als we de deur uitstappen zien we aan de overkant een dagcentrum voor honden. Het ziet eruit zoals een kinderdagverblijf: met tekeningetjes op de deur, met hondjes die samen in een grote ruimte zitten, sommige aan het raam uitkijkend naar het baasje. En we hebben ook al gezien dat er een jonge vrouw met vier honden tegelijk, elk aan een leiband, buiten een wandeling gaat maken. Er is zelfs een apart parkeerbordje voorzien Als je in san Francisco een rashond hebt dan kan je die toch niet de ganse dag alleen op je appartement laten. Er zijn ook veel speciale hondenwinkels en bakkerijen
Een ritje met de cable car is altijd een belevenis. In New Orleans moest iedereen uitstappen omdat het treintje stuk ging en vandaag was het niet veel beter. Het lijkt erop dat ik problemen aantrek. Herman was op het congres en dus ging ik rustig met de cable car naar het centrum. We waren nog niet half weg toen de bestuurder vertelde dat hij zou stoppen aan het museum. En nog voor we daar aankwamen stopte hij helemaal, legde de vloer open en het hele systeem werd gedemonteerd. Er werd een nieuwe rem geïnstalleerd. Iedereen stond naast het treintje en gaf commentaar maar uiteindelijk stapten we allemaal weer in en de trein reed verder, straat op en straat af tot aan zijn eindpunt. Ik ben met een ander gerestaureerd treintje teruggekomen, een dat nog maar enkele jaren in dienst is; speciaal voor de toeristen weer opgenomen in het openbaar vervoer van San Francisco.
Golden Gate Bridge is een must voor elke toerist. Meestal zie je dan fotos van de brug in de wolken of beter gezegd in de mist. Omwille van het vochtige zeeklimaat komt de mist regelmatig uit de zee op en blijft hangen dichtbij de kust. Verder in de stad lijkt het alsof de lucht stralend blauw is zonder enig wolkje aan de hemel.
En dus namen wij in de late namiddag de bus naar de brug, want alles zag er zeer mooi uit. Maar na een half uurtje bus rijden was het weer zoals gewoonlijk: mist rond de twee grote pijlers van de brug. We zijn toch nog even op de brug gaan wandelen en we zijn niet weg gewaaid. De foto is zoals het moet, met mist bovenaan, alsof de brug zo hoog is dat ze tot in de wolken reikt
19-06-2009 om 00:00
geschreven door Maria
van grote bomen en kleine consumenten
Muir Woods is een nationaal monument in de baai rond San Francisco
Er staan hoge coniferen van de familie van de sequoias: het zijn de resten van de Redwoods die vroeger overal langs de kust van Californië groeiden.
En daar zijn we gaan wandelen, en we waren er niet alleen. Het was mooi weer en heel wat families hadden hetzelfde idee als wij. De eerste paar honderd meter leek het alsof we in een soort van lange rij zouden gaan wandelen, maar die parken zijn zo indrukwekkend groot dat een paar honderd mensen er helemaal in verdwijnen. Na een tijdje leek het alsof we er helemaal alleen waren. We hebben er zelfs een ree gezien.
Natuurlijk pakken die bomen niet op papier of computer. Volgens de info is de hoogste boom in Muir Woods meer dan 90 meter hoog. Het park kreeg zijn naam om John Muir te herdenken die heel wat moeite gedaan heeft om deze bomen te beschermen. Hij meende dat mensen in het aanschijn van zulke natuur tot grotere onderlinge verstandhouding zouden komen. Ik vrees dat het niet helemaal gelukt is.
19-06-2009 om 00:00
geschreven door Maria
17-06-2009
kan je wel terug gaan in de tijd?
We hebben het geprobeerd, we zijn nog eens terug geweest naar Palo Alto. San Francisco bleef in de wolken steken maar zodra we achter de heuvels waren begon te zon te schijnen. De vlinders zaten op de bloemen en de artisjokken stonden in bloei, op het pleintje speelden kinderen in de zon. En het huis in Kipling Street was het enige dat niet veranderd was. Het leek alsof de tijd was blijven stil staan: de brievenbus was waarschijnlijk nog hetzelfde, de sequoia in de tuin was nog wat groter dan in onze herinnering, de citroenboom stond er nog maar de datura in de voortuin was er niet meer.
In de hoofdstraat waren alleen de gebouwen van de grote banken nog te herkennen. Alle andere winkels zagen er heel anders uit: veel meer eethuisjes dan toen, geen reclame voor de schoenwinkel, geen ijsjes meer De straat was veranderd en wij ook.
We hebben wat rondgewandeld en herinneringen opgehaald en zijn dan naar Stanford gereden, voor een tweede editie herinneringen. In Stanfordplaza was de McDonalds waar we wel eens met de kinderen kwamen nog altijd op dezelfde plaats: er zijn nog zekerheden!
En toen we terug naar San Francisco reden kwamen de mist en de wolken ons al tegen voor we de berg over waren. Volgens het weerbericht en de temperatuur in onze auto was het tien graden warmer geweest in Palo Alto.
17-06-2009 om 07:28
geschreven door Maria
16-06-2009
een toeristendagje
Met een pas voor het hele openbaar vervoer kan je zonder moeite de hele stad verkennen. En zo waren we vandaag in een wijk waar de muurschilderingen van de jaren negentig nog steeds springlevend zijn. Jonge mensen maken nieuwe schilderijen waarin de problemen van vandaag afgebeeld worden, jongerenbendes en hun gevolgen bijvoorbeeld. Maar je ziet ook hoe gewone garagepoorten op kunstige wijze versierd worden. De hele straat wordt een grote kleurenprent
Na de middag zijn we naar het museum voor moderne kunst geweest. We hebben er een hele mooie tentoonstelling gezien waarin twee Amerikaanse artiesten en hun werk vergeleken werden: de fotograaf Anselm Adams en de schilder Georgia O Kneeffe. Daarvan zijn er natuurlijk geen fotos. Maar sommige moderne kunst doet me wel eens aan huiselijke taferelen van vroeger terugdenken. Als je die spullen niet opruimt hang ik ze aan de wasdraad of iets van die strekking.
s Avonds zijn we in een Italiaans restaurant heel lekker gaan eten. Hier vind je in elke wijk andere bevolkingsgroepen die elk hun eigen eetcultuur behouden hebben. De Amerikaanse smeltkroes is gelukkig niet helemaal versmolten tot een smakeloze brij, maar soms vraagt het wat moeite om de verschillende stukjes terug te vinden.
16-06-2009 om 17:16
geschreven door Maria
15-06-2009
zondag in san francisco
De autostrade doorheen de sacramento vallei is helemaal afgeboord met oleanders
het is een zuiders gezicht.
en omdat we nog vroeg zijn rijden we een ommetje langs de rijstvelden langs de rivier. Ik herinner me niet dat je dat vroeger in californië kon vinden. Maar ze zijn er wel en groot zoals alles hier in de streek.
Tegen twee uur zijn we op het hotel, alles in orde en dan een wandelingetje naar het water.
En wat doen zeehonden op een zondagnamiddag:
juist, nadenken over de zin van het leven
15-06-2009 om 18:26
geschreven door Maria
14-06-2009
Verjaardag of bird(th)day?
Zesentwintig jaar geleden was ik ook in Californië op mijn verjaardag. Nu zijn we hier met twee en we hebben er een rustige dag van gemaakt. Na alle wisselvalligheid van de voorbije dagen was het nu echt stevig zomerweer. In de voormiddag hebben we een mooie wandeling gemaakt in een park langs de Sacramento River. We liepen op een goed geasfalteerd pad, eerst langs de klassieke ijzeren bbq-stellen om zondags te komen picknicken. Daar maakte ik de foto van de blauwe vogel. Maar dan kwamen we midden de wildernis. Het rook er naar wilde marjolein en ander kruid dat ons aan de Provence deed denken, en ineens sprong er een ree uit de struiken. We hebben er later nog twee gezien. Verder liepen er tussendoor joggers en zelfs iemand op rolschaatsen (met kort rokje, hoofdtelefoon en hond ). En een eind verder zaten er heel wat grote roofvogels in de lucht. We weten niet zeker hoe ze heten, het meisje van het info-center denkt dat het buizerds zijn. Maar na vergelijking met andere modellen zouden het ook arendbuizerds kunnen zijn. Het waren in elk geval indrukwekkend grote vogels met een heel specifiek patroon op de onderkant van hun vleugels.
Aan het eind van de voormiddag zijn we terug naar het hotel gegaan en de namiddag hebben we lui aan het zwembad gelegen. We zijn zelfs even in het water geweest.
En s avonds nog te voet naar de overkant van de straat om lekker te gaan eten er zijn slechtere manieren om je verjaardag te vieren.
Morgen vertrekken we naar San Francisco
14-06-2009 om 05:38
geschreven door Maria
13-06-2009
vulkaan of winterwonderland
Het weer ziet er stralend uit als we naar Lassen Volcanic National Park rijden. De zon schijnt maar we zijn op alles voorbereid: paraplu en regenjas mee en een dikkere trui. Om klokslag negen uur staan we aan de ingang van het park, de grote banen zijn open maar je kan niet echt gaan wandelen omdat er nog heel wat sneeuw ligt. We zijn eigenlijk drie weken te vroeg.
De grote elementen van een vulkanisch gebied zijn wel aanwezig: restanten van erupties van de laatste honderd jaar, heel spectaculair. Het is bijna niet te geloven dat in 1915 een zeer grote vulkaan het landschap totaal veranderd heeft. Je ziet de warme dampen uit de grond en de bergflanken komen, het ruikt er naar zwavel en rotte eieren. En de warme modder wordt opgestuwd uit de grond, het lijkt wel een pruttelende, kokende brij. Maar het blijven randverschijnselen, letterlijk dan aan de kant van de weg. Al wat dieper ligt is voorlopig ontoegankelijk.
En toch is het een mooie tocht geworden. Het bovenste deel van het park lag nog helemaal in de sneeuw en dat was zeer mooi. Half juni en je zag kinderen uitgelaten sneeuwballen gooien, er waren mensen die zich helemaal klaar maakten om met sneeuwschoenen en skistokken een tocht naar een hoge berg te maken. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Toen we het park helemaal uitgereden waren heeft herman zich omgedraaid en is nog eens terug gereden, want zo konden we het nog eens bekijken.
Voor het laatste park van deze vakantie mocht het iets meer zijn.
13-06-2009 om 16:54
geschreven door Maria
12-06-2009
moet er nog water zijn
Deze morgen om half negen was de eerste regenvlaag al gepasseerd toen wij naar Californië vertrokken. In de buurt van Klamath Falls zijn de grootste vogelreservaten van Noord-Amerika en dus konden we daar niet zomaar langs rijden. Het is niet te geloven hoeveel verschillende vogels ze daar hebben. Je rijdt met de auto tussen grote vijvers en meren en overal zie en hoor je watervogels. De meest spectaculaire zijn de witte pelikanen maar de zwarte vogel met geel kopje is ook wel indrukwekkend, misschien een nieuw politiek symbool voor Vlaanderen. Hij maakt in elk geval genoeg lawaai. Het schijnt dat er daar ongeveer 250 verschillende soorten te zien zijn, en dan was het broedseizoen al bijna voorbij en de wintervogels waren al een tijd vertrokken. Het was er heel mooi en heel rustig, het leek of wij er helemaal alleen waren. Er was een heel parcours uitgezet en telkens was er een andere plantengroei en dus ook andere vogels. Wij zijn er een paar uur gebleven, de zon scheen en in de verte waren er een paar wolken om de hemel niet zo egaal blauw te houden.
Daarna reden we over de bergen om weer in de brede vallei naar Sacramento te komen, daar staan de oleanders op de middenberm en het klimaat doet wat denken aan de middellandse zee. Maar achter de bergen zaten de regenwolken: vijf minuten ruitenwissers aan en dan weer stralende zon, elk kwartier werd het een graad warmer. En zo reden we nog twee uur. Toen was het 27 graden en we zagen ons hotelletje: heel verzorgd en met een openluchtzwembad. Nog voor we onze valiezen uitgepakt hadden begon het al te regenen, de ene wolk na de andere kwam voorbij en zonnen zat er niet meer in.
s Avonds zijn we te voet gaan eten, gelukkig hadden we de paraplu meegenomen. Want toen we terugkwamen viel het water met bakken uit de hemel, we waren doornat: een echte tropische regenbui, compleet met onweer en donder en bliksem.
Onze kleren hangen te drogen en wij drinken nog een tas koffie.
Morgen waarschijnlijk meer van hetzelfde
12-06-2009 om 06:44
geschreven door Maria
11-06-2009
een vulkaan in de vulkaan
En vandaag regent het
Het was al begonnen nog voor we goed wakker waren en de rest van de dag heeft het gedruppeld, gehageld en af en toe gestortregend. En tussenin waren er grijze wolken en heel soms een stukje blauwe lucht.
We moesten niet ver rijden maar het was De dag om naar Crater Lake te gaan. Het is een heel bijzonder gebied van vulkanische oorsprong. Op meer dan 2000 meter hoogte ligt er een groot meer dat ontstaan is omdat de krater van een vulkaan volgelopen is met water. Daarna, niemand weet wanneer, ergens tussen 11.000 en 100.000 jaar geleden, is er in dat meer opnieuw een vulkaanuitbarsting geweest en dus is er een eilandje opgedoken in het meer. Midden in het eilandje kan je nog de krater zien waarlangs de lava zich een weg gezocht heeft. Het is iets heel speciaals, maar het lijkt helemaal surrealistisch omdat op de berg en rond het meer sneeuw blijft liggen van oktober tot ergens in juli. De toegangsweg langs de noordkant was nog maar enkele dagen open, ze hadden de sneeuw van de weg geblazen en overal zag je nog grote witte vlakken. En je kon maar langs één kant een stukje rond het meer rijden, de rest is afgesloten tot in juli. Het was er ijzig koud, wij waren erop voorzien en hadden trui en jas en lange broek aan maar je zag ook dapperen in korte broek heel vlug uit en in de auto komen. De thermometer stond op vier graden en toen begon het nog te hagelen maar het was zo onbeschrijfelijk mooi.
Ik heb mijn best gedaan om fotos te trekken, als je op de kleine afbeelding klikt wordt ze iets groter maar het pakt toch niet echt goed op papier of op computer.
Voor de rest was het weer zoals naar het schijnt dikwijls in de bergen: heel onvoorspelbaar. Het ene moment kon je ver zien en onmiddellijk daarna verdween alles in de mist. En overal lagen er die bergen sneeuw die enorm afsteken tegen het donkerblauwe van het diepe meer, het is niet echt te beschrijven.
We hebben ons opgewarmd bij een beker koffie, of heet gekleurd water en dan zijn we toch maar verder gereden. Morgen gaan we opnieuw naar Californië, het schijnt dat de temperatuur wat lager zal zijn dan ze daar gewoon zijn. Ik ben eens benieuwd.
11-06-2009 om 06:29
geschreven door Maria
10-06-2009
onderweg op de autostrade
dinsdagavond
we zijn weer terug waar we al eens geweest zijn: in een kleine stadje in Oregon.
Het is niet helemaal hetzelfde als een dag of tien geleden maar het is wel in de buurt van Eugene, waar we met pinksteren waren.
Er is niet zo heel veel te beleven, maar het ligt op de juiste afstand om morgen Crater Lake te bezoeken. We hebben vijf uur gereden, bijna de hele tijd op de autostrade. Ze hebben al dagen voorspeld dat het nu slecht weer zou zijn: de regen komt naar beneden en nu hebben wij toch wel een hotelletje met zwembad zeker. Maar vermits je niet braaf moet zijn om chance te hebben was het heel de dag bewolkt en toen we hier aankwamen was het ineens 20 graden en de zon scheen. Het is dan wel geen weer om in een onverwarmd zwembad te gaan liggen maar een boekje lezen naast het water behoort wel tot de mogelijkheden.
En voor de rest houden we het rustig: valies opruimen en zoeken waar we gaan eten vanavond. Het is telkens een verrassingsmenu want je weet nooit wat ze hier in de aanbieding hebben. Gisteren hebben we heel lekker Mexicaans gegeten, ze noemen het hier jalisco style. Volgens wikipedia is het de naam van een mexicaanse provincie, en het is wat zachter en minder sterk gekruid dan wat wij hier meestal in new mexico en het zuiden gewend zijn.
Nu wordt het nog een keer proberen om een fotootje erbij te plakken en anders zal je tot over een paar weken moeten wachten.
En dan nu een kort vervolg na het eten: we hebben vlakbij een ouderwetse diner gevonden, zo een restaurantje uit de feuilletons met banken uit namaak leder. Er was ook een toog waar vooral mannen op een rij zitten en tegen de dienster al hun miserie vertellen, terwijl de rest van het restaurant publiek speelt. We hebben er zeer lekker gegeten, geen fantasietjes maar een (h)eerlijke steak met een baked potato en verse mais of een gegrilde vis met citroen en een soort zelfgemaakte tartaarsaus. Toen de dienster vroeg of we een dinner roll wilden herkende ik het helemaal, het is jaren geleden dat ik er nog gegeten heb maar ze smaakten nog als vroeger. Enfin, met een tas dikke soep vooraf was het een reis terug in de tijd, prijzen inclusief denk ik. Ik wist niet dat ze nog bestonden.