hey
ik kwam deze morgen tijdens de wandeling met mijn hond iemand tegen die een babbeltje wou slaan. Pff voor mij loopt dat altijd wel wat stroef zeker omdat ik het ook niet verwacht. nu hangt het ook af met wie en in welke situatie ik een gesprek moet voeren. Maar het vraagt toch elke keer veel van mij.
Zo kan ik soorten gesprekken in 3 verdelen . Zo hebt ge ongeplande gesprekken met onbekende/bekende, geplande gesprekken met onbekende/bekende en dan hebt ge natuurlijk die met 1 of twee mensen die heel dicht bij mij staan.
Ongeplande gesprekken kan ik moeilijk op voorhand voorbereiden. Natuurlijk zijn de basis zinnetjes aangeleerd. Mooi weer vandaag. enz... Zinnetjes waar ik het nut niet van inzie maar blijkbaar een basisprincipe. Meestal ben ik op dat moment wat in de war dat ik ook niet zelf veel zeg. Alleen maar hoop dat het vlug over is. Eigenlijk begint het met het passeren van mensen. Dan kijk ik meestal naar beneden om toch maar te hopen dat ze geen contact leggen. Vele vragen gaan door mijn hoofd. Hoe moet ik mij houden? Moet ik glimlachen? Moet ik gewoon dag zeggen uit beleefdheid?..... Eigenlijk ben ik wel moe van het gewoon maar passeren van mensen. Ik span mijn lichaam dan ook helemaal op en moet er dan opletten dat ik blijf ademhalen want door de stress durf ik die wel inhouden.
Ik woon in de stad dus gewoon al mijn kinderen naar school brengen betekent heel veel mensen passeren. Heel veel opspannen van lichaam en vele gedachten. Ik moet daarvoor daarna al even ont prikkelen en dan heb ik nog niemand gesprokken.
Het is dan natuurlijk niet heel dat proces ervoor maar ook tijdens zon gesprek over koetjes en kalfjes moet ik al mijn energie gebruiken om te denken , om mee te praten. Wat kan ik het beste zeggen? Wat willen ze dat ik zeg? Zorgen dat ik niet teveel naar het ik schiet. ...
Al duurt het gesprek maar een klein minuutje maar ik voel dat in mijn lichaam. Helemaal opgespannen, nek begint pijn te doen en ook meestal mijn kaken want durf nog al op mijn tanden te bijten. Geforceerd lachen want eigenlijk wil ik helemaal niet praten. Maar tijdens zon klein gesprekje heb ik niet veel tijd om na te denken . Gaat veel te vlug.
En tis niet gedaan wanneer het gesprek eindigt. Er is altijd een tijd erna dat ik heel dat gesprek opnieuw voer. Over en over. Dan valt meestal wel mijn biljetje wat ik had kunnen zeggen. Alsof dan pas de woorden van de mensen binnendringen. Heel vervelend want soms valt dan ook meestal pas het biljetje van een grap ofzo.
Na heel dat proces heb ik altijd behoefte om mij af te zonderen. Even totale rust. En dan spreek ik niet over 5 min. Maar om te verwerken van de mensen dat ik tegen kom onderweg dat ik de kinderen naar school doe of met de hond ga wandelen moet ik toch een uurtje rekenen voordat er terug wat rust komt in mijn lichaam en geest.
Als ge al weet wat een onverwachts gesprek met mij doet vraagt een gepland gesprek nog een beetje meer van mij. Omdat ik dat dan voorbereid. Op alle mogelijke manieren komt dat gesprek in mijn hoofd. Positief , negatief,.. Alles wat ik moet vragen, alles waar ik aan moet denken. Maar ook de mogelijke reacties van de tegenpartij.
Een gepland gesprek is meestal met afspraak. bv rond 15 uur. Komt er nog eens bij dat als je bij mij 15 uur zegt ik al begin te paniekeren als het 15.01 is. Ondertussen hebben we wel geleerd om in mijn gedachten de mogelijke scenario's af te spelen waarom het niet stipt op tijd is maar het vraagt ook weer veel van mij.
Uren stress van de voorbereiding, stress om te wachten . Wat verwacht dan nog eens die persoon van begroeting. Iedereen heeft een andere begroeting . Hand geven, kus geven, knuffel geven of niks. Heel verwarrend want dat kan je niet voorbereiden. kunnen ze gewoon niet allemaal het zelfde doen? Zelf bij gekende personen wisselt dat geregeld dus is heel verwarrend.
Komt er nog eens bij dat een gesprek niet perfect voor te bereiden valt. maw ze kunnen iets zeggen of vragen wat ge niet voorbereid hebt. Komt er nog eens stress en paniek bij. En door die stress en paniek weet ik meestal niet wat te zeggen. Alsof mijn hersenen blokkeren en dat ik niet meer kan denken. Ook heel veel onzekerheid van wat ik wel mag zeggen en wat niet. Want we willen natuurlijk niet overdrijven ( iets dat we vroeger wel vaker commentaar op kregen dat we overdreven dus dat is iets waar ik nu heel hard op let). Ook als het een lang gesprek is komt de vermoeidheid insluipen. Eigenlijk al vrij vlug .
Mag ook niet vergeten te vertellen dat ik ook heel wat indrukken opdoe. Wat er int de ruimte aanwezig is. Schilderijen, de kleur muur, tafel,...Ook wat de persoon tegenover mij aanheeft, hoe hun haar ligt,.... Als er nog mensen zijn zijn die ook allemaal nagekeken. Daarnaast neem ik ook het randlawaai op . Die extra prikkels maken het nog vermoeiender.
Door die externe prikkels vergeet ik vaak ook die belangrijke dingen te zeggen. Net zoals afwijking in het gesprek zorgt van paniek en zorgt dat ik dingen vergeet te zeggen.
Dat wil zeggen dat niet alleen wat er gezegd is moet verwerkt worden maar ook die externe prikkels. Dat duurt natuurlijk even. En is niet verwerkt op 5 minuten.
Soms kan ik ook eerst maar de indrukken zeggen voor het eigenlijke gesprek begint na te komen. Soms komen er stukken van dat gesprek pas dagen later terug boven.
Heel frustrerend.
Wat ik vooral kan doen bij geplande gesprekken is op voorhand zorgen dat ik al rust heb in mijn hoofd. En dat ik in bepaalde gevallen een geschreven voorbereiding heb. Dat dan zorgt dat ik de belangrijkste dingen niet vergeet. ( maar ben nog in het proces dat ik me dat zou moeten aanleren dus durf ik af en toe nog te vergeten).
Ook nadien zorgen voor te ont prikkelen. en rust vinden in mijn hoofd. Ik doe dat door te knutselen, haken, gewoon in bed muziek beluisteren. Maar het vraagt tijd om terug rust te vinden.
Die uitzonderlijke personen waar ik gewoon alles zeg. Zijn meestal ook mensen die heel mijn verhaal kennen en ook mij in al mijn facetten. En dan zijn dat geen gesprekken van een half uur. Want ik zie mijzelf als een dieseltje. Ik heb even tijd nodig om die externe prikkels te verwerken voor ik echt in een gesprek zit. ( niet echt praktisch vooral in therapie sessies).
En bij die 1 of 2 personen zijn het langere gesprekken die weten ook dat ze geduld moeten hebben en vragen stellen. Wie de juiste vraag stelt krijgt een antwoord tijdens een gesprek. Want jammer als ze het niet vragen vergeet ik het ook meestal te zeggen.
Ben ook in zon gesprek vaak gefocust op de andere persoon. om zeker te zijn dat ik niets vergeet over hen. Waardoor ik soms vergeet te vertellen over mezelf.
Maar ook bij deze gesprekken vergt het veel voor en na denk werk.
En het liefst van al vermijd ik een gesprek. Nee das niet waar omdat ik weet dat het altijd zoveel vraagt van mij vooraf en nadien vermijd ik ze liever. Maar het liefst van al wil ik een onbezonnen gesprek dat voor mij vanzelf gaat. Maar voor mij betekent een gesprek hard werken.
11-06-2017 om 16:43
geschreven door Nancy
Tags:Autisme en gesprek
|