|
Veertien dagen sinds de puinhoop
begon. Mijn leven is niet slechter, dat niet, alleen...kleiner. Wij met z'n drieën, weet je nog? Noah, jij en ik. Mama is er al lang niet meer en daar heb je ons mee leren leven. Maar vanwaar het idee om ons zo plotseling te verlaten? Zonder iets van je te laten horen achteraf? Maak me niet wijs dat het te riskant was om via een goedkope telefoon, die je nadien wegwerpt, één sms'je te sturen. Jij, als miljonair, die je fortuin nalaat aan een tuatura. Wat mij betreft voel ik niets als ik aan jou denk. Je ging me overal mee naartoe nemen, we gingen nooit. Toch zou je ons niet zomaar alleen kunnen laten, dacht ik, ook al zagen we je amper en werden we vooral opgevoed door het personeel. Al herken ik het gewicht van een vader pas als het wegvalt. Soms open ik Google Maps en zoom in op willekeurige plaatsen waar jij zou kunnen zijn. S kwam gisteravond langs om met ons door te nemen wat er nu gaat gebeuren - wat er gebeurt als jij wordt gevonden, wat er gebeurt als jij niet wordt gevonden - en op en gegeven moment zei hij: 'Jullie begrijpen dat ik het niet over de fysieke persoon heb maar over de rechtspersoon.' De rechtspersoon is wat boven ons hoofd hangt, in ons huis rondspookt. De fysieke persoon is ergens op die kaart.
|
