Marc Papanikitas in het No Shortcut Scott running team.
02-01-2018
Eindejaars corrida in Leuven
2017 is voorbij, over en out, gedaan, finito, slush, the end! Een jaaroverzicht maken doen we allang niet meer want het ene overzicht is nog niet gemaakt of het andere dringt zich alweer op. De tijd vliegt snel, nietwaar....
Ik word er 51 dit jaar. Onvoorstelbaar, éénenvijftig! ik kan zelfs niet meer zeggen dat ik in de helft van mijn leven zit, neen, ik zit er al over. Toch wil ik heel even stil staan bij de afgelopen jaren. Het is twee jaar na mijn operatie aan mijn hiel. Het eerste jaar heb ik uitgetrokken om gewoon weer te kunnen lopen. September 2015 nam ik afscheid van "topsport" en de lange afstand. Lopen zou alleen nog maar plezant moeten zijn, zonder afzien, zonder druk, zonder pijn. 2016 werd dus een jaar van gewoon bezig zijn, herbronnen, nadenken over hoe mijn verdere loopontwikkeling er zou uitzien. Eind 2016 was het duidelijk. Nooit meer lange afstanden, maximaal een halve marathon. Weer back-to-basic trainen. Dat betekent veldlopen, korte wegwedstrijden, intervallen op de piste. In mei 2017 nam ik op mijn 50e afscheid van mijn werk in Studio Sport. Dat gaf me de ruimte om weer volop te trainen en wedstrijden te lopen. In juli was het dan zover, de echte trainingen zouden weer aanvatten. We waren verhuisd naar onze tijdelijke woning in Borgerhout en verbleven 2 maanden aan de kust. Daar ben ik er ingevlogen. 2 keer per week op de piste en de rest duurlopen en tempolopen. De eerste 3 weken ging dat fantastisch, ik maakte er mooie filmpjes voor Scott en de piste tijden waren veel belovend. Daarna ging het bergaf. Blijkbaar vergeten dat ik geen 25 meer was en het lichaam na enkele weken niet meer recupereerde van de snelheden die ik ontwikkelde. Het was trouwens heel lang geleden dat ik op zo'n manier had getraind. Ik deed als ultraloper nog wel vrij veel interval op de piste, maar niet extreem kort en snel. De volgende maanden werden dus vooral aftasten wat ik lichamelijk aankon en welke trainingen het meeste en beste effect gaven op mijn resultaten. En zo liep ik na meer dan 10 jaar mijn eerste veldloop weer. Ik sloot me opnieuw aan bij Den Bell in het handelsverbond. Terug spikes aan, terug draaien en keren tussen bomen, door velden en weiden ploegen. De tweede cross won ik al. De derde werd ik 3e. Tussendoor kreeg ik nieuws van Dries van Scott dat onze "contracten" verlengd werden wat nog meer motivatie gaf. Eddy, mijn vriend en vaste trainingsmaat sloot zich aan bij mijn club AVKA en nu trainen we samen één keer in de week interval. Ondertussen zijn we naar onze nieuwe woonst verhuisd. Twee verhuizen op amper 6 maanden kruipt in de kleren. Het betekent ook dat trainen er dan niet inzit.
Op 31 december sloot ik het jaar af met de kerstcorrida in Leuven. Een wedstrijd waar vorig jaar Scott mee tussen zat. Dries had graag dat we die meeliepen en voor iets hoort iets. Vorig jaar werd ik 44e in 44'03" op de 12km. Dit jaar ging Eddy en Hanne mee. Eddy en ik bekampen veel wedstrijden tegen elkaar. Meestal hangen we in elkaars buurt. Dus het wordt een erezaak om voor hem te zijn. Dat was in Leuven het geval. Ik werd er deze keer 35e en liep een tijd van 43'38". Maar het kostte me veel meer moeite dan vorig jaar.
Ik heb dit jaar 15 wedstrijden gelopen met wisselend succes. Soms podium algemeen, meestal podium in mijn categorie. Maar wat ik vooral in 2017 heb geleerd is dat ik met mijn lijf niet meer zo maar kan doen wat ik graag wil. Dat ik iets meer tijd moet nemen om te recupereren van zware trainingen en wedstrijden. Ik heb er alleszins weer goesting in dus men weze gewaarschuwd in 2018!
"God, wat heb ik er gisteren een lap op gegeven" zei mevrouw waterschildpad tegen de salamander terwijl ze samen genoten van het zonnetje aan de kant van het water.
"Zo, zei de salamander. Vertel....je maakt me nieuwsgierig."
"Ik ben helemaal van hier naar de andere kant van het water gezwommen. Het eerste gedeelte ging vlot, maar bij de terugweg moest ik fameus tegen de stroming in zwemmen. Maar goed, dat is perfect voor mijn lijn. De laatste weken voel ik mijn schild wat spannen. Ik ben een paar gram bijgekomen. Ik kreeg last van schuurplekken onder mijn oksels. Daarom heb ik me voorgenomen om om de twee dagen over en weer te zwemmen, eerst met de stroming mee en dan tegen de stroming in."
De salamander loenste even opzij, kuchte en zei: "mag ik je er attent opmaken dat je hier zwemt in stilstaand water. We wonen in een vijver, veel stroming ga je hier niet vinden. Straffer nog, hier is helemaal geen stroming."
Mevrouw schildpad draaide haar kop weg, trok haar poten en staart in haar schild en omhulde zich in een stilzwijgen.
De salamander begreep dat hij een gevoelige snaar had beroert, wilde het nog goed maken maar besefte dat dit niet het moment zou zijn. Hij zwom dan maar weg.
Geplaagd door wroeging riep de salamander weken later al zijn vrienden bij elkaar. Ze zaten allemaal samen in het halfrond; de bever, de muskusrat, de veldmuis, de libelle en nog een heleboel ander ongedierte. De salamander startte zijn betoog: "vrienden, ik heb iets stoms gedaan...."en hij vertelde wat hem overkomen is. "Ik maak me grote zorgen" zei hij. "Mevrouw schildpad is nog maar een schim van zichzelf. Ik denk dat ze wel 150 gram vermagerd is. Ze eet niet meer, ze beweegt niet meer......we moeten echt iets gaan doen." Het werd stil, iedereen zat zijn of haar hersenen te pijnigen. "Ik weet het zei de bever......ze wilde een stroming, dan krijgt ze een stroming. Ik knaag hier en daar wel een boom door, maak een dam zodat we een watervalletje krijgen en dito stroom." "Dat is een goed idee" zei de salamander, "maar hoe krijgen we haar weer in beweging?" "Laat dat maar aan mij over" zei de libelle. "Naar mij luistert ze wel."
De bijeenkomst zat er op. Iedereen schoot in actie. Bomen werden geveld, stenen aangezeuld en in een mum van tijd ontstond er een stroming waar de Niagara watervallen een puntje konden aan zuigen.
En zo kwam het dat op een dag iedereen aan de kant zat te supporteren voor mevrouw schildpad die richting de dam en de stroom zwom. Als een volleerd zwemmer maakte ze een draai toen ze aan de dam kwam om vervolgens terug te zwemmen. Helaas, de stroming was zo sterk en ze was zo verzwakt dat ze onder water werd gezogen. Stomverbaasd en in volledige stilte gehuld zat iedereen te wachten op het moment dat mevrouw schildpad weer aan het wateroppervlak zou verschijnen. Helaas, wachten duurt lang. Men heeft haar nooit meer teruggevonden, ondanks verwoede zoekpogingen.
Je kan beter een paar gram te zwaar zijn dan tegen de stroming in te zwemmen.
We zitten eindelijk aan de kust. Al 20 jaar onze vertrouwde stek. We proberen er in het jaar zoveel als mogelijk naar toe te trekken. Een appartementje van een oud koppel uit Edegem, die alleen nog maar verhuren aan hun vaste klanten....wij dus. Dit jaar is uitzonderlijk. We huren het appartement voor twee maanden en niet de gebruikelijke drie weken in augustus. De vrienden weten het al, maar zij die af en toe verzeild raken op deze blog nog niet........ons huis is verkocht! We staan op straat....................of toch niet? Vorige jaar hebben we een nieuwbouwappartement gekocht op achthonderd meter van waar we oorspronkelijk woonden. Dat is nog niet af. De geplande oplevering is oktober 2017.
Ons huis was verkocht en we hadden nog geen overbruggingsverblijfplaats.....dus legden we de zee vast voor twee maanden. Eind juni moesten we uit ons huis. Tussen het vastleggen van de kust en het verlaten van ons huis vonden we een huis in Borgerhout dat we voor 6 maanden konden huren. Dus nu wonen we deeltijds aan de kust en deeltijds in Borgerhout. Wat een luxe! Alleen...we zijn 6 juni en het hagelt bollen zo groot als knikkers....Ik hoop dat mijn Scotts hagelbestendig zijn!
Scott, Scott, Scott,.....ik kan er maar niet genoeg van krijgen. We zijn ondertussen april 2017. Twee jaar geleden gingen Scott en ik een engagement aan, eigenlijk maar voor een jaartje. Dries, van Scott, kwam tot de conclusie dat we er best nog een jaartje bijdoen. Geweldig voor mij. Alhoewel....ik kan opnieuw beginnen opbouwen met de kledij. In November 2016 werden de wagens van het Scott team opengebroken en werden al onze bezittingen gestolen. Dat was ergens ter hoogte van Bergamo in Italië. Balen was dat want ik had 90% van mijn Scott gerief bij. We waren daar voor de Valtellina Wine trail. Een trail halve marathon met 1000 hoogtemeters. Dries heeft later nog wel een tegemoetkoming gedaan. We konden nog wat Scott materiaal bestellen aan een zeer voordelige prijs. Vandaag kregen we alweer een deel van onze nieuwe kledij en schoenen. Gedver, het voelt alsof Sinterklaas is geweest.
Binnen enkele weken word ik 50, binnen enkele weken zit mijn carrière bij Studio Sport erop. Na 20 jaar werken voor Gert en Dirk is het stilaan tijd om te stoppen en iets meer vrije tijd te nemen. Uiteindelijk werk ik de laatste 5 jaar 7 op 7. Het is paasvakantie. Ze stond in het teken van onze verhuis. In november trekken we ons nieuw appartement in. Maar tussendoor moeten we nog even in een huis in Borgerhout overbruggen. Deze week moest ik van Birgit al mijn loopkledij verzamelen en selecteren wat meegaat en wat we gaan wegdoen. Man, man ,man, wat was dat een moeilijke beslissing. Ik ben bijna gans mijn loopcarrière gesponsord geweest. Footlocker (als enigste in Europa)- Lotto (idem dito)- Adidas (16 jaar) en nu Scott. Birgit noemde me de Imelda Marcos van de loopkledij. Massa's kledij lag daar. Aan elke tenue kleeft wel een herinnering of verhaal........Maar goed dus, nieuw Scott gerief. Ik ben er weer helemaal wild van.............
Het is grote liefde tussen Genk en Marc Papanikitas. Buiten de eerste editie en de voorgaande aan deze heb ik daar altijd gelopen. De marathon! Zeven keer werd ik er winnaar. De slechts winnende tijd was 2h38' en een paardenscheet, de best winnende tijd was 2h29' en alweer diezelfde paardenscheet. Ik ben er één keer tweede geworden, heb er twee keer opgegeven vanwege een blessure. Dus...ik mag gerust zeggen dat ik er kind aan huis ben. Op die pittige omloop liep ik twee keer onder de 2h30'. Eén keer gewoon lekker solo, de andere keer in een verbluffende sprint die meer dan een kilometer duurde tegen de Wit-Rus Dmitri Bula. Vorig jaar stond ik aan de kant. Met het startpistool in de hand. Het was een paar weken na mijn operatie, en er werd mij gevraagd om deze olijke bende op gang te schieten. Het was toen fijn om daar te zijn. Ik kon toch niet lopen en ze gaven me er werk. Dit jaar stond ik er weer. In een iets "emotionelere" bui.
Ik kon wel lopen, maar helaas is de marathonperiode voorbij. Ik heb even een traan weggeplinkt toen ik de marathonlopers zag vertrekken. De tijd dat ik als favoriet aan de start stond, vol zelfvertrouwen, een beetje hautain misschien, is voorbij. Ik heb me beperkt tot de halve marathon en dit was jaren geleden dat ik dat nog gelopen had. Met alleen maar wat duurloopjes in de benen-ik geef wel toe dat ik de afgelopen twee maanden aan een gemiddelde van 95km zit- is zo'n halve marathon best hevig. Temeer omdat me gevraagd werd om ook nog even mijn eigen race op gang te schieten. Een beetje kolder in Genk kan nooit kwaad, en voor zulke zaken ben ik altijd te vinden. Ik stond daar dus in wedstrijdkledij, een pistool in de hand. Na het schot, direct het pistool op de grond en inpikken in de race.
Na 1h19'40" liep ik als achtste de eindmeet over. Daar kan ik best vrede mee nemen, als bijna 50 jarige.
Morgen -5 februari-loop ik de halve van Cadzand. Ik begin er stilaan weer goesting in te krijgen.....
Einde 2016. Joepie! 22 december 2015 werd ik geopereerd. Het heeft tot juli 2016 geduurd vooraleer ik weer serieus kon en wou lopen. In de eerste 28 weken van dit jaar liep ik amper 800km, iets wat ik vroeger op zes weken deed. In de andere 24 weken liep ik 2000km. Helaas zijn het allemaal duurloopjes. Heel af en toe probeer ik wat snelheid te trainen, maar dat straft het gestel momenteel nog direct af. De bilspier, hamstring, periformis, slijmbeurs, gluteus maximus, (lijkt wel op een Romeinse veldheer), tuber ischiaticus, ik weet niet hoe ze het nog willen benoemen, doet nog steeds pijn. Ondertussen zijn er al 27 beurten kiné aan te pas gekomen en zijn we aan de volgende 9 bezig. Maar goed, ik kan lopen, dat is al beter dan in het begin van dit jaar.
Al dat geneuzel in de marge houdt me niet tegen om regelmatig een wedstrijdje mee te pikken. Het begon met de zware coalminers trail in Genk (4e plaats in 1h46') . Waar ik vorig jaar de 33km liep onder zeer hete omstandigheden, koos ik nu veilig voor de 22km. Het zal ook rond die afstanden zijn dat ik nog maar ga lopen. Deze trail stond een beetje in functie van de Scott offroad race in Roosdaal 26,5km (september) (9e plaats in 1h57'). En die stond dan weer in functie van de Valtellina wine trail van Scott in Italïe-Sondrio 21km (November) (104e plaats in 2h01'). Tussenin liep ik nog een aflossing halve marathon in Heist o/d Berg met mijn vriend Eric Caluwaerts (ploeg 3e plaats, 10,5km in 41'), Den Bollekesloop 10km in Antwerpen (14e in 36'23"), de Park-Spoor-Noord- loop 15km (3e in 56'), en als laatste de Kerst-corrida in Leuven gesponsord door Scott 12km (41e in 44' - + 2000 deelnemers, iedereen voor mij was jonger).
De Valtellina Wine trail was heel zwaar. Heel de dag gietende regen, het parkours was vrij zwaar met 1000m klimmen en dalen, single tracks, stenen, door wijnkelders lopen etc....Helaas ben ik niet gemaakt voor zulke wedstrijden. Te stijf, te veel schrik en geen ballen aan mijn lijf. Daar werden ook vlak voor we naar de luchthaven reden, bij een tussenstop om iets te gaan eten, onze wagens leeggeroofd. 12 mensen, al hun materiaal kwijt. Ikzelf ben 95% van mijn Scott materiaal kwijtgeraakt, mijn tomtom horloge, mijn gewone en zonnebril, agenda, etc....
Het was een beetje het jaar van de ontnuchtering. Ouder worden heeft zo zijn invloed op het presteren, iets wat ik 20 jaar geleden niet wilde geloven. Nu loop ik een twaalf kilometer tegen 3'40"/km en ben ik kapot. In een nog niet zo'n ver verleden liep ik marathons aan 3'32"/km.
We wensen altijd de anderen dingen toe in een nieuw-jaar. Ik ga mezelf bij deze een wens toebedelen: Gewoon terug pijnloos lopen, kunnen intervallen en wedstrijden lopen op mijn niveau rekening houdend met het getal 50 dat in mei 2017 achter mijn naam komt te staan. En voor u...hetzelfde?
De Oscar uitreiking der loopschoenen is net gepasseerd en Scott won de hoofdprijs in de categorie trail schoenen. Fantastisch toch, of niet?
Het winnende type heet Supetrac RC en hij ziet er geweldig uit. De specialiteiten van deze schoen zijn: de ergonomisch gevormde tong, verstevigde voorkant aan de tenen, mediale "slot" om je voet extra te steunen in het midden en rond de voet, het extra dempend EVA materiaal en de radiaal gezette blown rubber, of tractie. Dat maakt dat er sowieso geen slijk blijft tussen hangen, maar dat je ook bij draaien en keren in bochten, bergop en bergaf maximale tractie krijgt. 360° rond tractie dus.
Scott bestaat iets meer dan 10 jaar, ze zijn een kleine, doch niet te onderschatte speler in de reguliere loopwereld, maar in het trailen zijn ze ongeëvenaard. Knappe en functionele schoenen waarin elk detail is gemaakt met het oogpunt functioneel te zijn. Geen gepruts, gewoon trailschoenen die maximaal belast kunnen worden. Ik denk dat ik zo gauw de blessures uit het lijf zijn, overschakel naar het traillopen, zeker na het het zien van het volgende filmpje van Scott. Tik op de foto en je krijgt een inspirerend filmpje te zien. Zo eentje waarvan de kwijl uit je mond loopt en je de goesting krijgt om onmiddellijk een vliegtuig op te stappen en uit te stappen in het eerste beste onherbergzame gebied en de ziel uit je lijf te lopen. Soit, gewoon op het fotootje tikken en genieten. Veel plezier!
"In onzen tijd....." en " ....de jeugd van tegenwoordig" of "....gaat daarmee naar den oorlog".....het zijn zo van die onliners die oude mannen als ik regelmatig gebruiken. Meestal borrelen ze op als ik weer iets zie wat mijn petje te boven gaat. Dan denk ik bij mezelf: "ligt dat nu aan mij of wat...?" Het gaat gewoon niet goed met onze maatschappij, dat moeten we niet onder stoelen of banken steken. Sla de krant open, zet de radio op (en dan niet op Q-music) en je leest of hoort welke ellende er elke dag te beleven valt, zowel in binnen als buitenland.
Neem nu het EK voetbal. 77.000 politiemensen, 12.000 beveiligingsmensen en dit om een paar overbetaalde vedetten tegen een bal te laten stampen. Het kost handenvol geld. Het wordt in stand gehouden door een massa randdebielen die rondlopen in T-shirts van een voetbalploeg met daarop van die ronkende namen a la Messi of Ronaldo. Op de weg zie ik deze periode Seats rijden met vlaggetjes en spiegels getooid in onze driekleur. Achter het stuur zit dan een testosteron boy met zijn pet achterstevoren stoer te wezen. In Bangladesh is er een kind dat aan een zeldzame ziekte lijdt waardoor hij langzaam aan versteend. Er is een behandeling voor. Ze kost geld. De ouders kunnen het niet betalen. De medische sector kijkt de andere kant op. Geen geld, geen behandeling. Gratis een kind helpen bestaat niet. Als Messi morgen de nagel van zijnen grote teen gescheurd heeft wordt hij in een privé jet overgevlogen van de huisarts naar een ziekenhuis waar de beste teennagel chirurg van de wereld verblijft. Het kind blijft ondertussen verstenen.
Een bende straalbezopen Russen ramt een bende straalbezopen Engelsen in elkaar voor, tijdens en na de EK match Rusland-Engeland. Ze betalen een fortuin aan vliegtuigtickets, inkomtickets, drank...het kind blijft nog steeds verstenen. De testosteron boy met zijn omgedraaide klak ligt er niet wakker van. Hij rijdt met één hand aan het stuur in zijn Seat, zijn hoofd op en neer bewegend op het ritme van elektronisch lawaai, wat ze muziek noemen op Q-music.
Ik loop met mijn makkers in het park. Het is warm, we lopen, praten, lachen, discussiëren. We passeren een allochtoon gezin. Een fijn beeld. de kleine jongen rijdt op zo'n rode tractor. U kent dat wel, zo'n rood ding met een bakje achteraan. Er mankeert iets aan de tractor. Ik kijk nog eens goed. Waar zijn de trappers? De kleine gaat toch vooruit. Op de plaats van de trappers zit een batterij. Is dit nu vooruitgang? Of gaan we met z'n allen achteruit? En dan maar zeveren over obesitas en de slechte conditie van onze jongeren.
In onzen tijd moesten wij dat ding zelf trappen, de jeugd van tegenwoordig is zo lui als een pad.
"Laat me even duidelijk zijn" zei Hansje tegen Grietje. "Ik ga met jou niet naar het bos en daarmee basta!"
"Please, please...please,pleaseplease........"smeekte Grietje. "Neen!" Volhardde Hans, "geen sprake van. Ik heb te veel last. Trouwens, dat gedoe met die kiezelstenen en daarna met dat brood wil ik niet meer. Eén keer prutsen vind ik genoeg." "Maar ik heb zoveel goesting in peperkoek", probeerde Grietje Hans te overtuigen. "Je kan niet geloven hoe lekker die peperkoek van de oude wijf daar in het bos was. En daarbij, ik moet eten voor twee, nu Gunther de boswachter zijn ding gedaan heeft." "Genoeg!" riep Hans. "Je bent hormonaal gestoord nu je zwanger bent en je hebt van die rare "goestingeskes" waar ik niet wil aan toegeven. Zie je me lopen, nog steeds mank. Jij begrijpt maar niet wat dat aangericht heeft in mijn lijf, daar zo dagen in die oven zitten in dat kot. Peperkoek of niet, ge krijgt me daar niet meer naar toe. Gisteren zei de dokter nog dat ik lijd aan het piriformis syndroom. Te lang op mijn hurken gezeten in een te krappe ruimte bij hoge temperaturen. Ik kan nog amper op een stoel zitten. Trainen op mijn Scott schoenen lukt met moeite. Autorijden is een hel en dan durf jij vragen of ik even terug langs dat oude wijf wil passeren omdat madam met haar bol buikske goesting heeft in wat peperkoek. No Way José!"
En toen kwamen, zoals steeds, de tranen. Eerst het snikken, daarna de waterlanders, de fonteinen en als laatste de watervallen.
Hans zou geen man zijn als hij niet toegaf, en iets later struinden ze door het woud. Grietje voorop, Hans er achter, mankend, vloekend en biddend tot de woudgeesten. Dat daar maar geen gevolgen van komen, dacht hij bij zichzelf.
Het einde van dit "sprookje" was relatief gemakkelijk in te schatten: Het oude wijf was het beu dat men steeds aan haar huis kwam knabbelen. Ze contacteerde de ombudsman. Er werden gasboetes uitgeschreven. Grietje beviel van "ne" kleine met een baard, nochtans ontkende Gunther het vaderschap. En Hans....die doet nu enkele keren per week zijn Scott schoenen aan om naar de kinesist te wandelen in de hoop dat hij nu eindelijk eens een periode pijnvrij door de bossen kan crossen.
Ik hol een beetje achter de feiten aan, maar twee weken geleden was ik samen met de andere Scott-no-shortcuts -runners uitgenodigd op een weekendje schoenen en fietsen testen in het Nederlandse Zeist, zo'n 140 km van Mortsel.
Het opzet was eerst en vooral nog eens gezellig samen zijn, maar ook de nieuwe Scott collectie te testen. Ook de bike afdeling was er en we kregen de gelegenheid om de MTB's van Scott af te beulen op het prachtige domein. Voor mij hoefde dat niet echt, want ik had mijn eigen Scott fiets meegebracht voor het geval ik niet kon lopen. Het was ondertussen alweer drie weken geleden dat ik mijn Scotties nog eens had aangetrokken om te lopen. De hamstringblessure waarmee ik kampte weerhield me daarvan Ik was wel in behandeling en vooral mijn rug werd onder handen genomen wat het euvel zou van daar uit komen. We waren gelogeerd in een -ik weet niet hoeveel sterrenhotel- onder de naam Woudschoten en tegen de avond waren de meeste atleten gearriveerd en waren er al andere weer vertrokken omdat ze de dag erna aan het BK veldlopen meededen.
Het werden dus mijn eerste loopjes na drie weken van complete looponthouding. Met Kim en Barbara, twee Nederlandse dames, zette ik de eerste looppassen in een prachtig natuurgebied tussen schapen en ander natuurschoon. Op zaterdag liepen we een kleine dertien kilometer, op zondag liep ik alleen met Barbara een vijftiental kilometer. Kim was alweer vertrokken voor een ander evenement. Straffe dames zijn het want ze trailen. Niet zo maar wat lopen in bossen, maar wel vrij internationaal. Kim trekt binnenkort alweer naar Madeira voor een trail van 115km. Samen met Vincent, waarmee ik de kamer deelde. Hij deed mee aan de befaamde Marathon Des Sable, en ik weet het niet van hemzelf (want hij is de bescheidenheid zelve), maar uit tweede hand vernam ik dat hij een etappe zou gewonnen hebben. Hij eindigde bij de 30 eerste. En wat te denken van Dennis? Hij is in training voor de marathon van Rotterdam binnen een week of vier. Zijn doel is onder de 2h20' lopen en op termijn ziet hij zichzelf de limiet lopen voor Rio. Jullie begrijpen het al, ik zat hier niet met platte kazen op weekend. Ook Pieter Heemeryck was nog even over en weer gekomen. Hij is momenteel de belofte in de triatlon, jong, knap, getalenteerd en onbevangen. Met mijn bijna 49 jaar iets om jaloers op te zijn.
"Onzen" Dries (Busselot) van Scott heeft dat weer schitterend georganiseerd.
Ik heb boeiende mensen leren kennen, ben weer opnieuw beginnen lopen, toffe gesprekken gehad en mooie natuur gezien. Hartelijk dank daarvoor Scott!
We zitten eindelijk aan de kust. Al 20 jaar onze vertrouwde stek. We proberen er in het jaar zoveel als mogelijk naar toe te trekken. Een appartementje van een oud koppel uit Edegem, die alleen nog maar verhuren aan hun vaste klanten....wij dus. Dit jaar is uitzonderlijk. We huren het appartement voor twee maanden en niet de gebruikelijke drie weken in augustus. De vrienden weten het al, maar zij die af en toe verzeild raken op deze blog nog niet........ons huis is verkocht! We staan op straat....................of toch niet? Vorige jaar hebben we een nieuwbouwappartement gekocht op achthonderd meter van waar we oorspronkelijk woonden. Dat is nog niet af. De geplande oplevering is oktober 2017.
Ik hol een beetje achter de feiten aan, maar twee weken geleden was ik samen met de andere Scott-no-shortcuts -runners uitgenodigd op een weekendje schoenen en fietsen testen in het Nederlandse Zeist, zo'n 140 km van Mortsel.
