Ik herinner mij al lang niet alles meer van wat er de voorbije maand is gebeurd maar het moet wel leuk geweest zijn want ik zou niets liever willen dan in Brazilië blijven!

Wat ik nog wel weet, is dat AFS een moeilijk schepsel is dat mij enorm heeft laten afzien i.v.m mijn laatste reis. 

Toen het idee voor een mini-uitwisseling naar het noordoosten eindelijk wat vorm begon te krijgen, kreeg ik te maken met verschillende obstakels: bureaucratische problemen, communicatiefouten en geweigerde bankkaarten,... die mij bijna van het idee hebben doen afzien. Gelukkig heb ik toch mijn meest kenmerkende karaktereigenschap getoond(waar denk ik velen het mee eens zullen zijn), die zowel positief als negatief beschouwd kan worden, koppigheid. Ondanks dat er velen waren die mij zeiden dat ik het misschien toch beter opgaf, ben ik blijven proberen. Waarom opgeven als je al zover bent geraakt?

En ja hoor ik heb het noordoosten gezien!! Ik heb altijd veel dingen gehoopt, gewenst en verwacht voordat ik naar Brazilië was vertrokken en vanaf ik hier was aangekomen en er zijn maar weinig dingen gebeurd zoals ik het mij had ingebeeld(daarom was het zeker niet slechter!). Maar toen ik besloot dat ik niet weg zou gaan uit Brazilië voordat ik iets van het noordoosten gezien zou hebben(desnoods zou ik als illegaal onderduiken) was ik daar volledig overtuigd van!

NU, de reis!

Ik heb nog nooit alleen met het vliegtuig gereisd wat dus al direct voor de gewoonlijke zenuwen zorgde. Ineens was ik twee uur te vroeg in de plaats van de gewoonlijke 2uur te laat! 

Toen ik João Pessoa begon te naderen besefte ik nog iets, ik zou bij een andere familie verblijven, wat dus betekent, andere mensen, andere gewoontes, ander huis,... Ik heb er nog aan gedacht om het vliegtuig uit te springen, de luchthaven uit te vluchten,... maar dan toch uiteindelijk besloten dat ik mij wel zou kunnen aanpassen. Aangekomen op de luchthaven van JP begon ik onzeker lachend aan mijn zoektocht naar mijn host family.

Elke familie is uniek, dit vergeet je al snel wanneer je aan iets went, tot op de moment natuurlijk dat je in een andere moet overleven. De familie was leuk, ik had 3zussen(19,20 en 24jaar), ouders, een zotte hulp(ze geloofde echt dat de wereld zou vergaan, ondertussen zouden we normaal gezien al een maand vliegende stofdeeltjes in het heelal moeten zijn) en een nichtje. De zussen waren super, ze hebben mij de toeristische trekplijsters laten zien en natuurlijk ook het dagelijks leven;). Ze studeren allemaal aan de unief, waardoor ik de kans kreeg om dat ook eens te beleven. De jongste, Juliana, heeft mij meegenomen naar haar lessen van recht, interessant?? Ja, de eerste 15minuten.... juist op de moment dat ik de verveling begon te voelen, werd mij iets veel spannenders getoond, een lijk! Ik had heb nog nooit een lijk gezien dus voor mij was dien grote zwarte met een gat in zijn keel meer dan eng!! 

de eerste dag begon al direct goed, ik zou het nieuwe ontbijt moeten proberen. Aangezien Brazilië zo groot is, is alles heel streekgebonden, dialect, eten, gewoontes,... Zo werd het gewoonlijke brood vervangen door, couscous, gebakken banaan, gebakken kaas, fruit,... Zoals altijd als je hier iets nieuws probeert, wordt het eten met een verwachtingsvolle blik in uw mond gekeken en vervolgens volgt de vraag "hoe vond je het??" Ik was al bijna vergeten hoe vaak ik die vraag nog zou moeten horen in die komende twee weken!

Ik hou van het strand, de zon, de zee, de sfeer, het overweldigende uitzicht,..! Ik kon dus mijn geluk niet op wanneer ze zeiden dat we al ineens naar het strand zouden gaan!(de mooiste stranden zijn in het noordoosten) Nog beter, we zouden op de jetski gaan rijden, iets wat ik nog nooit had gedaan, tot die dag dan. Het was zo geweldig!! 

Hierna volgde het tweede experiment, hoe ga ik een krab eten zonder volledig vol te hangen... Ik heb gefaald, die krab eet je niet volgens de schoonheidsregeltjes, maar dat maakt het juist nog lekkerder!

In de avond zijn we dan zoals we dat hier in Brazilië wel meer doen, samen niks gaan doen, wat ik eigenlijk nu toch leuk ben beginnen vinden:)!

Al vanaf het begin besefte ik weer hoe het was om op een nieuwe plaats gedropt te worden waar niets vertrouwd is. Zowel de familie, de stad als het eten was voor mij een uitdaging. Zo moest ik weer nieuwe dingen uitproberen: carajé, zoete aardappelen, type maisbrood,... me aanpassen aan de gewoontes van een nieuwe familie en uiteindelijk mijn weg vinden in een andere stad. De city ontdekken heb ik samen gedaan met mijn zoveelste zus, juliana en haar vriendinnen gedaan. De culturele plekken waren niet alleen nieuw voor mij, dat werd mij al snel duidelijk, maar gelukkig wisten ze mij dan wel weer de meest prachtige dingen te tonen zoals een afgelegen strand wat mij het gevoel gaf dat ik eindelijk het paradijs had gevonden wat je er zovelen van op tv te zien krijgt, maar zelf nooit tegenkomt, of het snorkelen tussen de vissen, stranden, zonsondergang,het historische deel van de stad,... Er was één zonsondergang die ik zo graag zou hebben willen gezien, maar waar ik spijtig genoeg niet de kans toe heb gekregen, o pôr de sol na lagoa. Daar aan het meer speelt er elke dag op exact het zelfde tijdstip een man op een bootje exact hetzelfde liedje. Hij komt er dan uit het niets aangevaren en laat dan de prachtige klanken van zijn saxofoon weerklinken over het water... Het kan toch niets romantischer zijn dan dit?!

Als ik van elke week een dagoverzicht geef, zal ik nog lang bezig zijn en zal zelfs ik het niet volhouden om te lezen, dus uit medeleven zal ik het gewoon samenvatten.

Zoals elke uitwisseling zijn saaie momenten heeft, had ook deze mini-uitwisseling zo zijn nietsdoen-uren. Gelukkig had ik daar na een week al een remedie tegen gevonden, bezoekjes aan de markt van artesanaten! Ik hou er van om prulletjes van andere landen te bekijken die voor niets dienen, maar die elke tourist voor veel te veel geld koopt. Het dringt maar niet tot hen door dat de dingen geen 10euro, maar enkel 1real waard zijn.

Dit deed ik dan vooral in de voormiddagen als er niemand thuis was. 

In de namiddagen en avonden was het altijd iets anders, strand, shopping, touristische plekken, vrienden ontmoeten,... Zo had ik al snel kennis gemaakt met een groot deel van de vrienden van mijn zus en stond ik weer eens op een andere plaats in Brazilië bekend als 'a belga'. Mijn leven in João pessoa zag er uit zoals een normaal leven. Buiten dan dat ik weer nieuwe dingen heb gezien en gedaan,zoals snorkelen in de zee en het gaan eten in een restaurant met typisch eten van daar, zo zalig!!

In één van de weekenden dat ik daar was, ben ik naar Campina Grande geweest waar een orientatie plaats zou vinden voor alle studenten van het noordoosten die binnekort terug naar hun land zouden keren. Ik hoor eigenlijk niet bij die groep, maar omdat ik er toch voor 2 weken zou wonen mocht ook ik mee. Ik kwam daar aan en werd al direct teleurgesteld door de kou(blijkbaar is niet heel het noordoosten warm!), maar dit was dan ook de enige teleurstelling!

Tijdens de orientatie heb ik weer veel nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld, zelfs een paar die in JP wonen waar ik me dan de week er op nog mee heb kunnen amuseren . Natuurlijk werd er ook op deze orientatie veel gesproken en verteld, maar op de een of andere manier was dit juist leuk aangezien je veel te weten komt over de ervaringen van anderen. Iedereen denkt soms toch eens "Moet dit nu juist met mij gebeuren?" of "zoiets overkomt echt alleen maar mij hé!" , maar als je dan van de andere studenten te horen krijgt hoe hun uitwisseling er uit ziet/zag en wat ze al allemaal hebben meegemaakt, kom je te weten dat we allemaal ongeveer dezelfde obstakels tegenkomen, met dezelfde onzekerheden geconfronteerd worden en op dezelfde momenten onze dipjes hebben. 

Het leukste deel van dit weekend was de são joão-avond. São joão is een feest dat vooral in het noordoosten gevierd wordt omdat er daar vooral veel boerderijen en platte land is. Er wordt een soort volksdans(quadrilha) gedanst wat voor ongelooflijk veel sfeer zorgt! Ik wou zo graag dat die traditionele dansen nog IN waren, al dien electronica enzo is nog wel leuk, maar echt plezier maak je toch alleen met dit soort dansen!:D Ik had mij zelf ne mooie partner toegewezen gekregen, nen thai die blijkbaar zelfs nog een verborgen hiphop talent bezat. Spijtig genoeg was hij wel te bang om met mij te dansen...Echt naast van die thaise mensen voel ik mij altijd een gigantisch europees monster!

Na nog een week in João Pessoa was het dan zover, terugkeren. De vakantie eindigde nog goed, ik ben bijna letterlijk van de bar met de beste cachaça ooit(en ik die dacht dat dat niet te drinken was) naar de luchthaven gevlogen! In Rio aangekomen had ik nog juist genoeg tijd om wat bij te slapen, naar het strand te gaan en dan... ja ja nog eens een orientatie.

Deze orientatie was iets anders dan de vorige omdat het met mijn eigen comité was en ik dus wel al alle studenten kende. Wat wel hetzelfde was, was het gepraat en de moeilijke momentjes. Op een bepaald punt hebben ze zelfs ongeveer alle studenten laten wenen door het er eens effe goed in te duwen met deprimerende muziek en te eindigen met het zinnetje, het is over en het zal nooit meer hetzelfde zijn.(oke we hebben het door...) 

Zo moeilijk om op te schrijven hoe goed ik het hier heb, hoe ik mij amuseer, hoe ik alles zie, denk, voel, beleef... Het liefst zou ik jullie allemaal weer terug meenemen naar dit prachtige land om jullie alles met jullie eigen ogen te laten aanschouwen. Brazilië is het zeker waard, net zoals de hele wereld eigenlijk. Er bestaat geen één land zonder mooie plekken, interessante verhalen, uitzonderlijke mensen. Waarom leef ik nu geen honderden jaren?? Waarom moet ik tot aan mijn 70jaar werken? waarom moet ik studeren tot mijn 25?? Waarom zal ik te versleten en oud zijn voor avontuurlijke reizen?? Waarom kan ik niet gewoon o mundo en a vida ontdekken zonder obrigaçãos? Het leven brengt zoveel verpichtingen en druk met zich mee dat we vergeten om er van te profiteren!

  

APRIL...

We zijn in maand 9 aanbeland. Dit is de maand waarin je bang wordt en beseft dat dit fantastische jaar op zijn einde aan het lopen is. De stress die ik had om naar Brazilië te komen is niets te vergelijken met het gevoel dat ik nu heb over het vertrek.

Ik heb mij er altijd over verbaast hoe veel gelijkenissen iedereen zijn uitwisseling vertoont. Dezelfde moeilijke momenten, dezelfde eerste 3 ongemakkelijke maanden, dezelfde problemen, dezelfde verassingen, dezelfde veranderingen en dezelfde confrontatie met jezelf. 

Zo zal denk ik ook nu wel iedereen de nood hebben om toch in deze laatste maanden nog iets van het land te ontdekken en er nog ten volle van te genieten!

Ik had dit idee in ieder geval wel en daarom ben ik nog maar eens voor een weekend naar Rio geweest. Alhoewel het deze keer toch wel anders was. Normaal gezien ga ik altijd met brazilianen, maar deze keer heb ik gewoon met buitenlanders opgetrokken! Voor mij is dit iets heel speciaals en het was dan ook totaal anders.

Mijn gewoonlijke groepje van brazilianen werd vervangen door 2 belgische brazilianen(sarah en mathilde) en 4belgische bolivianen(eva, jessica, Berdien en Jorik).

De eerste avond ben ik naar een universiteitfeestje geweest van een vriendin van mij die filosofie studeert in Rio. Filosofie... Dat zegt al wel genoeg zeker?? Je kwam er vanalles tegen, van die kleine harige mannen die iets weg hadden van trollen, tot dansende hippies die bijna letterlijk aan het zweven waren! We konden ons er amuseren door gewoon die shakende massa te observeren, maar meer was er dan ook niet aan.

De volgende dag zijn Sarah en ik (nog eens) de pão de açúcar( suikerbrood of die bergen die je dan met karretjes beklimt) gaan aanschouwen. En ja...Rio de Janeiro blijft mooi hé. Elke keer verbaas ik mij weer over deze gigantische stad die zich met al zijn charmes tussen de zee en bergen heeft opgedrongen. 

In de avond hebben we voor de eerste keer de boliviaanse belgen gezien. Na veel rondgebel en gebrekkig portugees kwamen we er eindelijk uit waar, wanneer en hoe we zouden afspreken wat toch wel een enorme prestatie was. Na 8maanden heb ik dan uiteindelijk nog eens Jorik en eva teruggezien. Wel raar om zo'n stukje België in Brazilie tegen te komen. Voor mij zijn het altijd gescheiden werelden gebleven tot die moment dan. Ik zag weer helemaal voor mij hoe hard België, de cultuur, de mensen, mijn leven daar met hier verschilt. Hier in Brazilië voel ik helemaal niet de behoefte om het mensen naar hun zin te maken, brazilianen lijken content met alles. Ja niet alles, maar toch wat je doet, wanneer en hoe maakt niet uit, het komt er ooit wel eens van. Deze houding waar ik ooit zo geirriteerd van werd, begin ik altijd maar meer te appreciëren. Ik weet niet of jullie het nog herinneren, maar ik ben(was verleden) echt zo'n stressbol. Ja inderdaad ik was dat ding waar mensen uit woede en frustratie in knijpen. Maar hier in Brazilië is dat allemaal niet meer het geval, ik ben rustig en laat het allemaal op mij afkomen. Maar, zodra je een Belg bij mij neerplant word ik terug die nerveuze trien die wilt dat alles goedloopt!

In het begin was het misschien eventjes wennen om iedereen terug te zien, maar uiteindelijk heeft iedereen wel enorm veel te vertellen wat het dus allemaal zo leuk maakt! Na veel gepraat, zijn we dan met een groep van gringos naar lapa geweest. Hier ga ik niet verder over uitbreiden, maar laten we zeggen dat ik die avond niet snel ga vergeten...:) 

Uitgaan tot laat is leuk, maar opstaan, dat is toch altijd eventjes moeilijk. Tenslotte zijn we er dan toch uitgeraakt om naar de markt van ipanema te gaan(de hippiemarkt) en daarna naar Santa Teresa( een wijk waar je met een mini-treintje naartoe kan gaan.) Verder zijn we dan ook de misterieuze trap gaan bezoeken waar ik al zo lang over bezig was en het was dan ook de moeite! 

Spijtig genoeg hebben we wel de zonsondergang gemist waar ik nog veel langer over bezig ben geweest, maar ik weet, ooit zal ik hem zien...Het enige wat er daarna niet mocht ontbreken was een rodizio van pizza(pizza a volonté) waar je zowel zoute als zoete pizzas kan eten. Voel je het gevoel van afschuw al opkomen?? Niet nodig, zoete pizzas zijn zalig, ik zal jullie dat nog wel bewijzen!

De allerlaatste dag heb ik Sarah nog een stukje van het centrum laten zien waar je een sterk contrast waarneemt tussen de oude bouwstijl en de moderne blokken die er tussen gewringd zijn. Na dit stukje cultuur was het dan spijtig genoeg al weer tijd om terug naar Macaé te keren.

Het weekend daarop is die grote blonde nog eens naar Macaé gekomen!;) Ja eerst elkaar maar twee keer in 8maanden zien en dan direct elk weekend, je zou het bijna te veel kunnen noemen als we ons niet zo goed zouden kunnen amuseren!

Ook het weekend daarna is Sarah naar Macaé gekomen, maar daar zijn we niet lang gebleven. Het was vakantie wat gelijk staat aan vluchten!! Die avond nog werd ik gebeld door een vriendin en uitgenodigd om met haar mee naar buzios te gaan. Wie slaagt dit aanbod nu af?!( buzios=paradijs! echt een vakantie, gewoon strand en uitgaan). Na veel gezoek en bezorgdheid van mijn ouders waren we er de volgende dag tegen de avond eindelijk aangekomen! Doordat het al laat was zat het strand er niet meer in, maar de sauna kon er ook nog wel mee door.. Daar maakten we al direct kennis met onze buren die toevallig bestonden uit 9jongens;) Eentje van hen had een dubbele nationaliteit en raadt eens wat de tweede was?? Jaja belg!! Hij kon zelf nederlands..Of toch iets: 'Mag ik je suf neuken?", "mag ik uw tetten zien?" en "We zouden beter naakt zijn!", altijd nuttig niet?? Je moest maar eens toevallig een paar gewillige nederlandstalige meisjes tegenkomen hé(wij waren niet gewillig, enkel Nederlands sprekend)

Na deze ontmoeting zijn we naar het centrum getrokken waar het savonds altijd een feest is! Je hoeft zelfs nergens binnen te stappen, beter zelfs van niet, want door de grote toestroom van toeristen is buzios enorm duur! Gelukkig hebben we uiteindelijk een discotheek gevonden met een redelijke inkomsprijs waar we ons de rest van de avond hebben laten gaan! Zet twee belgen samen en dat geeft al direct een feest, zet er dan nog een paar brazilianen bij en... het geeft merda!:p(B)

De avond vloog en voor dat ik het wist moesten we ons bed al weer uit om ons luie-zelf naar het strand te slepen. Zo intelligent als we allemaal waren had niemand van ons geld of gsm bij waardoor ons een wandeling in de felle zon te wachten stond. Aangekomen konden we onze routine verderzetten, eten, zwembad, sauna en uitgaan. Als je je amuseert zeggen ze dat de tijd vliegt en het is niet gelogen. Ik zat precies in een raket, voor dat ik het besefte waren deze paar dagen vakantie voorbij!

Het weekend dat nu is gepasseerd ben ik, je mag eens drie keer raden(1,2,3)..., naar Rio geweest, wat een verrassing niet?? Echt ik begin Rio zelfs niet meer als een uitstap te zien, eerder als mijn toevluchtsoord als Macaé mij teveel wordt. Deze keer was het oorspronkelijk om mijn zus haar appartement van meubels te voorzien, maar omdat ik niet geschikt ben voor deze zoektocht en nog veel minder een nuttige bijdrage kan leveren, ben ik mijn weekend gaan doorbrengen met Mathilde(waalse belg). De eerste avond hebben we doorgebracht met het kijken van films wat hier een uitzonderlijk tijdsverdrijf is. De volgende dag hadden we dan afgesproken met Kerrin(duitse) waar we dan de rommelmarkt mee zijn afgestrompeld en daarna een indianenmuseum gaan bezoeken met echte indianen!! Die zaten daar allemaal aan zo'n pijp te lurken die de geur van weed verspreidde. Op het einde hebben ze nog een paar van hun dansen voorgedaan die ze gebruiken om dingen aan God te vragen. Het was heel interessant en leerrijk, we hebben zelfs nog een paar vragen gesteld, o.a. over hun kleding. Blijkbaar zouden ze enkel in de stad een short dragen omdat het verplicht is, maar voor de rest dragen ze das roupas da natureza(de kleren van de natuur). Mijn eerste gedacht was van die lappen of bladeren, maar al snel had ik door dat hun kleren helemaal niet zoveel stof inhielden!

Misschien heb ik in mijn eigen stad geen comité, maar dat betekent niet dat ik niet naar dat van een andere stad zou gaan. Zo was het dan ook heel toevallig dat ze daar in Rio juist dat weekend een reunie hadden waardoor ik eindelijk actie kon ondernemen voor het realiseren van een mini-uitwisseling en het ziet er positief uit!!

'S avonds hebben we er dan echt een gringo-avond van gemaakt. We zijn met zijn allen samen uitgegaan in Lapa(Martin=amerikaan, sarah, mathilde en ik=belgen en kerrin=duitse). We zijn naar een of andere donkere discotheek geweest waar we als vrouwen weer eens gratis binnen mochten. Wat hou ik er toch van om een vrouw te zijn, ik heb er nog nooit zoveel voordelen van gezien als hier in brazilie!:p

até logo!!

não sou estrangeiro

não sou Brasileiro

não sou estrangeiro

não sou de lugar nenhum

sou de lugar nenhum

sou de lugar nenhum

não sou de São Paulo, não sou japonês

não sou carioca, não sou português

não sou de Brasilia, não sou do Brasil

nenhum pátria me pariu!

eu não tô nem ai

eu não tô nem aqui

Dit liedje verklaart helemaal hoe ik mij hier de laatste maanden voel. Ik weet dat jullie het waarschijnlijk niet kunnen verstaan, maar kortgezegd gaat het erover dat ik geen braziliaanse ben, noch een buitenlandse, dat ik eigenlijk van geen enkele plek afkomstig ben.

Ik heb nog nooit zoveel waarheid uit de mond horen komen van 8mannen(bijna een onmogelijke zaak). Ik voel mij echt opgesplitst tussen twee landen, twee culturen, met zoveel gelijkenissen als contrasten. Wanneer de zoveelste persoon mij vraagt: "Qual país você prefira?"  of "Welk land verkies je?" Kan ik hun alleen maar dit nietszeggende antwoord voorschotelen, "Ik weet het niet...". Verkies ik de brandende zon van Brazilie? Of de bijtende kou van België? De prachtige alles overheersende zee van hier? of de schoonheid van de Belgische steden? Verkies de harde waarheid van de Belgen? Of de vlugge complimenten van de Brazilianen waar geen gedachte achter zit? 

Waarom kiezen tussen de beiden? Waarom niet gewoon alles appreciëren wat er te vinden, te zien en te ontdekken valt? Een keuze maken kan ik al lang niet meer...

Ik zou uren over Brazilië kunnen vertellen en toch zou ik jullie met woorden niet kunnen laten beleven wat ik hier in één jaar allemaal heb meegemaakt. Zelfs uit de kleinste dingen valt er iets nieuws te leren. 

Hoe dichter het einde van mijn avontuur nadert hoe meer ik begin te beseffen, wat dit land, de mensen, mijn familie, de cultuur voor mij betekent. Ik kan niet meer zeggen dat Brazilië dat gigantisch land aan de andere kant van de zee is waar mensen elke dag carnaval vieren, samba de populairste dans is, waar er een taal wordt gesproken dat op russisch lijkt, waar de beste caipirinhas worden gemaakt en de mensen altijd gelukkig zijn. Nee, ik heb ontdekt dat Brazilië niet is wat we er allemaal van verwachten, het is geen droom, het is een realiteit zoals een ander met al zijn gebreken en daardoor heeft het land nog zoveel meer charmes! Mensen hier kennen verdriet, maar ze kennen ook geloof en weten dat ze moeten vechten om er te geraken. Het leven is niet voor iedereen makkelijk, er wordt nog gefraudeerd in de politiek en er zijn mensen die nog elke dag moeten vechten om te overleven. Maar ze geloven er tenminste in dat het ooit beter zal zijn. Dat Brazilië een land is dat een groei is aan het doormaken en er ooit wel zal geraken. Ze geloven in de schoonheid van hun land en dit is wat ik hier zo bewonder! Brazilië is voor zovelen hier niet gewoon het land waar ze zijn geboren, maar ook gewoon het land waar ze willen zijn, waar ze willen voor vechten!(dit niet letterlijk bedoelt)

Ik denk dat ik jullie nu wel heb duidelijk gemaakt hoe graag ik hier zou willen blijven en hoeveel ik met Brazilië begaan ben. Als Flamengo. mijn braziliaans voetbalteam wint spring ik een gat in de lucht en als zich weer een ramp voordoet leef ik met hun mee en probeer ik te helpen als ik kan. Het vertrek zal mij heel zwaar vallen en al weet ik dat het nog twee maanden is, toch voel ik elke dag meer dat de tijd begint te dringen en er ooit een einde aan zal komen...

Eu sou Brasileiro

Eu sou do litoral

Eu sou do mundo inteiro

Eu sou do carnaval!(8)

Het begon allemaal na dat onze reis(een vriendin van hier en ik) naar Rio Grande do Sul werd afgelast doordat het meisje waar we normaal gezien bij zouden blijven overnachten een familielid had verloren en dus onmogelijk mensen kon ontvangen. Heel begrijpelijk en dus niets aan te doen. 

Nu moest ik dus een nieuw plan bedenken voor carnaval, de opties: naar Rio maar dan zou het carnaval worden met mensen die ik niet zo goed ken, naar Buzios maar dan zou het iets heel duur worden en geen carnaval van de straat of naar Sana(een deel van Macaé in de bergen met watervallen) waar ik dan met al mijn beste vriendinnen zou zijn van hier... Je kan het misschien al raden, ik heb gekozen voor het laatste. Ik dacht dat het gezelschap belangrijker was dan de plaats, natuurlijk had ik niet gedacht aan de doorslaggevende factor, het weer!!

Iedereen had mij verzekerd dat ze daar echt ook wel carnaval vierden en dat er zeker dingen te doen zouden zijn en dat het fantastisch zou worden. Ik heb dus toegezegd en ben met 11vrienden naar een huisje in Sana gegaan. Het begon goed, regen en dan, nog meer regen, en dan, nog veel meer. Voor de 4dagen die we daar zijn gebleven is het gewoon niet gestopt!! Normaal gezien stopt carnaval niet als het regent, maar daar in de bergen met afgesloten watervallen(wegens, jaja regen) is dat dus wel degelijk reden genoeg om niet meer op straat te komen. Dit ook omdat sana er eigenlijk bekend staat om de weed. Zo vindt iedereen het dus veel leuker om thuis te blijven als het regent en er op los te smoren dan doorweekt in de regen te springen en te dansen!(btw, van die 11 mensen zijn er maar 3 die smoren, dit was dus zeker niet ons motief om daar te verblijven)

Nu denken jullie waarschijnlijk dat alles aan carnaval slecht was en dat is natuurlijk niet waar, ik heb mij daar echt wel geamuseerd! Wat wil je nu, met 11mensen in hetzelfde huis kan dat toch niet anders?! We waren daar voorzien van alles en met het juiste gezelschap is het altijd leuk! Alleen heb ik natuurlijk het echte carnaval gemist.(Gelukkige gaat dit zeker niet de eerste en laatste keer zijn dat ik hier carnaval heb gevierd!) 

We zijn wel een dag verkleed naar het centrum geweest wat echt super was door al die travestieten en zotten die we zijn tegengekomen(er wordt echt wel teveel gesmoord in sana!) Zo was er een man met een bh aan en een rok en dit was zeker niet bedoeld voor carnaval. Dien was er dan bij komen zitten en ik weet niet over wat allemaal aan het doorratelen. Hij was compleet gek, hij was zijn sigaren zelfs aan het op eten! 

Ik ben hier toch wel al heel veel figuren tegengekomen en dit niet alleen met carnaval wat dan tenminste nog een excuus is! 

Nu dat ik jullie over de teleurstelling heb verteld moet ik jullie toch ook nog wel vertellen over hoe leuk het was als je gewoon eventjes het feit vergeet dat het carnaval was..

We hebben heel veel regen gehad waardoor het mooie landschap in een moddertapijt was veranderd. Dit leidde dus tot het idee om te gaan voetballen met zijn allen, of tot zover dat dat mogelijk was want ik weet niet of jullie het ooit al eens uitgeprobeerd hebben, maar lopen en tegen een bal trappen als er modder is gaat dus echt niet! Ik ben nog nooit zoveel gevallen, maar het was super! (en ik heb ook nog nooit zo goed gevoetbald als daar in Sana!) Als we al niet op de grond lachen door te vallen was het daarna wel van het lachen:D

Wat voor mij eigenlijk het belangrijkste was van die reis, was niet het plezier dat ik er heb gehad, maar het feit dat ik heb kunnen ontdekken dat ik ben binnengedrongen in die gesloten groep, als buitenlandse!! Jaja voor jullie misschien niet echt iets speciaals, maar als je hier moet omgaan met mensen die veel vooroordelen hebben over buitenlanders en dan nog eens een hele sterke band hebben door iets wat in het verleden is gebeurd mag je heel blij zijn wanneer je hun vertrouwen wint en er eens helemaal bijhoort:D! Ik ben hier niet meer de gringa, ik ben hier meer een braziliaanse met een vreemd accent, zelfde humor, zelfde uiterlijk, zelfde manier van doen,..

Iedereen zegt altijd dat de andere studenten uw beste vrienden zullen zijn, maar ik heb het tegendeel ontdekt. De mensen die voor mij het meest betekenen als vrienden zijn die braziliaanse madammen. Zij kennen mij ondertussen al beter dan velen in België!

Het echte carnaval heb ik dus niet gezien, of toch niet toen, maar ik heb nog 80jaar omdat ooit eens mee te maken en uiteindelijk kan ik er nu wel mee lachen:D

Na deze vier dagen in het regenachtige Sana had ik dan toch wel effe nood om onder de mensen te komen en dat hebben we dus wel heel letterlijk genomen. We zijn naar Rio vertrokken...

Wat het goede aan Rio is, is dat carnaval nooit stopt. Zelfs na die 4dagen feest zijn mensen bereid om er nog eens 4 bij te doen! Zo kwamen we daar aan en was iedereen al direct in de stemming om nog eens weg te gaan. We zijn met zijn allen + neven en vrienden van Luisa naar een of andere vuile bar getrokken, wat anders als de vorige keer iets minder goed is afgelopen..:)(B). Dit wil natuurlijk niet zeggen dat we de volgende dag niet de slaap konden negeren om naar een fantastisch sambabloco op het strand te gaan! Wanneer je het ritme hoort van de samba kan je gewoon niet blijven stilstaan! Je moet bewegen, dansen, lachen, plezier maken! 

Daarna zijn we ook nog naar lapa gegaan. Lapa is de bekendste uitgaansbuurt van Rio de Janeiro. Deze buurt is lange tijd verwaarloosd geweest, maar door de novelas(soaps) die zich daar begonnen af te spelen kwam de buurt weer helemaal tot leven. 

De laatste avond was eentje die ik nooit meer zal vergeten.(McDo.) Rio de janeiro is niet meer de stad waar ik van droomde, nee het is de stad waar ik leefde als een echte 'fake' braziliaanse!

Na deze 8 dagen van slaaptekort was het toch wel verschrikkelijk pijnlijk om terug naar school te moeten! Hier in Brazilie is er echt één ding dat een volledig omgekeerd effect op mij heeft, vakanties. In de plaats van slaap in te halen, zijn die er om u gewoon met nog meer slaap naar school terug te sturen!

Dit was dus heel mijn carnaval, met al zijn leuke, mindere en speciale momenten!

até à próxima!

Er is bijna nog geen maand voorbijgegaan zonder een uitstapje naar Rio! (Aangezien ook iedereen daar nu gaat studeren zal het er zeker niet op minderen!)

mijn trips naar deze stad zijn ondertussen al niet meer touristisch, eerder om u gewoon super te amuseren. Natuurlijk moet ik wel nog elke keer een beetje cultuur opdoen waardoor ik altijd wel iets ga bezoeken. Deze keer ben ik naar het museum geweest waar ik een tentoonsstelling heb bezocht over de braziliaanse dichteres Anna-coralina, die gedichten schrijft over haar leven en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ik denk dat het wel mooi was, maar ik ben er niet zo zeker van aangezien ik er echt bijna niks van begreep. Ik ben al niet zo poetisch aangelegd en dan nog in het portugees... Gelukkig was er dan ook nog een deel waar ik al heel wat meer van begreep, namelijk een tentoonstelling over het werk van escher. 

Deze expositie heb ik zelfs twee keer bezocht omdat ik er zo door onder de indruk was!

Tenslotte kon je er ook nog de geschiedenis van het geld bekijken. De verschillende muntstukken en andere ruilmaterialen(schelpen, metalenvoorwerpen,...) die er al in de wereld hebben rond gecirculeerd. Zo was er in Brazilie een periode waarin er betaald werd met kauwgom of snoep!

Na dit serieuzere deel zijn er nog de bloco(camion met een podium op die zich langzaam voortbeweegt en waar iedereen dan achteraan moet wandelen. Soms zit je zelfs gewoon in cirkeltjes te wandelen.. Heeft het een nut? nee, waarom doen we het dan? Omdat het zoveel leuker is. Ik heb er nog een tweede reden bijbedacht, namelijk dat brazilianen het zo leuk vinden om er met tien of meer op een avond te kussen dat je je wel moet voortbewegen om van de een naar de ander te gaan en telkens nieuwe prooien te vinden. Als je op dierenjacht gaat blijf je toch ook niet op dezelfde plaats staan? Eigenlijk heeft de braziliaanse uitgaanscultuur veel gelijkenissen met het gedrag van dieren. Bijvoorbeeld, het lichaam is het belangrijkste aspect, het wordt gebruikt om het andere geslacht aan te trekken. Zo zijn mannen vaak enorm gespierd en laten ze het dan ook aan iedereen zien( de wet van de sterkste), vrouwen daar in tegen lopen halfnaakt rond om te laten zien wat ze te bieden hebben. Geur wordt gebruikt om de ander aan te trekken, zo is tonnen reuk wel noodzakelijk. Er wordt gekeurd, gekeken, gekust, gedanst, gevochten. Ook het dansen is gewoon puur seks en dan heb ik het vooral over funk. Funk is een muzieksoort waarvan het ritme er gewoon om vraagt. Er wordt ook forro gedraaid en er zijn er die dansen, maar vanaf de moment dat de beats van funk uit de boksen worden geknald zijn ze hier allemaal niet meer te houden! Een vriendin van mij zei het zelf, funk is de dans van de seks, je kan er gewoon niet anders op dansen.

Ik blijf het nog steeds vreemd vinden hoe ze hun lichaam hier zo kunnen verkopen, maar zoals je aan alles kunt wennen, begint het mij op dit vlak ook te lukken! En eigenlijk wordt het hier ook helemaal niet zo gezien...)

en dan hebben we nog de cafés en natuurlijk het strand waar we naartoe zijn geweest.

Nu komt het, mijn verhaal. Zoals ik eerder al had gezegd dacht ik dat ik twee fantastische mensen had leren kennen. Namelijk de oma en nonkel van Alice. In het begin leek dit ook echt waar te zijn, maar tijdens mijn laatste bezoek heeft hij toch wel eventjes zijn ware persoonlijkheid onthuld.

Ik had niet gedacht dat een zoon opgevoed door zo'n lieve vrouw, samengeleefd met zo'n lieve zus zo verschrikkelijk neurotisch, haatdragend en zo verschrikkelijk bang/wantrouwend kan zijn van/tegenover de wereld waarin hij leeft.

Het begon allemaal normaal, maar dan op een bepaald punt was het plots allemaal anders. De lieve nonkel was veranderd in een onvoorspelbaar individu. Hij begon ruzie te maken met Alice en mij over alles zonder enige aanleiding. Zo was de tafel niet goed afgeruimd, stonden de stoelen niet recht, was de kamer te slordig, het weggaan te veel,.. Zelfs een grap leidde direct tot de volgende ruzie. Zo werd ons ook verboden om de matrassen naast elkaar te leggen, werd ons duidelijk gemaakt dat we toch zeker niet in hetzelfde bed mochten slapen of hij anders met ons zou beginnen ruziemaken(precies of wij de nood voelde om in hetzelfde bed te slapen???!) Werd mij duidelijk gemaakt dat in BRAZILIE mensen de dingen ordelijk houden (dat is toch wel meer dan duidelijk niet??) 

En zo kan ik nog wel een tijdje verdergaan. Op het einde heeft hij ons bijna buitengebliksemd!! Een goeie dag kon er nog niet af, als het niet verboden was geweest had hij ons waarschijnlijk nog buiten gestampt. 

Later heeft Alice mij uitgelegd dat hij altijd zo is. Hij heeft bijna ruzie met heel de familie en heeft ervoor gezorgd dat zijn eigen moeder zelfs  niet meer alleen de straat op durft of zelfs nog maar het vuilnis naar het einde van de gang kan brengen zonder een gevoel van angst. Ze is bang van haar eigen buren! Deze panische angst is gecreeerd door haar eigen zoon die zich praktisch tegen de wereld heeft gekeerd. 

Zo is het appartement van haar, maar mag ze wel niks aan de muur hangen, moet ze alles opbergen, alles schoonhouden,... Het huis heeft niks van persoonlijkheid, het is zoals een hotelkamer waar je 5dagen verblijft en dan wordt uitgewist door het schoonmaakteam.

Toen ik na deze reis van Rio thuiskwam was ik nog nooit zo blij om mijn familie te zien, een plaats waar niet alleen ik, maar iedereen welkom is. Waar mijn dingen door het huis slingeren, waar ik aanwezig ben!:) Niet alleen ik was blij om terug te zijn, maar ook mijn familie was er blij om, ik heb dus echt wel mijn tweede thuis gevonden!

In de vakantie ben ik naar het coca colameer gegaan. Dat is een meer in macaé met zwart water! In het begin kon ik niet geloven dat het bestond, maar ik heb het met mijn eigen ogen gezien, het is wel degelijk zwart en proper! Het water is verkleurd door de planten die er te vinden zijn, het is dus niet vervuild door een of ander chemisch mengsel. Hier heb ik samen met mijn zus zo'n peddelbootje gehuurd maar na 15minuten waren we het al beu doordat we maar niet vooruit geraakte en als dat ons dan al lukte niet konden sturen waardoor we bijna op de onschuldige zwemmers waren gebotst. Voor hun veiligheid zijn we dus maar gestopt:D

Ook met mijn familie ben ik nog eens naar Rio geweest voor de verjaardag van mijn neefje Bernardo die één zou worden. Deze familieverplichting was zoals elke andere, eten, drinken en sociaal doen. Het enige verschil, je kon je tenminste ook nog bezighouden met de stier, snooker, wii-spellekes,... Dat is dus duidelijk het voordeel aan de kinderfeestjes hier in Brazilie.

Ik denk dat dit het zo wat is, voor de rest was het weer eens de dagelijkse kost, school, ginastica, afspreken en uitgaan...

De zomer is hier echt wel DE periode van het jaar. Er is vanalles te doen en elk weekend is er wel een bloco of show op het strand of op een andere plaats. Meestal gaat het over plaatselijke groepen, maar soms komt er ook zo eens iets langs zoals 'restart' (een bekende groep die hier in brazilie zoals justin bieber door meer als de helft van de bevolking wordt uitgelachen en door de rest wordt geadoreerd)

Nu gaan we overschakelen naar het blogbericht waar jullie allemaal op zaten te wachten, maar waar ik mezelf en jullie zeker mee ga teleurstellen...

Oke we zullen er is aan beginnen, als ik het nu niet doe komt het er nooit van en ik moet jullie toch wel dingen meedelen die ik niet meer wil vergeten!:)

Ik ben gaan reizen, en niet zomaar, ik ben gaan reizen met mijn familie en ik heb mij goed geamuseerd! 

Nadat de eerste reis met hen een beetje tegensloeg, door het gebrek aan warmte en het teveel aan geklaag en shoppingcenters, was ik al bang dat het deze keer niet zoveel beter zou zijn. Maar ik zat ernaast...

De reis was gepland naar de staat Minas gerais naar de hoofdstad Belo Horizonte. Voor diegenen die geinteresseerd zijn in een beetje Braziliaanse achtergrond. Minas is gekend door zijn overvloed aan goud(dit is natuurlijk verleden tijd, de drang naar rijkdom heeft ook daar toegeslagen), de prachtige verscheidene stenen die er te vinden zijn, potten en pannen en natuurlijk de wereldberoemde Braziliaanse cachaça. 

We zouden met het vliegtuig om 7uur 'smorgens in Rio vertrekken waardoor we dus verplicht waren om een dag vroeger naar Rio de Janeiro af te reizen. Na de gewoonlijke ruzies die veroorzaakt worden door het gebrek aan rijtalent van mijn vader,de slechte humor die mijn zussen daar inzien (wat leidt tot een gekrengt mannelijk ego), kwamen we eindelijk aan in het huis van mijn oma. 

Niet direct de plaats om de spanningen te breken aangezien deze uiterst zuinige dame geen energie verbruikt aan airco en we dus terecht kwamen in een levensgrote oven. Als dit dan nog niet het ergste was hadden we natuurlijk ook nog mijn oudere zus die in Rio zou blijven omwille van de examens, resultaat, een slecht humeur voor iedereen!

Aangekomen op de luchthaven ging het beter, we begonnen  te beseffen dat we op vakantie gingen, we zouden ontsnappen aan de dagelijkse sleur. 

Mijn eerste indruk over de stad, lelijk, dit was niet echt een verrassing aangezien ik maar weinig steden in Brazilië als mooi beschouw. Om dit gebrek aan stedelijke schoonheid te compenseren hebben ze dan wel de kilometers ongecontroleerde natuur te bieden. Wanneer je hier op de top van een berg het landschap waarneemt, besef je dat het leven mooi is, dat niets er toe doet, niet geld, niet de dagelijkse problemen die het geluk beinvloeden,.. Nee wanneer je dit aanschouwt kan je alleen maar denken, ik wil hier niet meer weg!

Belo Horizonte heeft dus misschien geen schoonheid te bieden, maar een stedelijk heuvellandschap kom je er zeker tegen. Dalen, stijgen, dalen, stijgen, doodgaan, rusten, stijgen en dalen. Zo vonden we na 25keer verdwalen eindelijk onze weg naar a praça da liberdade (of het plein van de vrijheid), het hart van Belo Horizonte. Wanneer we over het hart spreken, gebruiken we de mooiste woorden en denken we aan de prachtigste dingen. Zo voelde ik mij ook daar in a casa da liberdade(het huis van de vrijheid, het antieke huis van de regering.) Het was er fantastisch, vol prachtige schilderingen, houtuitsnijding, gedetailleerde afwerking, kleur,... Ik werd er toch wel stil van, al dat harde werk dat er is ingestoken... Al dat geld dat er is ingestoken, Een unieke trap van België, europese materialen,.. Dan denk je toch eventjes aan de miljoenen mensen die geholpen konden worden als niet glorie en pracht de basisbehoeften van het volk overschaduwden.(dit is nog steeds geen verleden tijd) Ondanks dit is het toch een historische schat die zeker bewaard moet worden. 

De volgorde van mijn dagen ben ik ondertussen helemaal vergeten, ik zal dus maar gewoon mijn dagdagelijkse dag beschrijven. Na de zoektocht naar ontbijt was het tijd voor de eerste uitdaging, de kaart lezen om zo onze weg te vinden naar musea. Hier liep het al direct mis hé, ik kan mij niet één keer herinneren dat we van de eerste keer juist zaten, of toch we konden na drie dagen toch zonder problemen naar het shoppingcenter wandelen! De musea die we telkens na deze verbazend langere wandeling bezochten zijn: het museum van minas en metalen(museu da minas e metais) waar we meer te weten kwamen over de geschiedenis van de staat Minas en natuurlijk de schatten van dit gebied(goud en stenen). Verder was er ook nog een planetarium. Het tweede cultureel/artistieke dat we hebben bezocht is een expositie van moderne kunst over o.a Brazilie. (zwart gat), het museum dat het verhaal vertelde over het begin van de aarde en het leven tot het punt waarop we nu zijn aanbeland.

Wat ik mij nog wel herinner is dat ik daar de ideale supermarkt heb ontdekt(mercado central). Het heeft iets weg van een overdekte markt waar je echt het beste van de streek kan vinden en nog zoveel meer, het is een ware doolhof waar je je wel 3uur in kan verdwalen! 

Na de basisbehoefte aan slaap vervuld te hebben(voor de brazilianen dan toch) was het dan tijd om 's avonds naar het shoppingcenter te vertrekken voor jantar(avondeten), de verplichte winkelmarathon en dan uiteindelijk te bevriezen in de filmzaal.(wat ik 4keer hebben mogen overdoen)

De meest uitzonderlijke dag, was de dag dat we een citytrip hebben gemaakt naar Ouro preto(zwart goud) en Mariana, twee historische steden die in tegenstelling tot Belo Horizonte wel heel mooi zijn. Hier vind je nog steeds de kleine huisjes terug, smalle straatjes, bewoners die herenigen op het straat,... Het leek wel of we in een ander land terechtkwamen.

Ouro preto was oorspronkelijk de hoofdstad van Minas, maar doordat het zo slecht gelegen was en de structuur van de stad er niet toe diende werd het uiteindelijk Belo Horizonte. Maar goed ook, anders zou er een heel deel van dit stadje verloren zijn gegaan door de massa mensen en het verstorende verkeer. 

Wat deze steden siert zijn de tientallen kerken. Het opvallende aan deze igrejas is dat je er telkens twee naast/over elkaar tegenkomt. De reden hiervoor is dat ondanks dat ze in dezelfde God geloven en in het idee dat iedereen gelijk en geliefd is ze toch maar niet overeenkwamen. Hierbij werd er dus één oorspronkelijk door portugezen opgericht en de andere door brazilianen.

Naast al die kerken was er ook nog een antiek treinstation te aanschouwen waarvan de treinen in het weekend nog steeds reden!(niet de moderne treinen zoals we ze nu kennen, maar de oude versie met houte banken geen fatsoenlijke ramen en maar weinig veiligheidsmaatregelen). Naast het treinstation was er ook nog een kinderspeeltuin te vinden. Op zich niet echt spectaculair, maar als je weet dat elk onderdeel muziek produceert, wordt het al veel interessanter. Zo zaten we al snel met de hele familie muziekstukken te componeren!

Er werden ons allemaal verschillende artesanato van de streek getoond waaronder zwart goud waarin al voor miljoenen jaren een druppel water in vastzit en die druppel beweegt nog steeds.

Na dit alles hebben we een museum bezocht waar je allemaal kerkstukken kon bewonderen zoals muurschilderingen, kandelaars, kleding,.. Zo was er ook nog een kelder die je kon bezoeken met allemaal van die horrorschilderijen en angstaanjagende muziek. Ik werd mij er ineens weer van bewust waarom ik NIET van al dat kerkgedoe hou!

Het ergste van allemaal was dat er in bijna al die kerken mensen onder de vloer gegraven liggen. je ziet dan ook verschillende nummers in de grond gekerfd en van die gaten precies of al die doden hebben nog wat frisse lucht nodig! Waar ik ook enorm door verontwaardigd was, is dat al die kerken altijd maar geld vragen. Een kerk is echt zijn waarde aan het verliezen, het gaat niet meer over het feit dat je mensen moet verenigen, nee nu is het een touristische attractie geworden die geld moet binnenhalen. Mijn geloof(of juist het niet geloven) is hier in Brazilie enorm veranderd.

Vroeger geloofde ik in niets, we gaan dood, we hebben geleefd, maar nu... Door al die mensen die hier rondom mij geloven word ik met twee dingen geconfronteerd, mijn eigen ideëen over de waarheid en mijn afschuw voor wat geloof met mensen kan doen.

Mijn mama heeft mij gezegd dat geloven niets te maken heeft met wat er misgaat in de kerken, moskees,... Maar hoe de mensen het geloof interpreteren. Toch kan ik maar moeilijk geloven dat geloof een oplossing biedt voor de problemen die er in de wereld zijn. Misschien is het een steun voor de mensen die lijden, een geruststelling wanneer het allemaal tegenzit, maar een oplossing? 

Het maakt mensen passief doordat velen niet meer geloven in eigen wil en nog steeds verblind worden door het idee dat het lot vastligt. Ik vind geloof zoiets tegenstrijdig dat ik niet denk dat het mensen gaat samenbrengen. 

Religie is iets cultureel, zo is het in de braziliaanse cultuur vanzelfsprekend dat je gelooft in God en je bij een of andere kerk/doutrine/.. aansluit. Wie dit niet doet wordt gezien als een foute persoon( iemand die het allemaal niet weet en dus wel slecht terecht gaat komen na de dood) 

Ik die niet geloof was geirriteerd door het idee dat ik niet naar een tweede leven gaat of naar de hemel of weet ik veel waar als ik sterf gewoon omdat ik verkies om niet te geloven in iets waar geen enkel bewijs voor bestaat. Omdat ik beslist heb dat ik geloof niet nodig heb om gelukkig te zijn, goed te zijn voor mezelf en voor anderen? 

Na deze uiteenzetting denken jullie waarschijnlijk dat ik mij heb bekeerd ofzo, maar dit is zeker nog niet het geval. Toch hoop ik ergens dat er een God bestaat, gewoon om te weten dat al die opofferingen die er al zijn gedaan het tenminste dan toch nog voor iets zijn geweest.

Heel deze kerkelijke discussie die ik zowel luidop als in mijn gedachten heb gevoerd was in het gezelschap van de praatzieke taxichauffeur die ons de hele trip heeft vergezeld en gegidst. Dat praten van hem was ook nog zo iets cultuur, je moest het zelfs niet vragen, je kon zo al raden dat hij uit het noordoosten kwam!:D

Om terug te komen op de reis naar Belo Horizonte. 

Natuurlijk konden we het na nog drie kerken in Belo Horizonte zelf bezocht te hebben toch niet laten om ook nog eens iets te doen wat minder denkwerk vereist zoals naar de zoo gaan, de japanse tuin(die er in overvloed te vinden zijn in Brazilie), het park, nog eens een prachtig park waarin we de benen vanonder ons lijf hebben mogen wandelen, maar het was wel de moeite als je dan eindelijk de top bereikt en vanuit het hoogste punt bijna de hele stad kan overzien.

Zo hierbij zal ik het onderwerp Belo Horizonte laten vallen, op naar de volgede trip... 

Nog lange niet, Nog lange niet

En we gaan nog niet naar huis

Want ik wil nog niet naar huis

En al wou ik zo naar huis,

Dan ging ik niet, dan ging ik niet

En al wou ik zo naar huis

Dan ging ik niet want Brazilië voelt als thuis(8)

Om jullie nog maar eens duidelijk te maken hoe goed ik het hier heb in Brazilië!:)

Dat niet elke dag speciaal moet zijn, heb ik nu al ontdekt, maar dat je van elke dag moet genieten omdat iedere dag uniek is, heeft mijn mama(Braziliaanse) mij ondertussen al bijgebracht. Dit en nog zoveel meer, als ik hier in Brazilië één persoon moest kiezen waar ik het meeste van bijleer zou zij het zijn. Nog nooit heb ik iemand gekend die mij zo goed kan vertellen over het leven!:)

Nu dat elke dag uniek is wil nog niet zeggen dat ik geen dagen hetzelfde kan doen.. Zo bestond mijn eerste week van het nieuwe jaar er uit om 's morgens het zwembad in te duiken en dan na het middageten naar de ginastica en het strand te gaan. Het enige verschil is wat ik 's avonds nog verder ga doen. Zo ga ik de ene avond naar een kampvuur op het strand waar er dan gitaar werd gespeeld en gezongen, de andere dan weer naar een kleine bar aan het strand terwijl ik mij de volgende avond naar een discotheek begeef waar een sambaband komt optreden(Super!!),..

mededeling; Mijn neef was hier voor 2 weken en in het begin dacht ik dat dien nooit tegen mij zou beginnen praten.. Uiteindelijk is dit wel gebeurd en het was het waard ook! Zo werd het uitgaan met mijn zus aangevuld door een mannelijk stukske!:D

Dia 10(10 januari) was dan de dag dat ik naar Rio ben afgereisd om de laatste dagen met Gaia( een Italiaanse studente die maar voor een half jaar bleef) door te brengen. Wel raar, zo weer een persoon die weggaat.. 

Maar voor haar vertrek, moesten we eerst nog een paar onvergetelijke dagen beleven. Eerst zijn we met zijn vieren(Mathilde=België, Wallonië, Kerrin=Duitsland, Gaia en ik) naar 't strand geweest, waar we dan tot laat in de avond zijn gebleven, hierdoor heb ik ook ineens mijn favoriete strand in Rio gevonden! (op de terugweg bijna weggespoeld zijn door de stortregen!)

De volgende dag ben ik samen met Gaia en een vriendin-van-de-nicht-van-de-italiaanse-oma-van-Gaia het centrum van Rio gaan bezoeken. Je zou denken dat dat het eerste is wat je te zien krijgt als je naar Rio komt, maar dat is duidelijk niet het geval. Ik was dus heel blij wanneer ik eindelijk is het meer historische deel van de stad mocht bewonderen.

Bezochte plaatsen:

• drie kerken die in totaal verschillende stijlen zijn gebouwd. bv: er de kerk van Gloria die gebaseerd werd op de portugese bouwstijl.
•  a catedral metropolitana wat volgens mij de raarste kathedraal is die ik ooit al heb gezien. Het lijkt meer op een ruimteschip dat de Christelijke aliens hebben neergeplant dan op een plaats van rust en vrede. Toch vond ik het een mooi en indrukwekkend gebouw en zou ik heel graag weten welk idee de architect had wanneer hij deze stompe kegel construeerde!
• Ik heb een antiek gebouw bezocht waar een expositie plaatsvond met een mengeling van antieke en moderne kunst.
• a casa França-Brasil is een huis dat afstamt van uit de tijd van de kolonistie wat nu ook als expositieruimte dient. Hier heb ik een paar rare ideeen over kunst in werkelijkheid gezien. Zo had een kunstenaar een hoop rommel met een structuur tot kunst omgetoverd en was er een andere kunstenares die naakt als het ideale kunstmateriaal zag. Zo was er een gigantische hangmat waarin twee naakte mannen lagen te slapen. Een hele lage kamer waar je dan in moest kruipen om uiteindelijk een halfnaakte man te zien liggen en dan tenslotte een pikzwarte kamer waar je alleen in moest lopen tot je aan het einde kwam. Tijdens deze eindeloze tocht voelde je dan dat iemand je begon aan te raken met een veer veronderstel ik en werden er allemaal geluiden geproduceerd. Dit laatste heb ik gemist door mijn fantastische idee om te beginnen zingen om de angst te verdrijven(als je bang bent in het donker moet je fluiten(8)(ik kan niet fluiten dus..) Misschien dat er nog een of ander naakt te voelen was, maar dat heb ik toch maar heel bewust ontweken...
• Verder hebben we gewoon nog de tientallen antieke gebouwen mogen bewonderen
• ...

Ik ben dood of vooral doodop! Ik heb dringend slaap nodig, want amai Nieuwjaar is hier de vermoeiendste periode van het jaar, al denk ik dat carnaval het nog juist gaat overtreffen!:)

Dit is het blogbericht dat ik speciaal voorbehouden heb voor de feestdagen omdat deze dagen toch wel hun eigen pagina verdienen. Ik vier tenslotte waarschijnlijk maar één keer Nieuwjaar en Kerstmis in Brazilië hé!

Natal....('t kindeke Jezus wordt nog eens geboren)

Voor mij toch in te zetten voor anderen op kerstmis (iets waar het toch ook een beetje om draait) heb ik kleren gekocht voor een arm kindje, Matheus Sodré van 4jaar. Spijtig genoeg heb ik hem nooit gezien waardoor ik dus geen idee heb of wij wel dezelfde kledingsmaak delen en of hij er echt wel gelukkig mee was. Ik in ieder geval wel omdat ik zoiets voor hem mocht doen!

Verder ben ik ook nog gaan helpen op een feestje dat georganiseerd werd voor kinderen van Nova Holanda(een favela in Macaé). Waar zij dan een onbezorgde dag konden beleven met een hele binnenspeeltuin, dansen, muziek, spelletjes en veel eten en drinken. Uiteindelijk keerden ze dan allemaal naar huis met een cadootje van de kerstman:) 

Dit is een land met zo'n grote armoede dat je al door kleine gebaren iets voor hen kan betekenen ik was dan ook blij dat ik uitgenodigd werd om als vrijwilliger te komen helpen!

Ik ben kerstinkopen gaan doen met mijn ouders wat altijd een avontuur is, 2uur hebben wij in de supermercado rondgelopen! Om dan uiteindelijk met een overvolle kar terug naar huis te keren. Zoveel eten dat die kopen, die zijn echt voorbereid op de derde wereldoorlog!

Kerstmis begon al goed. De dag ervoor, donderdag= opstaan en beseffen dat je echt niet in staat bent om nog maar 5minuten recht te staan. Ik was blijkbaar niet de enigste die dat doorhad, want zelfs mijn zus van hier(Nadine, 14jaar) die mij normaal gezien maar al te graag lastigvalt(op een grappige manier) heeft mij deze dag helemaal met rust gelaten en was zelfs bezorgd!:)

Die dag heb ik dan ook niet veel kunnen helpen... Wel heb ik een bavaroistaart gemaakt waar mijn mama vanaf nu helemaal zot van is! 

De 24ste zelf: 

Het is dan eindelijk Kerstmis. Wel raar, ik ben in Brazilië, het is WARM, ik bevries niet en ik heb een andere familie... Maar dit zorgt er niet voor dat ik niet van deze unieke ervaring kon genieten.

Het begon allemaal echt om meia noite(middernacht) Want zoals de traditie het hier wilt mag je pas eten en de cadeautjes openmaken als kerstdag begint. Al die uren ervoor werden opgevuld, door kaarten(ik heb hier dus echt al een liefde ontbloeit voor het kaarten hé) en veel luid gebabbel en gelach wat we nu ondertussen al gewoon zijn van de brazilianen! 

Tegen dat het dan eindelijk zo ver was, 00:00, was iedereen al in het stadium gekomen van "moeten wij echt nog meer eten binnenproppen?" Dat er meer gegeten werd voor de traditie in stand te houden dan met de reden dat we aan het uithongeren waren.

Hierna werden de cadeautjes geviseerd waardoor de kerstboom na 2seconden leeggeroofd was en alles in de volgende minuut goed- of afgekeurd werd(Alles wat ik heb gekocht werd goedgekeurd, applausje voor mezelf!). Nu nog voor 12personen een bed weten te vinden en dan was iedereen er klaar voor om eindelijk te gaan slapen...

De volgende dag sta je op en je hoort direct dat het geen gewone dag is. Vier tetterende vrouwen in de keuken en dan nog een paar halfslapende mannen die al plannen beginnen maken voor almoço(middageten), natuurlijk wordt het een bbq. Daar gingen we dus weer, eten, zwemmen, nog meer eten, babbelen, half slapen, kaarten, eten,.. en en en karaoke. Had mijn allerliefste mama er toch wel niet voor gezorgd dat er ook een engelse dvd in huis was zodat ook ik mijn prachtige klanken kon laten weerklinken. Prachtig was het niet echt, maar ik heb mij zeker geamuseerd!

Ik weet dus al wat ik als een van de eerste dingen in belgie wil kopen, een blok kaarten en karaokemicrofonen(En jullie zullen zingen)!

Dag 3 van kerstmis verliep rustig. 

De helft van de familie vertrok al terug naar Rio waardoor al de drukte die ik ondertussen al niet meer gewoon ben al enorm afnam. Met de anderen zijn we na het zwemmen, eten, zwemmen, kaarten, eten,.. naar de bowling getrokken. Waar ik nog maar eens geconfronteerd werd met mijn defect, ik kan niet bowlingen, ik heb echt een afwijking naar links! Maar het was zeker nog eens leuk om te doen!

Maandag en dinsdag dienen als relaxdagen, maar dan...

Oudjaar moet je toch niet op één dag vieren zeker? Nee dat moeten er drie zijn! Zo begonnen we het einde van het jaar dus met een bbq op het dakterras van een vriendin met veel vlees, champagne, zotte braziliaanse madammen, verminkte uitgedroogde kinderzwembadjes en nog veel meer,...

De volgende dag moest er dan Oudjaar gevierd worden met diegenen die er op 31december niet zouden bij zijn. We begaven ons dus naar een overvolle bar, waar we dan met zijn allen konden shaken op de beats van de onbekende dj en amateuristische band, sfeer verzekerd!(B)

Nu, eindelijk het echte oudjaar. Na een hele discussie waar en hoe we het gingen vieren, werd er uiteindelijk besloten op met vrienden zo'n witte tent op het strand te monteren en daar dan met zijn allen eten en drinken naartoe te sleuren om er daarna dan een echt feest van te maken! Dit is zeker gelukt! Veel te veel goedkope champagne zorgde voor een fantastische avond!(en het gebrek aan wc's dat iedereen als een bende honden zijn territorium heeft kunnen afbakenen) Dit was voor mij een Nieuwjaar om niet meer te vergeten!

Ik heb hem helemaal zoals de brazilianen proberen te vieren. Ik had nieuwe witte kleren gekocht, nieuw ondergoed in een specifieke kleur die je wens voor volgend jaar inhoudt;),ik heb 7 golven overgesprongen,...!(ik heb de zee gezien, de warmte gevoeld en gezwommen op Nieuwjaar echt zoveel beter dan in de kou op de Schelde naar het vuurwerk te kijken!) Wanneer we dan uiteindelijk nat en met zand op alle plaatsen waar het niet moet zijn terug naar huis keerden was voor ons het feest nog lang niet afgelopen!(al kwam daarna de lange warme douche en een bed toch van pas)

De volgende dag was ik echt een wrak en het huis waarin we hadden geslapen was een stort, maar alle geluk hebben de ouders van die vriendin dat nooit geweten...:D

Na een verlengde power nap die ik toch wel kon gebruiken was het die avond weer tijd op mij klaar te maken voor het volgende feest, een concert(show) op het strand. Het was of heel Macaé naar cavaleiros(strand) was getrokken, je kwam er echt iedereen tegen! Het was mijn eerste show en ik heb mij geamuseerd, al had ik toch al wel heel vroeg nood aan slaap...

Zondag was iets rustiger, zo zijn we 's avonds enkel iets gaan drinken en eten om dan relatief vroeg te gaan slapen voor de verandering.

Je ziet maar, het leven hier in Brazilië is ook niet alles hé, al die energie die je ervoor nodig hebt om het te overleven;) 

Nog eens een gelukkig Kerstmis en Nieuwjaar voor iedereen!!

até à próxima, beijos! 

Oké dat is gelogen, buiten dat het inderdaad op het laatste verschrikkelijk werd om om 6uur op te staan waardoor ik soms toch samen met mijn zussen een dagje vrijaf kreeg=D en dat de laatste dagen inderdaad niet zo rustig waren. Dit had niet direct iets te maken met slechte schoolresultaten of recuperação(verplichte bijlessen in de vakantie), maar eerder met de eindejaarsshow, de ceremonie en het eindejaarsbal dat er aankwamen...

'S avonds gaan we dan naar iemand zijn thuis om daar dan een mini-feestje te hebben(ik heb alle jongens op één na verslagen bij het poolen!(dit zegt meer over hen dan over mij denk ik:p)), naar het shoppingcenter(film of een bar),strand, bar,..

Ik ben ook nog naar het eindejaarsfeest van een andere school geweest. Previsao, zij hebben echt gigantisch veel geld gespendeerd aan het feest! Overdreven mooie decoratie, goed eten(zoute pannekoeken, toastjes, salgados,..), veeeel drinken(caipivodka met allemaal verschillende soorten fruit,...), maar ondanks de overdreven luxeuze bedoening was het nog juist de echte sfeer die ontbrak! Gelukkig kunnen we ons overal amuseren hé;)

mededeling van de dag: ik heb een nieuwe hobby, ginástica, dit zijn lessen die bestaan uit, body pump, body combat, jump, body balance,... (dus ik kom als een strakke terug ze:p)  

Iedereen hier in Brazilië is altijd bang om iets alleen te doen, alleen te starten met iets, alleen te zijn. Wat ik nu juist heb ontdekt is dat het juist belangrijk is dat je dingen alleen begint, alleen doet,.. hoe leer je het anders?

Ik ben deze hobby alleen gestart en ik ben er blij mee, ik heb al direct nieuwe mensen leren kennen, amuseer mij, kan altijd naar daar gaan als ik tijd teveel heb? Ik denk dat het juist de dingen zijn die je alleen begint waar je het meest voldoening uithaalt!:)

grootste compliment: Ik kan dansen, ik heb de moves, ik kan beter met mijn kont draaien als de paulisten(mensen die in São Paulo wonen)! Ik wist het hé, ik ben geadopteerd! Ze zeggen hier zelfs dat ik daarvoor in Brazilië terechtgekomen ben:p. Nog eventjes oefenen en ik kan zelfs sambadansen!

grootste ergernis: Mijn ouders van hier die alles doen voor mijn zussen, het lijkt wel of die twee het enige zijn in die hun leven! Niks doen die zelf! En die zijn zo overbezorgd, hoe kan je nu iets uit uw fouten leren, of  uw problemen leren oplossen als je zelfs niet de kans krijgt om die te maken?hebben?(niet dat ze dat direct willen ze) Ik begrijp het nu wel, mijn ouders hadden zeker niets te veel in hun jeugd waardoor ze nu willen vermijden dat hun kinderen in dezelfde situatie moeten leven.

Dit is niet alleen in mijn familie, het is overal zo. Het is iets cultureel en dus probeer ik mijn mond te houden alhoewel ik het er nu toch wel heel moeilijk met begin te krijgen!

nieuwigheden: Ik heb ontdekt dat er twee meisjes in mijn ploeg geloven in iets waar ik de naam nog altijd niet van heb ontdekt aangezien zei zeggen dat er geen naam voor bestaat. Het is een geloof zoals een ander, ze geloven in Jezus, God,... Alleen mogen ze niet drinken, gaan ze niet uit, mogen ze niet kussen, niks voor het huwelijk,... Ze geloven dat ze moeten leven zoals Jezus want hij leefde zoals het moest, alles wat hij niet doet is fout. Ze hebben zelfs geen kerk omdat Jezus die ook niet had.

Interessant hé? Ik vind al die verschillende manieren van geloven hier enorm interessant, waardoor ik dus iets doe wat AFS heeft afgeraden, in discussie gaan over geloof. Het is nog nooit slecht afgelopen en ik denk dat je juist moeten argumenteren, om iets van de anderen te leren.

tweede: Iedereen trouwt hier zo vroeg en heeft hier zo vroeg kinderen! Ik heb bij dien ginástica al verschillende jonge meisjes(begin 20 gezien) die al getrouwd zijn en soms al kinderen hebben. Ik heb er nu eentje leren kennen die 24 is, een kindje van 6heeft en als 2 keer getrouwd is! 

Ik vind dit raar, maar zij zei dat het hier in Brazilië perfect normaal is...

Ik ben blijkbaar een goeie dochter: Ik doe dingen met mijn familie, bijvoorbeeld naar de slechtste film ooit gaan, naar de winkel gaan,.. Dit maakt mij dus duidelijk anders als mijn zussen die dit duidelijk niet zien zitten. Ik ben ook bijna altijd aan het lachen waar mijn mama van hier zo van houdt!:p Overlaatst was mijn zus slechtgezind en werd die "kwaad" op mij omdat ik volgens haar te gelukkig ben... Wat een reden!:D

Oké dit was het weer eens!

tchau, beijos

feliz Natal e Ano Novo!!