|
Na 4 maand samen ontdekten we ( in Disneyland) dat ik zwanger was. Eenmaal thuis deden we onmiddellijk een test en die was positief.
Het was een helse zwangerschap, heel veel misselijk en alle ongemakken die je maar kan bedenken. Het was een bloedhete zomer.
We gingen elke maand trouw naar onze gyneacologische afspraken en genoten met volle teugen. We ontdekten dat we een meisje mochten verwachten in september 2015.
Ik mocht vanaf de 3de maand niet meer werken ( ik was namelijk onthaalouder).
Ik kocht de eerste kleertjes, spulletjes en genoot ten volle.
De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en mijn buik werd steeds groter en groter. Plots zat onze baby wel heel laag en kreeg ik platte rust. Op 7 september 2015 had ik plots roze achtige afscheiding en volgens mijn mama was dit vruchtwaterverlies. Diezelfde avond zaten we in de zetel gezellig naar tv te kijken toen plots mijn water brak. ( Lees: ik voelde iets 'klakken' in mijn buik) en het stroomde eruit.
Mijn vriend rende achter handdoeken, een verse broek, valies in de auto ( die stond gelukkig al klaar), deed een vreugdedansje en reed als een gek naar het ziekenhuis.
We gingen binnen omstreeks 22u30. De weeën volgden heel snel en ik zat in arbeid.
Naarmate de tijd vordere ging het heel traag en telkens ik een wee had moest ik onmiddellijk ook naar de wc. Hier zat ik dan 3u lang was de wc mijn beste vriend. Zo erg dat de wc bril al volledig in mijn poep en rug stond. Ik kon niet meer. Ik was moe en smeekte om een epidurale.
Ik heb een hele lage pijngrens maar toen nam adrenaline volledig alles over.
om 3u30 werd de epidurale gegeven en ik was een heel stuk relaxter. Ik kon zelf nog even slapen toen ik omstreeks 7u op 10cm ontsluiting zat zonder dat ik er iets van gemerkt had. Na een paar keer persen werd ik geknipt en dan was ze er eindelijk onze kleine meid werd geboren op 8 september 2015 om 8u03. Jinthe is de naam. Terwijl haar eerste flesje werd gegeven, moest ik natuurlijk die vervelende placenta er nog uitkrijgen en die werkte niet mee. De epidurale was al bijna uitgewerkt en de placenta zat vast. De epidurale werd terug aangezet en ze besloten om de placenta er dan maar zo uit te halen. Wel mijn hele buik lag volledig door elkaar. Om het cru te zeggen, zoals ze een kalf uit een koe halen, hebben ze mijn placenta eruit gehaald. De gyneacoloog haar volledige arm heeft via onderaan in mijn buik gezeten.
De herstelperiode was dan ook iets zwaarder maar toen ik ons meisje zag, had ik er alles voor over.
Na een paar dagen mochten we naar huis, maar mijn moedergevoel zei dat er iets niet klopte.
Jinthe zag geel en dronk heel slecht. Toen de vroedvrouw dan ook langskwam merkte ze op dat Jinthe plots heel vermagerd was.
We moesten onmiddellijk met Jinthe terug naar het ziekenhuis waar ze werd opgenomen op de dienst Neonatologie.
Jinthe's toestand beterde niet en na enkele testen en dagen werd ze doorverwezen naar het UZ. We waren volledig in paniek.
Na een aantal weken kwam Jinthe er terug bovenop, ze kwam bij en begon goed te drinken.
Ze mocht dan ook steeds weer van kamertje verhuizen. Hoe dichter naar de letter E hoe meer kans ze naar huis mocht. En dan was de dag eindelijk daar. Jinthe mocht naar huis en uit de testen is niets gebleken 'Prematuur gedrag' werd het genoemd. Ondertussen is Jinthe een vrolijke kleuter van 3.5jaar en kerngezond.
|
