Gisteren was onverwacht een leuke dag: een vriend op bezoek. Lekker kletsen en uit eten gaan. Blij zijn dat iemand de moeite doet om bij me langs te komen. Het bekende recept dus. Maar nu ben ik kwaad op mezelf. Ik ben kwaad op mijn dorp. Het dorp waar ik geboren ben en al generaties voorouders woonden. Maar ook de plaats waar ik me nooit mezelf kan voelen, nooit de spontane madame die in volle openheid mensen tegemoet treedt en mensen ontmoet om wie ze zijn, niet om wat ze maatschappelijk betekenen. Dat ik dit dorp telkens weer toelaat om me af te remmen is gewoon fout. Ik besef dat ik daarmee mensen minder geef dan ik wil. Ik besef dat ik daarmee ook hem die me ooit uit deze bekrompenheid deed ontwaken en me niet alleen een huis maar ook "leven" gaf verloochen. Een vriend is toch een mens voor wie ik me open stel; een mens naar wie ik luister - verder dan zijn woorden - ook naar wat hij niet zegt. Vrienden moeten niets. Ze mogen met mij "zijn"... zoals ze zich voelen...in goede en kwade uren... Vrienden gaan niet weg. Ze mogen hun eigen weg gaan. Maar ze blijven altijd...in het hart... Ik heb het geluk een paar zeer hechte vrienden te hebben. Hun foto's staan alom in mijn huis. Maar ik zie ze altijd en overal...van binnen uit...
Mijn vriend, daar zo ver weg, ik hoop dat ook jij iemand kent van wie je geen foto nodig hebt.
Heb jij ook de lichtjes van de Eifeltoren zien flikkeren bij valavond? Feest in Parijs: slotrit van de Ronde van Frankrijk. En heeft de beste gewonnen? Was het het einde van het Armstrong-tijdperk? Ik laat het antwoord aan de wielercommentatoren. Zeker was het de Ronde van de emoties, van het knuffelen en van de tranen. Het vertrokken gezicht van een oude Lance Armstrong; de vreugdetranen van een Marc Cavendish omdat het "eindelijk weer gelukt" was; de frustratie van een jonge Andy Schleck; de knuffel tussen Andy en Il pistolero, Alberto Contador. Maar Frank Schleck, de oudste van de broertjes, was deze middag wel heel ontroerend. Frank had de Tour moeten verlaten na een sleutelbeenbreuk. Maar vandaag stond hij in Parijs te kijken. Heel geëmotioneerd, telkens weer het hoofd afwendend en de tranen vegend. Natuurlijk werd hem een microfoon onder de neus geduwd. En toen hoorden we over de sterke band tussen de broertjes. Samen...samen kunnen ze de wereld aan. Samen...zo gaan ze volgend jaar voor de overwinning...Samen...ook al stond hij daar alleen aan de kant, jankend om achter te moeten laten... Maar het was geen "samen tegen de wereld"; het was "samen midden de wereld".
Samen: een woord wat we zo vaak vergeten; vooral vergeten te beleven. We wijzen zo graag naar de andere en denken zo oprecht te zijn om hem op zijn fouten te durven wijzen. We zien zelfs niet meer hoe we daarbij van onszelf weg wijzen en daarmee niet alleen de andere, maar ook ons zelf tot "alleen" veroordelen. Waar ik de andere beschuldig ontneem ik mezelf ook al het goede van de andere!
Wil je samen met mij eens proberen om eens niet naar de fouten te kijken maar minstens een goede kant van een beschuldigde te benoemen? Want waarom zouden de fouten overeind blijven en niet wat goed was? Goed of kwaad, ze behoren allebei tot een onherstelbaar verleden. Maar ik heb vandaag de vrijheid om te kiezen voor welke morgen ik zal vechten. Die vrijheid hebt ook jij.
Volgend jaar, mijn vriend, zal er wel feest zijn. Omdat ik, met jou en met jou en met jou en met jou...omdat we elk alleen aan een "samen" gaan werken...
Misschien heb je het al gemerkt, mijn armbandje met de tekst "ik draag je mee". Eigenlijk is het een rouwbandje, ontworpen door de Werkgroep Verder die zelfdoding en rouwen na zelfdoding bespreekbaar wil maken en aan preventie van zelfdoding doet.
"Wist jij dat verdriet zo zwaar weegt en dat er bijna niemand is die dat ziet?" (Stefan Boonen)
Rouw is als het leven zelf. Er bestaat geen recept voor; het is zo totaal "alleen" en elk ogenblik weer anders. Dood en rouw zijn taboe in onze succesmaatschappij. Professionals hebben de plaats ingenomen van de "wenende vrouwen". Zeker opgeven en zelf uit het leven stappen hoor je niet te doen. En dan smelt voor de nabestaanden de omgeving wel heel snel weg onder het excuus "we weten niet wat zeggen". Maar de nabestaande weet ook niet wat zeggen...zeker niet tegen de overledene...
Ga eens kijken op de website www.werkgroepverder.be. Lees daar eens hoe zelfdoding, rouw, verlies zoveel mensen treft; misschien morgen ook jou. Vertel het vooral verder. Want slechts door er over te spreken zal het hanteerbaar worden. Erger dan de dood zelf is immers het "doodzwijgen".
Gelukkig draag ik het armbandje niet omdat iemand uit mijn omgeving uit het leven is gestapt. Maar rouw kent vele redenen. Moeten loslaten...je toekomst afgesneden...verworpen worden... En het armbandje heeft niet alleen de boodschap van verdriet als een molensteen om mijn hals. Het is ook een getuigenis van verbondenheid en een belofte aan wie geen leven meer heeft: "Ik draag je mee en ik draag je verder uit".
Vandaag is het net drie maanden geleden dat ik het armbandje omdeed...
Waarom je gedachten toevertrouwen aan een blog en toelaten dat onbekenden zo wel als vrienden er kennis mee maken? Misschien omdat ik niet bang ben om beschuldigd te worden, maar wel bang ben dat ik zou zwijgen. Misschien omdat ik hoop dat op een dag het fluisterend kritisch denken luider zal klinken dan het roepen van "de getrouwen".
