Ik ben Marjon De Vries, en gebruik soms ook wel de schuilnaam marjon.
Ik ben een vrouw en woon in Nieuw-Buinen (Nederland) en mijn beroep is nvt.
Ik ben geboren op 18/08/1986 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven verven en de kinderen... muziek en alles wat rijdt....
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
15-08-2011
Intro
Hey beste bezoeker(s) en vrienden
Hier ben ik dan met een eigen Blog- ruimte Degenen die me al een beetje kennen weten dat ik nogal graag schrijf, de zaken die men zag en las op mijn Hyves spraken voor zich. Vandaag 18 Augustus 2011(de dag waarop ik 25 jaar werd), opende ik dus mijn eigen stukje internet- ruimte om me op deze manier beter te ontplooien en omdat ik zelf een beetje nood had aan ''own space''. Een eigen plaatsje of een eigen stekkie waar ik naar hartelust mn ding kan doen!.
Ter voorstelling
Ik ben dus een 25 jarige meid afkomstig uit het Nederlandse. Ik heb 2 schattige zoontjes. Ik hou van de gewone dingen des levens. Mijn hobby's zijn voornamelijk : lezen, schrijven, dansen, schilderen en de kinderen... muziek en alles wat rijdt.... Ik ben student en loop College in Drenthe. Ik ben nogal op mijn gezinnetje gesteld en ook daarom : het enige geloof dat ik heb is in mijn gezinnetje. Verder hou ik van autosport, boeken, films en muziek.
Vandaag heb ik een moeder en dochter dag. Lars en Ivan zijn naar Rutger toe en Marcel is aan het werk.
6:00 uur goedemorgen wereld Ayessa is wakker en geeft aan honger te hebben. Als zij niet slaapt, slaapt niemand. Die tekst staat op haar pyjama en dat klopt ook. Stilletjes ga ik haar halen uit haar kamertje en leg ik haar tussen ons in en geef ik haar te drinken en eten in één.
Na tien minuten is ze voldaan en leg ik haar weer terug in bedje.
6:10 schuif ik het complete bed van links naar rechts door om Marcel te vinden. Lekker warm kruip ik nog even tegen hem aan voordat hij er uit moet.
7:45 Ayessa is opnieuw wakker en heeft (alweer) honger. Het te grote bed is leeg. Marcel staat opeens aangekleed en fris naast mij. Hij gaat zijn dochter halen en vervolgens voed ik haar weer.
Marcel gaat de deur uit op weg naar zijn werk. Samen met Ayessa blijf ik in huis. Mevrouw gaat wakker nog even terug in haar bedje.
Ik zet een muziek dvd aan (sorry buurman) zodra de muziek stil valt begint dochter-lief wat te jammeren als het muziek verder speelt is ze stil.
Zelf neem ik ook een lekker warme douche. Trek wat kleren uit mijn kast, poets mijn tandjes, kam mijn haar, probeer mijn ooglid weer terug te duwen op zijn plaats en ga dan lekker naar Ayessa haar kamertje toe.
Ik geef haar een schone luier en leg haar op het mega bed in onze slaapkamer doe een kodak momentje die ik door app naar trotse papa.
Mevrouw heeft alweer honger en dus wederom mag ze eten en tegelijkertijd drinken.
Snel even de wasmachine aanzetten. Met lief app-en terwijl ik mijn schoenen aantrek, haar schoenen aan trek, haar jas aan doe, mijn jas aan doe, haar in de maxicosi zet en de luiertas pak.
10:20 uur vertrek van huis. We gaan eerst naar de c1000, daar doen we een brief op de bus en horen we een verhaal aan over de voedselbank, uiteraard met de vraag of we producten willen doneren. We doen een snel boodschapje en verlaten dan weer de c1000.
In plaats van gelijk naar huis te lopen gaan we eerst nog een stukje wandelen. We lopen Borgerswold in. Het zonnetje komt er heerlijk door en schijnt Ayessa lekker in haar gezichtje, mij ook trouwens. De wind zet af en toe even aan waardoor ze grote ogen op zet en happen lucht neemt.
Te komisch.
Als we een tijdje gelopen hebben, correctie : als ik een tijdje heb gelopen, mevrouw zich een tijdje heeft laten duwen komen we bij een meertje aan.
Ik neem plaats op het bankje en pak mijn meegenomen fles water en samen genieten we even vijf minuutjes.
Daarna lopen we weer een stukje. Dan zie ik een jongeman naderen. Als hij dichterbij is blijft hij stil staan midden op het pad.
Enthousiast zegt hij: hoi! Ik antwoord ook met een "hoi". Brutaal buigt hij zich over de kinderwagen heen en blijft even staan kijken naar Ayessa. Die kijkt een beetje schaapachtig terug. Terwijl hij tegen mij aan staat te praten observeer ik zijn houding en de locatie van zijn handen. Hij oogt vriendelijk. Terwijl ik geen idee heb wat hij net allemaal heeft lopen vertellen, heb ik een beschrijving ik mijn hoofd gemaakt.
Hij kijkt van Ayessa naar mij en kijkt dan naar mijn handen, waarna hij mij aan kijkt en zegt: Oh je bent getrouwd.
Twee keuzes: ik kan het ontkennen of ik kan mee praten.
Ik maak de domste keuze achteraf gezien en zeg: Ja, sorry.
Waarom dit de domste keuze is? Het ontkennen zou nog wel meer vragen opleveren.
Waarom ik nou echt tegen een wildvreemde sorry zei is mij een raadsel. Ik heb mijn partner ernstig teniet gedaan door wat ik in één seconde tegen een vreemde zei. Ja sorry in die context betekende eigenlijk net zoveel als: ja ik ben bezet maar heb er spijt van. Alsof ik er spijt van zou hebben dat ik bezet ben. Geen seconde spijt heb ik daar van. Elke seconde dat ik mijn leven mag delen met mijn partner is geweldig.
Hij gaat verder met: Anders had ik je eens mee uit gevraagd.
Ik laat het dit keer wel om te zeggen: Ja, helaas. Want dat vind ik ook geen seconde jammer.
Bedenk me opeens dat ik echt moet ophouden met dingen te zeggen die ik niet meen.
Alsof ik uit zou willen met een jongeman die waarschijnlijk net oud genoeg is om zelf auto te mogen rijden, twee meter lang is met haar wat perfect in model zit ondanks dat het hard waait. Nee ik val niet op mannen van 2 meter lang.
Eigenlijk val ik helemaal niet op mannen. Nee dit is geen veredelde "ik kom uit de kast" opmerking.
Er is maar één man waar ik op val. Of eigenlijk voor gevallen ben. Laat mij maar mooi liggen, er is namelijk geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om over mij heen te lopen. Nee zijn deurmat ben ik niet, maar ben wel behoorlijk onderste boven van hem en vooral ook door hem.
Dit gedonder heeft lang genoeg aangehouden. Doei, vreemde meneer.
Sinds die tijd blijf ik er maar aan denken. Nee niet aan die meneer. De eerder in mijn hoofd gemaakte "dader informatie" is mij geheel weer weg gevlogen.
Wat zeggen wij mensen toch veel dingen die we eigenlijk niet menen. Het is al niet gebruikelijk dat ik ook maar ergens sorry voor zeg. Alles wat ik zeg en doe daar sta ik achter, hoewel het soms niet de meest briljante acties zijn.
Spijt heb ik er dus ook niet van dat ik het tegen die meneer gezegd heb. Actie - reactie. Ik heb een actie gemaakt door dat te zeggen, de reactie is een complete oorlog in mijn hoofd. Gelukkig heb ik de rest van mijn leven om het goed te maken met mijn mooie "man".
Als we bijna bij huis zijn zien we harry achter een harry. (vertaling: meneer achter zijn grasmaaier) Vanaf ander kant meertje kijk ik toevallig zijn kant op en dan opeens vanuit het niets is daar het volgende opmerkelijke moment van de dag.
Harry schuift harry zo de plomp in. Welke harry zijn schuld het was daar heb ik geen idee van. Maar feit is dat gemotoriseerde harry kopje ondergaat en vleselijke harry tot zijn middel in de blubber staat. Ik kan me nog net beheersen om het niet uit te gieren van het lachen. Dochterlief kijkt mij aan en zet het wel op een lachen, waarschijnlijk had ik een vreemd hoofd door het niet willen lachen. Dan is er geen houden meer aan. Al lachend schuif ik dochterlief snel achter een eerst volgende struik en lachen we samen.
Na anderhalf uur lopen zijn dochterlief en ik weer bij ons huis wat ons thuis is. Zodra de kinderwagen de drempel over is denkt ze laat ik het maar op een zielig snikken zetten want dan krijg ik wel eten en zo geschiedde.
Als ze gegeten heeft geef ik haar nog twintig vliegtuig zoentjes..... Kom op daar heeft iedere vader of moeder zich toch schuldig aan gemaakt?
Je neemt je baby tilt het kind boven je hoofd en doet "brr brr brr" om vervolgens het kind naar je gezicht te bewegen en het te zoenen. Dit herhaal je minimaal vijf keer. In de hoop dat je kind heel erg begint te lachen. De enige die stom staat te grijnzen jezelf blijkt te zijn om vervolgens gegeneerd in het rond te kijken of iemand het heeft gezien.
Gelukkig is mij het scenario van "ik had net gegeten en dat komt er nu weer uit" bespaard gebleven.
Ze valt volledig voldaan in slaap en trots blijf ik nog even naar haar kijken.
Wat kun je toch wat meemaken met je baby van 10 weken.
~ als ware Liefde je in jouw ogen kijkt, kijk dan niet weg, maar betover het met je eigen ogen. Laat deze bezwering nooit voorbij gaan. ~
Deze blog is voor iedereen die kinderen heeft, een kind is of een kind verwacht!
Natuurlijk had ik ook kunnen beginnen met: Blog voor iedereen. Het is echter niet mijn stijl om dat soort korte zinnetjes te maken. Vind het ook nogal hokjes gedrag. Iedereen over één kam scheren. Dat is niet echt heel erg hygïenisch. Vandaar dat je op dit moment zelf mag bepalen in welke categorie je past en er dan achter komen dat ook deze blog voor jou is.
Is dit sociaal gedrag of asociaal? Soms ben ik op dat gebied een beetje de weg kwijt. Het verschil is naar mijn mening een behoorlijk grijs gebied.
Wanneer is iemand heel erg sociaal? Wanneer ben je asociaal. Ik ben niet iemand die zichzelf in het midden van de ruimte plaatst als ik ergens nieuw ben, of zelfs al jaren kom. Ik ben meer van de lama's. Als je wat geestigs te vertellen hebt dan doe je een stapje naar voren, lacht het hardst om jezelf en doet weer een stapje naar achteren. Meestal ben ik meer van het luisteren en kijken hoe andere mens-personen sociaal zijn. Meestal zie je op een verjaardag groepsvorming. De mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant. Een groot verschil zit er ook tussen de gesprekken. Waar het bij de mannen vooral gaat over gemotoriseerde voertuigen, drank, werk en vaak ook schuine taal of moppen, gaat het bij de vrouwen vooral over onze kinderen, het rondbreien van onze dagen, het letterlijk breien en mode&make-up. Nu snappen de mensen die mij goed genoeg kennen dat ik meestal een beetje probeer op het randje te gaan zitten. Sociaal gezien behoor ik tot het vrouwelijk geslacht en maak ik mij ook schuldig aan dingen als : mijn kind kan dat, want tsja ik ben nu eenmaal de opschepper thuis. Met een half oor probeer ik dan de conversatie mee te krijgen van het mannelijke gedeelte. Vaak kom ik er achter tot mijn verbazing dat ik meer mee kan praten met de mannen dan met de vrouwen. Als je allemaal met vrouwen bij elkaar zit hoef je niet te proberen om het eens over voetbal of andere sporten te gaan hebben. Iedereen kijkt vol enthousiasme je kant op als je iets gaat zeggen, als de woorden echter in hun hoofd op een rijtje geplaatst zijn knikken ze beleefd ja, waar dat niet op van toepassing is en vervolgens lachen ze. Weer een gesprek doodgebloed. Als het gesprek dan verder gaat over mode of make-up moet ik afhaken. Van beide heb ik geen enkel verstand. Als ik mij probeer op te maken dan zie ik er minstens even goed uit als clown Bassie. Als ik denk dat ik heel modieus ben dan lijk ik op Adriaantjeuhhhh. Nog nooit in mijn levensdagen ben ik bij een schoonheidsspecialiste geweest. Ik ga twee keer per jaar naar de kapper om mijn haar te laten knippen en dat is ook echt het maximum. Ik epileer mijn wenkbrauwen -1 keer per jaar. Gerust had ik ook kunnen zeggen dat ik hier dus ook niet aan mee doe. In mijn haar kan ik een vlecht maken een staart maken of het los gooien.
Veelal ben ik dan ook een gehele avond stil aan het luisteren naar wat anderen te zeggen hebben. Als ik dan later de vraag krijg "vond je het wel leuheuk?" dan kan ik toch altijd met "ja" antwoorden. Meestal volgt dan nog "maar je was zo stil". Ja dat klopt ik hoef niet zelf aan het woord te zijn om een leuke avond te hebben, liever niet zeg ik luister de hele dag al naar mezelf.
Als moeder zijnde van een baby luister ik regelmatig naar mezelf. Als je een film van mijn dag zou maken dan zou ik me die avond blauw gieren van het lachen. Het begint al in de ochtend als ik haar van bed haal. Klein voorbeeld hoe dat zou kunnen gaan:
Goedemorgen schoonheid, heb je lekker slaapie gedaaaaan? (alsof ze opeens gaat zeggen: nou mama ik ben één keer wakker geweest, maar verder wel) als ik haar tot bed uit haal trek ik eerst drie gekke bekken want ze is zo lief als ze lacht. Dan zou ik kunnen zeggen: ahhh moet jij lachen? (wederom verwacht ik echt geen antwoord). Dan vervolg ik het ritueel met "kom maar lekker bij mama" alsof ze opeens gaat opstaan en naar me toe komt. Als ik haar dan op de commode leg dan begin ik met eerst kietelen van haar buik om daarna nog vier gekke bekken te trekken. Daarom krijgen wij vrouwen vroeg rimpels. Dochterlief lacht me compleet uit en ik voel mezelf warm worden omdat ze naar me lacht. Ja wie zou hier niet om lachen. Dan ga ik verder met dingen als "dan nu je sokkiepokkiewokkie uit" , "heb jij een grote bahbah gemaakt?" en als laatste vertel ik haar ook nog even hoe een stinkerd ze wel niet is. Dit allemaal ook nog eens met een hoog stemmetje want dat is natuurlijk. Sociaal gezien is dat bij vrouwen zo geprogrammeerd. Baby's reageren daar eerder op dan een lage stem. Niet alleen werkt dat zo bij baby's maar ook als vrouwen afscheid van elkaar nemen of nou ja eigenlijk van wie dan ook. Hoe vaak hoor je geen vrouwen afscheid nemen met "nou doehoeeeeeeeee, ja doehoeeeeee".
Dat laatste maak ik mij dan niet schuldig aan maar dat eerste zeker wel.
Als ik dan beneden kom met een dochter met schone sokkiepokkiewokkie's dan wachten daar twee kinderen van het mannelijk geslacht op mij.
Tactiek is compleet anders bij kinderen van wat oudere leeftijd.
Waar je bij een kleintje nog probeert indruk te maken met "neeeeheeeej" moet je echt een andere aanpak gebruiken bij oudere kinderen.
Als Lars en Ivan iets doen wat niet mag ga ik niet proberen met "neeheeej dat mag toch niet" nee hoor dan gebruik ik de schoktechniek.
Deze werkt het beste als je verdekt staat opgesteld achter het kind. Vervolgens neem je een hap lucht en schreeuw je met een lage stem "EUJJJH".
Van de schrik laten ze opeens het gene waar ze mee bezig zijn. Dit moet je dus vooral niet doen als ze iets waardevols in handen hebben.
Dingen vragen als "wat doe jij nou?" moet je ook niet doen. Je kunt zien waar ze mee bezig zijn dus het vragen heeft geen nut en daarmee vraag je ook eigenlijk "vertel mij waar je mee bezig bent, of laat het me nog een keer zien."
Sociaal gezien vinden mensen het niet acceptabel dat je jouw kroost in het openbaar "EUHJ" noemt. Nee ik noem mijn kind geen "EUHJ" maar hij luistert er wel naar, omdat hij weet dat hij iets doet wat niet mag.
Ik kan in het openbaar een heel gesprek aangaan met mijn kinderen als ze in de winkel een andere kant op gaan. Ik kies voor gehoorzaamheid.
Als één van mijn kinderen gaat staan brullen omdat ze niet mee willen laat ik ze gewoon staan en zeg "nou dan blijf hier maar".
Eigenlijk bijna standaard staat er dan wel iemand in de buurt die zegt: Ahhhhh dan mag jij wel met mij mee naar huis hoor lieverd.
Als je dan reageert met "dan neem je hem toch mee" rollen ogen bijna uit hun oogkassen. Maar ik krijg wederom wel gedaan wat ik wil kindlief is ernstig overstuur om met een vreemde mee te moeten en kiest dan toch voor mama. Het leven bestaat uit keuzes maken en dat kunnen ze beter maar vroeg leren, op wat voor manier dan ook.
Sociaal gezien weer niet verantwoord natuurlijk.
Als laatste zit ik mij al een tijdje af te vragen waarom het zo is dat ouders altijd zeggen als hun kind ziek is "ik wou dat ik het van hem/haar kon overnemen".
Waarom zou je dat willen?
Als ik kijk naar mijn kinderen hebben ze wel eens een griepje te pakken of een astma aanval. Uiteraard heb ik mij ook schuldig gemaakt door dingen te zeggen als "het kan beter mij overkomen" of "wat wou ik graag zijn pijn overnemen".
Als een kind ziek is vertroetel je het lekker, mag hij opeens hele dagen tv kijken liggend op de bank met een dekentje. Mama rent op en af met wat lekkers te eten en drinken. Het is voor een kind vervelend maar zo voelt hij wel de genegenheid en liefde die een moeder voor hem of haar voelt.
Als ik nou bijvoorbeeld een griep van één van mijn kinderen zou overnemen dan zag mijn dag er zo uit:
Wakker worden, MAHAAAAAAAAAAAAAM waar is die ene broek, in je kast zoon, WAAAAAAR DAHAAAANNNN, *zucht* ik kom al, WAT? , ik zei ik KOM AHAAAAAAAAAAAAAAL, Mam heb jij mijn jas/schoenen/tas gezien?, Dochterlief zet het op een gillen, ik zou mijn ernstig pijnlijke lichaam naar het kind toe slepen om haar te voeden, met 40 graden koorts je te pletter zweten toch haar tegen je lijf duwen. Daarna zou zij compleet langs haar luier poepen en daar vervolgens erg hard om lachen, ik zou dit keer niet zeggen "wat doe jij nou kleine stinky" ik zou nu alleen zuchten. Als ik vervolgens mijn logge lijf op de bank met een deken neer wil planten ligt die vol speelgoed, etenswaren en kledingstukken. Eerst maar opruimen. Dan is de wasmachine klaar, er wacht nog een stink handwas, manlief belt hoe het met me gaat om vervolgens te zeggen "ja dat is mooi ruk, nou doe maar rustig aan", er moet nog gekookt worden want de rest moet wel eten terwijl je liever boven de wc zal hangen, eigenlijk liever nog wil je in bed liggen in het donker met een washandje op je voorhoofd een emmer naast je en iemand die voor je naar de wc gaat. Wie bellen we op een dag als die? Onze moeders, die dan vragen "hoe gaat het met je?" om dan te antwoorden met "Mam ik ben zoooo ziek" om dan te krijgen horen "ja moeders kunnen niet ziek zijn he!?"
Dan plots komt daar het besef:
Mijn moeder was vroeger nooit ziek, want die kon simpel weg niet ziek zijn, als zij ziek was dan moest ze gewoon door met alles.
Dus nee ik neem het liever niet over van mijn kind. Hij mag lekker ziek zijn en dan vertroetel ik hem of haar met alle liefde en zijn ze na een dag vaak al weer stukken beter.
Maar sociaal gezien zal ik dit maar niet als reactie geven op een moeder die zegt : Ahhh gossiepossiewossie ik wou dat ik het van hem/haar kon overnemen, zo zielig als ze ziek zijn!
Nee kinderen met griep zijn niet zielig. (Zijn wel ziektes die voor kinderen heel erg zijn) Kinderen met griep zijn gewoon twee dagen nog iets meer vervelend dan dat ze normaal gesproken zijn. Het zijn dan zielige kindjes in gedrag: Mahaammmm ik voel me zooohooo ziehieeeekkkk, mag ik bij jullie in bed? Mag ik een koekje? mag ik wat drinken? mag ik een broodje? misschien wil vla wel? ik moet plassen mama...
Daarvoor zijn het ook nog kinderen, ze hebben hun moeder nog steeds nodig. Eerlijk is eerlijk wij moeders vinden het heerlijk als onze kinderen ons nodig hebben.
Het is nu tijd om weer sociaal met mijn kinderen te gaan doen, want eentje staat hier in mijn nek te hijgen "mama waar is dat voor, waar is dit voor, schrijf je een boek?wat doe je?druk je zo maar letters in?wow jij kunt dat wel snel?waarom doe je dat?mama, maamaa, MAMAAHAAA!
In één klap wonen wij samen met een bekende Nederlander. Dat het een klap was en nog steeds is dat is wel duidelijk. Zo wel lichamelijk gezien voor ons allemaal maar ook zeer zeker in onze goed gevulde bovenkamers.
Maandag 25 maart 2013,
De dag begon met opstaan, dochter voeden, allemaal in de kleren, de jongens hun tasjes klaar maken en naar school sturen op de fiets, dikke zoentjes mee en gaan, boodschappen tassen in de auto en naar Stadskanaal, de lidl leeg winkelen, Marcel bij het werk afzetten, naar Veendam, boodschappen uit de auto, in de kasten. Net klaar telefoon, Marcel halen in Stadskanaal, terug naar Veendam. Kwart voor twaalf thuis. Dochter voeden. Wachten op de jongens om knakworstjes te eten. Twaalf uur. RingRing de deurbel, ahh daar zul je de jongens hebben.
Marcel deur open doen.
Vreemde stem: Woont Lars hier?
Marcel: Ja!?
Vreemde stem: Dan kun je beter even mee gaan, want hij is onder een auto gekomen!
Stilte
Vreemde stem: Hij maakt het verder goed.
Marcel zijn jas gegrepen in de auto gesprongen en weg was hij.
Ik hoor alleen maar in mijn hoofd rond spoken: hij maakt het goed, hij maakt het goed.
Dochterlief heeft opeens geen honger meer en laat los. Ik leg haar op de bank en pak mijn telefoon.
Ambulance komt aan brullen.
Ik kan alleen maar denken: Oh nee toch dat is toch niet voor mijn kind, oh nee toch.
Telefoon gaat over.
Marcel: Hij maakt het goed, heeft een hoofdwond en waarschijnlijk zijn been gebroken hij gaat nu in de ambulance.
Ik: Dan kom me NU maar halen.
Dochter in maxicosi gestoken, luiertas gegrepen (zonder luiers zou later blijken)
In de auto gesprongen.
Situatie op plek ongeval.
Wij komen aanrijden en het eerste wat ik zie staan in een zilverkleurige Renault, complete voorruit aan gort. Onbegrip wat naar boven komt omdat mijn zoon zijn lichaam dat veroorzaakt heeft.
Terwijl ik op automatische piloot uitstap zie ik kleine Ivan voorin de politie auto zitten, grote glimlach rond zijn mond al zwaaiend. Kind nummero één maakt het dus goed. Kind nummero twee ligt in de ambulance.
Als de deur geopend word en ik bij hem mag, zie ik mijn dappere zoon daar liggen. Quickscan maak ik van zijn lichaam.
Ogen open : check
Aanspreekbaar: check
Hoofd: Bult met bloeduitstorting
Ogen: Helder en vochtig
Torso: Rustige ademhaling, soms wat schokkend door het huilen.
Onderlichaam: Been die een grote bult laat zien op het onderbeen, gebroken waarschijnlijk wel, word gespalkt.
Toestand: Ernstig geschrokken, goed bij bewustzijn, huilen en bang.
Hij word klaargemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Ik geef nog wat informatie aan mevrouw agent, ambulance medewerkster en aan mezelf.
Situatie overzien, Lars ligt in de ambulance, Ivan zit in de politieauto, Marcel spreekt met politie en betrokken mevrouw, Ayessa ligt te slapen in de auto.
Duidelijk is gelijk ik zit naast Lars in de ambulance als we naar het ziekenhuis gaan. Marcel rijdt er achteraan. Ivan vraagt of hij ook mee mag in de ambulance. Dat mag, hij mag voorin zitten.
Snel haal ik nog even mijn telefoon op uit de auto dit om contact te houden. Marcel moet nog wat zaken afhandelen ter plaatse. We wisselen informatie uit en dan vertrekken we.
Ik heb gekozen voor het Refaja ziekenhuis in plaats van het ziekenhuis in Winschoten. Rustig rijden we naar het ziekenhuis.
Lars blijft goed aanspreekbaar maar is wel erg moe.
In het ziekenhuis
Ze vervoeren Lars naar een trauma kamer wat ik doorgeef via de telefoon aan de achterban.
Daar laten ze hem even liggen om bij te komen. Hij is ook rustiger.
Hart en Longen in orde.
Marcel komt aan met Ayessa, we zijn weer compleet.
Er komen allemaal verschillende mensen langs die of iets willen weten of verkeerd zijn.
Hij mag nog wat bloed afstaan. Erg bang is hij voor alles. Ze hebben ook geen tijd om alles goed uit te leggen.
Daarna komt de arts kijken en doet een lichamelijk onderzoek te beginnen bij het hoofd.
Hoofd bewegen: in orde
Nek: in orde
Ribben: in orde
Buikstreek: in orde
Bekken: in orde
Rechterbeen: in orde
Linkerbeen: kijken, niet in orde
Conclusie arts :
Ik wil graag foto's laten maken van zijn been en dan wel van het bovenbeen, knie, onderbeen als ook de enkel. Maar ik ga eerst even kijken wat het protocol voorschrijft bij dit soort grote trauma's, ik ben zo terug.
Arts komt terug gewapend met een oranje gevaarte.
Trauma protocol schrijft voor:
Nek stabiliseren, plat liggen, scan van hoofd, Thorax foto's, foto's van het onderbeen.
Met als gevolg Lars mag opeens niet meer bewegen en mag alleen ja of nee zeggen.
Hij moet plat blijven liggen opeens en gaat zo door het ziekenhuis heen.
Eerst moet hij door een scan heen, ik mag mee totdat hij op de tafel ligt.
Vijf minuten later, scan klaar.
Daarna moeten er foto's gemaakt worden.
Terwijl ik met Ayessa naast mijn sta vraagt meneer: Is er een kans dat u zwanger bent?
Ik ben net bevallen mafkees.
Toch moet ik achter het raampje staan in plaats van bij een zeer bang kind met een loden schort voor.
Nadat er een aantal foto's opnieuw gemaakt moesten worden is hij klaar.
We worden terug gereden naar de spoed eisende hulp. Daar aangekomen is er geen kamer vrij.
Hij moet ergens in een kamertje achteraf verblijven, de man van de röntgen geeft aan dat als het te lang duurt voordat er iemand komt we aan de bel moeten trekken, want dat gebeurd wel vaker, het is erg druk.
Na een tijdje komt de arts terug en de nek kraag mag af want dat is in orde.
Daarna het grote moment hoe is het met zijn been?
Hij heeft zijn been gebroken, maar het is een mooie breuk, hij loopt wel erg schuin en is vrij lang, maar het staat mooi op elkaar. Het scheenbeen is gebroken en zal in het gips moeten.
Zodra er tijd is komen ze hem halen om te gipsen. Hij zal ook voor 24 uur opgenomen worden om te observeren en niet voor zijn hoofd trauma maar om te kijken wat zijn ernstig gezwollen been doet onder het gips.
Hij krijgt diclofenac in combinatie met paracetamol.
Als hij naar de gipskamer mag ben ik net Ayessa aan het voeden dus Rutger gaat met hem mee.
Daarna worden wij gehaald en gaan we naar de kinderafdeling.
Hij zit van tenen tot lies in het gips, eigenlijk is het kunststof met de kleur hulk groen.
Als wij op de kinderafdeling komen gaan de pilletjes goed werken en raakt hij helemaal in een roes.
Mega druk en opeens roept hij : Dit is de mooiste dag van mijn leven!
Wij denken daar toch ietwat anders over, maar gelukkig staat net dat stukje op de film.
We zijn inmiddels ruim drie uur verder sinds aankomst in het ziekenhuis.
Opeens gaan alle dingen opnieuw door mijn hoofd heen. Veel vragen krijg ik er ook door.
Stel je voor dat hij wel nek letsel had gehad dan kwam die kraag mooi even te laat.
Er was geen tijd om een doodsbang kind dat is aangereden door een auto op zijn gemak te stellen.
Informatie komt niet van A naar B, ook wij hebben te weinig informatie gekregen.
We zijn vooral heel erg blij dat het bij een gebroken scheenbeen gebleven is.
We zijn rond kwart voor acht weer thuis met Ivan en Ayessa.
Morgen mag ik Lars weer ophalen uit het ziekenhuis als alles goed gaat. Wat wel de verwachting is.
De volgende dag heeft Marcel kunnen regelen dat hij niet aan het werkt hoeft en gaat dus mee naar het ziekenhuis.
Al snel blijkt inderdaad dat Lars mee mag naar huis. Eerst moet hij nog even leren lopen met krukken. Om die krukken even te lenen in het ziekenhuis blijkt ook nogal wat voeten in de aarde te hebben. Gelukkig lukt het en komt er ook een fysiotherapeut.
Lars loopt zoals de meeste kinderen zo weg met de krukken.
Wel geeft hij aan zijn been erg zwaar te vinden. Wij besluiten dan ook zowel krukken als een rolstoel te gaan huren en lenen.
Sinds januari dit jaar zitten de krukken niet meer in het ziekenfonds.
Lars naar de auto krijgen blijkt nog best wel een uitdaging.
Hij moet met zijn gipsen been ook op de achterbank naast Ayessa. Het gaat allemaal maar net.
Daarna gaan we krukken huren en een rolstoel lenen. De krukken kunnen we wel huren, maar de rolstoel blijkt niet aanwezig te zijn en moeten we achteraan bellen.
Zodra we thuis zijn begint het bellen.
Want je hebt al een klap gehad van het ongeluk maar daarnaast komt er nog zoveel meer bij kijken.
We blijven maar bezig met instanties bellen en bellen en bellen en in de wacht staan en doorverbonden worden.
Want hoe doe je dat in huis? Wij wonen natuurlijk op de eerste etage. We hebben alleen beneden en boven een wc, niet op de woonlaag.
Hoe krijgen we Lars naar boven met een been die niet kan buigen? Tillen is hij eigenlijk wel een beetje te groot voor.
Zittend op de trap en dan zijn been vast houden en naar boven schuiven dat kan.
Hij heeft lichamelijk een klap gehad, maar ook wij krijgen lichamelijk een klap, stress put je lichamelijk al uit, maar ook het tillen is lichamelijk zwaar. Marcel kan hem over zijn schouder gooien zodat zijn been zo min mogelijk beweegt. Ideaal.
Dit is voor mij echter een heel ander verhaal. ik moet het een stukje tillen en dan op trap zetten om naar de wc te gaan al schuivend.
Veel bukken met een rug die eigenlijk al onder een scan door had gemoeten omdat ik tijdje terug van de trap gelazerd ben en een aantal wervels gekneusd heb.
Lars is ook nog heftig onder de indruk van alles. Dan pas blijkt hoe klein ze eigenlijk nog zijn, want hij vraagt aan Marcel of hij een paar dagen vrij wil nemen om bij hem te zijn.
Zo krijgen wij ook de mogelijkheid om dingen te regelen en is het in huis ook iets makkelijker.
De verzorging van een kind dat opeens hulpbehoevend word valt erg zwaar.
Lars weet ook niet wat hij moet doen. Filmpjes kijken en een beetje zittend spelen.
Lichamelijk op zijn been na voelt hij zich heel erg goed. Donderdag gaat hij dan ook alweer voor de eerste keer weer naar school.
In de rolstoel duwen wij hem naar school toe. Dat is wel erg fijn voor hem om even weer wat anders te doen dan alleen maar stil liggen en een beetje tv kijken.
We hebben allemaal natuurlijk een klap gehad.
Want geloof mij je wilt echt niet als ouder zijnde het bericht horen dat je kind onder een auto ligt.
Marcel heeft hem ter plaatse nog voor de auto zien liggen. Ik ben zo blij dat ik dat beeld niet heb gezien, maar hem zag toen hij in de ambulance lag.
Ivan heeft zijn broer aangereden zien worden. Hij reed achter hem op de fiets en heeft dus kunnen zien hoe Lars over de motorkap tegen het ruit smakte en vervolgens op de grond viel. Ivan durft niet meer alleen naar school toe.
Hoe Lars er geestelijk uit komt zal nog moeten blijken.
Het heeft in ieder geval een enorm impact gehad op ons leven. Het is ook nog maar afwachten of hij geen last blijft houden lichamelijk.
Frustraties bouwen zich ook op. Hij voelt zich verder goed maar kan niks. Ontzettend veel aandacht vraagt hij hierdoor. Bij elke kleine beweging moet hij ons roepen. Als midden in de nacht zijn been van het kussen glijd moeten wij die er weer op leggen. Wil hij een glas drinken hebben moeten wij die gaan halen, wil hij het glas weg zetten op tafel moeten wij dat doen. Als hij wil spelen moeten wij dit gaan halen. Als hij een film wil zien moeten wij dat doen. Als hij naar de wc moet dan moeten wij mee, doordat hij zo ongelukkig in het gips zit kan hij zijn achterwerk ook niet afvegen. Douchen is een complete veldslag. De kleinste dingen waar je nooit bij stil staat kosten nu enorm veel moeite en tijd.
Ik ben dan ook enorm blij dat Marcel een paar dagen heeft vrij kunnen nemen om hierbij te helpen. Het zorgen voor Lars kost op het moment al heel erg veel tijd ook Ayessa vraagt natuurlijk de nodige aandacht, Ivan heeft ook zijn dingen en er moet veel geregeld worden als na sleep van een ongeluk. Wij moeten alles bijhouden en opsturen om alles vergoed te krijgen.
Daarnaast ben ik natuurlijk net 7 weken geleden bevallen en zijn mijn buikspieren pas net weer op hun plaats, tillen gaat ietwat moeizamer daardoor.
Aanstaande woensdag mag Lars opnieuw naar het ziekenhuis voor een controle foto en daarnaast ook voor een nieuw gipsje. We hopen dat hij nu compleet in het gips gaat, maar alleen zijn onderbeen. Dan is lopen op krukken ook wat makkelijker, maar we zullen zien.
Met alle Liefde en geduld zorgen wij de komende tijd extra goed voor hem.
Want je houdt na een ongeluk best wat onbegrip en een naar gevoel over, maar het gevoel van blijdschap dat het "alleen" maar een gebroken been is overheerst alles, want.... * ik zeg het nog één keer * dit had zo anders kunnen aflopen.
We zijn ook erg blij dat de mevrouw van de auto geen 50 reed wat ze daar wel mocht.
Omdat we nogal veel vragen krijgen wat er precies gebeurd is willen wij graag zeggen dat het echt een ongeluk was, er geen kwade opzet in het spel was, de mevrouw ook erg geschrokken is evenals haar vijfjarige dochtertje die alles ook heeft zien gebeuren, we goed contact hebben met dat gezin en het een kwestie is van elkaar echt niet meer kunnen ontwijken.
Lars fietste erg hard en slipte waardoor de auto hem niet meer kon ontwijken ondanks hard remmen.
Hij is daarna frontaal op de auto gebotst en met zijn hoofd, schouder tegen het voorruit gevlogen en zijn been is gebroken doordat die tegen de bumper is gekomen.
Dankzij tv, internet en krant is onze zoon nu een bekende Nederlander, maar liever hadden wij hem nog voor onszelf gehad.
Op het moment laten we ons begeleiden door allerlei instanties en zal de klap van het ongeluk nog lang na-galmen in ons leven!
Dankbaar zijn wij voor alle kaartjes en interesse in onze kanjer en voor de tien engeltjes op zijn schouder!!!
Er moet mij toch een verhaal uit mijn hoofd. Al dagen lang spookt het door mijn hoofd.
HAK wat in de vredesnaam dachten jullie toen jullie het 1-2-3-klik-open deksel maakten?
Ernstig ontevreden ben ik met deze uitvinding.
Niet eens omdat het niet doet wat het zegt te doen. Het idee is leuk bedacht, maar het nadenken over de gevolgen is achterwege gelaten.
Ik neem zo maar even een dag uit mijn leven:
Op een willekeurige dag dit jaar....
Manlief gaat werken, ik heb het ook mega druk en ren van hot naar her. Rond etenstijd zorg ik dat er een maaltijd op tafel klaar staat.
We schuiven allemaal aan en beginnen met eten. En dan en dan en dan gaat het helemaal mis.
Bij mijn groenten en vlees wil ik een beetje appelmoes, ik pak de pot appelmoes en 1-2-klik-open en gooi *plof* zonder er bij na te denken een beste hoop moes op mijn bord.
Drie paar mannelijke ogen kijken mij geschokt aan. Ik denk nog neeeeeee wat doe ik nu, maar het is al te laat.
Zelfstandig heb ik een pot appelmoes los gekregen, zonder de hulp van een man. Hiermee heb ik geheel onbewust het ego van mijn drie mannen naar beneden gehaald. Hiervoor hebben wij vrouwen namelijk geen man meer voor nodig. Ieder eet moment van de dag is toch echt elke dag weer de bevestiging voor mijn partner dat ik niet zonder hem kan en hem nodig heb.
Dit moment komt geheel te vervallen, want opties heb ik niet meer.
Als ik een pot pak en aan mijn lief vraag of hij hem open wil maken omdat hij zo sterk is zal hij me voortaan aankijken alsof mijn armen eraf liggen omdat zelfs een kleuter de kracht nog heeft.
Als ik zelf het deksel eraf klik is daar het besef weer dat ik hem daarvoor niet meer nodig heb.
Geen pot openmaken is ook geen optie.
Hak waar waren jullie mee bezig toen jullie dit geweldige klik systeem in de schappen neer hebben gezet.
Er is niet verder over na gedacht wat dit voor veel gezinnen betekend.
Ik ben nu verplicht als vrouw om mijn man op een andere manier duidelijk te maken dat ik niet zonder hem kan en hem echt nodig heb.
Nu heb ik gelukkig een geweldige relatie met een geweldige man en weet hij ook dat ik hem echt wel nodig heb.
Het is dus in onze relatie niet zo zeer een probleem, maar in heel Nederland zullen er aardig wat relaties ernstig beschadigen door dit klik systeem.
Ik wil hierbij dan ook een ieder waarschuwen om hiervoor te waken.
Vrouwen vertel je man op een andere manier dat je hem echt nog wel nodig hebt, ook al kunnen we nu alles zelf!!!!
Voor alle tracktor-pull fans: Deze blog heeft niks maar dan ook niks te maken met de NewBorn Deere. Of toch wel?
Ik kan toch wel enige gelijkenis zien. Ons gezin is net als de Newborn Deere ook een machtige machine. Er komt een geweldige kracht uit voort. Toch zie ik ook wel degelijk een groot verschil, de Deere doet het dit seizoen niet geweldig en is vaak kapot. Ons gezin is echter niet kapot te krijgen.
(niet) zo maar even een dag uit ons leven.
Dinsdag 5 februari 2013.
In de ochtend kijken we elkaar aan met een gespannen gevoel. Lars gaat zich aankleden en klaar maken voor school. Ivan blijft echter een dagje thuis, die voelt zich nog steeds niet helemaal lekker. Marcel heeft vakantie dus we kunnen lekker rustig opstarten. We doen nog wat dingetjes in huis, maar veel komt er niet uit onze handen. Zenuwslopend dit. Om 10:40 gaat mijn telefoon volgens afspraak, dan heb ik het erover dat we in de ochtend telefonisch contact zouden hebben en dan niet precies om 10:40 uur. Gelijk wordt de verbinding weer verbroken. 10:41 gaat mijn telefoon opnieuw. Wederom gaat de verbinding verloren na 8 seconden. 10:41 weer neem ik mijn telefoon op. Dit keer gaat het goed. Ik heb aan de telefoon Linda van NewLife. Zoals afgesproken zal zij contact met ons opnemen over het maken van een afspraak aan het einde van de middag of begin van de avond. Echter is er weinig te doen en vraagt ze of het ons past dat ze rond de middag langs komt. Met zweethanden en een lichte trilling in mijn stem (of was het meer de kracht van de aardbevingen hier in het noorden?!) stem ik hiermee in. Als ik klaar ben met bellen, loop ik naar Marcel toe. Ik vertel hem dat Linda over een uurtje of 2 bij ons op de stoep zal staan. Eerst zie ik een blik die opluchting doet vermoeden gelijk daarna gaat die blik over in "dat is snel". Snel gaat Marcel nog wat boodschapjes doen. Ik besluit te gaan douchen, nog even lekker mijn haartjes te wassen, een geschikte outfit klaar te leggen. Het bed op te maken, spullen klaar te zetten en vooral zenuwachtig in het rond lopen.
Nadat Marcel weer thuis is gaat hij zijn moeder bellen met de vraag of Ivan misschien bij haar mag zijn in de middag en of ze Lars ook van school wil halen. Als ze rond half 12 bij ons binnen komt is de spanning ook op haar gezicht te zien. Om even voor twaalf gaat de deurbel. Daar is ze dan... Linda!
Na wat te babbelen is het tijd om te gaan kijken hoe het er voor staat. Na een hoop gedoe is dan daar eindelijk het moment. 12.05 uur de vliezen zijn gebroken. Plots is daar ook het besef: There is no way back. Ieder moment kunnen de weeën beginnen, maar het kan ook nog een hele poos duren. Het kan ook niet op gang komen en dan mogen we een dag later ons melden in het ziekenhuis. We babbelen nog wat met Linda en na drie kwartier besluit zij dat ze naar huis gaat. Zodra de weeën op gang zijn gekomen mogen we haar bellen.
Om 13.10 uur heb ik een licht zeurend gevoel in mijn onderrug en buik. Ik besluit dat ik nog even de toilet ga bezoeken. Als ik weer beneden kom heb ik het idee dat er wat aan gebeuren is. Zodra ik ga liggen rolt de eerste echte wee voorbij. Gelijk een goed heftige. Ik kijk naar de klok en na amper 3 minuten komt er weer eentje voorbij rollen. Ze duren gelijk een goede anderhalf minuut. Om 13:40 hou ik het niet meer en vraag ik aan Marcel of hij Linda weer wil bellen dat het nu toch echt wel begonnen is. Hij mag ook de kraamzorg gaan bellen, we krijgen te horen dat ze met hun tweeën gaan komen. Helemaal prima. Om 14:00 uur komt Linda binnen. Ze gaat even bekijken hoe ik in de weeën lig om de intensiteit te beoordelen. Ze gaat al haar spulletjes klaar leggen. Om 14:05 komt Mirjam de kraamhulp binnen. Zij gaat beginnen met spulletjes klaar te leggen voor de baby, het bedje voor te verwarmen en dat soort dingen. Om 14:10 komt de stagiaire binnen. Ik lig zo erg in de weeën dat voorstellen op het moment niet gaat. Linda wil graag constateren hoever het staat. We blijken al 8 centimeter ontsluiting te hebben. Zodra ik druk begin te voelen moet ik haar waarschuwen, want het gaat aardig snel.
Ik bedenk me opeens jeetje nog maar 8 centimeter. Dan moet ik er nog 2. Ik zit nu in een heuze weeën storm. Ik blijf maar aan het puffen. Daarnaast heb ik de hand van Marcel stevig vast, of was het iets steviger dan stevig?!
Ik begin druk te voelen en geef dit ook aan. Daar komt dan eindelijk het verlossende woord als ik het niet meer kan wegpuffen mag ik mee persen. Tijdstip 14.25 uur. Bij de eerste perswee zet ik te voorzichtig in en ben ik zoekende waarheen ik moet persen. Wegzuchten dus maar. Een flinke hap adem en nu er vol tegenaan. Ik voel haar gelijk een stuk naar beneden schuiven. Linda geeft aan dat het geen tien minuten gaat duren. Ik krijg strenge instructies dat wanneer zij zegt dat ik moet zuchten dat ik dat dan ook ga doen, want het gaat erg snel. Na één lange perswee, vier happen adem is daar dan het moment dat ik hoor: nu zuchten, niet persen, wachten op de volgende wee en dan doorpersen. Wat doe ik: Ik zucht, maar voel heel mijn lichaam doorpersen. Ik zeg nog: Ik kan het echt niet houden. Wat bleek? Ik had gelijk ik kon het echt niet meer houden, één duw later werd onze dochter geboren.
Nog voordat ze op mijn borst plaats nam brulde ze het al uit. Helemaal niks mis mee dus. Welkom Baby!!!!
Ik als mama heb haar 38 weken en 5 dagen bij mij gedragen en om 14.35 uur was het tijd om haar te delen met de rest van de wereld. Papa knipt haar navelstreng door en geeft haar eindelijk de vrijheid. Nu mag ze het zelf doen.
Leuk detail is wel dat ze geboren is met haar handje naast het gezicht. Zo lag ze ook constant in de buik en zo is ze dus ook geboren.
Na wat fijne momenten samen komt daar opeens de vraag: Wat is eigenlijk haar naam?
We zijn zo gewend aan het niet noemen van haar naam, dat de eerste keer haar naam hardop zeggen heel erg moeilijk bleek te zijn. Uiteindelijk krijg ik dan toch haar namen over mijn lippen: Ayessa Yara Daisy Knoop.
Uiteindelijk hebben we drie hele uren lang heerlijk ontspannen genoten met ons drietjes voordat we ook maar iemand op de hoogte zijn gaan brengen van het grote nieuws. Tijdens het vertellen van dit nieuws hebben we ook haar namen niet genoemd. Ik ben niet de enige die er moeite mee heeft om haar naam eindelijk te gebruiken. Voorheen was het constant Prutske en baby. Het moet echt nog gaan bezinken dat ze geboren is. Tijdens de bevalling van 80 minuten hebben we hier ook amper de tijd voor gehad.
Er is niet alleen een prachtig meisje geboren, maar ook een mama en een papa en twee grote broers. Newborn family.
Ik ben van mening dat de komst van een baby je als stel kan sterken of afzwakken. Ik heb tijdens het gehele proces enorm veel waardering gekregen voor mijn fantastische partner. Vanaf het moment dat we hebben besloten alle anti conceptie de deur uit te doen is hij geweldig geweest. Heel erg betrokken. Als ik hem nodig had dan was hij er voor mij. Als ik er nou om vroeg of niet, hij was er. Vol Liefde kijk ik naar hem. Hij was in mijn ogen al een geweldige partner, Lief-papa en maatje. Nu hebben we samen een dochter. Het is niet dat feit dat ik hem nog meer ben gaan waarderen, maar meer hoe hij omgaat met de dingen die er gebeuren in zijn leven. Hoe erg hij zijn best doet voor zijn gezin. Hoeveel Liefde, vreugde en geluk hij ons brengt. Dit meiske kan geen betere vader wensen. Wij kunnen ons allemaal geen beter persoon in ons leven wensen. Eerlijk oprecht puur.
Nu bestaat ons gezin uit vijf leden. Één grote stoere man, een manneke van 8 jaar oud, een manneke van bijna 7, een dame van 10 daagjes oud en niet te vergeten mijzelf.
Lieve kleine Ayessa geef papa en mama allebei maar een hand. Wij zullen deze vasthouden totdat jij groot genoeg bent om het alleen te doen. Maar ook dan zullen de handen van papa en mama er altijd zijn als je ze nodig bent.
31-12-2012 het is tijd om af te tellen, op te tellen en vooral tijd om niet langer uit te stellen.
Even een momentje stilstaan bij de afgelopen dagen die samen het jaar 2012 genoemd worden. Tijdens dit stilstaan bij al die dagen glijden er hele mooie herinneringen door mijn hoofd. Maar ook de nodige tegenslagen en momenten van intens verdriet.
Als je al deze momenten op één grote bult werpt en de balans opmaakt kan ik zeggen dat ik een geweldig 2012 heb gehad.
Nu zit ik hier op 31 december 2012 in ons Thuis in Veendam bij de keukentafel. Boven hoor ik het geluid van een playstation waar Ivan zich opperbest vermaakt, vanuit de woonkamer hoor ik het geluid van de televisie waar Lars onder een kleedje ligt te kijken naar één of ander programma, in mijn buik voel ik Prutske een spreidsprong uitvoeren waardoor beide ribben een por krijgen en ze met haar hoofdje mijn blaas bezoekt, ik hoor mijn telefoon een "blub-ik-ben-een-vis" geluidje maken als ik kijk zie ik dat het Marcel is. Het huis is gevuld met geluiden die mijn dierbaren maken of ze nu lijfelijk aanwezig zijn thuis of niet.
Als ik even wat verder inzoom op mijn fantastisch gezin... Wacht deze zin moet ik gelijk rechtzetten, want het is natuurlijk niet mijn gezin maar het is ons gezin. Terug naar het inzoomen op dit geweldige gezin. Op dit moment bestaat het lijfelijk uit vier personen. Marcel, Lars, Ivan en mijzelf. Nog niet aanwezig maar waar we met smart naar uitkijken is ons Prutske.
Als ik nog verder inzoom en kijk naar het afgelopen jaar met deze mensen kan ik per persoon een eigen balans opmaken. Als ik het inzoomen uitlicht kan ik per persoon een alles zeggend stuk tekst typen, wat ik ook ga doen, echter wat niet te zeggen valt is het gevoel en de emotie die ik voel bij een ieder van deze personen.
Laat ik beginnen bij Lars. Hij is mijn eerstgeborene en heeft van mij een mama gemaakt in naam. Mijn hart en hersens hebben hard moeten werken om aan deze titel de voldoen. Echter voelt het niet als hard werken omdat hij het zo makkelijk maakt om van te houden en voor te zorgen.
Met zijn bijna acht jaren oud is hij een wijs manneke die met sprongen vooruit is gegaan in 2012. Zowel in lengte als in ontwikkeling. Zijn persoonlijkheid krijgt meer en meer een eigen kijk op dingen. Sommige eigenschappen in hem herken ik, andere zijn geheel uniek voor hem. Inmiddels gaat hij naar groep 4 van de basisschool waar hij het erg naar zijn zin heeft. Dit jaar heeft hij zijn B en C zwem-diploma gehaald. Ook heeft hij de avondvierdaagse gelopen. Helaas dit jaar ook in het ziekenhuis gelegen met wederom een Astma aanval.
Hij is van een niet-wetende-hoe-om-te-gaan-met-veranderingen jongen gegaan naar een jongen die veel beter kan omgaan met zijn gevoel en de emoties die daarbij horen. Meer en meer geeft hij duidelijk aan wat hij wil en hoe hij het wil. Dit botst nog wel eens en hij kan dan ook erg boos worden. Het is een heerlijk joch dat alle ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen en dit mag en gaat ook met boze periodes en opstandigheid. Ja-knikkers hebben we al genoeg in Nederland (en de rest van de wereld). Wij hechten meer waarde aan persoonlijkheid dan gehoorzaamheid. Uiteraard weet hij wel wie er de baas is en het laatste woord heeft.
Ivan heeft opnieuw een mama van mij gemaakt, ook voor hem moeten mijn hersens en hart werken om aan deze titel te voldoen. Wederom lijkt het vanzelf te gaan. Houden van geeft ook hij een nieuwe dimensie. Hij mag over drie maanden zeven kaarsjes uitblazen op zijn taart. In mijn ogen blijft hij toch nog steeds een beetje klein. In lengte is hij ook nog steeds klein, in persoonlijkheid is er niks kleins aan Ivan.
Zodra hij opstaat verlicht hij elke ruimte waar hij zich bevind met een dosis vreugde. Zijn ego is ook niet klein te noemen. 2012 is het jaar waarin hij ontdekt dat hij commentaar kan leveren op anderen. Hij ontdekt het niet alleen maar geeft de betekenis ook gelijk een extra diepte slag. Overal heeft hij een mening over. In zijn ogen kan hij alles beter, weet hij alles beter en is hij gewoon beter. Zijn ego stijgt tot niveau hoofd-door-het-plafond. Volgens hem vind iedereen hem stoer en knap maar hiervan hoeven ze hem niet te overtuigen, dit wist hij natuurlijk al heel erg lang. Vol zelfvertrouwen en optimisme kijkt hij de wereld in. Onbezorgd en onbevangen. Het is een geweldig joch die iedereen aan het lachen krijgt. Aan karakter geen gebrek bij dit jochie. Hij gaat nu naar groep 3 van de basisschool en geniet hier ook volop van. Hij mag een A-diploma aan zijn diploma lijst toevoegen. Ook hij heeft de avondvierdaagse gelopen. Net als Lars is het een eigen persoon en echt eentje om trots op te zijn.
Naast de al twee bestaande minderjarige opdonders is er nog eentje onder constructie. Het ontstaan van onze Prutske mag geen raadsel zijn. Gewoon je-weet-wel en toen groeide er een mini-onsje onder en in mijn hart (ook in die van vele anderen). Dit kleine mini wezentje is ontstaan in 2012. De impact is niet te beschrijven. Het maakt van Lars opnieuw een grote broer, van Ivan voor het eerst een grote broer, van Marcel een vader en van mij opnieuw een moeder. Vele zorgen hebben we ons al gemaakt om dit kleine hummelke. Uit ervaring weet ik dat die niet verdwijnen als ze eenmaal in onze armen ligt. We kijken er erg naar uit om haar te ontmoeten en onze Liefde met haar te delen, want één ding is zeker er is genoeg Liefde in dit gezin om haar te bedelven onder een gigantische bult. Eerst nog zes weken vet kweken en dan stellen wij haar voor aan de wereld.
Mijn grootste Liefde dank ik als laatste, zonder hem zat ik hier nu niet. 2012 is een bewogen jaar voor Marcel geweest. Een jaar waarin ik hem enorm heb zien groeien. Niet in lengte, niet in dikte maar in persoonlijkheid wel. Hij heeft keihard gewerkt binnen en voor Jysk. Wat resulteert in een geweldige functie, waar hij meer dan recht op heeft en een ieder hem die erkenning ook geeft. Torenhoge verwachtingen zijn er binnen Jysk. Met kwaliteiten in overvloed en zijn enthousiasme en passie voor zijn beroep is hij een groot succes. Zelf is hij hier ietwat bescheidener in. Ik echter niet. 2012 is ook het jaar waarin hij een plaats heeft ingenomen in dit gezin, net als de rest van ons gezin. We hebben allemaal ons plekje gevonden. Het jaar waarin hij vader is geworden en met deze functie enorm content is. Het is hem op het lijf geschreven. Dankbaar ben ik hem dat ik de moeder van zijn dochter mag zijn. Het is een voorrecht om dit samen met hem mee te maken en te ondergaan.
2012 is ook het jaar geworden dat hij zijn belofte heeft ingelost bij de jongens om ons een thuis te geven op een plek waar we de eerst komende jaren niet weg hoeven. Nog net op de valreep hebben we kerst kunnen vieren in onze nieuwe woning. Wat heeft hij er hard voor gewerkt, geknokt en veel voor gedaan. Trotser dan trots.
Als ik mijn 2012 bekijk als partner van hem kom ik tot erg mooie gedachten. Een paar hiervan wil ik wel delen met jullie en een paar ervan kan ik niet delen met jullie omdat die niet te beschrijven vallen.
2012 als Partner van.... ik had hier ook kunnen kiezen voor de term vriendin van... Waarom ik dat niet gedaan heb? Ik ben immers de vriendin van.. want we zijn niet getrouwd. Voor mijn gevoel dekt de term vriendin van de lading niet. Hij is zoveel meer dan mijn vriendje. Hij is een volwassen man en dan niet alleen in leeftijd maar ook een echte man in gedrag en houding met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kies voor de term Partner. Nooit had ik gedacht of verwacht het zo fijn te vinden om niet langer de sterkste te zijn in huis. Huiselijkheid vond ik nooit zo goed bij mij passen. Ik dacht dat huiselijkheid een bewuste keuze voor jezelf was. Nu ben ik er achter gekomen dat huiselijkheid juist een gevoel is die je door een ander krijgt. Zo vind ik het heerlijk om mijn man (zonder trouwakte) een gezonde maaltijd voor te schotelen als hij thuis komt, het geeft me een warm gevoel als ik zijn sokken uit de wasmand vis en die voor hem was, of ik zijn overhemd strijk. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de dikke diesel de dam op hoor komen om vervolgens nog een sprongetje te maken als ik de sleutel in het slot hoor draaien. Een nog warmer gevoel krijg ik als ik vervolgens naar de koppies van Lars en Ivan kijk en ze hoor zeggen: snel snel verstoppen Marcel is thuis, dan moet hij ons zoeken.
Daarna volgt er een complete nu-mag-ik-aandacht-van-marcel oorlog.
Ware Liefde herken je als je het tegenkomt... wat vond ik dat een absurde gedachte. Met de nadruk op vond.
2012 is ook het jaar waarin ik heb getracht iets te vinden wat ik niet zo leuk aan hem vind. In 2013 zal ik deze zoektocht voort moeten zetten, want ik heb niks kunnen vinden.
Elkaar proberen te veranderen in de persoon waar je oud mee wilt worden is ook een zinloze tijdsbesteding. Als je iemand ontmoet waarvan je denkt goh als je nu iets meer dit of dat had dan was je perfect voor mij, die kun je beter maar voorbij lopen.
Ik kwam een persoon tegen met een persoonlijkheid en een uitstraling waarvan ik dacht die is perfect voor mij zonder ook maar 1 gram of beetje te veranderen. In de ogen van een ander zal hij ongetwijfeld niet perfect zijn, maar daarom is hij ook mijn partner.
Wetende dat hij waarschijnlijk niet perfect is maakt hem niet minder perfect voor mij.
2012 is ook het jaar waarin we samen de stap hebben genomen om samen ouders te willen worden. Dit zal onze relatie enorm veranderen, we zullen niet alleen partners van elkaar zijn en huisgenoten maar ook samen ouders. Dat maakt ons samen tot geliefden, huisgenoten en ouders.
Wat nog mist in dit rijtje is van even groot belang. Ik heb in hem mijn grootste maatje gevonden.
Wat ben ik toch een bofkont ik heb niet alleen de vader van mijn dochter gevonden maar ook de Liefde van mijn leven en mijn grootste maatje.
Diep wederzijds respect, erkenning en liefde daar huisvest onze fundering op. Met een dosis eerlijkheid en genegenheid is er niemand die onze fundering nog kan laten rotten of doorroesten.
Met deze basis word 2013 wederom een jaar om nooit te vergeten. 2012 was zeker een jaar om nooit te vergeten.
Vanavond gaan we samen 2013 in niet wetend wat dit jaar ons zal brengen. Tot ons groot genoegen zullen we dit jaar afsluiten met mensen die ons enorm dierbaar zijn. Rest mij niks anders meer dan een ieder die dit leest heel veel geluk, gezondheid en liefde toe te wensen voor komend jaar. Eigenlijk zeg ik nu niks meer dan dat ik heel afgelopen 2012 jullie ook toe heb gewenst.
Het is weer tijd voor een nieuwe blog. Er is geen geschiktere dag als vandaag om dat te doen. Vandaag heb ik de tijd om even stil te staan bij de dingen die ik heb. Vandaar deze blog met deze titel: Ode aan.....
Vandaag wil ik stilstaan bij mijn Tempel. Ik heb heel veel respect voor mijn heiligdom. Deze fungeert niet alleen als mijn woonplaats maar momenteel ook als couveuse.
Hoe wonderbaarlijk: een samensmelting van een zaadcel met een eicel waaruit een kloppend hartje ontstaat.
Dit kleine hartje groeit gestaag onder mijn eigen hart. Ik zie mijn eigen lijf als iets heel bijzonders.
Ik draag nog altijd de sporen van mijn eerdere zwangerschappen met mij mee. Ik heb mijn jongens allebei 40 weken en 3 dagen mogen dragen. Dat heeft mijn lichaam toch maar even geflikt.
Vandaag ben ik 29 weken zwanger van een geweldig mooie meid. Een klein meisje dat verwekt is uit pure Liefde. Heel erg bewust hebben wij de keuze gemaakt om alle vormen van anti conceptie de deur uit te doen en te kijken of het voor ons is weggelegd. Planners als dat wij zijn willen we graag proberen alles in eigen hand te houden. We zeggen nog tegen elkaar dat het wel eens een poosje kan duren. Het wereld wijde web bied uitkomst. Informatie, informatie en nog meer informatie. Kun je echt je kansen vergroten?
We weten toch allemaal hoe kindjes maken in zijn werk gaat? Ik blijk er naast te zitten. Er zijn zoveel tips en trucs dat ik me afvraag of we dat wel allemaal moeten willen. Je hebt toch geen grip op de uitkomst. Een baby maken is niet alleen "even" je "ding" doen en dan afwachten.
Nee je moet toch echt wel weten hoe de cyclus in elkaar zit. Dit kun je doen door temperaturen of met behulp van ovulatie testen. Want je wilt natuurlijk niet je eisprong missen. Deze methodes geven echter pas een beeld achteraf. Wij kiezen ervoor om te gaan temperaturen. Een handige App gedownload op de telefoon en braaf elke ochtend voor het opstaan rond dezelfde tijd de temperatuur opgenomen. Deze gegevens vul je in op je telefoon en zo krijg je wat inzicht. Halverwege mijn cyclus, als je dat van te voren kunt zeggen vertrekken partner in crime en mijzelf voor een paar daagjes naar Duitsland op de motor. Elke ochtend gaat het eerste gesprek wat wij voeren over de temperatuur. Niet dat van buiten, maar dat van mijn lichaam. Als we op een bewuste ochtend wakker worden en de nieuwste gegevens invullen zien we dat mijn temperatuur opeens daalt. Wat dit inhoudt weten we op dat moment nog niet.We vragen ons af of het kwaad kan dat we op de motor rijden de hele dag. Dat trilt toch wel enorm. Dit is het moment dat het eventueel eitje zich zal moeten gaan nestelen. Ronde 1 zien wij eigenlijk als verloren. Wat ook heel logisch is, want dat zou wel heel snel zijn.
Opeens ga je serieus nadenken of het zin heeft om onderste boven te hangen aan een haak in de slaapkamer. Er niet mee bezig zijn is ook geen optie.
Op dag 3 van het weekend gaat mijn temperatuur weer omhoog. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. We tellen de dagen af dat we kunnen testen. Als we er over praten zegt mijn gevoel steeds dat het deze maand niet gelukt is. Dit blijf ik ook maar zeggen.
Zaterdag 9 juni zitten we bij mijn moeder thuis, ik kijk de meest mooie man die ik ken aan en hoor mezelf zeggen: We moeten morgen testen!
Nadat we thuis zijn gekomen voel ik me schuldig dat ik dit gezegd heb. Hij gaat op mijn gevoel af en ik roep al de hele maand dat het niet raak is en hij gaat daar van uit. Heb ik hem nu valse hoop gegeven? Spannend. Tijd om te gaan slapen. Heerlijk slapen we... tot half vijf. Dan kijken we elkaar recht in de ogen aan. De zenuwen hebben ons gewekt. We zijn nu toch wakker. Ik krijg ook opeens een ontzettende "oh help ik moet naar de wc-drang". We hupsen naar beneden. Met mijn duffe kop ga ik naar de wc. Test mee. Kanjer gaat met zijn duffe kop op de bank zitten. Ik plof naast hem neer. Onze oogjes op kwart voor zeven om kwart voor vijf ontmoeten elkaar. De test ligt voor onze neus met de ellebogen op de knieën loeren we met samen geknepen oogjes, of gaan ze gewoon niet verder open naar de test. Ja daar is streep 1, de controle streep. Zien mijn schele half geopende ogen nu een tweede streep? Nee ik zie vast dubbel. Ik wrijf in mijn ogen kijk naast me en zie lover grijnzen. Hij ziet wat ik ook zie.
Oh help mijn partner heeft me zwanger gemaakt. (mooi souvenirtje uit Duitsland)
Blijdschap, angst, vragen alles komt tegelijk opzetten. Samen gaan we dit doen, stapje voor stapje.
Gelijk weet ik weer hoe het is om zwanger te zijn. De wc word mijn grootste vriend. Knakworsten worden de grootste vijand. De held uit deze tijd is toch wel mijn eigen partner. Honds en honds beroerd.
Ook is er weer bloedverlies. De verloskundige zegt dat omdat ik kots beroerd ben de kans groot is dat het gewoon nog goed zit. Eerst zien dan geloven.
Na 3 weken aftellen mogen we met exact 7 weken heen voor een echo. Kindje doet het goed. Papa doet het goed. Mama doet het goed en dan vooral met mijn armen om de wc heen.
Week 8 staat in het teken van uitdroging. Alles wat erin gaat komt er net zo snel weer uit. Hallooooo ziekenhuis.
Mijn lichaam werkt prima als couveuse. Met een lichaamstemperatuur die nu 1 graad warmer is werkt mijn lichaam hard voor dit wonder.
Moe word je er van. Ik lijk wel een baby: slapen, eten, boeren waardoor je weer gaat spugen, waardoor je moe word.
Wat een tempel is dat lichaam toch ook van mij. Het richt zich volledig op haar couveuse taak. Nu zijn we 29 weken onderweg. De misselijkheid is weg en heeft plaats gemaakt voor een hoop andere dingen.
Mijn tempel lijkt wel gebombardeerd. Een gezonde baby "krijgen" is een fascinerend wonder. Hoe het menselijk lichaam werkt ook.
In dit geval heiligt het doel de middelen. Het doel is een gezonde baby, peuter, dreumes, tiener, kleuter, jong-volwassene, puber brein eigenaar. Het middel is de zwangerschap. Ik ben erg content met het doel, over het middel ben ik minder te spreken.
Vanuit de maatschappij word ik eigenlijk gedwongen om te zeggen dat zwanger zijn zooooo mooi is. Mijn mening is dat het heel bijzonder is, maar zooooo mooi vind ik het niet. Mama zijn dat is zoooo mooi³.
Ik word geacht de schopjes van baby-lief zo aandoenlijk en schattig te vinden. Als ze straks geboren is en iemand anders schopt vind ik dat aandoenlijk en schattig. Sinds week 17 zorgt mevrouw voor pijnlijke harde buiken door haar drukke aanwezigheid. Nu drukt ze alles aan gort, ook mijn navel voelt beurs door alle schoppen. Het koppen van mijn blaas is ook niet grappig. Op mijn zij liggen gaat niet omdat zij dan geen ruimte heeft en net zo lang duwt, schopt en druk doet totdat ik overstag ga en anders ga liggen. Logischer wijs kan dit niet op mijn buik. Als ik op mijn rug ga liggen drukt ze op de zenuwen onder in mijn rug waardoor ik daar pijn krijg. Ik zou een groter lichaam wensen, waar ze meer ruimte in heeft.
Als ik dan op mijn rug lig drukt ze zo mijn hele buik in de meest rare vormen. Gister avond speelde ze haaitje en zag ik naar schatting een knie 2 cm van mijn navel de andere kant op gaan. Als ik het niet kon voelen zou ik het leuk vinden, nu vond ik het eng en pijnlijk. Gauw shirt er over heen en niet weer kijken.
Eigenlijk wens ik ook geen groter lichaam. Mijn lichaam vult zich met extra vet en vocht. Welkom kilo's, help mij de winter warm door te komen.
De vocht in mijn benen is vooral in de ochtend vervelend. Zeuren doe ik er niet over, want staan op mijn benen is sowieso al niet erg prettig. Ik dacht mooi de dans te ontspringen met bekken instabiliteit. Het zeurde hier en daar wel al een poosje, maar bij de zwangerschap van Ivan kon ik al geruime tijd amper meer lopen. Als ik loop voel ik het over elkaar heen schuiven. Flexibel zijn is leuk en handig, te flexibel zijn waardoor je de boel niet meer intern bij elkaar kunt houden is niet fijn. Aan flexibel zijn heb ik nu ook niks, want mijn opeens grote buik zit nu toch echt in de weg.
Hoe raap je dan ook alweer je sokken van de grond? Gelukkig heb ik dan wel weer flexibele tenen waardoor ik mijn sok met mijn tenen kan vastgrijpen en ietwat kan optillen waardoor ik net genoeg kan bukken om ze te pakken. Let wel op dit gaat alleen als dochter lief niet tegen de zenuwen in mijn rug drukt, anders blijf ik in gebukte positie staan. Oplossing is simpel geen sokken meer op de grond laten vallen. Of een ernstig sneu snoetje trekken zodat iemand anders ze oppakt.
Daar waar ik het eerder vaak koud had kan ik nu wat meer kou hebben. Dankzij de kilo's. Ik hoor wel eens goh geen grammetje vet extra op je buik. Neuhh klopt die zijn afgezakt en zitten nu lekker mollig te zijn in mijn potige poten en achterwerk. Wat het zitten op een houten stoel zoals aangeraden word met bekken instabiliteit wel weer makkelijker maakt. Niks botje op hout gevoel meer.
Zit daar dan echt al het vet? Nee hoor was het maar waar. Er is ook een gezellig hompje vet naar boven afgedwaald en heeft zich lekker genesteld in mijn voorgevel. Waardoor de voorgevel nu toch wel wat extra steunpilaren kan gebruiken. Goddank hebben ze daar houders voor ontworpen die de boel mooi kunnen houden waar de boel zich ooit van nature bevond. Enig nadeel is dat deze houders niet meegroeien. Je dus weer verplicht word nieuwe te gaan kopen die straks weer te klein zijn als de melkfabriek in gebruik word genomen. Om vervolgens ook daarna niet te passen. Melkfabriek weg is namelijk ook vet weg. Mijn arme schoudertjes waar zich geen vet is gaan ophopen mogen het allemaal maar dragen. Tegen het einde van de dag hebben deze er genoeg van. Maar ook hiervoor bestaat een oplossing. Twee zelfs. De ene is de meest publieks vriendelijke variant en bestaat uit het maar gewoon los laten rusten op de buik die te hoog zit. De tweede oplossing is een ander vragen de boel omhoog te houden. Echter brengt dit vanuit de maatschappij ook weer ongewenste reacties op. Teksten als: Ja ik draag zijn kind, waarom hij dan niet de melkfabriek? ga ik maar niet eens uit proberen in de maatschappij. Alhoewel het allemaal al zo serieus is zou ik de reacties graag eens willen horen.
Daar ik een preuts mens ben hoeft niemand bang te zijn dit voorbeeld ooit in het echt te zullen aanschouwen.
Nu ik zo rond ben als mijn bijnaam (ton), ben ik opeens publiekelijk bezit geworden. Iedereen is gerechtvaardigd om wat te zeggen over mijn omvang. Ik voel me niet alleen een waggelende olifant samengeperst in een lijf van 1.73 meter, mensen deinzen er niet voor terug dit ook hardop te zeggen. Dingen als : Gohhhh mooie buik al! hoor ik bij het verlaten van het huis en mij begeven in een publieke ruimte meer dan eens. Het liefste zou ik dan zeggen: dus mijn blokjes buik van hiervoor vond je maar niks? Dus als ik nu na de bevalling deze buik blijf houden de rest van mijn leven hoef ik niet aan te horen: Joh die kilo's gaan er ooit wel weer vanaf. Ik ben erg trots op het huisje van onze mooie dochter, het is erg leuk om te horen dat ik een mooie baby buik heb en ik vind het ook geweldig dat mensen dus na de bevalling niet staren naar mijn misschien nooit meer weg te gaan baby-buikje.
Alleen heb ik dan liever wel dat deze mensen niet meer liefkozend over mijn buik gaan aaien en er tegen praten. (dat alleen recht heeft mijn partner dan weer)
Dat vraag ik me wel eens af waarom mensen dat zo maar doen.. aaien over een zwangere buik. Van mijn buik-dik-maker snap ik het. Hij praat tegen mijn buik, aait deze liefkozend. Denken deze mensen er wel eens over na hoe dit moet voelen voor mijn held? Allemaal "vreemde" handen die over zijn bezit heen glijden. Ongegeneerd staren tijdens een gesprek. Geen oogcontact meer maken. Maar het word pas raar bevonden als er geen baby in de buik zit. Dan kan dat opeens niet meer vanuit de maatschappij.
Nu wij richting het einde gaan van deze zwangerschap komt bij elk gesprek weer dezelfde vraag naar boven: Kun je het nog volhouden?
Liefst antwoord ik dan met: Als dat niet het geval was, dan lag ik nu wel onder de grond.
Ik heb één keer het antwoord gegeven: Nee ik hou het niet meer vol!
Complete shock teweeg gebracht bij gesprekspartner, alhoewel het gesprek daarna nooit meer op gang gekomen is.
Alsof je als zwangere vrouw keuze hebt. Je kunt wel zeggen Nee ik hou het niet meer vol, maar dan? Je moet toch door.
Op de vraag of het goed gaat ben je verplicht sociaal te antwoorden : ja hoor. Uiteraard voorzien van een glimlach.
Mensen weten ook niet echt om te gaan met een ander antwoord. Als je zegt dat het niet goed gaat krijg je te horen: ach nog eventjes volhouden meid voordat je het weet is het zo ver en dan ben je weer alles vergeten.
Zwanger zijn is niet leuk, het is stress-vol het is dingen niet in eigen hand hebben en lichamelijk zwaar.
Mijn lichaam is mijn tempel, compleet ontploft, beurs, pijnlijk maar deze is bezig met het grootste geschenk wat we kunnen krijgen in het leven. Ons doel... een kindje met genen van vader en van moeder. Dus ode aan mijn tempel.
Mijn lichaam neemt het zorgen voor dit kindje zo serieus dat het vergeet om ook goed te zijn voor de eigenaresse.
Raar maar waar: Ik ben dolgelukkig. Hoewel het lichamelijk zwaar is voel ik me geestelijk geweldig. Ik mag mijzelf partner noemen van de meest geweldige lieve man die er bestaat, die overigens een geweldige papa is, daarnaast heb ik de meest geweldige knappe zoons die er bestaan en mag ik onze dochter en zusje dragen. Ik heb de tijd van mijn leven!!!!!
Vanaf een stoffige stoffen bank, die niet stoffig is en de derde stoffige stoffen bank is in dit huis, schrijf ik deze blog. Denkend aan een nacht niet heel lang geleden met een uitkomst die aanvoelt alsof het al heel lang geleden is.
Vanaf het moment dat ik een opleiding ben gaan volgen bij het Drenthe College hoor ik de verhalen aan over uitgaan, jongens en wat er allemaal bij komt kijken te denken aan : opmaken, indrinken en uren lang DE outfit zoeken. Hoe langer ik deze verhalen aan mocht horen hoe meer ik dacht ga daar zou ik ook wel weer eens zin in hebben een hele nacht dansen.
Al snel volgt er dan ook een plannetje om eens op stap te gaan. De datum word vastgezet op zaterdag 1 oktober 2011. Rond de avond haal ik de meiden op om vervolgens gezellig bij mijn huisje wat te drinken. (ik hou mij zoals altijd bij cola, hallooooo adhd)
Toen ik "vroeger" nog regelmatig op stap ging had ik een kleedster, visagist en een kapper tot mijn beschikking. De één deed mijn haar, de ander mijn make-up en ook over mijn kleren hoefde ik mij nooit druk te maken. Echter nu mag ik het zelf doen.
Stap 1: haar omhoog.
Stap 2: make-up, het is donker dus hebben we niet nodig, beter zelfs van niet. Bassie de clown heeft recht om de enige echte clown te zijn. Hoef ik mij niet druk te maken of alles nog wel rond mijn ogen zit in plaats van over mijn wangen loopt en op mijn kin zijn plekkie vind.
Stap 3: Kleren, oh jee nee. Nog nooit in mijn leven heb ik mij druk gemaakt over wat doe ik aan. Nu sta ik voor mijn kast (wat eigenlijk niet meer is dan stapels kleren zonder ombouw) Ik vraag me af wat ik aan moet doen, een rokje, een broek of een jurkje. Ik besluit algauw dat het een broek gaat worden omdat ik toch echt de oudste ben, ook de BOB en omdat ik een degelijke mama ben. Het word een zwarte aansluitende broek.
Stap 3.1: Wat voor bovenkleding gaat het worden, even goed nadenken. Ik trek een aantal dingen uit mijn (niet bestaande) kast, bekijk mezelf in de spiegel en bij elke kleding wissel denk ik, nee niet geschikt. Ik ben op zoek naar iets wat uitstraalt: maak een praatje met mij, maar laat me daarna vooral lekker met rust want ik kom om te dansen. Als ik eenmaal een witte blouse gevonden heb met korte mouwen besluit ik dat dit perfect is. Nog één laatste test. Op en neer springen, voorover buigen en schudden. Check alles zit nog op zijn plek, geen ondergoed te zien. Prima voor een degelijke mama.
Stap 3.2: Opeens kom ik tot de ontdekking dat ik ook schoenen aan moet. Voor de meeste mensen is dit logisch, maar in mijn geval komt het best vaak voor dat ik in een winkel sta en dan opeens denk goh wat is de vloer koud om dan tot de ontdekking te komen dat ik op mijn blote voeten het huis ben uit gegaan. Gympen kunnen echt niet. Ik besluit dat ik voor laarzen ga. Worden het zwarte laarzen die passen bij mijn zwarte broek of worden het toch de opvallende gouden laarzen. Even nog bedenk ik me dat één van beide ook nog een optie is. Gelijk krijg ik op mijn donder dat het echt niet kan. Unaniem word er zonder mij besloten dat het de gouden gaan worden. Weer vraag ik mij af of dit niet heel erg veel aandacht trekt.
Stap 4: Confrontatie met de spiegel. Ik bekijk mezelf van boven naar onder. Ik kom tot de conclusie dat ik op de schoenen na ook gerust zo op sollicitatie gesprek zou kunnen. Het is zakelijk genoeg. Zo kan ik als één van de meiden problemen krijgt met het ander geslacht hopelijk de ander prima intimideren. Tegen mijn spiegelbeeld beschrijf ik mezelf als : niet benaderbaar, bedekt en op mijn gemak. Juist omdat ik geen partner heb wil ik iemand niet het idee geven dat dit het geval is.
Na dit gehele ritueel verlang ik eigenlijk al naar mijn bed, compleet uitgeput ben ik. Hoe kunnen vrouwen van mijn leeftijd dit toch elk weekend vol houden. Gauw gaat er nog even een liter cola bij in, dit zorgt voor een energie boost.
Tegen de tijd dat wij bij fox aankomen ben ik dan ook heel erg druk. De meiden komen allemaal voor het eerst in fox. Algauw hebben we een plekje gevonden en gaan we de dansvloer op. Mijn outfit doet goed zijn werk. Ik kan heerlijk dansen zonder dat er bepaald dronken volk besluit een niet verstaanbaar praatje te maken die ik dan ook nog eens drie keer mag aanhoren omdat gesprekspartner te dronken is. Het nare daarvan vind ik altijd dat "dat volk" de volgende dag er niks meer vanaf weet, maar ik als nuchtere boerentrut herinner me er nog alles van.
Rond één uur besluit ik eens rond te gaan kijken of er nog meer bekende mensen rond lopen/waggelen. Ik laat de meiden dan ook achter in het hol van de vos. (ik kan het niet helpen dat het ding vossenhol heet of is het tegenwoordig skihut of andersom)
Terwijl ik aan het rond lopen ben is het wel opvallend rustig nog. Als ik vanuit de "grote zaal" (waarvan ik niet weet of het een naam heeft) me weer richting het voskihol begeef maak ik voor het eerst deze avond oog contact met iemand. Zomaar een vreemde die langs loopt. Één seconde ontmoeten onze ogen elkaar. Snel kijk ik weer weg. Mij bewust van het feit dat deze jongen een bedreiging zou kunnen vormen voor mijn zo zorgvuldig uitgekozen houding. Op dat moment zie ik de meiden weer staan dansen en zet ik de gedachte van mij af. Er gaat nog wat cola bij en het feest kan wederom beginnen.
Na een uurtje ongeveer ontmoet ik een jongeman terwijl ik richting de wc loop. Hij wil een praatje met mij maken, beleefd geef ik aan hier niet op in te willen gaan. Droppie kon amper nog zelfstandig staan. Drie keer hetzelfde verhaal horen, een hoop ge-blablabla waarbij ik beleefd mijn hoofd knik alsof het mij ook maar iets interesseert of ik er ook maar iets van kan verstaan. Wat volgde was een hand om mijn bovenarm. Nadat dronken droppie/guppie amper op zijn benen kan staan heeft hij wel veel kracht nog in zijn handen. Ik vraag me af wat ik kan doen. Ik zou hem kunnen hoeken, een kin stoot geven of een directe rechtse. Ik besluit voor de man vriendelijke oplossing te gaan en één keer te waarschuwen dat hij als de sodemieter mijn arm moet loslaten. Schijnbaar heeft het drank niveau in zijn lichaam ook zijn oren bereikt en hoort hij het niet, of wil hij het niet horen. Zodra ik de kleuter zijn pols beet heb bijt ik hem venijnig toe dat hij of nu heel snel loslaat of ik zijn hand breek en daarna zijn arm. Hij besluit om toch maar los te laten en weg te lopen na nog even te zeggen dat ik een preutse, stijve *vleeswaren*wijf ben. Ik baal er van. Je wilt als vrouw zijnde gewoon lekker dansen, kleed je onopvallend zelfs wat preuts, doet beleefd en toch zijn er dit soort mensen die anders denken omdat ze totaal onder invloed zijn van.... Dan lopen er genoeg meiden rond die rokjes dragen die kleiner zijn dan mijn riem en waarbij je als je van boven het shirt in kijkt je hun navel kunt zien. Niet dat die meiden lastig gevallen moeten worden, maar die zijn waarschijnlijk op het zelfde uit. (later zou blijken dat meneer mijn hele boven arm blauw heeft geknepen, niet leuk.)
Na dit voorval begeef ik me weer naar het vossenhutskihol-ding. Om daar tot de ontdekking te komen dat ik nog steeds naar de wc moet. Dapper als ik ben doe ik poging twee. Geheel op mijn hoede begeef ik mij naar de wc. Als ik denk veilig op de vrouwen wc te zijn aangekomen heb ik het mis. Daar kom ik terecht in een waar drama. Meisje 1 staat te huilen, meisje 2 staat te schelden, meisje 3 legt haar voorgevel in haar nek, meisje 4 probeert nog meer make-up op haar gezicht te krijgen, meisje 5 trekt haar shirt zover naar beneden dat je zelfs als vrouw zijnde geen gesprek met haar kunt voeren zonder naar haar voorgevel te staren, meisje 6 staat te wankelen, meisje 7 gooit nadat ze al haar drinken/eten eruit heeft gegooid wat water over haar gezicht, waardoor al haar make-up over haar gezicht druipt, meisje 8 maakt zich snel uit de voeten. Meisje 8, ik dus weet niet hoe snel ze naar een andere wc moet gaan.
Inmiddels is het vier uur mijn dans neigingen beginnen driftig op te spelen. Ik sta in " het hol van de vossen die op de ski's hutten" en vraag aan de meiden of ze zin hebben om te stampen. Het lijkt echter of ik net een gigantische stink bom neer heb gegooid. Als ogen uit hun kassen konden rollen zouden ze dat gedaan hebben. De hint is duidelijk er wordt door deze dames dus niet gestampt. Gelukkig (voor mij) kom ik een oud stap maatje tegen waarmee ik in mijn jongere jaren altijd mee ging stampen. De stap is dan al snel gezet om samen te gaan stampen.
We vinden een plekje en doen ons ding. Even helemaal nergens aan denken, alleen een beat voelen, één met de muziek worden en er belachelijk uit zien in de ogen van een ander. Als ik even rustig sta en wat mensen in mijn omgeving bekijk zie ik opeens de jongen van "het" oogcontact staan. Kijkt hij mij nu aan? Ik lach. Ik kijk weg. Hij lacht, ik kijk toch weer, hij kijkt weg. Nadat het een poosje zo doorgaat attendeer ik mijn stampende oud stap maatje erop dat ik sjans heb. Zijn antwoord is dat werkt alleen als het van twee kanten komt. Oh, ik denk wel dat hij mij aankijkt. Er staat niemand achter mij. Tegen de tijd dat ik weer zijn kant durf op te kijken is hij weg. Waarom is dit flirten dan ook zo lastig. Heeft mijn outfit en houding dan toch succes? Tussen het stampen door zie ik hem opeens weer staan en hij lacht naar mij. Echt naar mij. Ik word er verlegen van en mijn blaas speelt weer op. Even een sanitaire stop maken. Ik kan kiezen loop ik naar de wc die het dichtst bij is waar meisje 1 t/m 7 stond of loop ik langs hem? Ik kies ervoor om langs hem te lopen op mijn hoge naaldhakken. De enige gedachte die ik op dat moment heb is : Loop rechtop, probeer niet onderste boven te vallen en wat je ook doet kijk hem vooral NIET aan.
Wat doe ik? Ik waggel hem voorbij, kijk hem dom grijnzend aan en blijf hem aan kijken terwijl ik allang voorbij ben gelopen met een knalrood hoofd. Ja inderdaad Marjon dat heeft indruk gemaakt. Trots.
Als ik weer tot mezelf gekomen ben in de wc begeef ik mij weer naar buiten. Ik besluit langs hem heen te kijken en mijn stamp maatje te zoeken. Deze staat niet meer op de plek waar ik hem achter heb gelaten. Hij staat dichterbij dan ik door heb. Hij staat ongeveer 3 meter van "oogcontact meneer" af. Ik besluit er maar bij te gaan staan.
We komen steeds dichter en dichter bij elkaar te staan. Op een gegeven moment rond half vijf staan we recht tegen over elkaar. Ik weet niet wat te zeggen. Hij zet de eerste stap en zegt : Jij kunt echt niet hakken op die hakken.
Het ijs was gebroken, de toon gezet en mijn verlegenheid is weg. Uiteraard laat ik hem wel even zien dat ik dat echt wel kan. We babbelen wat over en weer. Op een gegeven moment bied hij mij een glas drinken aan. Cola beerenburg. Het klinkt aantrekkelijk maar toch sla ik het af. Ik maak een gebaar dat ik nog moet rijden. Hij kan er wel om lachen (later hoor ik pas waarom, hij dacht door mijn drukke gedrag dat ik dronken was, tsja teveel cola oeps) Ik kom te weten dat hij Marcel heet en in Veendam woont. Hij komt erachter hoe ik heet, dat ik kinderen heb en dat ik geen facebook heb. Hyves hebben we allebei, maar via naam zijn we allebei niet te vinden. Gelukkig hebben we allebei een telefoon. Ik geef hem mijn nummer, als ik thuis ben sms ik hem dat ik zijn nummer ook heb als bevestiging.
Als ik alle meiden veilig en wel weer thuis heb gekregen ren ik naar mijn telefoon en sms ik hem gelijk terug.
Dit was het begin van het einde.
Het einde?
Ja hij is helemaal het einde, hij betekend het einde van mijn leven als vrijgezel. Hij geeft mij er een compleet nieuw begin voor terug.
Liefde op het eerste gezicht kan niet, behalve bij je eigen kinderen. Liefde moet groeien. Houden van kost tijd. Op dit moment kan ik bevestigen dat er vanaf de eerste seconde een klik kan zijn die niet te beschrijven is.
Het begon met een klik, daarna een vonk, dat werd een compleet vuur en op dit moment voel ik nieuw leven in mij bewegen wat wij samen gemaakt hebben. Ons product van de Liefde.
Dozen lego heb ik op zolder staan. Niet mijn lego, maar dat van mijn zoons. Al het speelgoed van de jongens staat op zolder, niet omdat ze stout geweest zijn, maar omdat slaapkamer 1 eigendom is van liefpapa en mama, slaapkamer 2 is eigendom van Lars & Ivan, slaapkamer 3 is eigendom van onze dochter/zusje nadat haar baktijd erop zit, slaapkamer 4 is eigendom van een televisie,playstation en een grote boekenkast en bovendien ook niet groot genoeg voor al het speelgoed. Gelukkig heeft dit huis een grote beloopbare zolder. Onze jongens hebben dus een speelzolder.
Terug naar de welbekende blokjes. Als je goed nadenkt over lego is het geweldig in al 'zijn' eenvoudigheid. Ik bedacht me opeens dat mijn leven heel veel lijkt op lego. Uiteraard hoef ik me niet af te vragen of jullie zitten te wachten op een uitleg. Mocht je daar toch onverhoopt anders over denken dan ik dacht kun je altijd nog het kruisje gebruiken boven in beeld.
Bij mijn geboorte heb ik een grondplaat gekregen. Voor het gemak zal ik een groene plaat nemen in deze uitleg. Deze heeft altijd vastgezeten aan die van mijn ouders door middel van blokjes die hun opgebouwd hebben. Zelf heb ik ook de nodige blokjes meegebouwd. Op het moment dat mijn ouders zijn gaan scheiden hebben ze allebei een gedeelte gehouden van mijn grondplaat. Ja ik kom uit een "gebroken" gezin. Naarmate ik ouder werd kreeg ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen grondplaat. De twee gedeeltes werden samengevoegd en zo ontstond er een ruïne van blokjes die niet functioneel op hun plaat stonden. Door wat herstructurering en de nodige gebeurtenissen heb ik getracht het zo effectief mogelijk te houden. Echter bleven er zwakke plekken in mijn gelegde fundering bestaan. Na de geboorte van mijn kinderen zijn hun blanco grondplaten aan de mijne gehecht. Ook hun komen uit een gebroken gezin en hebben hun grondplaat dus "gebroken".
Op een zekere nacht een tijdje geleden heb ik de man van mijn dromen ontmoet. Een man met een eigen grondplaat en daarop de nodige stukjes. Gedurende de eerste kennismakingsperiode heb ik hem een rondleiding gegeven door de ruïne dat mijn fundering heet. Als een echte bouwinspecteur heeft hij mij gewezen op de plekken waar het bij mijn fundering niet helemaal lekker loopt.
Sinds dag één heb ik mijn grondplaat met één kant vastgezet aan zijn grondplaat. Met op beide platen nog steeds onze eerder gebouwde steentjes. Samen zijn wij gaan bouwen. Steentje voor steentje. We zijn begonnen op de plaat zelf en hebben de steentjes rondom gezet. Na verloop van tijd stond er al een stevige fundering.
Op dat moment was het zaak om de grondplaten van mijn zoons zo te verschuiven dat ze ook aan die van hem kwamen te liggen. Met ons vieren hebben we een stevige fundering gebouwd op de rand van onze platen. Laag na laag werd deze sterker.
Maar er werd niet alleen gebouwd aan de rand. Over alle platen staan eigen ervaringen in de vorm van blokjes. Sommige ervaringen degelijk in elkaar gestoken. Andere stapels stonden op instorten. Doordat we met meerdere mensen bezig zijn op deze nu solide onderplaat bestaat de mogelijkheid om aan deze instortende stapels te werken. Waar we op onze eigen platen vaak niet in staat waren de puinresten op te ruimen was een ander daar wel toe in staat. Deze resten worden opgeruimd en laat ruimte over voor stevige stapels.
Binnen de muren van de stevige fundering is er ruimte voor alle eigenaren om volledig hunzelf te zijn en dingen te kunnen ontdekken en ervaringen op te doen. Mocht het zo zijn dat er een onstabiele stapel ontstaat kan de ander helpen deze degelijk te maken.
Nu kan een ieder van buitenaf proberen om een zwakke plek te vinden in de fundering van onze platen. Je kunt aan iedere willekeurige kant duwen om te kijken of er beweging zit in de fundering. Echter zal ik deze personen als tip meegeven geen gevecht aan te gaan die je niet kunt winnen.
Trots ben ik dat mijn plaat deel uitmaakt van deze eenheid. Het gevoel dat deze eenheid mij geeft is een gevoel van warmte, respect, acceptatie, onvoorwaardelijke liefde en veiligheid.
Door alles wat wij doen/meemaken bouwen wij op onze plaat. Wij hebben er doelbewust voor gekozen om alles positief te zien en ook zo op onze platen neer te zetten.
Over ongeveer vijftien weken zal aan onze vestiging een vijfde plaat toegevoegd gaan worden. Onze dochter zal bij haar geboorte ook een plaat mee krijgen. Die plaat zal deel uit gaan maken van onze eenheid. Doordat de fundering zo slim opgezet is zal zij hier zonder problemen aan toegevoegd kunnen worden. Daarna zullen wij een weg zoeken om de platen op een zo veilig mogelijke manier te voorzien van stapels ervaringen. Met daarin genoeg ruimte om allemaal eigenhandig fouten te maken.
Op een gegeven moment zal het tijd zijn om de kinderen los te laten en de verantwoordelijkheid over hun eigen plaat te geven. Met daarop een mooie solide basis vanuit waar zij verder kunnen bouwen.
Als je mij vraagt wat de basis is van een goede relatie zal mijn antwoord dan ook zijn : een legoplaat.
Hey beste bezoeker(s) en vrienden 
