ik drukte de telefoon af en overdacht het gesprek dat ik zojuist gevoerd had met Lea.

Waarom Sam een ruzie had uitgelokt tussen hem en haar, is me nog steeds onduidelijk.  Zelfs na haar uitleg.

Sam gedraagt zich erg onverschillig en vaak cassant t.o.v. mij, en uitermate lief en sympathiek t.o.v. Lea.  Die ruzie is onverklaarbaar. Ik was erg geschokt en verward toen ik een bericht kreeg van haar dat ze mij in de toekomst met rust zou laten.  Een uitleg van Sam kwam er niet.

-hij wist niet meer wat er gebeurd was - 

Wat mij wel beangstigd, is het feit dat ze vertelde dat hij haar aankeek met een woedende blik.  De voorbije maanden had hij geen goed woord voor mij over - zo vertelde ze mij - en nu nam hij mij heel defensief in bescherming en kreeg zij een hoop verwijten , o.a. dat zij geen goede vriendin zou zijn voor mij.

Ik ben 12dagen in Portugal geweest, een fijne reis met fijne mensen.  Eerst 2 dagen Lissabon, dan met de huurauto naar Mendeira, een gehuchtje in midden Portugal,  waar we de komende dagen een schilderworkshop bijwoonden, allerlei uitstappen deden en elke middag een uitgebreide lunch gebruikten naar Portugese gewoonten. Daarna richting Porto. Ik voelde me onbezorgd, innovatief, geïnspireerd.  Alleen de communicatie  met Sam verliep stroef.  Onze telefoongesprekken waren saai, zonder humor, zonder animo.  Ik had niets te vertellen, ondanks de vele gebeurtenissen die dag.  Eigenaardig voelde ik ook geen enkele behoefte hem deelgenoot te maken van de gebeurtenissen die dag.  Hij reageerde enkel met gemompel en eenlettergrepige woorden. Het gesprek werd dan ook tamelijk onvoldaan afgebroken en ik voelde zelfs een opluchting op  de dagen dat ik niet kon bellen. 

In ieder geval, het was op de derde avond in Portugal, dat ik tijdens ons telefoongesprek van hem vernam dat hij ruzie had gemaakt met Lea.  Waarover, wist hij niet meer juist, wel dat ze heel kwaad is weggelopen.  

Nu, bijna een maand later, heeft ze eindelijk besloten om mij haar versie van het verhaal te doen. 

Het vreemde gedrag van Sam boezemt mij angst in.  Hij drinkt terug veel te veel, hij is gemeen met woorden en erg kwetsend. Onlangs, in een dronken bui, liet hij mij weten dat 'ik maar een andere woning moest zoeken'

Ik ben gelukkig wel wat sterker teruggekomen uit Portugal.  Volgens mij helpen ook die Bach bloesems die ik nu reeds geruime tijd neem.  Ik heb het gevoel zelfstandiger te zijn, beter in staat problemen te ontvangen en te analyseren, maar de angst voor de toekomst is nog niet verdwenen.  Die onzekerheid die voor de deur staat doet mij steeds opnieuw terugvallen in een vorm van apathie, berusting van de situatie. 

-Toch nog maar eens eventjes aankijken ?-

Ik heb ook niet het gevoel dat ik bereid ben om Sam te verlaten , ik heb hem alleen met anderen ogen leren bekijken.  Ik zie meer van zijn ondeugden en zijn fouten. 

- Geeft dit mij het recht hem daarom in de steek te laten?

Hoe dan ook, ik heb mezelf  nog steeds niet overtuigd dat , hem in steek laten, hem verlaten, een betere optie is.

de "waaromvragen" blijven door mijn hoofd spoken.  Ik wil een gelukkige thuis bieden, een plaats waar kinderen en vrienden graag naartoe komen, waar iedereen steeds hartelijk ontvangen wordt.  Een houding die meer en meer in een hoek geduwd wordt omdat we er niet meer beiden achter staan.  Maar naar welke weg moet ik dan op zoek gaan ?