The travels my heart undertakes --When everything feels like the movies I just want you to know who I am--
Gravity isn't the reason why people fall in love
12-07-2009
Get me outta here right now!
Give me back my heart and soul, give me back my music
you changed your make-up your DNA, i can't recognize, you're a stranger to me
May it be, on an evening star.. a wish that may come true
Een mens kan veel zeggen, doen en denken, beweren en weglopen.. Maar uiteindelijk komen we altijd weer terug bij de essentie. Hetgene wat het meeste telt, datgeen wat ons hart ons vertelt, de gedachten die onze geest besluimeren en bewonen. De meeste kunnen dit echter aan de kant zetten en vergeten, vooruit gaan, andere.. Zij gaan zitten op een zijweg, lopen door, komen terug proberen de hoofdweg opnieuw maar beseffen uiteindelijk dat het niet dat was wat het voordien was. Mijn hart, mijn nostalgisch hart, klopt in een sprookje, eentje waar er enkel goed en kwaad is, zwart of wit, eentje waar elke notie van bemiddelen ontbreekt. Het heeft vele herinneringen opgeslagen, vele mensen gekend en lief gehad, maar uiteindelijk ook moeten loslaten door Tijd, tijd die ervoor zorgde dat die mensen vervreemden. Toch, het gebeurt niet altijd..
Once upon a time..
Ooit was er een naïef ding dat rondfladderde in het groene land dat zich op het einde van de wereld bevond, net achter de plek waar de zon elke avond slapen ging. Ze leefde er goed, ietswat verlegen en had vriendjes om zich heen. Ze had niet echt heftige dromen gehad noch kunnen bedenken dat ze die ooit zou hebben. Leven was gewoon, met prettige momenten en de mindere. Toen ze plots op een avond iemand tegenkwam, iemand die zich langzaamaan nestelde in haar hele wezen. Hij liet haar zweven op wolken, met zn woorden, zn lieve blik en zn tedere omhelzingen. Armen als kettingen waar ze zo graag in verstrengeld geraakte. De mooiste momenten waren zijn werk. And life was sweet.. Maar zoals altijd, en hier ook, kon het mooie liedje niet blijven duren. Seizoenen veranderen, en zij werd bang om alles wat er rond haar verteld werd, bang om de vastegrond van onder haar voeten te verliezen. Langzaamaan verdwenen de wolken tezamen met hem, ze bleef achter, gebroken zonder die veilige lieve paar ogen. Tijd kwam en veegde alles weg.. Zij .. verdween. Maanden gingen voorbij, ze vergat hem moment na moment, wiste herinnering na herinnering en dacht hem uit haar hart verdreven te hebben. Het naïeve fladderding had veel doorstaan die maanden en was veel veranderd en dacht tot de conclusie gekomen te zijn dat hij niets meer was dan iemand die ze gekend heeft. Maar diep vanbinnen protesteerde er iets, hij zat nog steeds doordrongen in haar wezen.. En ze liet het zichzelf toe hem terug te missen, terug die lieve blik te willen zien. Het had lang genoeg geduurd.
Some people can get so deep, they never leave.
Fouten worden vaak overvloedig gemaakt, maar ze zijn er met een geldige reden. Men leert ervan, wordt er een beter mens van en een sterker individu.
Ik heb veel geleerd, ik heb leren scherpe kantjes afvijlen, ik heb leren situaties aanvaarden, eveneens beginnen inzien dat er ook grijze waarden zijn en dat die ook aangenaam kunnen zijn dat extremen nergens nodig voor zijn.
en als je heel hard je best doet, kan je de meeste fouten corrigeren. Ook al krijg je niet meer wat je voordien had, je krijgt iets, en dat is al heel wat!
Mijn grootste fout, was iemand loslaten die ik niet kon loslaten, een fout die ik nooit meer wil maken!
Love, my greatest demon, and my sweetest angel and worth everything.. Beau
what are we doing, we are turning into dust, playing house in the ruins of us..
Like chasing the very last train when it's too late
I try to hold on but it hurts too much
You can't play on broken strings
You can't feel anything that your heart don't want to feel
I can't tell you something that ain't real
--
I can't tell you something that ain't real
Als hoopje mens kom je op deze wereld, naakt, zorgeloos en naïef leer je de wereld kennen. Zintuigen zorgen ervoor dat we de wonders van kleuren en geuren kunnen ontdekken, iets later leren we ook de complexe woordenwereld kennen. Ze stellen ons in staat de pracht die we zien horen en voelen uit te drukken. Ze geven ons sterkte en troost, laten ons lachen, verrijken het leven.
with all it's faults and strengths a fine year, maybe not so much, but it was mine.
How can I start maybe with the first day the year gave?
---
*2008*
I didn't meet you, but I did get to know you I got to love you, take care for you, need you feel you and hold you I heared your words, colliding with mine felt the warmth you gave me, saw the smiles that were mine to receive
Looking back, this year was my sweetest one but also the most venomous
cause for everything you gave, all was took again words became silence, love turned into oblivion warmth disappeared with the heath of summer and a grasping embrace became a distant memory and in the end, you were gone
Hard words were said, the hands of time did what they always do and we let go But, like I allready said, this was my year Mine to cherish, with all the good and the bad
en ook al was woensdag ferme fout-dag kzou 't opnieuw doen, gewoon omdat ik je heel ff trug bij me had zoals vroeger en een foto die alles vat heb een foto die zegt: I'll take care for you, don't worry, I'm here for you, chill boy
it is funny how you think you really know yourself like you would never lose yourself to someone else silly silly me
there was something about you I just can't resist I so want it to be over, but in the end somehow, it always comes back to you Cause everywhere i go, no matter what i do i just can't get you out of my head I want you out of my head
I was never the one silly silly me
Stomme dingen domme dingen, ik doe het allemaal, in de hoop om terug mezelf te vinden, iemand die sterk genoeg is om op zichzelf te staan denken en voelen En iedere keer kom ik tot dezelfde conclusie, 't gaat niet. Jij bent mn grootste zwakte, mn liefste leed, en ik kan geen vaarwel zeggen zelfs na een maand niet zien en nauwelijks horen, blijf je dezelfde voor me Ik mis je als ik je ni zie of hoor Ik lieg mezelf voor dat je een maatje bent, dat ik je werkelijk zo zie, maar 't gaat niet om zo te denken.. Tis raar, echt raar, ik ben zo ni, zo weerloos, zwak but somehow..
Na alles ben je me altijd blijven verdedigen en niet anders gaan bekijken, dezelfde lieve persoon met een oprechte smile ook al was'k per momenten zelf enorm bitchy nu, na grote oogopener, gezien dat't veranderen moet ik heb't recht niet om zo ongelooflijk lastig te doen en je problemen te bezorgen, je verdient da niet, allerminst zelfs so, I'll change stop being ...
You cut me down to size made me realize what i can not see
Buiten is't koud, maar de kleuren zijn toch zo prachtig, ik neem de koude er graag bij, het geeft je een gevoel van geborgenheid eer je terug thuis bent en in de warmte goed ontvangen wordt. Het is tegerlijkertijd een gevoel van weemoedigheid als ... ik weet er het woord niet voor. Herfst, het geeft me gewoon dubieuze gevoelens, het begin van het einde, winter.. Herfst geeft me ook wat tijd om alles om een rijtje te zetten, het is mn denk seizoen, vooral dan oktober, de kleuren zorgen ervoor dat mn hoofd ver weg zit van alle issues die er zijn, zorgen voor klaarheid And let's face it, klaarheid is wat rare kronkels nodig hebben. Gisteren was ook weer zo'n dagje, opgestaan met een van die typische mysterie dromen, dan dagje les (leuke les eigenlijk) en dan naar huis. Op weg naar huis zag'k alle kleuren die er maar bestaan in de wolken, in combinatie met de weemoedigheid van de bomen die lijken dood te gaan, gaf't een soort van rust, alsof alles niet meer bestond en er enkel nog maar't nu was. Dat moment.. eentje uit de duizend eigenlijk complete kalmte Dat moment heb'k 't opgegeven, je losgelaten Aanvaard dat alles zo mooi was, maar dat er nu niets meer is, niets meer zal zijn. Elk heeft zn leven, zn eigen ritme, eigen dromen en verlangens, en die zijn niet verzoenbaar, we're a world apart en dat is maar goed ook, ook al zie ik je dra, 't is anders.. Je bent eerder iets dreamy geworden, gn realiteit meer.. Mn beeld is aangetast, mss is dit écht, mss een evolutie van ... heumm ik weet't al niet. Ik weet wat ik weet, dat is al, het is ni veel, maar het is iets, ik weet dat je altijd in mn hoofd zal blijven dwalen, a beautiful ghost from the past that I've let go, ook al ben je soms zo lief dat vroeger vermengd wordt met het heden, 't is voorbij
We live in a beautiful world yeah we do All that I know is that there's nothing to worry for cause everybody has somebody to lean on
Jij, ik noem je mn 'specialleke', die ene die eigenlijk vanaf dat ene moment altijd in mn hoofd is blijven hangen, my sweetest drug. Sweetest drug, dat was je idd en iedere dag die gevuld was met sweetest drug, was een schitterende dag. Vlinders, zotzalige vlinders, ze werden zo vertrouwd. En iedere dag, was een dag dichter bij vrijdag.. Je werd me dierbaar, zo dierbaar dat ik je nodig had op een onbepaald onbewust niveau. Was dat erg? Nee, want alles liep zo nice. Maandag tot donderdag babbelen, zeveren over vanalles en niets via internetwereld en de vrijdag dansen, en de zaterdag? De zaterdag was alweer verlangen naar de volgende vrijdag.. Weg waren alle problemen, zolang die vrijdag er maar was En toen kwam die ene vrijdag, eerst leek't alsof alles in't water zou vallen, alles viel tegen en ik ging vertrekken.. Uiteindelijk hebben we beslist om toch te gaan dansen en ons nx aan te trekken van de rest, hun probleem! We zijn gaan dansen, dansen dansen en dansen, jij en ik, less than two.. Zoveel schitterde leuke spanning, zoveel blikken.. mn vertrouwen... je had't volledig vanaf dat moment, je hebt 't nog steeds. En toen kwam er een einde aan de avond, je moest naar huis, maar ik wou niet dat je vertrok, ik wou geen afscheid nemen, ik wou dat je me nooit meer los zou laten, dat de avond bleef duren en duren en duren.. We vertrokken arm in arm, one and the same.. Beide wel een beetje aangeschoten, maar 't waren eerlijke momenten. Mmm fantastic moment, a moment to cherish. We fietsten weg, richting ons (toen nog) stamcafé, gingen naar binnen, er was niemand die we kenden .. Dus we gingen terug naar buiten. De foor stond er nog. We gingen zitten op een bankje, 't was koud, dus ik zat dicht bij je, in je armen, je praatte over de grootste zever die er maar bestond en ik luisterde, fantastisch was het, je nam mn handen vast, en keek ernaar, jouw hand in de mijne... er waren geen woorden voor. Je moest naar huis en ik kon het niet langer rekken, je moest door.. nooit eerder heb ik zo het moment van afscheid nemen gehaat. Je blik zei alles, meer dan zoveel woorden, dat moment, die knuffel.. Het zorgde ervoor dat ik je graag ben gaan zien, dat je tot diep vanbinnen een plaatsje veroverd had. Jij en ik meer had ik ni nodig En toen kwamen er anderen bij, Ons, het verdween... Het stierf langzaam, beetje bij beetje, met ieder paar harde woorden Je vergaf het me keer op keer, maar het zorgde ervoor dat er iets gebroken was.
Nu, ik zie je, het doet me pijn te weten dat je van iemand anders houdt, iemand die perfect is en onvoorwaardelijk lief is, het doet me pijn te weten dat ik je verloren heb maar je bent nog altijd mn specialleke, ik laat me vallen en ik wéet dat je me op zult vangen, dankje voor alles Je hebt me laten inzien dat liefde zo mooi kan zijn, dat soms liefde waard is om een sprong te wagen
