Om 4u in de ochtend iedereen paraat voor het vertrek naar de Ballestas eilanden, de Peruaanse Galapagos, zeg maar. Iedereen wil nog wat na dutten tot om half zeven. Eerste sanitaire stop en dan het ontbijt in het busje.
Dit busje is niet te vergelijken met onze comfortabele reisbussen. Nu, het rijdt en een beetje avontuur mag wel. De wegen zijn dikwijls zelfs nog niet geasfalteerd. Peru is ook in ontwikkeling, geen echt ontwikkelingsland maar toch een tweede wereldland. Men moet er hard werken om enkel in de basisbehoeften te kunnen voorzien.
Rond 8u aan de pier. Het is zwaarbewolkt en koud. Dan met ons groepje van acht en nog een andere groep de boot op. Met stevige vaart varen wij uit. De zee is kalm, de wind heel krachtig en koud. Een trui, een fleece, een jekker, een muts, een kap en een zwemvest zijn nodig om ons warm te houden.
Maar wat we te zien krijgen is buitengewoon. Een eerste rotsformatie vol met pelikanen die af- en aanvliegen. Honderden en honderden vogels. Verder zien wij precies hoge duinen, doch niet in zand maar in steengruis. Daar staat een kandelaar in getekend van 70m hoog en 60m breed. De lijnen zijn 1m diep, waarschijnlijk een overblijfsel uit oude culturen uit de tijd voor Christus. Niemand weet precies hoe oud en met welke bedoeling dit gemaakt of ontstaan is.
Wij varen steeds verder tot wij een waw niet kunnen onderdrukken. Enkele heel grote rotsformaties met allemaal vogels. Duizenden en duizenden, ontelbaar. Aalscholvers zijn typisch voor hier en nog vele ander grotere vogels. Op de lager gelegen rotsen liggen de zeeleeuwen te slapen, te vrijen, zich te rekken. Hier en daar gaat er een zeeleeuw het water in om zich te voeden met vis.
Slechts enkele pinguins gezien. Deze humboldtpinguins komen hier, toch dicht bij de evenaar, voor dank zij de koude golfstroom ,de humboldtgolfstroom die van de Zuidpool komt. Deze is ook de oorzaak van de vele bewolking en de mist in deze streken. Dit is werkelijk het mooiste natuurverschijnsel dat wij ooit hebben gezien. Deze eilandengroep is dan ook beschermd gebied, men laat er de natuur zijn gang gaan. Dode of zieke dieren worden niet verwijderd of geholpen.
Daarna tijd voor een koffie en een stuk bananencake gekocht bij een lokale verkoper.
Wij hebben nog wat tijd voor de lunch en rijden naar beschermd natuurgebied op het schiereiland Paracas.
Ondertussen schijnt de zon. En dat voel je, zo dicht bij de evenaar. Deze
woestijn in steen is beschermd omdat men er vele fossiele overblijfselen uit de zee vindt.
Ooit lag dit schiereiland onder de zeespiegel. Men vindt hier overblijfselen uit de prehistorische Paracas cultuur.
Wij wandelen langs de voorziene paden richting zee om de flamingos te zien, maar
de afstand blijft te groot, zelfs voor de cameras met sterkste telelens.
Wij rijden verder tot aan een prachtige baai met heerlijk helder donkerblauw water
omgeven door gekleurde rotsplateaus. Daar heeft onze reisleider een restaurantje
uitgezocht waar vers gevangen vis op het menu staat. Francis houdt zich aan de gekende tong. Ik
probeer chita of rockbaars. Heel lekker.
Terug vertrokken verlaat de chauffeur de zandwegen en lijkt wel de zee in te rijden. Stop. Diedrick wil ons een dode zeeleeuw tonen. Maar achteruit rijden lukt
van geen kanten. Het achterwiel links draait meer en meer het zand in tot ver over de helft.
Iedereen eruit. Francis stelt voor de bagage uit te laden. Maar daar hebben de van overal bijgesprongen Peruanen geen oren naar. Zij gesticuleren, praten en schijnen het allemaal te weten. Duwen, trekken graven, stenen bijhalen, niets helpt. Uiteindelijk ligt er bijna een nieuwe straat achter het bewuste wiel.Zij halen nog meer hulp, waarbij een man met een sterk touw. Onze eigen mannen halen nu toch de bagage eruit. De verwonderde blikken zeggen genoeg: Toch zoveel koffers. De man met het touw verdwijnt maar komt terug met een roestig busje. Die bus zal ons uit onze benarde situatie verlossen, tot een deel van de bus afknapt. Maar die van ons rijdt.
Op weg naar Ica stoppen wij voor nog enkele fotoshoots. Prachtige natuur. Nog wat vroeg
voor het hotel en te laat voor de voorziene activitiet, rijden wij naar een stokerij waar een
plaatselijke likeur gebrouwen wordt. Pisco wordt nog heel ambachtelijk gemaakt. De
druiven worden in manden met stenen geplet, vroeger met de blote voeten. Na de
verplichte proeverij mogen wij ook lokale confituren proeven zoals mango, vijgen, kumquat.
En ijs met pecannoten gemaakt. Terwijl anderen zich laden met flessen drank genieten wij
van een superlekker ijsje.
Onze hoteleigenaar is een Belg, het hotel heet Villa Maridza. Waar heb ik dat nog gehoord?
Gelukkige verjaardag. Al dadelijk word ik verrast door Diedrick, onze reisleider.Gans de groep wordt getrakteerd op een inlandse taart die niet door iedereen werd gesmaakt.
Met
de bus maken wij een verkenningstocht door de stad. Vanuit de wijk Miraflores
bezoeken wij het historische stadsdeel met de statige Plaza San Martin, te druk om uit te stappen, en de gezellig drukke Plaza del Armas.Maar het museum met de geschiedenis van de Inca's komt eerst aan de beurt.De rijke cultuur is zichtbaar in zeer vele gouden juwelen. De keramische voorwerpen evolueren van het pro-Inca tijdperk tot nu. Terug op het plein zijn wij getuige van een zeer traditionele processie ter ere van Santa Rosa, de patroonheilige van het nationaal politiecorps dat in
groot ornaat en massaal aanwezig is. Het plein is omgegeven door de belangrijkste
gebouwen van de stad en het land zoals het presidentieel paleis, de mairie, een
of andere club voor de lokale VIPs, de kathedraal van Lima en ernaast het
aartsbisschoppelijk paleis.
Aan de andere kant van het plein twee privégebouwen met
winkels op de benedenverdieping. Een groot deel is geel geverfd. Dit moet de zonneschijn op de gebouwen voorstellen. Doch de zon schijnt hier nooit. Het plein en de gebouwen zijn netjes en recent mooi
gerestaureerd. Ook de plantsoenen zijn piccobello en
zeer groen. Nochtans regent het nooit in Lima, maar de luchtvochtigheid is zeer
groot. Die wordt veroorzaakt door de immer aanwezige mist ten gevolge van de
koude golfstroom.
Wij gaan verder naar de kerk en het klooster gewijd aan de H.
Franciscus van Assisi. De Mis is bezig, de kerk zit echt bomvol. Er wordt
hardop gebeden en gezongen en geklapt uit volle borst. Hier is de Mis duidelijk
een feest. Wij wagen het toch even naar voor in de kerk te wandelen. Elk bankje,
elk stoeltje is bezet. Vooraan staan zelfs mensen recht en dit voor een gewone
zondagsviering. Daarna bezoeken wij de sacristie en de catacomben waar de
botten en schedels van honderden dode Peruanen de vroegere graven opvullen,
heel geometrisch neergelegd ten behoeve van de toeristen.
Vandaar rijden wij verder met de bus. De minder fraaie wijken van deze miljoenenstad, waar
een derde van alle Peruanen werkt en leeft, krijgen wij nauwelijks te zien. Met ongeveer 10.000.000 zijn ze. Het
grootste deel van de bevolking leeft immers langs de kust. Slechts een goede
3.000.000 mensen leven in de Andes en in de jungle van het Amazonegebied. Na de
lunch wandelen wij vanuit ons hotel in de wijk Miraflores tot aan de kust. Wij passeren het
centrale park of Kennedypark, de tennisclub Terrazas en een veel dieper gelegen
weg. Dit is de originele weg die de Spanjaarden vanaf de oceaan landinwaarts bracht en bewaard werd met de deels originele bestrating. Ook nu nog is deze weg een drukke verkeersas. Wij drinken wat in het gloednieuwe centrum Arcomar.
Morgenvroeg vertrekken wij om 4u in de
morgen naar de Ballestas eilanden, de Peruaanse Galapagos, zeg maar. Namiddag
bezoeken wij het natuurgebied Paracas waar wij roze flamingos hopen te zien.
Welkom op deze blog. Het zal mijn verhaal worden van deze unieke reis van meer dan drie weken in Peru en Bolivia. Ik wil niet jullie gids zijn. Het wordt veeleer een persoonlijke getuigenis. Om de interesse wat aan te scherpen toon ik jullie 2 foto's van de iconische site van Machu Pichu, de stad die zo lang verborgen is gebleven voor de Spaanse bezetters en nog eeuwen daarna.
Voor
dag en dauw vertrekken wij op 29 augustus naar de luchthaven van Zaventem. Om 8u vertrek naar Madrid.
Eens daar geland, op zoek naar het satellietgebouw. Met de trein zijn wij er snel.
Dan tijd voor een snack vooraleer wij de grote trip over de Atlantic aanvatten.
De reis duurt lang. Geen oog dicht gedaan. Twee films gezien, wat gelezen, wat
gegeten en mij geërgerd aan de geluiden van het toilet niet ver achter ons. Na
een vlucht van 11u en 21min en ongeveer 10.000km landen wij in Lima. Om halftien 's avonds lokale
tijd kruipen wij in ons bed. Thuis is het dan halfvijf en zijn wij 24u onderweg
geweest.
