Zoals jullie wel weten ben ik ondertussen onderweg naar België! Deze reis was voor mij een unieke kans en een echte levenservaring! Ik zal deze 3 maanden in Ecuador nooit vergeten!
Ik wil jullie bedanken voor de grote interesse voor mijn verhalen op mijn blog! In deze 3 maanden is mijn blog meer dan 6000 keer aangeklikt, het doet me heel veel deugd dat mijn blog zoveel keer bezocht is, dit had ik nooit verwacht!
Vandaag vroeg opgestaan want we hadden met Arturo afgesproken dat we de pichincha (een berg) zouden afdalen. Eerst zijn we met de teleférico ( een kabelliftje) naar boven gegaan ( tot 4500 meter hoogte). Natuurlijk was ik terug keimisselijk en duizelig ( ik kan precies niet zo goed tegen de hoogte). We hebben de berg dan afgedaald, dat was wel heel leuk, want we zijn al snel van de paadjes afgedwaald en hebben onze weg zelf gezocht door de wilde natuur! Het werd wel even spannnend want we kwamen wilde koeien en stieren tegen en verdwaalden ook even, maar uiteindelijk zijn we veilig beneden aangekomen. Toen namen we een bus naar het centrum van Quito en hebben daar in een veggetarisch restaurant gegeten. Daarna gingen we naar het appartement van Arturo. Daar hebben we dan even uitgerust en even later zijn Wim en ik bloemen gaan brengen naar de Advocate van Gerard ( hij had dat gevraagd aan de jongens). s Avonds hadden we met Tinde en Stefanie afgesproken op place a foche, daar hebben dan nog iets gedronken en daarna zijn we met zn allen naar een Marokaans restaurant iets gaan eten. Daarna zijn we naar een cocktailbar geweest waar je alle cocktails voor 0,99 dollarcent kon drinken!!!! Daarna zijn we naar een feestje geweest! Voor de laatste keer nog een afscheidsfeestje! We hebben ons goed geamusseerd! Daarna gingen we slapen.
Vandaag hebben we wat uitgeslapen, daarna zijn de jongens naar ons appartement gekomen en zijn we samen gaan ontbijten! Daarna namen we afscheid van Tompie en Pee, want zij gingen nu doortrekken naar Peru. Daarna zijn we met de bus naar de amitad del mundo (middelpunt van de wereld) geweest. Dat was wel heel leuk, echt de moeite waard! Eerst zijn we naar de nepevenaar geweest. Vroeger was er een man die dat zo had uitgerekend, maar hij zat er toen ongeveer 70 meter naast. Daarna zijn we dan naar de echte evenaar geweest. We hebben op de evenaar gelopen ( waar je veel minder weegt dan ernaast!en je evenwicht echt niet kan houden) Ik heb een ei kunnen rechtzetten op een nagel! (daarvoor kreeg ik een certificaat). En voor allen die niet geloofden dat er hier mensen zijn die handen, voeten en hoofden kunnen verkleinen, we hebben een origineel exemplaar gezien. Over de gruwelijke manier van hoe de mensen dat doen zal ik het later wel hebben, want ik weet dat er ook kleine kindjes zijn die mijn blog lezen! Toen we terug thuis waren gingen we naar de winkel om inkopen te doen om te eten. Wim maakte lekkere pasta met paprika en tomatensaus. Droïma was een beetje ziek dus zij is gaan slapen daarna zijn we ( Chirsopher, Wim, Sofie, Tinde en ik) dan nog naar het Aladincafé geweest, dat was wel leuk. Een echte Marokaans café: Marokaanse muziek, zetels om in te liggen, Marokaanse thee en waterpijpen. Het werd echt een rustige maar gezellige avond. Daarna zijn we dan met zn allen nog even naar het appartement van Arturo geweest om gezellig nog even te zitten en te praten. Toen iedereen weg was heb ik nog een tijdje gepraat met Arturo en daarna ging ik slapen.
Vannacht heb ik heel slecht geslapen, mijn wijsheidstanden zijn aan het doorkomen, ik heb er al even last van maar vannacht werd ik er echt wakker van. Dan maar ijsblokjes genomen om de pijn wat te verzachten. Vannacht was het onze laatste nacht in ons huis in Ambato. Een heel raar gevoel want mijn kamer is heel leeg nu dat alles ingepakt is! Vanmorgen kwam Miki binnen in mijn kamer met de telefoon. Telefoon uit België ( ik natuurlijk een beetje in paniek, want een telefoon uit België! Er is toch niets gebeurd!!!!), maar gelukkig was het Herman om te vragen hoe het was geweest en of we klaar waren om te vertrekken. In mijn moeheid ben ik hem nog vergeten te bedanken, dus bij deze Herman: bedankt voor alles want mede dankzij u heb ik hier 3 maanden een echte levenservaring mogen beleven! Dankzij u heb ik hier fantastische mensen leren kennen! Bedankt voor alles! Even later belde Jaimé om ons een goede reis te wensen en om nog een keertje te zeggen dat de deuren van zijn huis altijd openstaan voor ons. Even later kregen we nog een telefoon! De moeder van Droïma belde, want ze was een beetje in paniek, ze had een telefoon gekregen van een Spaanse vrouw, maar natuurlijk kon ze er niets van verstaan ( nogal logisch dat je dan wat ongerust bent hé). We zouden niet weten wie er gebeld zou kunnen hebben, maar in elk geval alles is nog steeds in orde met ons, dus geen probleem. Daarna zijn we opgestaan en zijn we begonnen met de groentjes te snijden. We hadden tegen half 12 afgesproken met Susana en Solé voor een verrassi ng. Natuurlijk moesten onze koffers eerst nog in de Choko Banana geraken. We wilden een taxi nemen maar dat vond Miki geen goed plan. Ze zei dat zij wel zou rijden, maar niet alle onze koffers konden in haar auto. Dus belde ze of Solé ook nog met de auto kon komen. Susana en solé waren nog even aan het winkelen maar nadien zouden ze komen. Na een half uurtje kwamen ze aan met een grote pickup! We hebben dan al onze koffers in de pickup gelegd, afscheid genomen van Miki ( wat niet gemakkelijk was, ze vreest heel hard dat ze in een depressie zal geraken nu we weg zijn, omdat ze nu weer helemaal alleen in dat grote huis woont). Daarna gingen we richting Choko Banana, legden onze koffers daar, keken we onze mails nog even na en vertrokken. (we hadden Arturo ook nog meegevraagd want hij was ook in ambato). Dan zijn we met de auto naar een park geweest om daar te picknicken. We hadden smoskes voorzien, dat kennen ze hier niet, maar ze vonden het wel heel lekker! Daarna hebben we daar nog even gezeten en wat gepraat. Na een tijdje zijn we met de auto naar een heladeria geweest om een ijsje te gaan eten. Tegen 16 uur waren we terug in de Choko banana en is Ana Maria nog even geweest om afscheid te nemen. Om half 5 moest Solé weg dus namen we van haar ook afscheid. Rond 17 uur zijn we met de pickup en al onze koffers richting terminal vertrokken. ( We wilden eigenlijk graag nog een laatste keer naar de familie gaan en dan pas daarna vertrekken, maar Arturo zij dat dat veel te gevaarlijk is met de koffers en dat we ten laatste om 17 uur moeten vertrekken) Daar was dan het allermoeilijkste afscheid van allemaal: afscheid nemen van Susana! Dat viel me heel zwaar! Susana is echt een fantastische vrouw, ik ben echt blij dat ik haar ontmoet heb, ze heeft enorm veel gedaan voor ons! Ze was écht een tweede mama ( ze hielp ons, was bezorgd, trooste ons als we het moeilijk hadden, heeft veel leuke dingen gedaan met ons,....) echt een vrouw met een gouden hart! Ik ben haar heel dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan heeft en ja, dan valt dat afscheid natuurlijk heel zwaar he en voor haar ook. Daarna vertrokken we met de bus naar Quito. Arturo is met ons meegegaan om te helpen met onzekoffers! Aangekomen in Quito namen we een taxi naar het appartement van Arturo. Ondertussen hadden we al een berichtje gekregen van de jongens dat Wim naar het appartement kwam om ons te komen halen om samen te gaan eten. Toen al onze koffers in het appartement van Arturo lagen zijn we dan vertrokken naar Place a Foche ( Dit wordt hier ook wel gringolandia genoemd omdat er hier zoveel buitenlanders zitten). Daar zaten Yannick, Lindsay, Tinde, Stephanie, Sofie, Tompie, Pee en Christopher. ( Een hele hoop Belgen bij elkaar dus!)Dan zijn we naar een restaurant gegaan om daar te gaan eten. ( ondertussen was het heel hard beginnen regenen, precies zoals in de jungle maar dan wel veel kouder!)Daarna zijn we iets gaan drinken in een bar, maar omdat het daar wat frisjes was zijn we na 1 drankje naar een ander café gegaan op place a foche. ( Dat café is 24 uur op 24 uur open!). We hebben ons nog goed geamusseerd en goed gelachen en tegen 2 uur zijn we terug naar het appartement van Arturo gegaan om te slapen. ( Droïma en ik slapen daar, de jongens slapen in een hotel een beetje verder)
Vanmorgen hebben we eindelijk voor de eerste keer in 3 maanden kunnen uitslapen!!! Joepie! Niet dat ik al helemaal terug uitgerust ben of fit ben, maar het deed wel deugd! Tegen 11 uur dan verder mijn koffers ingepakt ( dat was een heel karwei met al die souvenirtjes!) Daarna zijn we met Miki onze kleren die we hier achterlaten gaan wegdoen. (zie witte zak) We hebben ze naar een klooster gedaan. In dat klooster wonen vele weeskinderen bij de nonnen. Ze waren heel blij met onze kleren! Daarna gingen we met Miki ergens eten om haar te bedanken. We gaven haar een cadeautje en Belgische chocolade en we hebben van haar juweeltjes gekregen. Dat vonden zij en wij wel heel leuk! Daarna zijn we naar de Choko Banana gegaan om daar rustig nog wat mailtjes te versturen en onze blog in orde te brengen. Tegen 17 uur ben ik naar een bautisto ( doop) geweest voor een taak voor school. Ik schrok wel een beetje want het was toch wat anders dan in België! Er waren heel veel kinderen die gedoopt werden( ongeveer 30!), het waren babys maar ook vele kleuters en enkele oudere kinderen. De pastoor liep van het ene kind naar het volgende, een pater hield een kom vast en het kind werd met zijn/haar boven de kom geduwd en de pastoor goot er met een kan water over. Vele kinderen weenden. Ondertussen was de paparazzi er ook precies! Duwen en trekken om fotos te kunnen nemen! Om de kinderen te zalven was het net hetzelfde: het kon niet snel genoeg gaan. Eens dat dit allemaal gebeurd was, zei de pastoor dat iedereen zich een beetje moest haasten en de kerk moest verlaten want dat er daarna een trouwmis was. Na de mis gingen we naar de Choko Banana en heb ik nog een choko banana gegeten. Mmmmmm! Daarna namen we afscheid van het personeel en vertrokken we naar de winkel om daar inkopen te doen (we gaan morgen picknicken met Susana en Solé). Daarna gingen we naar huis en maakten we onze blog in orde. Tegen half 9 zijn we naar de CubaSun geweest om een mojito te gaan drinken. Daarna zijn we naar de Hakuna Matata pub geweest. Dat is een pub in de straat van de Choko Banana en we wilden daar altijd eens een kijkje gaan nemen, maar dat is er nooit van gekomen en vandaag was onze laatste kans! Eerst moesten we door een ondergrondse parking en dan naar boven en daar was dan de Hakuna Matata pub. Het was precies een chirolokaal, het was wel leuk. Totdat we begonnen te dansen! Nog geen twee seconden op de dansvloer of... tik tik op mijn schouder: Hola! ( oei kennen we deze mensen? Droïma kende ze ook niet dus we waren er vrij zeker van dat we ze niet kenden!) Vamos a bailar? ( = gaan we dansen?) Even op de dansvloer, pintje leeg drinken en maken dat we weg zijn want we hadden geen goesting om laat te blijven en de mannen waren hoe zal ik het zeggen zoals de mannen aan de zee? ( ze kenden hun grenzen niet echt!) Ze vroegen of ze ons zouden vergezellen naar ons huis, maar we zeiden dat dat écht niet nodig is! Toen we buiten waren zagen we ineens dat de mannen ons achtervolgen! Dan maar vlug richting Choko Banana! Onderweg was er gelukkig een lege taxi, dus konden we die nemen naar huis. Even later hadden we bijna een botsing! ( de taxichauffeur zou niet in fout geweest zijn, maar dat zou niet uitmaken als we in het ziekenhuis zouden liggen!) Toen we thuis waren namen we nog afscheid van de nachtwaker van onze wijk. Daarna gingen we slapen.
Vandaag een speciale dag die ik nooit zal vergeten: de laatste dag stage geven op het schooltje! Vanmorgen ben ik dan opgestaan met toch een beetje zenuwen. We namen een taxi want señorita Céci ging later komen ( dat vond ik wel spijtig voor mijn laatste dag!) Toen we aankwamen waren al vele kinderen heel verdrietig, ze vroegen waarom we moesten vertrekken en smeekten zelfs om te blijven... Tijdens de opening deed de directeur er nog een schepje bovenop door nog maar eens te zeggen dat dit onze allerallerlaatste dag is. Toen ik met de kinderen naar de klas ging werd ik opeens overrompeld door heel veel bloemen die ik kreeg ( zoveel dat ik ze bijna niet meer kon dragen!) Er waren ook vele kinderen die een cadeautje bijhadden ( wat mij een heel dubbel gevoel geeft: ik ben er wel heel blij mee, maar langs de andere kant weet ik dat de kinderen niet veel geld hebben en vind het toch wel wat lastig dat ze hun geld dan in een cadeautje voor mij steken, ik zou even blij geweest zijn met een tekening van hen of een bloemetje van de kant van de weg ofzo! ) Daarna kwamen heel veel ouders mij een goede reis wensen en mij bedanken voor de goede zorgen voor hun kind. Ik heb hen gezegd ( in een toespraak, want hier moet alles vrij officieel gebeuren) dat ik heel dankbaar ben dat ik naar hier ben kunnen komen om met hun kinderen te werken en dat het voor mij een echte levenservaring is! Toen gaven ze mij een cadeautje: een handtas van leer! Ik kreeg echt een krop in mijn keel want ook al is Ecuador geen duur land ik weet ondertussen dat een leren handtas hier ook niet goedkoop is! De ouders hadden allemaal samengelegd om dat te kunnen kopen voor mij! ( ik ben er heel blij mee, vooral gewoon omdat ze die moeite doen, maar langs de andere kant voel ik mij ook een beetje schuldig dat ze daar hun geld in steken! Als je in België een cadeautje krijgt zeg je uit beleefdheid dat dat niet nodig was, maar hier... je weet gewoon hoe hard de mensen voor dat cadeautje hebben moeten knokken, daarom is het voor mij ook een heel symbolisch teken!) Na alle bloemetjes en cadeautjes en gesprekjes met de ouders heb ik met de kinderen een muziekpak gedaan, dat vonden ze heel leuk! Als opdrachtjes had ik liedjes, spelletjes, dansjes,... genomen die ik hen had aangeleerd maar ook die zij mij hadden aangeleerd. In het midden van het muziekpak zat voor elke kleuter een klein puzzeltje als cadeautje van mij voor hen. Na het muziekpak was het speeltijd. Tijdens de speeltijd hebben we alle leerkrachten dan bij elkaar geroepen in het kantoor van de directeur. (Ondertussen was señorita Céci ook aangekomen) Daar hebben we dan weer een toespraak gehouden en daarna gaven we de foto af met op de achterkant een badankingstekstje. Ik vond wel dat de directeur een beetje onbeleefd was, we hadden de foto gegeven en hij vroeg: Was het dat? en toen we ja zeiden zei hij dat de speeltijd gedaan was dus dat we naar de speelplaats moesten... (Dat vond ik wel wat raar, dat hij zo kortaf was, maar eerlijk gezegd kon ik me dat op dat moment niet aantrekken!) Op de speelplaats hebben we dan eerst nog een beetje gedanst met de kinderen: ochtendgymnastiek van Samson en Gert, de macarena, de apendans en de vogeltjesdans. Daarna hielden we weer een toespraak, om te zeggen hoe leuk we het vonden en hoe dankbaar we zijn. Even later hield de directeur ook een toespraak dat hij het ook leuk vond en señorita hield ook een toespraak uit naam van de leerkrachten. We kregen van hen een kader met een officiele tekst. Daarna was het de beurt aan de kinderen om een toespraak te houden, van elke klas kwam er een kind naar voor en deed een toespraak. Het kindje van mijn klasje was haar toespraak aan het doen ( echt zot hoe officieel die kinderen al kunnen praten!) maar even later kreeg ze het moeilijk en begon te wenen ( dan krijg je echt wel een krop in je keel hoor!) Ik heb haar dan maar vastgenomen en een dikke knuffel gegeven! Daarna hadden we nog een kleinigheidje voor de kinderen en namen we afscheid van alle kinderen. Daarna gingen alle kinderen terug naar de klas. We namen de directeur nog even apart en gaven hem een cadeautje als bedanking dat we 3 maanden in zijn schooltje les hebben mogen geven. Daar was hij wel heel blij mee. Ik deed hem er ook nog eens aan herinneren dat de chocolade nog in zijn bureau stond maar hij zei dat wij die nu maar moesten opeten! Ik vroeg dan of hij ze niet wilde hebben, hij begon toen heel hard te lachen en zei nog eens dat wij ze maar moesten opeten. (Ik blijf het toch maar een vreemde man vinden hoor!) Nu, ik vond dat de chocolade toch wat te veel had gekost om nu snel op te eten dus nam ik het mee en ik ga het zondag aan Susana geven. Daarna ging ik met kinderen nog even naar de klas en nam ik daar nog extra afscheid van mijn klasje. (Ik had nog veel materiaal bij voor hen om in het klasje te gebruiken, ik heb hen dan enkele dingen al gegeven en voor de rest heb ik afgesproken dat señorita Céci het in kleine beetjes zou geven en gebruiken om de kinderen zeker niet te overweldigen met zoveel cadeautjes!) Daarna heb ik met de kinderen nog even op de speelplaats gespeeld met waterballonnen, want ondertussen was het wel heel warm geworden! Na school namen we nog persoonlijk afscheid van elke leerkracht ( behalve van de directeur want die was al weg!) Daarna namen we een bus en daarna een taxi ( want met al die cadeautjes geraakten we niet meer te voet thuis!) naar de Choko Banana. Daar heb ik dan even geslapen ( ik kan jullie verzekeren zo een dag vol emoties is heel uitputtend!). Even later gingen we nog naar een reisbureau om onze vlucht terug naar België te bevestigen en belden we ook nog even naar de luchtvaartmaatschappij. Daarna gingen we naar huis om onze koffers verder in te pakken. ( pfft het begint toch serieus te korten hoor! Het geeft echt een onbeschrijfelijk vreemd gevoel!). Tegen 8 uur gingen we terug naar de Choko Banana, want we hadden daar afgesproken met enkele vrienden van hier om samen te eten en daarna naar een feestje te gaan. We waren met een klein groepje: Ana Maria ( het nichtje van Susana), Carolina ( zij is hier voor een jaar voor een uitwisselingsproject van haar school, ze komt uit Duitsland, maar aangezien wij niet goed Duits kunnen spreken we met haar ook Spaans), Fernando ( de zoon van señorita Mariana), droïma en ik. We hadden Gabriella ook gevraagd, maar zij is niet komen opdagen, dat vond ik wel heel spijtig... Onze andere vrienden zien we nog in Quito. We aten eerst in de Choko Banana en daarna gingen we naar de Obeja Negra ( het zwarte schaap, een soort van danscafé waar we nog al geweest zijn). Daar hebben we dan nog wat gepraat en gedanst. Tegen half 2 heeft Fernando ons naar huis gebracht want we waren heel moe en hij was ook moe dus ging ook naar huis gaan. We namen afscheid en gingen daarna slapen.
Vanmorgen namen we een taxi naar school, want señorita Céci ging later komen ( tegen de speeltijd) Vandaag was señorita Gabriella niet aanwezig ( het zal laat geworden zijn gisteren op haar feestje!) Ik heb dan eerst met de kinderenliedjes gezongen met de instrumentjes. Dat vonden ze heel leuk ( wel moeilijk om hun muziekinstrumentjes eventjes stil te houden!). Daarna heb ik met hen de stoelendans nog eens gedaan. Na de speeltijd hebben we een film gezien (schrek 3, want we hadden die de vorige keer nog niet kunnen uitzien en señorita Céci had hen dat gisteren beloofd). Daarna was de school gedaan. Na school gingen we mee met señorita Mariana naar haar huis ( zij had dat nog een keertje gevraagd, voor de laatste keer). Daar kregen we rijst met een eitje als middageten. Daarna gingen we met haar man naar een Quinta ( een soort van buitenverblijf). Het was er heel mooi! Daarna gingen we terug naar hen thuis, dronken we nog iets en bracht haar man ons met zijn pickup ( wij natuurlijk achterin!) naar de Choko Banana. Daar hebben we dan eerst nog wat gewerkt voor school. Dan zijn we naar het internetcafé gegaan want we het internet werkte niet meer in de Choko Banana. Daarna gingen we naar huis en hebben we alles klaargemaakt voor morgen ( de laatste dag op school!!!! Wel spannend, het geeft een heel dubbel gevoel!). Daarna heb ik mijn koffers nog verder ingepakt en tegen 23 uur lag ik uiteindelijk in mijn bed.
Vannacht heb ik heel slecht en heel weinig geslapen, ik heb last van een zware verkoudheid en een zware hoest. Dit komt door het te weinig slapen denk ik, maar vannacht werd ik dus elke keer wakker van mijn hoest en daardoor heb ik nog minder rust, waardoor die hoest nog erger wordt... een vicieuze cirkel eigenlijk... Vandaag hebben we een taxi genomen naar de Kathedraal, want ik had nogal veel materiaal bij. Na de opening heb ik eerst met de kleuters een brief teruggestuurd naar de kinderen van België. Daarna hebben we nog een werkblaadje van vorige keer afgewerkt. De kleuters waren volgens señorita Céci stout geweest dus ze mochten geen turnles krijgen vond ze. (volgens mij was het meer zodat het werkblaadje zou afgeraken...) Daarna was het speeltijd. Tijdens de speeltijd heb ik een openlijke liefdesverklaring gekregen van señor Venicio! En dat waar alle kinderen bijwaren! ( Dat is toch niet normaal?!) Ik heb hem dan maar duidelijk gezegd dat ik de vorige keer al gezegd had dat ik een vriend heb en dat ik géén andere vriend wil, ook hier niet! We hebben hier trouwens ook een echte rage gezet: springtouwen. Ondertussen zijn vele kinderen verzot op het springtouwen en nemen zelf ook touwen mee! Tijdens de speeltijd kwam de kindercreche ( bij ons het eerste kleuterklasje) voorbij de school, ik zag Jonathan ( het broertje van Nathalia) en nam er een foto van, de begeleidster vroeg of ik nog een foto kon nemen van alle kinderen, dus ging ik naar daar en nam een mooie foto! Na de speeltijd heb ik met de kinderen muziekinstrumentjes gemaakt met plastieken flesjes ( vandaar het vele materiaal). De kleuters beplakten de flesjes met zijdepapier, dat vonden ze wel heel leuk! Daarna legde ik hun huiswerk uit en was het weer tijd om naar huis te gaan. Na school kwam een kleuter naar mij en vroeg me hoeveel dagen ik nog naar de school kwam. Ik vertelde haar dat ik nog tot vrijdag in school was, dus nog twee dagen. Opeens begon ze te wenen en vroeg me waarom ik niet langer bleef... Ik legde nog eens uit dat mijn familie en vrienden in België wonen en dat ik ze wel mis en dat ik daarom terug naar België ga. Toen begon ze nog harder te wenen en vroeg of ze niet mee mocht met mij naar België, maar ik zei dan dat ze haar familie niet zou kunnen meenemen en dat ze hen dan ook heel hard zou missen. Maar dat vond ze allemaal niet erg, ze moest en zou met mij mee naar België gaan. Ik heb haar dan beloofd dat ik zeker nog briefjes zou schrijven als ik terug in België ben. ( Ik schrok er eigenlijk van dat zij het zo goed besefte dat ik weg was, ik dacht altijd dat de kleuters dat nog niet helemaal zouden begrijpen!) toen vroeg ze met wie ze dan de spelletjes moesten spelen en de liedjes moesten zingen die ze van mij geleerd hadden. Ik legde uit dat señorita Céci die spelletjes en liedjes ook zeker met hen kon zingen en spelen.Toen vroeg ze wanneer we nog eens de stoelendans gingen doen en ik zei dat we dat zeker nog een keertje zouden doen voor ik weg was! Ze zei me nog dat ze mij heel hard zal missen en natuurlijk heb ik ook gezegd dat ik haar heel hard zal missen! ( Ik had ondertussen toch een beetje een krop in mijn keel gekregen hoor! Zo klein en toch al zo goed beseffen dat ik binnenkort weg ben naar een heel ver land!) Daarna gingen we naar de choko Banana, daar aten we en werkten wat voor school. Tegen 16 uur gingen we te voet ( nu ging dat wat het was nog licht) naar huis. We stapten nog een keertje naar boven om de vulkaan te bekijken, maar er waren nogal veel wolken, waardoor we hem niet zo duidelijk konden zien. Daarna gingen we eens een praatje maken met de bewaker van Ficoa Santa Elena ( de plaats waar we wonen). Daarna zijn we stilletjes aan begonnen met onze koffers in te pakken, wat een hel! ( ik vind dat écht niet leuk koffers inpakken!) Tegen 19 uur namen we een taxi naar het huis van Gabriella ( ze had vanmorgen gebeld om ons uit te nodigen omdat ze jarig is vandaag). Wij dachten dat het een soort van familiefeestje zou zijn met wat vrienden en op het eerste zicht leek het er ook op ( wel vooral vrienden). Lekker taart gegeten en gezongen enzo, kortom een echt verjaardagsfeestje. Maar even later werd er muziek opgezet en begon iedereen te dansen! Nog even later haalden enkele gasten hun gitaar boven en werden er liedjes gezongen. Na een tijdje kwamen er 2 DJs aan en het werd een heuze fiesta! Ik heb 4 dansen aangeleerd gekregen! ( Merengue, salsa en nog twee maar daar had ik nog nooit van gehoord en ben dus nu ook even de namen kwijt...) Hoewel we hadden voorgenomen om niet te laat te blijven, werd het toch nog half 12! ( de mensen bleven maar smeken, zodat we uiteindelijk hebben toegegeven) Hopelijk kan ik vannacht wat beter slapen!
Gisteren hebben Droïma en ik na de speeltijd nog een klein toespraakje gehouden in het schooltje om de kinderen te zeggen dat dit de laatste week is dat we in het schooltje zijn. De kinderen vonden dit heel spijtig en vroegen waarom we niet langer bleven. Toen ik zei dat mijn hele familie en al mijn vriende in België wonen begrepen ze het wel een beetje denk ik. ( dit was ik gisteren nog vergeten op mijn blog te zetten.) Vanmorgen opnieuw gewacht aan de Kathedraal, señorita Céci had gezegd dat als het kwart na we maar een taxi namen, dat ze dan niet met de auto kwamen. Dus tegen kwart na 7 namen we dan een taxi, want señorita Céci was nog nergens te bespeuren. Toen we aankwamen op school kwam señorita Céci ook aan met haar man met de auto! Ze zei dat we er niet stonden, ik vroeg haar tegen hoelaat ze er waren en ze zei 20 na. Dus heb ik uitgelegd dat we om kwart na een taxi hadden genomen zoals zij gezegd had. Na de opening deed ik onthaal en daarna deed ik met de kleuters een werkblaadje rond rijmwoorden. Daarna beplakten we het laatste diertje ( een schaap) met watjes. Daarna ging ik normaal gezien computerles geven ( señorita Céci was de vorige keer een beetje boos omdat ik dat vergeten was), toen ik met de kleuters klaar stond om te vertrekken zei señorita Céci ineens dat ze het eerst nog even ging vragen aan de directeur, ik heb de kleuters dan ondertussen wat bezighouden met tussendoortjes. Na 20 minuten kwam señorita Céci terug en zei me dat ik geen computerles mocht geven van de directeur! ( ik was wel een beetje slechtgezind, want ik had veel voorbereiding gehad voor de computerles en nu mocht ik deze les gewoon niet geven!) Daarna was het speeltijd. Na de speeltijd hebben we een spelletje gevouwen ( ik weet niet goed hoe het heet, maar je kan het zien op de fotos) De kleuters vonden dat wel een heel leuk spelletje, en hoewel het niet zo gemakkelijk is om te maken, konden de kleuters het vrij goed. Daarna mochten de kinderen naar huis. Wij gingen naar de Choko Banana, aten en werkten wat voor school. Tegen 16 uur zijn we nog voor een laatste keer naar Salasaca geweest. Op onze terugweg stopten we in de mall en hebben we daar lekkere calamares gegeten. Daarna gingen we naar huis en werkten verder voor school. Ik ben vandaag op tijd kunnen gaan slapen, dat is ook wel nodig, want gisteren ben ik wel op tijd gaan slapen maar hoewel ik heel moe ben kon ik niet in slaap geraken!
Vanmorgen opgestaan en naar de Kathedraal gestapt. Daar aangekomen hebben we heel lang gewacht, maar geen señorita Céci te zien... tegen 20 na 7 hebben we dan maar een taxi genomen naar school, anders zouden we te laat komen! Juist op tijd aangekomen dan, señorita Céci zei ons dat haar man naar Quito was dus dat we niet konden meerijden ( ik vond het wel spijtig dat ze niet even gebeld had om dat te zeggen). Na de opening heb ik eerst het onthaal gedaan en de brief voorgelezen van de kindjes uit België (De kleuters zijn nog altijd heel enthousiast en señorita Céci wil de brievenwisseling voortzetten, ik zal de brieven met veel plezier vertalen!) Daarna ben ik met de kleuters naar de speelplaats gegaan om een spelletje te spelen. (Dank u wel Katrien voor de konijnenoren, ze zijn heel goed van pas gekomen!) de kleuters vonden het spelletje heel leuk en wilden er niet mee stoppen! Ik heb dan maar wat doorgespeeld en af en toe eens een variatie ingebracht en voor ik het wist was het al speeltijd! Na de speeltijd hebben de kleuters hun werkblaadje van vorige keer afgewerkt, señorita Céci wou dat ze nog twee diertjes versierden met glinsteringen en 2 met pepaiersnippers. Ik zag dat niet meteen praktisch haalbaar, de papiersnippers zouden nog wel lukken maar die glinsteringen... en mijn voorgevoel bleek te kloppen. Het was voor de kinderen heel moeilijk om met het potje de glinsteringen te strooien over de lijm, met als gevolg dat bij sommige echt een berg glinsteringen lag op hun papier! De kinderen hingen zelf ook vol glinsteringen en ik ook en de klas lag ook vol glinteringen! Nadat de kinderen klaar waren zijn we dan begonnen met heel de klas op te ruimen, want het was echt wel een boeltje! Daarna gingen de kinderen naar huis. Na school zijn we dan naar de Choko banana gegaan om te eten, te werken voor school en mijn blog in orde te brengen. We hebben dan s avonds nog iets gegeten in de Choko Banana en daarna zijn we naar huis gegaan om verder te werken voor school. Daarna ging ik slapen want ik ben ondertussen echt wel doodmoe en oververmoeid! Ik denk dat dit komt ten eerste door te weinig te slapen maar ook door de spanning van de korte tijd die mij hier nog rest ( dit neemt toch wel wat emoties mee hoor!)
Ik ben Marike
Ik ben een vrouw en woon in Reet (België) en mijn beroep is bijna kleuterleidster.
Ik ben geboren op 23/01/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: CHIRO!!!.