Ik ben Tine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katharos.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/03/1980 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: creatief bezigzijn (juwelen maken, tekenen, schrijven,...).
Welkom!
Graag uw waardering en eventueel opbouwende kritiek. Ik kan er alleen maar uit leren!
Vandaag kom ik weer tot een constatatie. Beloften aan mezelf naleven, is niet één van mijn beste eigenschappen. Ik ben al een aantal dagen mijn belofte om alle dagen te schrijven niet nagekomen... Nu heb ik er natuurlijk wel een uitleg voor. Bij mij is het meestal alles of niks, zwart of wit, toch op creatief vlak. Het begon met het idee om te willen schrijven. Ik ben dan beginnnen opzoeken op internet of er artikels bestaan of boeken over de kunst van het schrijven. Natuurlijk bestaan die! Er bestaat er zelfs één van mijn favoriete schrijver, Stephen King, waarin hij uitleg geeft over hoe hij op zijn ideeën komt en hoe hij deze tot verhalen brengt. Dat boek moest ik zeker lezen, hoe rapper hoe liever. Dus ik op zoek. Alle boekhandels in de buurt heb ik bezocht en ook een paar in Antwerpen zelf, tot ik uiteindelijk te horen kreeg dat het boek niet meer gedrukt wordt. Ik moest dus op zoek bij tweedehandsboekenhandels of in de bib. Dat laatste was voor mij geen optie omdat ik dat boek echt graag zelf wilde hebben. Ik heb het uiteindelijk gevonden via internet, tweedehands. Ook kreeg ik ondertussen al mails aan van een "online-schrijfcoach", die me met hopen inforamtie en oefeningen overlaadde. Ik kreeg het boek aan via de post, en begon er direct in te lezen. Ik ben dus echt een aantal weken constant beziggeweest met mijn schrijfplannen, en met constant bedoel ik echt dag en nacht. Ik lag soms om drie uur 's nachts nog te lezen en als ik dan uiteindelijk probeerde te slapen, spookten mogelijke verhalen door mijn hoofd. De enige manier om terug een beetje rust in mijn hoofd te krijgen, was even stoppen met alles en het wat laten bezinken. Dat is dus mijn uitleg. voilà. Ik moet leren doseren en organiseren. Een rustpauze zoals nu moet kunnen, maar opgeven... no way!
Onlangs kocht ik bij Ikea een extra zeteltje/stoeltje omdat het zo belachelijk laag geprijsd stond en ik het natuurlijk kon gebruiken. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om dat verrekte ding in elkaar te steken. Ik moet me corrigeren, het in elkaar steken ging als een fluitje van een cent, maar die verdomde hoes erover trekken, heeft me zowat de hele avond gekost. In dat stoeltje zit ik momenteel te genieten (dus toch). Ik heb zojuist Chinouk in haar bedje gelegd en zit nu, bij het open raam naar de regen te luisteren. Ik hoor de druppels vallen, en in de verte het geruis van de autostrade. Ik hoor onze kat met haar pootjes "dabben" tot ze een zacht, confortabel plaatsje vindt. In het huis hiernaast huilt een kindje en af en toe hoor ik gestommel bij de bovenburen. Nu en dan komt de tram voorbij of vliegt er een vliegtuig over. En ik geniet van die lawaaierige stilte, want dat is de enige stilte die je krijgt als je in een stad woont. Ik die dacht dat ik me "alleen" zou voelen als ik 's avonds niet voor de tv zou zitten... yeah right! Ik ben me nu eens zoveel bewust van het leven rondom mij, het echte leven met echte mensen die echte dingen doen. Ik vraag me af wat er in al die andere huiskamers om me heen gebeurd op dit moment en laat mijn fantasie de vrije loop gaan. Misschien is dit wel de bron van een verhaal...
Ik zoek tijd... tijd om me met schrijven bezig te houden. En ik denk dat dit het grootste excuus is dat ik de laatste jaren heb gebruikt. Wie wil schrijven moet om te beginnen veel lezen. (check) Daar vind ik tijd voor, zoals de meeste mensen in bed, op de wc en nu tijdens de vakantie ook regelmatig als bezigheidstherapie terwijl mijn dochter de speeltuin onveilig maakt. Wie wil schrijven moet een basis van grammatica en spelling beheersen. (check) Met een moeder die onderwijzeres was, is dat er met de paplepel ingebracht. Maar het heeft ervoor gezorgd dat ik de basis van een goede zinsbouw redelijk beheers en bijna zonder dt-fouten kan schrijven. Uiteraard sluipen er regelmatig foutjes in mijn zinnen. Met een spelling die al een paar keer veranderd is sinds ik de school verliet, is die kans groot.En ik moet ook toegeven dat ik me niet echt heb beziggehouden met die veranderingen. Ik heb de neiging om meer fouten te schrijven als ik typ. Dat is ook een normaal verschijnsel. Wie wil schrijven moet veel oefenen. Tja, daar begint het al... Mijn twee eindwerken heb ik allebei op twee avonden tijd geschreven en daar kreeg ik telkens lovende kritiek over. Ze waren met de nodige humor en klare kijk op de zaak geschreven, volgens de juryleden. Ik moet zeggen dat een deadline voor mij wonderen doet, ik presteer altijd veel beter onder druk. Voor de rest kan ik van mezelf niet zeggen dat ik veel oefen. Ik heb namelijk nog andere creatieve hobby's, waarvan juwelen maken de meest tijdrovende is en ik heb ook wat zondes... Ik heb nogal de neiging om mijn avonden voor de tv door te brengen en dat brengt ons dan bij het volgende puntje: Wie wil schrijven moet zich van alle externe en storende media kunnen afsluiten en zich kunnen terugtrekken in het eigen gecreëerde wereldje waar het verhaal zich kan ontwikkelen. Daar wringt het schoentje soms. Is het een gebrek aan zelfvertrouwen? De schrik om in dat wereldje te duiken, mezelf misschien weer op een heel andere maar pure manier te leren kennen? Of is het gemakzucht en oude gewoonten die gewoon doorbroken moeten worden? Ik kan je daar direct het juiste antwoord op geven; het is een combinatie van beide dingen. Bij deze beloof ik mezelf plechtig om dit te doorbreken! Wie wil schrijven moet elke dag tijd maken om te oefenen, om uit te zoeken wat het juiste ritme is, of je best 's morgens of 's avonds schrijft en hoeveel bladzijden (of laat het ons in het begin bij woorden houden) je per dag kan schrijven. En het belangrijkste is dat je dit alles met veel plezier doet! En ja, ik WIL schrijven! En alleen door het te doen, ga ik gauw weten of ik het ook KAN...
Onder dit motto doe ik het! Onder dit motto start ik mijn eigen blogje! Het is het allemaal een beetje spannend, een klein avontuur. Ik ben heel benieuwd naar mezelf, of het me nu eindelijk gaat aansporen om meer te schrijven en dus meer te oefenen. Maar ook of ik andere mensen kan boeien met mijn creatieve hersenspinsels... De volgende dagen zal ik zeker veel met deze blog bezig zijn. Ik plan hier echt wel veel foto's te posten van de juwelen die ik maak, en zal ook een dagboek proberen bijhouden van mijn andere creatieve plannen, nl. schrijven. De bedoeling is dat er ooit een boek van komt, maar ik ben ook realistisch genoeg om te weten dat je die niet op een paar dagen of weken schrijft. Op internet vond ik een schrijfcoach, die me nu dus een beetje helpt en tips geeft om te leren schrijven, want ook al "heb je het" (en nu bedoel ik niet dat ik "het heb" ), er komt toch ook een hele hoop techniek bij kijken! Eén van zijn eerste tips was: start een eigen blog. En dus... onder het motto "goed begonnen is half gewonnen"... here I am! Ik doe mijn best...
