Eindelijk is het zover, de kogel is door de kerk. Op 24 juni'10 vertrek ik vanuit Roncesvalles(750 km) naar Santiago de Compostela te voet, en eindig mijn tocht op 11 juli'10.... inderdaad ... Het is een droom dat ik al heel lang koester. Compostela laat ik naar mij toekomen. Ik wil langzaam weg groeien van " een verleden". Ergens zoek ik vergeving voor " niet mooie" dingen...maar vooral zoiets als vergeving naar mezelf toe... en dat wordt misschien wel moeilijk.
Ik zal de "camino Francés" stappen : de sterrenroute, de weerspiegeling op aarde van de melkweg, waar de Kelten de Christenen jaren zijn voorgegaan. Het is een druk bewandelende weg, met soms overvolle herbergen ( refugios). (Refugios zijn eenvoudige herbergen op de route, meestal door vrijwilligers " hospitaleros" uitgebaat, waar je voor een kleine bijdrage kan overnachten.) Op cultureel vlak een ongelooflijke interessante route. Neem daarbij de schoonheid van de natuur en laat nu net de aanwezigheid van die vele mensen een stukje garantie zijn voor mijn veiligheid als vrouw alleen.
Een trage pelgrim wil ik zijn: stil stappend en stappend stilstaan. Ik bereid me goed voor, lees veel over de pelgrims route. Hoeveel stappen per dag? Dat weet ik echt niet. 20 km of misschien maar 5 of 25... of ter plaatse trappelen, gewild of uit noodzaak? Dat zal de tijd wel uitmaken. Hiervoor heb ik geen echt plan en geen schema. De ene keer zal ik flink doorstappen omdat ik er zin in heb of omdat de omgeving het vraagt. Een andere keer zal ik halt houden om stil te staan, te luisteren, te schrijven of gewoon te genieten. En misschien is er ook die keer dat ik het niet haal om de ene voet voor de andere te zetten. Ik wil me overgeven aan de tijd die tikt op het ritme van de dag van het leven. Avondbriefje voor jullie...
Ponferrada, Sarria, Melida naar Santiago de Compostela.)
11 juli10
- Santiago de Compostela (11u10) Madrid (12u15)
- Madrid (15u45) Charleroi (18u)
- Charleroi De Haan (Het blije weerzien van "mijn mustie" en samen met de auto naar De Haan)
Dat ik de camino francés zal stappen staat al een tijdje vast en dat ik er 3 weken zal voor uittrekken ook.(Dezeperiode vertrekt "mijn mustie" op Taptoe reis naar Halifax.) Dit is één van de dingen die ik zo graag eens wou doen.Ik wil de weg ervaren en beleven met de tijd als bondgenoot, niet als het vijandig getik van de haast.Zie het niet als één of andere sportieve prestatie. Natuurlijk wil ik en is het belangrijk ook aan te komen in Compostela maar de stappen naar het einddoel zijn dat nog meer: stil stappend en stappend stilstaan over paden van meer dan 1000 jaar vragen. Een avontuur, geen avontuurtje, zeg ik jullie . Dit is geen Temptation Island, geen Robinsonsoap, adrenalinekick noch late roeping.Al evenmin een postmidlifecrisis en vergeet ook maar dat premenosyndroom.Creatieve veronderstellingen, dat wel Dit is geen bevlieging, geen zweverig dromen, geen waanzinnig plan of vlucht uit de werkelijkheid, geen één nacht ijs.Dit is wat ik zo graag wil.
No hay camino, er is geen weg. De weg is er wel, toch? Neen, de weg is er niet, de weg maak je zelf
(Tot op de dag van vandaag zullen ze een constante aanwezigheid vormen bij mijn voorbereiding.)
Het vullen van mijn rugzak zal niet zo eenvoudig worden. 1000 g = 1 kg
Alles is er, alles gekocht in functie van het gewicht. De lichtheid van de materie samengebundeld tot de zwaarte van de totale massa.
Ik weeg en haal opgelucht adem: - alles kan makkelijk in de rugzak - het totaal zou geen 5 kg mogen wegen, want mijn dagelijkse proviand komt er ook nog bij.
Wat neem ik mee?
Rugzak (45 cm )
Kleding:
1 paar stevige trekkingschoenen , 1 paar sandaaltjes, , 1 regenjack, 1 zonnepetje, 1 dunne afritsbare lange broek, 1 dikke trui , 2 dunne t-shirts, 1 bh, 3 slips, 1 paar trekkingkousen, 2 paar dunne kousen, 1 topje, thermisch ondergoed (1 t-shirt + 1 kniebroek)
Slaapgerief:
1 superlichte slaapzak + 1 klein kussentje,
Wasgerief:
1 grote en 1 kleine handdoek, 1 washandje, klein zeepje, tandenborstel, tandpasta, kam, douchegel + shampoo (kleine verpakkingen)
Zakje met: ontsmettingsmiddel, koorts- en ontstekingswerend middel, middel tegen diarree, aspirine, pleisters, Compeed, schaartje, oordopjes, voetenzalf, oorstokjes, etherische olie van lavendel, tea tree
Caminante Een beetje poëzie...
Uit Cantares y Proverbios Antonio Machado (1875 1939)
http://www.youtube.com/watch?v=jIl_kPe8xu0
Todo pasa y todo queda, pero lo nuestro es pasar, pasar haciendo caminos, caminos sobre el mar.
Nunca perseguí la gloria, ni dejar en la memoria de los hombres mi canción.
Yo amo los mundos sutiles, ingrávidos y gentiles, como pompas de jabón.
Me gusta verlos pintarse de sol y grana, volar bajo el cielo azul, temblar súbitamente y quebrarse...
Nunca perseguí la gloria.
Caminante, son tus huellas el camino y nada más; caminante, no hay camino, se hace camino al andar.
Al andar se hace camino y al volver la vista atrás se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino sino estelas en la mar...
Hace algún tiempo en ese lugar donde hoy los bosques se visten de espinos se oyó la voz de un poeta gritar: Caminante no hay camino, se hace camino al andar...
Golpe a golpe y verso a verso...
Murió el poeta lejos del hogar. Le cubre el polvo de un país vecino. Al alejarse le vieron llorar. Caminante no hay camino, se hace camino al andar...
Golpe a golpe y verso a verso...
Cuando el jilguero no puede cantar. Cuando el poeta es un peregrino, Cuando de nada nos sirve rezar. Caminante no hay camino, se hace camino al andar...
Golpe a golpe y verso a verso...
Alles gaat voorbij en alles blijft, maar ons lot is voorbijgegaan, voorbijgaan en weg afleggen, wegen over zee.
Nooit heb ik roem nagestreefd noch de mensen mijn lied willen inprenten.
Ik hou van subtiele werelden, gewichtloos en vriendelijk, als zeepbellen.
Ik hou ervan om te zien hoe ze in de zon rood kleuren, vliegen onder de blauwe hemel, onverwacht trillen en uit elkaar spatten Nooit heb ik roem nagestreefd.
Reiziger, het zijn je sporen de weg en verder niets; reiziger, er is geen weg, de weg maak je zelf door te gaan.
Stappend maak je de weg en als je achterom kijkt zie je het pad dat je nooit meer zult betreden. Reiziger, er is geen weg slechts schuimsporen op zee
Enige tijd geleden hoorde men op deze plaats, waar nu een doornbos staat de stem van een dichter die riep: Reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf door te gaan Stap voor stap en regel voor regel
De dichter stierf ver van huis, bedekt door het stof van een naburig land. Toen men van die plek wegliep hoorde men hem wenen: Reiziger, er is geen weg, de weg maak je zelf door te gaan
Als de vink niet kan zingen. Als de dichter een pelgrim is. Als bidden ons niets oplevert. Reiziger, er is geen weg, de weg maak je zelf door te gaan
Ik ben wat teleurgesteld vandaag, want "mijn weg" is voor zeven dagen
ingekort. De school waar ik les geef wil toch dat ik aanwezig ben tot
29 juni'10. Eerst (begin Maart) was er geen probleem om "mijn weg" aan
te vangen op 23 juni'10 maar de directeur heeft zich dan toch bedacht.
Zij gaat van de veronderstelling uit dat, wanneer ééntje uitzondering
vraagt, dat de andere wel vlug zal inpikken daaromtrent, om vroeger het
schooljaar te verlaten. Ach ja, ik kan haar wel begrijpen. Plicht is
plicht (mijn laatste les is op 21 juni'10, en dan wordt ik nog verwacht op 29 juni'10 voor het ouder contact.) Dus
ik vertrek een weekje later. Mijn startpunt blijft Roncesvalles, ( pied
a port) omdat dit een heerlijke klim is vanuit de Franse Pyreneeën naar
de Spaanse Pyreneeën. Ik ben van plan om vier volledige dagen te
stappen vanaf deze plaats en dan één dagje inlassen om 300 km verder te
geraken met de bus of de trein. En daarna nog vijf dagen stappen,
waarvan één van de hoogtepunten de Cruz de Ferro.
Het is voor de pelgrim het ultieme moment om je steen(symbool) er neer
te leggen. Mijn intentie is om dingen los te laten in mijn leven, ik neem hier de tijd om een stukje ballast achter te laten, en
samen met mustie in mijn gedachten een steen neer te leggen voor de
dingen die komen.
Ook jullie intentie lieve vrienden dat je mij hebt toevertrouwd leg ik er neer met al mijn positiviteit en vertrouwen.
En dan de laatste loodjes richting Compostella. Maar mijn einddoel is Finisterre, het echte eindpunt van de sterren weg wacht op mij... El fin del mundo... Het einde van de wereld volgens de Romeinen. Het is een rituele plaats waar pelgrims hun schoenen verbranden, hun schelp in zee gooien, naar de zonsondergang kijken en de balans opmaken van hun tocht. Uiteraard zal mijn
programma waarschijnlijk wijzigen, maar dat is nu mijn basisgegeven.
Ik geef jullie allemaal nog een fijn stukje poëzie mee, om te genieten.
Soms kan lui zijn heerlijk zijn
Kleine en grote zorgen rollen van je af
Alleen de zon is belangrijk
je stoel in de tuin
en het glas in de hand.
Leg je voeten omhoog en geniet,
drink levenskracht in voor later,
vul je reserves aan.
Doe één oog open en kijk:
het leven is zalig.
Morgen is het de grote dag, ik loop er zowat bij als een kip zonder kop. De laatste voorbereidingen worden getroffen, allerlei kleinigheden zoals nog een briefje hier en daar voor mijn Mustietje die thuiskomt van Halifax (Canada) op 10 juli'10. Gsm goed opladen, fototoestel met batterijen goed opladen, rugzak klaarmaken...bloemetjes water geven enz... Ik weet niet echt in hoeverre ik kan internetten onderweg, maar ik zie wel. Dat zal wel lukken.
Wat een toestand, zo alleen op de wereld, en zovéél lieve wensen van de vrienden, moed en kracht toegewenst. Ben best wel fier op mezelf, en dat is mijn man ook, zeker weten... De twee-uur durende vlucht met bestemming Zarragoza was precies een "kiekenkot". Spaanse jongeren onderweg naar hun thuisfront vanuit Nederland... Was ik niet van plan de stilte op te zoeken??? Wat een vreemde ervaring te reizen met een rugzak, je blijft steeds zoeken naar dingen en spullen die je uiteindelijk niet bij je hebt.. 19u30 en ik heb mijn eerste stempel binnen, slaap als een roosje in een Auberge in Zarragoza en vertrek vroeg in de ochtend met de bus naar Pamplona... wat een avontuur...
Pamplona is super. Ik zoek er een refugio Jezu é Maria ( 130 bedden) wat zal dat worden deze nacht. Ondertussen is het bloedheet, en mijn Deutertje (rugzak) blijft maar wegen... is dat de ballast dat ik meedraag? Ik zoek een bed uit en hoop op buren zonder dikke buiken, anders kan ik de nachtrust wel vergeten. Ga nog even de stad in , en voel meteen het gebrek aan communicatie, heb nog niemand aangesproken...voel het alleen zijn, en daarbij besef ik meteen wat een geluksgevoel communicatie wel kan zijn, wanneer je omringd bent met fijne, lieve mensen.Om 20u lig ik al in mijn bedje, en de nacht valt hoe dan ook wel mee.
Ja ja... om 6u in de morgen wakker en vertrekkensklaar om vandaag 35 km te stappen. Het aller-noodzakelijkste op mijn schouders, en al 20 graden. Het belooft een schroeiende hitte te worden. De weg zindert in de hete Julizon. Ik stap stapje per stapje , nog 650 km te gaan... Ik zie pelgrims alleen, soms gezinnen, soms jeugdige groepjes... maar iedereen gaat zijn weg... Ik ga voor de 35 km , de weg laat mij geen keuze, altijd verder, over berg en dal. het wordt zwaar, de hitte eist zijn tol, nog 15 km te gaan en het is 13u30. Mijn voetjes doen het opperbest, maar mijn schouders zijn precies vermorzelt en er komen zonneblaasje op. De etherische olie van lavendel wordt mijn redding en het verzacht de pijn. "ULTREIA "wat wil zeggen "altijd verder." Precies een bergtocht uit de oude doos, klimmen, afzien, zweten, prachtige vergezichten, schroeiende zon, bloemen en kruiden... 17u30 mijn slaapplaats:" Punta de la Reina". Ik zoek er een éénpersoonskamer op, ga douchen, te moe om te eten en om 19u slaap ik als een roos, en droom van mijn man in het verre Canada. Tot morgen
Geslapen tot 9 uur vanmorgen, en 9 km gestapt, dan de bus op richting Burgos. Wat een prachtige stad, met zijn imposante kathedraal, zoveel impressies, dit is één van de hoogtepunten van de Camino. Ik woon er een gregoriaanse mis bij, en het is of ik terugvloog naar mijn kindertijd, toen ik nog in het kerkkoor meezong en de Gregoriaanse mis wekelijkse kost was. Vandaag zong ik terug uit volle borst en geluksgevoel overkwam me. Nog even in de stad flaneren en dan slapen gaan, want morgen wordt het zwaar... héél zwaar.
6 uur in de morgen en na een uurtje stappen laat ik de prachtige stad die Burgos absoluut is achter mij. Van hier tot aan de bergen rond Léon moet ik door de hoogvlakte van de Meseta. Iedereen die deze tocht gedaan heeft, weet wat dat betekent. Moordend in de hitte van de zon. Een zon die je vlugger doet stappen om er zo vlug mogelijk uit te zijn, nergens geen schaduw, en de absolute eenzaamheid. ( Meseta is een soort woestijn, hier en daar bezaaid met graan, die echt wel moeilijk groeit.) Het enige dat je moed geeft is de zekerheid dat je na 10 uren stappen ergens een bed zal hebben om te slapen. Uren zie je niks, geen enkel teken van leven, en dan plots in een putje van het dal, ligt een dorp waar je moet zijn. Wie kwam in Godsnaam op het idee om hier een dorpje te bouwen. In het dorp staan 8 huizen en wonen er 15 mensen. Ik slaap er bij een Spaanse familie en wordt er met open armen ontvangen. Mijn God, wat heb ik me alleen gevoeld vandaag. Om 19u30 val ik doodmoe op mijn bedje in slaap.
Hola... hier ben ik weer, fris en vol moed neem ik afscheid van de familie en stap 10 km verder om de bus te nemen tot Léon. (Mijn voetjes en de rest van mijn lichaam zijn absoluut aan een opknapbeurt toe.) Léon schittert in zijn schoonheid, bezoek de kathedraal en stap verder. Deze stad wil ik beslist eens opnieuw doen met mijn man...de moeite waard, maar nu geen tijd. De tocht leidt me verder naar Rabanal tot Ponferrada, 32,7 km over 9 uren. Slapende verloren dorpjes, zo weggeplukt uit één of ander feuilleton. Veel bloemen, fris en jong, oleanders, wilde orchideën, een verloren paradijs in de zon. En dan ... hét hoogtepunt van de Camino... Cruz de Hierro... hier leg ik mijn intenties neer, schrijf op de stenen mijn emoties weg. De machteloze frazen van genegenheid en liefde voor mijn kinderen laat ik hier los. Mijn hart is net zoals een ader die stroomt waar liefde uit vloeit voor hen, maar de ader is stilaan weggeslipt, vernauwd... ik laat los! Ik rust even uit op deze toch wel héél speciale plek, en stap verder tot Ponferrada... bloedend heet, maar steeds dichterbij Compostella. Nog 222 km te gaan... tot morgen...slaapwel...
Het gevoel dat mij op deze tocht overkomt, heeft echt te maken met schoonheid, rust in het hoofd, het goede, het zinvolle. Aan iedereen die iets voelt om eraan te beginnen, hoe lang of hoe kort ook, op eender welke manier, één raad: doen! Ik bezoek Astorga, met zijn prachtige Gaudi kathedraal...en neem de bus 100 km verder, om morgen de laatste vier etappes te stappen(108 km). Ook de busreis is een welgekomen afwisseling, rust voor het lichaam. Nog 9 km gestapt in de late namiddag tot in Barbadelo.
Uiteindelijk geen oog dicht gedaan vannacht in de refugio, door de voortdurende te lawaaierige Spanjaarden, menslief wat kunnen die kwebbelen zeg. Maar ik was héél erg opgewonden om de laatste vier etappes te kunnen stappen. Er is geen weg terug, want nu is het stappen van dorpje tot dorpje, waar alleen maar pure stilte te ontdekken valt. Verloren dorpjes ...altijd verder ...ultreia...het is 5u30 in de morgen, wat een belevenis... er overkomt me een gevoel van gelukzaligheid, dankbaarheid. Vandaag 25,3 km stappen van Balbadelo tot Gonzar , de geur in het bos ruikt overweldigend, de Kelten zijn ons voorgegaan en dit was overal te voelen. Ik waande mij in een toverbos, en op de stop plaatsjes hoorde ik al van ver de Keltische muziek door het bos heen. Wat een zalig gevoel... in de vroege namiddag slaat de vermoeidheid ongelooflijk toe, en de laatste 9 km waren weer moordend. Ik ga gewoon niet meer vooruit...en om 18u vond ik mijn slaapplaats in een refugio, doodop, douche genomen, en bedje in, maar het duurde niet lang of ik verhuisde met pak en zak naar de keuken, waar ik dan toch de slaap heb kunnen vatten...weliswaar veel te kort...want morgen is het vroeg vroeg...
6 uur in de morgen en mijn Camino gaat verder van Gonzar naar Melide. Vandaag 31,7 km en een zware dagtocht van ongeveer 10 uur stappen. Gedurende de tocht geraak je zo in een trance van stappen, de beentjes gaan vooruit samen met de wandelstok die mijn benen leiden door berg en dal, zonder nadenken, altijd verder...Compostella als doel. De eenzaamheid steekt weer de kop op, het verlangen om mijn man terug te zien maakt me melancholisch... ik moet me terug vermannen... en stappen en stappen...tot in Melide, waar ik een pension vindt. Vanavond wil ik absoluut kunnen slapen in een éénpersoonskamer. Ik moet kunnen slapen, nog 52,5 km te gaan... go with the flow Marijke. Ik wordt er verwend in dit kleine pension die eruitziet als in de jaren 60. De vrouw des huizes maakt mij een omeletje met een stuk keihard brood, en een glaasje huiswijn. Het smaakt met volle teugen, kruip onder de wol, en droom van het verlangend terugzien naar mijn man op 11 juli . Buonas noche
Geslapen als een roosje, en om 6 uur de deur van het pension achter mij gelaten. Dank je wel mensen, om deze zalige nachtrust... Ik kan weer bergen verzetten...letterlijk en figuurlijk dan. Vandaag de voorlaatste etappe...van Melide tot Pedrouzo. 32,4 km over 10 uur stappen. Dit wordt een dagtocht om U tegen te zeggen, want de eucalyptuswouden is één van de hoogtepunten van de Camino. En ja hoor, het is er wondermooi, en wat een hoge ranke witte stammen. De geur van het Eucalyptusblad is niet hard te ervaren, het is er volop zomer, bloedheet, en dan kan het niet geuren zoals in de tussen seizoenen. Spijtig, maar pure schoonheid... ik verlies mij ondertussen in mijn hoofd, en voel dat alles wat voorbij is, echt voorbij is. Het is niet weg, maar ik laat wel los. Alles wat ik wil vergeten is er wel nog, dat blijft altijd. Misschien ligt het te wachten, stil te wachten...want het verleden slaat door het heden, dat blijft bestaan. Stappen...stappen...trance...trance... douchen...bedje in...
Yes.... de laatste dag en nog 20 km stappen van Pedrouzo zo Compostella binnen stappen. Ik hoop om 12 u bij de kathedraal te zijn. Dat moet lukken, want ik ben al weer heel vroeg uit de veren 5u30... nog een laatste stuiptrekking...de tocht valt wat tegen, want na Pedrouzo is alle natuur schoonheid verdwenen. Ik wandel werkelijk 20 km de stad in , langs drukke wegen, ronde punten enz... wat een tegenvaller vind ik toch wel, voor de laatste grote inspanning verwacht je echt véél meer...en dan... zie je het topje van de kathedraal, nog een uurtje stappen en dan ben ik er...go with the flow Marijke... de benen worden gedragen door de wandelstok...je voelt terug de trance en toch de opgewondenheid om er bijna te zijn. Een fluittrio met de sonates van Bach verwelkomt mij...ja tranen stromen... de imposante kathedraal en daarbij Bach horen is natuurlijk een héél emotioneel moment... ik huil van moeiheid, fierheid, dankbaarheid en verlangen naar mijn manlief...mens toch wat heb ik mustietje gemist. Ik kom in een massa volk terecht waar mensen aanschuiven om de kathedraal binnen te gaan, om hun getuigschrift af te halen, en ook deze wachtrij trotseer ik in de hitte van de zon...Zo veel mensen, wat een eigenaardig gevoel...ik wil hier zo snel mogelijk weg...mijn hotelletje...wat lezen.... wat eten ...en slapen....en morgen is het de grote dag...terug naar huis, naar mijn allerliefste man...ik zou mustie kunnen opeten van liefde...mijn oneindige liefdesvitamine... ik heb leren aanvaarden dat "dingen die niet verandert kunnen worden" ook niet te proberen te veranderen, de moed te hebben om de dingen die veranderen te aanvaarden, en de wijsheid om het één van het ander te kunnen onderscheiden. Dit is voor mij de Camino... de weg
Bedankt lieve vrienden, om te lezen, om te begrijpen. Het was de moeite waard.
Lieve mensen,
