Morgen heb ik een afspraak bij de gynaecoloog om mijn operatie te plannen en mijn behandeling te bespreken. Ik ben net beginnen schrijven , dus zal in het kort vertellen waarom ik zo boos en verdrietig ben, in 2016 is er borstkanker vastgesteld, heb een borstbesparende operatie gedaan , gevolgd met 16 chemokuren en 15 radiotherapie sessies. De kanker was weg! In Julie 2017 was ik klaar. Was blij mijn haar begon eindelijk terug te groeien, ik had het zeer moeilijk met het feit dat ik mijn haar kwijt was, veel mensen zeiden het is maar je haar, maar dat is nietje word er nog meer mee geconfronteerd elke keer dat je in de spiegel kijkt met de ziekte, je probeert dat een plaatsje te geven en zo normaal mogelijk te leven maar als ik mezelf zag kreeg ik telkens tranen in mijn ogen. Ik ben een sterk iemand, maar had ook vele zwakke momenten, ik probeerde vooral sterk te blijven voor mijn kinderen (ik heb er 3) en voor mijn naasten. Maar ik moet eerlijk zijn heb mij sindsdien nooit meer de Maria van eens gevoeld. In juni 2017 heb ik een genetische test gedaan, ze hebben deze vooral gedaan omdat ik 36 was toen, want in de familie is er niemand die borstkanker gehad heeft , januari 2018 na 6 lange maanden kreeg ik de uitslag, ik ben drager van de brca1 gen. Sloeg in als een bom, maar eerlijk ik had een voorgevoel. Ik had 2 keuzes mijn borsten houden en elk jaar mooi op controle gaan of een dubbele mastectomie tedoen, mijn keuze was snel gemaakt, ik wou de hel dat ik meegemaakt heb niet opnieuw beleven. Als ik mijn borsten hield had ik 85%kans dat de kanker terugkwam, met dubbele mastectomie 1%. Nu had ik ook gekozen voor onmiddelijke reconstructie, een maand voor de geplande operatie in december, begon ik veel te wenen , had een inmense schrik voor de operatie die ik moest ondergaan, tenslotte was het 16uur die operatie, en kans dat de huid ging afsterven. begin januari ben ik ook naar de notaris geweest om mijn testament te maken, want ik had echt een slecht voorgevoel. 1 week voor de operatie heb ik alles afgeblazen, de dienst van plastische kon er niet mee lachen, maar ik moest toch doen wat goed voelde voor mij. Dus omdat ik enkel mastectomie wou en geen reconstructie moest ik terug bij de gynaecoloog, want de gynaecoloog voert die uit. Zo gezegd zo gedaan. Was een heel moeilijke periode, was verschrikkelijk de eerste keren dat ik mij zag!! Maar je aanvaard het omdat je weet waarom je het gedaan hebt, nu nog geen jaar later voel ik een knobbeltje links ( eerste keer rechts) weer echo biopsie gedaan omdat ze twijfels hadden, vrijdag 27 december krijg ik telefoon van de huisarts, nu wist ik hoe laat het was want hij belde enkel als hij slecht nieuws had, en ja was niet goed weer kwaadaardige kankercellen gevonden. Was in schok geweend en sprakeloos, na zijn eerste woorden hoorden ik niets meer wat hij zei, een paar uur later als ik wat jammer was heb ik hem teruggebeld, ik vroeg ik weet niet of ik u eerder goed verstaan heb, heb ik weer kanker? Ja , Maria was het antwoord. Met mijn vriend waren we aan het praten , we zeiden het beste nieuws dat we nu kunnen krijgen is dat ik enkel radiotherapie moet doen, maar zoals altijd bij mij kan niets gemakkelijk, 31 december naar de oncoloog, verdict weer Tripel negatief zoals de eerste keer, en het woord chemo is weer gevallen, mijn grootste schrik. Elke morgen als ik wakker word hoop ik altijd dat ik een nachtmerrie had en dat het niet werkelijkheid is, maar na enkele minuten besef je van het is geen nachtmerrie maar werkelijkheid, ben zo boos zo verdrietig, het is verdomme niet gemakkelijk
