Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
deprie-dagboek
'hoe overleven' WAARSCHUWING VOOR GEVOELIGE LEZERS.
IK SCHRIJF HOE IK MIJN LEVEN NU ERVAAR EN DAT IS NIET ALTIJD EVEN LEUK OM TE LEZEN.
15-08-2010
Waarom deze blog?
Voor mij lijkt dit de meest geschikte manier om mijn familie en vrienden op de hoogte te houden van hoe het met mij gaat. Schrijven gaat veel beter dan praten, en in praten heb ik niet altijd zin. Via deze weg wil ik mijn familie en naasten danken voor hun steun en geduld. En mischien begrip? Wie kan er nu begrip opbrengen voor zo'n geschift mens als ik. Ik weet gewoon dat ze mij doodgraag zien en dat maakt het verschil. Hoe ik in zo'n toestand terecht ben gekomen weet ik niet. Mogelijk heb ik aanleg tot depressief zijn, mijn moeder pleegde zelfmoord, en in het verleden heb ik meerdere keren beroep gedaan op therapeuten en psychiaters. Maar tot voor enkele maanden dacht ik helemaal deprie vrij te zijn en had mijn leven onder controle. Blijkbaar is niets minder waar. Een depressie blijft altijd een beetje sluimeren, tijdig de eerste tekenen herkennen en ingrijpen is de boodschap. Dus altijd op je hoede zijn.
Ik heb mezelf voorgenomen, om de dagen die komen te reserveren voor mezelf en beter worden is de boodschap.
Ik durf niet naar bed, de nacht duurt veel te lang. Ik mis mijn kinderen, zij zijnmijn hou vast. En ze zijn fantastisch. Ik ben hen ongelofelijk dankbaar. Ook met Silke een goed gesprek gehad, ik zie ze allemaal graag.
13-09-2010 om 23:42
geschreven door manana63
07-09-2010
VOETBAL turkije belgÃe
Hallo, zoals in k gezin, wat is van belang? Eerst fietskleren daaarna voetbal en dan ik Wetende dat onze relatie onder vuur staat, geen vuiltje aan de lucht Met welke mensen heb ik hier van doen Ik heb deze avonde nog gezegd dat ik met S geen probleem heb heb . In tegedeel ik zie S graag, maar M . is laks. Nooit geen probleem. Ofwel vertrek ik, of hij. 0. VOLGENS m ZALIK HET DIE ZONDAG GEWETEN HEBEN;
07-09-2010 om 22:18
geschreven door manana63
Maandagavond
Avond 21u50, M. gaan slapen, P. en E. beneden. Er is daar televisie en iedereen heeft zijn eigen kamer, er is een badkamer en wc. Ik heb de hele dag veel gewerkt, want ik wil mijn planning voorstellen en ik wil eerst zelf zorgen dat alles oké. Het voorbeeld geven. Want hoe kan ik verlangen dat de kinderen (24, 18 en 15 jaar) iets goed doen als ze niet zien hoe het moet. Ik heb vooral veel opgeruimd,altijd van S en P. 21u50, S. zit nog voor de TV, ik trek me terug in de keuken, voor een beetje rust en stilte. Ik moet het een en ander kwijt aan mijn papier. Ik hoop dat S vlugt gaat slapen, de tv staat aan maar ze kijkt niet, ze is aan het chatten. Even goed kan ze de pc van M meenemen naar beneden dat doen ze met de mijne ook altijd. Maar met die van haar pa durft ze dat niet. Enige oplossing is de keuken aan de tafel en een harde stoel. Iedereen van de kinderen heeft een eigen kamer, S de grootste met een uitzicht op de straat, E kleiner uitzicht op de straat en P heeft geen vensters maar tv. Ik, moet toegeven enig medeleven met mezelf heb geen eigen stek en moet in de keuken gaan zitten terwijl S op haar gemak zit te chatten met de televisie aan en een lekker hapje. Verdomme stom wijf dat ik ben. Heb ik hier rechten? Ik heb deze morgen de opdracht gekregen van M om zijn dochter met rust te laten. Ze moet wel de opgelegde taakjes doen. Verdomme er zijn geen opgelegde taakjes. En onderling hebben ze een eigen agenda. Terug naar af, iedereen zijn eigen stek. En sommige zelfs 2 en ik geen. Ik vind mezelf een zielig wijf, ik wil geen medelijden met mezelf, ik heb bijna het dubbel van M geïnvesteerd en toch kan ik niet op mijn rechten staan. Hoe zielig ben ik niet, maar ik beloof mezelf sterker te worden. Geen M en S meer die regeren. Zie me hier zitten aan de keuken tafel iedereen in een goed bed of zetel en ik in de keuken. Hoe zielig en achtelijk kun je zijn als vrouw om dit te laten gebeuren en een vriend te hebben die zijn ogen sluit en van niets weet. 22u19: ik straks maar gaan slapen, S is nog niet van plan te gaan slapen of naar beneden te gaan. Zojuist is heeft ze nog een vooraad snoep in de keuken genomen. Inderdaad de familie D heeft hier zijn eigen regels, M ligt in bed, trekt zich van niets aan,want morgen moet hij om 3u15 op. Ik haat het als ik 's nachts om 3u op sta en S nog in de zetel tref, zelfs 's nachts is mijn huis niet van mij. Ik moet momenten stelen. Ogenblikken dat ik alleen ben,en dat is tussen 4u en 6u 's morgens dan ben ik alleen. Dan sta ik op om iets te drinken, naar de wc en in bed. Alle binnendeuren open en de voordeur gesloten. Elke nacht verlang ik naar dat moment. Maar dat bewijst nog eens hoe zielig ik ben. Dus we zijn 22u30 S maakt geen aanstalten om te gaan slapen, ik wil ook alleen in de zetel liggen, een fil^mpje kijken en in slaap vallen dat vind ik zalig. Maar zelfs in de tijd dat ik nu thuis ben heb ik daar nog nooit gelegenheid voor gehad. Ik ben een stom en zielig wijf
.
07-09-2010 om 15:10
geschreven door manana63
MIDDAG EN ALLES NAAR DE KNOPPEN
Ik mag niet gaan slapen anders ben ik verloren voor de rest van de dag. Ik ga mijn sterk houden tot M. naar zijn moeder vertrekt, als ik alleen ben, ben ik de koningin te rijk. Vandaag zijn we dinsdag, maar ik weet niet de hoeveelste, en ik wil het ook niet weten. Deze voormiddag heb ik de planning opgemaakt voor iedereen, mezelf inbegrepen. Ik voelde me daar ongelofelijk goed bij, het voelde als een nieuwe start. Beginnen vanaf 0. In gedachten was ik mijn eigen tijd al aan het invullen, ik had een doel, toekomst. Ik had plannen, vooruitzichten. Om 11u30 ben ik nog vlug naar Delhaize geweest, biefstuk gekocht, saus,verse frietjes, sla en tomaten en voor mezelf een fles wijn. Ik zweefde, ik voelde beterschap,eindelijk. Daarna terug naar huis, ik wilde wel voor M. thuis zijn, dat geeft mij een veiliger gevoel en ik weet vandaag gaat hij naar zijn moeder. Dan heb ik nog vrije tijd en moet ik niet vluchten. Dus terug naar huis,met veel lekkers voor iedereen, biefstuk, frietjes, chocolade. Ik probeer zoveel mogelijk goed te doen voor iedereen. Oef, ik ben de eerste, daarna de realiteit. Vriendin van S., dus ook S. volgt nog. Ik probeer vreindeljk te doen. Want ik besef, noch S noch vriendin kunnen iets aan mijn gemoedstoestand doen. Oké naar beneden met de auto. Gevolg, ik heb nood aan wijn om de confrontatie met S + vriendin en M te doorstaan. Alle euforie en tevredenheid zijn verdwenen van voorheen. Alles is weg, ik heb wel een goeiendag gezegd toen ik boven kwam, maar de muziek staat zo luid, ik hou alleen van stilte. Mijn veilig huis is ingenomen. Ik ben echt gek. Ik durf niets te zeggen tegen S. over de muziek, anders terug verkeerde interpretatie zeker als ik alleen ben. Met mijn eigen kinderen ging de tv op minimum met de deur toe. En ik weet, dat heb ik eerder meegemaakt, S. zou zelf de deur van de keuken dicht doen, en ze zou dat zelfs niet zelf doen, maar laat haar vriendinnen opdraven. Terug naar af,en onder 0 voor mezelf. Mischien moet ik vertrekken. Waarom ben ik de zot, de dronkaard en de gek in dit hele verhaal. Waarom moet ik in het geheim drinken en vindt M. deze flessen om ze dan als troféé op de livingtafel te zetten, waar mijn kinderen bij zijn. Wat hij niet weet is, dat hij geen indruk maakt, buiten een slechte. Verdomme waarom ben ik geen sterke vrouw en laat ik me lijden en leiden door anderen en gevoelens die niet echt zijn? Als ik terug van mezelf kan houden zou alles terug beter zijn. Maar ik wil liefde en erkenning van M. en zijn kinderen en die krijg ik niet. Waarom wil dat niet tot me doordringen dat ik moet verder gaan met de mensen die me graag zien. En niet alleen mensen die dit in bed dat tonen of geld krijgen van mij voor kleren of andere dingen? Ik ben kwaad, ik ben boos om mezelf. Vooral boos op mezelf, ik dacht dat met M alles ging veranderen, ik voelde me veilig bij hem, maar daar is niets van over gebleven Ik val steeds op de verkeerde mannen. Als er geld op tafel komt dan is er geen probleem.
07-09-2010 om 14:43
geschreven door manana63
Meer uitleg hoeft niet, alleen lezen
'Sorry', dit was mijn laatste kreet aan het adres van mijn stiefzoon. En terug onverstandig. Maar de reactie laat zien, dat ik inderdaad andere verwachtingen had naar (stief)familie toe. En iedereen heeft zijn waarheid, en interpreteerd op een andere manier. Hoe kon ik zo stom zijn, van te denken dat ik echt bij de familie hoor. Dat is waarschijlijk mijn teleurstelling dat ze ons helemaal laten links liggen. Inderdaad vroeger kwam M ook al niet veel, omdat het hier nooit leuk was. En toch, er is een tijd geweest dat het anders was, toen S nog bij haar mama woonde. Mischien was de mama van silke toen de gemeenschappelijke vijand die we moesten bestrijden. Uiteindelijk is S bij ons komen wonen en was er niets meer om voor te strijden en was ook de vriendschap gedaan? Wie zal het zeggen, ik zet hier een punt onder deze woordenwisseling en relatie met mijn stiefzoon. Dit is het antwoord op een mailtje, waarin ik gewoon 'sorry' schrijf, meer kan ik ook niet zeggen. Ik voel me rot en schuldig omdat door mijn schuld M zijn zoon niet meer komt, maar moet ik in geuren en kleuren vertellen dat ik zot ben, alcoholieker en depressief. Ik denk het niet. Maar deze mail zegt genoeg. En ik heb gezegd wat ik wilde, namelijk 'sorry'. Dat wil zeggen het spijt me, het spijt me heel erg zelfs. Voor meer heb ik geen energie.
Je bericht een aantal maanden geleden op mijn voice mail vond ik totaal ongepast. Ik weet niet wat we jou verkeerd gedaan hebben, maar in je reactie blijkt dat je met ergens teleurstellingen zit ten opzicht van ons. Je haalde de verkoop van ons huis en dat S. 'alle beslissingen' neemt erbij en ik weet niet wat dat te maken heeft met dat we te weinig komen. Trouwens de beslissing om een huis te kopen wat een gezamelijke beslissing die we ergens in februari/maart hebben genomen en niet in december zoals jullie zeggen. Op de doop en met de verjaardag van meme heb je ons totaal genegeerd. Op de babyborrel kon er zelf geen goeiedag vanaf terwijl je wel doodleuk met m'n collega's zat te praten. Deze voorbeelden zijn natuurlijk niet echt een stimulans om meer te komen. Dat begrijp je toch wel. Als pa vind dat hij te weinig Y. ziet dat moet hij misschien ook iets meer moeite doen en niet altijd ons de schuld geven. hij neemt namelijk ook weinig initiatief op dat gebied. Hij kon bv zondag meegekomen zijn met S.
Vroeger kwamen we ook al niet veel naar Blankenberge, het is niet omdat Y. er is dat we nu expres minder komen hoor. Als er nog iets op je lever ligt zou ik graag hebben dat je eens terug mailt. Daar zou ik veel meer aan hebben dan een mail met enkel sorry op. Deze mail heb ik zelf getypt (mocht je terug denken dat Stephanie er iets mee te maken heeft). Maarten
07-09-2010 om 10:28
geschreven door manana63
drinken
Beste iedereen, Mijn fles wijn is in deze strijd mijn bondgenoot. Alleen het gevoel dat wijn mij geeft, zorgt dat het leven te dragen is voor mij. Want ik voel me verschrikkelijk eenzaam, alleen en onveilig. Ik vlucht het huis uit als ik weet dat M thuiskomt, ik kan de confrontatie niet aan. Een glas wijn geeft me terug moed. Maar het is geen leven. 's Morgens doe ik vlug mijn huishoudelijk werk en dan zorg ik dat ik weg ben. Maar ik wil helemaal niet weg, ik wil alleen thuis zijn. Ik vlucht dan de stad in, ga iets eten en dan dool ik gewoon door stad. Ik voel me echt verloren en alleen. Het lijkt wel een lied van Frans Bauer, belachelijk. Maar zo voel ik mij eenzaam, bang, verloren en alleen. En mijn reddingsboei zijn mijn kinderen, en ik probeer hem vast te houden. Tot nu toe lukt het nog. Ik voer een strijd op verschillende tereinen, met M en S, met mezelf, met drank.
07-09-2010 om 09:38
geschreven door manana63
IMPASSE
Eventjes mijn dagplanning veranderd. Nood aan schrijven, alleen zijn, rust. Ik word hier gek, we zijn nu verdeeld in 2 kampen. Dat is helemaal de bedoeling niet. Zondag zat het er op, ruzie, discussie. Zoals gewoonlijk over de kinderen, afspraken waar ik niets van afwist en wat ik blijkbaar wel wist. Kortom, belachelijk. Terug het verwijt dat ik S. buiten wil, wat helemaal niet mijn bedoeling is. Inderdaad zoals M. zegt, ik heb er al één (eigenlijk 3) buiten gekregen. Wat helemaal niet mijn bedoeling was, zo ben ik niet. Maar de situatie is helemaal uit de hand gelopen. Ik wilde alleen S helpen omdat ze zo graag haar metekindje en haar broers meer wilde zien. Ze huilde soms ook daarom en ik zie niet graag mensen ongelukkig en ik wilde ook niet dat iemand haar of M onrecht aandeed. Ik had beter moeten weten, ik ben een stom en onozel wijf. Ik maak iedereen zijn leven kapot, daarom zou ik beter alleen wonen, dan kan ik niemand meer kwaad doen. Dus zondag in de badkamer geslapen, maandagmorgen heeft M gezegd dat ik S met rust moet laten. Oké, want ik wil S ook helemaal geen pijn doen, ik wil enkel orde en regelmaat. Ik kom gek bij de gedachte dat beneden alles zo slordig ligt. En vooral, dat is zichtbaar voor de overburen en op straat. ORDE IN HUIS IS ORDE IN MIJN HOOFD. Maar blijkbaar vertaal ik dat verkeerd naar mijn huisgenoten en de misverstanden stapelen zich op. M zegt dat ik een vuil spel speel, maar ik speel geen vuil spel. Voor mij is dit een nachtmerrie. Gisteren heb ik de gang opgeruimd en de badkamer, M is naar beneden gestormd om te kijken of ik niets van S weggooide, VERDOMME ik wil enkel orde, en structuur. Dan volgt het verwijt dat ik jaren heb geleefd zonder orde en structuur en nu ineens moet alles anders. Inderdaad, jaren zonder structuur geleefd en mij laten leven door iedereen en mijn werk. Nu kan ik niet meer. Dus ga ik vandaag mijn structuur plan opmaken en kan iedereen in overleg invullen wanneer hij of zij bepaalde taakjes op zich kan nemen. Beseffende dat verranderingen weerstand oproepen, het zal niet makkelijk zijn, maar het proberen waard. Alles loopt hier de verkeerde richting op, ik wil niemand buiten pesten. Maar ik heb ook geen energie meer om gevoelens op te brengen, ik leef op AUTOMATISCHE PILOOT. Sinds ik thuis ben loopt alles nog veel slechter dan voorheen, het is hier complete chaos, dezelfde chaos als in mijn hoofd. Dat wil zeggen dat ik nu effectief alles alleen moet doen, ik ben de hele dag thuis, dus doe ik niets anders dan opruimen en opdraven voor iedereen. Ik kom niet toe aan taken en werkjes die dringend moeten gedaan worden. Ik weet ook niet meer hoe ik me moet gedragen ten opzichte van S en M. Dus trek ik me terug in zwijgen en contact vermijden, wat dan terug wordt geïnterpreteerd als pesten en willen buiten krijgen. Maar dat is niet zo. Zie je wel ik ben niets waard, ik maak iedereen ongelukkig, de kinderen gaan hier een trauma aan overhouden en dat is mijn schuld. Eigenlijk zou iedereen beter weggaan, want aan mij hebben ze toch niks. Ik ben compleet uitgeblust, ik zie er niet uit, ik voel niets meer, buiten schuld. Ik straal niet meer. Ik slaag er nog wel in voor de buitenwereld om de schijn op te houden dat alles oké is. Maar het is helemaal niet oké. S is bij ons komen wonen, ik had daar helemaal geen probleem mee. Alle kinderen van M. hebben evenveel recht om hier te wonen als de mijne. De deur staat en stond altijd open voor iedereen. Vriendjes, vriendinnetjes iedereen is welkom. Toen S hier op school kwam werd ze gepest, verschilende keren ben ik naar de directie gestapt, ik heb echt mijn best gedaan. M. heeft zich daar nooit iets van aangetrokken ik wel, want zoiets kan niet. Of mijn tussenkomsten iets hebben opgeleverd weet ik niet, ik heb in ieder geval de directie attent gemaakt op het pest gedrag. Ik heb geprobeerd goed voor S. te zorgen, want ze is deel van ons gezin, en toch staat ze er een stuk buiten, dat ik ook altijd mijn vraag en bezorgdheid geweest naar M. toe. Ik wilde een hecht gezin, een vangnet. Maar mischien was mijn wens te hoog gegrepen, S is zoals M, in zichzelf, alle problemen en zorgen die ze heeft moet je proberen zelf te ontdekken en dat is moeilijk en op een bepaald moment had ik daar de energie meer voor. Ik moest telkens M attent maken op het feit dat S. zich niet goed voelde, dan zie ik praat eens met haar. Maar praten is zijn beste kant niet, en ik verwijt hem wel dat hij een grotere inspanning moest gedaan hebben. Hij is laks. Het mooiste voorbeeld en voor mij het pijnlijkste was tijdens het eerste kraambezoek aan zijn kleinzoon. In januari was mijn dochter al bevallen van een zoon, en zoals ik ben en wil zijn, was hij als mijn vriend evenveel opa als een echte vader. We lachten ook daarmee en verzonnen samen met de kinderen allerlei namen voor M, papiepost zou het worden. M is steeds als vader en grootvader betrokken geweest. Ook na de bevalling van mijn dochter. In april was het de beurt aan M zijn zoon om vader te worden en M grootvader. De dag van de bevalling zijn wij op kraambezoek gegaan, en M fiere grootvader mocht de baby knuffelen, en toen zei mijn (stief)schoondochter:'HOE VOELT HET OM VOOR DE EERSTE KEER GROOTVADER TE WORDEN, JE HEBT NU EEN ECHTE BLOEDBAND'. Ik was met verstomming geslagen, en op mijn plaats gezet. De enige die reageerde was S 'we hebben toch al een kleinkindje in de familie'. M had iets gehoord zei hij achteraf. De volgende dagen is hij met S elke dag alleen op bezoek geweest, S is meter van het kindje, maar na het eerste kraambezoek heeft ze de baby nooit meer mogen vasthouden. Dat deed haar veel verdriet, en toen ben ik in het verhaal meegegaan. Ik had beter moeten weten, ik had moeten beseffen dat het kersverse gezin eigenlijk niets met mij wilde te maken hebben. En ik dacht van mijn gezin te moeten beschermen. Ik had het niet moeten doen, maar ik heb het moeilijk met de lakse houding van M en ik heb het moeilijk met de lakse en hooghartige houding van mijn (stief)schoondochter en zoon. Zo er is een klein stukje dat eruit is, de rest komt nog. Vandaar vandaag structuur dag.
07-09-2010 om 09:28
geschreven door manana63
31-08-2010
Ik heb al mijn taakjes gedaan en hier zit ik nu
Help, ik overleef dit niet. Ik wil alleen zijn. Eerlijk en open zijn is voor veel mensen moeilijker dan ik dacht Mensen die nooit van iets weten, die uit de lucht vallen en alleen iets weten als het hen aanbelangd. Hatelijk,zeg verdomme waar het om gaat, zonder omwegen. Zo doe ik niet verder.
