Simon is een jongen die ik in november 2008 leerde kennen. Eigenlijk ken ik hem al zeer lang, hij is namelijk een vriend van mijn broer. Maar, omdat hij wel wat jaren ouder is, was hij niet zo'n kerel waar ik elk weekend mee op café ging. Tot ik hem in november zag. We geraakten aan de praat, over zijn turbulente leven en over mijn bezigheden. En vraag me niet hoe het komt, maar 5h later stonden wij met z'n tweeën nog steeds op dezelfde plek op de fuif, nog steeds te praten ( en dat is vreemd, want mijn bezigheden zijn niet eens spectaculair.) Weken volgden, maar ik hoorde niks meer van Simon. Wat ik opvallend jammer vond, want Simon was wel een puike kerel. Niet de kerel waar je de ene mop na de andere mee tapte, maar hilarisch in zijn eenvoud. Toen ik hem begin deze maand weer tegen het lijf liep, was ik vastberaden hem wat vaker te zien. En dat lukte. 4 dagen per week, vier weken aan een stuk. Het was een héér-lijke tijd (vermoeiend ook wel, zo vier keer per week uitgaan), en ik genoot. Ik genoot van de vrienden die Simon meebracht, van zijn glimlach als hij het jeugdhuis binnenkwam, van zijn onhandigheid als hij iedereen 'hallo' kustte. Ik genoot van zijn aandacht, zijn danspasjes die absoluut niet in de maat waren en van zijn enthousiasme om nog een rondje te geven. Al snel werden we echte maatjes en voelde ik dat ik he-le-maal voor zijn charmes aan het vallen was. Hij had -zo goed als - niets wat ik in een man zocht (Marie zoekt: knap, sterk, en onafhankelijk. Simon was: niet ontzettend knap, kleiner dan Marie (wat in Maries ogen niet op sterk wijst, too bad) en stiekem vindt Marie té onafhankelijke jongen misschien toch niet zo aantrekkelijk.), en toch... Die jongen trok me aan alsof zijn (en mijn) leven ervan afhing. Op één van de vele avonden samen in het jeugdhuis, begon het ook onze vrienden op te vallen. Ze speculeerden druk over "Simon&Marie" en hoe schoon dat al dan niet zou zijn. Het verhaal begon een beetje een eigen leven te leven. En hoezeer ik ook weiger om mee te doen aan cliché's en standaardverwachtingen in te vullen; aan deze jongen kon ik absoluut niet langer weerstaan. Op de tonen van "You and me" van Alice Cooper (everybody loves Alice Cooper) kwam het er uiteindelijk van: een zachte, maar intense kus. Zo helemaal anders dan Bram. Dit was niet zomaar, dit was ... "voor echt". Vele danspasjes en glazen bier later, bracht Simon me thuis. En hij was lief... Hij drong niet aan, wou gewoon maar lief zijn. Bijgevolg is er verder niets gebeurd die avond, wat absoluut niet nodig was. Die jongen wou ik niet voor een wilde vrijpartij. Simon moest de jongen worden waar ik diepe gesprekken mee zou voeren, gezellige knuffelavonden mee zou hebben. Hij moest méér worden dan 'n maatje-van-één-nacht. We beseften het beiden en wouden het tijd geven. Dacht ik... Welgeteld één dag later kreeg ik een sms van de vriend van Simon. Of ik al op de hoogte was van Simon zijn onregelmatige leven. En van het feit dat Simon eigenlijk al twee jaar in Egypte woont. Mijn hart sloeg een slag over. Marie boos, Simon weent. Want hij wou het mij wel allemaal vertellen, maar vond het goede moment niet (lame!). De feiten zijn dus: Simon woont in Egypte, en is af en toe eens in het land. En hij was ook wel nog zo attent om er aan toe te voegen dat hij een LAT- relatie niet zag zitten, en dat het niet de bedoeling was geweest om mij te kussen. Maar dat hij mij -tegen zijn eigen wil in- graag was beginnen zien en gisteren hem gewoon overkomen was. Case closed. Maries hart zit in de put, het vliegtuig van Simon ondertussen alweer hoog in de lucht.
Bram. Op zich geen ontzettend belangrijk figuur in mijn verhaal. Wél in mijn leven. Bram is de jongen in mijn leven waarbij ik uiterste pieken van vriendschap beleef: de meest geliefde, maar tegelijkertijd meest gehate jongen uit de buurt. Ontzettend grappig en doet alles voor zijn vrienden, maar tegelijkertijd een vat vol emoties die wel eens de verkeerde kant kunnen uitlopen (lees: boos worden om onbenulligheden en daar de halve stad -tegen hun zin- van op de hoogte brengen.) Een jongen die ook ik de ene keer kan kussen met veel vonken en vuur en de andere keer een mot in zijn gezicht kan geven. Letterlijk. Beiden. Een avond in het jeugdhuis, gezellig met de vrienden van de Chiro, zo'n 3 jaar geleden. Een doogewone avond, maar wij waren er vast van overtuigd dat we er 'n feestje van gingen maken. Het was zomer, we waren met z'n allen afgestudeerd en élk weekend opnieuw vertrokken we naar het jeugdhuis met die gedachte. Terecht. Maar bon: Bram. Hoewel niets er op wees dat er iets was tussen ons, hebben wij die nacht het tegendeel bewezen. We vertrokken samen met de fiets naar huis - zoals wel vaker gebeurd, nog niets verdacht dus. En toen hij vroeg om even halt te houden aan het park, vond ik ook dat niet extreem vreemd. We hadden redelijk veel gedronken (lees: be-zo-pen!!) en even uitrusten en ontnuchteren leek dus wel een goed plan. Wat géén goed plan was (en in principe op zich gewoon geen plan), was het uur dat volgde. Op de één of andere manier was Bram er in geslaagd mij te kussen, waartegen ik blijkbaar absoluut niet protesteerde. Integendeel... Maar het bleef -zo ongeveer- bij kussen. Totnogtoe... Omdat ik van het principe ben "Een lief bedrieg je niet", en Bram op dat moment al reeds 9 maand bezet was, stopte ik het getongdraai en stapte ik mijn fiets op. Tegen de zin van Bram. Hij vond echter nog de energie om naar huis te fietsen, en kreeg me zover om nog iets bij hem thuis te drinken. Nietsvermoedend - lees: geil als de nacht - ging ik mee. We waren nog niet binnen of het begon alweer. En hoewel ik de eerste 15 minuten nog steeds volmondig 'neen' zei tegen bedriegerijen, was een stomende vrijpartij wat volgde. Bram liet me -redelijk letterlijk- alle hoeken van zijn huis zien en ik liet me gewillig meeslepen in dit avontuur. Dat hij het minder dan 12h later mocht gaan uitleggen aan zijn vriendin, was niet mijn zorg. Ten eerste heb ik hem zo goed mogelijk tegengehouden en hem van mijn principe proberen overtuigen,en ten tweede: ik had er nood aan. Meer was dat niet. Het was een heerlijke nacht, al was het maar omdat het mijn meest dronken vrijpartij ever was en we dus nog tot redelijk extreme dingen in staat waren. Omdat ik koste wat het kost niet in zijn bed wou wakker worden, lag ik 5h na het verlaten van het jeugdhuis in mijn bed. Een pak minder dronken, maar helemaal vol(ge)daan...
T - O - M. Dé jongen of my dreams. Ik leerde hem een goede 6 jaar geleden kennen en beleefde met hem de vakantie van mijn leven. Hoewel ik overduidelijk keihard voor hem gevallen was, was hij dat overduidelijk keihard NIET. Ondanks die ene zwoele kus op een mooie zomeravond, koos hij toch voor zijn vriendin. En hoewel dat zowat de allermooiste avond van mijn leven moet geweest zijn, brak hij mijn hart. Toen al. Maar, misschien moet ik minder vaag zijn. Tom is een jongen die ik leerde kennen op reis, en hoewel ik de eerste dag een beetje moest lachen met zijn onkambare wilde haarbos, wist ik vanaf dag 2: dit is 'm! Lief, grappig, ontzettend cute, aaibaarfactor 1625. De man van mijn leven, hém moest en zou ik krijgen. Wat wist ik toen... Een heerlijke vakantie volgde, een nog heerlijkere 'laatste avond'. Alle vrienden en vriendinnen, een hele avond feest, véél eten, nog véél meer drank en te gekke muziek. En hoewel iedereen zich stond te geven op de tonen van milk inc, kropen wij weg in een hoekje en beleefde ik zowat de meest romantische avond ever. Slows waren dan weer wél ons ding en we heupzwierden ieder ander van de dansvloer. Kusjes in de nek en op de mond, handen op plaatsen waar die gebruikelijk niet terechtkomen en "ik zal je nooit vergeten" moeten zo ongeveer de kernwoorden zijn van die avond. Tom en ik, heerlijk dicht tegen elkaar. Alsof het voorbestemd was. Mijn hart bonsde als nooit tevoren, de vlinders in mijn buik knalden van links naar rechts en ik besefte: IK BEN VERLIEFD! Ik, Marie, het meisje dat nog nooit verliefd was, verloor heel haar hart aan die ene jongen. Ik zag hem graag met heel mijn hart en mijn ziel, en wou maar één ding: T.O.M. De vakantie liep op z'n einde en slechts 1 week later was het van dat: mijn hart brak! Want, Tom, mijn lieve lievere liefste Tom, had een vriendin. Eén week. Langer heeft het sprookje niet geduurd. Wat volgde waren vele weken met tranen, vol haat, maar ook vol liefde. En het klinkt belachelijk (ik kende die jongen amper twee weken), maar ik wist toen al dat ik daar nooit of te nimmer zou boven komen. Maanden van negeren volgden elkaar op, tot we op een zatte avond toch weer elkaar tegen het lijf botsten. Er werd geweend, gelachen, maar vooral zeer veel gepraat. Over hoe graag ik hem had gezien, over hoe pijn het deed dat hij een vriendin bleek te hebben en hoe zeer ik mij in de steek gelaten voelde. Van zijn kant een ander verhaal, zeer vaag wel, over niets weten van mijn gevoelens, spijt over wat gebeurd is. Hij eindigde met de woorden (Ik vergeet het nooit!): "Marie, ik zag jou graag en zou alles voor je opgegeven hebben, had ik maar geweten dat het wederzijds was." Maar, hij maakte ook duidelijk dat het er niet meer inzat nu, dat tijden veranderd waren en dat het gegeven "Marie & Tom" toch niet ideaal zou zijn. Mijn hart bloedde. Er zat maar één ding op. Hem blijven negeren. Hoe kon ik nu vrolijk en vriendelijk doen, tegen de jongen die zonet de tweede keer mijn hart gebroken had. Opnieuw da-gen-lang in mijn bed (Mijn vriendinnen begonnen Tom echt te haten, zij mochten namelijk "gebroken Marie" keer op keer weer opvegen en aaneenplakken. Lang leve mijn vriendinnen en hun puzzeltalent.) en een nieuw hoofdstuk moest en zou beginnen. En zo geschiedde.
Single zijn. En hoe een vrouw van 22 daar mee kan omgaan, zonder depressief te worden. Want, u lees het goed: EEUWIG single. Om mijzelf even met twee voeten zeer stevig op de grond te zetten en alle misverstanden voor u te vermijden: Marie heeft geen vriendje, nooit gehad en kan daar best mee leven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet de eeuwige happy single. Ik loop niet hele dagen te verkopen hoe lullig mannen wel zijn en hoe ge-wél-dig het single leven wel is. Integendeel, ik hou van mannen. En de mannen ook van mij, zoveel is zeker. Maar een relatie, no way! Niets voor Marie. En niets voor de mannen waar Marie mee aanpapt Maar, ach, alles gaat goed met mij. Ik ben 'n gezonde, levendige student, heb hopen vrienden & nog meer hopen vriendinnen, en ben een redelijk "girl next door"-type. Geen maatje 36, geen perfect blonde krullen, geen tandpastawitte tanden. Wél bruine krullen die meer niet dan wél goed liggen, een grappige bulderlach en 6000 kilo enthousiasme. Genoeg roze brillen om de week mee door te komen en een portie "wijven" (lees: échte vriendinnen) om U tegen te zeggen. ik zei het al: een typische Girl-next-door. Maar, eentje dat hoogstwaarschijnlijk nog lang next-door zal blijven, wegens niet van 't straat geraken. En op 't straat blijven staan, leek mij gevaarlijk, dus kruip ik maar snel mijn mooie ouderlijke huis in. Het huis dat ik deel met mijn oudjes, mijn broer en de hond (Simba rocks!), maar waar mijn eigen stek echt helemaal 'Marie' is. Ik dompel u onder in mijn eigenste wereld, de wereld van de student, de vrouw, de dochter, de vriendin, de drinker, de party's en de single madam. Want, naast single zijn ben ik ook 'n hele hoop andere dingen. En voor je het weet, draait je leven om méér dan hat wanhopig zoeken naar 'the love of your life'. Vwala, tot zover "introductie tot Marie". Méér nieuws na het reclameblok. Cheers, baby!