|
Naarmate Jinthe groter werd, beseften we dat we een broertje of zusje voor haar wouden. We hadden uitgerekend dat 2.5j tussen ideaal zou zijn en dus besloten we om in 2017 er terug voor te gaan. Na 1 maand proberen waren we terug zwanger. We ontdekten het toen mijn maandstonden wegbleven, maar ik zat niet zoals bij Jinthe op een roze wolk. Wel had ik een totaal andere zwangerschap. Deze keer geen ongemakken zoals misselijk en overgeven, wel heel veel harde buiken en bekkeninstabiliteit.
Terug gingen we naar onze gyneacologische afspraken en kregen we te horen dat we in december 2017 ons 2e wondertje mochten ontvangen.
Jinthe was een vrolijke peuter die heel veel aandacht vroeg, maar die ik maar al te graag gaf. Ze was dan ook trots net zoals ons toen ze hoorde dat ze een broertje kreeg.
Het viel me wel op dat mijn buik dikker werd dan dat ik bij Jinthe had. Op 12 weken had ik plots al een heel zichtbare buik, terwijl bij Jinthe dit pas op 16 weken was. Ook was deze baby veel actiever dan Jinthe. Mijn buik zat dan ook heel rap in de weg en steeds meer kreeg ik harde buiken.
In juni besloot ik dat het tijd was om meer te rusten ( ik kuiste 2 huizen op 1 dag). Mijn buik liet het niet meer toe. De zomer deden we het dan ook rustig aan en genoten ten volle van Jinthe als enig kind. In september werd Jinthe 2jaar en dat hebben we lekker gevierd met taart en de familie. In oktober merkte ik op dat mijn buik wel heel erg dik was, bijna zoals bij Jinthe toen ik moest bevallen. Ook zat de baby al heel laag.
Hij was ook heel actief en schopte er op los. We waren verhuisd naar een groter huisje en alles stond klaar. Ik had een voorgevoel dat ik wel eens vroeger zou kunnen bevallen. De valies stond klaar maar de baby mocht nog niet komen. Op 23 oktober 2017 werd mijn voorgevoel werkelijkheid.
Ik had plots verlies van 'iets' daaronder. Jinthe lag net een uurtje te slapen en wij zaten gezellig Uno te spelen in de zetel toen ik plots iets voelde lopen. Ik dacht eerst nog urineverlies want ik had namelijk de bekkenbodemspieren niet getraind. Maar dit verlies werd meer en meer en toen ik me rechtstelde om naar het toilet te gaan werd mijn vrees groot. Het stroomde eruit. Jinthe uit bed en naar mijn ouders gebracht. En onmiddellijk door naar het ziekenhuis. Volledig in paniek want ik was nog maar 32 weken zwanger. Hij was maar voorzien voor december.
Ik werd onmiddellijk naar het verloskwartier gebracht waar ze vertelden dat ik wel degelijk vruchtwater verloor en in arbeid aan het gaan was. ik werd aan een baxter gelegd met weeënremmers, longrijping voor de baby en dan maar wachten en gelukkig deed het zijn werk en stopte de arbeid, wel bleef ik vruchtwater verliezen. De volgende dag op 24.10.2017 werd me verteld dat ik hier nog wel enkele weken zou mogen liggen, opnieuw sloeg de paniek toe. De hele dag lang bleef ik harde buiken hebben en het bezoek was uitputtend. Toen ook nog eens Jinthe langskwam ben ik gebroken en sloeg de paniek volledig toe waardoor ik terug in arbeid ben gegaan. Elke wee was hevig en hard. Om 18u30 begonnen de weeën heviger en heviger te worden en werd alle bezoek vriendelijk verzocht om terug naar huis te gaan. Om 19u werd ik aan de monitor gelegd en zagen ze dat het niet goed ging met de baby. Na een half uurtje wachten besloten ze dat er geen tijd meer te verliezen was. Mijn gyneacoloog was in verlof.. Ook dat nog erbij.. Ik was volledig uitgeput.. Ze zagen dat bij elke wee de baby zijn hartslag daalde en ze echt geen tijd meer te verliezen hadden. Om 19u30 werd ik in allerijl naar de operatiezaal gebracht waar ze beslisten om een spoedkeizersnede uit te voeren.. Ik heb geroepen en getierd.. Ik wou dit absoluut niet, ik was er niet klaar voor. Om 20u werd onze kleine man uit mijn buik gehaald en blijkbaar geen seconde te laat. Zijn navelstreng zat 3x rond zijn nekje gedraaid en hij was net door het oog van de naald gekropen.
Hij werd geboren op 32 weken en 1 dag, woog 2.105kg en was 45 cm. Hij kreeg de naam Thibe.
Thibe werd onmiddellijk meegenomen naar de dienst Neonatologie waar hij helemaal alleen lag. Ons kleine mannetje werd door alle verpleegsters verwend en vertroeteld. Ik moest herstellen mentaal en fysiek van een zware operatie. Na 5 dagen mocht ik dan ook het ziekenhuis verlaten. Dubbel en blij terug naar mijn gezin maar zonder baby.. Na 4 helse weken ziekenhuis in en uit mocht ook eindelijk Thibe mee naar huis. Een droombaby. Eten en slapen maar toch voelde ik me anders. Ik had er een mindere band mee omdat ik hem maar een paar uurtjes per dag zag en bij me had. Thibe is ook vaker ziek doordat hij prematuur geboren is. Maar nu geniet ik ten volle van mijn ondertussen lieve peuter van 18 maand en van dat prematuurtje zie je niets meer.
|
