Kan ik meteen weer een volledig jaar vertellen.

Mijn chemo's en bestralingen waren afgelopen in juni. Ik was nog thuis tot eind augustus. Ik heb het allemaal vrij goed doorsparteld.

Ik werk terug voltijds sedert september. Kon de eerste vier maanden wel nog wekelijks een dag verlof op nemen.

Het was een heel speciaal jaar. Wie het leest, zal het ook wel weten. Het corona-gedoe dat moe maakt.... We zijn er na bijna een jaar nog niet van af.

Hopelijk kan ik volgend jaar ander nieuws schrijven dan dit.

Vorig jaar had ik er op dit moment nog maar een vaag besef van. Het woedde wel al ergens, maar het leek nog zo ver af. Nu bepaalt het ons leven.

Binnen kort tijd laat ik mijn reconstructie doen. Dan ben ik weer een paar maanden thuis. Ergens vind ik het ambetant. Maar vandaag niet, want ik ben boos op mijn baas omdat ik de beloofde opslag 'ik zal zien wat ik kan doen' niet gekregen heb. Enkel indexverhoging. 10 euro. Grrr.

En verder. Ik ging eigenlijk gisteren schrijven.

Ik had zo echt een emo-dagje en het gevoel van : 'wat is geluk?'

Ik ben in het verleden altijd optimist geweest, een sterke madam. Heb me door alles heen geslagen. Maar krijg steeds meer en meer het gevoel dat niks echt loopt of gelopen is zoals ik het hoopte. In de laatste 20 jaar zelfs.... Ik ben niet gekomen waar ik wou zijn, maar daar kon ik me bij neerleggen, mijn relatie is ook niet de perfecte, maar van wie wel ? Ik ging nooit ernstig ziek vallen, maar dat heeft toch m'n levenswandel verstoord en nog een beetje.... Het hele aanhoudende corona-gedoe doet er natuurlijk ook geen goed aan. Je probeert positief te blijven, maar op een gegeven moment heb je het toch wel gehad.

Maar laat me starten bij februari vorig jaar. 

Op het vlak van relatie is eigenlijk nog niet veel gewijzigd. De relatie tussen mijn man en zijn vriendin is gegroeid. Hij is verslaafd aan haar en verdeelt zijn tijd tussen haar en mij. Ik weet wanneer hij z'n korte afspraakjes heeft. Hij heeft nog steeds niet zijn wachtwoord van z'n messenger veranderd en vrouwen zijn nieuwsgierige wezens. En eigenlijk heeft hij al niet veel tijd over, want hij werkt superveel. En dat zie ik wel dat dat zo is, aan wat binnen komt. 

Ikzelf heb ook nog altijd m'n goeie contact met m'n jongen van Br. Het heeft zeker al z'n ups en downs gekend, maar dat komt dan meest van mijn kant, omdat ik vind dat het als getrouwd persoon niet makkelijk is. Dat stopt ook op zekere hoogte zo'n relatie. En bij mij thuis is het geen probleem, want dan is mijn man zelf gemakkelijker. Maar zijn echtgenote weet het niet. En ik voel mij daar sommige periodes zo ambetant over. En eigenlijk zou ik niet willen dat ik de boel daar op stelten zet en uit elkaar drijf doordat het uit komt. Neen, zeker niet!

En verder... hebben we vorig voorjaar wat praktische veranderingen aan ons huis gedaan en deze zomer een heel leuke reis met onze twee tieners naar Spanje gemaakt.

Alles leek steeds beter te gaan, alles kreeg meer vorm, alles leek op wieltjes te lopen en o ze platonisch relatie ook.

En dan... Ik heb in de zomer veel last van jeuk en muggenbeten. In mijn slaap krab i' die vaak open. Met gevolg, bloedvlekken op m'n t shirt.

Ik merkte plots op dat ik steeds op dezelfde plek ongeveer bloedvlekken had. Maar ik zag geen korstjes. En ik merkte dat het van m'n rechterborst kwam. Ik meende dat het een banale ontsteking was en dacht, misschien toch maar beter een afspraak maken bij de gynecoloog. 

De rest kan je al raden : het was meer dan een banale ontsteking.

Ik kreeg het nieuws verkondigd dat 1 op 9 vrouwen in hun leven verkondigd kreeg. 

De eerste 14 dagen stond m'n wereld wel op z'n kop en die van m'n gezin en familie ook natuurlijk. 

Het is gelukkig allemaal geneesbaar. Het werd wel mastectomie van de rechterborst  Ik  zit nu in m'ntweede reeks vandéc chemokuren.Daarna volgennog een reeks bestralingen.Alb bija al sla ik me er nog vrij goed door. Je hebt natuurlijk je betere en slechtere dagen. En je leert het wel te luisteren naar je lichaam en te rusten ook al was je vroeger een superhectisch levengewoon van full-time en flexi-job, je huishouden draaiendehouden en taxi voor de hobby's van de kids. 

Ik ben wel positief over hoe mijn man met alles omgaat tov mij. Hij heeft ook gezegd dat jij me daarvoor niet gaat laten vallen of in de steek laten, ondanks dat hij met een ander optrekt. Ook mijn jongen van Br. Die kon me gewoon laten gaan. Want ik had de energie niet meer voor hem. Maar hij heeft dat gerespecteerd en stilletjes gehoopt als ik me weer wat beter voelde, dat ikdan terug toenadering zou zoeken. En z'n geduld is beloond. Ik vind het zo mooi dat hij na meer dan een jaar zo af en toe zegt :Ik heb het me nog geen enkele seconde beklaagd dat ik jou heb leren kennen ondanks de beperkte situatie. Ja, we voelen ons wel goed bij elkaar. Maar we beseffen ook wel dat er beperkingen zijn en ik ben absoluut niet zeker of bv samen leven onze gevoelens v nu zou verbeteren. Misschien vervallen we dan ook in gewoonte en sleur en ebt de spanning en uitdaging weg.

Life can be very complicated 😁🤣

M

Ons relatieleven gaat gelijk verder, eerder naast elkaar dan met elkaar.

Mijn man heeft nu sedert twee jaar terug contact met een vroeger liefje van een paar maanden. Wat oorspronkelijk als voorzichtige gesprekjes startte, vooral van haar kant, is ondertussen iets vrij intiems geworden. Zo danig alsof het lijkt dat de gsm zijn vaste partner is, want zij zit aan de andere kant van dat toestel. Het is zo moeilijk om met mij te converseren, of het is als er valt te discussieren of als er opmerkingen zijn. We gaan niet uit elkaar gaan, neen, daaraan zijn te veel nadelen verbonden. Maar ik vind het soms toch ook moeilijk als je man je man niet meer is. En ja, ik heb veel gechat met anderen (het ene lokt het andere uit) en ja, ik heb een aantal scheve schaatsen gereden, waarvan ik me er ook een paar beklaag en een paar niet. En eigenlijk wil ik gewoon 1 gewoon koppel zijn. Dat je geen behoefte hebt aan iemand anders.

Toen ik nog wat op Twoo zat, maar al fel afgezwakt, ben ik dan in gesprek geraakt met iemand van Brugge. Ook getrouwd. Het klikt bijzonder goed. Hij is een optimist, tot in z'n voorlaatste teentje. Hij is ook getrouwd. Ik heb er wel deugd van hem te kennen. Ik ben nog niet zo veel 'opgehemeld' geweest. Het doet soms raar bij momenten zo uitdrukkelijk 'geliefd' te worden. En ik denk dat het waarheid is. Of ik zou moeten ferm bedrogen zijn. Maar uiteindelijk zal ook dit een einde kennen vrees ik, want je loopt na enige tijd vast. Ofwel kan je elkaar bij momenten heel weinig zien en je kan niet echt publiek naar buiten komen. Ik heb het er de laatste periode wat moeilijk mee. Maar ik wil hem nog niet laten gaan. Ik zou het allemaal te veel missen. Ik zou me er niet beter door voelen. 

Ik heb daar volledig een punt achter gezet. Die persoon heeft dat wel geprobeerd, maar ik distingeer me er volledig van. Zolang hij serieus is valt dat wel mee.

Maar hij kan zo ongelooflijk vervallen in drinken als hij weg gaat, zelfs met z'n dochter mee. Dan stomdronken naar huis, hij en z'n vrouw, met hun dochter mee. Geen verantwoordelijkheid noem ik dat.

Puntje twee. Sedert eind maart zit ik in een werk, waarvan ik hoop in november mijn vast contract te krijgen. Ik heb enorm getwijfeld met ander werk, maar ben uiteindelijk blij dat ik voor dit gekozen heb.

Puntje drie. Sedert ik beginnen werken ben of kort ervoor is het ook weer iets beter beginnen gaan op relationeel vlak tussen mijn man en ik. De passie van de sex kwam er even weer. Ik zeg wel : even.

Ik schrijf hier zo veel niet meer doordat ik een aantal mensen heb waar ik veel kan tegen vertellen, waardoor ik het hier niet meer perse kwijt hoef.

Ik heb echter vandaag wel een crisisdag.

Kort geschetst : Het stopt niet tussen mijn man en die vrouw die hij vorig jaar leerde kennen.

Ze hebben elkaar nu dit weekend gezien en het leek alsof het aan het uitbloeden was. Het is integendeel weer grote liefde geweest.

Ik ben in juni eens naar een kunstenroute gaan kijken en toen heeft iemand, die ik ook al een poos ken, wel niet zo goed, mij aangesproken over zijn ex waar hij 33 jaar mee getrouwd was. De manier waarop hij over haar sprak heeft me zo een slag in mijn gezicht gegeven of voeten op de grond, dat ik realiseerde van : er zijn echt nog wel mannen die alleen hun vrouw graag zien en niet ook nog een ander of wat reserve moeten hebben zoals de mijne.

Ik had kort voordien ook nog eens toegegeven aan mezelf en ook weer eens afgesproken met iemand(beetje reactie tegen gedrag van mijn man en dat ik niet als non wil eindigen tov hem)

maar door wat die persoon zei had ik zoiets van : waarom doe ik dit ? Het is allemaal wel leuk, maar allemaal zo vluchtig en tijdelijk.

Ik wil het niet meer. 

Het is allemaal zo moeilijk. Eigenlijk zie ik mijn eigen man wel graag en ik kan hem ook niet loslaten, ik cijfer eigenlijk soms mezelf weg. Ik kan hem niet loslaten omdat ik zoveel voor hem regel en ik bang ben dat mocht hij alleen vallen hij een totaal verkeerde weg zou opgaan. Vooral op gebied van gedrag/drinken.

Maar ik heb het o zo moeilijk vandaag door wat ik las : dat ze elkaar niet veel zien, maar dat er toch altijd veel vurigheid is,dat er een klik is en passie, dat ze elkaar lekker vinden. Met mij lukt het al maanden niet, die sex, wel veel knuffelen, met haar direct. Ja, soms ligt het ook wel aan mij, maar evenveel aan hem.

Wij schieten goed op, kunnen elkaar niet missen, zorgen voor elkaar en toch is er een schijn in ons huwelijk. De schijn van passie en sex.

Ik zou willen schreeuwen, ik zou willen babbelen tegen iemand specifiek, maar ik ga mij er ook niet opdringen. Die heeft zelf zijn zoveel jaar getrouwd leven achter de rug.

Ik ben al een paar keer onder de indruk geweest door wat hij zei. Ook dat hij zei dat ik een mooie vrouw ben, niet in de bedoeling van uiterlijk, maar in de bedoeling van hoe ik ben en besta.

Ik heb hem altijd al speciaal gevonden. En door die treffers beroert hij me wel meer en ook door wat er thuis gebeurt achter de schermen, waar ik wel vanaf weet, waar ik mee leef. Ik zou zo graag eens met hem babbelen, maar wat moet ik met mijn zorgen tegen hem gaan uitkomen..... Hij heeft zelf nog genoeg te verwerken.

De krokusvakantie is voorbij. Had mij voorgenomen een goede dag ervan te maken zolang ik nog werkloos ben en ik ben weer vernesteld in m'n eigen kluwen. Ik voel me zo doelloos.

Nog altijd geen werk..... geen doel.... en van aan de andere kant ben ik er wat angstig voor.... voor dat werk.... dan heb je weer verplichtingen, moet je weer presteren, ben je weer meer gebonden.

Mocht ik mijn kinderen niet hebben, ik nam mijn rugzak en ik trok weg voor een tijdje. Weg van alles, weg om alles op een rijtje te zetten.

Ik voel me ook ambetant omdat ik financieel niet genoeg binnen breng. Het lukt wel allemaal tot nu toe, maar deze maand zijn er toch een paar onverwachte af gegaan en moet ik er ook nog een paar betalen.

Zo doelloos..............................................................

Dan ben ik moe en leg me wat te slapen. Dan eet ik speculoospasta, maar krijg last van oprispingen.

Dan neem ik de fles Limoncello en doe mezelf een flinke geut, waardoor ik me een beetje high voel.

Dan wil ik liefde, maar ik kan ze zelf niet geven. Ik kan de liefde, het zorgen voor wel geven, maar ik scherm me af. Ik kan geen passie geven. Er is er weinig. En ik verlang naar passie. Het zorgeloos loslaten en genieten van je eigen lichaam en dat van een ander.

Er is hier nog één iemand op mijn gemeente die niet al te diep in mijn ogen mag kijken. Ik kom hem regelmatig tegen maar hij houdt zich ook (bewust) afzijdig. Toch zou ik hem graag eens te stekken hebben (in mijn bed). Ik heb over zovele jaren 'last' van hem gehad. Dat is dan wel gepasseerd. Zag hem ook niet meer zoveel. Vorig jaar op een trouwfeest tegen gekomen. Hij had wel wat gedronken, en heeft toen bijzonder mysterieus tegen me gedaan. Maar ik voel altijd zo'n aantrekking als hij in mijn ogen kijkt. Ik verdrink. Hij heeft, denk ik, net zo'n relatie, als ik met mijn man. Eén van hoogtes en laagtes en toch bij elkaar blijven.....

Waarom is altijd zo fucking moeilijk terwijl het eigenlijk niet moeilijk mag zijn ? Terwijl ik kan genieten en vrij ben.... Waarom ?

Ik kan er niet mee om.

Twee weken terug, de week voor Valentijn.

We waren alleen samen. Mijn man stelde voor om iets te gaan eten, wat ik een heel leuk voorstel vond en ik dacht : we maken er het beste van ondanks de moeilijke tijd op relatievlak de laatste periode. We zijn nu eventjes gewoon met z'n tweetjes.

Het was heel gezellig. Niet ver, niet al te duur en vooral lekker.

We zaten er vijf minuten. Zegt hij heel vrolijk en lief : Een vervroegde Valentijn.

En een paar minuten erna. Volgende week zou ik dan op Valentijn wel eens iets met haar willen gaan eten.

Bam !

Antwoord ik : 'Eerst mij 'paaien'/tevreden stellen, om dan met haar weg te mogen gaan.'

Ik heb dan geantwoord dat ik mij ook wel een date zou zoeken. En zo gebeurde.

We waren dus beiden zaterdagavond afgesproken met onze date.

Ik bracht eerst nog dochters naar mijn ouders en dan naar huis. Ik ben zelf naar het huis van K gegaan. Ja, en als je samen redelijk wat wijn drinkt en samen in de zetel zit, wordt de afstand plots kleiner en vul je elkaars leegte, zoals hij dat dan zegt. Want hij kan zijn Poolse vlam echt niet uit zijn hoofd zetten.

Ik had dus gezegd tegen mijn man : (doordat ik al had gelezen dat ze graag had gehad dat hij wat langer kon blijven  - ben ik een koe soms)

Zondagmiddag moet ik om de kids en ben ik weer weg voor de hele namiddag. Mocht je willen kan je blijven. Ik ben enkel in de voormiddag thuis. 's Namiddags zit je hier toch alleen. Je kan blijven slapen als je dat wil.

Uiteindelijk was de vrije keuze aan hem.

Hij is dus pas de zondagavond om 17 uur thuis gekomen, wij dan om 19u30.

Ik voelde dat het mij eigenlijk niet goed ging. Ik  had hem enigszins wel gepushed, de kans gegeven er te blijven met ergens de hoop in het achterhoofd : hij kiest voor mij en maakt dat hij 's morgens thuis is.

Ik voelde mij alsof hij wel duidelijk voor haar gekozen had, dat zij zijn voorkeur had.

Ik was bijzonder stil, zondag, maandag, dinsdag. Ik had gelezen dat hij het er ambetant mee had dat ik zo stil was. En dinsdagavond barstte het er uit van mijn kant: dat mijn hart eigenlijk gebroken is. Hij zei tegen mij : Dat gaat toch uitdoven met haar. Ik heb gezien dat ik dat daar toch niet zou kunnen wonen/ aarden. Dan heb ik geantwoord : 'Ewel, als je dat nu al zeker bent, zet er dan maar meteen een punt achter. Voor mij kwam het feit dat je daar bleef over alsof je voor haar koos. Jij gaat moeten je keuze maken. Dit houdt toch niet uit.' Hij heeft zijn keuze gemaakt en het contact grotendeels verbroken met haar. Maar loopt er wel eens stuk minder happy bij.

Om het einde van de 'discussie' samen te vatten :

Ik kan er niet mee om. Akkoord. Hij heeft het contact (grotendeels) verbroken. Hij kiest voor zijn thuis( = zijn kinderen, zijn huis, zijn zekerheid) maar ik MOET veranderen en hij is nog NOOIT jaloers geweest van mij. Nog nooit. Dat is iets wat wel serieus is blijven tobben. Zelfs nu niet, toen ik ook contacten had met andere mannen. Zelfs dat maakt hem niet jaloers. Hij weet dat ik er ook sex mee gehad heb. Het maakt hem gewoon niet jaloers.

Hij vervloekt dit huis als een last en verwijt dat het hier blijven wonen de schuld is dat hij de winkel niet kan uit zijn hoofd zetten. Maar hij wil hier ook niet weg, want dan heeft hij niks meer.

Hij wil samen verder doen, maar het lijkt meer at het is voor de dingen die we samen hebben en niet voor elkaar. Ik weet niet als ik de passie nog ga terug krijgen voor de sex. Ik ga veel te veel denken dat het allemaal gefaked is, dat we  het doen omdat het zo hoort bij een goede relatie. Ik denk dat sommige wonden er ondertussen met littekens zijn, en ik weet niet als ik die littekens nog kan verdragen.

Ik wil van aan de ene kant een goed leven voor de kinderen verder, maar ik weet niet of ik het nog met hem kan. Het lijkt soms alsof ik aan een ander hoofdstuk moet beginnen....

Ik ben het eigenlijk zo moe, dat gedoe met werk. Heb net weer 2 'afwijzingen' gekregen Pfft. Ze vinden wel altijd iets uit.

Dan staat er bv : technische kennis is geen vereiste. En dan geven ze als reden : 'te weinig technische kennis'

Van dat waar ik ging solliciteren deze week ook nog niks gehoord.

Pfft..... al die interimkantoren komen m'n oren uit.

Ik heb dus een afspraak gemaakt met de werkwinkel in Torhout. Eens zien of ze die oude doos van 45, die van veel iets weet, maar niet echt een specialisatie heeft, verder kunnen helpen.

Ik ga nog terug op mezelf beginnen verdorie.

Het enigste dat je dan wel moet doen is er altijd maar in investeren en je hebt geen zekerheid he.

Tja, mocht ik ook zo zindelijk niet zijn en willen gaan kuisen of willen gaan werken in een slagerij .... ja, dan zou ik wel direct werk hebben. Maar ik wil iets anders. Grr.

De laatste tijd heb ik mijn 'bad feelings' vaak via andere kanalen kwijt gespeeld. Of soms gewoon mezelf opgefret.

Ik heb weer een 'bad moment'.

Ik weet wel hoe het komt. Het is dat werk en het is mijn relatie. Altijd maar weer hetzelfde.

Van aan de ene kant heb ik goede hoop in m'n relatie. Van aan de andere kant weet ik het dan weer niet, zoals nu. Mijn man is wel heel gemakkelijk hoor. En lief. En hij knuffelt mij heel gewillig. Eigenlijk meer dan normaal. Het geeft zo de indruk van dat hij er echt wel weer het beste wil van maken. Of is dat om me te 'paaien' ? Want als ik dan z'n berichten, die ik kan controleren, lees, dan lijkt het vaak zo anders.

Een paar voorbeelden : sturen dat hij haar eigenlijk ook wel mist. Zij is dus blijkbaar al met een andere bink aan het proberen maar het is toch dat niet, voor mijn man voelde ze toch duidelijk wel meer. Waarop hij antwoordt : kiezen voor zekerheid, ook al is het tegen mijn gedacht. Of ivm zondag. Er was voetbal op tv en we hadden het kot alleen. Dus dat was voetbal. Geen andere keuze. Ik had eigenlijk echt geen zin om met dat mooie weer binnen te zitten en ik ben gaan wandelen aan de zee. En dan lees je : ik voelde me zondag lui, leeg, down, heel de dag in mijn pyama, drinken om mij goed te voelen..... En mijn vrouw is alleen aan de zee gaan wandelen. Precies alsof hij niet mee wou ! En zo de indruk geven van : mijn vrouw heeft me alleen achtergelaten, ik kon mijn plan trekken bij televisie. Grrrr.....

En van aan de andere kant is hij dan lief tegen me, zit me te plagen.

Pffft.... je zou het gewoon allemaal niet meer goed weten.

Nu, ik ben zondag ook met iemand anders gaan wandelen. En ik heb het ook niet verteld. Ik ging het bijna toch vertellen, maar ik dacht : och got, jij vertelt ook niet dat je alweer in de duik afspraakjes hebt met haar. Vorige week was hij even naar z'n ouders en dan met haar afgesproken. Deze week gaan ze verzeker nog wel eens tussenin trachten af te spreken.

Weet je wat ik ergens wel grappig vind ? Vriendin van mij beaamde het als ik vertelde dat ik mocht alleen vallen ik waarschijnlijk wel een poos alleen zou blijven. Zij zag dat wel duidelijk zo voor zich had ik de indruk.

Zondag van 't zelfde, die gast waarmee ik gewoon goed opschiet, eigenlijk al wat m'n toekomst voorspeld heeft , net dezelfde reactie toen ik dat zei.

Ze zien me beiden blijkbaar als een 'onafhankelijke vrouw'. Haha

Nu het is wel zo. Ik zou wel trachten m'n eigen boontjes te doppen, met mijn dochters. En wel een paar hele goede vrienden hebben, misschien wel lat-relaties, maar geen vaste in m'n huis. Liever wat vrijheid dan. Ik zie mezelf als een kapster uit ons dorp. Al is alleen zijn natuurlijk ook niet elke dag alles. Maar ik weet niet als ik die verbondenheid van dag in dag uit dan nog zou willen. Ik denk dat ik het gewoon niet meer zou zien zitten om weer m'n hele leven met iemand anders te delen.

Ik schoot in tranen vanmorgen toen m'n oudste nogal fel uit de hoek kwam. Ze was geschrokken. Ze nam me in haar armen en dan sta ik daar als ondertussen al klein moederke bij mijn dochter. De jongste had 's morgens ook al een fellen afgegeven. En ik had zo het gevoel van : wat doe ik hier nog goed. 'k Ben 'k ik echt zo'n rare zeker ? Overal val ik uit de boot.

Ik heb hen gezegd dat het een klein zwak momentje was. Wat wel waar is.

Maar tegenwoordig heb ik veel kleine zwakke momentjes. Maar ik wil er zelf doorspartelen. Ik ga dan m'n muziek aan steken om me wat op te peppen si.

En dan dat werk. Pffft..... Bijna 46 zijn, met een A2-diploma en persé weer iets administratiefs willen doen. Het is niet makkelijk. Een paar op de valreep gemist, of net te laat. Of stomme interimkantoren die zich de moeite niet getroosten je cv te lezen.

Ik mag nu nog meer dan 14 dagen voltijds op het werk van mijn man blijven. Maar eerlijk gezegd, ik heb daar ook geen zin in. Ik ben dan ook weer niet direct beschikbaar. Omdat zijn ouders op reis zijn en hij iemand afgezegd heeft, die daar al in het weekend kwam werken af en toe en nu om een deeltijdse kwam vragen. Daar zegt hij dan neen tegen. De uil. Maar dan ben ik de noodoplossing. Pfff... En je weet nooit wanneer je er effectief buiten bent. En het zou de volledige zaterdag en de zondagvoormiddag zijn. Ook maar een week of 2 wi, maar toch. Pfff.... Ik heb gezegd dat ik eerst ging kijken of ik het kon regelen met mijn ouders voor de zaterdag. Maar eerlijkgezegd echt veel zin heb ik niet. En dat is zo ambetant als je daar al een tijdje gaat om dat dan te zeggen. Dat er nu vandaag maar iets uit de bus valt he van werk.

Alé, ga striiiiiiiiiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjken ! Zo'n toffe job En de muziek gezellig opzetten. Komt de positiviteit dan wel weer vanzelf naar boven.

Het is eeuwen geleden dat ik hier nog eens was, dus dat is misschien wel een goed teken

Er is ook zo veel gebeurd.

Ik ga proberen te beginnen bij het begin.

Eerst heb ik dus een tijdje gemaild met iemand die ook getrouwd is, een beetje om de frustratie van jaloersheid tov mijn man die z'n jeugdliefde niet kan vergeten te verzachten.

Dat is stilgevallen omdat die man door z'n uiting thuis dat hij z'n relatie al x jaar beu was. Hij had dan ook geen zin meer in pennen.

Ik werd terug gedreven naar chatsites, datingsites. Het is iets dat sterker is dan jezelf en vooral als je in een relatie zit met een man die vaak op z'n eigen eiland blijft zitten.

Ik heb daar een gast uit een naburige gemeente leren kennen. Een echte player, maar met enorm veel trekjes als mijn eigen man, eigenlijk iets erger allemaal, en ook iets jonger.

Die heeft me over de streep getrokken om vreemd te gaan. Ik ben daar een paar keer geweest tussen februari en april, keer of 4 zeker. En toen is het gestopt.

Begin juli heb ik iemand nieuws leren kennen via chat, die ik vroeger zelfs nog gezien had. Ons contact is zo intens beginnen worden, dat ging van zeveren en lachen tot serieus babbelen. De eerste keer hebben we elkaar dan in september gezien, op één van de bloedheetste dagen. Die persoon draagt eigenlijk een dagelijkse sleur met zich mee, een aftakelende ziekte, maar is naar mij idee veel positiever en relativerender dan veel mensen en zeker dan mijn eigen echtgenoot. Die man zit in een latrelatie waar geen sex meer bij komt kijken. Op die bloedhete dag had ik een date bij hem thuis, meteen in zijn kamer. Dat was ook het meest praktisch

Zoals we al vaak eens over gesproken hadden, waren mijn man en ik al een tijdje tot de overeenkomst gekomen van een open relatie. Omdat onze eigen relatie niet altijd zo super was, maar we elkaar toch niet kunnen missen. Dat ons dat ook wat uitdaging zou geven.

Het geeft ons inderdaad wat uitdaging.

Van die tweede man heb ik verteld, van die eerste niet. Maar ook maar pas op het moment dat hij met iemand uitkwam, want ik durfde het ook niet zeggen. Probleem is wel dat mijn man verliefd geworden is op de vrouw die hij heeft leren kennen en dat zij single is, dus niks te verliezen heeft. Hij is vorige week om 7 uur thuis gekomen. Was daar blijven slapen. Ik wist ervan, maar had toch gehoopt dat hij wat vroeger ging thuis zijn. En als je dan toevallig eens dingen leest over jezelf, dat je maar een 'koele' bent en dat hij ergens naar toe mee gaat om 'haar tevreden te houden'. En dat hij dingen aan haar schrijft die hij nooit tegen mij gezegd heeft, dat hij zich goed en op zijn gemak voelt bij haar, dat hij nog uren kon doorgaan met haar..... dan begint je wereld dicht te klappen.

Als je dan alles uit het verleden op een rijtje gaat zetten komt dat telkens neer op : weinig geloven in mij, mij niet vertrouwen in de dingen die ik doe, dat ik te dik of te lelijk ben, dat ik altijd van een ander gedacht ben, fysiek geweld (in het verleden) en vernedering, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat hij bij mij blijft voor de kids en omdat dat financieel ook het makkelijkste is....

En aan de andere kant doet hij dan met momenten wel lief tegen mij, ofwel wil hij me nu gewoon 'paaien'.....

Je zou het soms niet meer weten.

Ik had ook gehoopt dat ik dan met mijn 'secret lover', zoals je het kan noemen, deze week toch eens ging afspreken, want ik ben terug thuis na nogal woelige histories ivm werk. Neen, hij heeft nochtans tijd genoeg vandaag. Kon gemakkelijk iets gearrangeerd hebben. Blijkbaar geen zin genoeg. Zo voel ik mij altijd en overal de tweede keus en dat ben ik strontemoe.

Altijd ben ik een tweede keus. Ofwel heb ik een man die met z'n gedachten bij een ander zit ofwel heb ik een minnaar die met een latrelatie zit waar hij niet onderuit lijkt te kunnen.

Strontemoe. Ik heb vandaag moeten slapen omdat het echt wel nodig was. Ik heb in niks geen rotte zin. Vanavond moet ik wel nog een aantal uren gaan werken. Gisterenavond ook en ik had zoiets van : dat de uren maar snel schuiven. Anders had ik dat niet. Ik heb het idee veel dingen te willen doen, maar ik heb er gewoon geen kracht voor.

Ik heb al jaren gesleept aan vanalles,  onze zaak destijds, het financiële, mijn man vorig jaar toen hij zo depri was, maar buiten pillen ook geen verdere behandeling wou, een vriendin van mij die ik van haar slechte gedachten wou afhelpen, waar ik op een avond heel plots naar toe moest omdat het echt nodig was, en dan nog ferme krassen in mijn nieuwe auto rijd. Dan vraag ik mij af op een slecht moment : als ik helemaal onderuit zou gaan, wie zou mij dan echt helpen ? En zou ik het willen dat iemand mij helpt ? 

Soms denk ik dat ik mezelf voorbij aan het steken ben als ik het heel druk heb, zoals de laatste tijd geweest. Eigenlijk veel te druk. Een fulltime werken, huishouden en om de drie weken nog een job van 20 uur.... Het leek allemaal te veel te worden. Nu heb ik enkel nog die laatste job, moet terug op zoek naar ander werk en ben ik zo wat stil gevallen en ook in een put gevallen. In combinatie met de gevoelshistorie over de minares van mijn man. Allemaal wree gezond..... Misschien is het beter als ik blijf hollen en mezelf zo wat voorbij steek, dan heb ik ook minder tijd om te denken. Want als ik te veel tijd heb om te denken is het ook niet goed.

dada x