Het eerste weekend van september en het aanbod is overweldigend.
Ik kan allerhande rommel gaan snuisteren op Kemmel, oude tractors en motoren gaan zien in Lichtervelde, een motoritje maken rond Ardooie, mijn vetkuif en tatoeages gaan showen op Rockabillyday en ook Rijsel staat dit weekend in lichterlaaie. Dit is nog maar het begin... En bovendien belooft de zon van de partij te zijn.
Het overaanbod aan keuze verlamt me. Is kiezen niet verliezen?
Omstreeks 16 uur komt B. het bureau binnen. Hij vraagt of ik even tijd heb. Tijd om de try-out bij te wonen. In de kleine zaal is een nieuwe voorstelling volop in de maak en de acteur wil zijn vorderingen toetsen aan een levensecht publiek. Even later vlei ik me samen met vier andere collega's in de grijze klapstoelen. Allen kijken we verwachtingsvol uit naar wat komen zal.
Het decor is opgebouwd uit vijf houten bijzettafels waarop bolle bokalen gevuld met water prijken. De bokalen zijn afgesloten met een deksel waaruit een houten gewei steekt. Verder staat er nog een tafeltje bezaaid met kastanjes.
Twee mannen verschijnen ten tonele. Uit hun rug groeien hoorns. De ene man neemt een contrabas ter hand en produceert een repetitief muziekje. De andere gehoornde man neemt plaats aan de tafel en bestudeert de kastanjes. Hij verplaatst ze minitieus alsof hij een potje schaak speelt. Wanneer de contrabas zwijgt, begint hij te vertellen:
"Het begon allemaal met een beetje jeuk ter hoogte van mijn schouders. Niet lang daarna veranderde die jeuk in een een branderig gevoel tussen mijn schouderbladen, daar op de plaats waar vleugels groeien. En toen begonnen de leugens..."
Gedurende veertig minuten neemt de gehoornde man mij mee in een universum waar gedachten geen geheimen voor hem herbergen. Lezen, kan hij ze, evenals sturen.
Zou hij nu ook kunnen raden dat ik vind dat er toch nog wat werk is aan zijn (veelbelovende) voorstelling?
Zondag. Ergens in het Paradijs op de grens tussen België en Frankrijk wordt L welkom geheten. Ik ben uitgenodigd om mee te vieren.De zon is eveneens van de partij en het lijkt me de ideale gelegenheid om mijn witte vespa nog eens in gang te stampen. Enkele trappen en de Italiaanse wesp schiet wakker uit haar slaap. Samen tuffen we op het gemak naar de grensstad. Wie had verwacht dat Rekkem gezegend is met twee basisschooltjes? Naast het Paradijs goede kinderen beginnen waar ze later eindigen kun je er ook terecht in het meer aardseKasteelschooltje.Na wat zoeken en keren, bereik ik toch nog de poorten van het Paradijs waar een trotse papa met bolhoed en een fiere mama met zoon op de arm me welkom heten.L. is onverschillig voor alle aandacht en laat zijn godenslaap niet verstoren.Enkele uren en het nodige getater later besluit ik wijselijk het Paradijs weer te verlaten. De zon is reeds vertrokken en onweerswolken dreigen.Mijn tweewieler en ik bereiken nog maar net het centrum van Rekkem of het lijkt alsof de zondvloed overons wordt uitgestort. Regen komt met bakken naar beneden en er is geenweg terug. Op een slakkengangetje en tot op het bot doorweekt, bereiken we onze thuisbasis.In een warm bad word ik weer wat mens.
Waarom ben ik in godsnaam niet wat langer in het Paradijs gebleven?
Voor Weeg (sorry, de rest van het pseudoniem ontsnapt me)
Gisteren. Een eerste reactie op mijn blog. Verwachtingsvol klikte ik ze aan. Al gauw deed de vernietigende respons mijn vreugdesmelten als sneeuw voor de zon.
Dit zette me alweer aan het twijfelen. De blog begraven of nog even volhouden?
Doch je hebt gelijk, Weegkever of zoiets. Wellicht blijven dergelijke gedachten beter in mijn hoofd of indien echt nodig binnen de privé-sfeer van de computer. Ook moet ik bekennen dat de gangbare trend van 'alles openbaar' niet aan mij besteed is. Waarom dan een blog? Het is gewoon dat ik me amuseer met het bedenken, neerpennen en ook wel posten van deze hersenspinsels. Niemand, familie noch vrienden vertelde ik over het schrijversuitje. Alleen een verdwaalde vreemdeling is af en toe deelgenoot van mijn twijfels.
En je hebt het nog eens bij het rechte eind wanneer je het literaire gehalte van de schrijfsels in twijfel trekt. Enkel in mijn dromen ben ik een tweede Hugo Claus, in werkelijkheid ben ik me terdege bewust van mijn gelimiteerde gave.Maar ik beloofje, Weegbever of zoiets, dat ik me beperk tot het uitstapje van deze kleine blog.
Dus rest me enkel nog je te bedanken.Door deze twijfel heb ik alweer stof voor een dagelijkse verwarring.
Na mijn fietsdebacle van gisteren was het tijd voor een verwendag.Een gezichtsverzorging om 13 uur werd gevolgd door een kappersafspraak om 17 uur.
Al jaren laat ik mijn lokken temmen door Kevin.Zijn salon ligt me. Een rustig oord, zonder verplichte babbels en geroddel.Het viel me op dat ik er de enige was en weldra werd me duidelijk dat ik de laatste klant van de werkweek was.
Kundig als altijd haalde Kevin zijn schaar boven en al spoedig werd mijn aandacht getrokken door het felgekleurde blauwe swatchuurwerk dat zijn pols sierde.Ik merkte op dat ik die wel leuk vond en als kind met een gelijkaardige groene rondliep.Kevin repliceerde dat hij eigenlijk liefst zoveel mogelijk zonder uurwerk door het leven ging. In het hier en nu zonder verplichtingen van tijd.
Begeesterd verklaarde hij zich nader. Bewustwording. Bewust van het leven in je. Gedachten niet altijd met je aan de haal laten gaan en ruimte laten, zonder oordeel, voor ieder levend organisme, in het hier en nu.
Ik kan me wel een beetje vinden in Kevins theorie zonder teveel zweverig gedoe. In het bewust worden van jezelf en kostbare tijd niet te laten verkommeren door ongecontroleerde gedachten of gepieker. Meer rust. Pas op. Gedachten zijn goed, als je je er bewust van bent, volgens Kevin althans.
Ik ben buiten gewandeld met een nieuw kapsel en de belofte het boek De kracht van het nu te verkennen.
Nu probeer ik sinds zes uur vanavond iedere gedachte uit te bannen. Niet bevorderlijke voor deze dagelijkse bedenkingen want die gaan weliswaar over gedachten. Alweer een twijfel rijker..
voor mijn Sportivo op weg naar de eeuwige koersvelden
Prosta tak
Een tijdje geleden tikte ik via mijn buurman een tweedehands koersfiets op de kop. Een Sportivo.Een klein kader in eenvoudig blauw en wit met een rode toets. Niet te aërodynamisch, net een beetje ouderwets.Met andere woorden mij op het lijf geschreven.
Kort nadien verslond ik op aanraden het boek De filosofie van de heuvel waarin Ilja Leonard Pfeijffer met zijn geliefde doch enigszins dwarsliggende Russische fotografe Gelya Bogatishcheva een fietsreis onderneemt naar Rome en niet terug. Dit in het kader van de prosta tak gewoon zo - filosofie die inhoudt dat plannen en verwachtingen enkel desillusie met zich meebrengen.
Door het boekje raakte ik nog meer verknocht aan de Sportivoen weldra beklommen we in vol ornaat de Kemmelberg, maar niet terug. Mijn liefde voor hem werd zo groot dat ik zelfs voor het gewone woon-werk-verkeer geen afstand nam. Bijna overal verschenen we samen.Zo ook vandaag ondernamen we een uitstapje naar stad.Ik kocht een voorraad olijfolie en een t-shirt (want ik wil er goed uitzien op mijn Sportivolief). De tijd uit het oog verloren zette ik een sprintje in naar de tweede helft van mijn werkdag. Daarbij rekende ikniet op de zwarte Mercedes die mijn pad dwarsboomde. Ik tuimelde over het stuur en landde nogal onzacht op onze Belgische verharde wegen. De Mercedes zette eveneens een spurtje in, weg van eventuele kosten. Nogal ontdaan hinkte ik met een 10 cm verkorte fiets naar de kant van de weg.Al vlug schoten omstaanders mij te hulp en politie en ambulance werden verwittigd. Terwijl ik mijn in olijfolie gedrenkte aankopen inspecteerde, krabbelde een getuige de nummerplaat van de wegsnellende Mercedes op mijn arm.Na de nodige politieverslagen en fotos op de spoedafdeling mankte ik blootsvoets huiswaarts want ook mijn teenslippers overleefden het ongeval niet.
Gelya heeft het bij het rechte eind. De leukste dingen gebeuren onverwacht, gewoon zo.
Evenwel kwam planning bij deze aanvaring niet kijken, ontgoocheling des te meer.
Acht jaar geleden kwam ze ter wereld. Op het eerste zicht gezegend met alles waarmee moeder natuur kleine meisjes zegenen kan.
Bij medische controle bleek echter dat de negen maanden onvoldoende geweest waren voor het kinderhart en een ingreep om een hartgaatje te dichten, drong zich op.99,9 % kans op slagen. De 0,1 % noodlot liet van zich horen en door een medische blunder scheurde de rechter hartklep. Een nieuwe - ditmaal openhart - operatie was noodzakelijk om de klep naar best vermogen te herstellen. Nu vier jaar later is door het vele werken de linker harthelft tweemaal zo groot als de beschadigde rechterkant en dit brengt ritmestoornissen met zich mee.
Dinsdag 31 augustus wordt ze dus nog maar eens het Leuvense operatiekwartier binnengerold voor een nieuwe hartklep met een zeer reële maar zeer gevreesde kans op een pacemaker.
Woensdag had ik de mama aan telefoon die haar ergste nachtmerrie overdag beleeft en slapen komt er al helemaal niet meer van.
