Het is nog steeds zoeken naar de juiste eetgewoontes om zo weinig mogelijk misselijk te zijn. Er zijn een paar dingen die zijn nut al bewezen hebben, maar het is nog heel vaak proberen.
s Morgens voor ik mij rechtzet in bed, eet ik één cracotte. Als ik lang geslapen heb en ik wat tijd heb, dan eet ik er twee. Na vijf minuutjes ga ik dan traag rechtzitten, sta ik op, drink ik een paar grote slokken melk en begin ik aan de dagelijkse routine. Ik deed dit al voor ik misselijk was, dus ik was er een paar dagen mee gestopt om te kijken of het eigenlijk wel nut had, maar ik voelde duidelijk het verschil. Die cracotten kruimelen bovendien bijna niet, dus ik vind dit een zeer geslaagd ochtendsnackje.
Verder eet ik duidelijk véél meer fruit. Fruit is plots zo heerlijk! Terwijl ik vroeger amper aan één stuk fruit per dag kwam (geen tijd, geen lekkere appels, niet het seizoen van lekker fruit), eet ik nu zes tot zeven stuks per dag. Gisteren at ik drie appelsienen, twee kiwis, twee passievruchten en een trosje druiven. Vandaag heb ik alweer een tiental aardbeien binnen, twee kiwis en een trosje druiven en straks eet ik zeker nog mijn passievrucht en een paar appelsienen. Dat smaakt echt enorm. Het is fris en ik merk nu al het verschil aan mijn huid, die ziet er gezonder uit. Verder eet ik niet evenwichtig genoeg, maar dat heb ik nooit gedaan, dus ik vind het moeilijk dat te veranderen. Ik heb nooit problemen gehad met een tekort aan voedingstoffen (ik laat om het halfjaar mijn bloed trekken), en nu eet ik precies hetzelfde (met alleen veel meer fruit), dus ik denk niet dat ik nu ook iets tekort zal hebben. Wel neem ik elke dag mijn foliumzuur, ik wil uiteraard geen risicos nemen.
Frisdrank vind ik niet meer lekker. Een cola kan nog eens verfrissend zijn, maar niet meer elke dag (een grote verandering!). Ik had heerlijke Tao-drankjes gekocht, maar die krijg ik nu bijna niet meer binnen. Chocomelk valt te zwaar op mijn maag (vind ik erg!) en het gedacht aan ovenbroodjes alleen al maakt me misselijk. Ik eet graag snoepjes (daarvoor ook al) en vind ook wel dat ze deugd doen. Ze geven weer dat frisse gevoel. Tussendoor eet ik wat koekjes, maar dat is meer omdat ik niet misselijker zou worden dan omdat ik het lekker vind. Melk vind ik véél lekkerder dan vroeger en drink ik ook veel vaker. Warm eten smaakt mij helemaal niet meer. Het lekkerste wat ik de voorbije twee weken gegeten heb was rijst van bij de Chinees (en ik eet anders nooit rijst). Zelfs pizza kan mij niet meer verleiden en dat is wel héél frappant. Ik heb geen zin meer in frietjes van t frietkot of in de heerlijke puree die mijn mama elke woensdag maakt. De pot overheerlijke Haagen-Dasz-ijs staat al meer dan een week in de diepvries (dat zou vroeger ondenkbaar geweest zijn). Boterhammen zijn oké, maar alleen omdat het moet. Sandwiches zijn superlekker. Veel beleg smaakt mij ook niet meer. Ik heb eigenlijk nog niets gevonden wat ik echt lekker vind. Wat ik vroeger op mijn boterham deed: krabsla, champignonnenworst, salami, filet de saxe, jonge kaas, geitenkaas met honing, heeft me allemaal nog niet kunnen bekoren. Ik mis wel een broodje martino of een stukje gerookte zalm . Mmm, dat zou ik écht wel kunnen eten.
Wat mij lichtjes verontrust, is dat ik ergens gelezen heb dat de misselijkheid niet noodzakelijk stopt na 12 weken. Ik had al veel meer verhalen gehoord van vrouwen die dag op dag na twaalf weken van hun misselijkheid verlost zijn, maar nu las ik ergens dat het 14 tot 16 weken kan duren! Ik werd lichtjes moedeloos, maar ik ga er even van uitgaan dat ik bij de gelukkige 12 weken zal horen. Wie weet zit het ook zodanig tussen mijn oren dat het placebo-effect er inderdaad voor zal zorgen dat ik binnen vier weken mij helemaal tiptop in orde voel!
Voorlopig was onze paniek ongegrond. Vandaag hebben we de kaap van acht weken bereikt. Voor mij alweer een belangrijke kaap, want elke week die erbij komt, is weer een kleine overwinning. Ik kijk ook altijd uit naar de mailings van Kind en Gezin, maar die van vandaag was eerder onrustwekkend dan geruststellend. Meer dan de helft van de mail ging over de mogelijkheid van een miskraam, de symptomen en de noodzaak om er achteraf over te praten. Het leek wel alsof ze de toekomstige moeders ongerust willen maken. Dat kan ik wel missen als kiespijn. Over de foetus zelf stond er niet veel informatie in. Ik ben dan zelf wat gaan rondsurfen en ben daar meer te weten gekomen.
Na acht weken is de foetus al ongeveer 2 centimeter. Ik heb er een lat bijgenomen en vind het een beetje eng, want dat is echt al groot! Als ik nu een miskraam zou hebben, dan zou ik sowieso dat vruchtje herkennen, wat bij de vorige keer niet zeker was. Ik mag er niet aan denken. De fotootjes die je terugvindt van foetussen van acht weken vind ik ook maar raar, ik kan mij absoluut niet voorstellen dat er zoiets in mij groeit.
Ondertussen gaan de kwaaltjes verder. Ik kan heel goede dagen hebben, meestal als ik moet gaan werken (gelukkig), maar de weekends zijn echt niet leuk. Het is zo ver gekomen dat ik opzie tegen het weekend. In het weekend is het alsof ik een terugslag krijg en ik mij dubbel zo slecht voel. Vorige zondag heb ik een hele dag in de zetel gelegen en ontzettend veel geslapen. Ik ben de hele dag door misselijk, maar moet gelukkig nooit overgeven. Daar ben ik al blij om, al twijfel ik of het niet gemakkelijker zou zijn om gewoon s morgens eens te moeten overgeven en er dan de rest van de dag van af te zijn. Maar neen, ik prijs mij gelukkig dat ik mijn werk kan blijven doen zonder dat iemand iets merkt, dat vind ik het belangrijkst.
Van tijd tot tijd heb ik nog eens krampen in mijn onderbuik, maar gelukkig is het roze of bruine witverlies gestopt. Het klopte met wat ik op het internet had gevonden: het heeft vier dagen geduurd. Sindsdien heb ik wel meer gewoon witverlies, maar dat is ook normaal. Ik heb wel hele erge hoofdpijnen. Voor mijn zwangerschap had ik die ongeveer één à twee keer per maand en dan moest ik veel paracetamol nemen om toch te kunnen functioneren (ik nam tot 4gram per dag). Nu heb ik het op één week tijd al twee keer gehad. Ik heb twee keer niets genomen, maar het is ontzettend pijnlijk. Gelukkig moest ik niet werken, anders zou ik toch één Dafalgan hebben genomen denk ik, ik kon echt niet meer helder nadenken.
Maandag hebben we eindelijk ons langverwachte eerste gynaecoloogbezoek, dus dan kan ik hem alles vragen over die hoofdpijnen en of Dafalgan wel mag. Ik vraag mij ook af of het bij mij bij deze zwangerschapssymptomen zal blijven, of dat nog veel kan verergeren de komende weken. Op deze manier is het zeker doenbaar, maar ik heb toch wel schrik dat het veel zal verergeren, waardoor ik niet zal kunnen gaan werken. Ik maak mij waarschijnlijk te veel zorgen, maar momenteel heb ik nog geen vast werk en moet ik echt zon goed mogelijke indruk geven op mijn huidige werkplaats. Ik ben er heel graag en ik wil er absoluut blijven. Maar ik ben ook realistisch. Als ik te ziek ben of als ik moet thuisblijven voor de baby, dan gaat dat absoluut voor.
Een ander kwaaltje waar ik sinds de zesde week last van heb en wat mij telkens opnieuw onrust baart, zijn de krampen in mijn onderbuik. Die voelen precies hetzelfde aan als wanneer ik mijn regels moet krijgen. In het begin was ik echt ongerust. Elke keer ik naar het toilet ging, controleerde ik alles overdreven grondig. Na een paar dagen nam de ongerustheid af. De krampen zijn vrij pijnlijk, maar ze duren telkens maar een paar minuten, om de paar uur.
Dit weekend was ik echter helemaal van mijn melk nadat ik een bruinachtig vlekje zag in mijn onderbroek. Ik panikeerde onmiddellijk en dacht dat ik alweer een miskraam kreeg. Op dat moment ben ik elk gevoel van geruststelling verloren en sindsdien ben ik permanent ongerust. We waren op dat moment bij mijn ouders, dus ik vond het heel moeilijk om te doen alsof er niets gebeurd was. Ik kon mijn vriend ervan overtuigen om snel daarna naar huis te gaan. Hij was ook ontzettend ongerust toen ik het hem vertelde. In combinatie met de krampen verwachtte ik het ergste.
Omdat het vorige miskraam ook tijdens de nacht was gebeurd, ging ik ervan uit dat het weer zo zou gebeuren. Ik ging zonder nog enige hoop slapen en stond s nachts twee keer op om alles te controleren. Maar stilaan nam de paniek af. Ik bleef een rooskleurig witverlies hebben, maar een echte bruine of rode kleur was er niet. Ik had ook niet veel witverlies, dus ik werd een héél klein beetje gerustgesteld. s Morgens begon ik te zoeken op het internet, wat ze normaal gezien afraden, maar het heeft mij wel gerustgesteld. Blijkbaar zijn de krampen en het roze witverlies (zelfs wat bloedverlies) normaal rond de zesde à zevende week. De baarmoeder zet zich uit en de vorming van de navelstreng kan voor bloedverlies zorgen. Waarom zetten ze dat niet in de nieuwsbrief van Kind en Gezin of waarom praten zwangere vrouwen daar niet over? Dat had ons heel wat paniek bespaard. Toch zijn we sindsdien niet meer gerust. Nu, vier dagen later heb ik nog steeds roze witverlies en telkens er wat (minimaal) bloed te zien is, denk ik weer dat ik een miskraam heb.
Ik vind het spijtig dat ik niet meer onbezorgd kan zijn, maar misschien is dat wel een gevoel dat ik nooit meer zal kennen. Want als de foetus een babytje wordt, dan begint het natuurlijk pas echt
Eén van de eerste vragen die gesteld worden aan vrouwen die
bekend maken dat ze drie maand zwanger zijn is: Heb je niet te veel last gehad
van kwaaltjes?. En dan komen de meest vreselijke verhalen naar boven. Ik had
er echt schrik voor. Ik wou de zwangerschapsdroom zelfs uitstellen omdat ik zon
schrik had om drie maand misselijk te zijn.
Ten eerste is die drie maand in de praktijk ongeveer zes
weken, anderhalve maand dus. Dat maakt al een wereld van verschil. De meeste
vrouwen zijn immers niet ziek vanaf het moment van de bevruchting, maar pas één
maand na de bevruchting. Omdat je twee zwangerschapsweken cadeau krijgt (de
twee van voor de bevruchting), ben je dus al zes weken ver op het moment dat de
kwaaltjes beginnen.
Ten tweede is het écht bij elke vrouw anders. Dat wist ik
wel op voorhand, maar je hebt toch altijd schrik dat jij net die ene zal zijn
die de hele dag door niets binnen kan houden en uiteindelijk in het ziekenhuis
opgenomen moet worden met uitdrogingsverschijnselen.
Voorlopig valt het erg goed mee. Ik ben wel nog wat bang dat
het allemaal zal verergeren in de komende twee weken, maar als het blijft zoals
het nu is, dan ben ik gezegend. Ik heb absoluut geen eetlust en de hele dag
door een sluimerend gevoel van misselijkheid, maar thats it. Ik ben niet
kotsmisselijk en heb voorlopig nog niet moeten overgeven. De emmer en de
beschuitjes naast het bed staan klaar, maar ik hoop dat ze onaangeroerd
blijven.
Wel heb ik veel last van andere kleine dingen. Ik wil ze
opschrijven om later, bij een tweede zwangerschap, te kunnen vergelijken. De
twee dingen waaraan ik nog voor de zwangerschapstest wist dat ik zwanger was
waren de zeer pijnlijke borsten en het slechte humeur. Helaas is geen een van
de twee na een maand verdwenen. Van zodra ik kan, doe ik mijn beha uit en laat
ik ze maar wat hangen, dat is minder pijnlijk. Mijn humeur kent hoge hoogtes,
maar helaas ook veel dieptes. Ik probeer mij zo goed mogelijk te houden in het
openbaar (aangezien nog niemand weet dat we zwanger zijn), maar zodra we alleen
met ons twee zijn thuis, moet ik niet meer doen alsof. Daar is mijn vriend dan
helaas het slachtoffer van. Nu ja, hij lijkt te weten dat het de hormonen zijn
en is erg geduldig.
Verder heb ik soms erge buien van duizeligheid. Eén keer
duurde dat een hele dag. Het was alsof ik voortdurend dronken rondliep. Ik heb
ook heel veel dorst. Ik drink veel meer dan ervoor, zon twee liter per dag,
maar moet voorlopig niet vaker naar het toilet. Ik slaap heel diep en met gemak
tien uur per nacht, plus een middagdutje s middags indien mogelijk. De nieuwe
geur van ons wasmiddel irriteert mij mateloos, sandwichen stinken plots en ik
kan geen ovenbroodjes meer ruiken of zien. Ik heb zeer weinig eetlust, maar
fruit smaakt mij wel. Ik ben dus aan het vermageren, maar naar t schijnt is
dat normaal tijdens die eerste drie maand. Ik ben nog niet overdreven
emotioneel (ik moet niet rapper wenen), maar ik kan wel een hele scène maken
over de koekkruimels die mijn vriend op tafel heeft achtergelaten.
Het valt dus allemaal echt wel mee. Ik hoop dat het zo
blijft!
Er kan echter maar één reden zijn waarom ik deze blog terug
opgenomen heb en jawel we zijn alweer zwanger. Ik durf niet te luid te
juichen, maar het is onmiskenbaar goed nieuws. En om het lot niet te veel te
tarten, heb ik toch gewacht tot de eerste zes weken voorbij waren om weer te
beginnen schrijven.
We hebben alweer ongelooflijk veel geluk gehad. Het moet
zijn dat we een vruchtbare combinatie zijn. De maand na het miskraam draaide op
niets uit, maar dan, één maand daarna, hadden we weer prijs.
Ik ben er niet rouwig om, want ik vind dat er maar weinig
leuks is aan het proberen zwanger worden. Het probleem is dat ik zo
ongelooflijk ongeduldig ben! Die twee weken tussen de eisprong en mijn regels
was elke dag écht te lang.Dat is
aftellen, uitrekenen, allerlei symptomen analyseren en er slecht gezind van
worden. Als ik dan mijn regels kreeg, dan was ik bijna goed gezind omdat je dan
tenminste die vreselijke onzekerheid niet meer hebt. Al vind ik dat 'proberen'
tijdens de vruchtbare week wel intens (het brengt ons dichter bij elkaar),
'leuk' kan ik het niet noemen. Meestal moeten wij op maandag, woensdag, vrijdag
en zondag proberen, maar de maandag is hij altijd maar rond één uur 's nachts
thuis (en moet hij mij dus wakker maken, vréselijk), de woensdag is leuk, de
vrijdag ben ik altijd doodmoe van de werkweek (en is het meestal tegen mijn zin)
en de zondag ga ik altijd veel vroeger slapen en kruipt hij dus gewoon voor
tien minuten bij mij (ook niet het meest romantische). Niet echt leuk, maar ja,
het hoort erbij.
Maar genoeg geklaagd, voorlopig hoeven we die routine voor
een tijdje niet meer te doen. Ik vind het jammer dat ik niet zo onbevreesd
gelukkig kan zijn als de eerste keer, maar elke dag die erbij komt, ben ik wel
een beetje gelukkiger.
De tweede keer hebben we de zwangerschapstest samen gedaan.
Ik was alweer bijna zeker op voorhand. Mijn borsten stonden al sinds de
eisprong heel gespannen en ik was duidelijk slechter gezind. Daar wees mijn
vriend mij ook op.Bij de tweede
zwangerschapstest was het streepje wel véél onduidelijker dan bij de eerste.
Maar we zagen een heel vaag verticaal lijntje, en volgens de handleiding was
dat genoeg.
We hebben dan nog een week gewacht om tot actie over te
gaan, maar eens de mentale kaap van vijf weken was overschreden, hebben we
onmiddellijk een crèche gezocht. Dat is héél vroeg en ook héél riskant, we zijn
ons daarvan bewust, maar in de buurt waar wij wonen zijn maar drie crèches. Een
collega op mijn werk had verteld dat het bij haar heel moeilijk was om een
crèche te vinden. Ik was dus van mening dat we later beter konden afbellen
moest er nog iets mis gaan, dan dat we zouden wachten tot 12 weken om dan geen
plaats meer te hebben. Bij deze zijn we dus helemaal in actie geschoten! Met
een klein hartje, maar toch
Toen ik amper vijf weken ver was, ging het al fout. Je weet
wel dat je altijd rekening moet houden met een mogelijk miskraam en dat de
eerste twaalf weken nog niets zeker is, maar sowieso is het vreselijk nieuws.
Ik vond wel dat ik heel veel pijnlijke steken bleef hebben in mijn onderbuik,
maar als het je eerste zwangerschap is, dan weet je niet wat normaal is en wat
niet.
Uiteindelijk ben ik zodanig kort zwanger geweest dat ik
begon te twijfelen of ik ooit wel zwanger was. Gelukkig had ik fotos getrokken
van de zwangerschapstest die toch duidelijk een plusje toonde. Ik was zwanger
geweest, maar zoals de dokter achteraf zei: als het vruchtje niet
levensvatbaar is of zware foutjes heeft, dan zorgt moeder natuur zelf voor de
oplossing.
Ik weet niet wat mij overkomt als ik (véél te traag) het plusje zie verschijnen op de zwangerschapstest. Eerst kijk ik er een paar minuten hoofdschuddend naar. Ik probeer zo weinig mogelijk met mijn ogen te knipperen uit schrik dat het plusteken zal verdwijnen. Ik lees de bijsluiter wel elf keer om zeker te zijn dat ik alles goed begrepen heb. 'De verticale streep moet even dik zijn als de controlestreep'. Ja, er is duidelijk een verticale streep, maar of die nu precies even dik is als de controlestreep? De strepen zijn alleszins niet even donker... Ik neem het doosje er weer bij en zie daar toch duidelijk op staan dat een '+' betekent dat je zwanger bent. Of die verticale streep nu dik of donker genoeg is, ze staat er overduidelijk. Ik ben zwanger!
Omdat ik mijn eigen ogen toch niet genoeg geloof, loop ik naar de living om het fototoestel. Gelukkig zijn de batterijen opgeladen, want je zal zien dat de techniek het altijd op zo'n momenten laat afweten. Ik trek ongeveer dertig foto's. Twintig van de zwangerschapstest ('om er zeker van te zijn dat het plusje duidelijk zichtbaar is' en 'om toch nog eens een tweede opinie te kunnen vragen moest dat nodig blijken') en tien van mijn glunderende zelf en de positieve test. Ik weet met mezelf geen blijf en ik bedenk dat ik toch beter had gewacht tot mijn vriend thuis was omdat hij mij vast wel zou kunnen kalmeren. Nu moest ik nog vijf uur wachten voor hij thuis zou komen. En dan, alsof het lot er zich zelf mee wil moeien, krijg ik een berichtje van hem. 'Hoe voel je je vandaag? Nog steeds zo moe? En nog steeds geen regels? '. Ik moet mij keihard beheersen om geen MMS van de zwangerschapstest terug te sturen. Ik zet door en stuur terug 'Nog steeds moe, weer slecht geslapen. En wat buikpijn, dus ik vrees dat de regels er toch zitten aan te komen...'. Ik weet het, ik ben een slecht karakter, maar ik wou het hem toch écht niet laten weten via sms.
Het was uitgesloten dat ik die namiddag nog zou werken. Ik had nog veel werk te doen, maar ik kon maar aan één ding denken. Ik besloot dus dat ik het mijn vriend op zon leuk mogelijke manier zou vertellen. Ik ging naar het postkantoor en naar een speelgoedwinkel en maakte een postpakketje met daarin een foto van mezelf met de positieve zwangerschapstest en een minuscuul bodytje maat 50-54. Ik printte ons adres af (zodat hij zeker mijn handschrift niet zou herkennen) en plakte wat postzegels op het pakketje alsof het écht met de post was verstuurd. Ik vond het zonde van de postzegels, maar ze dienden een goed doel. Aangezien dat alles amper anderhalf uur in beslag nam, doolde ik de rest van de middag als een kip zonder kop rond in huis.
Bij zijn thuiskomst zag hij het pakketje direct liggen. Alleen hij was niet echt geïnteresseerd. Mijn lieve vriend kwam eerst naar mij en gaf mij een dikke knuffel (waarschijnlijk om mij te troosten omdat ik zo moe was en omdat mijn regels er zaten aan te komen). Ik knuffelde niet bepaald hartelijk terug. Ten eerste deden mijn borsten nog steeds veel pijn en ten tweede was ik bang dat hij mijn op hol geslagen hart door mijn trui heen zou voelen. Ik duwde hem een beetje weg en ging zogezegd afwezig aan mijn computer zitten. Het werkte. Hij deed het pakketje open. Maar ach, het is een man hé Toen hij de foto van mij zag zei hij Hoezo? Het is een pakketje van jou?. Hij had niet gezien dat er behalve mijn gezicht ook nog een zwangerschapstest op de foto stond (die ik nota bene half voor mijn gezicht hield). Ik hield het niet meer uit en riep dat het inderdaad een foto van mij was en of hij niets anders zag aan die foto? Zijn frank viel. Hij zei Neen!?!, ik riep Jawel! en ik vloog hem om de hals. Euforie buiten proportie. En een beetje ongeloof.
Omdat hij geen fles cava voor zich alleen wilde kraken, hebben we erop geklonken met versgeperst sinaasappelsap. Zo staan we ook op de foto. Geeft niet, we zien er toch dronken uit. Van blijdschap.
Neen, hier geen details over de bedscène, wel over de praktische kant van de zaak. We hadden na héél veel praten besloten het in november voor de eerste keer te proberen. Ik had ergens gelezen dat je voor een optimaal resultaat vanaf twee dagen voor je eisprong totvier dagen erna om de andere dag seks moest hebben. Zo geschiedde, al hadden we in die laatste keer geen zin meer. Ik dacht ook bij mezelf: als het na die drie keer niet gelukt is, dan zal die vierde keer het verschil niet maken.
Nu ben ik heel blij dat ik de voorbije jaren zo goed de ups en downs van mijn lichaam heb bijgehouden. Twee jaar geleden ben ik gestopt met anticonceptie. Niet om zwanger te worden, maar omdat mijn libido en humeur teveel leden onder de hormonen. Vanaf toen hield ik een kalender bij waarop ik elke maand zorgvuldig aanduidde wanneer mijn regels begonnen en eindigden. Omdat ik heel wat last had van fysieke kwaaltjes, begon ik ook op de kalender aan te duiden wanneer ik pijnlijke borsten had, wanneer ik steken had in mijn onderbuik (links of rechts), wanneer ik mijn slijmprop verloor en wanneer ik zware hoofdpijn had. Na een jaar de kalender te hebben bijgehouden werd een duidelijk patroon zichtbaar. Mijn cyclus werd steeds regelmatiger en ik kon tot op de dag nauwkeurig voorspellen wanneer ik mijn eisprong zou hebben en wanneer mijn regels zouden beginnen. Ik geloof dat dat de reden van ons groot succes is geweest.
Eén van die drie keren dat we seks hebben gehad tijdens die eerste maand, was het dus prijs. Zelf rekenden we er niet te hard op. We hadden ons voorgenomen om vanaf november te beginnen proberen. Wie gelooft nu dat het van de eerste keer zou lukken? Ze zeggen toch dat het gemiddeld een jaar duurt? En ik ken drie vriendinnen die het met in vitro hebben moeten doen en nog eens drie die nu ongeveer een jaar aan het proberen zijn. We probeerden dus maar wat.
Nauwelijks één of twee dagen na mijn eisprong kreeg ik echter veel last van pijnlijke borsten. Ik haalde er mijn kalender bij. Over het algemeen begonnen mijn borsten pijn te doen zon vijf dagen voor de menstruatie. Soms waren het er eens vier, uitzonderlijk eens acht. Maar nu zou het volgens mijn berekeningen nog dertien dagen duren voor ik mijn regels zou krijgen. Ik vond het verdacht en zéér vervelend, maar stond er de eerste dagen niet bij stil. Toen de pijn na vier dagen niet beter werd, maar integendeel nog erger, begon ik te hopen. Mijn vriend was realistischer. Hij voelde natuurlijk niet wat ik voelde, maar we geloofden nog altijd niet dat het van de eerste keer prijs zou zijn. De pijn in mijn borsten werd zo erg dat ik s nachts niet meer op mijn buik kon slapen en dat ik geen omhelzingen meer kon verdragen. Mijn borsten leken op springen te staan.
Hoe langer dat aanhield, hoe meer ik begon te hopen dat ik misschien toch zwanger zou zijn. Ik voelde echter regelmatig steken ter hoogte van mijn linkereierstok. Die had ik tijdens een normale cyclus niet en dat vond ik toch maar onrustwekkend. Ik dacht dat het een voorteken van mijn regels was. Toen werd ik al heel nieuwsgierig. Het werden twee hele lange weken tot de uitgerekende dag van mijn menstruatie. Ik begon ook te denken dat het ontzettend vermoeiend moet zijn om die emotionele rollercoaster elke maand opnieuw weer te moeten meemaken. Het proberen, het alert zijn voor allerlei lichamelijke tekens, het aftellen, het hopen, Het was emotioneel zwaar en wij hebben het dan nog maar één keer moeten meemaken.
Op 5 december moesten mijn regels beginnen. Ik was gewapend met pijnstillers, maar de gewoonlijke hoofdpijn kwam niet op. De schrijnende pijn in mijn onderbuik bleef ook uit. Ik ging om het uur naar het toilet, ik dacht dat ik paranoia werd. Op zich had ik ook al menstruatiecycli gehad van twee à drie dagen langer, dus ook 6 december zat ik afwachtend uit. Mijn vriend en ik hadden afgesproken om op 9 december een test te kopen, omdat ik dan toch al vier dagen over tijd zou zijn. Op 7 december hield ik het echter niet meer uit. Ik zei tegen mezelf dat ik nog liever ontgoocheld zou zijn met slecht nieuws, dan gewoon in onwetendheid te moeten blijven.Ik sprong op de fiets naar de supermarkt, kocht de test (samen met een doos cracotjes, om niet enkel met de test naar de kassa te moeten gaan) en de rest is een gelukkige geschiedenis
'. Ik moet mij keihard beheersen om geen MMS van de zwangerschapstest terug te sturen. Ik zet door en stuur terug 'Nog steeds moe, weer slecht geslapen. En wat buikpijn, dus ik vrees dat de regels er toch zitten aan te komen...'. Ik weet het, ik ben een slecht karakter, maar ik wou het hem toch écht niet laten weten via sms.
