Heey  bloggers,

Hier ben ik weer! En ik had jullie belooft om de afloop van mijn date met Michael even toe te lichten! Da was me wa ze, ik had vertelt da ik de rooie lap geworden was en Michael de stier die totaal opgefokt was. Het kwam er op neer dat hij op een bepaald moment er echt genoeg van had da ik daar me ene schoen rondliep da hij mij voor heel de Meir is beginnen uitschelden voor een onnozel trut die ni eens kon zien waar ze liep! daarmee had ik nog kunnen leven, et was ook ni zo’ne slimme zet. Veel erger was da op het moment dat hij aan zijne uitval begon Jacky Lafon wete wel Rita van Familie net passeerde en aan mij kwam vragen of alles in orde was, door deen onozele Michael  heeft mijn groot idool mij gezien me nen bleitsmoel  en op ene schoen. Da vergeef ik hem nooit, hij heeft in een paar seconden mijn kansen om ooit nog ne goeie indruk te maken om Jacky verpest. Maar genoeg daar over want ik heb het er eigenlijk nog altijd wa moeilijk mee. De rest van mijn week was eigenlijk al ni veel beter want ik ben gaan PROBEREN mijn vast rijbewijs te  gaan halen! Ik vol goeie moet naar ginder ik had nen afspraak om 20 voor drie nen afspraak, en da willen ze da ge daar nog is een kwartier op voorhand zij om alle papieren in orde te maken. Oké zoude denken, ni dus e ge komt daar dan aan mooi op tijd! En dan zeggen ze “gaat u nog maar eventje in de wachtzaal zitten.” Efkes denkte dan , vergeet et ik heb daar een uur wortel zitten schieten alsof dak nog ni genoeg stres had! Toen dak dan uiteindelijk mocht beginnen bleek het dat er ni 1 maar twee examinatoren mee gingen, nen echte en ene dee et allemaal nog ni zo goe wist. Dus wij, me zen viere in ons busje. Het duurde ni lang of ik had door da die wortels die ik geschoten had in de wachtzaal al lang verdwenen waren en men been veranderd was in een industriële drilboor die op volle toeren draaide. Hoe da afgelopen is vertel ik jullie volgende keer wel, tis weer tijd voor familie want da zal voorlopig et dichtste zijn dak bij Rita durf komen.

Doeeeiii

26-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Heeey lieve bloggers,

Jaja ge leest da goe, kbegin toch echt wel gehecht te raken aan jullie ze! Ik had in mijn vorige blog beloofd dat ik jullie iets meer zou vertellen over mijn date. Als ik niet gehecht zou zijn aan jullie zou ik da dus al niet vertellen want het was nogal een genante dag voor mij .. Al van ’s morgens vroeg was ik kei zenuwachtig en natuurlijk sloeg da op mijnen buik. Ik had ’s morgens maar 1 bo’ke me samsonvlees kunnen eten terwijl ik normaal bijna een heel brood op eet. Nog geen kwartier later zat ik al over de pot en dreef da samsonvlees int wc water. Precies viskes .. Ma bon, Michael zou mij om 2u komen ophalen bij mij thuis. Al van 11 uur riep ik thuis rond als een kip zonder kop. Toen hij eindelijk aankwam zei ons mama da ze wel efkes mee tot aan de auto ging. Ik stapte in en ons mama maar tegen de Michael bezig van: Voorzichtig hé jongen, ik zie mijn schatteloeke veel te graag voor ze nu al van de grond te komen schrapen op de Boomsesteenweg zenne! Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Michael startte zijn auto en weg ware we. Ik was nog altijd super zenuwachtig en mijne buik was aan het tegenstribbelen. Ik moest echt ne scheet laten .. Hij was eruit voor ik het wist ma gelukkig was het ne stille en ik dacht da Michael niks doorhad tot hij heel subtiel alle ramen naar beneden deed. Toen we dan eindelijk in Antwerpen aangekomen waren vroeg hij of ik over de Meir wou lopen of naar de cinema wou. Ik zei da over de Meir lopen goe was want ik had echt nood aan frisse lucht. Op de Meir hebde toch zo van die roosters in de grond hé? Wie blijft daar insteken me hare hak? Ikke natuurlijk. De Michael probeerde nog me alle kracht mijne schoen eruit te trekke maar tevergeefs .. Mijne schoen zat vast en was ni van plan om nog los te komen.. Ik heb dus de rest van den dag nog me 1 schoen rondgelopen want ik had ni genoeg geld bij om er nieuwe te kopen. We konden dus ook ni veel meer gaan doen en ik zag aan Michael dat hij kwaad werd. Ge kon hem op dat moment het beste vergelijken met ne stier. Die worden altijd opgefockt me zo’ne rode lap. Awel, mijne kop was precies dee rode lap want wa hij toen deed heeft mij echt gekwetst. Als ik eraan terug denk krijg ik tranen in mijn ogen en ik voel een hyperventilatie aanval aankomen dus ik vertel dat best volgende keer. Ik ga nu familie kijken om tot rust te komen.

Saluuuuu 

19-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Heey Bloggers!

Zoals ik in mijn  vorige blog beloofd had zal ik jullie wat meer vertellen over het sea life center.

Ik dacht dat het een geweldige dag ging worden en dat ik eindelijk beter  zou kunne omgaan met dieren.. maar helaas,  ik kwam aan in het sea life center en daar begon et al…  

De eerste taak die op de agenda stond was de pinguins voeren, dus ik met mijn emmerke me viskes naar de kooi van de pinguins. Ik kom daar binne en ik wordt daar direct aangevalle door die pinquins, eentje begon in mijn benen te pikken zodat ik de emmer liet vallen en de dikste van allemaal duwde mijn omver en ging op mij liggen.  Na zo’n half uur onder zo’ne zware pinquin gelegen te hebben gaven ze het op, niet omdat ze mij vrij WILDE laten, maar omda de viskes op waren.

Ik was blij dat ik bevrijd was van die vieze, dikke, stinkende pinquins en ik besloot naar de dolfijnen te gaan, die waren blijkbaar ook niet blij om mij te zien want ik kreeg na 1 minuut al liters water over mij en de ballen waar ze mee speelde  kreeg tegen mijn hoofd. Het liefst wilde ik verdwijnen,  da iemand mij wegtoverde ofzo. Of zoals in Harry Potter zonen onzichtbaarheids mantel hebbe ofzo,

 maja ik besloot om verder te gaan naar de volgende taak, de zeehondjes bezighouden, dus ik dacht, kzen  al zo vaak naar de zoo geweest, en ik ga die mense is nadoen en de zeehondjes traine. Dus ikke opnieuw me men emmerke me viskes en een fluitje naar de zeehonden. Ik wilde om te beginne ze allemaal een visje geven. Dus ik fluit op da fluitje en ik geef Zoë de zeehond een visje, zoë was spijtig genoeg niet geïnteresseerd in mijn lessen maar meer in de vis, dus toen ik met mijn rug naar het zwembad stond duwde ze mij erin,  en maar klappen met die vinnen van haar, ze vond het geweldig om mij daar te zien spartelen in het water  en ook alle andere zeehonden vonden het super en klapte gezellig mee. Daar lag ik dan te spartelen, in het ijskoude zwembad, omringt met zeehonden die klapten omdat ik erin lag.. Ik had er echt genoeg van. Ik wilde helemaal ni in da sea life center zijn! En da allemaal dankzij Brigitte! Merci ze, van u vriende moette het hebbe..

 Ik ben gene krak in zwemme dus bleef daar een tijdje spartelen..  Al een geluk kwam er een jonge aan die mij gered heeft, ik herkende hem al snel, het was Michael ! Jullie kennen hem wel, de jongen die ik in het begin heb leren kennen en waarmee ik naar Antwerpen ben geweest. Hij werkte blijkbaar nu en dan eens in het sea life center.  We hebben opnieuw afgesproke maar over die dag vertel ik in mijn volgende blog, want ik moet toch efkes op adem kome van deze vermoeiende dag..

Ciaoooo

12-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers,

Sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor mijn blog, maar er is me wat overkomen! In mijn vorige blog had ik jullie verteld dat ik in den  alvo was omdat  er een van mijn vriendinnen een toast met gerookte zalm moest hebben. Daarna hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit mijn ooghoek zag ik een bouwvakker met een affiche van het Sea Life center. Je kon meteen zien dat het nen echte bouwvakker was.  Hij noemde zich ‘De Freddy’. Hij liet even zijn poster per ongeluk voor mij vallen en wat ik daar zag, amaai! Ik was er het eerste uur niet goed van. De Freddy liet dus zijn poster vallen en bukte zich. Ik zag dat zen broek naar beneden was gezakt en er kwam een SUPER VIEZE HARIGE reet tevoorschijn zoveeel haar had ik nog nooooit in men hele leven gezien. Als jullie vinden dat apen harig zijn dan was dit er niks mee vergeleken echt niet amaai!  Ik dacht even voor een momentje dat ik gewoon door al dat haar werd opgeslorpt recht in den jungle maar dat was al geluk niet het geval! Sorry ik dwaal van mijn verhaal af, dus de Freddy kwam al geluk terug recht en begon over Sea life center en vroeg of ik misschien geïnteresseerd was in het helpen van zeehondjes. Brigitte bemoeide zich natuurlijk in het gesprek en zei JAA NATUURLIJK WILT ZE DAT! De Freddy gaf een kaartje en was weg voor ik nog iets kon zeggen.. Ik was echt niet goed gezind op Brigitte! Want ik kan op een of andere manier niet met dieren om..Nee eigenlijk dieren hebben een hekel aan mij. Ik herinner me nog de kat van mijn bomma. ‘Big daddy’ had ze hem genoemd, een dikke kater van 12 kilo die amper nog kon stappen. Ons bomma had natuurlijk die kat volgestompd met Koeken,  frieten, patatten en chocotofjes . Big Daddy was volgens haar een super lieve kat, in mijn ogen was het een klein hoopje vet. Als ik big Daddy aaide had hij me al in 1 seconde vol gekrast met zijn klauwen. Als ik van de trap kwam vloog hij naar men hoofd zodat ik niks zag en van de trap viel. Als ik op wc zat kwam hij even ook een plasje doen , maar niet in zijn kattenbak maar het liefst tegen mijn been. Dus kortom big Daddy en ik waren niet echt de beste vrienden. Maar even terug naar het verhaal, Ik was heel de dag niet te genieten. Blijkbaar moet ik morgen al de zeehondjes komen helpen, ik keek er echt tegenop. Heel de dag was ik erover bezig in men hoofd. Ik was er zelfs zo erg mee bezig dat ik op een gegeven moment in slaap viel tijdens het eten. Ik was op mijn bord spinazie met fishsticks in slaap gevallen. Ik droomde dat ik in het Sea life center was en dat ik de zeehondjes aan het voederen was met fishsticks. Ze waren heel vriendelijk voor me en gaven af en toe een fishstick aan mij. Ze praatte zelfs tegen me en mocht zelfs met hen mee zwemmen! Ze leerde me alles  wat zeehondjes doen. Ik werd gewoon een echte zeehond dat gaf me een zalig gevoel! Op een gegeven moment kwam  de freddy naar me toe en zei : WAT DOE JE NU? WORD IS WAKKER! Ik werd wakker en besefte dat ik blijkbaar een actieve dromer was. Blijkbaar  was ik op tafel zwemgebaren aan het doen. Ik begon uit het bord van iedereen te eten. Iedereen begon me uit te lachen maar mijn mama kon er  duidelijk niet mee lachen en stuurde me naar boven. Pff  wat een dag ik hoop dat het morgen in het Sea Life center wat zal meevallen.. Ik laat jullie zowiezo iets weten hoe het geweest was!

Doeei! 

05-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Beste bloggers,

Tis weer ne wreden dag geweest vandaag. Tbegon al van smorgens vroeg. Ik kwam toe op school rond een uur of tien na acht en ik ging al direct op mijne neus. Ik struikelde over nen tegel da los lag en ik viel tege ne jonge dak nog nooit had gezien. Vriendelijk was hij wel, maar zijn tanden dede mij vermoeden dat ze al een paar weke niet meer ware gepoetst. In tegestelling tot zijn goddelijke haren die fris oogden. Maar twas nog ni gedaan me de miserie, ik was op weg naar het lokaal van Aardrijkskunde me mijn boeketaske. Dee zat vrij vol want we kwame ni meer in de klas, en dee scheurde gewoon, vlak voor de neus van mevrouw Aardrijkskunde. In plaats van mij te helpe, lachte die mij gewoon uit. Ik had deen dag al zo veel stront over me heen gekrege, dak er ver in kon snorkelen. Ik had DRINGEND nood aan een verzetje, en da kreeg ik smiddags. Ik ging met de girls zoals gewoonlijk naar de markt op donderdag. Daar kwam ik enigszins tot rust, door die geuren van dat verse fruit en die verse groenten. Ik werd echter uit mijn trance gehaald door die Marokkanen, die riekte serieus van ne kilometer ver. Dee geur doe mij denke aan nen beerput. Ni die Marokkanen zelf, maar wa ze verkopen. Ik weet ni wa da zijn, vijgen en dadels denk ik. Allen chance da er daar maar een kraam van is. Wa verder was er ne kerel een slang aant bezweren, dee mens had alleen een paar gordijnen aan en nen tulband. Hij had precies een trompet vast, om die slang te bezweren, maar tgeluid dee mij denken aan een didgeridoo. Het deed wel zijn werk want die slang danste vrolijk op de beat. Tot die mij zag. Die keek naar mij alsof ik aan het vervellen was ofzo.. We waren rap weg daare want ik kreeg de creeps van die diamantratelslang. Het uiteindelijke eindstation was feitelijk den Alvo. Ni da da gemakkelijk was. Ligt da nu aan mij of zen ze nu echt overal aant werke en de strate aant opebreke. Serieus, ik had juist vanalles gebroke en als ge ni goe oplet hebdet terug aan uwe rekker ze. Ma bon, we ware daar dan toch geraakt. Een van de girls moest gerookte zalm hebben me toast, sgeen probleem want in den Alvo hebbe ze namelijk alles. Na da ik mijn nootjes had gevonden hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit mijn ooghoek kon ik nog net een bouwvakker zien die een affiche van het Sea Life Center vast had..

22-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

15-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Beste bloggers,
Allereerst zal ik jullie vertellen over mijn gekozen kleur. Eigenlijk moet ik zeggen kleuren... Ik had gekozen voor het mooie hemelblauw, waarmee de dokter mijn rechter been begon in te pakken. Waar hij blijkbaar niet aan gedacht had, was dat mijn ander been ook moest worden ingepakt! Hij kwam er dus te laat achter dat hij niet genoeg van het hemelse blauw had, waardoor ik nu rond loop met een been in het blauw, en een been in het geel! Gelukkig heeft hij er nog geen sterren bij opgezet, of ik liep nu met de ‘melkweg’ op mijn benen. Schoon zenne! Brigitte zegt da het niet zo opvalt … is ze kleurenblind of wat!

Maar bon, buiten het feit dat ik nu rondloop als een halve debiel moet ik toegeven dat ik deze week in een moment van woede bijna mijn zelfbeheersing was verloren. Meestal is zelfbeheersing een van mijn goede kanten, maar deze keer had ik het toch wel moeilijk!  We zaten ‘s middags rustig buiten onze bokes op te eten, toen ik per ongeluk de Gerard, iemand die ‘s middags soms naast ons zit, hoorde praten.  De reden dat ik plots hoorde wat de Gerard te vertellen had, komt eigenlijk door mijn 6de zintuig (welke ik ook graag mijn Ritazintuig noem) wat dus wilt zeggen dat het over ‘familie’ ging. Blijkbaar had hij gehoord dat mijn Rita een skiongeluk heeft gehad. Wat hij zei komt kort samengevat op het volgende neer: Diegene die zo stom is om Rita neer te skiën moet echt wel een lompe koe zijn, en da klein kind da ze nu in de serie hebben gestoken trekt echt op niks. Ze hadden het dus niet alleen over mijn Rita, maar ook over mijn broertje! Toen ik dit hoorde sprong ik op hem af, en begon als een gek in het rond te slagen met mijn armen die, God zei dank, verlost waren van het gips. Doordat deze zolang waren ingepakt en dus nog wat  slapjes waren was ik eigenlijk meer op zijn hoofd aan het kloppen als een veel te enthousiaste zeehond. Maar ondanks mijn zwakte was het een gevecht op leven en dood! Zijn neus half gebroken, druipend van het bloed, tanden die in het rond vlogen, blauwe ogen, uitgetrokken haar… en toen maakte Brigitte mij wakker uit mijn mooie dagdroom en zei dat ik moest stoppen met staren naar de Gerard. Brigitte wist helemaal niet waarom ik zo zat te staren, dus die denkt nu ook nog is dat ik een of andere crush op de Gerard heb, wat ik dus ook nog een hele namiddag heb mogen aanhoren. Maar dat is niet het enige boeiende dat ik te vertellen heb. Weet je nog die jongen waarmee ik in het begin van het schooljaar mee  naar Antwerpen ben gegaan? Vanuit het niets begon hij terug tegen mij te praten, en als ik hem en zijn vrienden voorbijkom zitten deze de hele tijd naar mij te staren! Mijn doel tegen volgende week: er achter komen waarom!

08-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

16-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.

Er zat dus een brief in (“Wat zou er anders in zitten” hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mij persoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.

Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maar donderdag om half 5 ’s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ‘ode aan mijn tong’. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.

Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen. Gezellig is anders…

Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma ‘s morgens bij de cornflakes had gekregen… Zij was natuurlijk degene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.

Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.

Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.

Maar al deze paniek was voor niets want voor  ik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen…

 Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.

bye

10-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

09-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde