Gisteren was ik te moe om even hier een berichtje achter te laten. Smorgens werd ik wakker met een dikke, blauwe kaak. Ik baalde als een stier. Afgelopen vrijdag was ik nog voor controle geweest voor mijn kaak en alles zag er goed en rustig uit, mijn dokter ging die dag voor drie weken op vakantie dus ik hoefde sinds vier maanden drie weken niet naar het ziekenhuis. Hoera even geen witte jassen. Maar dit feest ging dus niet door. Gisterenmiddag zat ik bij een vervangende arts. Vanaf deze dag moet ik me weer iedere middag melden .
Omdat zon ziekenhuis bezoek mij altijd heel veel energie kost, doe ik de rest van de dag niet zo veel. Vanochtend heb ik wat zitten psp. Dit is een van mijn grootste hobbys.
Als u regelmatig op mijn dagboekblog langs komt dan zal u wat psp werkstukjes van mij tegen komen.
Ik stop er mee voor vandaag.
Ik zal het gezellig vinden als u na het lezen van mijn dagverslag een groet achter laat in mijn dagboek.
Na een benauwde dag van gisteren was het vandaag frisjes toen ik buiten kwam om mijn hond uit te laten. Het waaide ook flink.
Wat een zomer toch. De ene dag weet ik niet wat ik aan moet doen om dat het zo warm is in de andere dag moet ik terug mijn huis in om een jas aan te trekken.
Na dat ik weer thuis was gekomen van mijn wandeling kroop ik opgerold in mijn oude stoel. Op mijn gemaakt nam ik het nieuws van dat moment door. Met mijn warme mok thee op mijn schoot geniet ik van deze zondagochtendrust.
Het klink misschien raar over twee weken begint de zomer maar vanochtend giert de wind rond en door het huis. Het lijk wel herfst midden in juli. De zon scheen moeizaam door wat donkere wolken heen. Mijn huiskamer werd daardoor wat schemerig.
Ik genoot van dit moment en besloot vandaag maar een tutdag te houden. Lekker alleen maar dingen doen waar ik zin in heb en de boel deboel te laten. Vandaag kwam dus weer het idee om voor de zoveelste keer een dagboekblog te open. Ja voor de zoveelste keer. Ik lijk wel gek.
Ach, misschien houd ik het nu langer vol dan al die keren hier voor.
