Ik kan dit niet; ik wil dit niet; ik durf dit niet! Maar ik hoop dat God niet antwoordt: Dan hoeft het ook niet
Het zijn de woorden van een Trappistin met Protestantse roots. Drie jaar na haar intreden in het klooster vertelt ze over haar zoektocht daar naartoe.
Hoe herkenbaar zijn me deze woorden! Zo heftig positief ondanks hun negatieve formuleringen.
Alles hebben wat de wereld begeert. Alles hebben om gelukkig te zijn en toch blijven zoeken om die andere dimensie, die droom diep in je hart, te leven en te delen.
Dwaasheid om niet bij het succes te blijven stilstaan? Ja zeker.
Maar ook de enige manier om trouw te blijven aan mezelf.
Het Kruis van Jezus Christus mag aanwezig zijn als een houvast dat daar bevrijdende ommekeer schuilt.
Pasen is voor slechts af en toe, een geluk van zien, soms even.
Vertrouwen blijft mijn struikelpunt. Mijn kennen en bereidheid tot zorgen uit handen geven en durven hopen dat Gods dragende hand er zal zijn, vooral ook voor wie mij zo dierbaar is.
Ik wil zo graag een sms-je sturen naar God en vragen om een routeplanner.
Hopelijk heeft Hij wat geduld met mij en mag ik nog altijd hoeven zoeken.
En jij, mijn vriend, wil je niet te ver weg gaan en me op tijd een zetje geven?
Ik weet niet of jij het antwoord zo volledig kent, maar je blijft voor mij een hoopvol referentiepunt bij mijn zoektocht!
Wie eind de jaren 50 op een nonnenschool zat heeft ze vast wel gekend, die devote platen die de kale muren stichtend moesten opfleuren.
Twee ervan blijven me tot op vandaag uitdagen.
Twee die elk staan voor een bepaalde, elkaar zo tegengestelde, geloofsovertuiging.
De ene plaat stelde de hemel voor. Goud en geel gekleurd; warmte en licht uitstralend.
Het grootste deel toonde een man die God moest zijn. Groot, machtig
De rest werd ingenomen door talloze mensjes. Zij die heilig waren?
Reeds als kind al vond ik het een onrechtvaardige hemel. En neen, er werd geen rijstpap gegeten. Maar die God had niets met die mensjes te maken. En die mensjes hadden ook alleen maar hun eigen kleine groepje om in thuis te zijn. Het was ook zo oneerlijk verdeeld: enkelen mochten heel dicht bij God verblijven, maar de anderen mochten enkel de hoekjes opvullen.
Waren de enen heiliger geweest dan de anderen?
Vandaag zou ik die plaat kerk noemen.
Een machtige paus met dicht bij hem zijn getrouwen en in de hoekjes biddende groepjes die zich verkneukelen in hun uitverkorenheid, maar zeker geen gemeenschap van liefde of verbondenheid kennen.
Kerk is belangrijk omdat zij de Boodschap van Jezus Christus doorgaf en elke historicus zal het belang erkennen van de Kerk als doorgever van cultuur. Het is dan ook niet zo maar dat Benedictus tot patroon van Europa erkend is.
Omdat ik gedoopt ben zou ik een plaatsje krijgen op die plaat. Maar je zou me zeker niet centraal vinden. Die Kerk is voor mij geen thuis.
Maar in de inkomhal van de nonnenschool hing ook een plaat met een engelbewaarder
Het was een donkere en dreigende afbeelding. Een klein meisje moest over een brugje boven een kolkende rivier, alleen en ondanks duisternis en onweer. Maar boven het meisje hing een wat wazige witte figuur. Een engel, niet te zien voor de mensen. Hij raakt het meisje niet aan; misschien ziet ze hem zelfs niet. Maar de engel beschermt haar, houdt haar op het juiste pad en leidt haar naar huis
Ik geloof in die engelbewaarder. Ik heb er zelf een.
Nu al meer dan 30 jaar houdt hij mijn leven op de rails. Een man die spreekt vanuit een warm hart. Een mens die durft te leven ondanks de regeltjes van Kerk en maatschappij.
Begin jaren 70 hoorde ik over hem vertellen. Dat hij jonge mensen kon bemoedigen en dat hij een plaats zag en een toekomst ook voor ons die door Humanae Vitae en alle perikelen van uittreders om de celibaatsverplichting keihard tegen de Kerk aangeknald waren.
Tot voor kort wist hij zelf niet hoeveel goed hij me deed. Maar het hoefde ook niet dat hij me bij de hand hield. Hij was er als een veilig referentiepunt die mij en heel veel anderen doorheen de duisternis zou leiden
Maar waar ben je nu, lieve engelbewaarder?
Je leeft nog. Anders had ik je vijanden wel al horen juichen om je dood.
Het doet me goed te weten dat je de moed blijft hebben om te leven ondanks de haat van hen die als een grote gom je leven, je warme hart willen ontkennen.
Maar ik ben ook bezorgd om jou en vraag me af hoe eenzaam je wel moet zijn zonder je thuis en zonder je dierbaren.
Misschien lees je wel deze tekst van mij.
Ik hoop dat je er in leest dat ik je niet in de steek laat en dat ik blijf getuigen over die hoop die jij me getoond hebt.
Ik hoop dat je het zou begrijpen wanneer ik refereer naar dat filmpje op you tube waar Mgr Vangheluwe bij een zieke priester op bezoek is, hem een kruisje geeft en zelf om een kruisje vraagt. Die priester zegt God zegene je en beware je; Hij sterke je en hij spare je.
Deze woorden zeg ik zelf vandaag aan jou, lieve engelbewaarder.
Prof Rik Torfs over het interview van Mgr Vangheluwe
Prof Torfs stelt op de website van VT4 dat Mgr Vangheluwe met het interview gezondigd heeft tegen de straf die het Vaticaan hem had opgelegd.
Tot zo ver ben ik het volkomen eens met de kerkjurist.
Maar die straf, die flutstraf volgens de Prof, betekende wel dat een vrij man gedwongen werd zijn land te verlaten en dat hem het recht op vrije meningsuiting werd ontzegd.
Een straf, en dan een nog rekbare straf!, ondanks de verjaring ook voor het kerkelijk recht.
Hij had niet moeten spreken en misschien zouden we nu beter over hem zwijgen.
Neen, Prof Torfs, we moeten niet over hem zwijgen, maar eerder erkennen hoeveel goed hij OOK gedaan heeft in 25 jaar bisschopsambt.
Zich realiseren hoeveel kwaad de Kerk zichzelf aandoet door begrippen als barmhartigheid of vergeving uit haar spreken te bannen.
Weten dat daden verwerpen niemand het recht geeft ook een medemens het leven uit te gommen.
Ik bewonder Mgr Vangheluwe dat hij de moed gehad heeft dit interview te geven.
Hij heeft het gedaan voor de waarheid en tot steun van die mensen die hem niet met zijn fouten identificeren; zeker voor hen die al op hun kop gekregen hebben omdat ze het aandurfden te suggereren dat de bisschop onheus behandeld is.
Een oppervlakkig of gewetenloos man had zich nooit uit zijn bisdom laten verwijderen.
Die zou bij het ontslag zijn centen bij elkaar genomen hebben en met een/enkele getrouwen op vakantie vertrokken zijn.
En laïcisering is het nu een straf of juist de vrijheid die jullie zo gevaarlijk lijken te vinden?
De vrijheid om te kiezen voor: eerst het geweten en dan het gezag
De Verenigde Staten en Groot-Brittanië hebben druk uitgeoefend op paus Pius XII om te zwijgen over de nazi - brutaliteiten om te vermijden dat zijn protest zware gevolgen zou hebben. Dat blijkt uit tot op heden uitgegeven documenten, meldt het Romeinse, persagentschap Zenit.
De teksten werden ontdekt door de stichting Pave the Way, opgericht door de Amerikaanse jood Gary Krupp. Volgens hem kunnen de documenten de houding van Pius XII beter doen begrijpen.
En daarna heeft hij nog 13 jaar tijd gehad om te zwijgen! De huidige paus Ratzinger, Benedictus, Duitser had slechts een paar weken nieuwe aartsbisschop in België nodig om "te doen zwijgen".
Wie heeft nu druk uitgeoefend op wie om "Rome" te doen spreken en Vlaanderen te doen zwijgen over Mgr Vangheluwe? Ik zou het echt niet weten. Maar hopelijk zijn jullie allemaal wat alerter over de ware menselijkheid van Mgr Vangheluwe . Laat "Rome" zijn zegje maar doen en fluister met mij heel luid dat Roger Vangheluwe thuis verwacht wordt.
Wanneer je hun liedje meezingt ben je een fantastische werknemer.
Ze prijzen je intelligentie wanneer ze je kennis nodig hebben en hebben erkenning uit hun woordenschat geschrapt toen ze op hun troontje terecht kwamen.
Maar pas op wanneer je hun handelen begrijpt en je hun je eigen verhaal vertelt.
Zwijgen zal je doen; vooral niet gezien worden. Er komen richtlijnen, controles en sancties.
Zwijgen! Het kan klinken als een ongewilde erkenning van je gelijk.
Bazen begrijpen ook heel goed wat divide et impera betekent.
Aan wie je tot je vrienden rekende vertellen ze verhalen waarin je jezelf niet meer herkent.
Verhalen die een eigen leven gaan leiden; beschuldigingen waartegen je weerloos bent.
En wie van je vrienden je nog geloven durven nauwelijks nog met je te spreken.
Ze zeggen worden woorden die je verdoemen tot dodende eenzaamheid
Aan deze ervaringen moest ik denken toen ik een video zag van Terzake van 15 april 2011 waar ik Mgr Bonny over het interview van Mgr Vangheluwe hoorde praten.
Laïcisering, maar dan is hij vrij kan je geen sancties, beperkingen opleggen
als hij er zich niet aan houdt moeten er andere maatregelen komen
Roger Vangheluwe moet wegblijven uit België en hij moet zwijgen.
Bazen staan niet zo gemakkelijk met een C4 te zwaaien voor wie weet en bovendien de moed heeft om te zeggen wat hij denkt te moeten zeggen.
Bazen zoeken naar een kwetsbare plek en hopen dat je zelf zal opstappen en liefst voor goed zal verdwijnen.
Maar het goede wat je gedaan hebt blijkt toch het laatste woord te hebben.
Mgr Vangheluwe, ik hoop dat ook u zo een laatste woord mag horen.
Het zal een lang en luid verhaal worden. Een boodschap van bevrijding en hoop
Alle vergelijkingen lopen mank, ik weet het wel.
Maar een mens die zoveel hoop gaf, die krijgt niemand uit mijn gedachten!
Deze wijsheid krijgen we te horen van Bert Claerhout, hoofdredacteur van Kerk & Leven.
Alsof we ooit anders hadden gedacht!
Maar het bevalt me niet dat in dit verhaal de wens van Michelle Martin om zich in een Frans klooster terug te trekken in verband gebracht wordt met Mgr Vangheluwe. zowel RV als MM zich willen .
Herinner u hoe Mgr Vangheluwe in de Phara-uitzending van 4 februari 2010, n.a.v. zijn jubileum, nog zei ik zal niet kunnen een abdij binnen gaan; ik zal de mensen blijven nodig hebben. Dit staat toch ver af van het verlangen naar een kloosterleven.
Bovendien heb ik nog een opmerking bij de woorden Voor Vangheluwe was - gezien de omstandigheden - een ander leven moeilijk en hij komt natuurlijk in een bekende omgeving terecht.
Moet ik onder omstandigheden verstaan dat een vrij man in Vlaanderen ongenadig door de media achtervolgd wordt zonder een proces, laat staan een veroordeling?
En of dat ander leven zo moeilijk was (en is) zou ik ook betwijfelen. Vlaanderen telt echt nog mensen die om hem bekommerd zijn en hem steunen. Het heeft me dan ook groot plezier gedaan Mgr Vangheluwe in het interview vanuit Frankrijk te horen zeggen dat hij verschillende aanbiedingen gekregen heeft voor onderdak.
En dat interview: je moet er maar de moed voor opbrengen!
Trouwens hierbij nog een dikke proficiat voor Marc Geenen die dat op een heel fijne manier geleid heeft.
Pastoor Damme pleegt zelfmoord na klacht over seksueel misbruik
"Pastoor Damme pleegt zelfmoord na klacht over seksueel misbruik"
Ik vond dit bericht op de nieuwsbrief van Focus Wtv.
Natuurlijk heb ik, hier in het Brusselse, geen weet van de feiten.
Maar het staat daar weer zo vol triomf: een dader gepakt en een die dan nog zichzelf bestraft.
Zijn jullie nu weer tevreden, jullie die zo vol transparantie het ontslag van Mgr Vangheluwe aankondigden? En is dit overlijden misschien ook de fout van Roger Vangheluwe?
Jullie nederige Kerk is een clubje van vervolgers aan het worden!
Waar bestaat er bij jullie nog vergeving , barmhartigheid en kennen jullie nog wel mededogen met een medemens?
Ik weet een ding: geen enkel slachtoffer is met jullie optreden gebaat.
Erkennen dat er fouten gebeurd zijn is een, maar een echt bevrijdende Kerk zou een Kerk zijn waar er niet moet gepalaverd worden over schadevergoedingen.
Een echt bevrijdende Kerk is een gemeenschap van arme zondaars die samen vanuit het verleden het zo goed voor elkaar maken dat noch straf, noch vergoeding meer nodig zijn.
Wat jullie ook mogen zeggen over Mgr Vangheluwe, ik zal altijd blijven zeggen hoeveel goed hij gedaan heeft en - indien hij de kans krijgt nog zal doen.
Hij was, is en blijft een fantastisch bisschop die een God van liefde heeft leren kennen.
Om het even wat jullie over hem zeggen, ik zal hem altijd blijven steunen!
