Mijn god, na al die jaren dromen, werd het eindelijk werkelijkheid: een baan in de campus ! Hiervan droomde ik al sinds ik nog een kind was. Nu werd dit werkelijkheid

dankzij Annie. Ik weet niet hoe ik haar ooit zal kunnen bedanken. Misschien door haar eens uit te nodigen in haarlievelingsrestaurant. Of misschien zal ik toch voor de klassieker gaan,

'shoppen'. Maar ik heb nog tijd om daarover na te denken. Toen ik voor het eerst in de campus binnenkwam, leek het er wel de hemel. Alle wanden waren van glas,

de hal was zo lang als een winkelstraat en de vloeren waren zo proper dat ik er mijn eigen spiegelbeeld in zag. Maar ik stond al snel weer met mij beide voeten op de grond toen iemand mijn naam riep.

Ik was zo geschrokken. Mijn hart ging zo snel tekeer dat ik mijn hartslag hoorde tot in mijn hoofd. het meisje dat mijn naam had geroepen , was Renata.

Zij was mijngids voor een rondleiding in het gebouw. Daar had Annie natuurlijk voor gezorgd. Ik keek er naar uit om straks Annie te kunnen zien.

Dan zou ik haar vastpakken en  1000 maal 'dank u' zeggen. Na deze eerst dag, ging ik met kriebels in de buik naar huis.

Ik kan niet wachten tot de volgende dag.

Groetjes,

Mae