Hellow allemaal,

Via deze blog kunnen jullie mijn avonturen in Guatemala een beetje volgen, ik ga mijn best doen er regelmatig iets op te posten.
Veel leesplezier!!!©

In bijlage een beetje uitleg over het project...

Bijlagen:
Projectinformatie.doc (449.5 KB)   

Hier komt een verslagje van ‘de grote vakantie’ Deel 2

Na het ‘evangelistenkamp’ heb ik wat tijd genomen om een aantal dingetjes uit te werken die ik nog wilde doen voor het project. Ook ben ik met Merlin (die vanaf januari ook gaat meewerken in de klas) kratjes van mandarijnen(FOTO 1, Merlin en ik met 16 kratten in een tuktuk) op de markt gaan kopen die we verfden en met nog overschotten van de ‘tussenverdelingen’ konden we toch een heuse wandkast creeëren (FOTO 2) wat ons heel wat opbergruimte geeft... Er stonden in een hok buiten nog heeeel veel kartonnen dozen met materialen die we allemaal uitmestten en ordenden. Zo hebben we nu in dat hok plaats om alle rolstoelen en buggy’s op te bergen (die vreselijk in de weg stonden in het centrum). Hier waren we wel een paar daagjes zoet mee, maar het was heel leuk om met Merlin samen te werken.

Ah ja, ik heb ben hier in Guatemala voor de eerste keer in mijn leven echt ‘onwel’ geworden, maar gelukkig niet flauwgevallen. Ik had al een tijdje beetje tandpijn en vooral boven de tand eigenlijk (dus eigenlijk geen goed teken...). In San Rafael ga je beter naar geen enkele medische instantie, dus liet ik me door een collega een tandarts aanraden in San Marcos, een groter dorp een uur hier vandaan. In de wachtzaal hingen 27 diploma’s(heb ze allemaal geteld), maar dat kon me zeker niet geruststellen, intengendeel ... De deur ging open. Een grote (uniek voor Guatemala) man met een hele grote mondlap voor en een muts op WEES naar mij om aan te duiden dat het mijn beurt was, maar zei niets... vreselijk!!! In de stoel gaan zitten viel nog mee, maar toen ik rondkeek werd ik echt onwel, er lag een wit handdoekske met materialen op, vol met vlekken en alles zo slordig! Ik dacht ik ga hem toch efkes laten zien... de hoop op beter al opgegeven... Zijn conclusie was: ontstoken zenuw (waar ik ook al voor vreesde) en zijn behandeling: een wortelbehandeling en hij zou een kroon moeten plaatsen over mijn tand, bij mijn weten helemaal niet nodig (om de kronen te illustreren haalde hij een bestoft bakske boven, waar bovendien een haar in lag en dat was al helemaal de druppel om daar geen seconde langer te blijven...). Ik bedankte voor de informatie en liep echt meteen richting de uitgang... hij stopte me nog vlug een kaartje toe voor als ik me moest bedenken.... . Later kreeg ik nog vele andere tips van andere tandartsen uit de buurt, maar heb toen toch maar op ‘hopelijk zeker’ gespeeld en naar de nederlandse ambassade een mail gestuurd voor een tandarts op ‘europees niveau’ en in xela gevonden... . Ook wel een wortelbehandeling, maar voor de rest niets! Probleem opgelost!

Ook Inge is op bezoek gekomen en het was een heeeele leuke reis, maar ook een reis van ‘extreme, onvoorziene situaties’,zoveel dat het komisch werd...! Het begon voor haar (door de vertragingen) met een onverwachte, ‘one night in Miami’, waardoor ze nu de geheimen van de luchthaven kent en voortaan ‘de verantwoordelijke erbij zal laten halen’ zoals dat op tv(wat ze al meteen in praktijk kon brengen bij de terugvlucht)! In Amerika werden de clichés over dit volkje bevestigd (qua personeel), maar weer tegengesproken door leuke mede-reizigers. Uiteindelijk met een dag vertraging, de 22^ste december, in de late namiddag in Guatemala stad aangekomen. Het enige geboekte hotel voor deze reis was nog 3u rijden, maar we gingen de uitdaging aan om er nog te geraken... ‘Chony’ (familie van de familie waar ik logeerde...), chauffeur van dienst, dropte ons aan de ‘chickenbus’. We deden alle mogelijke vervoermiddelen in 1 keer: chickenbus dus, microbus, vanachter in pickup rechtstaand (mét prachtige open sterrenhemel en zicht op het meer) en dan de lancha(over alles nog moeten onderhandelen en mensen telefoontjes voor ons laten doen, maar ALLES is mogelijk en komt in orde ...). Om 21.00u aangekomen in Casa del Mundo, opgewacht en hulp bij de tassen, MAAR uitzonderlijk is het restaurant vandaag eerder gesloten!!! Shit zeg dat valt tegen in een hotel ‘alleen maar per lancha te bereiken’... Ons eerste avondmaal: zoutkaaskoekjes (the mouse in the house vond deze ‘s nachts lekkerder als ons...).

Zo verliep de reis verder: opstaan met een jetlag-ontbijt voor Inge tussen balkon en WC-voor mij op het balkonnetje met een boek-zo lang mogelijk de kamer bezetten tot de kuisploeg binnenvalt en we wel moesten opkrassen-Inge met een Jetlag, zo misselijk als iets op de boot naar het eerstvolgende dorp San Marcos, yoga-meditatieoord waar je de tips tegen ziekten om de oren vliegen en we belandden in het ‘Alcoholistic, dat had ik ervan gemaakt, Holistic center’ waar ‘pompelmoesextract’ de oplossing zou zijn-een mosh(havermout) als ontbijt de volgende dag en op die manier een jetlag snel overwinnen-hostel zoeken op San Pedro en ‘zogenaamde gratis gidsen afschudden’, in San Pedro een retourtje kopen in een grote boot ipv lancha en als je erop zit bedenken dat die ook 3 keer trager gaat-afbieden op kerstbeelden in Santiago én niet/nooit te vergeten een onvergetelijk bezoek aan Maximon(FOTO3), de god van de maya’s, waar je inkom kan betalen in de vorm van geld of ‘natura’ -´s avonds heeeerlijk gegeten en ook veel kou geleden-blij zijn om in een kamer te mogen slapen die ‘dicht’ is-in Panajachel het ontbijt gedeeld met een ‘schoenenpoetsertje’, kind dat echt HONGER had!!! Hard om te zien-souveniersshoppen-Chickenbus naar San Rafael om daar ’s avonds kerst te vieren -‘tamalis’(gestoomd maïsdeeg in een pakketje met rozijnen, dadels, vlees en saus) gegeten en ‘ponche’(drankje met stukjes fruit in) gedronken-volgende dag uitslapen en begonnen aan onze ‘kerst-gaan-wensen bij verschillende families-kroegentochtje’, want overal kregen we een andere typische drank) Hilarisch, vooral bij de mama van Wendy, waar haar man in gebarentaal praatte speciaal voor Inge maar eigenlijk voor iedereen en je gewoon niet anders kon dan dit spontaan over te nemen, waar we zittend danstenFOTO4-kerststallenFOTO5 van iedereen bewonderden-Quesadia gaan eten-volgende dag typisch ontbijt bij Lidia FOTO6-centrum project+zwembad+Eliu(met als cadeautje een kip, hem vreselijk verwaarloosd aantreffen, ooooh VRESELIJKFOTO7) bezoeken-15 uren in een ‘luxe’bus-met een veilige taxichauffeur?! naar ‘Don David’(hostel met gepensioneerde Amerikaan met rare gewoonten waardoor ik na 15 uren rijden echt de slappe lach kreeg, niets aan te doen, maar gelukkig nam Inge het gesprek over)- Maya ruïnes in Tikal bezocht- uit onze kamer gezet voor ‘de koning’-klaarzitten om ‘gegrilde vis’ te bestellen waar je 30 min op moet wachten en te horen krijgen dat die op is...-volgende dag naar Rio Dulce-one night BACKPACKERSHOSTEL om de wezen te steunenFOTO8-boottocht op Izabalmeer in de REGEN-volgende dag late namiddag snelbezoek aan Antigua in Marokkaanse sferen en 31^ste naar de luchthaven voor de terugvlucht. Afscheid, adioooooooooooos, veeeeeeeeeeeeel te kort geweest!!! Voor oud en nieuw wilde ik eerst naar San Marcos aan Lago Atitlan waar in een hostel een cool feestje werd gegeven (alé zo zag de aankondiging er toch uit), maar na een lift en uitnodiging Chiki om mee te gaan naar San Rafael en opgehaald worden aan de luchthaven én het feit dat ik nog een aantal dingen wilde doen voor het nieuwe schooljaar, koos ik toch voor deze optie... we wachtten eerst tot 24.00u, aten kip met tortilla’s, dronken ponche met de hele familie en alle extra bezoekers en daarna gingen we naar een feestje in de markthal(eigenlijk de parking onderin die voor de gelegenheid omgebouwd was tot disco).

Ondertussen is het schooljaar al een tijdje bezig en we hebben een ‘planning’ opgemaakt voor dit schooljaar, we hebben één of 2 thema’s per maand(deze maand dia del cariño=valentijn, maar hier is het breder, ook vriendschap,...FOTO9:opening vh thema en ook is er carnaval als thema) waarrond we werken en vergadering met ouders(ook vergaderen we nu ‘gestructureerd’ met de ouders FOTO10), uitstappen ed vastgelegd...

Hoe ziet er nu een dag uit bij ons???

8:00 ontvangst in een kring, halve beker melk drinken(omdat sommige kinderen geen ontbijt krijgen thuis), datum en dagindeling(FOTO11) overlopen, persoonlijke hygiëne(oren kuisen, gezicht wassen,oksels,deodorant, bodylotion, haren kammen, ervan genieten hoe knap we zijn en hoe fris we ruiken, idee is ook om regelmatig iemand te douchen, maar hiervoor moeten we nog toestemming vragen aan ouders, beslissen wie en rooster hiervoor opmaken), Merlin doet de uitleg over deodorant:)FOTO12

8:30 werken in de niveaugroepen + 1 groep gaat in onze ‘simulatieslaapkamer’ werken rond zelfredzaamheid (veters binden, kleding opplooien, bed opmaken, ... FOTO13)

9:15 de groep die aan de beurt is om te koken, kookt, de anderen werken verder in de niveaugroep

10:00 eten tussendoortje, tanden poetsen(tandenborstelhouderbord hiervoor gemaakt FOTO14) en kijken hoe mooi?!(tandartsbezoek is voor velen ook dringend nodig) onze tanden zijn FOTO15 de groep die kookt wast ook af FOTO16, naar het toilet

10:30 sport, muziek of dans

11:00 manualidades (kan vanalles zijn: knutselen, handwerk, werken met hout, gips,...) In de toekomst ook van plan om hier ‘workshops’ van te maken

12:00 opruimen + afsluitactiviteit

12:30 met het busje naar huis

Op donderdag is er 1 groep die alle ‘doekjes’ (die onder de tandenborstels hangen) gaan uitwassen

Op vrijdag gaan we naar het zwembad.

MAAAAAAR hier in Guatemala is er ‘altijd wel iets’ waardoor deze structuur al niet iedere dag doorgaat, maar over het algemeen werkt het wel redelijk tot nu toe...

Ah ja en de laatste foto, zijn de kinderen in actie met de letterdozen die ik maakte... die foto moest er nog bijJ

Heeeeeeeeeeeeeeeeel veel liefs aan iedereen, bedankt voor jullie berichtjes op de blog, mails en briefjes, is heeeeeeeeeel leuk om te lezen hoor!!! Adiooooooooooos, Maraik

02-02-2010 om 20:03 geschreven door Marijke  

Hellow allemaal, hier nog eens een berichte van mij,

Intussen is het schooljaar afgelopen(is als het ware nu ‘grote vakantie’ nu) en hebben we dit gevierd met een feestje aan een zwembad een half uurtje van San Rafael. Mijn ouders waren de dag ervoor aangekomen (FOTO1) in Tapachula(is in Mexico, 1,5 uur van hier) en hadden de eer om dit feestje mee te maken(ze werden ook meteen in de Guatemalteekse sfeer gedompeld: chaotisch geregel voor het vertrek, 1,5 uur later vertrekken dan gepland, met 30 mensen in een minibusje, wij met 3 vanvoor naast de chauffeur, een hobbelweg van een half uur, stoppen om nog meer mensen op te laden, armoede, ... maar ook de immense vriendelijkheid, liefde en interesse die ze kregen van de mensen hier, de humor en blijheid met het weinige dat sommigen hebben).

Tijdens dat afsluitingsfeest (=clausura) deden we competities met kinderen en ouders FOTO2, zwommen, er waren piñatas(en er blijft zeker nooit een snoepje liggen op de grond), we voerden het dansje van de radiomarathon op met de ouders en nog een dans in traditionele kledij. De ouders wilden dit doen speciaal voor mijn ouders en ze vertelden me dit pas de dag ervoor, maar regelden wel mijn kleren en de traditionele dans(FOTO3) improviseerden we eigenlijk op de dag zelf. Als afsluiter aten we nog samen en was er pastel. Normaal zouden de busjes ons komen ophalen om 15.00u, maar op zijn Guatemalteeks werd het 16.30u. Daarna verkenden we nog een beetje het dorpje hier en ook ‘la casa verde’. ’s Avonds werden we door Lidia getrakteerd op ‘Quesadia’s en die vielen in de smaak.

De volgende dag vertrokken we op reis met als eerste bestemming Lago Atitlan. We reisden met de ‘Chickenbus’(FOTO10) en ik kon mijn liefde voor deze bus overdragen op mijn ouders, ze vonden het ook superleuk, zo zie je ook veel meer dingen uit het dagelijkse leven.... In Xela passeerden meteen alle mogelijke verkopers de revue op de bus: fruit, groenten, scheermeskes en spiegel, tandenborstels, een predikant, een verkoper van knutselmateriaal die alles uitgebreid showde, iemand met kranten, drankjes, kip van ‘pollo campero’, snoepjes, tamalis, pennen, kauwgum, ... een spektakel om te zien. In Panajachel staken we per lancha het meer over tot San Pedro waar we per tuktuk tot San Juan gingen (een rustig, niet-toeristisch dorpje, wat we ook aan het hostel merkten, want er waren slechts 3 andere gasten...). De volgende dag beklommen we de berg ‘Pico Cristalinas’ (FOTO4+5) om een mooi uitzicht te hebben over het meer, maar het was helaas een klein beetje mistig maar toch zeker de moeite. Vervolgens weer de bus op voor een ritje naar ‘Chichicastenango’ waar op vrijdag en zondag altijd een mega-indianenmarkt plaatsheeft met een immense kleurenpracht van stoffen en kunstnijverheid.

Terug aangekomen haalden we onze tassen op in het hostel om per lancha (alleen op die manier te bereiken FOTO9) naar ons, enig op voorhand geboekte hotel, Casa del Mundo te gaan. Daar vierden we ook een beetje de verjaardag van mam en pap met een avondmaal in ‘estilo familia’ met zijn allen aan een lange tafel en LEKKERE wijn wat voor mij al een tijdje geleden was... Het is gelegen op een bergflank met uitzicht op het meer en de vulkanen (FOTO7+8), PRACHTIG gewoon!

De volgende dag vertrokken we, weer met chickenbus, naar Antigua, de oude hoofdstad van Guatemala waar we 2 museums bezochten, NIET aanraken die instumenten !(FOTO11), de nog actieve vulkaan Pacaya beklommen(zeker een prestatie om trots op te zijn mam en pap, en super de moeite als je boven bent!FOTO12+13), langs de belangrijkste ruïnes wandelden.

Van daaruit gingen we verder naar Lanquin (waar we een hostel boekten adhv de website op internet), maar de foto’s niet overeenkwamen met de realiteit (we midden in de jungle met de prachtige geluiden van vreemde insecten in een soort tuinhuisje op poten sliepen met overal gaten en spleten waardoor mama geen oog dicht deed en zonder het te weten een kakkerlak meedroeg in haar rugzak). ’s Ochtends nog even vervoer geregeld om naar Rio Dulce te gaan in de namiddag. ’s Ochtends gingen we naar Semuc Champey(FOTO14), een natuurpark met prachtige watervallen. In de namiddag teruggekeerd en onmiddelijk vertrokken naar Rio Dulce (het zou maar 3,5 uur zijn via een kortere weg ipv 6 uren maar, weer op z’n Guatemalteeks werd het 5 uren langs een immense hobbelweg, wel uiteraard weer met prachtig uitzicht onderweg), nog even gebeld voor een hotel via mijn trottergidsje en de chauffeur en was snel gefixt. We konden het dit bereiken via de auto (maar dan moesten we wel nog 100 m over een hangbrug, wat ik nog wel zou doenJ maar na al dat gehobbel wilden mam en pap toch liever per lancha.

De volgende dag huurden we een lancha voor een dag om een tocht te maken op het ‘grootste meer vd wereld’, het Izabalmeer(FOTO15+16). Dit was echt prachtige natuur ook weer: prachtige mangroves-vissershutjes-kindjes van hooguit 3 jaar vaarden in een uitgeholde boomstam zelfstandig op het meer op zoek naar krabben en toeristenJ-‘vrije’ vogels die leven op de kleine eilandjes-lelies op het water-warmwaterbron-Livingston(met als bevolking de ‘Garifuna’ waardoor je je in Afrika waant(FOTO17):overheerlijke vissoep met kokos en banaan en daar ook even gezwaaid naar Marij in Afrika ... In ons hotel verbleef ook een Amerikaan, waar we ons kostelijk mee amuseerden, dat was een ‘one-men-show´op zichzelf. We gingen de volgende dag dezelfde bus nemen naar Guatemala city en reisden nog even naar Antigua om daar nog een nachtje door te brengen om niet zo lang aan een stuk te moeten reizen. Daar belandden we ineens in een degustatie van citrusvruchten, de eigenaar van het hostel stond erop om ons zijn leuke tuin te showen en ons te laten proeven... ’s Avonds nog een leuk muziekconcertje in een cafeetje en de volgende dag terug naar San Rafael. De laatste 3 dagen in San Rafael hebben we nog gedaan: een finca(=soort boerderij) van koffie bezocht, schrijnende leefomstandigheden van de tijdelijke werknemers, gewandeld naar een hele coole waterval hier in de buurt, 1 Guatemalteeks uurtje wandelen (2 belgische (FOTO18), het project bezocht, nieuwe hotel in opbouw bezocht, gaan middageten bij Merlin(een belevenis op zich ;-), gewandeld in het natuurgebied van de Quetzal (is de nationale vogel), maar nu niet te zien, maar tegen februari ga ik hem zeker proberen te spotten én als ik een foto kan bemachtigen komt die zeker op de blog... De donderdag hadden mam en pap hun vliegtuig om 16.00u in Tapachula, maar we vertrokken al in de voormiddag met Lidia (om ZEKER op tijd te zijn) om nog even een bezoekje te brengen aan deze stad en met z’n allen iets te gaan eten als afsluiter. Een geslaagde reis!

Campamento mét de evangelicos

De dag nadat mam en pap weg waren, vertrok ik op een 3-daags bivak met jongeren met een handicap. Uit eigen plezier, een BIVAK, héérlijk, maar ook om op die manier meer mensen en ouders met een handicap te leren kennen en zo nieuwe patiënten voor het project aan te trekken, en ik denk dat we er wel enkele bijhebben, maar hier is een groot verschil in geïnteresseerd zijn of daadwerkelijk komen, dus nog even afwachten... . Het was eigenlijk vergelijkbaar met een kamp van bij ons, enkel hadden ze soms een soort ‘mis’ met zang en dans (zoals Joy op mijn werk het zou omschrijven) zal ik het maar noemen ... alé leuk om ze bezig te zien ...

Dezer dagen werk ik volop in het centrum (dezer dagen werkt Merlin ook mee en soms komt Melva ook helpen of overleggen, er zijn nog massa’s materialen tevoorschijn gekomen uit het huis van Merlin (de meesten kreeg ze vanuit Amerika van haar familie...) en we gaan ze schoontjes ordenen in rekken, meer inrichten, dingen voorbereiden en ontwerpen, snoezelruimte inrichten... en dan de 20^ste komt Inge op bezoek en dat vind ik leuk!

11-12-2009 om 14:55 geschreven door Marijke  

Bij eerder gehoorexamen in Xela waar ik al over vertelde, was het resultaat dat 3 kinderen van eenzelfde familie mits gehoorapparaat terug zouden kunnen horen, zouden 5 stuks moeten zijn voor hen, 500 euro... Nu Rafaël wist dat er een actie was van Mc Donalds hier die 500 gehoorapparaten schonk en deze 3 kinderen zijn bij de gelukkigen, een nieuwe wereld gaat voor hen open...

Zaterdag 17 oktober: Radiomarathon

Dit is de grootste winstgevende activiteit die het centrum Los Angeles Gissel jaarlijks organiseert. Het idee is dat er een ‘marathon’ w gehouden, van 8u ’s morgens tot in de late uurtjes, waarbij 2 radiozenders constant vanuit het park naast ‘la casa verde’ hier live uitzenden.

De voorbereidingen begonnen begin september, waarbij op de eerste vergadering werd aangehaald ‘dat het toch wel gene vette zou zijn met de crisis’(omdat de winst vorig jaar in verhouding met het jaar ervoor was tegengevallen). Eigenlijk had ook niemand dit jaar echt zin om erin te vliegen... . Om er de sfeer wat in te brengen had ik eruit geflapt ‘als er meer opbrengst is als vorig jaar, geef ik een optreden als ‘Miss Belgica’ (heb die naam hier gekregen omdat Lidia een ‘jaren60’ badpak had gekocht en het haar niet pastte en ze persé wilden dat ik het eens aandeed en het pastte me perfect en eigenlijk vond ik het ook wel heel cool...). Iedereen heeft heel hard gewerkt, dus kreeg al een beetje spijt van mijn uitspraak?!?,(moeders vergaderden ook mee en leverden hun bijdragen aan het bereiden van eten, we maakten in de klas spulletjes om te verkopen, het dansje van de opening vh centrum wilde iedereen opnieuw, we staken een toneelstuk ‘roodkapje’ in elkaar, enkele kinderen bereidden thuis zelf een dansje voor, met de moeders oefende ik een dansje omdat ze nog een ‘groot persoon’ nodig hadden(is een liedje uit een feuilleton van hier) en van 1 dansje kwamen er 2...

De dag zelf begon een uur later als gepland (Guatemalteekse tijd noemen ze dat hier, als je niet eraan meedoet sta je een uur met je vingers te draaien, NIET goed voor mij die gewoonte... Eerst was er een ‘officiële opening’ met de vlaggen FOTO1, volkslied FOTO2, speechen ... en dan kon de verkoop beginnen. De ‘katholieke jongeren’ uit het dorp hadden ook een ‘carwash’FOTO3 georganiseerd, hielden auto’s aan in de straat met urnes voor geld. In de voormiddag was er niet veel volk, namiddag wel, late namiddag fikse bui dus niet en ‘s avonds opnieuw meer... . Er kwamen ook live telefoons van Amerika binnen voor donnaties.

Het ‘roodkapjestheater’ was echt SUBLIEM... we waren klaar met onze opstellingFOTO4 en kregen al uitbundig applaus nog voor we begonnen waren. Wendy, als grootmoeder was echt AF, ze lag zo grappig in het ‘bed’, ze voelde zich goed in haar rol!

We hadden op voorhand goed geoefend, maar per ongeluk wilden op het einde de ‘grootmoeder en roodkapje’ de wolf omhelzen ipv de jager en toen ze dan toch naar de jager liepen, wilde ‘roodkapje’ een tongkus geven, waardoor de jager zo schrok dat die bijna achterover viel tussen de ‘bloemetjes’, ook kinderen, in het ‘bos’. Het publiek en nog veel belagrijker, de kinderen, genoten van hun toneeltje! FOTO5

Met de moeders dansen FOTO6 was ook goed gelukt, was een leuke sfeer (ik had nog gezorgd voor een kleine rum voor iedereen’achter de coulissen’, en dat kwam goed van pas voor sommigen want die waren echt zenuwachtig daarvoor) Ze hadden op het laatst voor het 2^de dansje nog verkleedkleren kunnen fixen FOTO7(de rode ‘superman’ ben ik) met maskers die zelfs ik niet snel meer opnieuw zal opzetten. Dat masker was loodzwaar, heet en ik moest het qua zicht doen met 1 mm². Toen gingen ze ook nog het publiek opjutten dat we ons kenbaar zouden maken als ze genoeg geld bij elkaar kregen uit het publiek(dus moesten we blijven ‘dansen’, het geld was er niet dus deden we onze maskers ook niet af... maar ra ra ra wie was de grootste...)

Tussendoor hielden ze ook nog een ‘bingo’, met prentjes is het hier, met een superouderwetse ijzeren draaibolFOTO8(dit model hbn we ooit nog gezocht op de rommelmarkt in de ‘chirotijd’en nooit gevonden...), waren er optredens van artiesten en ook nog enkele kinderen dansten solo...

En Miss Belgica... dat verhaal is niet doorgegaan: er was wel meer volk, maar minder winst: 2000 euro, wat ik zeker voor hier toch wel veel vind... Dan hebben hebben we hier nog 2 dagen op activiteiten van de gemeente drank en hapjes verkocht en hier nog eens 600 euro mee verdiend.  Laatst stond ook een artikel in de krant van 3 blz dat er haast niets meer w gesteund aan goede doelen door de crisis.  Dus dan hbn. dan toch nog goed gedaan!

Lago Atitlan FOTO 9,10

De week na de radiomarathon hadden we vrij en ik trok naar het Lago Atitlan, het mooiste meer van de wereld, zo wordt gezegd en het is ook PRACHTIG. Ik ben rond het meer een beetje van dorpje naar dorpje getrokken (die allen een heel andere, specifieke sfeer uitstralen, zo is San Pedro een hippiedorp en San Marcos een yoga- en meditatieoord) en weer op heeeel coole plaatsen beland. Ook heb ik gekajakt op het lago, heeeeeeeeerlijk! Panajachel is het meest toeristisch, maar daar moet je zijn voor de souveniers en daar heb ik wel kunnen ´commersen’ voor een hangmat voor mezelf en eentje voor in het project voor in de ‘snoezelruimte’.

1 november, dia del muertos, Feestjeuuuuu op het kerkhof FOTO 11-14

De dagen op voorhand is iedereen druk in de weer. Graven worden opgepoetst en krijgen een nieuwe, felle kleur, bloemen, kransen(foto winkel Doña Idalia, mama Wendy), kaarsjes.

De dag zelf is het ‘koppenlopen’ op het kerkhof in alle betekenissen van het woord: families zitten er rond een tafelke met de ‘picknick’ en ook de sterkere dranken(w ook gedeeld met de doden), de laatste graven worden nog rap geverfd, sommigen zijn nog met cement in de weer om een gedenksteen te bevestigen, de graven liggen zo op elkaar en zo ongestructureerd, dat je je dikwijls ‘vastloopt’ en iedereen eigenlijk van ‘graf tot graf’ huppelt. De rijkere families hebben een familiegraf en hebben en praten erover wie waar komt te liggen...

’s Middags was ik uitgenodigd bij Martita, de kinesiste van het project en haar familie in San Marcos om het specifieke middagmaal op deze dag,’fiambre’, te gaan proeven. Het is een koud gerecht met veel groenten, olijven, kaas en koude soorten vlees onder. Op het vlees had ik het niet zo, maar de groenten waren super lekker. Ook eten ze op deze dag ‘ayote dulce’, dat zijn stukken pompoen in suiker gekookt met kaneel en gember.

Om de dag af te sluiten was er ’s avonds marimbaconcert op het kerkhof...

Groetsies, Marijke

03-11-2009 om 23:46 geschreven door Marijke  

• 15 september: dag van de onafhankelijkheid

Vandaag was het Feest in heel het land, voor de dag van de onafhankelijkheid(de dag ervoor lopen kleine groepjes door heel het land die de 'fakkel' van het ene dorp naar het andere brengen FOTO 3, soms wel tot 100 km, maar ik heb ook valsspelers gezien met de fakkels in de pick-up vanachter). De straten en huizen waren gekleurd in lichtblauw en wit, de kleuren van de vlag van Guatemala. In de voormiddag was er een desfilé, dat is een stoet van muziekgroepen FOTO 1, kinderen van scholen, vaandeldragers, ... met als afsluiter het zingen vh volkslied. De moeders van het project gingen pastel (=taart) verkopen FOTO 2  (dat doen ze ook vaak op vrijdagvoormiddag) die ze zelf maken. Ik ben ook met hun meegegaan om te verkopen en mijn slogan ‘Rico(=lekker) pastel, por Los Angeles Gissel’ sloeg aan. Om 13.00u waren we uitverkocht en toch 40 euro kunnen verdienen, alle beetjes helpen...

’s Avonds was hier in San Rafaël niet meer veel te doen, maar we waren met een groepje van 7 naar Tapachula getrokken in pick-up, onder een zeil, want het regende het eerste stuk. In Mexico was het de dag erna onafhankelijkheidsdag, maar om 24.00u was daar in het centrale park (voor ons 23.00u, 1u tijdsverschil) vuurwerk en ook een concert van 'Emmanuel y Alexander Acha'FOTO 4, zeer bekende groep uit Mexico, beetje genre raggae, was echt super leuk daar... ook cervesa de raiz gedronken en jocoté(is een fruitsoort, combinatie tussen appel en mango) die ze voor de gelegenheid in likeur klaargemaakt hadden geproefd... rico.

Het evenement werd wel ferm bewaakt, heb zeker 4 tankwagens gezien en veel mensen vh leger.

Toen we terugreden nog aangehouden door de politie en boete gekregen (de chauffeur had zijn rijbewijs niet verlengd, hier moet je om de 2 jaar geloof ik telkens opnieuw betalen en een nieuw aanvragen).

• Museum Xela

Weekend van 18 sept ging ik naar Xela voor de Spaanse les, dit keer met de ‘Chicken´-bus, want Vivi haar lessen Engels zijn afgelopen voor dit schooljaar (hier eindigt het schooljaar half november, om dan in januari terug aan te vatten...). In de namiddag heb ik nog wat de toerist uitgehangen in Xela en ook een museum bezocht. ‘Natuurhistorisch museum’, maar het was een beetje allegaartje van alles: van ‘hoe maak je plastiek’ tot ‘alle kauwgums die je in Guatemala kan vinden’,tot... afdeling sport met bekers en foto’s, opgezette dieren (ook Quetzal, nationale vogel) en 1 zeer vreemd dier ('diablillo de mar' = duiveltje van de zee FOTO 5 eigenlijk mocht je hier geen foto's maken, maar de bewaker zat aan een tafeltje haast te slapen...), eerste computers, telefoons, heel veel maya-gebruiksvoorwerpen, munten van over de hele wereld (België was er... niet bij), herbarium, van koffieboon tot koffie...

• Vrijdag 25 september: ‘Medisch schooltoezicht’

Vandaag kwam er een arts om naar alle kinderen te kijken en het viel me eigenlijk dik tegen. Hij zei van alle kinderen ‘ondervoeding’, wat bij velen ook zo is, en gaf ijzerpillen en vitamines. Ja dat had ik ook kunnen doen! Voor de rest keek hij haast niet naar de kinderen of verwees door naar een specialist of een psycholoog. Hij gaat ons wel in contact brengen met een centrum gespecialiseerd in voeding ofzo die ook soms schenkingen doen, ben eens benieuwd. Voor de kinderen zonder diagnose, zullen we dus gespecialiseerde artsen moeten zoeken, maar ik denk beter in xela of in de hoofdstad, daar is de kwaliteit van de artsen toch net ietske beter, hoop ik...

• Antigua, postpakketten Guatemala City

Op donderdag 24 september kreeg ik een brief dat er 2 postpakken aangekomen waren (met nog materialen voor het project), in de hoofdstad, 7 uren hier vandaan. Omdat er in de hoofdstad niet zoveel te beleven is eigenlijk en het er ook gevaarlijk is, besloot ik eerst naar Antigua te gaan (is 6 uur hiervandaan...), waar het veel aangenamer vertoeven is. Dit was eigenlijk de vroegere hoofdstad, maar vele gebouwen zijn vernield door de vulkaanuitbarstingen (stadje is met laaggebouwde, kleurrijke huizen, lijkt wel een beetje Disneyland of Maasmechelen Village). Op zaterdagmorgen om 06.30 en iets over de middag was ik aangekomen. Ik was in een héél leuk, gezellig hostelletje beland(yellow house), heel goedkoop én heel proper én warm water... Voor 4,5 euro per nacht met ontbijt kan je al niet sukkelen, wel een gedeelde kamer met nog 5 anderen.  Misschien toch 1 minpuntje, veel lawaai van auto's omdat er kasseien liggen in heel de stad, dus best geen kamer aan de voorkant.  Ben me dan vroeg gaan wassen en heb boven FOTO 8 in de hangmat nog een beetje verder geslapen FOTO 9.  De voertaal was hier Engels en voornamelijk wereldreizigers, leuke sfeer, leuke babbels en we besloten met 5 pers. ’s avonds om de volgende dag in de late namiddag de vulkaan ‘Pacaya’ te beklimmen, een actieve vulkaan (was met de organisatie vh hostel, met gids met nog andere personen van andere organisaties, groepje van 12). FOTO 10: top die uitsteekt, hier moesten we naartoe. Was heeeeeel cool, alleen was het lava niet vloeibaar, maar brokkelde af en rolde in stukken naar beneden, dat was wel jammer, want normaal kan je het zien stromen een meter naast je voeten... Onderweg(was 1u40min heen zoiets, 4km van 800 nr 2350m, cijfers voor de ‘echte’ bergfanaten tijdens de klim boden plaatselijke bewoners constant een ‘taxi’=paard aan. Ze waren teleurgesteld dat maar 1 persoon vd groep er gebruik van maakte... Ik was ook de vertaler van de gids, want de anderen spraken haast geen Spaans. Onderweg prachtige zichten FOTO 12, vooral op ander vulkaan Agua en op het laatst mét zonsondergang. Het laatste stuk was wel moeilijk, want je zakte bij iedere stap terug een halve meter naar onder, omdat je eigenlijk kleine lavasteentjes liep. In andere landen kan je er ook op ‘volcanoboarden’.  Aangekomen: FOTO 11, 13.

In de voormiddag had ik een beetje cultuur opgesnoven en de meeste ruïnes (FOTO 7, wel 's avonds) en belangrijkste gebouwen bezocht.  Er was ook een fototentoonstelling toevallig over alle landen van Midden-Amerika, wel cool. FOTO 6: kindjes die naar straattheater keken, waar ik passeerde.

De volgende dag, maandag, dan naar de hoofdstad(super groot,24 zona’s, voor postkantoor eerst naar zona 1), met de chickenbus. Eerst overstappen op de stadsbus (beveiligd door 2 agenten, niet voor niets zeker?!?), maar de chauffeur dropte me netjes op de hoek van de straat, dichtbij het centrale postkantoor. PRACHTIG koloniaal gebouw, maar niet veel tijd om hierbij stil te staan... Pakketten werden eerst nog opengemaakt door de douane en moest geen extra taksen betalen gelukkig. Omdat dit niet de veiligste buurt is, het bussysteem best lastig in elkaar zit als je het niet goed kent en ik ook nog de pakken moest dragen, besloot ik een taxi te bellen (je kan hier best niet zomaar in een taxi stappen, zijn niet allemaal veilig) om me naar zona 12 (busmaatschappij die rechtstreeks naar Malacatan gaat, uurtje van San Rafaël) te brengen. Nog een uur wachten voor die bus (maar gelukkig zag er ook een leuke lange rebus in het pakket van Eefje, waarmee ik toch 10min. kon vullen . In de bus was het ijzig koud seg (terwijl buiten zeker 30 graden, omdat we via de kust reden, een airco van 1m op 1m, ik had al een trui aangedaan en later nog 1 over mijn hoofd gelegd, maar nog had ik het koud. Op den duur kregen ook andere mensen koud en ben ik gaan vragen of het wat minder kon. Echt een onvriendelijke man seg, die zei dat het automatisch zo ingesteld was en een half uur voor we er waren zette hij het af, ja hijzelf had geen koud gehad, want het blies niet zijn kant op). De andere busbegeleider of chauffeur, geen idee, vond het ook stom denk ik en ik mocht naast hem gaan zitten waar het een ‘beetje minder koud’ was. Dat ben ik niet meer gewoon, onvriendelijke mensen.-).

• 1 oktober: Dia del niño...

’s Nachts om 04.30u heel luide muziek door de straat (kan hier allemaal...), later hoorde ik dat het was om de oktobermaand in te zetten (is feestmaand, want deze maand is er ‘feria’= kermis hier).

Op 1 oktober was het Dia del niño, dag van het kind, maar we hebben niet uitgebreid gefeest, want de dag ervoor was er een kindje van de therapie, Luis Carlos, 2 jaar, gestorven(plots ziek geworden met hoge koorts). Na een verkort programma(enkel piñatas) FOTO 15 dat we voorbereid hadden voor deze dag, zijn we dan met een aantal ouders en kinderen naar Tumbador gegaan, waar het gezin woont. Oh zo triest... . Ik had een foto afgeprint in het groot van Luis Carlos FOTO 14(ook tafeltje gemaakt in centrum waar ouders iets konden schrijven voor de moeder) en dat was wel een leuk geschenk voor de familie denk ik (ze moesten wel nog harder huilen toen ze de foto zagen), want ze hadden enkel een kleine foto van toen het kindje al dood was en nog een piepkleine, onduidelijke foto van een verjaardagsuitnodiging. Ze was wel heel blij met onze aanwezigheid, de moeder bedankte iedereen persoonlijk. Hopelijk komt ze nog naar onze activiteiten, we gaan haar alvast uitnodigen...

We waren eerst bij hen thuis en er werd nog vanalles in het kistje bijgestoken: een knuffelbeer, de papfles, de snoepjes van ‘dia del niño’ die wij hadden meegenomen. Daarna gingen we naar de begraafplaats (eerst ging de familie nog een aantal huizen binnen met het kistje: de winkel waar de moeder werkt, bij vrienden...) in stoet (we droegen ook allemaal een ‘palma’, is een stokje met lichtblauwe en witte ‘crêpepapiersliertjes’, is de gewoonte bij een kindje), met het kistje voorop, gedragen afwisselend door 2 personen, zo een 4 km schat ik, bergop en na de eerste straat hield Lidia al een ‘tuktuk’ aan, want ze houdt niet van wandelen. Hier staan de graven boven de grond en w de kist eigenlijk ‘ingemetseld’. Net voor het inmetselen ging het kistje nog een laatste keer open, en het was wel vreselijk, want ze moesten de moeder echt ‘wegtrekken’...

Traditie bij sterfte hier in San Rafaël:

De dag na het overlijden (of soms dag zelf nog) rijdt er een auto met luidsprekers door de straten die de persoon aankondigt die overleden is, er w ook over diens leven verteld.

De dag erna al is de begrafenis. Eerst komt iedereen samen in het huis van de overledene en dan gaan ze in ‘stoet’ naar de kerk of direct naar de begraafplaats.

De familie draagt met 10 personen de kist en deze maken eerst ‘wiegend’ een paar rondjes, dan beginnen ze aan de tocht met de familie achter de kist met ervoor een auto met boxen in de koffer met een rustige muziek, voor iedereen dezelfde liedjes. De overige mensen vh dorp lopen rechts en links in 2 rijen. Dan worden er door een soort begrafenisondernemer mensen uit de rij ‘geplukt’ en vormt die een nieuwe groep van 10, zo geven ze die kist dan telkens door.

Hasta la vista,baby!

Marijke

05-10-2009 om 08:45 geschreven door Marijke  

Vulkaan Zunil 4/5/6 september 2009

Vorig weekend GEEN Spaanse les en 2 aanbiedingen om me in het weekend te vermaken (ik kon met de leerkracht Spaans mee op uitstap naar de kust met haar studenten, geeft les op een school waar ‘vreemdelingen’ voor een vakantie of een project les volgen, maar ze gaat om de 6 weken, dus nog wel mogelijkheid toe... of met een groep (waar ook oa de vriend van Siebrig mee meegaat) naar de vulkaan Zunil, een heel weekend in de natuur. Mijn keuze was de vulkaan en in de aankondiging stond ‘geen goede fysieke conditie vereist’ en met mijn ‘dagelijkse wandelen naar het werk’ dacht ik, OK, we gaan ervoor! Nog efkes wat spullen moeten lenen (want het is KOUD daarboven) hier en daar en ik kon eraan beginnen. We hadden afgesproken in het park in Xela aan de kiosk (ik was er al eerder geweest en kon een lift krijgen met de auto vanuit San Rafaël). Ok daar aangekomen niemand te zien (maar rekeninghoudend met het ‘Guatemalteekse uur’ is dat normaal, want ik was een kwartier te vroeg). Toch maar even gebeld en ... ik was in het verkeerde park (dacht dat er maar 1 park was daar J.) Maar er rijden altijd ‘camionettes’ waar je vlotjes kan in-en-uitstappen, dus ik was snel in het andere park. Er waren nog 5 anderen en eerst met de auto gereden naar een ‘huis in de bergen’ waar we de nacht gingen doorbrengen. Er zouden nog 20 anderen komen logeren, maar die heb ik niet meer meegemaakt, om 1 uur ben ik in slaap gevallen. Ik was SUPERBLIJ dat mijn geleende slaapzak HEERLIJK warm was als ik die van anderen zag...! De volgende morgen om 05.30 ging de wekker af met een voor hun ‘Spaans sentimenteel liedje’ en om 6 uur konden we eraan beginnen. Eerst allen in een kring (intussen een groep van 27) en gingen ze nog bidden voor een goede reis. De eerste 5 uren wandelen gingen heel vlotjes voor mij (was afwisselend stijgen en dalen, DUS het te voet naar school heeft goed geholpen), maar shit seg, toen was het enkel nog stijgen en mijn hart ging nogal te keer, ik voelde me niet echt goed seg. Maar de anderen van de groep hadden het al eerder meegemaakt met ‘buitenlanders die het niet gewoon zijn de hoogte’, dus spoorden ze me de hele tijd aan, heel rustig wandelen, goed ademen en bleef er telkens iemand bij me. Op dat punt splitste de groep ook op, met 7 deden we enkel Zunil, de anderen, die dit bijna wekelijks doen, gingen nog verder... MAAR voor ons zat de tocht er ook nog niet op... eerst moesten we ook nog stukken afdalen aan rotsen, 1 keer dacht ik, nee, dit gaat te ver, nu moet een helikopter me komen ophalenJ, dit lukt niet... Maar op die stukken droegen anderen mijn rugzak wel gelukkig of gooide hem naar beneden, dit zou ook niet gegaan hebben met rugzak. Maar het is toch telkens een overwinning als je eerst denkt, OOOOOoooh nee en dan heb je het toch maar weer gedaan. De laatste klim naar de top was zwaar, maar ik wilde er toch geraken en boven aangekomen... mistig en geen uitzicht en ... net geen batterij meer op mijn fototoestel toen ik een foto wilde maken daar... maar de anderen vd groep gaan nog een foto mailen. Dan moesten we nog een stuk terug naar onder om naar de open ruimte te gaan waar we gingen overnachten. We namen een ‘kortere weg’, het zou nog maar 40 min. stappen zijn.... maar toen werd het donker en zijn we eigenlijk de weg kwijtgeraakt, ze hebben nog geprobeerd een hele weg naar onder struiken enz proberen uit te trekken, maar wat ik al dacht, het eindigde op niets... toen moesten we dus in die omgewoelde aarde terug naar boven, bij elke stap die je daar zette, zakte je een halve meter terug naar onder en NEE ik kon er even niet meer mee lachen! Jezelf omhoogsleurend aan planten en lianen, toch terug boven geraakt. Toen wilden ze eerst de weg nog gaan zoeken in het donker, maar gelukkig hebben we toch beslist de nacht daar door te brengen in open lucht. Het was al 21.30u toen we daar waren (en al van 6 u. ’s morgens onderweg... Eerst nog een pasta klaargemaakt (met zo een beetje ingrediënten van iedereen en met brood, HEERLIJK). Daarna heeeeel blij dat ik horizontaal (alhoewel eigenlijk bergaf en hobbelig)kon gaan liggen. Lento (hebben hier allemaal bijnamen) vroeg plots ‘Welke dieren leven hier eigenlijk?’ vraagt dan de Guatemalteek aan de Belg, weet eigenlijk niet waarom hij dit vroeg, ik antwoordde ‘Giraffen, olifanten en tijgers’ hahaha en viel in slaap. ´s Nachts heeft het nog geregend, maar we lagen redelijk onder het ‘bladerdek’, dus zoveel kwam er niet door... en de binnenkant van de slaapzak bleef toch droog.

De volgende dag zijn we afgedaald en naar de ‘Fuentas Georginas’ gegaan, de warmwaterbronnen, RICO (= heerlijk) na al dat wandelen. Daar nog onze ‘almuerzo’=middagmaal gehouden (om 15.00u eigenlijk) en toen toch nog even stressen. Ik zou een rit krijgen naar de Terminal om daar de bus te nemen. Ik wist dat ik de bus om half 5 moest nemen (anders zou ik de bus in San Marcos naar San Rafael niet meer halen en ik moest er zeker zijn maandag(vandaag, want de anderen gingen naar de dokter...). Op zijn Guatemalteeks deden ze ‘op het gemak, tijd genoeg’, dus om 5 uur waren we pas bij de terminal. Martita, de kinesiste, woont in San Marcos, dus een optie was ook nog haar te bellen en daar te blijven logeren. Aan de terminal was de laatste bus al weg, maar 2 straten verder wacht die normaal nog een kwartier, snel de taxi genomen naar daar en ik was er nog op tijd. Om 20.15 in San Rafaël aangekomen, nog even gedag gaan zeggen bij Lidia (die zich altijd ongerust maakt), doucheke genomen, nog een beetje gelezen en zalig geslapen.

PS er is ook ene foto bij waar je 'verbrande stukken boom ziet', overblijfselen toen de vulkaan nog actief was...

Adioooooooooos, Marijke

08-09-2009 om 07:20 geschreven door Marijke  

Hellow allemaal,

Sorry sorry sorry, ik weeeeeeeet het dat ik lang niets meer op de blog heb geschreven, maar bij deze ga ik dat helemaal goed maken!!!! Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen en bedankt voor jullie berichtjes, mailtjes, is altijd leuk om te lezen... Ook voor de post merciekes, leuk hoor!

De tijd vliegt hier voorbij seg, ik ben al 2,5 maand hier, kan het niet geloven!!! De laatste weken veel werk gehad in het project (komt ook doordat ik na observatie, cultuur verkennen en veel denkwerk hoe je het allemaal het best aanpakt stilaan ook ‘praktisch’ dingen kan uitvoeren) en ook wel al veel confrontatie/obstakels met het cultuurverschil :), nu omdat ik zelf ook nogal relaxed ben en wel veel kan relativeren, valt het voor mij nog wel mee hoor... Je zou hier meer willen bereiken dan je kan, alles gaat met kleine stapjes vooruit, maar dat hebben de vorige vrijwilligers ook al ervaren, dus daar zal ik mee moeten leven... We werken op het moment ook samen met een psychologe uit San Marcos (werkt voor de overheid, speciaal voor bijzonder onderwijs, wat hier natuurlijk pas ‘in opbouw’ is, ze is al 2 keer langsgekomen en het is wel een goed contact, met haar kan ik ook babbelen over welke mogelijkheden/instanties hier zijn, want de anderen in het project hier ter plaatse weten daar helemaal niets over...). Van haar kregen we ook een ‘pedagogische/psychologische’ vragenlijst, die we met Melva en Martita hebben aangepast aan onze noden. Hiervan maakte ik gebruik en vroeg of we voor het invullen huisbezoeken konden doen (dus zijn we 5 dagen ’s namiddags op pad gegaan...én we kwamen ook onderweg een meisje tegen die vroeger naar het schooltje kwam en z ineens ook bij haar ouders langsgegaan en intussen komt ze terug, JOEPIE, +1), het geeft een vollediger beeld van de kinderen. Oooooh, toch wat trieste dingen gezien hoor! Huizen die je geen huis kan noemen en 1 vreselijke gezinssituatie (vader had bijv. geen idee hoe oud kinderen waren, zelfs niet ongeveer, slaat kinderen en moeder, misbruik???...), het zijn de 2 kinderen die zo schuchter waren waar ik in het begin over vertelde. Er was ook een vraag bij ‘Op welke leeftijd kon uw kind praten en wat was het eerste woord? ‘put’ = ‘hoer’ bij Eliu. Moest even lachen, omdat Eliu er ook zo hard mee moest lachen, maar eigenlijk niet zo grappig... Nu hebben we ook fatsoenlijk de namen vd ouders, beroep, telefoonnrs., geboortedatum ...

Ook de ‘medische onderzoeken’ komen eraan en worden gepland, MAAR lees hetvolgende... vandaag (de eerste)konden er 7 kinderen op doktersbezoek in Xela voor een ‘auditief’ onderzoek, dus we hebben geselecteerd uit de groep (zowel therapie als kdn school). Ikzelf ben niet meegegaan(alhoewel ik wel graag wilde), heb de eer aan Melva gelaten, omdat zij sowieso al bijna nooit betrokken w en zij uiteindelijk ook verder werkt met de kinderen als ik er niet meer ben. Ik ben gewoon naar het centrum gegaan om te werken met deoverige kinderen van het klasje en om 12 uur kregen we telefoon van Rafaël, het onderzoek kon slechts bij 2 kinderen doorgaan, omdat de andere kinderen hun oren TE VUIL waren, was nodig om 8 dagen te reinigen, zo begonnen ze er niet aan. Lisbeth C., je moet DRINGEND langskomen hier met je oorstokjes en ikea-blauwe-dooske in de aanslag:)!!! Dus nieuwe noodzaak(HELP, ik heb de andere dingen waar ik mee bezig ben nog niet voor elkaar!), lessen hygiëne en bijv. dagelijks 1 kind wassen, infodag ouders hieromtrent om het hen ook te leren, ... ook een punt om iets rond te organiseren. Qua uitzicht zie je het niet echt aan de kinderen, alleen sommigen een geurke, ma besefte eigenlijk niet dat het zooooo erg was, en als de oren al zo erg zijn ...

Voor de rest begint het klasje stillekes aan ietske meer ‘vorm’ te krijgen, maar we zijn er nog lang niet... Ik probeer ook op die manier te werken dat ik ‘onderwerpen’ open en aanreik aan Melva en dan haar probeer te laten redeneren en oplossingen te bedenken en dat doet ze ook, omdat alle veranderingen niet alleen‘praktisch’ er moeten zijn, maar ook ‘in mentaliteit’. Deze manier van werken vraagt ook weer meer tijd, maar denk wel dat het voor de toekomst beter is. We organiseren nu ook sinds vorige week elke woensdag ‘sportdag’, waarvoor we naar een exclusieve, schitterende locatie gaan, nl. naar het openluchtzwembad hier in het dorp, FOTO 1, wel moeten we een ‘brug’ FOTO 2 over en speel ik ‘muilezel’ om Maricel ook aan de overkant te krijgen... Er zijn ook dieren, een grasveldje, omgeven door prachtige natuur,.... Eerst doen we spelletjes enz op het gras en daarna zwemmen we. Ik ga ook zwemles geven (misschien ook aan MelvaJ ineens, want zij kan ook niet zwemmen), maar eerst beginnen bij ‘watergewenning’. Eliu bijv., hij durfde zelfs niet in het water, eerst met zijn handjes, beetje spelen en stilaan durfde hij wel, eens erin, vond hij het wel super! En bovendien, we moeten NIETS betalen hiervoor. De zoon van de eigenaar van het zwembad is een vriend van Vivi, de dochter van Lidia en Lidia en ik waren zo de hele tijd tegen hem bezig ‘Seg, heeft je vader een goed hart, een hart voor andere mensen, zou het niet mogelijk zijn...’ Lidia heeft dan nog met de vader gesproken en het is ‘in de sjakosh’:).

Iedere morgen geven we de kinderen nu ook een halve beker melk, want velen hebben geen ontbijt gehad, en je moet zien hoe smakelijk sommigen het opdrinken(ik heb hen ook geleerd "melk, de witte motor" . Ook in de ‘gezonde tussendoortjes’ zijn vorderingen gekomen. We hebben een 4-wekenmenu opgesteld en nu proberen we eerst alles uit (neem ik ook foto’s om een ‘receptenboekje’ op maat te maken met picto’s en foto’s om dit aan te leren aan sommigen om dit in de toekomst zelfstandig te doen). Voorbeelden zijn: groentesoep, liquiado (is een soort milkshake van melk, fruit en cereales), havermout met kaneel en suiker, tortilla’s, fruitsalade ... Ook nog grappig, Merlin, zus van Thelma, waar ik ’s middags ga eten, noemt zichzelf directie van het project, vond onze keuze niet goed van tussendoortjes. Ik dacht ja als ik misschien dan ook de rede weet, en we het begrijpen kunnen we het veranderen, weet je wat de rede was ‘Kinderen lusten geen groenten, omdat haar zoontje Fernando (geadopteerd, maar heeft met dit verhaal niets te maken) bijna niets eet, geen vlees, geen groenten (enkel tamalitis, zie ‘weetjes over Guatemala op deze blog’, rijst of aardappelen). Hahaaaa, grappig als net het doel is de kinderen een gezond iets aan te bieden.

Voor de rest wil ik een aantal vaste ‘workshops’ doen per week met de kinderen (en dingen maken die we ook kunnen verkopen). Tot nu toe doen we al handwerk (kruisjessteek FOTO3, Jeremy werkt normaal zelden, maar nu volop in actie...), dit doen ze heel graag. Ik heb ook zo ‘houten cirkels’ gevonden om het stof tussen te spannen voor degenen die motorisch minder sterk zijn. Nu zoek ik nog een manier om zo eentje op ‘pootjes’ te maken, zodat ook ‘Maricel’ dit zelfstandig kan doen. Voor de rest heb ik ook mallen gevonden om ‘gips te gieten’ die ze dan ook kunnen schilderen, moet ik nog uitproberen, ook een ‘maagd’, bijna dezelfde als in het centrum, haha dit gaat verkopen!!! (eerst ook nog gips vinden, maar ik weet al dat het hier bestaat en niet duur is), lijkt me ook een geschikte activiteit... Dan wil ik ook nog iets doen met sieraden maken (ook kralen van papier in combinatie met gewone of in klei) en figuurzagen misschien. Maar bijv. het materiaal vinden is hier ook niet zo evident, vaak zeggen sommigen ‘ah nee dat hebben we hier niet’, maar kennen ze het gewoon niet. Dus nogmaals, alle ideeën, acties, ... vragen 10 keer meer tijd als in België.

Nog even bedenken wat ik voor de rest nog heb gedaan...

Een ‘verrassingsparty’ FOTO 4/5

Dinsdag, 11 augustus vroeg Lidia of ik ‘s avonds mee wou gaan om een ‘quesedia’ te gaan eten… Ik zei ok, leuk, maar we liepen een andere kant op. Omdat dat hier gewoonte is dat als je ergens naartoe gaat, soms nog even iets anders doet, iemand bezoeken of weet ik veel wat, heb ik het al afgeleerd om telkens te vragen ‘Waar gaan we nu naartoe?’ omdat het zo vaak voorkomt, dus ik volgde gewoon... Onderweg kwamen we ook de mama van ‘Linda, leerling in het schooltje’ tegen en ze vroegen aan haar ‘Waar ga je naartoe?’ en zij ‘Oh, solo caminar’, betekent ‘Oh, gewoon wat wandelen...’ Toen gingen we eerst ene drinken met die moeder in een eethuisje van een moeder van de therapie. We kwamen boven en toen waren alle moeders daar en begonnen ze ‘happy birthday’ te zingen. Ooh zoooooo lief van hen (2 moeders waren er niet op het vorige feestje en daarom wilden ze het overdoen...) Iedereen had zijn bijdrage geleverd tot het feest: de ene had rijst meegenomen,anderen groenten, vlees, én ... frijoles en tortilla’s natuurlijk. De rum ontbrak natuurlijk ook niet...

Te voet naar school

Ik ga vanaf de opening van het nieuwe centrum te voet naar school (3,5 km zoiet, al dalend naar beneden, met een beetje klim op het einde, easy om wakker te worden, maar terug is wel hevig alleen bergop). Je komt prachtige ‘sightseeing’ FOTO 6/7 tegen onderweg, het enige nadeel is dat het de hele tijd langs de grote weg is (met veeeeel uitlaatgassen), een binnenweg door de natuur is er niet volgens iedereen die ik het al gevraagd heb... Het feit dat ik te voet ga komt ook omdat ik na de ‘vulkaanbeklimming’ Chikabal inzag dat indien ik dat nog eens zou willen doen er echt wel oefening nodig is... De ‘tuk tuk’ chauffeurs hier snapten er in het begin niets van en wilden me telkens opladen, intussen weet iedereen het ongeveer:)... Dan krijg ik ook regelmatig aanbiedingen van mensen die me een lift willen geven hier uit het dorp. Als het nog maar een klein stukje is of als het regent, is dit natuurlijk wel super handig.

Schorpioen

Net voor het nieuwe centrum is ook een klein huisje dat dient als opbergruimte en ze hadden er (al veel langer geleden) al materialen naartoe gebracht, waaronder ook matraskes. We gingen die eruit halen en poooooooeeeeeeeeeeehhh wat een beestenboel: kakkerlakken, hele dikke mieren, wel 1000 eikes van mieren. 1 voor 1 eruit halen en met de borstel alles eraf keren. Ineens zei Melva “Pas op, een schorpioen” Mijn idee erbij was ´zo een heeeeeeele grote en krijg je er een steek van en je bent dood´, maar uiteindelijk was het een heel kleintje en krijg je er wel koorts van, maar zijn ze hier niet dodelijk, of toch niet allemaalJ.

Regenseizoen

Het regenseizoen hier nu volop bezig (eigenlijk al van juni, maar eigenlijk heb ik er tot hiertoe nog niet zo heel veel van gemerkt, kleine buikes, de mensen hier zeggen ook dat het minder is als andere jaren), dus vanaf twee uur ofzo ga je best niet zonder paraplu de deur uit (hoewel ik die telkens vergeet). In Xela toen ik nr de Spaanse les ging, was het daar aan de voet van de berg heel erg, het leek net een rivier, ook stukken ‘onberijdbaar’.

Uitstap Xétulul

Xétulul is eigenlijk een soort pretpark, maar de inkom is normaal 200 Q (20 euro ongeveer), dus eigenlijk hebben weinig mensen hier in San Rafaël dit ooit in hun leven kunnen doen. Nu, het was de verjaardag van het pretpark en gedurende 2 weken was er voor de inwoners van het departement(=provincie) San Marcos een speciale actie: nl. de volwassenen konden binnen voor 10 Q en kinderen gratis. Je moest dan wel nog ‘tickets’ kopen voor de attracties (5 euro voor 12 attracties, maar bijv. vele kindjes van de therapie kunnen toch niet in veel gaan, dus dé ideale actie voor ons). We hadden er pas weet van in de laatste week dat ze geldig was, dus snel alles regelen... In die week hadden we ook een vergadering met de moeders over ‘het vervoer’ en ‘de organisatie van de ‘radiomarathon’(leg ik wel uit als het zover isJ), en we gingen even ‘streng doen’, enkel de moeders die op de vergadering waren mochten mee (de anderen hebben we aangesproken en moesten beloven zeker te helpen op de radiomarathon). Dit om hun te laten weten dat we als ruil voor deze uitstap ook aan hun vragen hun steentje bij te dragen... Het was een SUPERLEUKE dag en zowel moeders(die zijn eigenlijk bijna allemaal jonger dan mij of net heel oud, en die konden weer even ‘kind zijn’FOTO8) als kinderen hebben genoten. Voor hen is dit een hele andere wereld en het is zoveel meer voor hen dan gewoon een uitstap: eens in een andere omgeving zijn, genieten met hun kinderen, kans om met andere moeders te babbelen en hun problemen te delen, ...) Ook was het heel gek dat de kinderen echt bijna nergens in durven(omdat ze het gewoon niet kennen, maar kon sommigen wel overtuigen en achteraf vonden we het dan wel heel leuk) en als je vroeg ‘Wat vond je het leukst?’ DE TREIN vonden ze geweldig, grappig toch... We hadden om te beginnen een paar tickets gekocht voor de attracties, maar volop genoeg want Lidia ging telkens afpingelen bij de mensen die bij de attracties stonden (‘Maar meneer, kijk, deze kinderen kunnen niet zonder hun moeders, laat alleen de volwassenen betalen’ maar in het Spaans klinkt het nog fellerJ) en dat lukte iedere keer. Zo zijn we ook met de hele groep de ‘magische show’ kunnen gaan bekijken en in de trein gegaan.

Dagje naar Mexico, Mexiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicoooooooooo, la la la...

Vorige week ben ik een dagske naar Mexico gegaan met Lidia en Vivi (cool om te zeggen hé), ook oa om materialen voor het nieuwe centrum (bijv. rekken) te vinden en uit te kijken naar materialen voor de workshops. Zodra je de grens over bent (toen heb ik ook het liedje van ‘zangeres zonder naam’ gezongen in de auto voor hen, een stukske dan toch...), zie je het verschil tussen het ‘rijkere Mexico’ en ‘armere’ Guatemala. Ook bijvoorbeeld de douane, in Mexico is het een gebouw met toiletten enz. en in Guatemala kotjes langs de straat.

En met dat visum, seg wat een gedoe... Ik zei op voorhand dat het nog NIET verlengd moest worden en in Guatemala kreeg ik dan een stempel ‘uit Guatemala’ en moest ik 10Q betalen. Dan krijg je een paar meter verder een stempel in Mexico dat je daar binnen bent. Bij het terugkomen geen problemen, MAAR wel al verlengd voor 90 dagen! Nu ik dacht dat ik dan minder lang kon blijven, maar heb meer uitleg gevraagd aan de man aan de balie (trouwens heel vriendelijk, haha Siebrig zal van persoon tot persoon afhangen, ben eens benieuwd volgende keer, bij ‘bedankt’ op het eind zei hij, ‘neen, jij bent bedankt dat je voor ons land wil werken’) en het is eigenlijk geen probleem, maar als je visum nog geldig is, kan je gewoon over de grens en terug, hoef je eigenlijk niet langs de kotjes!

’s Middags hebben we daar gegeten, langs de straat bij een ‘fietskraamke’ FOTO 9 (kijk ook naar het vele water dat stroomt in de straat), ceviche, een koude soep met scampi’s, wel gekookt, met oa ketchup, chili, koriander, avocado, SUPER lekkere smaak seg, mmmmm. Maar telkens nog even afwachten of mijn ‘toch nog soms Europese maag en darmen’ het kunnen verteren, maar geen probleem hiermee...

Ook in een grootwarenhuis gaan winkelen, met airco, super raar om daar te zijn, lijkt een ‘andere wereld weer’. Ook hadden alle werknemers daar een mondmasker (ivm de Mex griep)en buiten waar je iets kon drinken, was om en om een tafelke afgebakend waar niemand kon zitten (ook een maatregel om minder dicht bij elkaar te komen).

Een volgend verslagje volgt meteen...

08-09-2009 om 00:00 geschreven door Marijke  

Hola, que tal, hoe gaat het dan met jullie allemaal?????

Normaal zouden we de week voor de opening vh nieuwe centrum al gaan, maar toen werkte ik liever mee aan het hele gebeuren(we hebben heel wat geknutseld en voorbereidingen getroffen de week ervoor), had toen gezegd dat ze ook wel zonder mij mochten gaan, maar ze (Lidia en haar dochter) wilden het me perse laten zien, dus deze week (28-07 tem 31-07) kon ik er niet meer aan ontsnappen, ging wel uit vrije wil hoor en bovendien vertrok Siebrig de 31^ste en zouden we sowieso naar Guate gaan om haar uit te zwaaien, dus eigenlijk bespaarde me dit 12 uren in de auto, want je doet er zeker 6 uren over. Op de heenweg ook nog autopech, motor oververhit, maar daarna geen last meer... We verbleven bij het nichtje van Lidia en hebben vele families van hen bezocht (vooral in de hoofdstad, maar ook op andere plaatsten heb je een soort privéwijken, je moet dan aan de poort zeggen voor welk gezin en huisnr. je komt en chauffeur moet paspoort afgeven uit veiligheid). We gingen ook naar ‘Parque central’ waar ook het paleis en de kathedraal gelegen zijn. Tegenover het park was een optreden van de traditionele ‘marimbamuziek’ FOTO 1en er zaten zo een 300 mensen schat ik, wij stonden vanachter recht. Tussen 2 liedjes door spraken ze aan de micro, maar ik was ondertussen aan het babbelen... ineens keken al die mensen om naar ... MIJ, ik zo maar zwaaien naar iedereen , hadden ze me welkom geheten als ‘buitenlandse in hun land’. Ik vroeg of dit de gewoonte was, maar blijkbaar was het toeval:)... voor de rest hebben we nog de markt gezien (heb er ook traditonele schoentjes gekocht FOTO 5, misschien ben ik dan geen gringa meer ... hier vonden ze het grappig dat ik dat zo cool vind) Woensdagavond belde Siebrig, die intussen ook in Guate aangekomen was of ik mee wilde gaan naar Esquipulas (de familie van Pablo vond dat ze hier nog moest zijn geweest voor ze Guatemala zou verlaten, spannend dan...). Nu het is zowat het Scherpenheuvel van Guatemala FOTO 2, met ‘le dios negro’ (ze moesten hier erg lachen om mijn vertaling, want zij noemen het ‘Cristo negro’), whatever voor mij althans, maar het gaat er serieus aantoe. Pablo bijv. ging zowel in de kerk als bij ‘het beeld’ knielen en was slecht gezind dat wij fluisterden in de buurt van het beeld. Om dat goed te maken ;) zijn we zoals de anderen dat deden achterwaarts het beeld verlaten (want je mag het nooit de rug toekeren...). Buiten kon je kaarsjes branden en dat heb ik gedaan voor mijn hele familie en iedereen die ik ken, ook uit Guatemala natuurlijk... (je kon verschillende kleuren kaarsen kiezen, elke kleur stond voor iets: gezondheid, geluk, vrede, goede reis, goed seksleven, het laatste stond er niet bij maar weet de anderen niet meer... maar ik heb een kaars gekozen die alle kleuren bevat FOTO 4). Siebrig had ook nog een 'Dios negro' gekocht voor haar schoonfamilie en die moest nog gezegend... FOTO 3 Als er ‘meeting’ is tussen de presidenten van de landen rond Guatemala, gaat dit ook hier door, onder het toeziend oog van ‘le dios negro’.

Vrijdag zijn we nog met iedereen gaan eten in een typisch Guatemalteeks restaurant met bijhorende muziek en hebben dan afscheid genomen van Siebrig, Oooooooh wel jammer hoor, ik ga haar wel missen! Siebrig, je hebt dat SUPER gedaan hier! Veel suc6 met allesJ...

Vandaag vertrok ook de chiro van Lanaken op kamp (waar ik normaal ieder jaar mee ga koken) en ik heb er al veel aan moeten denken, doe het goed daar allemaal! Veeeeeeeeeeeel plezier, enjoy! En aan de kookbomma’s, jullie briefje is ook aangekomen, moest hardop lachen ermee;).

Daarna weer 6 uren terug, oh dit duurt me LANG, 00.30u aangekomen om om 04.30u weer te vertrekken voor de eerste Spaanse les (heb toch besloten lessen te nemen, dan leer ik het sneller en meteen correct). Het is privé-les en super goed gegeven aan een aardig tempo (maar dat vind ik wel leuk, alleen ga ik er met hoofdpijn buiten!)

Maandag terug naar de klas en na de opening vh centrum (toen ik in Guate was), was het voor de lln. eerst 3 dagen vrij (voor opruim en inrichting), nu ik had er zoveel aan gedacht en eigenlijk beetje spijt dat ik niet bij de inrichting zou, maar NIETS gemist, alleen de stoelen stonden in een kring, de bureau stond er en 1 rek. Voor de rest weer eerst individueel gewerkt met enkele lln. en het duurt altijd zo lang voor Melva begint, bijv ook na de pauze(trouwens het is wel zaaaaaaaalig voor de kinderen dat ze nu buiten kunnen spelen, ze hebben zo een kleine basketbalring en had met hen meegespeeld, superleuk). Ze laat de lln. gaan zitten, maar tegen dat ze begint lopen er al enkele terug rond. Ze ging ze letters laten lezen, maar de 3 kleinsten zeg maar kunnen dat nog niet en werden ook verveeld en als gevolg vervelend. Ik vroeg of ik met hen mocht gaan werken omdat ze zich verveelden en dat toch niet konden. (het is wel beter niet ieder een groep te nemen, maar versch. opdrachten, want moet rekening houden dat er na mij missch geen opvolging meer is en ze ook alleen met deze groep kan werken, maar op deze manier kon ze ervaren dat het zo veel fijner werken was...)Toen ben ik met hen memory gaan spelen, het lukt me at the end wel om bijv zoiets uit te leggen, maar met stukken en gebaren, niet naar mijn zin! Maar dat was voor iedereen zo die hier aankwam, alleen voor mij vaak frustratie... 

4 augustus: VERJAARDAG

Bedankt voor de wensjes van iedereen, leuk dat jullie eraan dachten!!! Hier was het ook wel leuk om mee te maken(had wel een beetje reclame op voorhand gemaakt, want anders zouden ze het natuurlijk niet weten;) ... Op 4 augustus hadden ze in het nieuwe centrum versierd en bommetjes afgelaten (die na 5 min. nog af en toe knalden). ’s Middags was ik gaan eten bij Merlin en de familie uit Los Angeles was er nog (zij wisten het nog niet, maar ik had voor hen pastel meegenomen), de drank werd bovengehaald en het feestje kon beginnen... met ook weer bommekes en verjaardagsmuziek ‘compreaños feliz... op de tonen van happy birthday). Het was in de late namiddag dat ik er, toch wel een beetje tipsy, buitenkwam.

Op 6 augustus dan had ik een feestje gepland in het nieuwe centrum voor alle kindjes en ouders FOTO 8 (nu hier komen eigenlijk enkel de mama’s) en de traditie is hier dag je het eerste stuk van de taart FOTO 6 moet bijten en dan duwen ze je met je gezicht erin... :) FOTO 7 vond het nog wel grappig... Ik kreeg ook cadeautjes, maar hier is het de gewoonte dat je ze niet openmaakt op het moment (ze tonen hun reactie niet graag bij het openmaken), dus heb ik dit ook niet gedaan. Nu ik kon wel niet onthouden wat van wie was, dus is het ook moeilijk om hen achteraf te bedanken... Er was bij: een paraplu, vele kettingkjes, armbandje, oorbellen, een beeldje, een handdoek, een manicuresetje. Van Thelma uit Los Angeles kreeg ik ook nog een tas, ECHT niets voor mij maar wel lief natuurlijk, beetje chichi en volgens mij het duurst van al.

Vrijdag naar Xela gegaan voor de spaanse les zaterdag en toch wel ‘snip’verkouden teruggekomen, is door grote hoogte- en daardoor temperatuurverschil... maar zo lang er geen koorts bij is, is het nog niet zo erg...

Groetsies, Marijke

10-08-2009 om 14:46 geschreven door Marijke  

Op 25 juni was het dan eindelijk zover (na 3 jaar ofzo gebouwd te hebben), DE OPENING... Iedereen van de organisatie werd om 7 uur verwacht (enkel Rafaël, eigenaar van ´la casa verde’ en tevens een geldschieter vh project, stond voor een gesloten deur en een beetje groen dat er nog niemand was toen wij, Siebrig, Pablo en ik er om 7.30u aankwamen met de sleutel.(ja je moet er echt niet op het uur gaan staan, dan is er toch niemand...). Om 8 uur zou alles beginnen stond op de uitnodiging (ze maakten 2 uitnodigingen, bijv pater Freddy, ook een belg, is meestal wel op tijd en op zijn uitnodiging stond 9.00u), en tegen 9 uur waren alle gasten ook paraat. De meesten kwamen per ‘tuktuk’ en dat was wel cool FOTO 1 ELIU, want ze werden voor de deur afgezet...

FOTO 2: MELVA EN IK

Eerst vormden we een ‘stoet’ met alle medewerkers van het project, de kinderen en de ouders en werd door een ‘evangelistische priester’ iedereen voorgesteld (hij deed ook de algemene aankondiging van alle onderdelen van het hele gebeuren, maar met zo een ‘radiopresentatorstem’, heel grappig ook... Voorop liepen Thelma en Virgilio FOTO 3(wonen in Los Angeles en hebben mee de funcación ‘Los Angeles Gissel’ opgericht en hun dochter met autisme noemt Gissel), daarachter Rafaël met zijn vrouw, Lidia en Merlin(beide directie vd organisatie), dan Melva = leerkracht en Martita = kinesiste en dan Siebrig en ik met daarachter alle kinderen en ouders.

Daarna moesten we vooraan blijven staan tot iedereen zijn speech had gedaan(en dat duurt echt wel LANG). Er werden tal van ‘uitreikingen’ gedaan, vooral door Thelma en Virgilio, van diploma´s tot gegraveerde stenen, tot handgeweefde guatemalteekse stoffen waar ook iets in staat geschreven, om alle mensen te bedanken die al aan het project hebben meegewerkt. Bij de diploma’s (bedankt voor je hulp in het project staat erop) hoorde ik ook ineens mijn naam, zo gek omdat ik pas hier ben... maar wel cool. Een ‘katholieke priester’ ging ook nog preken en toen moesten we met de ‘stoet’, nu zonder ouders en kinderen naar buiten gaan en werd heel het gebouw gezegend, inclusief de ‘wc’s’en ook per ongeluk de ‘evangelistische priester’ die net passeerde... :).

Toen werden alle kinderen van de klas verzameld voor ons dansje en we kregen heel veel applaus... en veel positieve reacties achteraf. Siebrig en ik deden ook ons optreden als clown met de kinderen (we hadden niet echt een pak, maar we waren in de ‘paka’s gaan shoppen en allebei dezelfde bloes gevonden, roze met donkerderroze glinsterende bollen erop en die hadden succes, echt gemeend kwamen vele mama’s vragen waar we die van hadden en dat ze deze echt mooi vonden.... FOTO 4+5

Als afsluiter kreeg iedereen een tamalis (zit in een maïsblad, aaneengeplakte mix van rijst en mais met vlees en saus erin, ze hadden er 1000 !!! voorzien, terwijl er 250 man was zoiets, maar hier is het vaak de gewoonte dat je ook nog mee naar huis neemt van het feest) met een pan francaise (broodje) en maïsdrank.

We kregen ook een cadeau voor het centrum: een virgin oftewel maagd die alle kindjes moet beschermen: FOTO 6.

Namiddag mochten de mensen van de organisatie terugkomen en was er nog eten voorzien en lekkere biertjes... Op het einde maakten ze nog voor Siebrig een ‘erehaag’ toen ze naar buiten ging (dit was immers haar laatste dag hier in San Rafaël). Ik stond ook buiten, omdat ik nog meeging naar Xela, daar gaf Siebrig haar afscheidsfeestje voor ‘de vrienden’), en toen werd ik ineens ook in de erehaag geduwd, maar dan in de andere richting en zongen ze er een liedje bij van ‘bienvenidoooo’, WELKOM. Grappig...

Het feestje ’s avonds was op een super locatie BIJLAGE, een soort overdekt hutje met een super uitzicht bij het zwembad. Ze hadden alles voorzien (ton bier aangedreven door een fietspomp, ‘cocktailbar’ waar ik ook mijn bijdrage aan deed, had een grote fles rum gekocht, maar ze mixten later op de avond met ‘kusha’, een plaatselijk goedje van 50% waar je behoorlijk hoofdpijn van krijgt..., zelfs de computer werd meegesleurd om muziek te hebben...). We sliepen in open lucht en de volgende dag nog even pootje baden in het zwembad. Ik ben tegen 2 uur terug vertrokken naar San Rafaël en nog maar even bij Lidia gaan zeggen dat ik terug was (want ze is zoooo overbezorgd, ze had al gebeld of ze me niet in San Marcos moest komen afhalen... of ik wel wist hoe ik de bus moest nemen... WAAAAaaaaaaaaaaa! Lief maar een beetje te overbezorgd)

Een volgend verslagje volgt al meteen...

Bijlagen:
P1000558.JPG (515.9 KB)   

Om 02.00u hadden we afgesproken om om 03.00u al te kunnen vertrekken(want op tijd komen lukt hier nooit). Omdat ik geen held ben in ’s nachts opstaan, ben ik wakker gebleven (maar had het dan toch even moeilijk en koffie gezet, achteraf geen goed idee om voor een 7-uur durende busreis koffiekes te zitten drinken). Ik had hier in het dorpje maskers gezien van dieren en toen hebben Siebrig en ik er eentje van een giraf en kikker gekocht voor al wat ‘sfeer te scheppen’ in de bus. Wij stonden om 02.00u paraat om iedereen te ontvangen. Maar geen mens te bespeuren, om 02.30(wij hadden in tussentijd wel veel lol als ‘giraf en kikker´en grappige foto’s gemaakt) hadden we de mensen die hier waren blijven logeren omdat ze verder weg wonen wakker gemaakt en daarna kwam Eliu met zijn moeder eraan. Wij toch even schrik, zo weinig volk en ook nog geen bus... maar om 02.55 ineens een bus en zat deze al vol, (typisch hier ze delen je dat dan niet mee, maar hebben het wel geregeld) radio keihard met leuke muziek. Iedereen had er zin in. De buschauffeur misschien nog het meest ... manman, die wilde op tijd zijn (achteraf wist hij de weg helemaal niet, maar misschien wou hij alvast tijd winnen op voorhand), ook extreme inhaalsituaties: 2 camions en een auto in 1 beweging inhalen op een tweerichtingsbaan enkel rijvak(ale is hier nie echt ingedeeld) of ... 1 auto, 1 camion en onze bus die tesamen op het linkerrijvak een andere camion inhalen). Doorgaans is het ook de tegenligger die de ‘inhaler’ voorrang geeft.

Ik had de beste plaats van de hele bus: op het rechtse achterwiel, grond bol, zodat je hoger zit met je benen dus benen in de nek voor 7 uren, een hard voorwerp of stuk ijzer onder het kussen en vooral veel hobbels in de weg. Ineens, ik was een beetje aan het wegdommelen, en toen hoorde ik op de radio iets van ‘Zoologica’ en ‘Los Angeles Gissel’ en ik dacht heuh hoe kan dat, toen was Lidia vanuit de bus naar de radio aan het bellen, pret alom alweer in de hele bus. Na 4 uren gestopt voor een plasje (ik moest al 3,5 geleden gaan, een hele rij wachtenden, waar ik echt niet op kon wachten, dan maar in de vrije natuur, security met revolver achter me aan om te vragen wat ik daar ging doen, ‘solo urinar’ vroeg hij, bij een ja mocht ik verder, maar hij bleef wel staan met de rug naar mij toe). Om 10 uur dan toegekomen, eigenlijk beetje hetzelfde als dierentuin bij ons, maar kinderen genoten met de moeders (hier en daar een vader, hadden afgesproken aan de zoo, want er werken vele mannen in de hoofdstad die dan vaak enkel in het weekend naar huis komen). Om 3 uur terug vertrokken om om 22.00 terug aan te komen in San Rafaël.

Dit weekend naar Xela gegaan:zaterdag warmwaterbronnen bezocht en uitgetest (40 graden en meer, echt heeeeel heet, maar je hebt 3 baden met verschillende temperatuur) en 's avond naar het park gegaan (wilden ze laten zien, hier wordt heel veel gedronken en dan komt politie langs, iedereen drank weg, komen ze vragen wat ze drinken, maar controleren niet verder... ), zondag vader pablo gaan afzetten dichtbij de kust in een vet hotelcomplex (had daar een congres, ook zo een contrast voor die mensen met hoe zij wonen en waar ze nu terecht komen), lag tegenover ‘Xocomil (uitspraak: Sjokomiel)’, een heel cool waterpretpark, hadden we dat op voorhand geweten, hadden we hier naartoe kunnen gaan, maar nu was het al te laat. Misschien ga ik er nog eens heen dit jaar... Wel nog even gestopt bij de kermis en casino, molen op foto kan heeeeel hard vooruit en achteruit:) maar niets van beveiliging ofzo... was weinig volk, alles ging bijna sluiten (molen wil ik toch eens eerst in het echt zien draaien voor ik me daaraan waag ;)...

Maandagmorgen heel vroeg teruggekomen, het is deze week geen school of therapie, maar we verhuizen nu alles (is niet veel eigenlijk, ze moesten bijv nog 1 keer rijden vandaag en dan zou alles verhuisd zijn, maar nee ... ze stoppen net voor de laatste keer, nu morgen waarschijnlijk op 8 uur paraat staan, wachten op een pick-up voor nog 1 lading, ... niet logisch;)

Tot snel, adios,

Marijke

21-07-2009 om 09:19 geschreven door Marijke