Hier ben ik
weer! En ik had jullie belooft om de afloop van mijn date met Michael even toe
te lichten! Da was me wa ze, ik had vertelt da ik de rooie lap geworden was en
Michael de stier die totaal opgefokt was. Het kwam er op neer dat hij op een
bepaald moment er echt genoeg van had da ik daar me ene schoen rondliep da hij
mij voor heel de Meir is beginnen uitschelden voor een onnozel trut die ni eens
kon zien waar ze liep! daarmee had ik nog kunnen leven, et was ook ni zone
slimme zet. Veel erger was da op het moment dat hij aan zijne uitval begon Jacky
Lafon wete wel Rita van Familie net passeerde en aan mij kwam vragen of alles
in orde was, door deen onozele Michael heeft
mijn groot idool mij gezien me nen bleitsmoel
en op ene schoen. Da vergeef ik hem nooit, hij heeft in een paar
seconden mijn kansen om ooit nog ne goeie indruk te maken om Jacky verpest.
Maar genoeg daar over want ik heb het er eigenlijk nog altijd wa moeilijk mee.
De rest van mijn week was eigenlijk al ni veel beter want ik ben gaan PROBEREN
mijn vast rijbewijs te gaan halen! Ik
vol goeie moet naar ginder ik had nen afspraak om 20 voor drie nen afspraak, en
da willen ze da ge daar nog is een kwartier op voorhand zij om alle papieren in
orde te maken. Oké zoude denken, ni dus e ge komt daar dan aan mooi op tijd! En
dan zeggen ze gaat u nog maar eventje in de wachtzaal zitten. Efkes denkte
dan , vergeet et ik heb daar een uur wortel zitten schieten alsof dak nog ni
genoeg stres had! Toen dak dan uiteindelijk mocht beginnen bleek het dat er ni
1 maar twee examinatoren mee gingen, nen echte en ene dee et allemaal nog ni zo
goe wist. Dus wij, me zen viere in ons busje. Het duurde ni lang of ik had door
da die wortels die ik geschoten had in de wachtzaal al lang verdwenen waren en
men been veranderd was in een industriële drilboor die op volle toeren draaide.
Hoe da afgelopen is vertel ik jullie volgende keer wel, tis weer tijd voor
familie want da zal voorlopig et dichtste zijn dak bij Rita durf komen.
Jaja ge
leest da goe, kbegin toch echt wel gehecht te raken aan jullie ze! Ik had in
mijn vorige blog beloofd dat ik jullie iets meer zou vertellen over mijn date.
Als ik niet gehecht zou zijn aan jullie zou ik da dus al niet vertellen want
het was nogal een genante dag voor mij .. Al van s morgens vroeg was ik kei
zenuwachtig en natuurlijk sloeg da op mijnen buik. Ik had s morgens maar 1
boke me samsonvlees kunnen eten terwijl ik normaal bijna een heel brood op
eet. Nog geen kwartier later zat ik al over de pot en dreef da samsonvlees int
wc water. Precies viskes .. Ma bon, Michael zou mij om 2u komen ophalen bij mij
thuis. Al van 11 uur riep ik thuis rond als een kip zonder kop. Toen hij
eindelijk aankwam zei ons mama da ze wel efkes mee tot aan de auto ging. Ik
stapte in en ons mama maar tegen de Michael bezig van: Voorzichtig hé jongen,
ik zie mijn schatteloeke veel te graag voor ze nu al van de grond te komen
schrapen op de Boomsesteenweg zenne! Ik kon wel door de grond zakken van
schaamte. Michael startte zijn auto en weg ware we. Ik was nog altijd super
zenuwachtig en mijne buik was aan het tegenstribbelen. Ik moest echt ne scheet
laten .. Hij was eruit voor ik het wist ma gelukkig was het ne stille en ik
dacht da Michael niks doorhad tot hij heel subtiel alle ramen naar beneden
deed. Toen we dan eindelijk in Antwerpen aangekomen waren vroeg hij of ik over
de Meir wou lopen of naar de cinema wou. Ik zei da over de Meir lopen goe was
want ik had echt nood aan frisse lucht. Op de Meir hebde toch zo van die
roosters in de grond hé? Wie blijft daar insteken me hare hak? Ikke natuurlijk.
De Michael probeerde nog me alle kracht mijne schoen eruit te trekke maar
tevergeefs .. Mijne schoen zat vast en was ni van plan om nog los te komen.. Ik
heb dus de rest van den dag nog me 1 schoen rondgelopen want ik had ni genoeg
geld bij om er nieuwe te kopen. We konden dus ook ni veel meer gaan doen en ik
zag aan Michael dat hij kwaad werd. Ge kon hem op dat moment het beste
vergelijken met ne stier. Die worden altijd opgefockt me zone rode lap. Awel,
mijne kop was precies dee rode lap want wa hij toen deed heeft mij echt
gekwetst. Als ik eraan terug denk krijg ik tranen in mijn ogen en ik voel een
hyperventilatie aanval aankomen dus ik vertel dat best volgende keer. Ik ga nu
familie kijken om tot rust te komen.
Zoals ik in mijn vorige blog beloofd had zal ik jullie wat
meer vertellen over het sea life center.
Ik dacht dat het een geweldige dag ging worden
en dat ik eindelijk beter zou kunne omgaan
met dieren.. maar helaas, ik kwam aan in
het sea life center en daar begon et al
De eerste taak die op de agenda stond was
de pinguins voeren, dus ik met mijn emmerke me viskes naar de kooi van de
pinguins. Ik kom daar binne en ik wordt daar direct aangevalle door die
pinquins, eentje begon in mijn benen te pikken zodat ik de emmer liet vallen en
de dikste van allemaal duwde mijn omver en ging op mij liggen. Na zon half uur onder zone zware pinquin
gelegen te hebben gaven ze het op, niet omdat ze mij vrij WILDE laten, maar
omda de viskes op waren.
Ik was blij dat ik bevrijd was van die
vieze, dikke, stinkende pinquins en ik besloot naar de dolfijnen te gaan, die
waren blijkbaar ook niet blij om mij te zien want ik kreeg na 1 minuut al
liters water over mij en de ballen waar ze mee speelde kreeg tegen mijn hoofd. Het liefst wilde ik
verdwijnen, da iemand mij wegtoverde
ofzo. Of zoals in Harry Potter zonen onzichtbaarheids mantel hebbe ofzo,
maja
ik besloot om verder te gaan naar de volgende taak, de zeehondjes bezighouden,
dus ik dacht, kzen al zo vaak naar de
zoo geweest, en ik ga die mense is nadoen en de zeehondjes traine. Dus ikke
opnieuw me men emmerke me viskes en een fluitje naar de zeehonden. Ik wilde om
te beginne ze allemaal een visje geven. Dus ik fluit op da fluitje en ik geef
Zoë de zeehond een visje, zoë was spijtig genoeg niet geïnteresseerd in mijn
lessen maar meer in de vis, dus toen ik met mijn rug naar het zwembad stond
duwde ze mij erin, en maar klappen met
die vinnen van haar, ze vond het geweldig om mij daar te zien spartelen in het
water en ook alle andere zeehonden
vonden het super en klapte gezellig mee. Daar lag ik dan te spartelen, in het
ijskoude zwembad, omringt met zeehonden die klapten omdat ik erin lag.. Ik had
er echt genoeg van. Ik wilde helemaal ni in da sea life center zijn! En da
allemaal dankzij Brigitte! Merci ze, van u vriende moette het hebbe..
Ik
ben gene krak in zwemme dus bleef daar een tijdje spartelen.. Al een geluk kwam er een jonge aan die mij
gered heeft, ik herkende hem al snel, het was Michael ! Jullie kennen hem wel,
de jongen die ik in het begin heb leren kennen en waarmee ik naar Antwerpen ben
geweest. Hij werkte blijkbaar nu en dan eens in het sea life center. We hebben opnieuw afgesproke maar over die
dag vertel ik in mijn volgende blog, want ik moet toch efkes op adem kome van
deze vermoeiende dag..
Sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor mijn blog,
maar er is me wat overkomen! In mijn vorige blog had ik jullie verteld dat ik
in den alvo was omdat er een van mijn vriendinnen een toast met
gerookte zalm moest hebben. Daarna hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit
mijn ooghoek zag ik een bouwvakker met een affiche van het Sea Life center. Je
kon meteen zien dat het nen echte bouwvakker was. Hij noemde zich De Freddy. Hij liet even
zijn poster per ongeluk voor mij vallen en wat ik daar zag, amaai! Ik was er
het eerste uur niet goed van. De Freddy liet dus zijn poster vallen en bukte
zich. Ik zag dat zen broek naar beneden was gezakt en er kwam een SUPER VIEZE
HARIGE reet tevoorschijn zoveeel haar had ik nog nooooit in men hele leven
gezien. Als jullie vinden dat apen harig zijn dan was dit er niks mee
vergeleken echt niet amaai! Ik dacht
even voor een momentje dat ik gewoon door al dat haar werd opgeslorpt recht in
den jungle maar dat was al geluk niet het geval! Sorry ik dwaal van mijn
verhaal af, dus de Freddy kwam al geluk terug recht en begon over Sea life
center en vroeg of ik misschien geïnteresseerd was in het helpen van zeehondjes.
Brigitte bemoeide zich natuurlijk in het gesprek en zei JAA NATUURLIJK WILT ZE
DAT! De Freddy gaf een kaartje en was weg voor ik nog iets kon zeggen.. Ik was
echt niet goed gezind op Brigitte! Want ik kan op een of andere manier niet met
dieren om..Nee eigenlijk dieren hebben een hekel aan mij. Ik herinner me nog de
kat van mijn bomma. Big daddy had ze hem genoemd, een dikke kater van 12 kilo
die amper nog kon stappen. Ons bomma had natuurlijk die kat volgestompd met Koeken, frieten, patatten en chocotofjes . Big Daddy
was volgens haar een super lieve kat, in mijn ogen was het een klein hoopje
vet. Als ik big Daddy aaide had hij me al in 1 seconde vol gekrast met zijn
klauwen. Als ik van de trap kwam vloog hij naar men hoofd zodat ik niks zag en
van de trap viel. Als ik op wc zat kwam hij even ook een plasje doen , maar
niet in zijn kattenbak maar het liefst tegen mijn been. Dus kortom big Daddy en
ik waren niet echt de beste vrienden. Maar even terug naar het verhaal, Ik was
heel de dag niet te genieten. Blijkbaar moet ik morgen al de zeehondjes komen
helpen, ik keek er echt tegenop. Heel de dag was ik erover bezig in men hoofd.
Ik was er zelfs zo erg mee bezig dat ik op een gegeven moment in slaap viel
tijdens het eten. Ik was op mijn bord spinazie met fishsticks in slaap gevallen.
Ik droomde dat ik in het Sea life center was en dat ik de zeehondjes aan het
voederen was met fishsticks. Ze waren heel vriendelijk voor me en gaven af en
toe een fishstick aan mij. Ze praatte zelfs tegen me en mocht zelfs met hen mee
zwemmen! Ze leerde me alles wat
zeehondjes doen. Ik werd gewoon een echte zeehond dat gaf me een zalig gevoel!
Op een gegeven moment kwam de freddy
naar me toe en zei : WAT DOE JE NU? WORD IS WAKKER! Ik werd wakker en besefte
dat ik blijkbaar een actieve dromer was. Blijkbaar was ik op tafel zwemgebaren aan het doen. Ik
begon uit het bord van iedereen te eten. Iedereen begon me uit te lachen maar
mijn mama kon er duidelijk niet mee
lachen en stuurde me naar boven. Pff wat
een dag ik hoop dat het morgen in het Sea Life center wat zal meevallen.. Ik
laat jullie zowiezo iets weten hoe het geweest was!
Tis weer ne wreden dag geweest vandaag. Tbegon al van
smorgens vroeg. Ik kwam toe op school rond een uur of tien na acht en ik ging
al direct op mijne neus. Ik struikelde over nen tegel da los lag en ik viel
tege ne jonge dak nog nooit had gezien. Vriendelijk was hij wel, maar zijn
tanden dede mij vermoeden dat ze al een paar weke niet meer ware gepoetst. In
tegestelling tot zijn goddelijke haren die fris oogden. Maar twas nog ni gedaan
me de miserie, ik was op weg naar het lokaal van Aardrijkskunde me mijn
boeketaske. Dee zat vrij vol want we kwame ni meer in de klas, en dee scheurde
gewoon, vlak voor de neus van mevrouw Aardrijkskunde. In plaats van mij te
helpe, lachte die mij gewoon uit. Ik had deen dag al zo veel stront over me
heen gekrege, dak er ver in kon snorkelen. Ik had DRINGEND nood aan een
verzetje, en da kreeg ik smiddags. Ik ging met de girls zoals gewoonlijk naar
de markt op donderdag. Daar kwam ik enigszins tot rust, door die geuren van dat
verse fruit en die verse groenten. Ik werd echter uit mijn trance gehaald door
die Marokkanen, die riekte serieus van ne kilometer ver. Dee geur doe mij denke
aan nen beerput. Ni die Marokkanen zelf, maar wa ze verkopen. Ik weet ni wa da
zijn, vijgen en dadels denk ik. Allen chance da er daar maar een kraam van is.
Wa verder was er ne kerel een slang aant bezweren, dee mens had alleen een paar
gordijnen aan en nen tulband. Hij had precies een trompet vast, om die slang te
bezweren, maar tgeluid dee mij denken aan een didgeridoo. Het deed wel zijn
werk want die slang danste vrolijk op de beat. Tot die mij zag. Die keek naar
mij alsof ik aan het vervellen was ofzo.. We waren rap weg daare want ik kreeg
de creeps van die diamantratelslang. Het uiteindelijke eindstation was
feitelijk den Alvo. Ni da da gemakkelijk was. Ligt da nu aan mij of zen ze nu
echt overal aant werke en de strate aant opebreke. Serieus, ik had juist vanalles
gebroke en als ge ni goe oplet hebdet terug aan uwe rekker ze. Ma bon, we ware
daar dan toch geraakt. Een van de girls moest gerookte zalm hebben me toast,
sgeen probleem want in den Alvo hebbe ze namelijk alles. Na da ik mijn nootjes
had gevonden hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit mijn ooghoek kon ik nog
net een bouwvakker zien die een affiche van het Sea Life Center vast had..
Wete nog, die genânte gebeurtenis
van vorige week, awel die was niks vergeleken met degene van deze week.
Maandagmorgen, die op zich al zo erg is, werd een pak erger toen ik voor de
spiegel mijn vettige haren probeerde te kamme. Ik was zo gefocused om die
olie-achtige smurrie er uit te krijge, dat ik die planeet op mijn kin ni eens
had gezien. En da terwijl ge er echt ni naast kunt kijken! Ik maak van een mug
geen olifant deze keer, want 't had op zich gwn de grootte van een olifant! Ik
heb vanalles geprobeerd om da weg te krijgen, maar niks hielp. Uiteindelijk ben
ik dan wa fon de teint ofziets van mijn zus gaan jatte en heb daar wa
opgesmeerd. Nu lijkt da alsof er een appelsien aan mijn kin bengelt. Ik heb
nogal wa aandacht gehad, en ni degene die ik wilde. Toen wij 's middags in het
Kado'ke gingen ete was 't zo ver. Ik merkte dat er al wa mense naar mij aan 't
zien ware dus ik had snel het spiegelke van Brigitte gepakt om te zien of da
mijne planeet nog groter was geworde. Terwijl da ik daarmee bezig was schreeuwe
die madama van 't Kado'ke door heel da kot daar: SMOS SAMSONVLEES? IEMAND SMOS
SAMSONVLEES?! Ik had da ni door natuurlijk, totda Brigitte da eindelijk zei. Ik
gooide da spiegelke snel terug en ging mijne smos hale. Toen da ik voor den toog
stond keek die madame naar mij alsof da ze just de blote kont van haar bompa had
gezien. Die keek mij aan vol walging en riep dan uit het niks: ERUIT! Dit is een
gevaar voor onze klante! Maakt da ge weg bent! Gij ziet eruit alsof uwe kop aan
die puist hangt ipv andersom. Ja natuurlijk heeft iedereen da daar stond da
gehoord. Ik keek die effe aan en nog voor da die nog iets kon roepe heb ik mijn
spulle gepakt en heb ik zo snel gelopen als nen dikke die weet dat er thuis
frieten op hem wachten. Terug op school was ik nog maar is het gespreksonderwerp
van de dag. Ge zou denke da mense da beu worden.. NI DUS! Het feit dat er iemand
aan planking aan 't doen was op school, en ni eens bedoeld ook ni, wordt direct
vergete maar dees onthouden ze dan voor altijd hé. Ik moet eerlijk toegeven,
mijn puist verdient een eige petje, zoals die jongen uit Fairly Odd Parents.
Maar dat is toch geen reden om mij 4 dagen lang Professor Krinkel te noeme en
naar mijn puist ter verwijzen als Voldemort? Achja, 't is nu zo. Niks aan te
doen. Ik weet da hoe sneller ik den dag doorkom op school, hoe sneller ik naar
huis kan en Familie begint.
Beste bloggers,
Allereerst zal ik jullie vertellen over mijn gekozen kleur. Eigenlijk moet ik
zeggen kleuren... Ik had gekozen voor het mooie hemelblauw, waarmee de dokter
mijn rechter been begon in te pakken. Waar hij blijkbaar niet aan gedacht had,
was dat mijn ander been ook moest worden ingepakt! Hij kwam er dus te laat
achter dat hij niet genoeg van het hemelse blauw had, waardoor ik nu rond loop
met een been in het blauw, en een been in het geel! Gelukkig heeft hij er nog
geen sterren bij opgezet, of ik liep nu met de melkweg op mijn benen. Schoon
zenne! Brigitte zegt da het niet zo opvalt is ze kleurenblind of wat!
Maar bon, buiten het feit dat ik
nu rondloop als een halve debiel moet ik toegeven dat ik deze week in een
moment van woede bijna mijn zelfbeheersing was verloren. Meestal is
zelfbeheersing een van mijn goede kanten, maar deze keer had ik het toch wel
moeilijk! We zaten s middags rustig
buiten onze bokes op te eten, toen ik per ongeluk de Gerard, iemand die s
middags soms naast ons zit, hoorde praten. De reden dat ik plots hoorde
wat de Gerard te vertellen had, komt eigenlijk door mijn 6de zintuig (welke ik
ook graag mijn Ritazintuig noem) wat dus wilt zeggen dat het over familie
ging. Blijkbaar had hij gehoord dat mijn Rita een skiongeluk heeft gehad. Wat
hij zei komt kort samengevat op het volgende neer: Diegene die zo stom is om Rita
neer te skiën moet echt wel een lompe koe zijn, en da klein kind da ze nu in de
serie hebben gestoken trekt echt op niks. Ze hadden het dus niet alleen over
mijn Rita, maar ook over mijn broertje! Toen ik dit hoorde sprong ik op hem af,
en begon als een gek in het rond te slagen met mijn armen die, God zei dank,
verlost waren van het gips. Doordat deze zolang waren ingepakt en dus nog wat slapjes waren was ik eigenlijk meer op zijn
hoofd aan het kloppen als een veel te enthousiaste zeehond. Maar ondanks mijn
zwakte was het een gevecht op leven en dood! Zijn neus half gebroken, druipend van
het bloed, tanden die in het rond vlogen, blauwe ogen, uitgetrokken haar en
toen maakte Brigitte mij wakker uit mijn mooie dagdroom en zei dat ik moest
stoppen met staren naar de Gerard. Brigitte wist helemaal niet waarom ik zo zat
te staren, dus die denkt nu ook nog is dat ik een of andere crush op de Gerard heb,
wat ik dus ook nog een hele namiddag heb mogen aanhoren. Maar dat is niet het
enige boeiende dat ik te vertellen heb. Weet je nog die jongen waarmee ik in
het begin van het schooljaar mee naar
Antwerpen ben gegaan? Vanuit het niets begon hij terug tegen mij te praten, en
als ik hem en zijn vrienden voorbijkom zitten deze de hele tijd naar mij te
staren! Mijn doel tegen volgende week: er achter komen waarom!
Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.
Er zat dus een brief in (Wat zou er anders in zitten hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mijpersoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.
Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maardonderdag om half 5 s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ode aan mijn tong. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.
Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen.Gezellig is anders
Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma s morgens bij de cornflakes had gekregen Zij was natuurlijkdegene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.
Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.
Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.
Maar al deze paniek was voor niets want voor ik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen
Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.
Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.
Er zat dus een brief in (Wat zou er anders in zitten hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mij persoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.
Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maar donderdag om half 5 s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ode aan mijn tong. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.
Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen. Gezellig is anders
Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma s morgens bij de cornflakes had gekregen Zij was natuurlijk degene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.
Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.
Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.
Maar al deze paniek was voor niets want voorik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen
Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.
Zoals ik jullie vorige keer al zei, was het dus Chrysostomus. Voor degene onder jullie die niet zouden weten wat dit is, Chrysostomus is het feest van de zesdejaars die hun laatste honderd dagen vieren. Het thema van dit jaar was olvi goes famous, het was dus de bedoeling dat iedereen als een bekende persoonlijkheid naar school verkleed ging. Zoals jullie waarschijnlijk al wel kunnen raden wou ik uiteraard als Jacky Lafon gaan, meer bepaald als zatte Rita. Maar ja, als ge zoals ik nu in een karreke en helemaal in t gips zit is dit niet zo handig natuurlijk. Maar al geluk is ons Brigitje er, die op het fantastische idee was gekomen om als mummie te gaan, omdat ik toch al volledig in t gips zit. Zij zou dan gaan als Cleopatra, ge kunt de link zelf wel al leggen zeker? Dus ja donderdagmorgen vertrokken we allebei naar school, daar werden we verrast met een uitgebreid ontbijt met van die lekkere verse koffiekoeken met zachte vanillecrème en smeuïge chocolade waar ik dus spijtig genoeg niet van kon eten, omdat Brigitte mij niet te eten kon geven doordat ze zelf te druk bezig was met haar eigen maaltijd. Maar ik verwijt haar niks hoor, want ze helpt mij echt al met alles, ja echt met alles, dus ook met naar het toilet te gaan, dus das ni alleen mijn broek aftrekken, maar dus ook alles afkuisen, OOK als ik een grote boodschap heb gedaan, want ja ik kan mijn handen dus niet gebruiken. Maar aangezien zij droomt van een carrière als bejaardenhelpster zal dit wel geen probleem voor haar geweest zijn zeker? Het volgende wat op het progamma stond was een spetterende show in de grote sporthal en zoals alles in den olvi werkte de lift maar half te gat. Blijkbaar hing er een briefje op de lift met buiten werking, maar een of andere plezanterik had dat papiertje er dus afgetrokken waardoor ik met Brigitte zon drie kwartier in die lift heb vastgezeten terwijl al de rest daar maar vrolijk Nossa. Nossa. Assim vôce me mata. Ai se eu te pego, ai ai se eu te pego zaten te zingen. Na de show gingen we met onze klas naar de Mc Donalds eten en toen was het tijd voor de middagactiviteit. Oorspronkelijk had ik gekozen voor paintball, maar ja wegens mijn probleempje ben ik maar kareoke gaan doen en zingen is tenslotte toch ik iets wat ik bijzonder goed kan, zoals mijn idool Jacky Lafon. Om naar onze activiteit te gaan moesten we ons verzamelen op de grote markt van Antwerpen, waar Brigitte en alle andere in hun volle enthousiasme mij vergeten waren en ik daar dus moederziel alleen stond, behalve dan dien onnozele Chinees dat daar nen hele tijd fotos van mij stond te trekken, maar mij dus wel ni kon helpen. Na zon tien minuten ongeveer zijn ze mij wel komen halen hoor. Uiteindelijk heb ik voor de rest wel een hele fijne dag gehad, totdat ik s avonds de brievenbus opentrok, maar ja dat zal ik jullie later nog wel vertellen.