Nieuw jaar, nieuwe energie en nieuwe start. Belofte maakt schuld herinner dat ik nog eens een stukje geschreven heb net voor Kerstmis ivm de inzamelactie om mijn Keniaanse familie een leuke kerst te geven. Dus hier zijn we terug
Laten we het niet teveel hebben over vorig jaar maar toch wil ik mijn shop-ervaring jullie niet onthouden. Ik had met hun afgesproken op vrijdag 21/12/2012, ik had de dag ervoor ook al vrij genomen om nog een laatste keer golf te gaan spelen maar vrijdag was het de dag Het kriebelde wel om ook nog golf te gaan spelen maar ik besloot toch om mijn dag met de familie te spenderen.
s Morgens nog effe gechecked of mijn lief vrouwtje op het vliegtuig zat en dat er niet teveel vertraging was, dit was allemaal ok dus het winkelavontuur kon beginnen.
Ik ben hun thuis gaan oppikken en ik moet zeggen dat het er echt proper was, en ze hadden het zeker niet voor mij gedaan want ze wisten niet dat ik naar binnen zou komen. Het bed dat we eerder gekocht hadden stond mooi op zijn plaats en alles zag er keurig uit. Onmiddellijk als ik binnenkwam vloog de kleine Faith rond mijn nek en ze heeft me niet meer losgelaten, hoe kindervreugde een mens toch kan opbeuren.
Deze keer hadden besloten om naar de supermarkt in de buurt te gaan, naar het centrum rijden op een vrijdag zou teveel tijd vragen omwille van het verkeer. Zo gezegd zo gedaan, aangekomen op de parking, auto netjes geparkeerd en dan waar is de ingang nu? Alle verdiepen van het gebouw gedaan om tenslotte erbij uit te komen dat we vlak bij de ingang stonden.
Karretje (eigenlijk zeg maar kar) genomen en dan alle rijtjes doen. Ze hadden zich goed voorbereid en een lijstje gemaakt maar soms ging er toch iets meer in het karretje dan op het lijstje stond maar bij wie gebeurd dat nu niet ?? Maar toch zag ik opeens dingen waarvan ik niet goed verstond wat ze ermee zouden doen, ik als bestuurder van de winkelkar kon ze niet allemaal in het oog houden dus wat gebeurde er, die kleine deugniet begon ook pakjes en zakjes in te laden (meestal felgekleurde), nu was ze net groot genoeg, vorig jaar was ze nog te klein.
Zoals je kan zien op bijgevoegde fotos een goede kar vol. Praktisch als ik ben, begon ik al te denken hoe we dit allemaal bij hun binnen moesten krijgen maar ja eerst alles in de auto laden.
Ondertussen was het al middag geworden en de magen begonnen stevig te rammelen. Gelukkiglijk konden we in het gebouw eten en of het een feest was: frisdrank, chips & kuku (euh sorry frietjes en kip), vis, ketchup, een echt eetfestijn. Allemaal glunderende gezichten.
Na het middagmaal terug naar huis Diegene die al in Kibera geweest zijn weten dat je niet met de auto tot aan de deur kan rijden zoals bij ons dus auto op straat geparkeerd en alle winkelwaar beginnen binnen dragen. Gevaarlijk? Nee want ik had een paar briefjes van 100 KES klaar voor de gasten die daar zaten en die zorgden er dan wel voor dat er geen gekken of zatte pipos in de buurt kwamen.
Oef, alles was binnen. Na nog wat knuffels en wensen uitgedeeld te hebben, ik terug op weg want ik moest ook nog eten gaan maken voor mijne gast die s avonds arriveerde.
Terug in Lavington, had ik eerst nog wat werk te doen, net op het randje een laatste contract binnengehaald, vakantie met Leen stond voor de deur dus mijn dag kon niet meer stuk. Rond drie uur een SMS van Leen, verschrikt kijk ik op mijn iPhone en inderdaad een SMS om te zeggen dat ze terug in Brussel is want dat er defect was aan het vliegtuig.
Snel gebeld om te vragen wat er nu juist aan de hand was en proberen het vrouwtje te troosten dat het allemaal wel in orde gaat komen. (maar zelf toch ook in lichte paniek, ja al ben ik Mr. Cool himself ), omdat we s zondags naar Zanzibar zouden vliegen voor onze vakantie)
Enige tijd later een update, de vlucht zou pas zaterdag vertrekken dus ze moest een nachtje in de Sheraton blijven. (er zijn er die toch altijd geluk hebben he, heb nog nooit in de Sheraton mogen slapen )
Wel vanaf dan heb ik de rest van de namiddag rondgelopen als een kieke zonder kop. s Avonds om 20u heb ik dan maar beslist om zaterdag morgen toch maar golf te gaan spelen, wat zou ik de rest van de dag anders doen. Vind nu maar eens een open plaatske zo laat Enkele golf klubs gebeld, alles volzet enkel Windsor was nog mogelijk maar dan wel om 7u s morgens.
Pfff das wel vroeg dacht ik, eerst nog overlegd met mijn coach en voor haar was het ok op voorwaarde dat ik haar kwam oppikken. Dat betekende dat ik dus om 5u15 opgestaan ben om om 6u15 Salome op te pikken in Limuru en dan naar Windsor te rijden. Ik moet wel zeggen, het was een hemelse morgen, rustig, vogeltjes die fluiten maar godverd mijn golfspel was echt niks waard. Hoe zou dat nu komen? Zat ik met mijn gedachte ergens anders, waarschijnlijk (nee zeker) wel.
Duizenden nee miljoenen keren heb ik op mijn iPhone gekeken, geen nieuws was goed nieuws, de vlucht was op tijd vertrokken, als alles maar goed afloopt deze keer Niet te vroeg naar de luchthaven vertrokken, het regende pijpestelen, een goed begin van de vakantie.
Gelukkig had ik nog een plaatske op de parking (wat daar niet evident is), een koffieke gaan kopen en dan wachten. Effe was er nog paniek omdat ik een gemiste oproep van Leen had maar volgens mijn berekeningen moest ze toen al in Bujumbura zijn. Ok, wat er ook van is, ze moest wel ergens in de Afrikaanse lucht hangen.
Ik was toch niet gerust op de plaats waar ik geparkeerd stond, dus nog effe gaan kijken en aan het madammeke dat de stoep aan het schoonvegen was, gevraagd of ik daar mocht staan, ze wist het zelf niet maar ze vroeg het aan twee mannen die volgens mij zelf fout geparkeerd stonden met hun bus en die zeiden dat het ok was Ik zal ze maar geloven zeker. Uit dankbaarheid heb ik mijn hete koffie aan dat madammeke gegeven en volgens mij met alle zegens die ik gekregen heb van haar, moet ik de eerste 10j niet meer naar de kerk gaan. Een mens kan toch gelukkig zijn met kleine dingen maar iemand zien glimlachen om een koffie, doet je toch echt smelten
Hoera daar was ze dan met bagage, een dag later dan gepland maar nu kon de vakantie echt beginnen, t zou nog effe druk worden want ik moest nog inpakken en om 6u zondagmorgens kwam Peter ons ophalen. Het was een zeer kort nachtje maar we zouden wel bijslapen op het strand de dagen nadien.
s Morgens terug naar het vliegveld, inchecken ging vlot maar de immigratie passeren was een hel, een file van hier tot in Tokio, kon er nu niks vlot gaan deze dagen. We gaan onze vlucht toch niet missen zeker. Uiteindelijk zaten we in het vliegtuig, Zanzibar here we come!!!
Bij het landen zag het er niet fraai uit, regen, regen en nog eens regen Mooie start, we moesten zelfs met de bus van het vliegtuig naar het gebouw. Visa gekocht en dan de bagage oppikken. Effe wachten, wachten, wachten totdat ik hoorde dat de bagage niet meegekomen was. (niet van ons alleen maar van 75% van de passagiers) Mr Cool himself bleef koelbloedig en na enkele telefoontjes gedaan te hebben was er assistentie van het hotel die de papieren voor verloren bagage mee kwam invullen en die er voor ging zorgen dat de bagage later wel geleverd zou worden. s Anderendaags was ze er, de bagage he.
Over het verblijf in Zanzibar ga ik niet veel vertellen, het was gewoon zalig genieten met zijn tweetjes. Leen en ik weten wel waar we het over hebben.
Na Zanzibar is Leen nog een paar daagjes in Nairobi gebleven en ondertussen heb ik er al een weekje werken opzitten. Voor we het weten zal het snel opnieuw Kerstmis en Nieuwjaar zijn.
Voor de rest wens ik jullie allemaal het allerbeste voor 2013 toe. Laat 2012 voor wat het is en kijk vooruit. The future is bright.
Toch wil ik in het bijzonder enkele mensen bedanken: Jos & Lief, Karel & May, Fons & Simonne, Willy & Elvira en een onbekende schenker. Dankzij jullie hebben Mama Linda, Linda, Faith en Boyie een onvergetelijke Kerst gehad. Jullie hebben allemaal de groeten en natuurlijk the blessings van hun.
En ik heb met Leen al een paar valiezen meegegeven zodat wanneer ik in België ben de verzamelde kinderkledij mee kan terug brengen naar Kenya. Bedankt Moe, Va, Karine & Tom!!!
Voila het eerste artikel van 2013 is een feit. Volgende keer meer en dan zal ik het hebben over de presidentsverkiezingen in maart.
Jullie zullen waarschijnlijk wel afvragen hoe het komt dat mijn blog is stilgevallen. Wel, om iets in gang te houden heb je brandstof nodig en om welgekende redenen had ik de laatste maanden alle brandstof nodig voor mezelf en was er niet genoeg reserve meer om verder te schrijven. Stilaan begin ik er terug aan schrijven te denken want het is niet omdat jullie niets meer lezen over mij dat hier niks meer gebeurd.
Kenya is en blijft toch een boeiend land en met de presidentsverkiezingen in het vooruitzicht (maart 2013) zal het nog spannend worden, letterlijk en figuurlijk.
De Kenianen hopen dat er nu een president komt die hun land vooruit zal helpen, de corruptie zal onderdrukken en de mensen een beter leven zal geven.
Maar maart 2013 is nog ver weg, alhoewel de tijd snel gaat, en de feestdagen (kerstmis/nieuwjaar) komen alsmaar dichterbij. Traditie getrouw is dit de tijd van cadeautjes, feestjes en lekker eten.
Maar niet iedereen heeft de middelen heeft om dit gebeuren te vieren zoals wij het kunnen.
Zo is er ook mijn keniaanse "familie", ze stellen het goed, de zoon doet het goed op school (in januari gaat hij naar Form 3, dan nog Form 4 en dan is hij klaar om naar college te gaan om een job te leren. Keigoed he?!) en hun leven gaat gewoon door.
Net als vorig jaar wil ik hun nu ook een speciale kerst geven door een dagje met hen te gaan shoppen en ervoor te zorgen dat ze toch enkele nieuwe kleren, schoenen en genoeg en goed eten hebben voor de kerstperiode.
Sommige onder jullie hebben het geluk gehad hun persoonlijk te ontmoeten en hebben kunnen zien met hoe weinig ze moeten leven maar toch gastvrij, vriendelijk en altijd een lach op hun gezicht hebben.
Jullie kunnen me helpen met nog een grotere lach op hun gezicht te toveren binnen enkele weken.
Ik doe het niet graag omdat ik niet wil bedelen maar als jullie je 'budget' voor de komende kerstperiode opmaken,en je hebt nog een beetje overschot, denk ook eens aan mama Linda, Faith, Linda en Boyie
Goederen opsturen naar hier is moeilijk en heeft weinig zin, daarentegen een financiële steun is meer dan welkom.
Ik zorg er dan wel voor dat het hier goed besteed wordt aan kledij, voedsel en nieuw inschrijfgeld voor de school van Boyie.
Hoe dit praktisch te regelen? Wel je kan best contact nemen met Leen en afspreken met haar: envelopje in de brievenbus, overschrijving, effe langskomen, ....
Ik en nog meer de familie zijn jullie op voorhand zeer dankbaar!!!
En ik beloof plechtig dat als een bepaald bedrag bereikt wordt (dat ik in gedachte heb maar niet verklap ) ik terug de blog ga aanvullen en foto's met jullie zal delen.
In bijlage alvast een foto van de familie (genomen tijdens de vorige kerstshopping in december 2011)
Jaja, ik leef nog.... De laatste weken niet veel tijd/zin gehad om aan het schrijven te gaan, de inspiratie was er niet. Eigenlijk was ik niet in de mood ... De hele re-organisatie in de firma begint zich nu door te zetten en wekelijks zie je collega's vertrekken. Voor mij loopt alles nog naar wens, nog enkele weekjes wachten en dan meer nieuws.
Na een heel hete zomer is het regenseizoen eindelijk aangebroken maar ... dit heeft nu tot gevolg dat dagelijks de straten onderlopen, de putten in de weg nog groter worden en het verkeer een grote ramp is. Ik heb enkele foto'kes geplaatst, dan zien jullie een keer hoe het er hier aan toe is als het regenten waar ik elke dag doormoet. Een ander gevolg is dat meer en meer auto's stilvallen en also de chaos nog groter wordt ...Nog enkele weekjes volhouden en dan is het over en dan enkele weken droog en koude ...
Hopelijk is het in België beter weer volgende week. Yep, ik kom nog eens een weekje af, vooral om te feesten. De golf-score gaat ook op en af, na enkele slechte weken minder goede score begint het nu terug beter te gaan, gelukkig maar. Had bijna mijn golf-set verkocht. Maar ja, hoe dikwijls heb ik vroeger niet mijn koersfiets willen verkopen als ik eens een slechte rit gereden had of niet kon volgen in een Ardennenrit?! En ik heb alles nog ...
Terwijl ik dit aan het schrijven ben, staat mijn stoofvlees rustig te pruttelen. De rode kool die ik voorzien had om te eten vandaag is bij het koken groen uitgeslagen ... Vertrouw het zaakje niet dus zal het iets anders worden vrees ik. Toch raar dat sommige dingen anders uitdraaien dan bij ons of zou het komen dat het hier allemaal natuurlijk is en in Europa vol met chemisch spul zit? Ik zal af en toe maar eens gaan roeren of mijn stoofvlees is ook naar de knoppen ... en dan zit ik zonder eten. Ik kan nog altijd in het belgisch frituurke gaan eten maar in de Black Diamond is de Duvel ook al twee weken op dus ook geen reden om er naar toe te gaan ...
Onlangs lekkere mosselen geten, rechtstreeks overgevlogen uit België. Hier wel klaargemaakt natuurlijk.
Voila, nu weten jullie dat ik er nog ben. Als er nog serieuze zaken gebeuren, zal ik het wel laten weten. Van al die artikels in de krant moet je niet teveel belang hechten. Ik ga ook beloven om terug wat meer te schrijven.
En nu wachten op de volgende serieuze regenbui en onweer.
Eindelijk . Meer dan een maand geleden dat ik nog eens iets geschreven heb. Het trekt er niet op Er zijn verschillende redenen
Een paar dagen of beter een paar weken terug had ik echt geen zin om iets op papier te zetten. Ik heb jullie verteld over mijn belgische collega, wel intussen is hij overleden . Soms heb ik het nog moeilijk als ik op plaatsen kom waar we samen geten, gedronken of wat dan ook hebben. Maar de mooie herinneringen blijven Marc, je hebt gevochten maar uiteindelijk heb je de strijd toch verloren, wees gerust, hier in Kenya zal je altijd in onze gedachte blijven
Ondertussen zijn mijn gasten gekomen en ook weer vertrokken. Het was een geweldige week. Het begon op vrijdag, ik had een extra dag vakantie genomen om zeker te zijn dat alles in orde was. In de morgen was ik nog golf gaan spelen, daarna nog naar de kapper en op tijd naar de luchthaven vertrokken.
Om 19u00 landde het vliegtuig op tijd en even nadien waren ze daar, blij me te zien maar ik zag toch nog een beetje onzekerheid in hun ogen. Kon ik best begrijpen, de eerste keer in Afrika. Het avontuur kon beginnen.
Ik ga hier niet elke dag volledig uit de doeken doen want ik hoop weldra toch een reisverslag van hun te kunnen lezen.
In het kort, wat hebben we allemaal gedaan: Zaterdag : bezoek aan het stad, groentenmarkt en kennis gemaakt met het verkeer Zondag: bezoek aan een lokaal dorp tesamen met mijn collega Maandag: thee-farm Dinsdag woensdag : op Safaricom naar Sweetwaters en wat over-en-weer gehuppel aan de evenaar Donderdag: Kazuri (lokaal bedrijfje waren ze parels uit klei maken), glasfabriekje, Vrijdag: natuurwandeling tussen de giraffen, zebras, antilopen met een prachtig zicht op Lake Naivasha Zaterdag: bezoek aan Kibera, de op twee na grootste sloppenwijk van de wereld en een bezoekje aan mijn lokale familie. Ik moet zeggen dat dit toch wel de meeste indruk op hun heeft nagelaten, je kan het wel vertellen en fotos laten zien maar als je er tussen loopt, alles ruikt en voelt is het toch nog iets anders. Zondag: Masai-markt en koffers terug inpakken.
Tussendoor natuurlijk ook nog gaan shoppen, iets drinken, lekker eten en nog veel meer. Ik had geleerd uit de ervaring van vorig jaar het programma niet te druk te maken, nu hadden we enkele dagen langer maar toch was ik op het einde van de week moe.
Maar alles is goed verlopen, er zijn geen echt grote problemen geweest (heb slecht 1x voor dokter moeten spelen maar met mijn paardemiddel-pillen was ook dat snel opgelost en wat een flesje Sprite allemaal niet kan doen) en dat geeft mij een zeer goed gevoel. We hebben ons goed geamuseerd, soms meer gedronken dan gegeten en het deed me enorm deugd om s avonds na het eten eens samen rond de tafel te zitten en rustig een pintje te drinken. De buren wisten wel niet wat er gaande was denk ik want zoveel activiteit zijn ze niet gewoon van mij.
De laatste avond hebben ook een stapke in de wereld gezet en heb mijn gasten een beetje laten proeven van het nachtleven. Ze hebben hun ogen goed de kost gegeven. (details blijven in kenya )
Over het weer hadden ze ook niet te klagen, de hele week zon, zon en nog eens zon. Zelfs nu is het nog altijd warm (zeg maar heet). Het zou echt moeten gaan regenen want het is kurk-droog en de boeren beginnen nu echt te klagen. Zelfs ik vraag om regen nu, al te lang in kenya zeker
Maar misschien binnen enkele dagen krijg ik mijn portie regen wel in België. Yep, volgende vrijdag kom ik voor enkele dagen naar huis; Zal deugd doen want het is nu al wel echt lang geleden. Ik moet wel voor enkele dagen naar Istanbul maar toch zal ik zeker van de uren thuis genieten. Alhoewel, de dagen zijn ook al zeer gevuld.
Op werk is het ook niet allemaal rozegeur en maneschijn met de ongoing reorganisatie. Stilletjes aan begint de nieuwe organisatie vorm te krijgen maar toch is er nog veel onzekerheid. Maar ja, wat kan ik eraan doen geduldig afwachten maar
Voor de rest is alles ok, golf is ok maar nog steeds geen score beneden de 100. Blijven oefenen maar.
En nu maar uitkijken naar volgende vrijdag en meer naar zaterdag morgen wanneer mijn chaufeurke mij komt ophalen
Voila, nu weten jullie dat ik er nog ben en zal mijn best doen om regelmatiger iets te schrijven en ervaringen met jullie te delen.
Voor sommige tot binnen enkele dagen in levende lijve, voor andere tot
Afrika en in mijn geval Kenya blijft toch bijzonder Ik ben nu al wat gewend maar heb de afgelopen dagen toch weer bijzondere dingen meegemaakt
Over het verkeer hoef ik niet meer te vertellen, maandag begon de school terug dus het verkeer was ook een chaos. Nu ja, mijn goed voornemen om mij niet druk meer te maken hou ik nog goed vol.
Zaterdag avond was ik naar een chinees restaurant geweest, ik was daar nog niet gaan eten dus ik dacht waarom daar eens niet proberen. Ik kwam gelijktijdig met een koppel binnen, ik zette mij rustig aan een tafeltje en kreeg de menukaart voorgeschoteld. Het koppel zat bij mij in de buurt en de garcon kwam de bestelling opnemen. De vrouw bestelde eerst (zoals het hoort) en daarop verdween de garcon. De man moest hem terug roepen en vroeg dan ook waarom hij niet mocht bestellen. De garcon antwoorde doodleuk dat hij dacht dat de vrouw voor hem besteld had. Denken en veronderstellen doen ze hier inderdaad veel
Ondertussen was ik nog altijd op mijn voorgerecht aan het wachten, ik riep de garcon en vroeg waarom het zo lang duurde Hij zei doodleuk dat dat het nog wel 10 minuten kon duren eer het voorgerecht klaar was maar ondertussen kon hij wel het hoofdgerecht brengen zei hij. Ik heb hem dan vriendelijk maar cordaat gevraagd of hij de betekenis van voorgerecht kent Hij bekeek me met een scheef oog en verdween in de keuken. Kortom het eten was goed maar mijn besluit stond vast, dit restaurant werd van mijn lijst geschrapt ook omwille van het feit dat de eigenaar de ganse tijd in een zetel zat TV te kijken op haar computer ipv haar personeel in het oog te houden en te zien dat alles in orde was.
Dit was het eerste voorval
Deze week hadden we ook veel bezoekers op de bureau en één ervan vroeg dinsdagavond of ik niet mee iets ging eten. Ik altijd paraat natuurlijk. In het restaurant toegekomen, bestelde mijn collega een risotto en ik bestelde een vissoep en varkenskoteletjes. De dienster vroeg of ze alles tegelijk mocht brengen Tom en ik keken elkaar aan en vroegen enige verduidelijking maar de dienster bleef ons een antwoord schuldig waarom ze alles in één keer zou brengen. Na wat gebabbeld te hebben, kreeg ik het vermoeden dat er iets niet klopte het duurde te lang voor de soep er was.
Aha daar was ze terug, eerst zette ze een kommetje bij Tom en dan bij mij. Weerom keken we elkaar verbaasd aan, Tom had geen soep besteld maar kreeg ze toch dus weer aan de dienster gevraagd waarom ze twee kommen soep bracht. Met een onschuldig gezicht zei ze ik dacht omdat de andere persoon geen voorgerecht bestelde, jullie de soep wel wilden delen begrijpen wie begrijpen kan. Tom heeft dan maar nilles-willes de soep opgegeten.
Nadien hebben we er nog hartig om gelachen bij een Duvel in mijn wel gekende stam-bar. Wie weet wat ga ik nog meemaken de volgende dagen als ik ga eten.
Vorige week ook niet zon goed nieuws gekregen van een goede collega in België. Heb donderdag nog met hem gesproken en dit zal waarschijnlijk de laatste keer geweest zijn veel ga ik er niet over schrijven want ik wil de mens zijn privacy respecteren.
Wat ik wel weet is dat we samen enorm veel plezier (vooral s avonds) en soms ook miserie (op het werk) gehad hebben en mijn wens zou dan ook zijn om samen met hem nog eens 1 week hier in Nairobi door te brengen. Zouden mirakels bestaan? Ik hoop het
Eén ding heb ik nu in gedachte : LIVE THE GOOD LIFE!!!!
En daarmee zit de eerste maand van het nieuwe jaar er al bijna op en is de zalige vakantie reeds een mooie herinnering geworden. Voor sommige is het binnen vier weken hun vakantie en ik ga er alles aan doen om hun de vakantie van hun leven te bezorgen. Ik heb tijdens het weekend het programma hier en daar nog wat aangepast, de eerste reservaties al gedaan en alles doorgestuurd met nog wat tips en tricks voor tijdens de reis.
Tot hiertoe is dus alles geregeld, kan het aftellen beginnen en de zenuwen kunnen komen.
Over het weer moeten ze zich geen zorgen maken, t is hier volop zomer dwz een aangenaam temperatuurtje tussen de 25 en de 30 graden maar s avonds kan het wel eens wat afkoelen maar dan zijn er andere middelen om je warm te houden nee nee niet wat jullie denken, ik bedoel warm onder een dekentje in de zetel of warm in bed of als je buiten bent een trui aantrekken.
Op de bureau is het werk ook weer volop begonnen, iedereen is terug uit vakantie dus we kunnen er weer tegenaan en hopelijk kan ik verschillende projecten aan de man brengen. Maar zoals gezegt, 2012 is een speciaal jaar
k weet niet of ik het al gezegd heb maar de eerste week van maart ben ik nog eens in België voor een weekje, is al lang geleden nu dus zal blij zijn jullie nog eens te zien.
Veel meer nieuws heb ik momenteel niet te vertellen, mocht er nog iets spectaculaar gebeuren laat ik het wel weten.
Learn from yesterday, live for today, hope for tomorrow
Voor iedereen de beste wensen voor 2012. Heb een raar gevoel bij het nieuwe jaar, komt het nu door de zeer goede vakantie die we gehad hebben of door het getal 2012, ik weet het niet maar ik voel iets speciaal
Vorige keer heb ik gezegd dat ik geen goede voornemens neem maar ik kan het toch niet laten heb me voorgenomen om me minder druk te maken en mezelf minder te stresseren. Of zoals ze hier zeggen Hakuna Matata!!
De afgelopen 1,5 week hebben we dat dikwijls gehoord. Laat me effe terug gaan naar 2011. Op Kerstavond ben ik Leen gaan afhalen op de luchthaven, aangezien ze via Zurich gevlogen was (om de nodige aantekeningen voor mijn februari gasten te maken) hadden we nog de hele avond tijd. Aangezien het kerstavond was, had ik een tafeltje geboekt in één van de betere visrestaurants in Nairobi. Op zondag, Kerstdag zelf hebben we niet veel gedaan, rustig ontbijt (was voor mij ook al lang geleden), mijn spullen ingepakt om op vakantie te vertrekken en gaan lunchen in de ZEN-garden. Ikke nie beter nagedacht en wat ik normaal altijd doe is een tafel reserveren maar nu niet. Wie gaat er nu op Kerstdag s middags lunchen in de ZEN-garden??!! We kwamen toe en toen wist ik het al, parking volzet toch maar eens gaan piepen en alle tafels ook volzet. Aangezien t nog 2011 was, mocht ik me nog druk maken effe met de garcon en de kok gesproken en Afrika zou Afrika niet zijn als er geen oplossing gevonden werd. Hup, nog snel effe een tafel tevoorschijn getoverd en daar zaten we dan zalig in het zonnetje. Mijn vrouwtje begon zich goed in haar vel te voelen
Op maandag morgen kwam de taxi ons ophalen, aangezien de meeste Kenianen op vakantie waren, was het heel rustig en waren we op tijd op de luchthaven. Ingechecked, immigratiecontrole en dan wachten voor het vertrek naar Zanzibar!!!
Beach and sea, here we come.
Na nog geen vlucht van een uurtje en met een heel mooi zicht op de Kilimanjaro stonden we aan land. Ik heb nu al veel luchthavens gezien maar die van Zanzibar was toch wel één voor de top 5 van speciallekes. We stonden een einde van het gebouw geparkeerd dus er stond een busje te wachten om ons naar het gebouw te brengen, blijkbaar hadden ze er niet mee gerekend dat het vliegtuig vol zat en ze maar een busje voor 8 personen hadden als alle passagiers mee met dat busje moesten, dan stonden we daar nog wel effe. Na wat gepalver onder de lokalen, mochten we te voet naar het gebouw. Op onze weg konden we nog rustig het vliegtuig van TUI aanschouwen dat rechtstreeks vanuit Belgie gekomen was. Doeme, t gaat toch nie waar zijn zeker, 9000km van huis en dan nog met Belgen op een eiland zetten
Na de nodige formaliteiten vervuld te hebben, wij op weg naar het hotel en konden we het eiland al een beetje bezichtingen onderweg. Veel was er niet te zien maar daarvoor waren we niet gekomen, we kwamen om te rusten, te genieten en vooral om samen te zijn zonder al teveel drukte die de eindejaarsperiode in Europa toch wel mee brengt.
Na een uurtje rijden waren we er: Breeze Beach Spa and Resort, google dit maar eens, om van te watertanden Tijdens de check-in een klein misverstand rechtgezet (de verantwoordelijke zei dat we half-pension hadden maar ik met mijn geweldige administratie kon aantonen dat we vol-pension geboekt hadden) maar er was geen probleem, achteraf gezien hadden we misschien beter half-pension geboekt Onmiddellijk hadden we het gevoel dat alles in orde zou zijn, vriendelijke mensen, mooi verzorgd hotel en kamer, kortom niks tekort eerder na 7 dagen tedik
s Avonds was er nog een welkoms drink en de dag erna was er nog een info-vergadering. Veel zouden we toch niet doen en het grootste deel van van onze dag bestond dan ook uit het volgende: ontbijt, naar de strandzetel, naar restaurant en terug. En dit alles onder een stralende zon met op sommige dagen een welgekomen zeebriesje Smeren en nog smeren met zonnecreme was dan ook de boodschap maar dat heeft zelfs niet geholpen, ben nog aan het afvellen maar zo blijf ik er jong uit zien niet?!
1 dag zijn we op uitstap geweest en die bestond uit een bezoek aan een specerijen-boerderij en een bezoek aan Stown-Town. Zanzibar is wereldberoemd om zijn specerijen en nu konden we eens zien hoe vanille, kaneel, peper, kruidnagel, groeit en bloeit. En ik moet zeggen dat het wel een interessante ontdekkingstocht was en soms niet makkelijk om de specerijen te herkennen. Op weg naar de boerderij, had de chauffeur de gids gebeld om te zeggen dat we eraan kwamen en groot was zijn verbazing dat ik verstaan had waarover ze het hadden. Ik zeg niet dat ik vlot Swahili spreek maar ik kan toch uitmaken over wat het gaat. Dus de chauffeur maakte de gids erop attent dat hij voorzichting moest zijn met wat hij zei in het Swahili want dat ik het verstond. Uiteraard was het ijs zo gebroken en was het een aangename belevenis en voor hun een verrassing een toerist te zien die hun verstaat. Tijdens het gesprek hadden we het over Tembo wat het Swahili is voor Olifant maar het heeft ook nog een andere betekenis maar de gids wou dit niet luidop zeggen Dus als iemand mij de andere betekenis kan vertellen, die wint een prijs. (ik weet het )
Na wat lekker fruit gegeten en thee gedronken te hebben, werd de reis verder gezet naar Stown Town. Dit was echter een tegenvaller, zelfs het huis waar de Freddy van Queen gewoond heeft werd niet getoond. Voor de inwoners daar, heeft dit geen betekenis. Bij ons zou zo een persoonlijkheid een standbeeld en een eigen straatnaam krijgen, niet? Maar tijdens ons bezoek wel een andere beroemdheid tegen het lijf gelopen: den Axel Peeleman met zijn familie Zij waren met de TUI-vlieger gekomen om Nieuwjaar te vieren op Zanzibar zoals wij ook gedaan hebben.
Wel speciaal , tijdens oudejaar op het strand in je hemd met het glas champagne in je hand. De champagne kon de dag opvoorhand besteld worden en stond dan klaar om middernacht. Het oudejaarsavond dinner was ook geweldig, na de voorgerechten had ik al lang geen honger meer maar toch nog van al dat ander lekkers geproefd. Zoals elke avond speelde er nu ook een live-band muziek en dat maakte het dinner wel gezellig. Rond een uur of elf werd dan het strand opgezocht waar twee kampvuren brandden en een DJ voor de muziek zorgenden. Er werd afgeteld naar twaalf uur en dan was er vuurwerk vanop een boot iets verder de zee in. Ook het personeel van het hotel: koks, obers, security, vervoegden de gasten en het was één en al gezellige bende dansend en drinkend op het strand. Wel iets speciaal .
Zondag was er ontbijt en voor de late slapers brunch. Aangezien wij geen laatslapers zijn waren we vrij vroeg op het ontbijt en hebben de brunch nadien dan ook maar meegenomen weeral teveel geten
Echt het eten was verrukkelijk de ganse week en er was vanalles: kreeft, scampis, vis, krab, inktvis, en dat allemaal bereid op zanzibarese wijze. Na de vakantie zal het heel wat minder zijn Maar vis is gezond dus dat kon geen kwaad. Gelukkig was het darmensysteem van Leen terug in orde want de eerste dagen in Afrika hadden ervoor gezorgd dat den achteruit iets vlotter ging dan normaal wat af en toe ook eens niet slecht is om het systeem te kuisen. Zo zie je maar dat de europese darmmicroben niet hetzelfde zijn als de Afrikaanse.
s Maandags was er dan de terugvlucht naar Nairobi maar we konden nog tot woensdagavond samen zijn. De maandag zelf was eerder een beetje uitpakken en wat winkelen. In de namiddag kreeg ik een bericht of ik dinsdag niet mee ging golf spelen. Nu ja, Leen was er en nu gaan golf spelen en haar alleen laten voor een namiddag , daar had ik nu ook niet veel zin in. Maar ze vond het niet erg om mee te gaan en vanop de zijlijn toe te kijken hoe ik mijn balletjes klopte. Ik weet niet of het door haar aanwezigheid was of door de goede rust en eten van de vorige dagen maar mijn score was niet slecht. Mijn vrouwtje was er wel moe van en ze bevestigde dat golf toch een vermoeiende sport is; En dan hadden we nog niet eens op het moeilijkste parcour gespeeld
Het uur/dag van afscheid kwam steeds dichterbij en woensdag voormiddag hebben we dan benut om een verkenning te doen, ik moest nog eens iets bekijken voor het programma in Februari dus dit uitgezocht en goed bevonden. Meer kan ik er niet van vertellen want dan zijn mijn gasten al op de hoogte en dan kan niet het geval zijn
Eens terug was het weer inpakken maar nu was het niet zo plezant Nog een laatste keer samen eten en dan op weg naar de luchthaven. Het was stil in de auto en het verkeer was niet zo druk zodat we op tijd op de luchthaven waren. Nog bijna een process gekregen ook omdat ik blijkbaar volgens de politie-agent in de verkeerde richting de parking opgereden was. Ik ben ervanaf gekomen met ik had het niet gezien en ik zal het nooit meer doen. Even blijven wachten om te zien of de check-in goed verliep en dan terug eenzaam en alleen terug naar mijn bedje
Maar goed, de tijd dat we samen waren, hebben we echt genoten en plezier gehad. En de volgende keer kom ik naar België dus dan zien jullie mij ook in levende lijve.
En zo is 2012 dan weeral begonnen het zal een bijzonder jaar worden, ik voel het en blijf het zeggen. Vraag me niet waarom maar t is zo. Zolang we gespaard blijven van ongelukken, andere tegenslagen en alles vlot verloopt zal ik al blij zijn.
Ik wens jullie nog het allerbeste voor 2012 en tot .
Hakuna Matata!!!
Kwaheri!!!
Marc
PS. voor fotoo'kes moeten jullie nog effe wachten, moet er nog enkele uitzoeken uit de 400 ...
Nog twee weekjes en 2011 zit erop. Meestal op het einde van het jaar wordt er terug gekeken naar het voorbije jaar en goede voornemens gemaakt voor het volgende jaar.
Wel, dat ga ik nu niet doen. Wat voorbij is kunnen we niet meer veranderen en wat komen gaat weten we ook niet, hier in Kenya zeggen ze: onze toekomst is in de handen van God en we zijn blij dat we elke dag weer mogen wakker worden.
Toch heb ik één kleine wens en dat is dat ik met golf nu eindelijk eens een score beneden de 100 behaal. Stiekem had ik gehoopt dit nog te doen dit jaar maar het zal er niet van komen zeker niet na het disaster van zondag Dat golf niet alleen een fysieke maar ook mentale sport is daar was ik al van overtuigd. Zondag werd er gespeeld in Windsor, ik was niet tegen de plaats want daar heb ik mijn beste score al gehaald dus ik had er vertrouwen in, ik had niet vroeg moeten opstaan, ik was relaxed, het weer was excellent dus alles was in orde Ik ga niet in details treden maar het was een echt pokkespel heb wel 5 balletjes verloren en vele gaten in de lucht geslagen.
En dan begin je toch af te vragen wat je in godsnaam verkeerd doet Eén probleem is dat ik te snel wil kijken waar de bal heengaat nog voor ik hem geraakt heb en laat dit nu golf regel nummer één zijn: blijf naar beneden kijken ook als je de bal geraakt hebt!! Mijn coach zei dat ze een zware steen in mijn nek gaat leggen zodat ik mijn hoofd niet kan bewegen. Een ander probleem was dat ik tegen het einde pijn begon te voelen in mijn borstkas en armen. Reden? Kom ik later nog op terug
Maar ja, wat zit ik te klagen over een golf spel?! Ik ga een paar dingen vernoemen die ons doen beseffen dat we het niet slecht hebben met of zonder goede golf en hopelijk denken jullie ook aan deze mensen de komende dagen als er weer volop gefeest, gegeten en gedronken wordt a volonte
Zo is er de moeder van mijn golf caddie, ze is opgenomen in het ziekenhuis voor de tweede maal en voor 99,9% zeker moeten haar twee benen geamputeerd worden. Maar de dokters willen dit nog niet doen omdat er geen geld op tafel ligt en ook voor 99,9% zeker is dat de familie dit niet kan betalen. Ik moet er geen tekeningske bijmaken wat er zal gebeuren met haar in de volgende weken
Vrijdag kreeg ik een SMS van mijn kapper, ze was vorige dinsdag overvallen op weg van haar werk naar huis, meer dan drie uur vastgehouden, alles moeten afgeven (GSM, juwelen, het weinige geld dat ze bij had, ) en was ze net niet verkracht Ze heeft alles verloren en moet weer van voorafaan beginnen, ok het materiele kan je nog vervangen maar mentaal is ze een wrak zegt ze en ze kan het voorval niet vergeten.
Maar ik heb ook blije gezichten gezien In vorig artikel heb ik al geschreven dat ik mijn adoptie familie een goede kerst ging geven. Wel, zaterdag zijn we met zijn allen op stap geweest. s Morgens vroeg uit bed en eerst mijn boodschappen gedaan. Dan op weg naar het stadscentrum om de familie op te halen. En yep, ze stonden al een uur op de afgesproken plaats te wachten, piekfijn uitgedost en met de glimlach op hun mond.
Ik had al een plan uitgedokterd van wat en hoe we de dag gingen indelen. Dus heb eerst met hun een ritje door het stad gedaan en de auto geparkeerd dicht bij de supermarkt. Dat was al een belevenis op zich. Ik had ze ook lunch beloofd dus wij te voet van de plaats waar de auto geparkeerd stond naar Kosewe. Nu met die kleine Faith ging het maar stapsvoets vooruit zodat ik besloot haar op mijn arm te nemen zodat we iets vlugger konden stappen. En daar kwamen nu mijn stijve arm- en borstspieren vandaan Onderweg nog een groepsfoto (zie foto beneden de tekst) laten maken door de politie (nee geen process gekregen) en dan hup Kosewe binnen.
Kosewe is een lokaal restaurant wel gekend bij de Kenianen en waar het eten lekker is. Ik kom daar wel meer maar t is toch altijd raar om als (meestal) enige blanke daar te eten en zeker als je zelf ook met je handen eet. Bestek kennen ze daar niet. Je kon aan de gezichten van de mama Linda, Linda, Boyie en Faith zien dat de vis, kip en vlees met ugali smaakte. Heb Faith zelf geleerd njam najm te zeggen, dat kind is geen seconde van me weg geweest.
Nadat de buikjes gevuld waren was het tijd om ervoor te zorgen dat ook de kasten (als ze die al hebben) thuis te vullen dus terug gestapt naar de supermarkt, weer met die kleine op mijn arm.
Eénmaal binnen konden hun ogen niet volgen waar te kijken, zeker niet van Faith, voor haar was het de eerste keer dat ze zoiets zag, al die kleuren, geuren, dozen, blikken, zakken, . Ik had wel veel bekijks maar daar trok ik me niks van aan, het belangrijkste was de familie. Met een winkelkarretje vol de kassa gepasseerd en dan oeps hoe gaan ze met al dat eten thuis geraken? Ik had nog tijd dus ik stelde voor ze tot ergens dichter bij huis te brengen en vandaar zou ik hun een taxi betalen. Zogezegd zogedaan en dan hup de file in het heeft me wel een tijdje gekost om er te geraken, blijkbaar was iedereen op stap voor kerstshopping maar ze zijn veilig en wel thuisgeraakt met alles.
Moe maar voldaan heb ik me nadien in de zetel gelegd, we hadden een fantastische dag gehad en het warme afscheid met de glimlachende gezichten zal ik nooit vergeten. En dit was het belangrijkste, achteraf gezien kan me die golfscore gestolen worden, de familie gelukkig zien is mooier en maakt me blijer.
Nog enkele daagjes werken en dan ook vakantie, het zonnetje schijnt volop, de vooruitzichten zijn goed en kan stilletjes aan de voorbereiding van onze welverdiende vakantie beginnen. Alles is al geboekt maar moet ticketten nog printen, airport pick-up bestellen en vooral niet vergeten op tijd naar de luchthaven te vertrekken zaterdagavond om mijn eigen zonnetje op te halen.
Voila, dit was het dan voor 2011. Ik hoop dat jullie genoten hebben van de verhalen en belevenissen. Sommige onder jullie gaan het binnenkort allemaal zelf beleven.
Voornemens voor 2012? Nee, wil enkel dat we gezond blijven en de rest komt dan wel.
Zalig Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar!!! Heri ya Krismasi & Furaha ya Mwaka Mpya
), omdat we s zondags naar Zanzibar zouden vliegen voor onze vakantie) 
) 
) ik terug de blog ga aanvullen en foto's met jullie zal delen. 
.
nee nee niet wat jullie denken, ik bedoel warm onder een dekentje in de zetel of warm in bed of als je buiten bent een trui aantrekken. 
