Eenmaal terug in Amerika sprak ik vaak af met Gus. Hij was heel speciaal
voor me geworden, hij had namelijk mijn maagdelijkheid weggenomen. Gus was zijn
eigen bijzondere zelf en ik hield van hem. Wat hij me niet had verteld is dat
zijn kanker was teruggekomen en erger dan eerst. Het verspreidde zo snel door
zijn lichaam dat hij niet lang meer te leven had. Mijn wereld stortte in toen
ik het hoorde en ik probeerde al mijn tijd met hem door te brengen. Eén van de laatste keer dat ik hem zag vroeg hij me wat ik zou
zeggen op zijn begrafenis. Van die vraag kreeg ik een misselijk gevoel. Ik en
Isaac vertelden beiden wat we zouden zeggen en Gus gaf ons een dankbare blik.
Hij zei me dat hij graag zijn eigen begrafenis had bijgewoond, weer kreeg ik
een misselijk gevoel. Dat de pre-begrafenis zo dicht zou vallen bij de echte begrafenis
wist niemand.
Augustus Waters stierf 8 dagen later. Ik werd gebeld door zijn moeder om half vier en wist meteen wat er was
gebeurd. Eerst belde ik Isaac die alles wat leefde bij elkaar vloekte. Verder
kon ik niemand anders bellen, wat eigenlijk nog het trieste van al is.
Het was onverdraaglijk. Elke minuut was erger dan de vorige. Het leven
zonder Gus was anders, ik had het gevoel dat ze mijn herinneringen hadden
afgepakt. Hoe kon ik genieten van een herinnering zonder dat de persoon om het
mee te herinneren er is? Over de jaren heb ik alle soorten pijn gevoeld, maar
deze was de ergste. Het stopte niet. De enige persoon met wie ik wilde praten
over de dood van Gus, was Gus. Hij heeft mijn leven veranderd en ik ben hem zo
dankbaar. Net zoals in het boek 'Een vorstelijke beproeving' stopte zijn
leven in het midden van het verhaal, ons verhaal.
Om het verhaal niet ellelang te maken zal ik doorspoelen naar mijn ontmoeting
me Peter van Houten. Na alle omstandigheden was het me eindelijk gelukt, ik
stond voor het huis van Peter van Houten. Voor de speciale gelegenheid had ik
mijn T-shirt aangedaan met een pijp erop en daaronder ''ceci n'est pas une
pipe''. Mijn moeder verstond de uitspraak niet, maar ik wist zeker dat van
Houten het zou verstaan. We waren nu een deur verwijderd van alle antwoorden
waarvan ik had gedroomd sinds de eerste keer dat ik de onvoltooide bladzijde
las. Toen we aanklopten hoorden we dat er iemand naar de deur schuifelde en
toen hij opendeed zag ik een onverzorgde man. Hij smeet de deur dicht in ons
gezicht, nog voor we iets konden zeggen. De moed zonk me in mijn schoenen, na
alles wat we hadden gedaan om hier te staan waren we compleet ongewenst. Achter
de deur hoorde je van Houten praten met Lidewij (zijn secretaresse). Na een
lange discussie, opent van Houten terug de deur en laat ons binnen. Dat dit
niet de ideale situaties was wist ik ook wel, maar ik ging eindelijk mijn
antwoorden krijgen en dat was het enige dat telde.
Wat ik niet wist is dat van Houten de arrogantste man zou worden die ik
ooit had gekend. Toen ik probeerde mijn vragen te stellen aan hem, onderbrak
hij me constant en gaf onnuttige informatie over dingen die me niet interesseerden
zoals Zweedse hip hop. Gus begon geïrriteerd te raken en stopte met
praten, maar ik was er nog niet klaar mee. 'U hebt het me beloofd', riep ik op
een bepaald moment, ' u ging antwoorden op al mijn vragen'. Van Houten gaf geen
antwoord.Ik bleef hem aankijken tot Gus mijn arm vastpakte en me meetrok naar
buiten. Ik kon mezelf niet meer bedwingen en begon te huilen. Ik had Gus zijn
enige wens gespendeerd aan een ontmoeting met werelds grootste klootzak. Gus nam me gelukkig niets kwalijk en legde de
schuld bij van Houten.
Die ontmoeting was helaas niet het ergste dat er ons was overkomen.
Gus had besloten om mij mee te nemen op een date. Toen hij mij kwam
halen had hij knaloranje tulpen vast. De tulpen waren zo oranje dat ze bijna lelijk overkwamen. Waar we naartoe gingen was een verassing,
spijtig genoeg wou Gus zelf sturen. Met hem in een auto kruipen is potentieel
gevaarlijker dan mijn kanker en dat is nog lief verwoord. Maar ik kan hem niks verwijten, Gus heeft een prostesebeen en kan daardoor niet genoeg macht geven.
Hij had me meegenomen naar een groot park waarin het beeldhouwwerk funky
bones van Joep van Lieshoudt zich bevond. Joep klink heel Nederlands zei ik hem
en op zijn mond kwam een geniepig lachje. Ik ben geen dom meisje, dus wist ik wel dat er iets aan de hand was. Gus had iets achter de hand en gaf voldoende hints dat ik het ook wel half door had. Toen we eindelijk begonnen met picknicken
gaf hij me een droge boterham met kaas ertussen. Het kwam me allemaal
heel duidelijk, Gus zou me meenemen naar Nederland. Ik werd heel enthousiast
vanbinnen, maar besloot om te wachten tot hij erover zou beginnen. De boterham ging moeizaam door mijn keel terwijl ik afwachtend naar Gus aan het kijken was.
Hij zag mij blik en schraapte zijn keel.Hij begon toen aan wat een zeer lange monoloog zou. Omdat ik jullie 30 minuten lezen wil besparen zal ik het samenvatten. Het kwam
erop neer dat kinderen die ernstige kanker hebben een wens krijgen. Ik zelf had
mijn wens verspild aan Disneyland. Ik weet wat je nu denkt: 'Waarom zou
je je wens verspillen aan Disneyland?'. Maar in mijn verdediging, ik kon
toen ieder moment sterven en het was er best wel fijn.
Gus heeft door zijn botkanker een been moeten afstaan en in ruil
daarvoor kreeg hij een wens. Zoals je nu waarschijnlijk al kan voorspellen, heeft hij voorgesteld om zijn wens in te ruilen voor reis naar Amsterdam om zo Van Houten te ontmoeten. Er komt veel kijken bij zo een reis, maar diep vanbinnen wist ik dat deze reis heel speciaal zou worden.
Toen ik de vorige keer bij Augustus was hadden boeken uitgewisseld, ik
gaf hem mijn lievelingsboek: een vorstelijke beproeving. Hij gaf me daarentegen
zijn lievelingsboek: De prijs van de dageraad. Ik had hem beloofd te bellen
zodra ik het boek uit had gelezen. Ik ben een aardig goede lezer en het boek
was dan ook meteen uit, dus belde ik hem na enkele dagen. Het was een kort
telefoongesprek, want hij was nog niet klaar met zijn boek.
Toen hij dan eindelijk mijn lievelingsboek had uitgelezen belde hij me
terug. Gus vond het niet kunnen dat het boek geen einde had, maar dat vind ik
juist zo goed aan het boek. Het geeft een eerlijk beeld over de dood, je sterft
midden in je leven, midden in een zin. Maar ik zal eerlijk zijn, ik vraag
me al jaren af hoe de auteur het boek zou laten eindigen. De auteur ontmoeten
en mijn vragen kunnen stellen zou een droom zijn die eindelijk uitkomt, maar
hij is zowat verdwenen van de wereld nadat zijn boek uitkwam. Dus een adres had
niemand en al mijn brieven die ik stuurde via fanmail werden nooit beantwoord.Mijn vragen hadden dus nooit de kans om beantwoord te worden tot Gus me
vertelde dat hij het e-mailadres van de secretaresse van de auteur wist te
bemachtigen. En zo gaf hij me 1 van de mooiste geschenken ooit.
Ik stuurde een goed geformuleerde mail naar Van Houten ( de auteur) en na
enkele dagen lang wachten kreeg ik een antwoord van hem. Hij zei me dat hij de
antwoorden op al mijn vragen uitsluitend persoonlijk kan vertellen, omdat ik
anders een vervolg zou kunnen publiceren op het boek. Hij nodigde me ook uit om
hem om langs te komen als ik ooit eens in Amsterdam ben. ''Ik moet er
naartoe'', zei ik meteen, maar mijn moeder zei me meteen dat we daarvoor niet
de middelen hebben. Ik moest toegeven, dat het idee zelf al onnozel was
geweest.
Mijn moeder heeft besloten dat ik depressief ben, ze denkt dat omdat ik altijd mijn tijd doorbreng in bed en nooit naar buiten ga. Ook is depressief worden een bijwerking van mijn kanker, maar dat is niet juist. Depressief worden is een bijwerking van doodgaan.
Ik ben graag thuis omdat ik dan niemand ontmoet. Je zal dit waarschijnlijk zeer associaal vinden, maar laat het me uitleggen. Ik ga dood, dat staat vast. Waarom zou ik dan anderen meetrekken in het verdriet van de dood? Juist ja, ik ben een granaat en ik kan ieder moment ontploffen. Het allerliefste raak ik zo weinig mensen mogelijk.
Ik ben verplicht om naar een praatgroep gegaan, het zijn allemaal jongeren die ziektes hebben. Ik ben geen voorstander van al dat gedoe, gelukkig is Isaac er ook nog. Isaac is een magere jongen met een lang gezicht. Hij heeft een of andere bizarre oogkanker.
Zoals ik al zei is een praatgroep niet echt mijn ding, daarom probeerde ik er die woensdag dan ook onderuit te komen. Geluk bij ongeluk heeft mijn moeder me verplicht te gaan en leerde ik daar Augustus Waters kennen.
Hij is 17 jaar en had botkanker waarvan hij nu genezen is. Hij is zeer intrigerend, bij de eerste blik was er al een klik.
Toen we eindelijk buiten kwamen praatte hij met me, hij vroeg me ofdat ik een film wou gaan kijken bij hem thuis. Toen ik twijfelde om te antwoorden stak hij een sigaret in zijn mond. Aangezien ik zelf amper kan ademenen en dat heel klote vind, werd ik boos dat hij rookte. Dan zei hij: '' Het is een metafoor, je stopt het ding dat je dood kan maken gewoon tussen je tanden maar je geeft het niet de macht om je te doden''. Hij laat zijn leven leiden door metaforen. Op dat moment had ik door dat Augusuts Waters niet zoals de anderen is. Ik accepteerde zijn uitnodiging en kroop naast hem in de auto.
Zijn huis is 2 verdiepingen hoog en in koloniale bouwstijl. Hun hele huis was versierd met spreuken. De maat van de liefde is liefde zonder maat stond er zo op een kussen geborduurd. Augustus legde uit dat zijn ouders het aanmoedigingen noemen en dat ze die over het hele huis verspreid hebben. Zijn ouders waren ook thuis en zijn moeder vroeg of ik bleef eten. En zo heb ik Augustus Waters leren kennen.