Intussen horen
we dat de papa van het jonge gezin het centrum toch niet zal verlaten, omdat hij
dan niet meer binnen mag en, volgens het reglement, zelfs
3 dagen schorsing riskeert. Hij blijft bij zijn vrouw en 2 zoontjes van 3,5
jaar en 2 maanden een levendig baasje en een schattige baby. We zetten eten
voor hem opzij voor na zonsondergang.
Een mama
met 5 kinderen brengt ook de nacht bij ons door We stellen geen vragen maar
het intrigeert ons hoe ze met haar 2 jongens en 3 meisjes tussen 12 jaar en 14
maanden in deze situatie terechtkwam ! Ze zijn beleefd, rustig, ernstig, goed
opgevoed we bewonderen haar! Dit is niet wat kinderen zouden moeten meemaken
.
Vanavond
is er ook een jong koppel met een pitbull. Hij ziet er verzorgd uit en luistert
gelukkig goed naar zijn baasjes.
Tegen
22:00 ruimen we alles op en helpen de gasten ons met de afwas.
We duiken
in een rommelkist en ordenen de speelkaarten, puzzelstukken, pionnen,
kleurpotloden zonder punt en lege dozen, wat een hele klus werd, zelfs met de
hulp van A. uit Tunesië. J., een Brit, onderbreekt zijn lectuur en slijpt
spontaan alle kleurpotloden met zijn eigen slijper. Hij neemt er enkele mee om
te tekenen, voor a twist of colour. J. houdt van lezen en tekent voortdurend.
Hij heeft een ateliertje in Gent waar hij met olieverf schildert en tekent,
wat brengt hém hier terwijl zovelen naar Engeland willen uitwijken?
E. komt
uit het Pajottenland en is een ware filosoof hij is van alles op de hoogte en
heeft een klare kijk op de gebeurtenissen in de maatschappij. Hij geeft ons
welkome tips voor stiltewandelingen in de Moeren. Y. vertelt een verward
verhaal en vraagt ons of we geen appartement weten voor hem zijn studio is te
klein voor al zijn meubelen?! Hij vraagt ons ook of wij een niet-blanke
schoonzoon zouden accepteren Later op de avond komen anderen in paniek
vertellen dat de buren boos zijn omwille van kabaal op de gang Y. komt de
eetzaal binnen gestormd hij heeft met zijn vingers tussen een zware,
zelfsluitende deur gezeten ijs brengt soelaas.
Magische
A., die met ons de bak ordende, demonstreert een truc met 32 spelkaarten. We
staan verstomd hoe weet hij welke kaart ik, zonder dat hij het zag,
willekeurig in de stapel stak?!! M. helpt de truc te begrijpen. Het raadsel
wordt ontrafeld en we kunnen binnenkort een truc leren aan onze oudste
kleinkinderen surtout noubliez pas de faire chacun un soufle magique!
s
Morgens druppelen de gasten stilaan de eetzaal binnen. Een paar nieuwelingen
(één was voor 21 dagen geschorst) stonden aan de deur en mochten toch mee komen
ontbijten. De mama is met haar groot gezin vrij vroeg aanwezig. Ze moeten
tijdig de trein halen, want de oudsten lopen school in Wevelgem voor hen is de
dag geregeld, maar wat doet zij de hele dag met haar ukje?
In het
internationaal gezelschap zit ook een Schot. Van een aantal eenzaten krijg je
geen hoogte, maar ook dat moet kunnen... eentje gaat er prat op dat hij pas
sedert april in België is en 14 dagen later werk vond. C. vertrekt naar een
restaurant om te poetsen. M. zal vanavond in Gent overnachten en neemt daarvoor
de trein via Geraardsbergen en Brussel een lekker lang reistraject om wat bij
te slapen en te lezen. Zijn bril is nog steeds stuk omdat het dossier met de
verzekering nog niet rond is. Zijn kleren en valiesje zien er verzorgd uit hij
vertelt dat sommigen dat overdreven vinden, maar hij spaart liever wat langer
om degelijke dingen te kopen kwaliteit gaat langer mee en geeft minder afval
in de wereld.
We wensen
elk van onze nachtgasten succes voor vandaag Voor Markant is het de laatste
inslaapbeurt. In juli en augustus sluiten de deuren van de nachtopvang in
Kortrijk. Hopelijk vinden ze dan elders slaapgelegenheid en valt de zomer wat
mee
Nachtopvang 26/04/2018 - Katrien Rapsaet en Christine Agache
Donderdag 26 april. Vandaag als vrijwilligers naar de
nachtopvang !
De maand april hadden we gekozen omdat we perse naar de
opvang wilden fietsen. En misschien ook wel een beetje in de hoop dat er, voor
onze eerste ervaring, niet te veel daklozen naar de opvang zouden komen.
Het eerste is ons gelukt : met de (elektrische) fiets.Op tijd vertrokken om zeker niet te laat aan
te komen.De tijd wel wat verkeerd
ingeschat, veel te vroeg, namelijk om half zeven belden we aan. Geen reactie.
Nogmaals aangebeld, geen reactie.Een
dakloze op de stoeprand zei : Er is niemand, ze komen pas om zeven uur.Gelukkig verscheen om de hoek een vriendelijke
dame die ons begeleidde naar de afgesloten fietsenstalling.Daar we te vroeg waren, stelde ze voor mee te
gaan naar De Doorloop.
De Doorloop ???? Een
locatie om de hoek waar mensen van s morgens tot s avonds de kans krijgen
iets te drinken, de krant te lezen, wat te computeren, te bekomen in de zetels,
wat gezelschap te vinden, .Wij
nestelden ons wat onwennig in de zetels. De mensen keken ons vluchtig aan, wij
de mensen. Sommigen zouden we later in de nachtopvang terug zien. Oei, al vijf
over zeven, we werden verwacht in de opvang.
In de opvang werden we hartelijk verwelkomd door Glenn en
Babs (stagiair). Babs warmde de soep op, Glenn bracht ons naar onze kamer.
Ondertussen stelden we al heel wat vragen. Glenn liet ons ook weten dat
sommigen wel eens durven proberen hoe ver ze kunnen gaan bij de vrijwilligers. Bij
de vraag of er nog veel daklozen waren, vertelde Glenn dat het reeds de hele
week heel druk was en dat de gemoederen tussen de daklozen soms hitsig waren.
Hadden wij niet gedacht dat er in april minder daklozen zouden zijn ? Maar het
blijkt echter juist andersom. Volgens Glenn worden in de wintermaanden en bij
feestdagen, zoals Kerst, veel van hen opgevangen door familie of vrienden. En
die moeilijkheden, Glenn, wat bedoel je ??? Enkele nieuwe daklozen lieten zich
moeilijk schikken naar zij die reeds vaak kwamen. Later zouden we nog te weten
komen, van een dakloze, hoe de vork aan de steel zit.
Acht uur s avonds, deur dicht en lezen van de reglementen
door Babs. Wij luisterden aandachtig ! Een man herkenden we van in De
Doorloop. Evenals een jonge vrouw :een
mysterieuze verschijning, voortdurend een plastiek bekertje aan haar onderlip
houdend. Een zwarte vrouw met 5 kinderen en dan nog een mama met 2 kinderen,
niet van de braafste. Ook een groep jonge mannen van vreemde origine die wel
Nederlands spraken, maar later op de avond in hun taal (waar wij niks van
begrepen). De opvang was volzet : 20 volwassenen en 7 kinderen. Twee mensen
werden geweigerd en nog twee hadden hun plaats afgestaan, maar kregen toch eten
en drinken mee.
Opvallend was dat de meesten doen zoals wij thuis : kopjes
uit de kast halen, zoutvaatjes zoeken, soep bijscheppen, bestek uit de lade
nemen, wit of bruin brood zoeken op de andere tafels, afruimen, sommigen zelfs
wat afwassen, Misschien raar klinkend doen alsof je thuis bent. Wat is
thuis voor die mensen ???????
Zoveel indrukken kwamen op ons af dat we er niet aan dachten
ook iets te eten. Zoveel emotie. Eens we aan tafel zaten, zei de man die we ook
in De Doorloop zagen, dat we geluk hadden. Geluk ??? Ja, want de zij die
reeds meermaals voor ambras zorgden, zijn er niet. Wij keken elkaar aan en in
onze ogen stond een grote OEF !
Na het eten trokken de meesten naar hun kamer. Enkel de
groep jonge mannen bleef zitten tot 23 uur. Wij speelden enkele
gezelschapsspelletjes. Om de krant te lezen zette Glenn zich bij ons aan tafel.
Maar hij kreeg weinig kans om te lezen. We hadden nog 1001 vragen te stellen,
waarna we tot één conclusie kwamen : de nachtopvang zouden onze kinderen ook
eens moeten doen, zodat ze beseffen in welke luxe ze leven !
Om 23 uur verliet Glenn de nachtopvang, trokken de jonge
mannen naar hun kamer en dekten wij nog de tafels voor het ontbijt.
De nacht verliep rustig. s Morgens vroeg uit de veren om
koffie te zetten. Ook Glenn was er al. De bewoners zaten allemaal tijdig aan
tafel, ook de kinderen met de schooltas op de rug. We hadden echt te doen met
die kinderen. Wanneer, waar, hoe maken zij hun huistaken ? Hebben zij voldoende
nachtrust ?Er stond een verlengd
weekend voor de deur, 4 dagen geen school. Waar moeten zij dan naar toe?
Voor ze naar school trokken , vroegen ze om fruit. We hadden
nog 1 appel, enkele peren, enkele sinaasappels. De oudste koos als eerste de
appel, maar klein broertje wou ook een appel. Heel spontaan gaf de oudste zijn
appel aan broertje. Ontroerend !
De man die de vorige avond bij ons aan tafel zat, was
hoopvol. Hij vond logement, zijn papieren zouden in orde gebracht worden en hij
had zicht op werk. Toch een positieve noot in heel dit verhaal.
Wij ruimden de tafels af, deden de vaat, trokken de lakens
van ons bed, Ondertussen werden de
kamers in orde gebracht voor de volgende nacht.Afscheid van Glenn met dank voor al zijn antwoorden op onze vragen en
Chapeaumet een grote buiging voor de manier en het enthousiasme waarmee hij
die mensen opvangt, aanspreekt, beluistert,
Wij met de fiets terug naar Vichte.De koude in ons gezicht deed deugd. Er werd weinig gezegd tijdens het
fietsen.We hadden zoveel indrukken te
verwerken, beseffend hoe gelukkig we zijn en hoe dichter we onze thuis
naderden, hoe rapper we trapten !
Nachtopvang 27/03/2018 - Annita Vangeluwe en Christiane Lanneau
Op dinsdag 27/3 kwam zoals gewoonlijk Annita mij ophalen in Vichte, voor mij ondertussen reeds 5de keer en voor Annita al 4de x.
Om ongeveer 19 U aangekomen in de Tuighuisstraat lag er enkel 1 persoon aan de deur te wachten. We belden aan en het was Mathias die ons binnenliet. We dachten eerst dat het kalm zou worden, (wel regenachtig weer) maar we waren inderdaad verkeerd. Tegen 19.30 u kwamen de mensen toegestroomd. Tegen 20 u waren ze al met 20 volwassen (waaronder 3 vrouwen) en dan nog eens 8 kinderen, waaronder 5 kleurlingen , heel stille kindjes wat niet direct van de andere 3 kon gezegd worden.
Na gebruikelijk eten (soep + boterhammen en beleg) gingen de meesten al heel vlug naar boven. Oef eindelijk de stilte. Was echt heel druk geweest. (ja Annita en ik zijn natuurlijk wel de stilte gewoon)
Mathias had zijn laptop meegebracht want ja het was inderdaad voetbal, zo konden de geïnteresseerden de match volgen (belgie - Saoudi.arabië die eindigde om 22.45 u met eindstand 4 - 0. Zo was het al gauw tijd om te gaan slapen want om 23 u moet iedereen boven zijn. Tijdens de match was er tot 2x toe ééntje terug naar beneden gekomen die nog altijd niet nuchter was geraakt . Kwam ééntje roken, doch werd telkens op de vinger getikt en verwittigd van Mathias dat hij moest blijven slapen en het stil moest houden voor de medebewoners.
Mathias bleef die avond tot 23 u (iemand had nog was binnengebracht of zo en kwam die nog ophalen.
Wij mochten dan ook gaan slapen. Mathias zou afsluiten.
Eens op de kamer en in bed, hoorde ik veel lawaai, en geroep. Ja inderdaad die dronken gast was het opnieuw bont aan het maken. Eindelijk na 3 verwittigingen werd hij spijtig genoeg toch buitengezet.
Om 6.30 u liep de wekker af, opnieuw zelfde ritueel, opstaan, en alles terug klaar gaan zetten voor het ontbijt. Mathias was er ook al en enkelen waren ook al beneden. Met mondjesmaat kwamen ze ontbijten o.a. ook de kindjes. Enkele van de kindjes hadden een fluojasje aan met schoolopschrift, dus vermoedelijk gingen die kindjes na het ontbijt direct naar school. Erg toch é, van nachtopvang naar de klas moeten gaan. Zieliger kan toch niet.
Om 8.30 u vertrokken wij terug naar huis. Door het aantal mensen 20 + 8 kindjes en de drukte en de voetbal werd er eigenlijk geen contact gelegd met de gasten. Ze bleven allemaal heel afstandelijk. Bij het naar huis rijden, waren wij het allebei eens dat het voor ons nu toch voor een tijdje goed was geweest.
Nachtopvang 20/02/2018 - Siska(vriendin van Annelore) en haar dochter
Gisteren was het zo ver! We kwamen toe en werden warm ontvangen door Matthias, de verantwoordelijke. Nadat we wat uitleg kregen, dekten we de tafel en zetten we een lekkere paprika-wortel soep klaar. Rond 20u kwamen de eerste gasten rustig binnen. Een lieve glimlach, een vriendelijke handdruk of een praatje, iedereen verwelkomde ons op zijn eigen manier. Na deze lekkere maaltijd gingen sommigen al richting hun kamer om lekker onder te wol de kruipen maar anderen waren nog lang niet moe en niet veel later zat ik samen met mijn mama, M. en 3 gasten gezellig UNO te spelen. Het werd nog een plezierige avond en moe maar zeker voldaan kropen we in ons bedje. De volgende ochtend werden we om 6u45 gewekt door de wekker zodat we om 7u konden beginnen met het zetten van verse koffie en het klaarmaken van het ontbijt. Eens we beneden kwamen, werden we verrast door een volledig gedekte tafel! Een gast had de handen uit de mouwen gestoken en was ons dus al voor geweest. Het was een komen en gaan van gasten die een lekker ontbijtje verorberden en iedereen kon met een glimlach de dag in! We zijn heel blij dat we een avond en een ochtend mochten meedraaien bij CAW. Het was een ervaring die ons nog lang zal bij blijven!
Nachtopvang 18/01/2018 - Marjan en Sarah, vriendinnen van Annelore Verhelst
Hij grijpt mijn hand en kijkt me aan. Met zijn duim krast hij over de binnenkant van mijn pols. "Als ik jou snij en jij snijdt mij, weet je dan welke kleur het bloed uit onze aders heeft?"
"Twee keer rood", zeg ik.
"Inderdaad" knikt hij en hij glimlacht.
Dit is M. Ik schat hem een jaar of 65. Maar het kan eigenlijk alles tussen de 50 en de 80 zijn. Zijn wangen zijn ingevallen, zijn voorkomen vermoeid, de alcohol doet hem wankelen op zijn benen. Ik ontmoet hem in de nachtopvang voor daklozen. Dat is hij ook. Dakloos. Gisterenavond hebben we samen UNO gespeeld. Deze ochtend zit hij met niet meer dan een tas koffie - hij ontbijt nooit - in de zetel. Ik ben bij hem gaan zitten om wat te praten. Misschien wel in een poging de eenzaamheid uit zijn ogen te verjagen.
En we praten. Over Marakesh waar hij vandaan komt. Over het leven op straat en hoe vermoeiend dat is. Over de mensen die voor de nachtopvang werken. Hij noemt ze helden. Over hoe moeilijk het is meer onthecht te leven, zeker als je kinderen hebt omdat je hen steeds materiële veiligheid wil bieden. Hij vertelt me hoezeer het hem opvalt dat niemand hier in België ooit naar de hemel kijkt. Dat dat, de sterren, de wolken, de maan nochtans zijn grootste rijkdom is.
Hij vraagt waar ik werk. Ik leg hem uit dat dat in een museum over de Holocaust is. Ik zet me alvast een beetje schrap. De reacties zijn niet altijd even positief: "maar dat is al zo lang geleden" of "maar die Joden krijgen steeds alle aandacht".
Maar zijn ogen lichten op. "Ik heb een heel grote interesse in de Tweede Wereldoorlog". Ik kijk hem afwachtend aan. "De moord op al die onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, is het vreselijkste wat onze wereld zichzelf heeft aangedaan. We moeten proberen te begrijpen hoe die mensen - want dat waren de daders: gewone mensen - zo diep zijn kunnen afglijden dat ze anderen zo'n enorm leed toebrachten. Door angst, door druk van de groep, door zoveel factoren meer. En hoewel die Holocaust een van de meest extreme gruwelen was, is het niet voorbij. De genocide in Rwanda, de Rohingya uit Myanmar..."
"Weet je, bij ons in Marakesh woonden heel wat Joden. Dat ging goed. Het waren handelaars, geen arbeiders. Het waren gestudeerde mensen. We hebben altijd in de beste verstandhouding geleefd. Waarom zouden we iemand moeten haten omwille van een geloofsovertuiging? Hun bloed is even rood als het onze."
Ik laat me meevoeren in zijn reflecties, die exact de reflecties zijn waarover wij in ons museum lezingen en workshops geven. We vallen elkaar bij en vullen elkaar aan.
Terwijl we praten, zitten we niet meer op de zeteltjes in de nachtopvang. We zitten in een klein, sober huis in Marakesh en drinken thee. Het is zijn huis, of toch zijn huis zoals ik het mij voorstel. Ik zie in hem de wijze en gerespecteerde pater familias die zijn omgeving met bedachtzaamheid en kracht tegemoet treedt. Weg zijn mijn gevoelens van medelijden en compassie. Ik kan niets anders voelen dan ontzag voor deze welbespraakte, wijze man.
Toen ik thuiskwam, heb ik mijn kinderen in mijn sjaal gewikkeld en naar buiten gedragen. "Zie je de sterren?" heb ik gevraagd. "Een oude man vertelde me dat ze onze grootste rijkdom zijn". Met hun hoofd in hun nek hebben ze naar het firmament gekeken. "Wat een mooi geschenk", zei de jongste. En dat vond ik ook.
Nachtopvang 31/12/2017 - Christiane Lanneau en Annite Vangeluwe
Na ons laatste verblijf op 20 nov 2017 en ons intervew met Kerk en Leven, stelde ik mij de vraag of er zich al kandidaat- vrijwilligers zouden voorgesteld hebben voor oudejaarsavond. Aangezien ik toch die avond alleen thuis was, zag ik het helemaal zitten om mij dan als vrijwilliger aan te bieden, ik vertelde dit aan Annita en ook zij beweerde op oudejaarsavond alleen thuis te zijn, dus was Annita al gauw akkoord om samen met mij ons kandidaat te stellen voor de laatste dag van het jaar 2017.
Inderdaad zij hadden nog niemand dus was dit gauw afgesproken. Wel hadden wij graag toch ietske speciaals gedaan voor die mensen op die avond. Dus besloten wij dan kaasjes, en chips te voorzien en besloot ik dan ook mijn specialiteit te maken zoals de vrouwen van Markant al kennen, (chavrou met zongedroogde tomaten etc...) Na samenspraak met de vaste medewerkster, mochten wij ook eens cola, fruitsap of limonade meebrengen ipv water.
Aangekomen op 31/12/2017 zagen wij geen mensen staan wachten, wat wij inderdaad wel raar vonden, maar al gauw bleek dat Veerle (vaste medewerkster) reeds de deur had opengedaan zodat de mensen reeds binnen konden schuilen in de inkomhal, gezien het gure weer. De opkomst was gering, enkel zon 11 tal personen kwamen zich melden 10 mannen en 1 zwangere vrouw.
Na notering van de namen mochten de mensen al gauw naar t salon, waar wij ondertussen al de hapjes hadden klaargezet , terwijl de spinaziesoep aan t warmen was, en de tafels ondertussen ook al gedekt waren.
Ze genoten onmiddellijk met volle teugen van de hapjes en mijn specialiteitje had heel veel succes, met de hoorntjes, de chipkes en ook van de opvang zelf was er één en ander voorzien, ja zelfs cola, en limonade niettegenstaande wij dit zelf ook al hadden meegebracht. Mocht wel eens voor zon dag, dit dronken zij dan als aperitief in afwachting dat de soep opgewarmd was.
Er was daar één jongen die zat in de canapé te rillen van de koude, helemaal in mekaar gekrompen, sprakeloos, geen interesse in hapjes noch drank, maar Veerle merkte al gauw op dat hij ergens pijn had. Veerle (een echt zorgzame moeder voor de daklozen met het hart op de juiste plaats) stelde hem voor om eens al zijn kleren te wassen, wat hij na zijn eten spontaan heeft laten doen.
Tegen ongeveer 21.30 u zaten bijna alle mensen in hun bed. Zij waren allemaal doodmoe van rond te dolen heel de dag in de regen, want zo zeiden ze dat de K in Kortrijk gesloten was, alsook Poverello en andere instanties, waar ze anders overdrag kunnen verblijven.
Veerle verliet ons dan ook al gauw, zij moest nog oudejaarsavond gaan vieren met vrienden.
Enkel één man van Turkse origine , bleef ons gezelschap houden. Wij plaatsten rest van de chips op tafel en terwijl Annita op haar tablet spelletjes speelde, heb ik met hem meerdere spelletjes UNO gespeeld soms wel beetje vals, maar dit maakte het er wel nog gezelliger op. Zo was het voor ons toch nog een leuke avond .
Om 22.45 u kwam plots de zwangere vrouw terug naar beneden, die kwam vragen of ik haar binnen kon laten op haar kamer. Zij was gaan douchen, en kon in haar kamer niet meer. (ik was al bang dat ze misschien moest gaan bevallen, hihi, maar Veerle had gezegd bij eventuele ziekteverschijnselen van de inwoners, dat wij best dan de 112 verwittigden, want een bevalling zagen wij toch niet zitten hoor. Maar ja was pas uitgerekend voor februari, maar men weet maar nooit é.
Om 23 u ging ook mijn UNO compagnon, naar bed en sloten Annita en ik alles mooi af, nadat we alles al klaargezet hadden voor s morgens. Maar wij vonden dat wij de overgang van Oud naar Nieuw toch niet zo aan ons konden laten voorbijgaan. Annita had er zich op voorzien, dus hebben we er toch maar één op gedronken met enkele hapjes op onze kamer met zicht op Vuurwerk aan het Station te Kortrijk . Na een gezellige babbel en dan nog wat berichtjes van onze familie werd het dan toch wel stilaan tijd om te gaan slapen. Wie had gedacht dat wij zo de overgang zouden doorbrengen. Maar wij waren er allebei erg blij om.
Om 6.30 u liep mijn wekker af, tegen 6.45 u opende ik mijn kamerdeur en ook Annita was al wakker. Beneden was Glenn (ipv Veerle die vrij had die dag) al aangekomen en was reeds eitjes aan het bakken met spek, een uitzondering voor deze eerste dag van het jaar, zodat de gasten aangesterkt de eerste dag van het jaar zouden kunnen doorbrengen
Eén na één kwamen ze naar beneden, sommigen wensten ons gelukkig Nieuwjaar, anderen gingen in alle stilte plaats gaan nemen aan tafel. Sommigen aten eitjes weliswaar met of zonder spek naar gelang hun geloof.
De man waarvan Veerle kleren gewassen had leek er toch beetje beter uit te zien, nu hij helemaal vers gewassen kleren aanhad. Eten zat er wel niet veel in voor hem, at enkel schelletjes kaas , geen brood, noch koffie, had blijkbaar nog altijd klachten.
Nadat er nog eens door enkelen in de bakken werd gesnuisterd op zoek naar wanten en mutsen, vertrok iedereen, het zwangere vrouwtje was de laatste, die gepakt en gezakt weer op straat vertrok. Toch zielig hoe die mensen hun eerste dag van het jaar moeten doorbrengen doch voor hen lijkt 31 dec of 1 januari een dag zoals elke andere dag.
Wij zijn toch ergens tevreden naar huis gekeerd, met de gedachte dat wij het die mensen toch beetje aangenaam hebben kunnen maken, maar ergens ook met pijn in het hart dat zij zo terug om 8.30 u allemaal de straat weer worden opgestuurd. Gelukkig geen regen en geen vrieskou die dag.
Enkele dagen later kwam ik toevallig in Kortrijk mijn UNO compagnon tegen (zag er niet zo fris uit, ongeschoren en op de dool) hij herkende me direct en kwam onmiddellijk goededag zeggen . Hij nodigde mij zelfs uit om samen iets te drinken, doch ik kon niet, hij vroeg of ik s avonds dan misschien terug zou zijn in de nachtopvang, vond het spijtig van niet. Zo zag ik ook eens hoe de mensen overdag hun dag doorbrengen in afwachting tot de deuren van opvang om 19.30 u weer open gaan.
Christiane en Annita. nachtopvang 31/12/2017
warme oproep : indien mensen wanten, mutsen, sjaals, trainings, sportschoenen, truien , kortom alle warme kledij, op overschot hebben, laat het gerust weten, ik breng die dan graag naar de nachtopvang. Laat gerust weten christiane.lanneau@skynet.be
Vanavond maak ik
(Marianne) kennis met co-inslaper Sandra (last minute vervanger van Riet) en ook
met Margot, de vaste medewerker van dienst.
De eerste gasten
verwelkomen mij met een nieuwsgierige blik aan de buitendeur. Binnen is de
keuken the place to be. We warmen spinaziesoep op, nog nooit zelf gemaakt,
maar lekker zoals later zou blijken. De tafel wordt deze keer gedekt met resten
lekkers van de feestdagen. Naast het gebruikelijke broodbeleg zetten we gebak
en koekjes op tafel en is er ook frisdrank.
Terwijl de gasten
binnensijpelen komt een man van het CVO Miras een zak brengen met koekjes.
Hij belooft op vrijdag terug te komen met resterende goederen van de cursus
koken. Dit wordt in dank aanvaard. Iemand vraagt of we een extra pullover
hebben. Blote voeten in de schoenen we geven hem ook een paar warme kousen.
Hij is blij als een kind
Tijd om iedereen te
registreren en het obligate reglement te aanhoren. Iedereen weet waar het op
staat. Onder de 16 gasten zie ik een bekende, een meerderheid anderstaligen en
1 jongedame, die we verder niet meer zien.
Vanavond oefenen we Frans,
Engels en Duits J. Het
salonnetje heeft aantrek en maakt voor enkelen de overgang van buiten naar
binnen.
M 1, die uit Sousse
Tunesiê komt, haalt ver opgeborgen herinneringen terug aan een fantastisch bouwkamp
van ongeveer 45 jaar geleden. Hij vertelt waarom hij in België is en wat zijn
plannen zijn naar Antwerpen gaan, bij zijn ouders en broers en er een
opleiding voor kapper volgen omdat dit hier meer loont dan de schamele 150
die hij in zijn thuisland per week kon verdienen. Hij droomt er ook van om
autos te importeren in Tunesië of is dat oogverblindend omdat het gemakkelijk
geld verdienen lijkt ?
M 2 vraagt of ik nog
studeer aanvankelijk antwoord ik neen, maar na zijn opmerking dat je een leven
lang leert vertel ik hem over mijn cursus houtsnijden en houtbewerking. Hij
lacht, steekt zijn duim op en zegt zie je wel, très bien!.
M kroop op zijn
beurt uit een diep dal en vertelt dolgelukkig dat hij vanaf volgende dinsdag
een onderkomen krijgt in de Blekerijstraat. Evenals 6 andere huisgenoten krijgt
hij daar tegen betaling van 680/maand een kamer en eten en wat zakgeld hij kan
weer stabiliteit opbouwen en hoopt daar zijn 2 zonen te kunnen ontvangen.
K eet in alle stilte
een karrevracht boterhammen, genoeg voor 2 maaltijden.
Op vraag spelen we UNO
en al gauw zorgen speelse woordenwisselingen bij het kaartleggen, enerzijds
onbewust of anderzijds strategisch, voor ontspanning.
De laatste blijft nog
even beneden om online te gaan en na het afruimen en klaarzetten van de tafel
voor het ontbijt sluiten Sandra en ik de keuken en gaan ook slapen een sobere
kamer en kraaknette lakens zijn ideaal voor het noteren van wat impressies...
6:30 met het geluid
van voorbij denderende treinen uit de veren, snel naar de douche op de gang,
voorbij eenzame schoenen en kousen die achter de deuren de aanwezigheid van de
eigenaars doen vermoeden
Niet iedereen komt
ontbijten een paar praatvaren van s avonds zitten nu in zichzelf gekeerd. M komt
mee de afwas doen en vertelt nog even over zijn nieuwe toekomstperspectieven.
Ze vertrekken één na
één met nog een paar vrolijke noten en hoopvolle gedachten die we proberen mee
te geven ze verdwijnen weer voor een lange dag, met of zonder
vooruitgang/vooruitzichten 3
Nachtopvang 05/12/2017- Karien Geerkens en Natalie Vandaele
5 december 2017
Op 5 december begaven we ons naar de Kortrijkse nachtopvang. Wij zijn Nathalie Van Daele en Karien Geerkens.
We kregen 15 mannen onder onze hoede om voor hen het naarstige moedertje te spelen.
Het gezelschap was nogal multi-culti. We hebben ons beholpen in allerlei talen: Frans, Duits, Engels, Pools, Servisch, koeterwaals en gebarentaal.
Heerlijke soep op het menu. Voor de verandering eens één soort: witloofsoep.
Radio aangezet en de kaarten bovengehaald. Uno. Maar de mannen stelden ons een variant voor: STRIPUNO... Van grensoverschrijdend gedrag gesproken....
Wederom veel animo.
Rond 23.00 upstairs. Nieuw was dat onze kamer tussen de mannen lag. Een minpuntje vinden we toch dat het sanitair blok op het andere einde vd gang ligt.
Gezellig om de mannen s nachts in je négligé tegen het vege lijf te lopen...
s Morgens alles klaargezet met als extraatje sintsnoepen, vergezeld van ons prachtig gezang. Zie ginds komt de stoomboot, ....
Coiffeur spelen hoort ook bij de job. Een boom van een Serviër kon wegens een mankement aan zijn motoriek moeilijk zijn eigen staartje maken. We hielpen hem een handje. Zijn dankbaarheid was overweldigend.
Kortom weeral een interessante avond, korte nacht en feestelijke ochtend.
Nachtopvang 17 november 2017 - Christiane Lanneau en Annita Vangeluwe
Om 18.45 u kwam Annita (wel niet 100% in form) mij afhalen bij mij thuis om dan richting Tuighuisstraat te vertrekken, eerst hadden we nog te maken met een omleiding in Vichte, zodoende waren we ietske te laat en we stonden dan nog wel aan verkeerde deur ook. Ja locatie veranderd na heropening na het verlof en dus ook in vergelijking bij vorige keer maar we zagen al gauw waar we moesten zijn, want er stonden al enkele mensen aan de deur te wachten.
Veerle stond ons ook al op te wachten en was reeds bezig aan de voorbereidingen, zoals tafel dekken, soep opwarmen. Ze vreesde efkens dat we niet zouden komen opdagen. De fotografe en haar dochter zaten ook al paraat in de zetel, zij kwamen enkele fotos nemen voor een artikel in Kerk en Leven editie 20 december.
Wij dan maar vlug verder geholpen bij het dekken van tafel en soep in de gaten te houden tijdens het opwarmen (fornuis nu op gas ipv electriciteit) terwijl onze fotograaf haar werk deed. Eén jongen was al binnen mogen komen, aangezien hij last had van rugklachten ingevolge val die hij overdag blijkbaar had meegemaakt, ook was hij heel verkouden en voelde zich ziekskes, zo kon hij zich al installeren op één van de ligbanken in de gang. Anderen waren nog buiten aan het wachten tot 19.30 u tot de deuren definitief open gingen.
Eerst had Veerle ons begeleid naar onze kamers, zo konden we onze spullen al kwijt. Amai was een hele verandering bij vorig verblijf in mei, jammer nu wel geen badkamer meer op de kamer, alles bevond zich op de gang. Wel lavabo op kamer dus ja voor een nachtje hadden wij er wel genoeg mee.
Was wel eventjes wennen aan de nieuwe locatie (grotere keuken, zitruimte, wifi) wel een verbetering voor de verblijvers.
Terwijl Annita de soep verder in de gaten hield, ging ik Veerle vervoegen aan de ingang. Velen bleven wel nog wat buiten keuvelen onder mekaar en sigaretjes roken. Eén vrouw deed al onmiddellijk haar verhaal hoe ze daar terechtgekomen was, één man kwam ook al zijn verhaal doen, en ergerde zich aan het feit dat er zoveel formaliteiten te vervullen waren en dat heel die papierwinkel veel te lang aansleepte . Is meestal niet gebruikelijk dat mensen hun verhaal komen vertellen maar als zij dat wensen dan zijn wij een luisterend oor.
Ik zag meteen ook al paar bekenden van ons eerder verblijf, wel leuk om ze terug te zien. Enkelen waren met de fiets gekomen en konden die kwijt in de ondergrondse garage. Om 20.00 u werden de deuren gesloten en in totaal waren er 14 personen komen opdagen, waaronder 3 vrouwen en 11 mannen, 1 man met zijn hond, die geliefd was bij alle inwoners. Hij kende direct zijn weg naar de keuken waar een bakje hondekorrels en water klaarstond. Hij was dus zeker welkom. Aangezien er 15 slaapplaatsen waren moest er geen enkel persoon geweigerd worden.
Veerle nam nota van de namen en keek voor de verdeling van de kamers en las de reglementen voor. Sommigen die mekaar kenden vroegen om samen de kamer te kunnen delen. Ja liever kamer delen met iemand die ze kenden. De hond kreeg ook zijn plaatsje toegewezen in een bench op de kamer. Op de bedden lagen verse lakens, handdoeken washandjes.
Sommigen gingen direct naar de keuken/living om te gaan eten, kop warme soep, brood en beleg, anderen gingen eerst douchen , ze kwamen eerst hun douchegel afhalen want deze bevind zich niet op de kamers. Meestal zijn het wel de mannen die daar gebruik van maken.
Wat ons opnieuw opviel is dat iedereen wel plichtsbewust hun tassen en borden afwassen, afdrogen en op hun plaats zetten, niemand moet dat gevraagd worden, iedereen doet dat spontaan maar aangezien wij er toch zijn, hielpen wij hen daar wel bij.
Als iedereen gegeten had, gingen er sommigen al direct naar boven, anderen nestelden zich in de canapé met hun Gsm en zochten via internet/whatsapp contact met vrienden en familie. Ja handig nu met wifi in de leefruimte. Je hoorde zo van alle hoeken wel iemand babbelen, eerst hadden we het niet door toen we ze gebabbel hoorden. Iemand kwam met een laptop af die hij van iemand mocht gebruiken om verder opzoekingen te doen om een huurwoning te kunnen vinden of een job. Documentatie van Immokantoor lag op tafel ter beschikking.
Er is daar nu ondertussen ook gelegenheid om kledij te wassen en te drogen. 3 wasmachines en 3 droogkasten, deze bevinden zich op eind van de gang, wel niet toegankelijk voor de inwonenden. Eén had gevraagd zijn jas te wassen en iemand anders had ook een kleine was. Veerle zette dan de wasmachine in gang , en wij moesten dan zorgen om deze in de droogkast te stoppen, aangezien Veerle om 22 u naar huis vertrok en wij moesten overnemen. Eén maakte daar wel wat heisa rond, wou niet dat zijn jas gewassen werd samen met andere kledij, maar ja regels zijn er om te volgen. Enkelen waren direct bereid om in te springen bij dit voorval, want sommigen kennen mekaar al heel goed en kennen hun goede en mindergoede kantjes.
Toen ik om 22.15 naar boven ging zaten de 2 meisjes in de gang en vroegen of ze nog een sigaretje mochten gaan roken, zij wisten noch van uur noch van tijd en aangezien het nog geen 23 u was mochten zij dat buiten wel nog gaan doen, doch het probleem was, dat wij de lift niet meer konden gebruiken na 22 u, en met rolstoel trappen doen dat lukt niet é. Gelukkig kon ze gemakkelijk met trap naar beneden maar opwaarts kon niet zonder hulp. Maar ze waren tevreden dat ze toch nog een sigaretje buiten konden gaan roken, want uiteraard TOTAAL ROOKVERBOD binnenshuis .
Veerle werd nog gevraagd vóór ze vertrok om mee te spelen met UNO spel, doch zij verlaat om 22 u het huis, dan heb ik mij als kandidaat opgegeven om mee te spelen Wij waren met 4 . Annita keek ondertussen toe hoe anderen sigaretten zelf aan t rollen waren met een speciaal machinetje. Tijdens onze UNO spelletjes, lag de hond in de canapé bij één van de gasten (waarmee hij uiteindelijk ook de kamer zou delen ) die aan t whatsappen was , hij wou voortdurend gestreeld worden, en uiteindelijk lag hij te genieten met de poten in de lucht, schoon om zien zelfs de whatsapp-vriend kon meekijken.
Stilaan ging iedereen naar boven, zodat tegen 23 u iedereen naar boven was. Niemand maakt er problemen in. Alles sloten wij dan af om dan ook naar boven te trekken. Eerst nog mijn bed opmaken en wekker gezet om 6.30 u en bedje binnen en hopen dat we s nachts niet zouden moeten opstaan om naar toilet te gaan, noch voor eventuele problemen (alhoewel er nog nooit geweest zijn) doch ja inderdaad om 3.40 u dan toch opgestaan om naar toilet te gaan, aangezien geen toilet meer op de kamer, dan maar naar beneden naar toilet, gelukkig gaan alle lichten automatisch aan. Teruggekeerd naar boven zat er al iemand in de gang zijn kousen en schoenen aan het aantrekken. Later bleek dat deze al terug het huis verliet, zonder ontbijt, want met een 5 tal uurtjes slaap had hij blijkbaar genoeg volgens Veerle. Dan maak je je toch de bedenking, die mensen kunnen hier nog in de warmte blijven en toch trekken ze er weer op uit.
Het was al gauw 6.30 u toen mijn gsmwekker rinkelde. Ik had al bij al nog tamelijk geslapen, doch ja met één oor blijf je toch wel waken. Annita daarenboven had heel slecht geslapen, last van haar verkoudheid en hoest. Tegen dat ik om 6.45 u naar beneden ging, kwam Veerle ondertussen ook al binnen. Veel werk om tafel te dekken hadden we niet meer, want de 2 UNO-maatjes hadden nog voor het slapen gaan de tafels klaargezet voor het ontbijt.(borden, tassen, konfituur, honing, choco enz) Ze vroegen mij of ik het wel aan Veerle wou zeggen dat zij dat gedaan hadden, zoals ik haar ook verteld had van de problemen met de wasmachine
Stilaan kwamen gasten naar beneden om te ontbijten, of enkel om koffie of melk te drinken. Wie om 7.30 u nog niet wakker was werd gewekt door Veerle. Ik ging even mee met Veerle, en bleek dat de persoon die problemen maakte omtrent de was van zijn jas, niet meer in zijn bed lag, en bleek dat hij zelfs niet overnacht had, dat betekent dan volgens de regels een schorsing voor 3 nachten. Iemand kwam vragen om zijn horlogebandeke te helpen herstellen, en zo zijn er wel sommigen die wat hulp voor één en ander komen vragen. Veerle stak dan alle vuile was in een speciale zak die dan naar de wasserij gaat, want iedereen moet zijn lakens, hoofdkussenovertrek, handdoek en washandje deponeren op eind van de gang.
AAngezien het s morgens koud was, waren er die vroegen of er geen mutsen of sjaals voorradig waren, ja inderdaad in een keukenkast stond een box met sjaals, mutsen en 1 paar handschoenen. Zij mochten er uit kiezen. Ik heb nu vraag gesteld of wij hen plezier kunnen doen om een oproep te plaatsen voor inzameling van sjaals e.d. , want winter staat voor de deur. Wordt voorgelegd en eerstdaags krijg ik daaromtrent een antwoord.
Stilaan liep het huis helemaal leeg sommigen vertrokken zonder iets te zeggen, en enkelen waren er die ons uitbundig bedankten voor onze aanwezigheid als vrijwilliger. Wij vertrokken met een goed gevoel voor wat we hadden kunnen betekenen, en opnieuw met het gevoel dat wij toch geen enkele reden hebben om te klagen. Ik was weer onder de indruk van het feit hoe erg het is om zo te moeten leven dat ik voor mij zelf besloot om mij kandidaat te stellen als vrijwilliger voor Oudejaarsavond, bij mijn bezoek bij Annita in het kader van intervew voor Kerk en Leven, wist ik haar dat te vertellen en ze zei dat zij ook op oudejaarsavond alleen thuis zat, zodoende dat wij besloten dat wij beter een goede daad kunnen stellen ipv thuis op ons alleentje op oudenaarsavond bij TV te zitten niksen. Nu nog weten hoe wij het mogen aanpakken die avond om de mensen toch een aangename overgang te kunnen geven van oud naar nieuw.
Een vergissing van mijnentwege in mijn agenda zet de
deelname aan de nachtopvang even op de helling.
Ik stemde toe op een dag waarop ik werk. Uiteindelijk besluit
ik om na het werk direct door te rijden naar Kortrijk. Tijd om thuis even op
adem te komen zit er niet in. Dan maar even de ogen sluiten op de trein en alle
stress van de voorbije dag laten afglijden. Mijn lessen mindfulness komen hier
goed van pas. Onderweg stop ik om koekjes te halen. Een extraatje voor bij de
koffie. De buurtwinkel in de Zwevegemstraat heeft een uitgebreid assortiment
aan artikelen uit verschillende landen. Ik kies voor citroenkoekjes.
Iets voor zeven parkeer ik voor de deur. In het schemerlicht
zie ik al enkele personen wachten. Annie, een vrijwilliger die al enkele jaren
meedraait, spreekt mij onmiddellijk aan. Het is overduidelijk dat ze het reilen
en zeilen van de organisatie goed kent. Enkele minuten later komt Veerle, de
verantwoordelijke van de avond. Het is vandaag een vrouwenteam.
De opvang is sedert september verhuist naar de vroegere
mannenopvang op dezelfde locatie. Ik ben daardoor gedesoriënteerd maar Annie
gidst mij doorheen het gebouw.
De keuken is ruim en gezellig. We beginnen direct aan de
voorbereidingen voor de broodmaaltijd. Soep wordt opgewarmd, koffie wordt gezet
en er zijn uitzonderlijk sandwiches.
Enkele fruitmanden sieren de tafel op.
Ondertussen zijn we de drukte gewaar tot in de keuken.
Veerle heeft haar handen vol met de inschrijvingen. Het maximum aantal van 15
is overschreden. Iemand staat zijn plaats af voor een vriend die geen
alternatief heeft. Een mooi gebaar waar ik warm van wordt. Er komt een gezin met
een kindje van 8 maanden. Hun oudste heeft de mazelen en kon terecht bij de
opa. Deze krijgen voorrang en daardoor vallen er nu twee personen af. De regel
is dat de mensen die de meeste dagen van de maand een plaatsje kregen
noodgedwongen afvallen. In totaal bieden zich 21 personen aan. Een man heeft zijn
hond bij waarvoor ook plaats voorzien is. Wie uit de boot valt mag binnenkomen
om een broodmaaltijd mee te nemen. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Voor
enkelen wordt een kraakpand hun onderdak voor deze nacht.
Het is opvallend hoe sereen ze met de situatie omgaan.
Nergens hoor ik klagen of jammeren, integendeel, ze zijn dankbaar voor het eten
die ze meekrijgen.
Het huisreglement wordt voorgelezen en de kamers toegewezen.
Aan tafel keert de rust even terug. Er wordt gretig gegeten en de schalen
worden bijgevuld.
De jonge mama wisselt met haar partner af om te eten. Hij
vertelt ons dat ze met de kinderen enkele nachten doorbrachten in het park.
Veerle probeert uit te leggen dat ze steeds in de nachtopvang terechtkunnen.
Een gezin met kinderen krijgt steeds een plaats zonder limieten van aantal
dagen per maand.
Kort erna wordt er iemand betrapt met alcohol. Hij moet
aanstonds vertrekken. Regels zijn regels. Nog een man besluit samen met zijn
vrienden mee te gaan. Gevolg, er zijn 2 plaatsen niet ingevuld. Spijtig voor
degene die nu op zoek zijn naar een onderkomen.
Na de afwas vertrekken ze één voor één naar hun kamer. Wij
ruimen de rest op. Veerle steekt een was in.
Later op de avond komen, bij een spelletje Uno, de verhalen
naar boven. Enkelen zijn fier om te vertellen dat ze uitzicht hebben op een
woonst, voor anderen is de toestand niet zo hoopvol. Hun leed wordt stil
gedragen.
Rond 23 uur sluiten we af en wensen we elkaar slaapwel.
Ik probeer enkele indrukken op te schrijven maar algauw
overvalt mij de vermoeidheid. Het is een lange dag geweest.Na een goede nacht doet de douche
deugd. Een nieuwe werkdag wacht en daardoor vertrek ik vroeger. De meesten
liggen nog in bed. Ik neem afscheid van Annie en Veerle en verlaat het pand met
een heleboel indrukken die blijven hangen.
