Vandaag was het echt winterweer. Een ijzige wind sneed door mijn winterjas die ik (gelukkig maar) voor de eerste keer heb gedragen.. De zee was wild en er stonden witte schuimkoppen op de zwarte golven. De bergen in de verte droegen op hun toppen een laagje sneeuw. Overal hingen donkere wolken en zelfs van loslopende honden of katten had ik nu geen last, waarschijnlijk zaten ze ergens weggedoken op hun verborgen schuilplaatsen, beschutting zoekend voor de koude.
Dit moet dus één van de naargeestige dagen zijn waarvan er hier gemiddeld zon 35 per jaar voorkomen. Dit weer maakt depressief, het dorp lijkt uitgestorven en de schaarse voorbijgangers lopen gekleed als eskimos. De bomen die aan het botten zijn en de japanse kerselaars die al een paar weken in bloei staan, laten hun takken neerhangen, alsof ze niet kunnen geloven dat de winter gekomen is.
Het is vreemd. Jaren heb ik hetzelfde weer helaas veel te dikwijls gekend in ons landje. Hier ben ik dat niet gewend. Sevim sakkert en ik durf niet neer te schrijven op hoeveel graden onze airco staat. Binnen is het bijna een oven.
Maar tegelijk heeft het wel iets, een ontketende natuur. Deze nacht luisterde ik naar de wind en keek naar de schaduwen in de tuin. Buiten brandt er altijd licht in de gemeenschappelijke ruimten van de site. Het had iets spookachtigs, mystieks bijna of om het met de woorden van Jaap Kruithof te zeggen religieus. Kruithof die gisteren is overleden..
Ik moest terugdenken aan Jaap Kruithof, hij was een van mijn professoren toen ik in Gent zat. Jaap Kruithof, Leo Apostel, Rudolf Böehm en later in Brussel Marcel Liebman, Leopold Flam en Ernest Mandel, ze hebben allen voor een stuk mijn denken beïnvloed. Naar hun cursussen of oefeningen ging ik, de andere proffen liet ik links liggen.
Als de elementen van de natuur losbarsten, dan trek ik me graag terug in mezelf, dan sta ik stil bij de wereld, de mensen en mezelf. Dan denk ik over mijn verleden, zowel de leuke als trieste dingen, over alles wat me gemaakt heeft tot wat ik nu ben. En zeker in deze omgeving waar de grote natuurfilosofen hun eerste materialistische filosofie uitwerkten, werkt dit nog eens dubbel zo goed.
Dan herinner ik me steeds de woorden van Heraclitos, de duistere filosoof, pantha rei, alles is voortdurend in verandering, alles is maar niets blijft.
Wat vandaag gebeurt in de wereld is daar een bewijs van.
Reinhard Marx (geen familie van), voormalig bisschop van Trier (toevallig de geboorteplaats van Karl Marx), nu aartsbisschop van München en Freising voert met zijn boek over Marx al negen weken de bestsellerlijsten in Duitsland aan. Hoewel hij de revolutionaire oplossingen van Marx niet steunt, stelt hij toch pertinente vragen. Zo vraagt hij zich af of Marx dan toch geen gelijk had met zijn kritiek op het kapitalistische systeem. Hij schrijft:Het kapitalistische systeem overleefde dan wel de negentiende eeuw, maar is het niet mogelijk dat het een episode is in de geschiedenis die op een bepaald moment zal eindigen omdat het kapitalisme tenonder zal gaan aan zijn eigen tegenstellingen?
De financiële markten staan als bedelaars te kloppen bij de vermaledijde staat. De economie ligt op apegapen. Alle fabeltjes en leugens !!! uit het verleden hebben een eind gemaakt aan onze zo geprezen vrije markten. En dit is nog maar het begin hoor !!!
Niemand zelfs de donkerblauwe liberalen spreken nog over deregulering en verdere privatisering. Zelfs republikeinen spreken zich nu openlijk uit over nationalisering van de banken, zelfs de voormalige voorzitter van de nationale bank van de VS.
Professor Paul De Grauwe (ooit met Van Vuchelen) de grootste voorstander in den beginne van privatiseringen zegt nu openlijk dat nationaliseren een goede zaak is. Hij voorspelt zelfs dat onze staatsschuld hoger zal worden dan het historische percentage van 137%.
Wie zal dat betalen?
Gisteren zag ik in Pauw en Witteman mensen pleitten om extra gelden te krijgen voor de voedselbank. Steeds meer mensen komen niet meer rond, ook niet uit de middenklasse. De aanwezige minister, mevrouw Albayrak (van Turkse afkomst en na Wouter Bos de rijzende ster binnen de Nederlandse PVDA) betreurde dit. Maar er was geen geld.
Toch raar miljarden euros komen op enkele dagen op tafel om de banken te redden voor een voedselbank is er geen geld!!!
Begrijpe wie begrijpen kan. Het zegt veel over zowel onze politici als over het kapitalistische systeem.
Volgens het weerbericht is er hier ook winter op komst. Vandaag was het weliswaar overtrokken maar niet echt koud. Zelfs op dagen zoals deze komt de zon erdoor en dan is het goed. We zien wel wat het wordt.
Hierboven een eerste reeks fotootjes van onze living. De grote zetels zijn uittrekbaar tot een één- en tweepersoonsbed. Voor de verwarming hebben we een invertor-airco die in de winter warme en in de zomer koude lucht blaast. Het is een energie-arm toestel zodat het verbruik heel goedkoop is (een halve euro voor 24 uur). Dit geldt eigenlijk voor al onze toestellen.
Dit weekend waren we in Izmir. De eerste avond logeerden we bij Sebahat en we gingen eten in een restaurant van de universiteit, gelegen in Bornova. Het was een gerestaureerd Grieks huis en heel sjiek. Maar wat vooral speciaal was, waren de menus. Ik at een stoofpotje van lamsvlees, Sevim en Sebahat een sla met daarin gegrilde kip met sesam. Maar hoewel dat lekker was, de desserts overtroffen alles wat ik tot nu toe heb gegeten. We bestelden drie desserts. Het eerste was een puree van groene nootjes, niet te zoet maar overheerlijk. Het andere dessert was tiramisu met ijs, op een bedje van geraspte wortels. Een heel aparte smaak, je proeft geen wortels maar een nieuwe smaak. Tenslotte, gebakken ijskreem. De ijskreem zit in een heel fijn omhulsel en wordt maximum vijf seconden in gloeiend hete olie gebakken. Op de laatste twee desserts was een frambozensaus gegoten!!! Alcohol was niet verkrijgbaar dus we dronken ayran en cola. Rekening voor drie personen: 15 euro. Volgende keer want dit vraagt om meer voeg ik fotootjes toe van de desserts.
Zaterdag waren we uitgenodigd om bij Ali en Hayal te komen eten. Ik had vis verwacht maar het was çi köfte. Als mijn dochters dit lezen zullen zij lachen want dat is nu één van de dingen die ik niet graag eet. Çi köfte heeft als hoofdingrediënten bulgur (soort rijst), rauw (!!!) gehakt en knoflook. Het gehakt bevat echter niets van vetten, enkel puur vlees. Dat wordt gemengd, gekneed, telkens opnieuw. Er wordt knoflook aan toegevoegd, salsa en diverse kruiden. Door het kneden verbrandt het gehakt en na een half uur kneden en mixen wordt het op rolletjes gedaan. Je eet çi köfte in slablaadjes en natuurlijk zijn er ook mezzes en diverse groenten. In het begin moest ik eventjes mijn weerzin overwinnen, maar stilaan begon ik het lekker te vinden.Het smaakte zelfs niet meer naar gehakt. In de toekomst zal ik het zeker nog eten.
Tien jaar geleden (15 februari 1999) werd Abdullah Ocalan, de leider van de PKK, gevangengenomen, veroordeeld en overgebracht naar het eiland Imranli waar hij de enige gevangene is.
Voor vele Turken is hij een terroristische kindermoordenaar die best zou opgehangen worden, maar voor vele Koerden is hij een symbool. In verschillende steden met overwegend Koerdische bevolking braken rellen uit. Betogen was verboden, hoewel verschillende Koerdische burgemeesters deelnamen aan deze betogingen. In sommige steden waren de winkels gesloten en werden barricades opgericht.
Eén ding is overduidelijk. Het probleem met de Koerden is verre van opgelost. TRT6 een officiële staatszender die op 1 januari van start ging zendt uit in het Koerdisch maar heeft tegelijk ook voor het eerst censuur toegepast. Een Koerdische zanger (Ozan Yusuf) die drie opnames maakte voor TRT6 kreeg te horen dat liedjes waar het woord Amed (Koerdische naam voor Diyarbakır) en Berfin in voorkwam niet zouden worden uitgezonden. Daarop trok hij zijn medewerking terug en stelde dat TRT6 gebruikt wordt voor assimilatie van de Koerden.
Vandaag verscheen in de krant het bericht dat een zeventigjarige man voor het gerecht moet komen. Zes maanden geleden, bij de begrafenis van een PKK-militant, scandeerden driehonderd aanwezigen het woord Ocalan. De man klapte in zijn handen. Hiervoor kan hij veroordeeld worden tot 5 jaar gevangenis wegens steun aan een terroristische organisatie!!!
Op 15 februari kwamen ook de vakbonden bijeen in Istanbul. Afhankelijk van de berichtgeving waren er 40 tot 50.000 deelnemers. Hoewel Turkije de economische crisis blijft ontkennen, groeit het aantal werklozen met de dag. De vakbonden eisten dat niet de werknemers moeten betalen voor de crisis!!! Uiteindelijk zullen zij, net als wij, de rekening gepresenteerd krijgen.
Tenslotte nog een woordje over de scheepswerven, waarvan de meeste gevestigd zijn in Tuzla (İstanbul). Vorige week viel weer een dode (op 10 jaar tijd 117 doden door arbeidsongevallen). De man in kwestie moest komen werken op een zondag (hoewel zondag niet voorkwam in zijn arbeidsrooster). Waarschijnlijk had hij geen verzekering. Toen de minister van transport hierover geïnterpelleerd werd zei hij (geparafraseerd): ik werk op zondag, U toch ook, het is crisis, laat ons daarover nu niet gaan zeveren.
Een parlementslid van de MHP (fascistische partij) die vroeger zelf een scheepswerf had gaf toe dat de veiligheidsinspectie niet terdege werkte, maar, zo voegde hij eraan toe, die veiligheidsinspecteurs lopen maar rond en verrichten geen productief werk. Trouwens, de scheepsbouw zit in crisis, de regering moet ter hulp schieten.
Mijn repliek (neem het voor wat die waard is): Zolang het leven van een werknemer ondergeschikt is aan het maken van winst, zolang blijft een woord als democratie een huichelachtig gegeven.
Als ik de statistieken van mijn blog bekijk dan zie ik dat er tot nu toe gemiddeld dagelijks een zestal personen deze blog bekijken. Uit het aantal pageviews zie ik dat de artikels goed gelezen worden. Een kleine tweeduizend mensen hebben tot nu toe deze blog bezocht waarvan het grootste deel uit België (meer dan 80%) gevolgd door Turkije en Nederland.
Er zijn echter weinig beoordelingen van de artikels. En uiteindelijk vind ik het ook belangrijk te weten of jullie de artikels goed of slecht vinden. Als jullie een artikel hebben gelezen, geef dan een beoordelingscijfer (onderaan het artikel). Voor jullie is het een muisklik, voor mij belangrijk om weten.
En wil je reageren, stuur dan een mailtje of zet iets in het gastenboek.
Nu de verbouwingswerken bijna afgerond zijn, wil ik proberen mijn blog aantrekkelijker te maken. Wie suggesties heeft laat het maar weten.
Tot binnenkort, intussen veel leesgenot toegewenst.
Onlangs kwam de leider van de CHP-oppositie in beeld toen hij speldjes van de CHP opstak bij nieuwe leden. Niets speciaals kan je zeggen, maar een aantal nieuwe leden waren gehuld in de çarşaf. Wel een beetje raar voor een partij die bezwaar indiende bij het grondwettelijk hof toen de regering toelating wou geven tot het dragen van een hoofddoek aan de universiteiten een beslissing die trouwens door datzelfde hof is vernietigd.
Nu blijkt dat de aanbrenger van deze nieuwe leden geen verkiesbare plaats krijgt worden diezelfde speldjes terug ingeleverd.
Maar om kiezers af te snoepen is niets te gek. De CHP-lijsttrekker van Kocaeli beloofde bij wijze van spreken op iedere straathoek koranscholen op te richten.
Misschien kan men het circus eens stoppen en zich bezig houden met de echte problemen van de bevolking.
Oef, weer is een fase van de werken voorbij. Dit keer was het bedoeling de living en traphal te laten schilderen, maar uiteindelijk is alles opnieuw geschilderd. Onvoorzien was dat één van de muren ook moest onderkapt worden omdat er vocht was. En toen we bezig waren hebben we gelijk ook overal nieuwe stopcontacten en schakelaars laten plaatsen.
Op ons overdekt terras laten we ook bijkomende metselwerken uitvoeren, alvorens dit terras volledig af te sluiten met ramen, maar dat zal althans geen hinder meer geven binnenin.
Ik heb al veel stielmannen aan het werk gezien maar Ramazan werkt heel precies en kent zijn job perfect. Gisteren vroegen we hem hoeveel we moesten betalen. Hij wou geen prijs geven. We zijn immers buren, dus hoef je mij niet zoveel te betalen. Normaal vraagt hij 60TL per dag (ongeveer 30 euro) maar hij werkt gemiddeld negen tot tien uur per dag. Iedere Turkse Lira is dan ook dubbel en dik verdiend. Wij betalen meer omdat we zo tevreden zijn en dan nog is het spotgoedkoop.
Ik ben altijd benieuwd naar onze werkers. Ramazan is afkomstig uit Diyarbakir, waar hij opgroeide met zijn tien broers en zussen. Op zijn twaalfde (!!!) ging hij met een van zijn broers werken in Mersin. Later belandde hij in Izmir. Hij werkte voor een baas die beloofde hem een grond en huis te kopen. Iedere week kreeg hij ongeveer 30 TL om op de markt inkopen te doen. Verder werd hij niet betaald. Toen hij trouwde en zijn vrouw beviel bleek dat er gedurende zes jaar geen afdrachten voor sociale zekerheid waren betaald. Behoudens die dertig TL was hij ook nooit betaald. Hoewel zijn baas had beloofd de ziekenhuisfaktuur te betalen (naar aanleiding van de bevalling van zijn vrouw) gebeurde dit niet. Ramazan kreeg een boete en moest 1,500 TL (750 euro) betalen. Toen nam hij ontslag en begon op zichzelf. Op twee jaar kocht hij bouwgrond en bouwde zijn eigen huis.
Ramazan is Koerd. Maar in Diyarbakir is geen werk, enkel armoede en miserie. Hij is bang om over politiek te praten. Als hij hoort dat ik al verschillende keren in Diyarbakir ben geweest is hij verbaasd. Hij wil weten hoe ik Diyarbakir heb ervaren. Ik spreek over het leger, de massale politieaanwezigheid, de twee kerken die ik er heb bezocht. Eén van de kerken beschikt over een stuk van het kruis waaraan Jezus werd vastgenageld.
En de kinderen? Ramazan heeft gelijk. Diyarbakir wemelt van de kinderen. Overal zie je ze, in massa, kinderen die zakdoekjes verkopen, helaas is dit dikwijls het inkomen waarvan een ganse familie moet leven !!!
Diyarbakır, het vroegere Amida, voor de Koerden Amed, de hoofdstad van hun niet bestaande Koerdistan. Toen ik de eerste keer Diyarbakır bezocht was dit met een Koerdische chauffeur uit Sanliurfa. De man was rechts, zong de ganse dag liederen van Ibrahim Tatlises en noemde mij Mister Jacques. Maar toen wij Diyarbakir naderden zei hij: Dit is Amed, misschien op een dag de hoofdstad van ons Koerdistan. Zulke woorden uitspreken zijn voldoende om jaren de gevangenis in te gaan. Een (rechts-nationalistische) advocaat stelde dat je iemand die een staatsgreep uitwerkt niet mag opsluiten. Dit is vrijheid van meningsuiting. Diyarbakir Amed noemen is echter gevaarlijk. Je brengt er de eenheid van het land mee in gevaar en dus ga je sowiezo de gevangenis in.
Ik ben absoluut gekant tegen nationalisme maar door een overdreven Turks nationalisme heeft men een Koerdisch nationalisme gekweekt. Als het onmogelijk is om op een democratische manier je rechten te verwerven (door om de haverklap Koerdische dagbladen of partijen te verbieden) dan drijf je gewoon mensen naar de PKK. En de PKK is een stalinistische organisatie die meedogenloos is, tegen elke vorm van interne oppositie. Het is zeker niet de romantische guerrilla die velen zich voorstellen.
Maar de PKK schakel je niet uit met militair geweld. Jaren heeft men de taktiek van de verschroeide aarde toegepast door Koerden uit hun dorpen te verdrijven (tussen de één tot drie miljoen), door (nu nog) meer dan 60.000 dorpswachten te betalen, theoretisch om te vechten tegen de PKK maar in de praktijk om dikwijls op onrechtmatige manier gronden in beslag te nemen en de eigen bevolking te terroriseren. Maar het Koerdische gebied blijft arm, er wordt niet geïnvesteerd. In Diyarbakir is 70% van de bevolking werkloos. Er worden geen middelen toegekend aan de gemeenten toch niet in verhouding met hun noden. Tegelijk blijft de Koerdische taal verboden. Ach ja, je mag het nu al spreken, maar niet schrijven want de letters Q, W en X (die deel uitmaken van het Koerdische alfabet) blijven nog steeds verboden.
De PKK wordt aanzien als een terroristische beweging, ook door de VS en de EU. Het kan niet ontkend worden dat de PKK zware fouten heeft gemaakt. Tegelijk zijn er de vermisten en we spreken hier over duizenden volgens de meest voorzichtige schattingen. Ordediensten, paramilitaire organisaties en officieel niet bestaande organisaties, zijn hieraan schuldig. Maar zij blijven (tot nu toe) buiten spel. Ook dat is terreur. Wie de PKK een terroristische organisatie noemt moet ook durven spreken over de staatsterreur. Want wie een bevolking gijzelt is schuldig, begaat terrorisme !!!
Twee maten en twee gewichten. De Koerden weten er van mee te spreken. Maar Ramazan zwijgt. Misschien droomt hij, zoals mijn Koerdische chauffeur, ervan dat op een dag de Koerden gelijke rechten hebben en dat Amed hun hoofdstad is. Maar dromen zijn bedrog! Helaas voor Ramazan, helaas voor de Koerden en ook, helaas voor de Turken.
Neen, ik wil het niet hebben over de echte Sinterklaas (die trouwens afkomstig is uit Demre aan de Middelandse Zee, dichtbij Antalya), die geschenken uitdeelt aan kinderen, maar over de Sinterklaaspolitiek.
Dat er armoede is in Turkije, schrijnende armoede zelfs, daar is elkeen het over eens. Dat men die armoede gebruikt of liever misbruikt - om stemmen te winnen, is bedenkelijk!!!
Met de hete adem van de verkiezingen in de nek, zijn alle middelen goed om aan stemmen te raken. En het gaat hier niet over een volkskermis of om de woorden van wijlen Paul Van Den Boeynants te gebruiken wat pensen met compot, het gaat over wasmachines.
Eén van de armste gebieden is Tunceli, overwegend bevolkt door Alevitische Koerden. Dit is een gebied waar de DTP (Koerdische partij) zeer sterk staat en waar de regerende AK-partij nauwelijks aan de bak komt. Maar nu komt Tunceli in het nieuws. Kamions komen aangereden, gevuld met honderden wasmachines die aan de straatarme bevolking worden uitgedeeld. Het is een initiatief van de regering. Het ironische is dat er ook wasmachines geleverd worden aan mensen waar geen geasfalteerde straten liggen en die zelfs geen aansluiting hebben op stromend water.
Maar dat is dan wel weer iets voor na de verkiezingen.
