En het is een poets- en administratiedagje geworden. Ik was eigenlijk wat ontgoocheld. Wat een saai leven zeg.....

Werken, werken, werken, werken..... slapen, slapen,..... Kunnen we nu eens een keer er op uit, heeft meneer weer geen zin..... Altijd hier in dit dorp en tussen deze muren. 

Aan m'n buitenkant zal je't niet zien hoor. 

Onze enigste uitdaging is ons werk. En er is ZO VEEL MEER ! 

Het was best wel een gemoedelijke rustige sfeer hier ten huize vandaag. Een mens moet eens kunnen rusten ook. 

Ik had het eerste initiatief genomen en m'n voorstel was afgewezen. Ik dacht : 'Ik maak er niet veel poespas van en laat het maar aan hem.' Eerst ging hij nog een terrasje doen, maar toen was hij aan 't karweien en toen hij gedaan had zat hij met zijn neus in zijn vakliteratuur. Het begon toen toch al tijd te worden om nog eens een stapje te zetten als we nog ergens naar toe wilden..... Maar hij piepte precies niet veel. Verdacht....

En toen ik vroeg of er nog wat op de planning stond was het : 'Neen'.

Olé ! We hebben het zo weer snel gehad. Onze plannen voor vandaag zijn gewoon 'nikske plannen'.

Saai. Vandaag dan maar wat rustig houden en mij nog eens wat op m'n terras leggen zeker om dan morgen, overmorgen, en overovermorgen weer heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel te werken.

Hij staat zwaar onder emotionele druk dat we bijna alles alleen doen. We hebben enkel nog een weekendhulp en we poetsen op onze vrije dag zelf. Onze beide vaders herhalen op tijd en stond dat we geen 'daguren' meer mogen aanvaarden. We sparen daar idd een hele hoop mee uit, maar soms is het fysisch wel zwaar. 's Avonds zijn we echt moe. 's Ochtends moeten we onszelf ook vaak een duw geven om uit ons bed te geraken. Mijn ma zegt altijd : 'Maar het moet natuurlijk gaan ook hé met jullie twee.' Die begrijpt de situatie ook beter omdat ze er meer inzicht in heeft. Ik begrijp onze beide vaders ook hoor. Volgens mijn vader is het beter een paar klanten te verliezen dan iemand te moeten aanvaarden omdat die zo kostelijk is. Ik stelde voor aan mijn man vanmorgen om toch iemand te vragen met dienstencheques om maar om de 14 dagen te komen poetsen en ik kreeg direct reactie. Ik zeg : 'Op den duur is het zo dat je op onze vrije dag altijd gepresseerd zit om je huis weer spic en span te krijgen.' En hij is daar wel vrij fanatiek in. Nu een proper huis is nog zo gezellig. En dan het volgende element : dat ik voor hem niet hoef op reis te gaan naar Frankrijk, dat dat ook te veel geld kostte naar zijn idee. Oh ! De druppel van m'n emmer liep over ! Dat we eens 1 weekje naar Frankrijk gaan is er te veel aan ! Het is onze eerste 'grote reis' met onze dochters van 8 en 10 jaar. Nu moeten we het doen ! Binnen een paar jaar willen ze ook niet meer mee ! En ik heb het financieel goed bekeken dat het niet al te duur uitvalt ! Grmbl ! Bliksem ! Pdang ! Ik kijk er al zo naar uit ! Ik hoop dat het enorm meevalt. En dan heeft meneer weer geen zin. Vorig jaar was het ook van dat. Uiteindelijk zijn we dan voor 2-3 dagen naar Parijs en regio geweest. En dan moet je nog maken dat het zeker naar zijn zin is of hij loopt met een pruillip tot op de grond. We zijn eens met 1 overnachting naar Antwerpen geweest en gingen naar een kindershow gaan kijken. Dat was ontzettend tegen zijn gedacht. Voor één keer dat ik wou dat hij daar naartoe meeging. Het was met een overnachting en dan nog een uitstap eraan gekoppeld..... Ik was alweer opgevreten van de zenuwen in m'n binnenste omdat ik het wou plezant maken, aangenaam, en niks pakte aan. De tweede dag toen we nog eens naar Bokrijk trokken was het gelukkig iets beter. En weet je wat ik dan nog het strafste van alles vind : één reisje van één week op een volledig jaar is er TE veel aan ! Maar een voetbalabbonnement van 550 Euro moet je zelfs je echtgenote niet over spreken. Je koopt dat en je gaat ! Dat is normaal. Dat is het enigste uitje dat je als man nog hebt volgens hem. Zijn voetbal. 's Avonds is het ook 80 % voetbal op tv. Ik por er niet over. Ik kruip dan achter mijn computer. Akkoord : het is zijn grote hobby en dan is hij nog eens gezellig uit onder mannen, en je moet er nog eens uit zijn. Maar dat het dan te veel is om één klein simpel weekje naar Frankrijk te gaan ! Grmbl ! Dubbele bliksem !

Nu donderdag zijn onze beide dochters op uitstap met school. Ik heb daar nog een bon liggen voor een wellness en dacht : Misschien kunnen we dat wel eens doen. Hij doet dat ook nog graag. Maar het is niet echt nodig hoor, als het geld kost. Neen, het kost geen geld. Het is een kado-bon. En dan dacht ik : 'Je hebt gewoon geen zin om met mij te gaan zeker. Je zou misschien liever met je 'koffietrien' gaan.' Dan heb ik gezegd dat we gewoon niet gaan, dat het geen probleem is, dat die bon toch nog geldig is tot in 2015. Dan kan hij tegen dan misschien met die 'koffietrien' gaan... Neh.... 

Jaah.... echt goed snor zit het momenteel niet tussen ons twee. Moe van het vele werken waardoor andere basiszaken verloren gaan en bij mij speelt altijd maar dat gevoel, al zo vele jaren, dat die oude liefde van hem nooit zal roesten. En ik begin dat ferm beu te worden. Of overdrijf ik en zie ik het groter dan het is ???? Dat kan natuurlijk ook. Het is misschien ook een 'verzetje' 'ontspanning' in zijn saaie, drukke leven. Nou, dat 'verzetje' 'ontspanning' van een vriendje waar ik lieve smsjes naar stuur heb ik ook niet !  

Mijn grootste plezier die me dag na dag de moed er doet inhouden is : relativeren, positief denken, dat je nooit alles kunt hebben wat je wilt, dat een goede gezondheid belangrijk is en vooral die twee kadetten die snel groter worden !

Het was een zware dag voor mijn emoties. Mijn 'husband' was 'ikweetniet'. De hele dag.....

Vanmorgen begon het al met ruttelen en pruttelen. Door mijn fout vond hij zijn plateau niet.

Dan kreeg ik wat later zo weer een antwoord van 'poeh', met een onderschattende indruk over iets van

werk dat ik nog wou verzetten....

Vorige week had ik al een klets tegen m'n kop gekregen omdat hij zoveel zenuwen had eer hij zijn

laatste catering nog moest gaan doen. Omdat iemand bij ons een heleboel aperiefglaasjes gebroken had.

Ze had die op een randje gezet, en net toen ze naar buiten waren om iets te gaan halen kantelt heel de boel.

En dat was dan mijn schuld, met de reactie van dien. Weliswaar overmand door zijn zenuwen, want het was

niet om aan te zien, die nervositeit, de hele namiddag. 

Ik werd vanmorgen toen zo danig kwaad dat ik uitgeschoten ben. Ik probeer eigenlijk alleen ook maar mijn best

te doen, net als hij.

Maar voor de rest van de dag is het weer niet veel meer geweest dan verschrikkelijk boos naar mij kijken en 

weinig antwoorden of weinig praten.

Gisteren was het eigenlijk ook al van dat. Precies weer op planeet Jupiter of Mars, of weet ik waar....

Ik heb het hem al gevraagd wat er scheelt, maar er is NIKS.

Mocht het een vrouw zijn dan zou je zeker zijn dat het maandstonden zijn. Of misschien is het : last hebben

van midlifecrisis.

Als hij zijn werk beklaagt, dan is het zijn eigen keuze geweest. Want ik wou het eerst stoppen en terug gaan werken.

Ofwel is het terug die 'koffietrien'. Die 'koffietrien' die maar altijd in zijn memoires blijft hangen, die maar altijd 

korte sms'jes blijft sturen, heen en weer en weer en heen..... 

Ik denk dat het al weer heel wat minder is met haar eigen 'bink'. Ze is er maar bij voor de luxe.

Ik was zo weer van't slag van die sms'jes (die ik eigenlijk niet lees .....

Ze had iets gestuurd van : 'Ik mis je xxx'. En hij iets van dat terug. Ik kon er eigenlijk wel bij huilen.

Ik dacht : Is het eigenlijk echt van dat ? Houdt hij eigenlijk echt zichzelf voor aap en mij ook ? 

Altijd maar dat blijven hunkeren naar ..... Dan kan je toch nooit gelukkig zijn met wie je wel hebt ?

En die doet dan nog zo vele dingen verkeerd (ikke dus) of niet naar wens. Is altijd van een ander gedacht.

Is ook geen zo'n lady. Maar een beetje meer vierkant en gestampt.... 

Ik heb mij voorgenomen als het over die 'koffietrien' nog eens tot een emotioneel moment komt onder elkaar

(hij en ik dus) dat ik hem toch voor de keuze ga stellen. De keuze van één van de twee. Kiest hij volledig voor mij, 

dan verbreekt hij het contact. Ik moet al dat 'gekwatsch' met die sms'jes niet meer weten....Pffft... Altijd van die

lieve sms'jes, lovende sms'jes. En ikke.... ik krijg bij wijze van spreken de pan op mijn kop. Ik ben ik en ik ben ook

iets waard. En voor mijn eigen zelfbeeld, zelfvertrouwen is het ook niet goed. Ik krijg er na al die jaren (Dat is al aan de gang

van voor de geboorte van onze jongste dochter, zo van 'af' en 'aan'....) krijg ik er de SCHIJT van ! Altijd heb ik het proberen

te verdragen, gerelativeerd dat elk wel een beetje vrijheid moet hebben.... Maar als je dan een berichtje ziet van : 'Ik mis je xxx'

met al die vette kussen erachter..... ZUCHT...... 

Hij leek weer zo veraf..... en dan ligt het eigenlijk allemaal aan mij. Jah.... ik ben ook niet perfect, heb ook m'n fouten en sommige dingen

liggen ook wel aan mij. Maar niet alles.... Soms is het allemaal zo gecompliceerd. En dan drink je een goed glas wijn, probeer je weg te dromen in je bed door aan leuke dingen te denken, en na een al te korte nachtrust kan je er weer een dagje tegen :)

Mijn man zelf kan heel goed dansen, maar naar een dansles heb ik hem nog nooit meegekregen. Ik zou me graag bij één van die groepen aansluiten en ook m'n man daar voor mee krijgen. 'Je moet daar tijd kunnen voor maken'. Vrijdagavond om 20 u is te vroeg. Ik weet ook wel dat dat kan spannen, want we hebben normaal altijd later gedaan. Maar als er een voetbalmatch is dan lukt het altijd om gedaan te hebben tegen de tijd dat hij weg moet. 

'Ga jij dan hé !' was z'n antwoord. Maar ik ken dat al, als ik alleen ga... Dan is dat na een paar keer gezeur van : 'Hoh, moet je weeral weg en ik zit hier met heel de boel.' En dan zal ik niet tegen dat gezeur kunnen en een schuldgevoel krijgen.... en dan doe ik het ook niet meer. Ik ken mezelf. Ik was ontgoocheld en m'n antwoord was : 'Tja, zo doen we nooit eens niks van echte ontspanning. We zouden er ons beiden aan amuseren. Hoh ja, ik doe twee dingen dag in, dag uit  : werken voor m'n man en zorgen voor m'n kinderen... En voor de rest : NIKS.' 

En eigenlijk is het wel zo'n beetje. Ik laat het voor een ander, om geen miserie te hebben....

Ik was geämbeteerd van m'n zus haar plannen. Haar oudste doet haar Vormsel. Het feest is tesamen met dat van haar schoonfamilie omdat er daar ook een vormeling is dezelfde dag. Daar hebben ze de gewoonte om een verrassing te doen. Je weet niet waar je naar toe gaat en wat ze gaan doen. M'n zus heeft het haar familie wel verteld omdat ze dat zelf een beetje raar vindt dat het een verrassing blijft tot de laatste dag. Het is heel anders dan dat wij een communie zouden doen. We gaan vlotten bouwen en in een catamaran gaan varen. Jeezes... alé, de kids gaan vlotten bouwen en op het water dobberen. Bijna was het paintballen ! Ik zou maar beter rechtstreeks in m'n werkkleren gaan zeker ipv m'n mooie jurkje aan te trekken en m'n hakken ? Nu, ik ben wel blij dat ik het weet en zal wat reservekledij mee hebben.

En dan ivm 40ste verjaardag van haar man. De mijne moest natuurlijk weer een redelijk feest geven, maar het was wel leuk. Mijn schoonbroer daarentegen doet enkel iets voor de mannen. De vrouwen mogen babysitten Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja. 

Binnen een paar weken starten we met een 'verfrissende nieuwe lei' voor onze zaak. Hopelijk lukt het allemaal zoals we het wensen. We zijn voorzichtig aan het uitkijken voor evt. iemand bij te nemen. Maar we zien nog wel.

En vorig jaar roddelden ze over ons aan 100 per uur. Nu is het de beurt aan onze collega's, aan 200 per uur. Voor onze zaak heeft dit ook niet zo'n goed gedaan. Misschien, misschien zal het tij nu weer een beetje keren....