dit is de laatste bijdrage van deze reisblog. Terwijl ik dit schrijf, probeert Mien haar valies dicht te krijgen, want ze heeft vandaag serieus geshopt op Hollywood Boulevard! We kwamen er trouwens, langsheen de eindeloze walk of fame aardig volk tegen: zo liepen we Michael Jackson tegen het lijf (zie foto). Uiteraard passeerden we ook voorbij het Dolby Theatre, waar jaarlijks de Oscars worden uitgereikt (zie foto).
We deden voor de aardigheid ook zo'n citytour langsheen Mulholland Drive en in Beverly Hills om er de woningen van de celebrities te spotten. Nu, veel krijg je daarvan niet te zien, want ze zijn omringd door hoge hagen, zware hekken of dikke muren. Tom Hanks is daarvan min of meer een uitzondering, van hem heb ik zelfs zijn vuilnisbakken gefotografeerd... (zie foto).
Maar ik wil jullie als afsluiter ook nog een foto tonen van hoe onze geliefde Route 66 er vandaag in Los Angeles uitziet. Ik had het u eergisteren al gezegd: vanaf San Bernardino is de pret eraf en wordt het gezellige tweevaksbaantje een heuse autostrade en winkelstraat. In Los Angeles loopt Route 66 over Sunset Boulevard en Santa Monica Boulevard (zie foto) en dat zijn niet echt baantjes waar je veertien dagen langs wilt cruisen...
Tot slot van deze blogreeks zou ik drie dames willen bedanken. Eerst en vooral Michelle, onze gids in de GPS, wiens raad we vaak in de wind hebben geslagen maar die zich nooit kwaad maakte en ons uiteindelijk bracht waar we moesten zijn. En als we haar even niet vertrouwden, kregen we nog hulp uit andere hoek (zie foto).
Een tweede (jonge)dame die ik wil bedanken is mijn dochter Jasmien die zeventien dagen een fantastische reisgezel is geweest (al was het in de vroege ochtenduurtjes wat minder) en die beter op haar vader lijkt dan ze wil toegeven. Ik ben er zeker van dat deze reis ook voor haar een onvergetelijke ervaring is geweest.
En last but not least een grote dank-u-wel vanop afstand aan echtgenote en mama Ann, die ons de ruimte gaf om dit project te ondernemen en wiens verjaardag wel zelfs hebben moeten missen. Onderweg zagen we een nummerplaat op een auto die onze gevoelens mooi uitdrukt (zie foto)...
Bedankt voor de interesse in onze reisavontuur doorheen Amerika. Voor ons blijft 50+20 voortaan altijd 66.
Route 66 is een afgerond hoofdstuk, deze reisblog loopt dan
ook op zijn einde. Toch willen we u nog twee dagen laten meegenieten van Los
Angeles, waar het vandaag weer een heel zonnige dag was. Zo zag het er deze
morgen alvast niet naar uit toen we rond 8 uur de heuvels introkken om zo dicht
mogelijk bij de HOLLYWOOD-letters te geraken.
Gisteravond hadden we afgesproken met Charlotte Verstraete,
dochter van Paul, die hier nu al een paar jaar met haar man Sander woont (zie
foto). Die hadden ons de tip gegeven om naar een bepaalde straat te rijden,
waar de toeristen normaal wegblijven maar waar je heel dicht bij de letters
komt, veel dichter dan de normale toeristenroute. Na wat zoekwerk in de
heuvels, kwamen we inderdaad op een punt waar we mooie fotos konden maken. En
het Bakfietsertje in Mien diepte alweer de affiche van het Herbakkersfestival
op: als dat geen reclame is (zie foto).
Nadien ging het richting Universal Studios, een must voor
wie Los Angeles bezoekt en van film houdt (zie foto). Er zijn niet alleen de
pretparkattracties, opgebouwd rond enkele films en feuilletons, maar er is ook
de toch wel indrukwekkende studiotoer die je in een uur langs een pak bekende
filmdecors voert. Zo zagen we er het motelletje waarin Norman Bates in Psycho
de moord pleegt en toen we er passeerden droeg hij net het lijk weer buiten
(zie foto)
We ontmoetten er ook onze eerste celebs: we hebben fotos
met Marilyn Monroe, met Frankenstein, met Shrek en met Spongebob, maar vooral
de foto met Marge en Homer Simpson vonden we echt wel de max! (zie foto)
Ik had u gisteren nog verteld over de leuke vermelding op de
deur van het kantoor van onze hoteldirectie. Ik geef u hierbij de foto: we
zagen jammer genoeg wel al veel employees, maar nog weinig Angelina (zie foto)
Tot morgen, voor een afsluitend verslagje van een tot onze
grote verbazing erg goed gevolgde blog! Bedankt voor de interesse, en vrijdag
zijn we terug!
Vanmiddag hebben Mien en ik ons doel bereikt: de pier van Santa Monica Beach in Los Angeles, waar geprangd tussen de souvenirwinkeltjes en de kermisattracties, het officiële eindpunt van Route 66 staat (zie foto). 15 dagen geleden vertrokken we 2.278 mijl verder in Chicago voor een trip door acht staten van Amerika. Eigenlijk hebben we veel meer mijl gereden dan die 2.278 officiële, want hoe vaak zijn we niet afgeweken van de route om iets extra te beleven? Hoe vaak zijn we niet verloren gereden omdat het vervolg van de route weer niet eens stond aangeduid of gewoon was geannexeerd? Maar we hebben van elke mijl genoten, al waren die laatste 40 er toch wel wat te veel aan...
Ik verklaar me nader: we zijn vanmorgen vroeg (jawel, Jasmien is niet meer te stuiten eens de zon is opgegaan...) uit Needles vertrokken voor een lange trip doorheen de Mojave-woestijn. We hebben op een bepaald moment meer dan een half uur gereden langs een kaarsrechte baan, zonder ook maar één wagen of één huis tegen te komen (zie foto). En als we al eens een gehucht tegenkwamen, stonden er meer lege en vervallen huizen en handelszaken, dan bewoonde... Een etablissement dat wel nog volop volk trekt is het Bagdad Café, van de gelijknamige film, maar dat ligt niet in het dorpje Bagdad (dat we trouwens niet meer gevonden hebben), maar enkele mijlen verderop in Newberry Springs (zie foto).
We hebben ook even halt gehouden in het raarste bos dat we op onze tocht zijn tegengekomen: ergens tussen Helendale en Oro Grande heeft ene Elmer Long een bos van flessenbomen gebouwd. Je wandelt er tussen honderden metalen palen, waarop hij lege flesjes heeft vastgemaakt. Tussen de 'bomen' staan tientallen prullaria, verkeersborden en schrijfmachines... (zie foto)
In San Bernardino wilden we zeker eens langslopen in het allereerste Mc Donald's restaurant ooit. Het werd er in 1948, langsheen Route 66, opgericht door de Mc Donald-broers. We stopten er en liepen er binnen, dood van de goesting naar een cheeseburger en een cola, maar wat denk je? Het is nu gewoon een museum met allerlei hebbedingetjes uit een McDo-verleden. Wel leuk, maar je blijft er letterlijk op je honger zitten... (zie foto)
Na San Bernardino was voor ons de pret er eigenlijk een beetje af. Vanaf dan verandert Route 66 in één lang gerekte boulevard richting Los Angeles. Het smalle, kaarsrechte woestijnbaantje van deze morgen is een zesvaksbaan geworden, omzoomd met palmbomen, schreeuwlelijke winkelpanden en immense villa's. Wat een contrast met de leeggelopen dorpjes van enkele uren geleden, met de dorre vlakte en met de rust. (zie foto). Tijd om rond te kijken en te stoppen voor een foto (al was dat niet echt meer nodig), was er niet, want je moet voortdurend het verkeer in de gaten houden.
En zo kom je via de nog grotere en bredere I10 in Los Angeles binnen. We wilden sowieso naar Santa Monica Boulevard en de Pier om het officiële eindpunt te bereiken. We zijn daar in geslaagd, maar hebben het ons nadien dik beklaagd! De terugweg naar ons hotel, amper een goeie tien mijl van de kust pal in Hollywood, kostte ons in volle avondspits ruim twee uur! We kregen nu al heimwee naar die rustige baantjes, met fluitend asfalt, gezellige cafeetjes en supervriendelijke mensen...
Ons hotel, dat barst van de filmsterfoto's (op onze kamer hangen er twee van Marilyn Monroe en eentje van Barbara Streisand), is alvast veelbelovend. Op het kantoor van de directeur staat een leuk berichtje, maar daar vertel ik morgen wel over, net als over de speciale ontmoeting die we vanavond hadden...
We waren gisteren wat euforisch (en terecht) over de Grand Canyon, maar het tripje dat we zopas achter de kiezen hebben, was toch ook weer een toppertje. We hebben vandaag afscheid genomen van Arizona en hoe! Eigenlijk zijn we tussen de stortbuien door naar Californië gelaveerd, links en rechts van ons zagen we donkere wolkenpakken met stortvlagen maar wij zijn op enkele druppels na toch droog gebleven. Meer zelfs: we maakten een tocht door de woestijn en door de bergen en bereikten op een bepaald moment zelfs temperaturen van... 114 graden Fahrenheit! (voor de nieuwsgierigen: omrekenen naar Celsius doe je als volgt - met dank aan professor Steven Pauwels -: je trekt eerst 32 af en dan deel je door 1,8: concreet was het dus op dat moment (zie foto) 114-32 = 82 en dat gedeeld door 1,8 = 45,5° Celsius!)
Het was ook een fantastisch dagje omdat we onafgebroken op Route 66 zijn kunnen blijven rijden. We keerden van de Grand Canyon terug naar Williams en namen dan Route 66, met een eerste stop in Seligman, dat uitpuilt van de souvenirwinkeltjes en waar je heel leuke foto's kunt nemen. Mien fotografeerde me even in de gevangenis, maar keek zelf geboeid toe (zie foto).
En dan hadden we geluk: ter hoogte van Grand Canyon Caverns was net een echte rodeo aan de gang. We zijn natuurlijk gestopt om dat eens mee te maken. En eigenlijk was het ook een beetje om te lachen: je ziet die stoere cowboys met de lasso oefenen op zo'n klein stiertje met metalen pootjes (zie foto). In de rodeo gaat het natuurlijk met echte beesten (zie foto).
Net als op andere dagen, op weg langs de Route 66, passeer je voorbij beeldige dorpjes, met heel amusante winkeltjes. Zo is de General Store in Hackberry er eentje. We gingen er graag binnen, omdat ze toeristen er goed behandelen (zie foto). En Mien kon haar wagenkeuze wel vinden bij de oldtimers aan de kant van de zaak. (zie foto)
En dan begonnen we, net voorbij Kingsman, aan wellicht de mooiste passage van Route 66. Het werd een schitterende trip langs smalle bergbaantjes door een uitzonderlijk landschap en in een verzengende hitte. Bij het begin van de trip stond het al aangekondigd: 'Mountain Crossing ahead!' en gezien de moessonregens van de voorbije dagen 'Do not enter when flooded!'. Maar we trokken onze stoute schoenen aan en hebben het ons niet beklaagd: wat een panorama's (zie foto). Onderweg stond er ook een bordje dat we... ezels konden tegenkomen, maar daar lachten we eens mee tot... er plots twee exemplaren voor onze neus stonden. Mien was er als de kippen bij om haar 'Arizoonse' broertjes goeiedag te zeggen (zie foto). Ezels kwamen we in overvloed ook tegen aan het eind van de bergtrip in het cowboydorp Oatman.
Nadien reden we in één ruk door de woestijn en met die temperatuurspiek van 114 graden richting de Colorado Rivier, die de grens tussen Arizona en Californië vormt. Opgejaagd door een nieuw dreigend onweer spoedden we ons naar Needles, van waaruit we morgen richting Los Angeles rijden, het laatste stuk van onze tocht door Amerika. Gelukkig werkte de airco in de wagen prima, anders hadden we er bij aankomst wellicht uitgezien als op de laatste foto... (zie foto).
Omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden: de Grand Canyon
Hi folks!
Hij ligt wel niet langs Route 66, maar voor een adembenemende plek als de Grand Canyon rijd je graag 50 mijl om. We zijn vandaag dus één van de zeven wereldwonderen gaan bezoeken, en dat was een fantastische ervaring. We waren verrast door de grootte van de canyon, de diepte, het kleurenpalet, kortom, er zijn geen woorden voor om te beschrijven hoe mooi het er was. We gingen er zelfs even bij zitten om het panorama rustig te aanschouwen (zie foto).
We hebben langs de zuidelijke kant van de canyon zo'n zeven kilometer gestapt en elke meter die je verder gaat, zie je een ander beeld dat te mooi is om niet te fotograferen. Mien klauterde zelfs op gevaarlijke hoogte om een mooi plaatje te schieten (zie foto). Maar ze ontliep ook haar plicht niet als lid van het Bakfietsteam en maakte ook op deze wereldberoemde plek publiciteit voor het (bijna wereldberoemde) Herbakkersfestival (zie foto).
En voor de rest: genieten, genieten en nog eens genieten. Ik geef hier nog wat foto's mee, maar de realiteit is uiteraard een pak mooier. Maar toch kunnen jullie even mee wandelen langs de rand van de canyon. (zie foto's)
Met zoveel moois achter de rug kijken Mien en ik uit naar de laatste etappe van onze trip dwars door Amerika. Morgen rijden we terug naar het traject van Route 66 en willen we eindigen in Needles, net over de grens met California. We plaatsten zelfs een dansje, met al dat leuks in het vooruitzicht (zie foto)...
Ah ja, voor ik het vergeet: mijn AZ Alma-collega's Marc Degraeve en Isabelle Pieters waren de duizendste bezoeker van onze reisblog. Zij hebben wat tegoed van ons!
Tot morgen, lieve volgers (ik kan het niet laten)....
(Jasmien wil niet meer dat ik de blog begin met: Dag lieve volgers,
vandaar...)
We zijn aangekomen aan de Grand Canyon, waar de zwarte onweerswolken
zijn samengepakt en waar het dondert en bliksemt dat het geen naam heeft.
Morgen gaan we dat natuurwonder bezoeken, hopelijk houden we het droog.
De rit vandaag, van Holbrook naar Tusayan, was er één met twee
gezichten. Het eerste deel verliep door een dorre woestijnvlakte, maar leidde
ons niettemin langs enkele leuke plaatsjes. De voor Route 66-volgers toch wel
befaamde trading post van Jack Rabbit, maar ook naar het stadje Winslow, waar
ze fantastisch munt slaan uit het feit dat The Eagles hen in hun hit 'Take it
easy' hebben vernoemd 'Standing on the corner in Winslow Arizona'. Mien en ik
zijn dan ook maar even op die hoek gaan staan... (zie foto)
Op route 66 passeer je ook voorbij Meteor City en die hebben hun naam
niet gestolen. 50.000 jaar geleden is daar een meteoor ingeslagen en de krater
die daardoor ontstond is blijkbaar de best bewaarde ter wereld. Het was in elk
geval een indrukwekkend zicht (zie foto), en de gids zei na afloop van de
rondleiding op de rand van de krater: 'Have a nice day and... always look up!'
Op weg daarheen stond alvast een origineel verkeersbord om de snelheid in te
tomen (zie foto).
Route 66 slingert zich voort richting Flagstaff, een keer ten noorden,
een keer ten zuiden, een keer op de Interstate. Het is dus zoeken en regelmatig
kom je op een doodlopend stuk terecht en kan je gewoon op je stappen
terugkeren. Zo passeerden we het gehucht Two Guns en even verder de trading
post Twin Arrows en waarom die zo genoemd werd, blijkt uit de foto waarop je
rechts van het (vervallen) gebouw twee gigantische pijlen in de grond geboord
ziet. (zie foto)
Vanaf Flagstaff veranderde het landschap en kwamen we tussen de
naaldbomen terecht. Het zorgde voor wat afkoeling en voor enkele verrassende
ontmoetingen met herten die plots uit het bos opdoken. Enkele overleefden zo'n
ontmoeting met het verkeer niet, zo blijkt uit de kadavers langs de weg. En als
uitsmijter voor vandaag willen we u het liefste straatnaambord dat we
tegenkwamen, niet onthouden. Het zal u niet verwonderen dat het vlakbij een
hertenfarm langs route 66 lag (zie foto)...
Tot morgen, na ons bezoek aan de Grand Canyon!
Marc en Mien
PS: bezoeker 1000 mag ons gerust een mailtje sturen met een screenshot,
wij zorgen voor een verrassingsgeschenkje!
We hebben vandaag New Mexico verlaten en zijn aangekomen in Arizona, de voorlaatste staat die we aandoen op onze trip langs Route 66. Dat betekende, na een uur in New Mexico nu opnieuw een uur extra, zodat we hier dus in totaal negen uur achter lopen op jullie (in Vlaanderen, wel te verstaan, want deze blog wordt ook gevolgd van uit Nieuw Zeeland (dag Els), Zanzibar (dag Ilse) en Amerika (dag Vivianne en Charlotte)). Dat verklaart misschien ook waarom mijn berichten iets later gepost worden.
Het was vandaag echt een toppertje: het zag er nochtans niet goed uit, gisteravond in Albuquerque, waar de donkere wolken zich samenpakten en waar op de televisie alarmmeldingen voor 'showers' en 'T-storms' (thunder, geen tornado) werden gedaan. Maar het bleef toch schitterend weer, zodat we volop konden genieten van het landschap. Maar eerst nog een anekdote van gisteren, toen we in Albuquerque in het oude stadsgedeelte iets gingen drinken. Ik vroeg er me een Corona en de garçon met dienst vroeg mijn identiteitskaart! Ha ja, je moet 21 zijn om alcohol te krijgen in Amerika... Ik wist wel dat ik er patent uitzag voor mijn leeftijd, maar jonger dan 21, dat was me nog niet overkomen. Ik heb die kerel dan maar een goeie fooi gegeven...
Maar terug naar onze trip, door het laatste vaak desolate stuk van New Mexico. Route 66 loodst ons door dorpjes en gehuchten waar de tijd stil lijkt te staan. Alleen de vele pickup trucks voor de gammele huisjes laten anders vermoeden. Ik plaats hierbij een foto uit het dorpje San Fidel, vergis je niet: dat is het winkelcentrum... (zie foto)
In Grants werden we aangetrokken door de publiciteit van een mijnmuseum: Go Underground! En daar zijn we altijd voor te vinden, maar wat een tegenvaller was dat: je moet met een liftje naar een verdieping lager waar ze in een kelder een mijn hebben nagebouwd. Het was nog vroeg in de morgen, we waren de eerste bezoekers en Mien werd er niet echt vrolijk van. (zie foto)
Een andere opmerkelijke stop is aan Continental Divide, waar een aantal indianenshops te vinden is. Maar dat is ook de 'backbone' van Noord-Amerika, de plaats waar de waterstromen scheiden Ik nam een foto van Mien aan het officiële bord: al het water dat aan ten westen van het bord valt, stroomt naar de Pacific, het water ten oosten van het bord naar de Atlantische Oceaan (zie foto).
Een adresje dat Route 66-volgers zeker niet mogen missen, is het El Rancho Hotel in Gallup, het hotel waar de filmsterren van destijds thuis waren. We hielden er halt en aten er in het zelfde restaurant waar ooit Ronald Reagan, John Wayne, Lucille Carter, Humphrey Bogart en anderen tafelden en die nu de menukaart sieren (zie foto's): 'Voor mij nen John Wayne mee ketchup, please!'
Vol goede moed zetten we onze trip verder en onze anders voortreffelijke reisgids loodste ons naar Pinta Road, net over de grens met Arizona. Het boek vertelde wel dat het een beetje 'rough' zou zijn, maar het had hier blijkbaar ook geregend gisteravond... De trading post, die ons aan het eind van de weg was beloofd, was niet bereikbaar want na goed twee mijl hossen, stonden we plots voor een hek! Dan maar rechtsomkeert gemaakt (zie foto).
Het hoogtepunt van de dag kwam net voor onze aankomst in Holbrook: we maakten een trip van dertig mijl door het Petrified Forest Park en dat was een adembenemende belevenis: wat een vergezichten, wat een prachtige natuur! Ik plaats hierbij een tweetal foto's, maar wat we daar zagen is niet te vangen in een plaatje. (zie foto's)
En dat is nog maar een voorsmaakje, want morgen trekken we richting Grand Canyon en zijn we Route 66 een dagje ontrouw. Nu we hier toch zijn, kunnen we dat toch niet links laten liggen, zeker?
Tot morgen, en ik ga eens op zoek naar een garçon die mijn paspoort wil zien... ;-)
Zoals aangekondigd nemen we vandaag een snipperdagje in Albuquerque. Deze morgen, na het ontbijt, had ik al een leuke ontmoeting met Troy Bradley, een ballonvaarder. U moet weten dat Albuquerque, net als Eeklo ook jaarlijks een grote balloonmeeting organiseert. Geert Leloup en zijn ballonteam zijn hier zeker en vast al eens geweest. Welnu, deze morgen stopten Troy Bradley en zijn crew met een groepje Australische passagiers na een ochtendvlucht voor een champagne ontbijt aan ons hotel. Ik deed een praatje met de ballonvaarder, die tot mijn grote verbazing al van onze meeting in Eeklo gehoord had en al in 'Saint Nicholas' had gevlogen! 'Ieklow? Ofcourse I know Ieklow!'
Welwel, dat was leuk te horen. Toen we laten deze voormiddag op bezoek gingen in het oude stadsgedeelte van Albuquerque kwamen we in nagenoeg alle winkeltjes ook gadgets met luchtballonnen tegen, er was zelfs een ballonwinkel (zie foto).
Voor het overige: een rustige stadswandeling met nogal wat winkeltjes en standjes met Indianenspullen (zie foto).
En op een rustdag als vandaag, verliezen we zeker onze goede moed niet. In een cafeetje fotografeerde ik een optimistisch bord, dat ik hierbij graag meegeef om goede vrienden van ons nu een hart onder de riem te steken(zie foto).
Morgen staat ons een serieuze trip richting Holbrook (Arizona) te wachten en dan gaat het naar de Grand Canyon. Iets om naar uit te kijken! En om te reageren op de reactie van Henk: ik zag in een winkeltje een t-shirt hangen met het opschrift: 'Harassing Indians can result in serious hairloss'...
We hebben vandaag, zoals aangekondigd, het helse tempo van de voorbije week even teruggeschroefd en hebben ons beperkt tot de rit van Santa Fe naar Albuquerque. Als dat een voorproefje is van het desolate landschap dat ons de komende week staat te wachten, dan hebben jullie nog mooie beelden te goed, amai.
Vanmorgen brachten we een bezoek aan het oude stadsgedeelte van Santa Fe, een stadje dat ik alleen uit cowboyfilms kende. Het was er leuk kuieren maar het aanbod bestond vooral uit Indiaanse prullaria. Ik zag er wel een leuk t-shirtje (zie foto) en Mien koos zelfs een geschenkje uit voor de verjaardag van haar mama (zie foto), die we dit jaar jammer genoeg hebben moeten missen.
Onderweg heeft Route 66 verschillende namen: the old trail, the old Santa Fe Trail, El Camino Real of gewoon... the Interstate. We probeerden zoveel mogelijk langs de kleine dorpjes, de zogenaamde pueblo's, onze weg naar Albuquerque te banen en passeerden ontelbare ranches, maar ook veel kleine, typisch Mexicaanse bouwwerkjes waarvan er heel wat leeg staan. Wie een 'doeningsken' wil langs Route 66: hierbij een foto met het adres van de ook bij ons bekende makelaars... (zie foto).
We arriveerden in Albuquerque en kozen meteen voor een letterlijk hoogtepuntje: een toch wel adembenemende trip met 'the longest aerial tramway in the world', naar de top van Sandia Peak op 3.254 meter hoogte. Dat gebeurde in een kleine kabellift maar zorgde voor een indrukwekkend decor, niet alleen van een prachtig rotsmassief maar ook van de immense vlakte waarin Albuquerque (ook bekend bij onze ballonliefhebber Geert Leloup) ligt. Op de foto zie je in de achtergrond de stad, op de voorgrond het rotsmassief en daar tussenin, voor de geoefende ogen, het kabientje waarmee we naar boven en naar beneden zijn gekomen... (zie foto)
Daarboven hebben we een hapje gegeten in het High Finance Restaurant, maar we zijn mooi op de paadjes gebleven en hebben geen beren gevoederd (zie bordje). Daarna richting hotel, waar ze - gelukkig - een zwembadje hebben.
Tot morgen, het is wel rustdag maar er zal wel nieuws te melden vallen. De kaap van de 800 hits is in zicht, we krijgen zeer veel reacties, ook via smoelboek en mail. Ben blij dat we een beetje van onze schitterende reiservaring met zovelen kunnen delen...
Vandaag maakten Jasmien en ik een historisch moment mee:
in Adrian (Texas) passeerden we het punt vanwaar het even ver naar Chicago als
naar Los Angeles is. We zijn met andere woorden dus halfweg (zie foto), althans
in kilometers.
Voor we daar aankwamen, hielden we even halt (in alle
vroegte, Jasmien wordt zelfs een ochtendmens) aan Cadillac Ranch, net buiten
Amarillo. En eigenlijk is dit niet te missen punt voor Route 66-volgers te gek
voor woorden: iemand kreeg het in zijn hoofd om enkele jaren geleden een
tiental Cadillacs met de neus in het zand te begraven. Intussen zijn
graffitispuiters er genadeloos aan het werk gegaan, maar Mien maakte van de
gelegenheid gebruik om even publiciteit te maken voor het Herbakkersfestival Misschien
is dit een ideetje voor Jan en Carine: Honda ranch in Waarschoot Stel je voor!
We hebben vandaag Texas met een uitgestrekte vlaktes geruild
voor het bergachtige New Mexico. Hier is Route 66 heel wispelturig: de ene keer
kan je het tweevaksbaantje gewoon volgen, tussen Interstate en spoorweg, maar
de andere keer is het plots verdwenen en opgegaan in het traject van de
autostrade. En verderop, op weg naar Santa Fe, is Route 66 zelfs een deel van
The Old Santa Fe Trail. Ik wil nog iets zeggen over de goederentreinen die we
gepasseerd zijn: ik heb van een ervan de wagons geteld, voor de aardigheid: het
waren er 136! Maar we probeerden ook vandaag zoveel mogelijk the motherroad
trouw te blijven en zo kwamen we terecht in El Rio, een gehucht met drie huizen
dat zo verlaten was als iets (zie foto).
Anders was het gesteld in Santa Rosa, waar ik enkele fotos
nam in het Oldtimermuseum (ja, ik voel me daar meer en meer thuis, ik zal het
maar zelf zeggen ) (zie foto) maar waar we in het restaurant er recht tegenover
onmiddellijk gewezen werden op de gevaren van zolang naar zoveel schoons te
kijken (zie foto)
En vooraleer we in Santa Fe arriveerden, sloegen we nog even
af naar Las Vegas (New Mexico, wel te verstaan): een alleraardigst stadje met
een heel leuk oud dorpsplein (zie foto) en veel minder plastiek dan de versie
die even verderop in het noorden ligt
Voilà, morgen wacht ons een veel kalmer dagje (amper 55 mijl
naar Albuquerque) en nadien, gelijk in de Tour, een rustdag. Dat mag wel eens
voor de kilometervreters En dan wacht de woestijn en de Grand Canyon!